Zacznij mówić własnym głosem i odbuduj siebie

Okładka książki jest minimalistyczna. Kremowe tło, a z prawej strony droga, po której idzie człowiek. Satynowa w dotyku z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka zdań o autorce, a na drugim poznacie jej poprzednią powieść i zobaczycie okładkę.

Ma białe strony, czcionkę wystarczającą dla oka. Każdy rozdział zaczyna się osobą stroną, na której mamy wyszczególniony, o czym będzie. Uważam, że jest to dobry zabieg. Ma trzysta stron, a i również na końcu znajduje się słowniczek pojęć, dla niewtajemniczonych w temat (tak jak ja) jest on naprawdę pomocny.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, nie miałam okazji zapoznać się z jej poprzednimi książkami. A ma ich na koncie sześć lub siedem łącznie, jak dobrze pamiętam. Język jakim się posługuje jest lekki przyjemny, nie powoduje blokad podczas czytania. Jeśli używa trudne słowa, zawsze je w słowniczku tłumaczy, co jest na plus. Sięgnęłam po tę książkę z jednego powodu - jest skierowana/o osobach DDD i DDA, czyli dla Dorosłych Dzieci Alkoholików - między innymi. I ja znam ten temat, poszukuję lektur, które wytłumaczą mi wiele.

Ta pozycja może nie była świetna, nie zwaliła mnie z nóg, czy też nie przeczytałam w niej czegoś, co zmieniło by moje życie. A jednak znalazło się kilka fragmentów, które utkwiły w mojej głowie. Znajdziecie w tej lekturze temat, jakim jest uzależnienie, a niestety w XXI wieku mamy wiele osób uzależnionych od czegoś. I czasem byśmy nie nie pomyśleli, że można być tak przywiązanym do pewnych rzeczy czy czynności... Opowiada o WSPÓŁUZALEŻNIONYCH, którzy cierpią razem z uzależnionym, pokazuje nam, jak wygląda życie takiej osoby... Uważam, że ten punkt w książce jest bardzo ważny. Mamy też dwanaście kroków do odbudowania siebie - co jest takim dekalogiem chorych.

Uważam, że jest to książka idealna dla osób, które są w pobliżu bliskich, uzależnionych - nie tylko od substancji, ale i od innych rzeczy/czynności, widzimy ich świat, tak naprawdę naszymi oczami. Autorka pokazuje, że nie warto żyć w cieniu tych ludzi, a odważyć się odłączyć i żyć po swojemu. Nie jest to łatwe, ale też nie do nie wykonania. Troszkę pomaga nam odnaleźć drogę, wskazującą do lepszego życia, ale nie jest to takie oczywiste. Nie jest to książka zdecydowanie dla każdego, ale dla wybranych osób. Ludzie, którzy nie mają do czynienia z uzależnionymi i ich najbliższymi, mogą nas po prostu nie zrozumieć. A najlepiej się wie, kiedy przechodzi się dokładnie przez to samo.

Nie mogę i nie chcę Wam streszczać tej pozycji, dlatego napisałam ogólnikowo. Mam nadzieję, że dotrze ta książka do wybranych osób i w pewien sposób Wam pomoże zrozumieć siebie, swoje zachowanie... Polecam.