Życzę mu śmierci

„Wierzę, że moja córka jest tu dziś razem z nami.”

Niestety, książka nie zrobiła dobrego wrażenia. Słaba propozycja czytelnicza, nic nie wyniosłam, nawet zwykłej rozrywki, po prostu w uporze dotrwałam do końca. Szablonowy pomysł na fabułę, mało rozgarnięta główna bohaterka, mnóstwo nielogicznych zdarzeń, absurdalne zakończenie. Wiele elementów nie składało się w sensowną całość. Matt Witten beztrosko żonglował realnością, gubił harmonię intrygi i przypasowanie do prawdopodobieństwa. Pierwsze rozdziały zapowiadały atrakcyjną przygodę czytelniczą. Niestety, im głębiej wchodziłam w powieść, tym większe czułam zniechęcenie, znużenie i nijakość. Irracjonalne zachowania postaci przeszkadzały w budowaniu napięcia. 

Jednak najbardziej raziła płytkość i powierzchowność w konstruowaniu portretów bohaterów i zawiązywaniu intrygi. Szybko domyśliłam się, kto jest najczarniejszy, na kim spoczywa ciężar winy, komu faktycznie dokuczają wyrzuty sumienia. Właściwe wskazówki były doskonale widoczne, wręcz podane na tacy, a przecież nie tak powinno być w thrillerze kryminalnym. Co więcej, czasami to nastolatka była mądrzejsza od dorosłej kobiety, a to już naprawdę kiepsko przedstawiało się. Drażniła mnogość absurdalnych scen rozsianych po całej powieści. Książka jedynie na zapełnienie wolnego czasu związanego z wyczekiwaniem czegoś, kiedy myśli krążą wokół życiowego problemu, a fabula w tym nie przeszkadza. Pięćdziesięciopięcioletnia Susan z pomocą przyjaciół zdobywa pieniądze, aby udać się na drugi koniec kraju na egzekucję mordercy jej siedmioletniej córki. Dwadzieścia lat wyczekiwała dopełnienia sprawiedliwości. Po drodze, spontanicznie odwiedza byłego męża. Dostrzega coś, co sprawia, że rodzą się niepokojące obrazy. Czy człowiek z celi śmierci faktycznie jest winny? Czy za śmierć dziecka zapłaci właściwa osoba? Gdzie szukać rozwiania wątpliwości? Komu zaufać? Bookendorfina

Chyba żadna matka nie jest w stanie wyobrazić sobie sytuacji, kiedy traci swoje dziecko. A co więcej, nie jest w stanie wyobrazić sobie dalszego życia bez istoty, którą nosiła w swoim łonie, pielęgnowała, które przytulała, z którym dzieliła wielkie radości i najmniejsze nawet dramaty. I niezależnie, czy to dziecko straciłaby za sprawą choroby czy też w inny sposób, byłoby to niezwykle bolesne. Tyle tylko, że o ile za chorobą odpowiadają czynniki biologiczne, to na przykład morderstwo jest już aktem woli człowieka, który pozwolił sobie na przekroczenie granicy, na pozbawienie kogoś życia. To bulwersuje w każdym przypadku, ale kiedy w grę wchodzi dziecko, a na dodatek obrażenia wskazują na wykorzystanie seksualne, to taki czyn stawia mordercę w szeregu z potworami.

Potwór – tak właśnie nazywa Susan Lentigo mordercę swojej córeczki, siedmioletniej ślicznej Amy. Śmiech dziewczynki wynagradzał kobiecie niestabilną sytuację finansową czy problemy z mężem, który pracując w charakterze agenta nieruchomości, dotkliwie odczuwał skutki kryzysu gospodarczego. Susan nigdy nie przypuszczała, że utrata bliskiej osoby może tak boleć i powodować tak wyniszczające skutki. Nigdy nie sądziła też, że jej matka w swojej niefrasobliwości nie zdecyduje się zaopiekować Amy po szkole i powiadomi ją o tym nagrywając się na sekretarkę. Tuż po tym zresztą, jak Susan wyszła do pracy. Tym samym cała dniówka upłynęła jej w poczuciu fałszywego bezpieczeństwa, dopiero wieczorem, po powrocie do domu, jej mąż Danny, wszczął alarm,

Poszukiwania dziewczynki w krótkim dość czasie przyniosły rezultat, chociaż nie taki, o jaki wszystkim, chodziło. Niestety Amy nie odnalazła się cała i zdrowa – jej ciało leżało porzucone w pobliżu leśnego szałasu. Została uduszona, a morderca jako trofeum zabrał sobie jej naszyjnik, który zresztą dziewczynka kilka dni przed śmiercią zrobiła wraz z matką. Tak jej się podobał, że z radością wykrzyczała, iż nie zdejmie go aż do śmierci. Jak się okazuje, były to prorocze słowa.

Śledztwo w sprawie tego porwania i morderstwa prowadzi z ramienia FBI agent specjalny Robert Pappas z nowojorskiego oddziału, który przyrzeka Susan, że znajdzie mordercę jej córki. Jak się okazuje, faktycznie sprawca zostaje dość szybko złapany, a okazuje się nim być włóczęga, Curt Jansen, który zresztą przyznaje się do winy. Choć tylko początkowo, bardzo szybko bowiem zresztą odwołuje swoje zeznania, ale na to jest już za późno. Machina ruszyła, a mężczyzna daje się poznać jako Potwór, nie panujący nad gniewem. W rezultacie sędzia przychyla się nawet do wniosku o karę śmierci.

Teraz, dwadzieścia lat później, ta kara faktycznie ma zostać wykonana, zaś Susan zbiera przy pomocy klientów baru w którym pracuje pieniądze na podróż do Dakoty Północnej i tamtejszego więzienia, by obserwować jego śmierć. Wówczas jej zemsta zostanie dokonana, a ona będzie mogła wrócić do świata żywych, bo tak naprawdę przez ostatnie dwadzieścia lat zaledwie wegetowała. Danny dawno od niej odszedł, założył zresztą drugą rodzinę i doczekał się dwójki dzieci, ona jednak po epizodzie depresyjnym, zupełnie nie potrafi się pozbierać. Być może widok śmierci Potwora, który odebrał życie jej córce, zadziała niczym katharsis.

Czy tak rzeczywiście się stanie? Skąd wezmą się nagłe wątpliwości co do winy skazanego? Czy to możliwe, że morderca wciąż jest na wolności, a co najważniejsze, że mógłby skrzywdzić kolejną dziewczynkę? Przekonamy się o tym z lektury wstrząsającej powieści pt. „Życzę mu śmierci”, autorstwa Matta Witten, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Kobiecego. Ta niezwykle wstrząsająca opowieść to nie tylko zapis cierpienia matki, która w drodze do Dakoty doświadcza różnych sytuacji, spotyka na swojej drodze zarówno złych ludzi, którzy zabierają jej ostatnie pieniądze, jak i tych dobrych, którzy służą swoją pomocą. To również pasjonujący kryminał, z bulwersującym zakończeniem, który uwrażliwia nas na osoby z otoczenia, który przekonuje, jak bardzo możemy niekiedy mylić się w osądzie innych.

Książka przykuwa uwagę od pierwszych stron, podobnie jak osoba Susan, złamanej bólem, ale jednocześnie zdeterminowanej, by doprowadzić sprawę do końca. Stopniowo poznajemy historię śmierci Amy, śledztwa w jej sprawie, procesu, choć tak naprawdę nic nie jest w stanie przygotować nas na odkrycie, jakiego dokonuje Susan, zaś szok towarzyszy nam już do końca sprawiając, że nigdy nie będziemy zaufać już w pełni drugiej osobie.

„Może faktycznie ogarniało ją szaleństwo? Wiele by dała, aby tak było. Ale nic nie mogło jej powstrzymać od poznania prawdy.”

Dla Susan Lentigo wraz ze śmiercią ukochanej córki Amy życie całkowicie się zawaliło i skończyło… Jej dziecko zostało porwane, zgwałcone i zamordowane, pomimo upływu czasu kobieta nie jest wstanie pogodzić się z tragedią jaka ją dotknęła. Zbliża się dzień egzekucji człowieka, który zamordował jej córeczkę. Wspierana przez przyjaciół zdobywa pieniądze, aby udać się na miejsce egzekucji oddalonej setki kilometrów. Podróż nieco się komplikuje, rodzą się nowe podejrzenia, które wskazują, że skazany człowiek może być niewinny. Co zrobi Susan, czy ogarnięta chęcią zemsty, dopuści do siebie myśl, że może zostać skazany niewinny człowiek?

Co może czuć matka, której dziecko zostaje zamordowane? Przerażające… Akcja powieści toczy się swoim rytmem i niezmiennie intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, ukazuje determinację kobiety, której zawalił się cały świat. Stopniowo budowane napięcie wzrasta wraz z rozwojem wydarzeń. Ciekawie, autentycznie ukazani bohaterowie, różne osobowości. Susan dotknęła największa tragedia jaka może spotkać matkę, pomimo upływu lat zrozpaczona i zdesperowana nie może pogodzić się ze śmiercią jedynego dziecka. Nosi w sobie ogromny ból, wciąż na nowo przeżywa stratę, walczy ze wszystkich sił, nie poddaje się. Zrobi wszystko, aby Potwór, który skrzywdził jej córeczkę dostał to na co zasługuje.

Dramat, który rozgrywa się na naszych oczach i rodzina, która nie przetrwała próby czasu. Chęć zemsty, którą przysłania wszystko inne. Osobista tragedia całkowicie wszystko zmienia. Wydaje się, że Susan nie ma już nic do stracenia, wszystko co było dla niej najważniejsze, stanowiło sens istnienia obróciło się w niebyt. Przejmujące poczucie bezradności, nienawiść, depresja. Ogromne poświęcenie i chęć odkrycia prawdy. Liczne niewiadome i poruszające fakty, które stopniowo wychodzą na jaw, bardzo niepokoją. Opieszałość śledczych. Niepokojące dylematy moralne.

Wciągający, mocny, szokujący i jednocześnie przygnębiający dramat rodzinny. Czyta się szybko, emocje mocno targają, chwyta za serce, wywołuje niemoc. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło i wzbudziło mieszane odczucia. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Dwadzieścia lat temu, siedmioletnia córka Susan została brutalnie zgwałcona i zamordowana. Teraz kobieta, która przez te wszystkie lata, nie mogła pogodzić się z tym strasznym wydarzeniem, wybiera się na egzekucję Potwora. Chce w chwili śmierci patrzeć mu w oczy. Pojawia się jednak pewien problem, bohaterka zaczyna mieć wątpliwości, czy kara śmierci ma się odbyć na właściwym człowieku.

Ta książka wstrząsnęła mną tak bardzo, że aż mnie zatkało. Zwłaszcza ostatnie jej strony doprowadziły mnie do palpitacji serca. Dawno podczas lektury nie czułam czegoś takiego. Moje emocje przybrały na sile jeszcze bardziej, kiedy dowiedziałam się, że autor, pisząc powieść, inspirował się zdarzeniami autentycznymi. Nie potrafię sobie wyobrazić, co może czuć matka, która straciła dziecko, a jeszcze bardziej nie mogę sobie wyobrazić, co czuje matka, która straciła dziecko w ten sposób. Musi żyć z myślą, że ktoś wyrządził jej ukochanej córce tak wielkie cierpienie. To była tylko mała, niewinna dziewczynka. Potwory, które dokonują takich zbrodni, powinni konać w męczarniach.

„Życzę mu śmierci”, to bardzo wciągająca pozycja, w której cały czas coś się dzieje. Od pierwszej strony, aż do ostatniej nie ma czasu na nudę. Podziwiam Susan, która mimo rozchwiania emocjonalnego i niestabilnej psychiki, okazała się silną i dzielną kobietą, zwłaszcza wtedy, kiedy podczas podróży spotkało ją mnóstwo trudności. Ktoś mógłby się poddać, ale nie ona. Kiedy zaczęła mieć wątpliwości co do osoby skazanej, postanowiła przeprowadzić swoje prywatne śledztwo, siłą zdobyć dowody i nie dać się wyrzucić bez uzyskania pomocy.

Naprawdę ciężko mi jest pisać tę recenzję, dosłownie brakuje mi słów. Nie życzę nikomu, by kiedyś musiał znaleźć się w podobnej sytuacji. Uważam, że trzeba mieć silne nerwy, żeby po nią sięgnąć, mną strasznie targały emocje. Zakończenie trzymało w takim napięciu, że jednocześnie nie mogłam się oderwać od tej książki i natychmiast chciałam ją przerwać. Do teraz czuję, jak mocno mi bije serce.

Koło tej powieści nie da się przejść obojętnie. Jestem pewna, że jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć, to poruszy Was ona dogłębnie. Jest to thriller, ale z dużą dawką dramatu. Nie poprawi Wam on humoru, wręcz przeciwnie, wprowadzi Was w smutny, melancholijny nastrój, ale takie pozycje są również potrzebne. Trzeba mieć świadomość, że okropne rzeczy dzieją się również wokół nas.

Zaginięcie małej Amy, a później tragiczna informacja o jej śmierci zmieniły doszczętnie życie Susan, matki dziewczynki. Usilnie dąży do poznania prawdy i ukarania mordercy. Moment ten przychodzi prawie 20 lat później, gdy morderca ma ponieść karę śmierci. W tym celu wybiera się w podróż liczącą 2500 km, która okazuje się prawdziwym rollercoasterem zdarzeń. Jak potoczy się ta przygoda? Czy uda jej się zobaczyć egzekucję?

Śmierć bliskiej osoby potrafi odcisnąć piętno na życiu. Śmierć własnego dziecka pozostawia traumę, która ciągnie się za nami latami. Matt Witten w swojej powieści opowiada historię, gdzie zbrodnia stanowi zagadkę. Z jednej strony wiadomo, kto jest mordercą, z drugiej są co do tego wątpliwości. Dostrzega to Susan, która analizuje śledztwo i nie wyobraża sobie, jak przez taki mały szczegół ofiarą mogła paść jej córka. Czy dopuści do siebie inną możliwość, czy pragnienie zemsty spowoduje, że nie będzie dociekać prawdy?

"Życzę mu śmierci" to bestseller, który porusza na wielu płaszczyznach. Trudny temat poruszony przez autora, wprowadza w mroczny klimat, pełen emocji. Matt Witten opowiada historię z dwóch różnych momentów czasowych. Przeplata ze sobą teraźniejszość oraz przeszłość, czas zaginięcia dziewczynki. W ten sposób ukazuje emocje towarzyszące bohaterom w chwili zaginięcia Amy, oraz wszelkie pojawiające się przy tym okoliczności. Przedstawia jak potoczyły się losy poszczególnych bohaterów, ich sposób radzenia sobie z doznaną stratą. Fabułę opiera na wielu niewiadomych, gdzie czytelnik wraz z upływem akcji odkrywa stopniowo prawdę. Sam klimat wzbudza dreszczyk emocji, a mylące tropy pobudzają wyobraźnię.

Osobiście, książkę oceniam na 10/10. Historia bardzo przypadła mi do gustu, pozwoliła wczuć się w rolę świadka zdarzeń. Czytając, doświadczyłam licznych emocji, a sama lektura upłynęła w mgnieniu oka. Nie mam żadnych zastrzeżeń, polecam serdecznie.

Sielankowe życie Susan skończyło się 20 lat temu, kiedy porwano i zamordowano jej małą córeczkę. Kobiecie do dziś nie udało się pójść dalej, całe jej życie zatrzymało się w miejscu. Nareszcie, po procesie i wielu odrzuconych apelacjach sprawca tej strasznej zbrodni ma zostać stracony. Potwór, bo tak nazywa mordercę bohaterka, zostanie poddany karze śmierci, a ona nie zamierza tego przegapić. Podczas wyboistej podróży przez Stany, Susan przypadkiem odkrywa nowe dowody. Czy to możliwe, że skazany jest niewinny?

Wciągnęłam się w zasadzie od pierwszych stron. Początek historii poprowadzony jest dwutorowo, oglądamy dzisiejszą Susan i tę sprzed 20 lat. Obserwujemy jak doszło do tej strasznej zbrodni i jakie piętno odcisnęła ona na bohaterce. Nie jest to łatwa i przyjemna książka, mówi o okrucieństwu wobec dzieci, więc ostrzegam.

Nie ma tu zbyt wiele akcji, powoli podróżujemy przez Stany, razem z tą rozbitą kobietą. Ale jest w tym coś co przyciąga czytelnika. Jej myśli, w których sama jest zagubiona oraz przemożna chęć odkrycia prawdy, towarzyszą nam przez całość powieści. Wpadamy w pułapkę umysłu bohaterki, który co chwilę podsuwa nowe, wyparte przez nią wskazówki. Do samego końca pozostawiając nas z domysłami i teoriami.

Książka mnie pochłonęła, przeczytałam ją w ekspresowym, jak na mnie tempie. Całość wypada bardzo dobrze. Jedak najsłabszym jej punktem, moim zdaniem, jest zakończenie. Choć ciekawe i satysfakcjonujące, jednocześnie wydaje mi się nieco naciągane. Nie niemożliwe, bo umysł mordercy zdecydowanie mógłby tak działać. Ale zagadkę udaje się rozwiązać, głównie przez ogólne zamieszanie jakie wywołała Susan, nie za sprawą śledztwa. Nie ma w tym nic złego, ale to co działo się wcześniej bardziej na mnie oddziaływało.

Niemniej jednak to ciekawy i wciągający thriller psychologiczny, który czytałam w napięciu, czekając na to co kryje się na kolejnych stronach.

Pomimo, że od śmierci Amy minęło już dwadzieścia lat to Susan Lentigo nie jest w stanie pogodzić się ze stratą ukochanej córki. Chce widzieć jak sprawca okrutnego morderstwa umiera. Jednak, gdy nadchodzi ten moment a Susan wyrusza w podróż do więzienia do jej umysłu zaczynają dochodzić sygnały, które mogą świadczyć o tym, że zbrodniarz w celi nie zrobił niczego jej córce. Czy chęć zemsty będzie silniejsza? Czy Susan odnajdzie spokój?

Fabuła książki spodobała mi się już od pierwszej strony. Wątek zaginięcia i zamordowania Amy był bardzo realistyczny i w niczym nie przekoloryzowany. Akcja książki być może płynie niespiesznie, ale tak naprawdę nie ma tutaj szansy na nudę. Co chwilę poznajemy nowe fakty z samego zaginięcia i morderstwa. Zastosowane retrospekcje pozwalają nam poznawać historię podczas prowadzonego śledztwa i dwadzieścia lat po jego zakończeniu kiedy to dopiero winny ma ponieść ostateczną karę za swoje czyny - karę śmierci. To właśnie w tych scenach po latach autor stawia przed nami nowe wskazówki, które mogą świadczyć o tym, że zabójca małej Amy może być na wolności. To w nich widzimy jak pomimo upływu lat matka ofiary dalej się nie pozbierała po śmieci córki. Wraz z Susan przeżywałam wszystkie ciężkie chwile, ale i podziwiłam ją za ogromną siłę oraz determinację doprowadzenia sprawy do końca. Obawiam się, że sama takiej siły bym w sobie nie odnalazła.

Samo zakończenie jest ogromy zaskoczeniem i przyznaję, że nie do końca się go spodziewałam. Jednak zmiażdżyło mnie ono totalnie i naprawdę mi się podobało.

„Życzę mu śmierci” to książka pełna emocji i determinacji. Jestem pod wrażeniem warsztatu pisarskiego autora i tego jak kreuje swoje postaci oraz sprawnie lawiruje pomiędzy wydarzeniami. Dzięki temu książka jest naprawdę genialna i sprawia, że nie jest łatwo o niej zapomnieć. Ilość niewiadomych i fakty, które wychodzą na jaw mrożą krew w żyłach. Zaczynamy się zastanawiać jak można popełnić tak okrutną zbrodnię i jak można zrobić coś takiego drugiemu człowiekowi. Nie zastanawiajcie się tylko sięgnijcie po „Życzę mu śmierci”! Jestem pewna, że będziecie usatysfakcjonowani z lektury.

"Życzę mu śmierci" Matta Wittena to thriller psychologiczny, którego fabuła skupia się wokół bardzo bolesnego dramatu rodzinnego. Mianowicie śmierci małej dziewczynki, brutalnie zgwałconej i zabitej oraz wymierzeniu kary mordercy.

Na kartach powieści wyłania się obraz matki bezgranicznie zranionej, która tylko wyczekuje, aby sprawiedliwości stało się zadość. Wszystkie zebrane dowody wskazują na pewnego człowieka, który trafia do więzienia na dwadzieścia lat, a następnie czeka go kara śmierci. I właśnie wtedy wyruszamy razem z Susan w długą podróż nie tylko na egzekucję, ale i w głąb jej umysłu. Będziemy świadkami jej bezgranicznego smutku, cierpienia, poczucia straty i wielu wspomnień związanych z małą Amy. W ogromnym spokoju jaki płynie z tej książki będziemy skupiać się na jej psychice, by móc doświadczyć tego co ona. Poznamy również jej upór w dążeniu do konfrontacji z zabójcą, ale i samą sobą. To właśnie bohaterki determinacja pozwala jej na pewnego rodzaju oczyszczenie i wybaczenie sobie, że niedopilnowała Amy.

Podczas podróży i wspomnień Susan zacznie dostrzegać pewne nieścisłości w śledztwie. Zasieją w niej niepewność, czy oby na pewno jedzie na egzekucję osoby winnej śmierci córeczki? Czy uda jej się odzyskać spokój po konfrontacji z zabójcą? Ale dowodów brak i wręcz można poczuć narastający niepokój i dylemat moralny, czy tak łatwo możemy odebrać komuś życie?

To jest absolutnie genialna historia, którą z ogromnym zainteresowaniem będziecie śledzić do samego końca! Ja pod koniec książki z bijącym sercem wyczekiwałam sprawiedliwości.

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwokobiece

Kiedy dochodzi do tragedii, a my uświadamiamy sobie, że już nigdy więcej nie przytulimy jedynego, długo wyczekiwanego dziecka, nie zobaczymy, jak się rozwija i dorasta, to oczywiste, że oczekujemy sprawiedliwości. Morderca i gwałciciel ma zostać odnaleziony, zamknięty w więzieniu, a najlepiej skazany na karę śmierci i to już natychmiast, bo każda minuta i każdy dzień życia w niewiadomej jest udręką. Wszyscy w miasteczku są wstrząśnięci tym, co stało się z małą Amy, więc kiedy tylko jeden z podejrzanych się przyznaje, ulga jest wręcz namacalna. Po 20 latach matka dziewczynki ma wreszcie zobaczyć, jak zbrodniarz odchodzi do piekła.

To właśnie o drodze na egzekucję jest ta powieść i to w nią wyruszymy razem z bohaterką. Susan Lentigo ma do pokonania ogromny dystans, ale decyduje się na jak najtańsze środki transportu. Podróż jest długa, pełna nieplanowanych wydarzeń, ale również odpowiednia do ponownego przeanalizowania wszystkiego, co wydarzyło się w przeszłości. Czytelnik jest obiektywnym obserwatorem, więc nie trudno mu się domyśleć, że nie wszystko jest takie proste, jakie się z początku wydawało.

Według mnie część psychologiczna książki została bardzo dobrze przedstawiona, czytelnikowi potrafi udzielić się wiele emocji, które targają bohaterami. Porywacz miał łatwe zadanie, bo dziewczynka została na jakiś czas bez opieki. Rozum podpowiada nam, że zwyczajnie doszło do nieporozumienia, ale serce oskarża jedną z postaci o lekkomyślność, tak samo jak wielokrotnie robi to w myślach Susan. Zresztą żadna osoba w tej historii nie jest czarno-biała, niektóre mnie irytowały, inne zyskały moją sympatię, z pewnością wszyscy zostali wiarygodnie skonstruowani.

"Życzę mu śmierci" to w moim odczuciu przede wszystkim powieść drogi. Prowadzi nas w głąb rodzinnego dramatu, do odkrycia prawdy, być może do upragnionego uwolnienia się od bólu, a także to dosłownie podróż po Stanach Zjednoczonych. Co przyniesie kolejny przystanek? Polecam przekonać się samemu.

Bardzo miło jest zagłębić się w lekturę, którą wywołuje dreszczyk emocji, a jeszcze przyjemniej jest wtedy gdy uda się do samego końca nie odgadnąć zakończenia. Bardzo rzadko sięgam po ten gatunek, ale i tak bez większych przeszkód już od początku udało mi się domyślić tego kto był sprawcą w tym wydaniu. Tym razem Matt Witten nie za bardzo się popisał. Autor scenariuszy do CSI: Kryminalne zagadki Miami, Doktor House, Słodkie kłamstewka oraz Prawo i porządek. Oprócz tego wydał cztery powieści detektywistyczne, które prawdopodobnie mają spore grono odbiorców. Poznawanie twórczości nowego autora zawsze wiąże się z dużą niepewnością i tak tez było i tym razem. Fabuła zapowiadała się jednak ciekawie, więc postanowiłam skusić się na lekturę ,,Życzę mu śmierci" autorstwa Matta Wittena.

Sprawa, która miała się teraz w końcu zakończyć miała już miejsce 20 lat wcześniej. To właśnie już wtedy kilkuletnia Amy miała zostać odebrana przez babcię. Mama poszła na dodatkową zmianę do pracy, a tata był agentem nieruchomości. Wieczorem okazało się że babcia umówiła się na randkę ze swoim znajomym i nie odebrała wnuczki. Ta niebawem została znaleziona martwa. Policja od razu poszukała winnego, który teraz 20 lat spędził w więzieniu i miało dojść do wykonania kary śmierci. Czy osadzony faktycznie był winny dokonanej zbrodni? Czy matce zamordowanej dziewczynki udało się na czas dociec prawdy i czy była ona korzystna dla głównych bohaterów?

Gdy postanowiłam skusić się na tę lekturę liczyłam na większe emocje i bardziej zaskakujące zwroty akcji. Początkowo narracja toczy się z wydarzeń sprzed lat i obecnie. Następnie jest już tylko teraźniejszość. Pomysł na fabułę jest ciekawy, ale poprowadzenie napięcia i wyłonienie sprawcy niestety zawiodło moje oczekiwania. Pozostawiam wam pod rozwagę tytuł ,,Życzę mu śmierci". Sami zdecydujcie czy jest to odpowiednia lektura dla Was. Sama gdy pojawi się kolejna książka Matta Wittena w Polsce to z ciekawości po nią sięgnę. Mam nadzieję, że wywrze na mnie większe wrażenie, niż przeciętne ,,Życzę mu śmierci".

Życie Susan Lentigo nigdy już nie będzie takie samo. Jej ukochaną córeczka Amy zostaje zamordowana, a kobieta coraz bardziej pogrąża się w depresji. Po dwudziestu latach ma się odbyć egzekucja mordercy Amy, a Susan chce na własne oczy zobaczyć śmierć człowieka, który odebrał jej córkę. Dzięki pomocy przyjaciół zdobywa pieniądze na podróż do Dakoty Północnej. Wierzy, że po egzekucji w końcu odzyska spokój i pogodzi się z tragicznymi wydarzeniami. Okazuje się jednak, że podróż będzie bardziej skomplikowana, a Susan nabiera wątpliwości czy czekający na śmierć więzień na pewno jest winny...

Akcja w książce podzielona jest na czasy obecne, które opowiadają o egzekucji i podróży Susan i na czasy przeszłe, w których dwadzieścia lat temu doszło do tragicznych wydarzeń. Muszę przyznać, że podoba mi się tak poprowadzona fabuła, dzięki temu można jeszcze dokładniej poznać bohaterów i towarzyszące im emocje. A tych emocji jest sporo, bo poznajemy tutaj kobietę, która straciła ukochaną córkę. Autor dokładnie przedstawił nam Susan, jej cierpienie i chęć odkrycia prawdy. Kobieta ma wątpliwości czy kara śmierci spotka prawdziwego mordercę i próbuje na własną rękę dowiedzieć się czy wątpliwości są słuszne. Książka w dużej mierze opowiada o traumie matki, o jej stanie psychicznym, ale nie tylko. Mamy tu mordercę, śledztwo i winnego. Wydaje się, że sprawa rozwiązana, ale autor przygotował dla czytelnika sporo zaskoczeń i niespodziewany finał. Warto wspomnieć, że autor jest twórcą scenariuszy [Adres usunięty]. seriali "CSI: Kryminalne zagadki Miami" i "Dr House". Gdy przeczytałam o tym na okładce to od razu czułam, że ta historia musi być dobra. No i taka właśnie jest, mi ciężko się było oderwać od tej książki, z niecierpliwością przewracałam kolejne strony żeby poznać prawdę o śmierci dziewczynki. Podróż Susan również okazała się interesująca, co chwilę coś się dzieje i nie ma tu miejsca na nudę. Jest to powieść poruszająca, ale też bardzo wciągająca i wzbudzająca różne emocje. Polecam ją nie tylko fanom thrillerów.

Główna bohaterka Susan traci nagle ukochaną córeczkę. Jej świat się wali w jednej chwili, a ona coraz bardziej pogrąża się w rozpaczy. Po dwudziestu latach wybiera się na egzekucję mężczyzny, który zabił jej córkę, ale czy na pewno to on jest winny? Susan ma wątpliwości, ale z drugiej strony chce wierzyć, że to właśnie on za wszystkim stoi, bo chciałaby pogodzić się ze stratą i odzyskać spokój. Wybiera się do Dakoty Północnej na egzekucję, ale nie spodziewa się tego, co spotka ją po drodze. Susan to taka bohaterka, której nie sposób nie współczuć. Dokładnie poznajemy jej emocje, jej przemyślenia i ból, który nie opuszcza jej od lat. Nie potrafi pogodzić się z tym co się stało, jej rodzina się rozpada, a ona wciąż rozpamiętuje ten tragiczny dzień. Była przekonana, że wie kim jest morderca, że na karę śmierci czeka w celi odpowiedni człowiek. Jednak podczas podróży na egzekucję dzieje się coś, co kruszy jej pewność. Zostało niewiele czasu na odkrycie prawdy. Susan pragnie sprawiedliwości, chce pomścić córkę, ale też chce mieć pewność czy czegoś nie pominęła... Historia bohaterki jest zdecydowanie warta poznania. Poznacie tutaj także matkę Susan, jej męża i przyjaciół, a każdy z bohaterów wnosi coś do tej historii. Dajcie jej szansę, może Was również wciągnie od pierwszych stron.

Narracja w książce jest trzecioosobowa. Fabuła podzielona jest na obecne czasy i mamy tutaj także rozdziały opowiadające o wydarzeniach rozgrywających się dwadzieścia lat wcześniej. Styl pisania autora bardzo przypadł mi do gustu. Jest lekki, nie ma zbędnych opisów, jest napięcie i są zwroty akcji.

"Życzę mu śmierci" to bardzo wciągająca i wzbudzająca różne emocje książka, od której ciężko się oderwać. To naprawdę dobry thriller, o którym będę pamiętać. Podróż bohaterki w poszukiwaniu prawdy czasem Was zaskoczy, wzbudzi Wasze wątpliwości i mocno zaintryguje. To kolejna z lepszych książek, jakie miałam okazję ostatnio przeczytać. Polecam.

"Prowadząc poszukiwania dzień i noc, przez cały czas się łudzili, że nie znajdą tego, czego znalezienia obawiali się najbardziej, ponieważ to na zawsze zniszczyłoby ich życie."

Książki są moim oknem na świat. Pozwalają zatracić się w niesamowitych opowieściach mrożących krew w żyłach, pełnych przeróżnych emocji, zaskakujących sytuacji i zwrotów akcji. Otwierają przede mną drzwi do prawdziwych lub fikcyjnych historii, w których bohaterowie zmagają się często z trudnymi wyborami, przeszkodami, chaosem w głowie, wątpliwościami, skrajnymi emocjami od radości po złość i smutek. Często skłonią do refleksji, ukażą pozytywną lub negatywną przemianę postaci, wzbudzą szereg sprzecznych emocji, nieraz podniosą ciśnienie, wywołają ciarki na plecach, wrzucą na głęboką wodę, wzruszą, dadzą nadzieję, pokrzepią serce i zapadną na długo w podświadomości. Umożliwią poznanie nieznanych dotąd terenów, krajobrazów bez ruszania się nawet z kanapy. Są odskocznią od szarej rzeczywistości, lekarstwem na smutki, przyjaciółką, która wysłucha i nie oceni. Idealnym miejscem, w którym każdy znajdzie dla siebie swój kawałek podłogi. Bez nich moja rzeczywistość byłaby pozbawiona rozmaitych barw, dźwięków, smaków, zapachów, bo gdy zatracam się w historii, staje się jej częścią, wkurzam, gdy nie idzie po myśli bohaterów i raduje, gdy sprawy idą w dobrym kierunku.

Sięgając po ,,Życzę mu śmierci'' nie przeczuwałam, że aż tak zawróci mi w głowie. Od razu autor rzuca nas na głęboką wodę. Najpierw poznajemy Susan w momencie, w którym wyrusza do Dakoty Północnej na egzekucję ,,Potwora''. Oprawcy, który skrzywdził jej małą córeczkę. Później możemy przenieść się dwadzieścia lat wcześniej, do momentu, w którym wszystko się zaczęło. Idealny świat pęka jak bańka mydlana. Pojawia się złość, ból rozrywający serce, obwinianie siebie nawzajem. Gorzkie słowa, nienawiść, poczucie winy, gniew, obwinianie Boga, a ostatecznie depresja. Życie przestaje pędzić do przodu, miłość stopniowo wypala się, a w jej miejscu zalęga pustka, bezsilność, zawieszenie.

Autor nie szczędzi bohaterki. Raz po raz zrzuca na nią przeszkody, które musi pokonać. Przeróżne niełatwe sytuacje, które burzą jasność umysłu, doprowadzają do niepewności, chwil zawahania. Wszystkie emocje, które dotykały Susan, odczuwałam na własnej skórze. Zagryzałam zęby, bo w mojej głowie toczyła się wewnętrzna walka, by ukoić własne nerwy, zaglądając na tył książki, jak fabuła dobiegnie końca, ale nie chciałam odbierać sobie przyjemności z poznawania kolejnych kart i bocznych ścieżek, do których zbaczała historia książki. Bo gdybym to zrobiła, autor nie potrafiłby mnie tyle razy zaskoczyć i tak bardzo namącić w głowie, że już sama nie wiedziałam, co jest prawdą, a co wierutnym kłamstwem. Od lektury nie potrafiłam się oderwać, a gdy już musiałam pozostawić ją na kilka godzin, w mojej głowie tworzyły się różne scenariusze, jak może dalej potoczyć się fabuła książki. Emocje sięgały zenitu i gdy pojawiał się moment oddechu, szybko zastępował go strach, niepewność, wątpliwości. Autor doskonale buduje napięcie, które wzrasta z każdym nowym rozdziałem. Te oblepiające czarne macki, które niczym boa owijają się wokół szyi, nie pozwalają uwolnić się spod uroku powieści i chęci zemsty ukarania osoby, która przyczyniła się do tej okropnej tragedii. Do tego presja czasu, który niemiłosiernie się kurczy, chaos w głowie, chęć uzyskania prawdy, zemsta, nienawiść, bezinteresowna pomoc napotkanych ludzi, oczyszczenie, by móc wreszcie ruszyć do przodu.

,,Życzę mu śmierci'' to genialna lektura, wyśmienicie nakreślona, naszpikowana przeróżnymi emocjami, przeżyciami opowieść. Dopracowana, mocna, szokująca, przerażająca. Od początku potrafi zawładnąć sercem i umysłem, wdziera się do podświadomości, wzbudza szereg emocji i pozostaje w pamięci na długo. Gorąco polecam!

Historie, w których cierpi bądź ginie dziecko, zawsze wywołują cały wulkan silnych, odurzających emocji, dodatkowo angażując czytającego do granic. Wsiąka on w fabułę całym sobą, staje się wiernym towarzyszem nakreślonych bohaterów, po to, by co jakiś czas powrócić myślami do rzeczywistości z nasuwającym się pytaniem, co, jeśli taka niewyobrażalna tragedia dotknęłaby jego samego. Nikt nie chce poznać odpowiedzi, nikt nie chce się nad nią zastanawiać, tym bardziej, gdy już sama lektura staje się zbyt bolesnym doświadczeniem, a wierzcie mi, Matt Witten wyjątkowo się postarał, by było przytłaczająco i nadzwyczaj dotkliwie!

Autor nakreślił tajemniczy, na wskroś przeszywający klimat, a także genialnie wystopniował napięcie, jakie z każdą kolejną stroną, coraz silniej obezwładnia czytelnika, stając się jego słodko-gorzkim uzależnieniem. Podejrzliwość i ciemność rosną w siłę z każdą następną stroną, a sam czytający wpada w otumaniającą pułapkę, chęć zemsty staje się jego głównym pragnieniem, lecz w pewnym momencie zaczyna "wariować", podobnie jak główna bohaterka. Mętlik w głowie, kolejne szokujące dowody, zrzucające winę na zupełnie inną osobę, ale także presja czasu podsycają atmosferę do tego stopnia, iż drugą część historii dosłownie połyka się z zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Tak, to prawdziwa jazda bez trzymanki, zwłaszcza, że autor będzie zwodził i manipulował niemal do ostatniej chwili, a przecież ktoś czeka na wyrok śmierci!

"Życzę mu śmierci" jest fenomenalnie nakreślonym, wciągającym, nieobliczalnym thrillerem, dopieszczonym niepokojącym, przeszywającym na wskroś klimatem, w którym przepada się bez pamięci. Dopracowana w każdym szczególe, przesycona ślepymi zaułkami fabuła, tematyka rozrywająca serce każdemu rodzicowi, mistrzowsko stopniowane, obezwładniające napięcie, niebezpieczna i podsycająca presja czasu, doskonale nakreślone, jakże złożone postacie, a wszystko to naszkicowane wyjątkowo sugestywnym piórem! Zatraćcie się w tej niezwykłej, nieobliczalnej, porażającej historii i przekonajcie się na własnej skórze, jak łatwo zrujnować życie niewinnym ludziom, lecz także, jak wielki mrok może skrywać zdawać by się mogło zwyczajny człowiek. Polecam gorąco!

Jest to poruszający dramat psychologiczny oparty na prawdziwych wydarzeniach. Czytając tę książkę niejednokrotnie czułam przygnębienie czy rozpacz. Jednak zdarzały się fragmenty, gdzie nie dało się jednoznacznie stwierdzić jakie emocje targają bohaterami. Autor dużo uwagi poświęcił szczegółom, był to niezbędny zabieg w zawiłych dramatach rodzinnych. Zakończenie pokazuje jak ważne w całej historii były drobiazgi. W książce cała ścieżka dążąca do odkrycia prawdy jest zawiła i kręta, jednak dzięki temu całość potrafi wstrząsnąć czy wywołać niedowierzanie.

Po pierwsze nie mogłam pójść spać nim nie poznałam zakończenia tej historii. Po drugie końcówka książki jest najlepsza. Tak wciąga, że szok. Oczywiście nie odbyło się bez łez. Jednocześnie były to łzy radości i żalu. Do czegoś takiego nigdy nie powinno dojść. Po trzecie główna bohaterka na medal. Za wszelką cenę dążyła do ukarania mordercy swojej córeczki. Nie wiem, czy ja miałabym tyle siły co ona. Mamy dwa czasy akcji – jeden to czasy współczesne, a drugi to 20 lat wcześniej.

Poznajemy historię tragicznego życia Susan Lentigo. Dlaczego tragicznego? Nasza bohaterka w tragicznych okolicznościach straciła swoją ukochaną i jedyną córeczkę Amy. Ktoś ją zamordował. Czy zrobił jej coś jeszcze dowiecie się po przeczytaniu. Jedynym marzeniem Susan jest odnalezienie mordercy i wymierzenie mu kary śmierci. Oczywiście legalną sądową drogą. Czy policji uda się odnaleźć sprawcę tego brutalnego i haniebnego czynu?

Po 20 latach oczekiwania podejrzany człowiek zostaje skazany na śmierć za morderstwo jakiego się dopuścił na nieletniej Amy. Tylko czy on faktycznie ją zamordował? Czy może jest tylko kozłem ofiarnym? Czy po 20 latach można sobie przypomnieć szczegóły dnia przed morderstwem? Czy nasza Susan dozna spokoju ducha – gdy odejdzie z tego świata morderca jej córki? Czy bardziej pragnie pomścić córkę czy poznać prawdę?

Czytając tego typu książki zawsze doznaję szoku na zakończenie danej historii. Tym razem autor Matt Witten całkiem sprawnie z nami pogrywa. Niby już byłam pewna kim jest morderca a tu autor dał mi pstryczka w nos i pokazał, że jednak nie znam prawdy.

Co zrobilibyście na miejscu Susan? Czy posłalibyście pierwszego podejrzanego mężczyznę, czy raczej dążylibyście do poznania prawdy?

Mówią, że prawda was wyzwoli. Czy tak faktycznie poczuje się Susan? Czy jej małżeństwo przetrwało tak ogromną tragedię? Większość małżeństw po takiej tragedii się rozpada. Jak tym razem to rozegrał autor?

Reasumując thriller „Życzę mu śmierci” jest warty przeczytania. Trzyma w napięciu dosłownie do ostatniej chwili. Nie przestaniecie czytać nim nie poznacie prawdy. Akcja nie jest szybka, ale to w niczym nie przeszkadza. Oczywiście znajdziecie tutaj zwroty akcji, po których już nigdy nic nie będzie takie same.

Jesteście gotowi poznać prawdziwą historię Susan Lentigo?

Polubiłam pióro Matta Wittena. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś usłyszę o tym autorze.

Polecam „Życzę mu śmierci” - @mommy_and_books .