Sezon burz. Wiedźmin. Tom 8

Długo oczekiwana pozycja przez miłośników prozy A. Sapkowskiego. Po latach otrzymaliśmy książkę na dobrym poziomie, dużo akcji, intryg - ma klimat poprzednich opowieści. Lektura obowiązkowa każdego fana.

Wg. mnie dobra książka, niektóre wątki może bywają lekko nudne - np. bieganie od Annasza do Kajfasza i szukanie miecza, czy też wątek Yennefer, która wg mnie nie była znana Wiedźminowi przed spotkaniem ze strzygą, a jej wątek został wspomniany. Ale generalnie ciekawa narracja - stosowanie gwary, trochę nowomowy, spolszczeń. W sumie 5, bo sama postać Wiedźmina na to zasługuje. Niecierpliwie czekam na ciag dalszy, bo historia się nie kończy...

Pierwszy raz z sagą o Wiedźminie i jednocześnie z twórczością Sapkowskiego zetknęłam się około 2000 roku, czyli dość dawno temu. Świat Geralta oczarował mnie od pierwszych stron i urok ten nie osłabł przez lata. Muszę przyznać, że mimo ogromnej sympatii do serii i towarzyszących jej opowiadań, do Sezonu burz podeszłam nie tylko z ciekawością, ale również z pewną obawą. Bardzo ucieszyła mnie wiadomość, że po wieloletniej przerwie Sapkowski wrócił do pisania o Geralcie, zastanawiałam się jednak, czy autor wpadł na ciekawy pomysł i książka jest owocem natchnienia, czy decyzja o ponownym podjęciu tematu zapadła pod presją zniecierpliwionych fanów, których grono niewątpliwie powiększyło się w ostatnich latach po ogromnym międzynarodowym sukcesie gry opartej na przygodach Wiedźmina.

Nie zamierzam udawać, że ta część wciągnęła i oczarowała mnie od pierwszych stron. Na początku byłam zdezorientowana, ponieważ okazało się, że nie jest to kontynuacja serii. Z ogromnym niepokojem śledziłam wydarzenia pierwszych rozdziałów, których akcja toczyła się jednowątkowo i bardzo spokojnie, co zdecydowanie nie jest cechą charakterystyczną powieści Sapkowskiego. Moje obawy rozwiały się jednak dość szybko, w miarę jak akcja nabiera rozpędu, książka wciąga coraz bardziej, a im bardziej się w nią zagłębiałam, tym trudniej się było od niej oderwać. Pomysł okazał się ciekawy, ale nie będę wdawać się w szczegóły, nie chciałabym nikomu popsuć lektury. Mocną stroną tej książki jest też fantastyczne poczucie humoru Sapkowskiego, szczególnie cytowane na początkach rozdziałów fragmenty z Pół wieku poezji Jaskra bardzo przypadły mi do gustu. Ogólnie Sezon burz czyta się bardzo przyjemnie i pewnie bawiłabym się jeszcze lepiej, gdybym nie miała tak dużych oczekiwań.

Niestety jedna rzecz jest rozczarowująca, na szczęście jest to sprawa najmniej istotna - okładka. Wiem, że nie należy oceniać książki po okładce i nie robię tego, jednak denerwujący jest fakt, że farba ściera się z jej grzbietu już w momencie trzymania i po jednokrotnym czytaniu książka wygląda na intensywnie używaną. Zastanawiam się również, czy grafik tworzący ilustrację zamieszczoną na okładce jest fanem Lady Gagi, bo Geralt wygląda tak jakby pożyczył od niej jedną z peruk ;)

Czepiam się szczegółów, bo ciężko coś zarzucić treści, ale nie zamierzam bawić się w krytyka, a książkę polecam serdecznie każdemu - nie tylko wiernym fanom Wiedźmina. Nie trzeba czytać całej serii, by zrozumieć Sezon burz, więc jest idealna również dla niewtajemniczonych.

Świetna rozrywka, utrzymana w klimacie poprzednic opowieści o wiedxminie. Czyta się lekko i szybko. Polecam.

Stało się! Przyznaje, odkąd tylko pierwszy raz przeczytałam sagę o wiedźminie (a później kolejny i kolejny raz), zawsze marzyłam o kontynuacji. Zastanawiałam się co się wydarzyło we mgle, gdzie zabrała ich Ciri. Miałam tak wiele pytań na które nikt nie był w stanie odpowiedzieć, błagałam wszystkich Bogów świata by sprawili że Sapkowski do wiedźmina wróci i zapomni o tym że pisać o wiedźminie nic już nie miał. Czy "Sezon Burz" udzieli odpowiedzi wszystkim spragnionym wyjaśnień fanom? Niestety nie. Nie jest to kontynuacja sagi tylko dość długie bo aż na 404 strony opowiadanie.

Geralt został aresztowany i tylko dzięki tajemniczemu darczyńcy czeka na wyrok nie w areszcie, a na wolności. Szczęście jednak dopisuje mu jeszcze mniej niż zwykle, nie dość że czeka na swoją rozprawę w której za dużych szans nie ma, to w dodatku ktoś ukradł mu jego sławne miecze. Gdyby tylko to było problemem... Czarodziejka z która wdaje się w romans jak zawsze wykorzystuje go do własnych celów. Uwikłany w ciemne sprawki wpływowej grupy magików ledwo uchodzi z życiem. A miecze wciąż trzeba odzyskać...

Od pierwszych stron mam wrażenie, że przeniosłam się znów do świata Geralta z Rivii. Sapkowski nie stracił pazura, żarty są tak samo soczyste, opisy walk tak samo wciągające, niektórzy bohaterowie irytują jak zawsze. Jaskier ze swoją lutnią tylko jest jakoś mniej kochliwy niż zwykle i nie przysparzał aż takich kłopotów. Jednak rad udziela tak samo dobrych jak zawsze:

- Kiszona kapusta!- oznajmił, nabierając rzeczonej kapusty z beczki za pomocą drewnianych szczypiec.- Spróbuj, Geralt. Świetna, prawda? Rzecz to smaczna i zbawienna, taka kapusta. Zimą, gdy brak witamin, chroni przed szkorbutem. Jest nadto doskonałym środkiem antydepresyjnym.

- Jak niby?

- Zjadasz garniec kiszonej kapusty, popijasz garncem zsiadłego mleka... i wnet depresja staje się najmniejszym z twoich zmartwień.

Mimo tych wszystkich podobieństw jest też wiele różnic. Geralt nie jest tym samym wiedźminem którym był w ostatnich tomach sagi, nie jest tak samo cyniczny, nie rozmyśla za dużo. Razem ze swoją naiwnością idzie przed siebie tak jak robił to w pierwszych opowiadaniach.

Ma do tego prawo bo mimo, że Sapkowski twierdził że „Sezon Burz” nie jest ani przed ani po wydarzeniach z ostatniego tomu jednak trochę się zdradził. Cintra dalej stoi, a skoro Cintra nie została zniszczona to do gry nie weszła jeszcze Ciri. Z reguły jest tak, że po tylu latach powieść zmienia się i starzeje wraz z pisarzem, Sapkowski udowodnił jednak że dla chcącego nic trudnego i można nie niszczyć pamięci legendy. Oczywiście nie jest to ta powalająca na kolana przygoda którą pamiętamy, niektóre wątki znacznie różnią się od kanonu. Oznaczone i wytwarzane potwory, powodowanie mutacji, Geralt prawie jak Mordimer Madderdin w pogoni za demonem. Jednak mimo tego "Sezon Burz" naprawdę smakuje. Dla fanów serii daje okropną frajdę i ma szanse przyciągnąć nowych czytelników.

Przyciągnięcie nowych czytelników gwarantuje nie tylko sama treść książki ale burza jaką wywołało jej wydanie. "Sezon burz" i hasła "Nowy Wiedźmin" wyskakują na każdym portalu jak swego czasu Katarzyna Cichopek z lodówki. Trzęsienie ziemi jakie wywołała premiera jest ewenementem samym w sobie i zapewnia ogromne słupki sprzedaży. Mam wrażenie, że właśnie o to chodziło Sapkowskiemu, o sprawdzenie zainteresowania i dlatego wypuścił opowiadanie z tak niejednoznaczną końcówką. Końcówką która sama w sobie potrzebuje kontynuacji i dokończenia, a słowa kończące książkę "opowieść trwa, historia nie kończy się nigdy" daje wielką nadzieje na kontynuację. Pozostaje tylko gorąco polecić "Sezon Burz" i tak samo gorąco czekać na więcej.

Powracamy do Geralta z Rivii. Do czasów sprzed opowiadania Wiedźmin, które zapoczątkowało cały cykl książek o tym bohaterze. Biały Wilk wplątuje się w niezłą aferę: traci miecze, mniej lub bardziej świadomie bierze udział w politycznych intrygach, daje się ponieść emocją i... staje się kochankiem czarodziejki. I nie, nie jest to żadna z tych, które pojawiły się w poprzednich częściach, mimo, że jak najbardziej, była wspominana.

Czytając, miałam wrażenie, że Sezon Burz opowiada o niczym konkretnym... a jednocześnie cholernie wciąga. Czytając, czułam, że akcja jest luźna, autor nie ma na nią większego zamysłu, jest po prostu zwykłą historią, która kiedyś tam przydarzyła się Geraltowi. Mimo to, czytanie jej było czystą przyjemnością: klimat, wprawdzie nieco inny niż w pozostałych książkach z tej serii, dalej jest przepełniony magią i przekleństwami, Jaskier dalej jest Jaskrem, czarodzieje dalej knują, dalej na każdym kroku czeka śmierć... I chociaż jest to powieść, a więc ma ciągłą linię fabularną, to kilka fragmentów mogłoby być spokojnie wydane osobno, jako opowiadania - i te niczym nie ustępują tym z Ostatniego Życzenia, czy Miecza Przeznaczenia.

W pamięć najbardziej zapadła mi historia o aguarze, która właśnie spokojnie mogłaby być osobnym opowiadaniem. Zaskakująca, utrzymana w klimacie za którego Wiedźmina uwielbiam, z pouczeniem typowym dla Sapkowskiego. Sam romans Geralta również jest dość ciekawym wątkiem, a to, jak autor zbudował samą powieść i jak ją zakończył sprawiło, że nie tylko przypominają się przy tym niektóre wątki z poprzednich części serii, ale przy okazji mnie zaskoczyło. Co prawda, nie mogłam przy tym nie poczuć ukłucia smutku... ale na to chyba wiele nie da się poradzić.

Sezon Burz, mimo, że chronologicznie pierwszy, nie jest książką napisaną dla osób, które nie miały wcześniej styczności z światem Wiedźmina. Takie osoby może zdezorientować i sprawić, że będą czuły się zagubione. Jeśli dla tych, którzy przeczytali wcześniej napisane przez Sapkowskiego tomy, na pewno będzie wisienką na torcie. Takim miłym powrotem do uwielbianej historii, do cudownego klimatu, w jakim utrzymywana jest cała seria. Bo... to jest magia, najczystsza magia, tyle, że nieco bardziej zaawansowana, dlatego, aby po nią sięgnąć, należy zapoznać się z podstawami.

Zapewne jak większość czytelników byłem zaskoczony pojawieniem się nowego Wiedźmina. Może takie ciche wprowadzenie było najlepszym rozwiązaniem - nie było niepotrzebnych dyskusji na temat zasadności wracania do tematu wiedźmina itp. Przed lekturą miałem mieszane uczucia - z jednej strony byłem bardzo ciekawy tej książki, a z drugiej bałem się, że została wydana głównie "dla kasy", nie dla fanów. I szczerze mówiąc trudno mi było ocenić książkę po skończonej lekturze. Pamiętam początki w świecie wiedźmina (w sagę wprowadziła mnie polonistka w liceum dobre 15 lat temu) - byłem zachwycony historią i stylem pisania, przeżywając katusze kiedy musiałem czekać na udostępnienie kolejnej części. I nie wiem czy nowy wiedźmin został napisany inaczej, z mniejszym polotem, czy może takie odczucie związane jest z tym, że przez 15 lat w świecie fantasy i s-f zmieniły mi się upodobania (AS nie jest już pierwszy na mojej liście autorów, ale pozostaje w ścisłej czołówce). Generalnie historia jest ciekawa, książka mnie nie nudziła i cieszyłem się mogąc znów śledzić poczynania Geralta, który jest postacią nietuzinkową. I nadal ma ciągoty do czarodziejek ;-) Jaskier też jest w niezłej formie. Fabuła całkiem niezła, ale chyba brakuje jej trochę (albo i więcej) do sagi. A może moje oczekiwania były zbyt duże po tak długiej przerwie. Trudno powiedzieć. Ogólnie rzecz biorąc - książka jest dobra i naprawdę warto po nią sięgnąć. Książka nie jest napisana dla kasy, jak się obawiałem, ale dla czytelników. Ale jeśli ktoś nie zna jeszcze świata wiedźmina, nie powinien zaczynać od tej książki. Ciekaw jestem czy będą kolejne części przygód wiedźmina autorstwa ASa.

Bardzo dobrze napisana książka. Kolejna odsłona Sapkowskiego. Polecam!!!

Sezon burz - Andrzej Sapkowski - recenzja

Andrzej Sapkowski jest polskim pisarzem fantasy. Jest najczęściej po Lemie tłumaczonym polskim autorem fantastyki. Jego książki zostały w sumie przetłumaczone na 15 języków: słowacki, czeski, francuski, hiszpański, litewski, niemiecki, rosyjski, portugalski, angielski, fiński, serbski, włoski, szwedzki, bułgarski oraz ukraiński. W 2012 roku został odznaczony srebrnym medalem Gloria Artis.

Nieustraszony wiedźmin, w młodości poddany morderczemu treningowi i mutacjom, by teraz móc zabijać potwory. Geralt z Rivii, stacza morderczą walkę z Arachnomorfem, który „Żył tylko po to, by zabijać.”, następnie wdaje się w bójkę z niezbyt przyjemnymi strażniczkami miasta Kerack. Przez to traci swoje słynne miecze. Spotyka tam swojego drucha – Jaskra. Wdaje się w romans z wiedźmą oraz zostaje wysłany na misję do Rissbergu. Wszystko toczy się nie tak jak powinno. Lecz jak to się skończy?

Książka ta nie jest wcale kontynuacją, ani prapoczątkiem znanej sagi. Jest osobną historią. W powieści można spotkać znane z wcześniejszych książek postacie jak Jakier, czy Yennefer, lecz w światło reflektora wkraczają również postacie z zupełnie innych światów.

"Sezon Burz" możemy przeczytać bez zagłębiania się w poprzednie powieści, lecz mimo to znacznie łatwiej będzie zrozumieć całość gdy już je mamy za sobą.

Opowieść się spodoba każdemu lubiącemu tematy nie z tego świata. Gorąco zachęcam do przeczytania wszystkich dzieł Andrzeja Sapkowskiego.

Agata, lat 16

źródło:[Adres usunięty]

Wiedziałam już wcześniej, że "Sezon burz" był napisany po latach i trochę odstaje od sagi o wiedźminie, zarówno jeśli chodzi o główny wątek jak i warsztat pisarski. Dlatego nie sięgnęłam po niego zaraz po zakończeniu "Pani Jeziora", tylko odczekałam dość dużą ilość czasu. Aktualnie Wiesiek jest na topie, więc pomyślałam, czemu by do niego nie wrócić. W sumie mogłam tego nie robić...

Saga była jedyna w swoim rodzaju. To nie była prosta historia, która prowadzi czytelnika za rękę. Każdy, kto się dziełem Sapkowskiego zachwycił i miał na tyle talentu i kreatywności, by coś do niego dołożyć, mógł to zrobić, bo tak zbudowany świat dawał ku temu ogromne pole do popisu. Stąd [Adres usunięty]. świetne gry polskiej produkcji. Kiedy czytałam "Sezon burz" miałam nieustanne wrażenie, że napisał tę książkę fan Sapka, oddany wieloletni fan, tylko zrobił to... nieudolnie.

Styl jest momentami strasznie przekombinowany, przypomina to bełkot. Miałam wrażenie, że bohaterowie kręcili się w kółko i w efekcie nic z tego nie wynikało. Historia, która mogłaby zgrabnie wypaść w krótkim opowiadaniu, została rozwleczona do granic możliwości. Geralt zachowuje się głupio, magowie nic tylko wodzą go za nos. Jaskier zachowuje się głupio, tylko jedno mu w głowie, a przecież to była bardziej rozbudowana postać. A ten długi rozdział o tarzaniu się w pościeli wiedźmina z czarodziejką? Powiem tylko jedno - litości.

Ta książka była średnią przyjemnością. Z jednej strony to wiedźmin, lubię go, mam ochotę dowiadywać się o nim więcej, ale z drugiej strony to było takie niemądre i nużące. Według mnie ta książka nie była potrzebna na rynku. Może gdyby faktycznie napisał ją jakiś fan, to wszystko miałoby swoje uzasadnienie, ale wydanie pod nazwiskiem autora tylko go skompromitowało. Rozumiem, że innym fanom mogła się spodobać, wystarczy przymknąć oczy na niedociągnięcia i cieszyć samym faktem przebywania w tym uniwersum. Szkoda, że ja tak nie umiałam zrobić. Odkładam na półkę i raczej do niej nie wrócę.

Mistrz Sapkowki powraca w kolejnej części przygód wiedźmina Geralta z Rivii.

To nie jest kontynuacja sagi. Jest to oddzielna opowieść ale pozostająca w wykreowanym przez Andrzeja Sapkowskiego uniwersum. Oczywiście napisana charakterystycznym językiem i humorem. Jako fan zarówno fantastyki jak i twórczości Mistrza Sapkowskiego podszedłem jednak z pewną obawą do tej nowej książki. Wszak wydawało mi się, że temat Wiedźmina został jednak zamknięty. Oczywiście, moje obawy zostały rozwiane bardzo szybko. Ciekawy pomysł na kolejną przygodę, humor który mnie rozbawił ale przede wszystkim powrót do tego świata sprawił, że książkę przeczytałem jednym tchem.

Nie zawiodłem się. Było wszystko to za co pokochałem świat Wiedźmina. Świat magii, przekleństw, Jaska dybiącego na niewieście cnoty, knujących czarodziejów, wiedźmińskich mieczy i powrotu lubianych postaci z sagi. To była super przygoda - powrócić na wiedźmiński szlak.

Ósmy tom przygód Geralta z Rivii to patrząc na chronologię wydarzeń, jest pozycją, która opowiada jedną z pierwszych w stosunku do poprzednich tomów cyklu, historię, w której powracają starzy znajomi, tacy jak: Jaskier czy czarodziejka, Yennefer, ukochana naszego Geralta. Historia, którą po mistrzowsku napisał Andrzej Sapkowski, sprawiła, że kiedy tylko zacząłem czytać tę książkę, to nie mogłem się od niej oderwać. Styl Sapkowskiego jest moim zdaniem doskonały i sprawia, że wszystkie jego książki czyta się z niezwykłą lekkością oraz dziką przyjemnością. Polecam tę książkę każdemu fanowi przygód Geralta z Rivii, naprawdę warto po nią sięgnąć.