Toksyczna przyjaźń

„Toksyczna przyjaźń” to debiut literacki Polly Phillips, thriller psychologiczny domestic noir, ale w tej lekkiej, mało zobowiązującej odsłonie. Tak naprawdę historia dotyczy jednego kulminacyjnego wydarzenia – to co przed nim, wyjaśnia dlaczego do niego doszło, to co po nim, opisuje jego konsekwencje. Jest to opowieść o wieloletnich przyjaciółkach, teraz już dorosłych kobietach. Izzy to kobieta idealna, która ma wszystko – piękny dom, uroczą rodzinę. Bec to jej giermek, szara myszka, która znika w tłumie. Teraz jednak Bec się zaręczyła i zaczyna dostrzegać, że jej relacja z Izzy nie jest zdrowa. I tak przyglądamy się zawiłościom toksycznej przyjaźni, manipulacjom jakim poddaje Izzy otoczenie. To ciekawy obraz takich relacji, który oglądamy oczami Bec, przez co cały czas nie jesteśmy pewni, czy można ufać w jej ocenę sytuacji. Postacie zbudowane są zgrabnie, choć na pewno można by je jeszcze trochę pogłębić. Historia jest spokojna, całkiem ciekawa, ale raczej niezbudzająca sporego napięcia. Określiłabym ją jako lekki, niewymagający thrillerek, obiecujący debiut, który na pewno będzie przyjemną pozycją na kilka relaksujących wieczorów.

„Toksyczna przyjaźń” to thriller psychologiczny w najlepszym wydaniu. Historia którą stworzyła Polly Phillips jest tak dobra, bo dla wielu czytelników może się okazać, że przeżyli taką toksyczną przyjaźń lub byli bliskimi świadkami takiej patologicznej relacji, dlatego niezwykle łatwo można wciągnąć się w całą historię.

Izzy i Bec to przyjaciółki od dzieciństwa i choć obie wzajemną relację nazywają przyjaźnią, to osbiega ona od standardowego wyobrażenia przyjaźni. Dużo tu zazdrości, zawiści, uszczypliwości, niedomówień, podpuszczania, złośliwych i kąśliwych uwag – raczej żadna przyjaciółka nie zachowuje się tak w stosunku do drugiej osoby, stąd uzasadnione użycie w tytule przymiotnika „toksyczna”.

Relacja Izzy i Bec budzi w czytelniku tyle skrajnych emocji, tyle złości, irytacji, ale też empatii i współczucia. Autorka zaserwowała niezły rollercoaster emocjonalny do tego pojawia się wątek nagłej śmierci jednej z przyjaciółek, pojawia się pytanie czy zginęła w wyniku nieszczęśliwego wypadku, czy może za jej śmiercią ktoś stoi?

Zaczynają mnożyć się pytania, a odpowiedzi mamy jak na lekarstwo, autorka buduje napięcie, kluczy, a czytelnik porusza się po tej historii jak w labiryncie, trafiając na ślepe zaułku i fałszywe tropy.

Koniec historii zaskakuje, ale nie ukrywam, że w trakcie lektury przez chwilę przemknęło mi przez myśl rozwiązanie, które finalnie okazało się tym prawdziwym.

Świetna książka, wciągająca, napisana lekki i prostym językiem, nieoczywista i zaskakująca. To opowieść o tym jaka nie powinna być przyjaźń, ale to też opowieść o zbrodni, a w zasadzie o szukaniu usprawiedliwienia dla dokonanego czynu, bo jestem pewna, że większość czytelników nie stanie po stronie ofiary😊 paradoksalnie.

Czy w naszym otoczeniu są tylko ludzie którzy życzą nam najlepiej? Czy jednak są zazdrośnicy? A może my zazdrościmy swoim przyjaciołom czegoś?

Izzy i Bec są przyjaciółkami od dziecka. Bec mimo ostrzeżeń najbliższych nie zauważa żadnych negatywnych cech przyjaciółki, przecież mogła na nią liczyć w najtrudniejszym momencie swojego życia, gdy straciła matkę. Jednak kiedy w życiu Bec w końcu zaczyna się układać i odnosi sukcesy na każdym polu, Izzy wyczuwa zagrożenie i dochodzi do dwuznacznych sytuacji. Niestety Bec nie dowie się co takiego kierowało Izzy i dlaczego tak postępuje. Czy przyjaźń między kobietami jest możliwa? Czy jednak to właśnie zaślepienie i zazdrość doprowadzają do tragedii?

Po książkę sięgnęłam gdyż przeczytałam naprawdę wiele pozytywnych opinii, dzięki którym stwierdziłam, że będzie to idealna lektura dla mnie. Jednak w pewnym momencie się trochę zaczęłam nudzić. Sytuacje dla mnie były zbyt oczywiste, a naiwność Bec, a także jej bezpłciowy charakter powodował, że czytało się naprawdę ciężko. Po wydarzeniach w połowie książki jesteśmy już bardziej zaintrygowani i chcemy wiedzieć jak do nich doszło. Jednak należy zaznaczyć, że na pewno nie można nazwać tej książki thrillerem trzymającym w napięciu. Jest to książka o zazdrości, braku zrozumienia, pokazania gdzie jest miejsce "tej gorszej" przyjaciółki. Jednak czy w przyjaźni można mówić o lepszej i gorszej przyjaciółce? Czy takie relacje nie powinny polegać na wzajemnym wspieraniu się i dawaniu siebie?

Tematyka przyjaźni na stronicach powieści wielokrotnie była poruszana przez różnych autorów. Z różnymi jej odcieniami mieliśmy okazję się zetknąć. Z przyjaźnią zarówno między kobietami, jak i mężczyznami. A czym nas autorka raczyła zaskoczyć w powieści Toksyczna przyjaźń?

Nierozłączne przyjaciółki, Izzy i Becca. Tak różne, ale zawsze razem. Papużki – nierozłączki. Jednak życie potrafiło ich rozdzielić. Izzy miała wszystko, o czym może marzyć kobieta. Wspaniały mąż, piękny i duży dom, malutka i słodka córeczka. Doskonałość w każdym calu. Natomiast Becca prowadzi życie inne niż przyjaciółka. Rozpoczyna karierę jako młoda dziennikarka, ma chłopaka o niejasnej przeszłości i malutkie i skromne mieszkanko. Gdy Bec dowiaduje się, że narzeczony, który się jej oświadczył, tą informacją wcześniej podzielił się z Izzy, staje się zazdrosna i zniesmaczona. To daje początek zgrzytom w ich wieloletniej przyjaźni. Kolejne spotkania towarzyskie, rodzinne imprezy stają się coraz większym zarzewiem konfliktów między kobietami. Gdy jednak okazuje się, że wielki projekt Bec, który może otworzyć jej drzwi do kariery może nagle runąć, relacje między kobietami stają się bardzo napięte. Kto mógł zrobić jej takie świństwo? Nikt Bec nie przychodzi do głowy, do czasu, gdy … Ale czy to możliwe? Nie to, nie realne. Jednak przekonajcie się sami, jak cudowna przyjaźń może się skończyć …

Toksyczna przyjaźń to nie słodka opowiastka o pięknej i nierozerwalnej przyjaźni. Owszem, to wzruszająca historia przyjaźni, ale trudnej i skażonej. Wydawać by się mogło, że nikt i nic nie jest w stanie ich rozdzielić. A tak naprawdę nie potrzeba wiele, małe zarzewie wystarczy, by przyjaźń została wystawiona na próbę czasu. Czy wygra z przeciwnościami losu? Czy jest tak mocna i na całe życie, że przetrwa wszelkie zawirowania? Od samego początku relacje między przyjaciółkami były nieszczere i zakłamane, ale one albo nie chciały, albo naprawdę nie dopuszczały do siebie myśli, że tak jest rzeczywiście. Nieustanne upokorzenia, wywyższanie się Izzy, pokazywanie, że jest lepsza od Bec, może świadczyć o szczerych więzach?

Autorka znakomicie przedstawiła nam obraz relacji między kobietami, ale też uwrażliwiła na takie słodkie przyjaźnie. Ukazała, że należy być ostrożnym w relacjach z innymi i uważać, aby się w pewnym momencie nie zagubić i zatracić. Aby się nie dać zwieść słodkim i miłym obietnicom, ale mieć oczy szeroko otwarte. Bo często ta druga strona tylko czeka na nasze potknięcie i nieszczęście. Sprawia jej to radość … Czy to jest przyjaźń?

Emocje były ogromne, z każdą stroną napięcie rosło i nabierało coraz większego znaczenia. Po dość stonowanym i nudnawym początku, zakończenie wbija w fotel. Jest nieprzewidywalne i szokujące. Starałam się przewidzieć finał, ale takiego scenariusza w mojej wyobraźni niestety nie było. Autorka zręcznie mną zmanipulowała, a ja grzecznie poddałam się jej sugestiom. Straciłam czujność, ale jakie za to miałam wrażenia. Tylko można mi pozazdrościć.

Polecam, nie tylko dla przyjaciółek, ale również dla tych, którzy poszukują przyjaciół. Ciekawa, skłaniająca do refleksji i głębokich i intymnych przemyśleń.

Przychodzę do Was z debiutem o którym ostatnio dosyć głośno. Czy jest o czym?

Izzy i Bec to przyjaciółki ze szkolnych lat.

Wiedzą o sobie wszystko.

Izzy piękna, zgrabna, bogata z wymarzonym mężem u boku i cudownym domem. Bogate i bujne życie towarzyskie.

Rebecca to jej przeciwieństwo. Malutkie mieszkanko, nadwaga i średnio ciekawy narzeczony.

Czy będące w dwóch różnych światach nadal mogą być przyjaciółkami?

Czy to już rywalizacja? Zazdrość?

Mimo, że coraz więcej między nimi zgrzytów nadal chcą się spotykać. Niestety teraz to tylko pasmo złośliwości i wrednych, uszczypliwych komentarzy. Przewrażliwiona na swoim punkcie Bec wszystko ze strony przyjaciółki odbiera jako atak. Kiedy chce wszystko wygarnąć przyjaciółce znajduje ją martwą w swoim domu.. Staje się główną podejrzaną.

Kto jest mordercą? Dlaczego? Komu ciążyła celebrytka?

Czytając książkę miałam wrażenie, że została napisana przez wytrawnego, doświadczonego pisarza. A to jest debiut. Autorka stworzyła świetne postacie. Z punktu psychologicznego wykreowane idealnie. Są wielowymiarowe, realne, może nawet otaczamy się takimi ludźmi.

Bardzo ciekawie i obszernie opisana przyjaźń. Dopóki jesteśmy na tym samym poziomie wszystko jest dobrze. Im jesteśmy starsi i każdy z nas do czegoś dochodzi, coś zdobywa i stajemy na różnym życiowym poziomie z tą przyjaźnią może być różnie. Uczucie zazdrości mimowolnie może wszystko zniszczyć.

Zaliczyłabym gatunek do powieści obyczajowej z elementami thrillera.

Jeśli macie ochotę na lekki thriller z ciekawą tajemnicą w tle i zaskakującym zaskoczeniem powinno Wam się spodobać.

Po przeczytaniu zastanawiał się, która z kobiet jest tak naprawdę i w 100% uczciwa wobec tej drugiej? Wyszło mi, że żadna, więc jak tu mówić o przyjaźni? Obie kobiety przedstawione są jako swoje zupełne przeciwieństwa, dodatkowo jedną z nich autorka (przynajmniej początkowo) bardziej demonizuje. Ich "przyjaźń" przypominała mi relacje surowej pani i skomlącego o uwagę pieska, który co jakiś czas zasłuży na łaskawe pogłaskanie. Jednak do czasu. Do czasu aż "skomlący piesek" zaczyna żyć życiem "swojej pani".

W "Toksycznej przyjaźni" czuć dreszcz niepokoju. Jest ON głównie związany z napięciem, jakie odczuwamy na linii Beck-Izzy. Pozostałe wątki to tak naprawdę dodatek, który jeszcze bardziej uwypukla różnice między nimi. Podobnie z partnerami obu kobiet — bogata i piękna Izzy ma najlepszego chłopaka w okolicy, takiego, w którym podkochiwało się pół żeńskiej populacji szkoły, w tym także Beck. Beck jako ta "gorsza" ma przeciętnego faceta, którego chyba nawet nie kocha, po prostu z nim jest, ON również niespecjalnie dba o ich związek. Bohaterowie jak odbicie lustrzane. Jedynym innym jest brat Beck, Rob.

Czy warto sięgnąć po "Toksyczną przyjaźń"? Myślę, że tak. Ja bym ją określiła jako powieść obyczajową z elementami thrillera psychologicznego, bo znajdziemy w niej zwyczajne życie bohaterów, ich dzień powszedni, pracę, plany, ale i przemoc psychiczną, polegającą na manipulowaniu drugą osobą, tak, by ta kompletnie straciła poczucie własnej wartości. Jednak samo wykonanie odbywa się w tzw. białych rękawiczkach, tak by to ofiara czuła się winna zaistniałej sytuacji, choć jest zupełnie odwrotnie. Jedynie

tempo i napięcie trochę tu siada, niby końcówka jest pełna akcji, emocji, a jednak mnie już nie porwała. Doczytałam ją z takim samym nastrojem, z jakim zaczęłam.

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA :)

"TOKSYCZNA PRZYJAŹŃ" POLLY PHILLIPS Wydawnictwo MUZA SA Muza Black

Początkowo zastanawiam się czy to co łączy Izzy i Bec to prawdziwa przyjaźń? Niby znają się od lat, razem przeżywały wzloty i upadki, ale ich więź jest przedziwna, z pozoru wszystko wygląda znakomicie, ale są drobne szczegóły, które mnie irytują, mam wrażenie, że ze sobą rywalizują, ale najbardziej przeraża mnie fakt, że Izzy musi być w centrum zainteresowania, tak wszystko układa, żeby wyglądało, że jest niewinna, ale potrafi odwrócić kota ogonem, nawet z imprezy zaręczynowej od Becki gdzie gwiazdą powinna być przyjaciółka, Izzy chwali się, że wraca do pracy i wywalczyła awans - więc toasty idą na jej cześć.

Sama nie wiem co myśleć i czuć ich relacja jest skomplikowana, wspólna przeszłość również ma rysy, bo Izzy odbiera Becki jej ukochanego chłopaka, bo uważa, że to co najlepsze musi należeć do niej chodź wiedziała, że to przyjaciółka wzdycha do chłopaka już od lat. Czy taka przyjaźń jest szczera? Czy Izzy specjalnie wybrała szarą, niepozorną myszkę, by mogła błyszczeć? Czy jest toksyczna?

Na wierz wychodzi coraz więcej świństw i niedomówień, nie ułatwia fakt, że Izzy rzeczywiście ma wszystko: jest bogata, piękna, ma męża, dziecko i karierę, Bec ma malutkie mieszkanko, pracę w redakcji załatwioną przez Izzy, bo jej tata jest właścicielem gazety, narzeczonego, który ją zdradza. Ma się lekko odbić od dna, gdy brat Bec załatwia jej wywiad na wyłączność z obecną jego sławną partnerką, dzięki temu wydarzeniu ma błysnąć we fleszu. Niestety jej wywiad zostaje poprawiony, a na wierzch wychodzi tajemnica przez, którą rodzina nie chce rozmawiać z Bec. Podejrzenia i oskarżenia padają na Izzy. Czy rzeczywiście maczała w tym zamieszaniu palce? Czy może ktoś chce zrzucić winę na nią?

W tym momencie pojawia się problem bo Izzy zostaje znaleziona w swoim domu martwa, a najwięcej motywacji do zabójstwa jest po stronie Bec. Czy przyjaciółka nie wytrzymała i w afekcie zabiła? Czy był to nieszczęśliwy wypadek? Czy maczał palce w zabójstwie ktoś inny? Końcówka to lawina wydarzeń, które nabierają tempa, jest wiele śladów i poszlak, szukam mordercę, bo nie wierzę, że Izzy spadła sama ze schodów, mam podejrzenia, myśli krążą, wirują, ale... jednak dałam się podejść - zostałam zaskoczona i to mnie cieszy, bo lubię gdy książka wprowadza mnie w osłupienie. Polecam :)

Zna wszystkie twoje sekrety, wspiera kiedy masz gorszy dzień, przyjmuje w mankiet wylane łzy- smutku i radości. Przyjaciółka.

A kiedy przyjaźń zmienia się w rywalizację? Zaczyna nabierać zgniłego koloru nienawiści? Kiedy zazdrość sączy jad i zatruwa nie pozwalając na racjonalne myślenie i osąd sytuacji?

Izzy i Bec zawsze były dla siebie wsparciem. Od dzieciństwa nierozłączne.

Jednak kiedy przychodzi dorosłość na przyjaźni zaczynaja pojawiać się rysy. Z każdym nieporozumieniem się powiększają .

Niedopowiedzenia sie nawarstwiają.

Coraz bardziej krucha relacja ni wytrzymuje ciągłego napięcia. Izzy wykorzystuje swoją pozycję bogatej pani domu, żeby podkopywać wartości Bec.

Izzy wilk w owczej skórze jakich wiele na tym ludzikim padole...

Po raz kolejny w tym roku mam doczynienia z thrilerem, który nim nie jest. Książka jest bardzo dobra, w moim mniemaniu, ale pod szyldem thrilleru, może stracić na wartości u czytelników, którzy lubują się w tym gatunku.

Fabula jest bardzo ciekawie poprowadzona a wydarzenia opisane są z perspektywy Bec. Główne bohaterki mają intrygujące portrety psychologiczne. Zwłaszcza Bec, szara myszka, wyrywającą się z toksycznej przyjaźni, pełna obaw, poczucia winy o strachu przed samodzielnością.

Zakończenie mimo wszystko zaskakuje.

Polecam jeśli szukacie powieści obyczajowej z nutką dreszczyku.

Bec to przeciętna kobieta. Mieszka w Londynie, pracuje w branży dziennikarskiej, ma kochającego partnera, znajomych i przyjaciółkę z dawnych lat. Jednak Bec zaczyna zauważać, że w tej ostatniej sferze dzieje się coś niedobrego. Dorosłe kobiety zaczynają ze sobą niezdrowo rywalizować i widać to dosłownie na każdym kroku. Izzy, czyli przyjaciółka głównej bohaterki ma wszystko, czego dusza zapragnie i robi wszystko, by Bec czuła się znacznie gorzej. Mimo tego, że nie mogą ze sobą żyć, między nimi dzieje się bardzo źle, a w relacjach króluje złośliwość i zazdrość.

“Toksyczna przyjaźń” Polly Phillips to książka, która bardzo mnie wciągnęła. Temat przyjaźni, temat małżeństw - uwielbiam thrillery pisane w tym kontekście. Nic więc dziwnego, że dość szybko jak na mnie pochłonęłam tę historię i z wypiekami na twarzy śledziłam całość. Oczywiście, jak to w takich książkach bywa, polubiłam główną bohaterkę, a jej przyjaciółkę miałam niejednokrotnie ochotę rozszarpać. Typowa zazdrość i złośliwość mogłaby by być ok, jednak włączanie w to wszystko osób trzecich to już cios poniżej pasa. Niekiedy i główna bohaterka nieco mnie irytowała - jej współczucie i ciągła wyrozumiałość, wmawianie sobie, że to co się widzi to omamy, nie prawda.

Książka nie jest zbyt długa, a już poza połową mamy bardzo istotny moment, który sprawia, że cała fabuła nagle zyskuje - pojawia się znacznie więcej pytań, znacznie więcej domysłów, no i to niezdrowe oczekiwanie, czy wydarzy się coś jeszcze. Może to nie była lektura 10/10, jednak wciągnęła mnie i dostarczyła rozrywki.

Toksyczna przyjaźń Polly Phillips.

Przyjaźń to jedna z najcenniejszych wartości w naszym życiu. Przyjacielskie relacje najczęściej kształtują się w czasach szkolnych i jeśli są naprawdę silne, potrafią przetrwać lata, a nawet przejść z nami przez całe życie. My dorastamy i wchodzimy w kolejne życiowe etapy: budujemy związek, zakładamy rodzinę, rozwijamy się zawodowo, a najlepsza przyjaciółka jest zawsze z nami. To ją darzymy największym zaufaniem i właśnie jej powierzamy najskrytsze sekrety. O takiej serdecznej relacji marzy każdy z nas. Często jednak zapominamy o tym, że jak wszystko w życiu, przyjaźń także ewoluuje i nierzadko zastanawiamy się, co też takiego się stało, że w pewnym momencie coś przestało się układać między nami a naszą przyjaciółką. To, co mas łączy nie jest już tak szczere, jak dawniej, a co więcej, zaczyna bardzo negatywnie na nas wpływać. Dziś postaramy się rozważyć tę kwestię za sprawą książki Polly Phillips „Toksyczna przyjaźń”, z której recenzją do Was przychodzę.

Musimy bowiem pamiętać o tym, że przyjaźń, która na pierwszy rzut oka wydaje się wyjątkowa pod płaszczem pozorów morze zatruwać nam życie. Dlaczego tak się dzieje? Otóż powodów może być bardzo wiele, ale jednym z czynników przyczyniających się do takiego stanu rzeczy jest ogromna potrzeba rywalizacji i dążenie do tego, aby zawsze być w tej relacji górą i pozostawać w centrum zainteresowania innych. Owszem wszystko jest w jak najlepszym porządku, kiedy to naszej przyjaciółce dzieje się dobrze, odnosi sukcesy, ale jeśli to my cieszymy się, chociażby najmniejszym osiągnięciem, wówczas taki toksyczna przyjaciółka, że przecież ona, jak zawsze chce tylko naszego dobra.

Poznajcie Izzy i Bac, bohaterki powieści, które połączyła wieloletnia przyjaźń. Dziś są dorosłe i choć ich życie to zupełnie różne i odlegle od siebie bieguny nie przeszkodziło to w zrodzeniu się łączącej je więzi. Izzy ma wspaniałą rodzinę, wysoki status społeczny. Może pochwalić się także nienaganną urodą. Natomiast życie Bac jest dalekie od doskonałości. Ma małe mieszkanko, wątpliwej reputacji narzeczonego i pracę, którą lubi, ale jeszcze dużo jej brakuje, aby mogła się wybić.

Kiedy my czytelnicy przystępujemy do lektury książki i stajemy się obserwatorami ich przyjaźni, bardzo szybko możemy odczuć, że na pewno nie jest ona zdrową relacją. To Izzy jest jej stroną dominującą. Potrafi doskonale manipulować nie tylko ludźmi, ale i faktami w taki sposób, aby zawsze wybielić swoją osobę i w oczach otoczenia być tą idealną, dobrotliwą, która zawsze chce dobrze.

Wraz z biegiem historii nie tylko my, ale przede wszystkim sama Bac uświadamiamy sobie, że przyjaciółka wręcz lubi sprawiać jej przykrość. Kiedy w życiu Bac, dzieje się coś dla niej ważnego umniejsza temu wartości, a wręcz bagatelizuje to. Mimo to nie mogą bez siebie przetrwać. Razem źle, ale bez siebie jeszcze gorzej. Widzimy, że między bohaterkami dochodzi do coraz częstszych kłótni, uszczypliwości i złośliwości. Jednak czara goryczy przelewa się w momencie, gdy na jaw wychodzi tajemnica, którą dosłownie kilka godzin wcześniej Bac podzieliła się z Izzy. Teraz już nie zawaha się powiedzieć przyjaciółce prosto w oczy tego, co o niej myśli. To znaczy, na pewno by to zrobiła, gdyby nie tragedia, której ofiarą jest Izzy, a główną podejrzaną jej spowodowania staje się nie kto inny, a właśnie Bac.

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam opis tej książki, bardzo mnie zaciekawił i wiedziałam, że muszę poznać historię, którą skrywają jej karty. Większość z Was wie, że cenię sobie trudne skłaniające do przemyśleń powieści, z których możemy wyciągnąć coś dla siebie i przenieść na płaszczyznę własnego życia. Byłam przekonana, że w przypadku tego tytułu właśnie tak będzie, bo przecież toksyczne przyjaźnie, to niestety bardzo realny problem. Dodatkowym argumentem przemawiającym za tym, aby przeczytać „Toksyczną przyjaźń” był fakt, że została ona zakwalifikowana jako thriller psychologiczny, a więc jeden z moich ulubionych gatunków czytelniczych. Łącząc w całość te dwie składowe, liczyłam na wartościową, trzymającą w napięciu lekturę.

Niestety, ku mojemu bardzo wielkiemu rozczarowaniu z bólem serca muszę powiedzieć, że jest to bardzo słaba książka i żałuję, że zmarnowałam na nią swój czas. Na pewno nie jest to thriller, a nudna i męcząca powieść, która w żaden sposób nie wzbudziła mojego zainteresowania. W tej książce poza zmarnowanym potencjałem tematycznym nie było nic, co byłoby godne uznania. Miałcy i nijacy bohaterowie zachowujący się, jak dzieci, brak napięcia, zero dynamiki. Jak wiecie, ja bardzo rzadko piszę negatywne recenzje. Nawet często pytacie mnie, jak to się dzieje, że tak mało krytykuję. Zawsze staram się wyciągnąć z książki to, co najlepsze i nawet jeśli mnie nie do końca przypadła do gustu, zostawić wam możliwość samodzielnej decyzji odnośnie do tego, czy chcecie ją przeczytać. Tym razem jednak naprawdę nie ma nic dobrego, co mogłabym z niej wyciągnąć, dlatego muszę to powiedzieć. Odradzam wam czytanie tej książki.

Mój zawód czytelniczy jest tym bardziej dotkliwy, że jest to pierwsza książka przeczytana przeze mnie 2022 roku. Mam jednak nadzieję, że teraz będzie już tylko lepiej.

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Muza, za co bardzo dziękuję.

Doświadczyliście w swoim życiu toksycznej relacji?

Zapewne tak, jak ja wielokrotnie czy to w gronie znajomych, czy rodziny takie rzeczy miały miejsce.Dlatego moja rada to: najszybciej odciąć się od takich ludzi!

~Izzy i Bec od wielu lat są wielkimi przyjaciółkami lecz w dorosłym życiu ich przyjaźń wystawiona jest na wielką próbę przez co zbyt często dochodzi między nimi do małych i większych zgrzytów.

Kobiety pomimo wszystko starają się spędzać ze sobą każdą wolną chwilę wraz z ważniejszymi świętami przez co coraz częściej nie dogadują się przez swoją "odmienność".

Dochodzi do tego, że większość spotkań kończy się niemiłymi uwagami, złośliwościami, przytykami, docinkami, zazdrością czy nawet brakiem "solidarności"

Pewnego dnia gdy Bec, dowiaduje się o braku lojalności u Izzy (kobieta nie dochowała ważnej tajemnicy) tym razem niewytrzumuje i pragnie jak najszybciej wygarnąć wszystko przyjaciółce. Niestety już nigdy nie dojdzie do konfrontacji między kobietami, gdyż Izzy leży martwa we własnym domu.

~"TOKSYCZNA PRZYJAŹŃ" to opowieść, którą niestety nie mogę zaliczyć do thrillera psychologicznego, gdyż według mnie to zwykła historia obyczajowa z leciutkim zarysem thrillera w tle.

~Całość to tak naprawdę historia, która głównie skupia się na toksycznej przyjaźni, rywalizacji między kobietami, pomijając najważniejszy temat, który został potraktowany "po macoszemu" - morderstwo Izzy

~Niestety w tym przypadku bardzo brakowało mi: utrzymującego się napięcia, mroku, zagadki do rozwiązania, jakiejkolwiek akcji, wglądu w całą sprawę z perspektywy samej denatki czy nawet osób trzecich co mogło by bardzo ożywić prezentowany tytuł czy nawet spektakularnego zakończenia, które okazało się nijakie.

~Czy polecam? I tak i nie , na pewno fani literatury obyczajowej będą ukontentowani z zawartości.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, zresztą to jej debiut. Czytało się lekko, przyjemnie i szybko. Samo pióro jakim posługuje się pisarka jest proste i nie stwarza jakichkolwiek blokad, problemów podczas lektury. Muszę przyznać, że patrząc na okładkę, można by było stwierdzić, że będzie to thriller. A nie jest nim do końca. Fajny pomysł na historię, temat główny to temat-rzeka w dzisiejszych czasach. Często napotykamy takie właśnie sytuacje, tylko się o tym nie mówi. Uważam, że autorka prostym językiem przyciągnie do siebie wielu czytelników, bo naprawdę przyjemnie się pochłania kolejne rozdziały. Gdyby napisała w przyszłości jakąś powieść, chętnie sięgnę gdyż źle raczej nie będzie – patrząc przez pryzmat tej powieści.

Izzy i Bec to specyficzne kobiety. Szczerze? Żadna z nich nie przypadła mi do gustu, wydawało mi się, że każda patrzy na siebie kątem oka, z przymrużeniem i pewnym dystansem, a przecież… są przyjaciółkami. Okej, można mieć taki charakter, ale zachowanie tych bohaterek od początku było… toksyczne. Fałszywe. Od samego początku mi nie pasowało. Tutaj mamy narracje prowadzoną przez Bec, więc nie wnikamy do głowy tej drugiej i możemy mieć nieco pokrzywione spojrzenie na tą relacje. Niemniej jednak, gdy Bec ukazywała zachowanie, gesty, czyny tej drugiej, to moja złość na nią powiększała się coraz bardziej. Nie cierpię takich dwulicowych osób. I chyba każdy wydawał mi się tutaj fałszywy. Nie polubiłam ani jednego bohatera, nikomu nie współczułam, no może małej Tilly. Tutaj każdy wydawał mi się czarnym bohaterem i nikt nie przyskrobił sobie mojej sympatii. Mimo to postacie są naprawdę dobrze wykreowane i mają różne charaktery – co jest na plus dla całości oczywiście.

Spodobało mi się głównie w tej historii to, że widzimy relację przyjaźni między dwoma kobietami od lat. Może na początku była ona lepsza – nie mam pojęcia, chociaż poznając trochę przeszłość śmiem wątpić, że było lepiej, a jeśli już było, to zdecydowanie na pokaz. Widać, że wszystko idzie za pieniądzem, sławą, ogólnie bogactwem. Popularnością… Co niestety często jest zgubne. Widzimy, że wcale nie jest tak kolorowo, jak w tej całej przyjaźni fundamenty są całkowicie zniszczone, a wszystko inne, co się ostało, wali się jedno za drugim. Ja bym wolała wprost to wszystko zakończyć, bo na co utrzymywać takie znajomości, gdzie więcej pojawia się nienawiści niż pozytywnych emocji?

Akcja ma odpowiednie tempo, nie za szybkie, nie za wolne, takie w sam raz. Nie ma przewagi opisów nad dialogami i odwrotnie. Nie sposób się nudzić, bo lektura jest interesująca, a sama autorka co rusz podrzuca nam jakieś ciekawostki z życia bohaterów, które napędzają w naszych głowach myśli, dlaczego tak, a nie inaczej się potoczyło

Reasumując uważam, że jest to jedna z ciekawszych historii, po które śmiało może sięgnąć każdy. Owszem, mamy tutaj trupa, ale to nie jest głównym tematem. Dlatego nie nazwałabym tej lektury thrillerem, a może obyczajówką z elementami psychologicznymi? Chyba tak, bo skupiamy się tutaj na czymś innym, zbrodnia jest tylko wisienką na torcie i to prawie… pod koniec powieści.

Śmiało Wam polecam tę książkę, myślę, że powinna się Wam spodobać. Lekka, niezobowiązująca książka, idealna na te nasze chłodne już wieczory. Zagmatwana relacja między postaciami sprawi, ze i Wy, czytelnicy, zastanowicie się nad swoimi relacjami z innymi ludźmi…

"Toksyczna przyjaźń" to literacki debiut Polly Phillips - brytyjskiej autorki mieszkającej obecnie w Australii, która książkę oparła na kanwie własnych doświadczeń. Do sięgnięcia po nią zachęcił mnie bardzo intrygujący opis. To książka z pogranicza literatury obyczajowej i thrillera psychologicznego.

Dwie kobiety - Izzy i Becca, które z pozoru są najlepszymi przyjaciółkami, takimi papużkami-nierozoączkami od najmłodszych lat, wspierającymi się w bolesnych doświadczeniach i wspólnie przeżywającymi najważniejsze momenty w życiu to główne bohaterki "Toksycznej przyjaźni". Kiedy Becca straciła matkę to właśnie Izzy pomagała przyjaciółce uporać się ze stratą, a kiedy z kolei Izzy urodziła córeczkę Tilly, to Bec wiernie towarzyszyła przyjaciółce w tych pierwszych dniach życia jej dziecka. Niestety przyjaźń nie okazała się zbyt mocna i prawdziwa. Łącząca ich przyjaźń przeskształca sie w niezdrową relację. Kobiety zaczynają ze sobą rywalizować. Przestają się zgadzać w wielu kwestiach, zaczynają otwarcie krytykować. Są jak woda i ogień. Izzy jest bogata, zaradna, piękna i spełniona rodzicielsko, ale trochę apodyktyczna, a Bec ugodowa i skromna. Coraz częściej dochodzi między kobietami do ostrych spięć, coraz więcej nieporozumień, które prowadzą do wzajemnej wrogości. W wyniku pewnej sytuacji między kobietami dochodzi do poważnej kłótni, padają słowa, które mocno ranią obie strony. Czy uda się Izzy i Bec odbudować przyjaźń? Czy jest już za późno....

Historia opisana w ksiażce rozkręca się bardzo powoli, z czasem przyśpiesza i mknie już bardzo szybko ku zaskakującemu końcowi. To dość zagmatwana, nieoczywista, pełna zaskakujących intryg opowieść, która finalnie bardzo przypadła mi do gustu. W tle aż kipi od emocji. Miłość i nienawiść, złość i uwielbienie, zazdrość i radość z cudzego szczęścia to wachlarz uczuć angażujących emocjonalnie Czytelnika. Czuć niepokojący klimat i towarzyszące czytaniu napięcie.

"Toksyczna przyjaźń" to książka obok której nie można przejść bezrefleksyjnie. Zmusza Czytelnika do zastanowienia się czy warto tkwić w ciężkich, toksycznych relacjach, które w zasadzie niewiele dobrego wnoszą w życie i pokazuje jak zazdrość potrafi trawić człowieka od wewnątrz i zabijać radość z życia.

Izzy i Bec przyjaźnią się od dzieciństwa.

Izzy jest pewna siebie, piękna i dostaje wszystko czego chce. Ma przystojnego męża, córkę i piękny dom.

Bec pracuje w wydawnictwie, ma małe mieszkanie, któremu przydałby się remont, narzeczonego i kilka nadprogramowych kilogramów.

Kobiety wiele dzieli, więc ostatnio dochodzi do coraz większej liczby konfliktów. Mimo tych różnic nie potrafią zerwać kontaktów.

Kulminacją następuje, kiedy w wywiadzie Bec, zostają dodane informacje, o których wiedziała tylko ona i Izzy. Wściekła idzie rozmówić się z przyjaciółką. Jednak nie może tego zrobić, bo znajduje Izzy martwą.

Komu jeszcze podpadła Izzy? A może to Bec zepchnęła ją ze schodów?

"Toksyczna przyjaźń" zapowiadała się na świetny thriller. Niestety mnie trochę zawiodła. Większość fabuły została zdradzona już w opisie na okładce. Wiedziałam czego się spodziewać, czekałam tylko kiedy to nastąpi. Zakończenie również mnie nie porwało, a raczej rozczarowało. Czekałam na wielkie wow, jednak to nie nastąpiło. Zabrakło mi emocji, napięcia.

Podobało mi się za to ukazanie toksycznej relacji jaka łączyła przyjaciółki. Szczerze współczułam Bec, ale też czasami złościłam się na nią. Jej przyjaciółka traktowała ją bardzo źle, a ona nawet tego nie zauważała bądź ją usprawiedliwiała.

Izzy była podła i wyrachowana wobec swojej przyjaciółki. Przyjaźniła się z Bec, bo przy niej zawsze wypadała lepiej. Zawsze musiała być tą mądrzejsza, piękniejszą, zabawniejszą.

Chyba nikt nie chciałby takiej toksycznej przyjaźni.

Izzy i Bec przyjaźnią się od dzieciństwa, jednak ostatnio przestają się dogadywać i coraz więcej je różni.

Isabel jest piękna, bogata, a u boku wymarzonego męża wiedzie idealne życie pełne blichtru.

Rebecca wręcz przeciwnie.

Jest aspirującą dziennikarką, ma maleńkie mieszkanie i narzeczonego o wątpliwej reputacji.

Między kobietami zaczyna coraz bardziej iskrzyć. Pojawia się zazdrość i drobne złośliwości.

Ale prawdziwą kroplą przepełniającą dzban jest pewna informacja, która ukazuje się tam, gdzie nie powinna.

Teraz Bec jest naprawdę wściekła na Izzy i postanawia ostatecznie się z nią rozprawić.

Ale..ale..

Czy dostanie taką szansę?

Tego dowiecie się z tej irytującej jak zepsuty kran lektury.

Zapewne uwielbiacie, kiedy woda skapuje z niego nieśpiesznie odbijając się o metalowe dno, drażniąc przy tym niemiłosiernie nasze bębenki, by w pewnej chwili doprowadzić nas do furii.

Nie inaczej jest w tej książce.

Pierwsze ,,kap" następuje powoli i jeszcze nie wiemy, że coś może być popsute.

Ale potem jest ,,kap" drugie i trzecie, gdzie zaczynamy nareszcie pojmować, że coś jest tutaj nie tak.

Przy piątym mamy ochotę trzasnąć książką, a przy dwudziestym mordować!!!

A tu klops!

Ktoś nie wytrzymał wcześniej.

Tylko kto?

Nie radzę obstawiać, bo i tak nie zgadniecie.

Podsumowując:

Książka jest fenomenalnie napisana!

Już dawno nie czytałam czegoś tak bardzo irytującego, że miałam ochotę powystrzelać to całe towarzystwo!

Nie wiadomo kiedy autorka wciąga nas w swoją intrygę i chociaż z pianą na ustach, nie odłożymy jej aż do samego końca.

Ja Wam ją ogromnie polecam, przy okazji przestrzegam przed takimi ,,przyjaciółkami" i zapraszam do czytania.

Dwie przyjaciółki o kompletnie różnych charakterach.

Jedna nierozerwalna więź.

I okrutna prawda - obie mogą zaznać spokoju jedynie wtedy, gdy ta druga raz na zawsze zniknie z życia pierwszej.

Nie od dziś wiadomo, że miłość od nienawiści dzieli mały krok. Dawne urazy, małe szpilki wbijane drugiej osobie niemal nieświadomie, słowa wypowiedziane w gniewie. Wszystko to kiełkuje, usilnie narasta, ostatecznie skutkując zatarciem się tej cienkiej emocjonalnej granicy. Granicy, po przekroczeniu której nie ma już powrotu.

Autorka uderza w czytelnika przede wszystkim realizmem stworzonej przez nią historii. Bohaterowie, mimo iż nie wzbudzają zbytniej sympatii, są bezsprzecznie ludzcy w swoich wadach. I chociaż dwie główne kobiece postaci są jak ogień i woda i zdawać by się mogło, że kibicować będziemy wyłącznie jednej z nich, to tak naprawdę do samego końca ciężko było mi opowiedzieć się po którejś ze stron. Ostatnie rozdziały, choć na pozór spokojne, zaczęły wywoływać we mnie uczucie narastającego niepokoju, by koniec końców całkowicie zaskoczyć zakończeniem. Co jak co, ale to rozwiązanie w życiu nie przyszłoby mi na myśl - genialne!

Phillips subtelnie ukazuje, że każdemu z nas trawa u sąsiada wydaje się bardziej zielona, a ukryte wewnątrz nas pragnienia, do których dążymy, po ich osiągnięciu często nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Są rozczarowujące.

"Toksyczna przyjaźń" jest idealnym przykładem thrillera, który praktycznie czyta się sam. Pochłania, intryguje i nieustannie mąci w głowie - dajcie porwać się tej historii a obiecuję, że nie pożałujecie!

„Z bliska jej twarz jest idealna, lecz zimna jak lód. Nie do wiary, że dopiero teraz to zauważyłam".

Izzy i Becca od zawsze były nierozłączne, przyjaźniły się, wspierały. Już jako dorosłe kobiety, coraz częściej zaczynają ze sobą rywalizować. W dalszym ciągu twierdzą, że ich przyjaźń jest prawdziwa i silna, jednak coraz częściej nie zgadzają się ze sobą. Izzy jest piękną kobietą, ma przystojnego, zaradnego męża, jest bogata, ma wszystko o czym marzy. Otacza się zbytkiem i bryluje na licznych przyjęciach. Becca to jej przeciwieństwo, nieustannie zmaga się z nadwagą, zachowanie jej chłopaka pozostawia wiele do życzenia, robi wszystko, aby zostać dziennikarką, mieszka w małym, skromnym mieszkaniu. Niby wydaje się, że nie mogą bez siebie żyć, a jednak potrafią być bardzo okrutne w stosunku do siebie. Nie przebierają w czynach i słowach. Ich złośliwość bywa bardzo zajadła. Gdzie podziała się lojalność i serdeczność? Co doprowadziło do tego, że te dwie kobiety mają do siebie, aż tyle pretensji? W pewnym momencie pewne granice zostają przekroczone…

Powieść łączy w sobie kilka gatunków – obyczajowość, elementy kryminału i thrillera psychologicznego. Nie jest to przyjemna i słodka historia. Przyjaźń, która zostaje poddana niejednej próbie, nie potrafi się obronić. Zostaje skażona przez zazdrość i zawiść. Brak szczerości i niedopowiedzenia robią swoje, podważają zaufanie. Zakłamanie i obłuda biją po oczach. Ciągła krytyka, liczne upokorzenia, wywyższanie się, obietnice, miłe słówka, pochlebstwa, mydlenie oczu. Czekanie na odpowiednią chwilę, potknięcie, aby zadać cios. Czy taka relacja ma coś wspólnego z przyjaźnią? Nasuwa się pytanie, skoro się ledwo tolerują, dlaczego tkwią w tej chorej relacji? Jednak nie wszystko jest takie jak nam się początkowo wydaje.

Zaskakująca, bardzo dobra, wzbudzająca ogromne emocje i delikatne napięcie opowieść. O pozornej przyjaźni, która z tą prawdziwą nie ma nic wspólnego. Zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło, zszokowało, jest nieprzewidywalne. Powieść daje do myślenia, polecam. Tatiasza i jej książki :)

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki „Toksyczna przyjaźń” która ukazała się nakładem wydawnictwa @[Adres usunięty] @wydawnictwomuza i właśnie dziś ma swoją premierę!

Niezwykle tajemniczo przeprowadzona promocja książki, tajemnicze zdjęcia i intrygujący opis. To wszystko zachęciło mnie aby sięgnąć po lekturę i powiem szczerze, bardzo dobra - obyczajówka z elementami thrillera, na dodatek jest debiutem!

Ta książka obroni się sama, świetny styl, intryga, toksyczne relacje, czegoż więcej nam potrzeba?Idealna na ten jesienny czas, kiedy można zasiąść i bez wyrzutów sumienia pogrążyć się w lekturze.

Chodzący ideał, specjalistka od ubezpieczeń i przeciętnej urody i równie przeciętnego życia dziennikarka. Izzy i Bec. Przyjaźniły się od zawsze, mimo dzielących ich poglądów, poziomu życia i charakteru. Mimo, że jedna z nich zawsze stawiała swojej przyjaciółce wymagania, ale też manipulowała i kierowała jej życiem pod swoje dyktando. To Izzy była i miała pozostać ideałem, nawet jeśli musiałaby odebrać przyjaciółce wszystko na czym jej zależy…

Minęło sporo czasu nim Bec zrozumiała na czym polega jej przyjaźń z Izzy, choć niektórzy od dłuższego czasu starali się jej to uzmysłowić…

Kiedy Bec staje przed ogromną szansą na rozwój zawodowy, jej wywiad zostaje uzupełniony o informacje, które zobowiązała się zachować dla siebie, by chronić swoich bliskich. Jedyną osobą z którą podzieliła się tą informacją była Izzy, z którą od pewnego czasu relacje polegały głównie na wzajemnych oskarżeniach, pretensjach i wypominaniu. Pomiędzy kobietami dochodzi do sprzeczki, która kończy się trzaśnięciem drzwiami i podrapanym policzkiem Bec, a kolejne fakty świadczące o naiwności kobiety wychodzą na jaw.

Odczuwając żal, złość i rozgoryczenie Bec postanawia załatwić sprawę raz na zawsze, odciąć się od przyjacielskiej, toksycznej relacji która ich łączy i wyrzucić z siebie gromadzone przez lata żale. Udając się do domu Izzy, Bec nie spodziewałam idę jednak, że rozmowa którą odbyły wcześniej była ich ostatnią…

„Toksyczna przyjaźń” Polly Phillips to książka z pogranicza obyczaju i thrillera psychologicznego. To opowieść o przyjaźni, która przeradza się w rywalizację, a ta, jak wiadomo, często kończy się źle.

Przyjaźń dwóch kobiet – Izzy i Bec przeżywa kryzys. Od młodzieńczych lat były niemal nierozłączne, a teraz toczą dziwną rywalizację, która kończy się wraz z nagłą śmiercią jedną z nich.

Jedna z głównych bohaterek irytowała mnie od samego początku. Czy to źle? Nie! To nawet lepiej, bo książka pobudziła moje emocje. Przedstawione wydarzenia były, w moim odczuciu tak bardzo realne, że aż przerażające. Książkę czytało mi się szybko i z dużym zainteresowaniem. Sprawę dodatkowo ułatwiały krótkie rozdziały. Polly Phillips przez całą książkę podsuwała mi pod nos podpowiedzi i możliwe rozwiązania. A mimo to, takiego rozwiązania spraw się nie spodziewałam. Autorka pieczołowicie dopracowała intrygę, za co należą się gratulacje.

Były emocje, było napięcie, było zaskoczenie. Powiem krótko – była dobra książka, którą polecam.

Już za kilka dni premiera intrygującego thrillera "Toksyczna przyjaźń". 💙 Jako, że miałam przyjemność przeczytać książkę przedpremierowo, spieszę z krótką recenzją na jej temat. ☺

•

Dziecięca przyjaźń jest piękna i bezinteresowna, ale w dorosłym życiu relacje potrafią się nieźle skomplikować. Ciężko o szczerą, prawdziwą bliskość.

Izzy i Bec, dwie przyjaciółki, znają się od lat, wiedzą o sobie wszystko i spędzają razem mnóstwo czasu. Niestety ich przyjaźń zaczyna się rozpadać. Wkradają się w nią drobne złośliwości, zazdrość i dwulicowość. Szczególnie bolesne jest to dla Bec, która powoli uświadamia sobie, że w sumie od początku w tej relacji, była tą gorszą, brzydszą i biedniejszą. To Izzy błyszczała na każdej imprezie, zbierała komplementy, była uwielbiana i dominowała nad nią. Teraz też wiedzie niemal idealne życie, a ona wciąż musi udowadniać, że zasługuje na jej uwagę. Stara się, by zadowolić przyjaciółkę, która zawsze musi być na pierwszym miejscu. Gdy w życiu Bec dzieje się coś dobrego, Izzy nie cieszy się z jej szczęścia i sukcesu. Podcina jej skrzydła i sprowadza na ziemię. Między przyjaciółkami wybucha w końcu kłótnia. Do czego doprowadzi chora rywalizacja kobiet? Czy tragiczna śmierć Izzy była nieszczęśliwym wypadkiem?

•

Genialny debiut! 😍 Mieszanka thrillera, kryminału z wątkami powieści obyczajowej. Sprawdzi się idealnie na jesienne chłodne wieczory, polecam! 🍂

Premiera 22 września. 📖🥰

•

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwomuza

@[Adres usunięty] . ❤

Kiedy wypowiadamy słowo przyjaźń od razu nasuwają się wspomnienia, ciepłe, pełne radości, ze wspólnie spędzonych momentów, czasem z chwil gdy dostawaliśmy wsparcie lub sami je dawaliśmy. Jednak niekiedy zabarwione są one gorzkim smakiem, więcej w nich gniewu, żalu i bólu. Czasem wzajemne kontakty przypominają pole minowe otoczone drutem kolczastym, a każdy krok grozi atakiem. Dlaczego więc, co najmniej dwie osoby, tkwią w tej relacji niekiedy przez długie lata?

Od lat Izzy i Bec dzielą się lepszymi i gorszymi momentami w swoim życiu. Przyjaźnią się bardzo długo, znają się doskonale i są prawie jak rodzina. Sielankowa wersja przyjaźni? Nie do końca, gdyż nikt tak dobrze jak Izzy nie umie dopiec swojej przyjaciółce, oczywiście rzadko kiedy robi to specjalnie, dba tylko o nią, ale czy na pewno? Dlaczego więc nie stronią od siebie? Jakoś tak wciąż ciągnie je do siebie, nawet jeśli jedna drugiej dopiecze, ale jak ma być inaczej jeśli tyle łączy? Czy to wszystko wyjaśnia? Raczej nie, lecz tak już jest, nawet jeśli ma się naprawdę dosyć, ale i tak jeśli nadarza się okazja do kolejnego spotkania to nie pada słowo „NIE”. Tyle, że chyba powinno, właśnie brak tego słowa prowadzi do tego, iż Bec znajduje Izzy martwą i staje się główną podejrzaną. Co właściwie wydarzyło się w idealnym domie perfekcyjnej kobiety, która zawsze panowała nad każdym elementem swojego świata? Kto jest winny tej tragedii? Wiecznie atakowana przyjaciółka czy ktoś jeszcze miał na pieńku z tym chodzącym ideałem? Ofiara działania z premedytacją czy jedynie nieszczęśliwego zbiegu okoliczności? Bec bierze pod lupę otoczenie jakie zna, niejeden ma coś na sumieniu, ale czy zdecydowałby się raz na zawsze zakończyć znajomość z Izzy?

Perfekcja w każdym calu, często wprost rażąca w oczy swoim blaskiem i doskonałością oraz zwyczajność, może nie do bólu, lecz taka, jaka czasem uwiera, zwłaszcza gdy ktoś ją wytknie, obojętnie czy wprost czy też za pomocą zawoalowanej uwagi. Co łączy jedno z drugim? Przyjaźń dwóch kobiet, mająca długą historię za sobą i wydająca się być niezniszczalna, nawet wbrew jakiejkolwiek logice. Od samego Polly Phillips nie mami czytelnika idealnym obrazem przyjacielskich więzów, wprost przeciwnie pokazuje dobitnie jakie są w rzeczywistości. Jednakże nie oznacza to w żadnym przypadku, że lekturze brak niespodzianek lub zaskakujących zwrotów akcji. Czy kontrastowość bohaterek będzie miała znaczenie, a może to jedynie sprytne odwrócenie uwagi? To już trzeba samemu doczytać, ale na pewno takich zwodzących znaków zapytania jest wiele. Autorka nie stawia ich bezceremonialnie, ukryte są raczej gdzieś pomiędzy kolejnymi ogniwami opowieści, w jakiej na przemian sączona jest trucizna i podawane antidotum. To, co widoczne jest dla postronnych obserwatorów wcale nie jest takie dla bohaterów. Oni i czytający przechodzą metamorfozę, bo w „Toksycznej przyjaźni” zakładanie z góry kto jest kim oraz jakie kroki zostaną wykonane dalekie jest od linearności. W fabule niejednokrotnie sprawy zdające się jednoznaczne gdy na nie spojrzeć z innej perspektywy nabierają całkiem innego znaczenia. Czy gdybyśmy mieli możliwość ostrzeżenia postaci warto byłoby wykonać ten ruch? Odpowiedź nie jest łatwa do udzielenia, „Toksyczna przyjaźń” nie jest opowieścią biało-czarną, każdy z bohaterów ma kilka masek w zanadrzu i na naszych oczach raz je zrzucają, raz się za nimi kryją, a ich prawdziwa twarz może zdziwić wielu.

Jest to napisana lekkim i przyjemnym stylem obyczajówka z elementami thrillera, do której z początku miałam dość mieszane uczucia, ale z czasem udało mi się do niej przekonać. Mimo kilku większych przestojów w fabule, w których trakcie odrobinę się nudziłam, powieść tę czytało mi się niezwykle szybko i sprawnie, a główny zwrot akcji bardzo rozbudził moją ciekawość.

W historii pojawiło się również kilka wątków pobocznych i motywów, z których jeden dość mocno mnie zirytował, bo uważam, że nie był tu potrzebny, a jedynie wzbudził we mnie frustrację.

Jeśli chodzi o bohaterów, to moim zdaniem byli całkiem nieźle wykreowani, jednak szkoda, że nie została wprowadzona również perspektywa Izzy, w której mogłyby zostać choć w części przedstawione motywy jej działań. Sama jej postać bardzo mnie zaintrygowała, ale właśnie mam wrażenie, że koniec końców została ona ukazana zbyt płytko. Jednakże uważam, że sama burzliwa relacja między nią i Bec została całkiem nieźle i realistycznie pokazana.

Podsumowując, myślę, że jest to ciekawa książka o zazdrości, rywalizacji i niezdrowej przyjaźni, w której zaskakujące i naprawdę intrygująco poprowadzone zakończenie było zdecydowanie jej najmocniejszą stroną. Jeśli lubicie powieści obyczajowe z nutą thrillera i szukacie czegoś niewymagającego na jesień, to myślę, że w tej pozycji znajdziecie coś dla siebie. Może i nie będzie to mój ulubieniec, jednak koniec końców dobrze się bawiłam i mogę Wam ją polecić 😉.

Izzy i Becca znają i przyjaźnią się od lat. W pewnym momencie zaczyna dochodzić miedzy nimi do konfliktów i spięć przez co coraz bardziej widać jak bardzo się różnią. Izzy uwielbia być w centrum uwagi i pragnie pokazać innym, że jej życie jest idealne. Becca jest jej przeciwieństwem. Jest spokojna i zrównoważona. Izzy jest coraz bardzie niemiła dla przyjaciółki, manipuluje i wykorzystuje ją. Beccka mimo, iż to dostrzega nic nic tym nie robi i nie jest w stanie zerwać tej przyjaźni. Bec przeprowadza wywiad że znaną gwiazdą który jest jej przepustką do większej kariery. Niestety w wywiadzie ukazuje się informacja, którą przez przypadek w tajemnicy wyjawiła Izzy. Ma dość i pragnie rozmówić się z przyjaciółką. Podczas ich rozmowy pada zbyt dużo słów. Po ich przeanalizowaniu Becca pragnie ponownie się z nią spotkać jednak jej przyjaciółka leży w kałuży krwi i nie żyje, a ona staje się główną podejrzaną.

"Toksyczna przyjaźń " to wstrząsający i trzymający w napięciu thriller pełen tajemnic i manipulacji. Całość wciąga od pierwszych stron. Bohaterowie są naprawdę dobrze wykreowani i aż ciężko uwierzyć że jest to debiut. Autorka pokazuje do czego może prowadzić zazdrość, zawiść i ciągła rywalizacja. To historia o nienawiści skrywanej pod pozorem wsparcia i bliskości.

Zakończenie jest zaskakujące i trudno je przewidzieć co jest dużym plusem. Jedynym minusem całej historii jest narracja wyłącznie że strony Bec, myślę iż pokazanie historii z perspektywy Izzy byłoby dobrym pomysłem. Mimo tego polecam bo niezwykle przyjemnie spędziłam z nią czas

"Powinnam być w szoku, a jednak tylko krążę wokół ciebie, uważając, żeby nie wdepnąć w krew, zachowując się tak, jakbym próbowała zrozumieć, co się stało. Chociaż przecież wiem."

"Toksyczna przyjaźń" to w mojej ocenie udany debiut pani Polly Phillips. Thriller psychologiczny, którego akcja rozgrywa się w małym kręgu bohaterów, ma zadatki na wysokie oceny. Miałam obawy co do powieści, ponieważ spodziewałam się przewidywalności. Myliłam się.

Do czego może doprowadzić przyjaźń, która od wielu lat jest z rodzaju tej toksycznej? Kobieta uważa się za lepszą, a przynajmniej na taką uchodzi na zewnątrz. Jej życie jest doskonałe, ona sama jest usposobieniem doskonałości, a rodzina i przyjaciele uważają ją za duszę towarzystwa i świetną organizatorkę imprez. Za to przyjaciółka jest jej cieniem. Mowa tu o Bec i Izzy. Izzy jest tą doskonałą młodą kobietą, a Bec "nieporadną" życiowo. To Bec są wytykane błędy, do niej kierowane są przytyki, a chwilowe zainteresowanie jej osobą musi być skradzione przez rzekomo najlepszą przyjaciółkę. Problemy zaczynają się, gdy chłopak oświadcza się Bec. Kobieta zaczyna zauważać zachowania przyjaciółki i sygnały, których wcześniej nie była w stanie dostrzec. A może nie chciała?

"Łączy nas tak wiele, że czasami się zastanawiam, gdzie się kończy Izzy, a gdzie zaczynam ja."

Relacja między dwójką ludzi w postaci dominacji została tutaj jak najbardziej dobrze ukazana. Możliwe, iż każdy kiedyś doświadczył sytuacji, gdzie przyjaciel uważał go za słabszego i tym samym próbował kierować jego życiem, dominować nad nim i czuć się wyższym. Tak Bec zaczęła postrzegać przyjaźń z Izzy. Czy nadszedł czas, by przejrzeć na oczy? Na pewno, ale czy dobrze odbierane są te sygnały?

Książka mnie pochłonęła na kilka godzin i naprawdę nie mogłam doczekać się finału. Chęć poznania motywu zachowania Izzy wobec swojej najlepszej przyjaciółki sprawił, że nie mogłam przestać czytać. Autorka pomału buduje napięcie, a klimat zaczyna być coraz bardziej duszny, nurtujące pytania zaprzątały mi głowę i przyznam, że takiego rozwiązania całej sprawy się nie spodziewałam. Krąg podejrzanych był zawężony, a i tak jest się wyprowadzonym w pole.

Toksycznna przyjaźń między Izzy i Bec pokazuje, jak niewyjaśnione sytuacje z przeszłości potrafią niszczyć. Wydarzenia sprzed lat i ciągłe wracanie do nich sprawiło, że z zewnątrz tak piękna przyjaźń była zepsuta w środku. To niestety doprowadziło do sytuacji, których nikt by się nie spodziewał. Przyjaciółki stają się rywalkami.

Książkę czytałam w napięciu i z pewnym wyczekiwaniem na to, czy relacja dwójki kobiet przetrwa, czy szybko się zakończy. Jestem w pełni usatysfakcjonowana przebiegiem wydarzeń 😉 Polecam fanom thrillerów.

Najlepsze przyjaciółki czy najgroźniejsze rywalki?

W ostatnim czasie miałam przyjemność przeczytać wiele wyjątkowych kobiecych thrillerów. Coraz częściej takie perełki trafiają się w ofercie Wydawnictwa Muza. Dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok ich nowego tytułu. Szczególnie, że zapowiadał się tak, jak lubię- bardzo emocjonalnie.

Wydaje się, że „Toksyczna przyjaźń” mogłaby bazować na prawdziwym życiu. Tematy poruszane w książce są życiowe, autentyczne i ludzkie. To jedna z tych historii, które wykorzystują realizm, by jeszcze mocniej uderzyć w czytelnika i jeszcze bardziej dać mu do myślenia. Przecież nic nie porusza tak, jak świadomość podobieństw książkowych opowieści do naszej codzienności.

Powieść czyta się bardzo dobrze i przyjemnie od samego początku. Phillips pozwala nam zakładać, że wiemy, co się wydarzyło i bez problemu potrafimy znaleźć winnego, ale… Tak naprawdę nie wiemy nic. Pozwalamy, by pisarka bawiła się z nami podobnie, jak z własnymi bohaterami. Bierzemy udział w jej grze, raz po raz przekonując się, że wciąż jesteśmy krok za nią. My także stajemy się świadkami i uczestnikami zaskakujących wydarzeń i mrocznej manipulacji.

Kobieca przyjaźń potrafi być niezwykła, piękna i niepowtarzalna. Może być również groźna, niepokojąca czy nawet toksyczna. Mówi się, że od miłości do nienawiści jest jeden krok, a ta historia pokazuje, że rzeczywiście coś pięknego może przekształcić się w relację przykrą i negatywną. Podczas lektury łatwo jest zauważyć, jak wszystko się zmienia, a na pozornie idealnym obrazku z czasem pojawia się delikatna siateczka pęknięć- subtelny początek katastrofy.

Autorka wykreowała postacie, obok których nie można przejść obojętnie. Nie musimy ich lubić ani doceniać, ale w czasie czytania wywołują one w nas konkretne odczucia. Nie są idealne, nie są całkiem spójne, trochę gniewne, niepewne, rozchwiane, potrafią zaskoczyć swoimi decyzjami. Myślę, że w większej lub mniejszej części przypominają jednak każdą z nas, łatwo się w nich doszukać nieprzyjemnych emocji, instynktów i pragnień, które mocno działają na wyobraźnię.

„Toksyczna przyjaźń” to książka łatwa w odbiorze. Skłaniająca do refleksji, ale też stanowiąca źródło rozrywki. Autentyczna, niewymuszona, napisana wprawną ręką. Bardzo przypadła mi do gustu.

Już 22 września, swoją premierę będzie miała książka "Toksyczna przyjaźń"❤

Można pokusić się o stwierdzenie, że jest to powieść obyczajowa z elementami thrillera psychologicznego.

Głównymi bohaterkami są Izzy i Bec (Isabel i Rebecca), które od najmłodszych lat są przyjaciółkami i są niemal nierozłączne. Chociaż w dorosłym życiu nadal się ze sobą przyjaźnią, to między nimi coraz częsciej dochodzi do nieprzyjemnych sytuacji, a dzielące je różnice, jeszcze bardziej się wyostrzają.

Bec ginie w cieniu swojej przyjaciółki. Jest biedna, mieszka w obskurnym mieszkanku, pracuje jako dziennikarka, ma narzeczonego o wątpliwej repytacji i zmaga się z nadwagą. Izzy zaś ma nienaganną figurę, męża i cudowną córeczkę, opływa w luksusie i chodzi do pracy, chociaż wcale nie musi tego robić.

Bec i Izzy coraz bardziej ze sobą rywalizują. Ich przyjaźń staje pod ogromnym znakiem zapytania. Izzy potrafi nieźle dokuczyć Bec, ale ta wcale nie pozostaje jej dłużna.

Szala goryczy przelewa się jednak wtedy, gdy brat Bec zaczyna się spotykać ze znaną artystką. Dzięki temu kobieta staje przed ogromną szansą i może przeprowadzić z nią wywiad. Jednak podczas rozmowy z Izzy, Bec w przypływie chwili, wyjawia jej największą tajemnicę artystki, która nie może ujrzeć światła dziennego. Niestety wywiad zostaje uzupełniony o tę informację. Bec jest przekonana, że przyjaciółka zrobiła to specjalnie i pragnie się z nią skonfrontować. Podczas ich romowy pada zbyt dużo nieprzyjemnych słów. Po ich przeanalizowaniu Rebeca stwierdza, że Isabel miała sporo racji. Wraca więc do jej domu, by jej o tym powiedzieć. Jednak jej przyjaciółka leży w kałuży krwi i nie żyje. Bec staje się główną podejrzaną.

Czy śmierć Izzy to nieszczęśliwy wypadel?

A może ktoś celowo ją zamordował?

Tylko kto?

Książka wciąga już od pierwszych stron i od piereszych stron widać, że przyjaźń Izzy i Bec nie jest klarowna i ma wiele skaz.

Jesteście ciekawi?

Zachęcam do lektury