Światło po zmierzchu

Od pierwszego momentu utkwienia wzroku na okładce powieści „Światło po zmierzchu” moja intuicja krzyczała: „przeczytaj, warto”. Posłuchałam jej, zgłosiłam się i jestem wdzięczna Autorce Żanecie Pawlik i Wydawnictwu Zysk i S-ka za możliwość jej przeczytania i zrecenzowania. Widząc imię Żaneta na okładce wiedziałam, że się nie zawiodę.

"Światło o zmierzchu" to historia o zagubionych ludziach i ich poszukiwaniu siebie po doświadczeniach, które zesłał im los. Opowieść o stratach i ich wpływie na nasze całe życie i na nasze rodziny. O najważniejszych w życiu wartościach: rodzina, miłość, przyjaźń i akceptacja.

Główni bohaterowie Julia i Kosma ale również bohaterowie drugoplanowi jak Bożena, Renata i Teresa szukali w swoim życiu „Światła po zmierzchu”. Każdy z nich nosi trudną historię swojego życia. Każdy z nich doświadczył straty. Julia – utracone zaufanie do matki i poczucie bezpieczeństwa w dzieciństwie. Słowa „nic się nie stało” prześladują ją nadal. Zabrakło w jej matce zrozumienia, przytulenia, utulenia małej Julii w jej traumie."Dziecko trzeba przytulić, uznać, że ma prawo pocierpieć. Pozwolić mu płakać". Jej mama nie potrafiła... Julia w dorosłym życiu "paradoksalnie im większy sukces odnosiła, tym bardziej oddalała się od siebie". Kosma i jego straty... Jeśli tak wygląda piekło na ziemi, to właśnie to spotkało Kosmę. A jego ból, żal i pretensje do samego siebie zabijały go każdego dnia. Izolacja, samotność nie dawały szans na odnalezienie światła. O krok od szaleństwa znalazł w sobie ogromną siłę, by jednak zawalczyć o siebie ale nie wszystko udało mu się odbudować. Renata, była żona Kosmy, która skupiona na swoim żalu, złości na byłego męża, obwinianiu go za ich wspólną tragedię przelewała również na córkę. Nie spodziewając się konsekwencji w dorosłym życiu swojej córki. Druga strata Renaty to niemożliwa przyjaźń z Teresą. Nie ten moment i okoliczności... Teresa odnajdując siebie, odkrywając to, co w jej życiu mogłoby wydarzyć się najpiękniejszego, traci, co w życiu najcenniejsze... Serdeczną przyjaciółkę i nie tylko... Bożenka, której strata również była bolesna. Czy wszyscy odnaleźli swoje „Światło po zmierzchu”? Zachęcam Was bardzo mocno do odkrycia...

Żaneta Pawlik uwiodła mnie stylem prowadzenia narracji, słowami, zdaniami, treściami ukrytymi między wierszami i niedopowiedzeniami. Swoim niezwykłym filtrem, przez który obserwuje świat. Przeprowadziła mnie w najpiękniejszy, najbardziej subtelny, empatyczny i poetycki sposób przez różne straty, których każdy z nas w swoim życiu doświadcza. Autorka udowodniła, że żaden ból nie zniszczy człowieka, jeśli tylko człowiek nauczy się z nim żyć i zaakceptuje to, co los nam daje. Każdy odnajdzie sposób na zmiany w swoim życiu po stracie. „Trzeba żyć bez względu na to, ile razy runęło niebo” (D.H. Lawrence). A od samego siebie nigdy nie uciekniemy... mimo najdłuższych kilometrów, które pokonamy. Żaneta Pawlik pokazała mi, że można znaleźć swoje „Światło po zmierzchu”. Brawo dla Autorki za tytuł i symbol motyla na okładce – idealnie.

Dla mnie to powieść z gatunku literatury pięknej, choć jest zakwalifikowana jako literatura obyczajowa. Przepiękna historia, bardzo, bardzo ją Wam polecam.

"Przerost ambicji, sława, pieniądze pchały ludzi na skraj przepaści, a oni bez opamiętania gnali na oślep, ryzykując złamanie karku."

"Dotarło do niej, że świat nie jest bezpiecznym miejscem. Ludzie mają marzenia, plany, nierozliczone sprawy, popełniają błędy, odnoszą sukcesy, czekają, tęsknią, spieszą do czegoś, a śmierć przychodzi w najmniej dogodnym momencie."

Światło po zmierzchu, to kolejna książka autorki, która zmusza nas do refleksji. Do zastanowienia się, co tak naprawdę jest w życiu najistotniejsze. Niezależnie od tego, czy jesteśmy bogaci, czy biedni, każdy z nas zmaga się z tymi samymi problemami. Owszem pieniądze wiele rzeczy ułatwiają, ale jednocześnie zaczynamy tracić z oczu to, co dla nas powinno być najważniejsze. Pieniądze czy sława to rzecz nabyta. Dzisiaj są, jutro karty mogą się odwrócić i nie będziemy ich mieli. Są takie problemy w życiu każdego z nas, których pieniądze nie rozwiążą, jak ciężka choroba czy strata bliskiej osoby. Na koniec i tak wszyscy spotkamy się w tym samym miejscu.

Czasem mam wrażenie, że ludzie zapominają, że nie są nieśmiertelni.

Julia jest znaną aktorką, która lata swojej młodości ma już za sobą. Jej gwiazda zaczyna powoli blaknąć. W dodatku jest dość kapryśną i trudną we współpracy osobą.

Gdy wywołuje medialną burzę zaszywa się na wsi u przyjaciółki, gdzie poznaje Kosmę, który mieszka w chatce w lesie i fotografuje przyrodę.

Czy dwoje tak odmiennych ludzi będzie umiało znaleźć wspólny język?

W powieści są również przedstawione losy Teresy, siostry Julii, która dzieli swój czas pomiędzy obowiązki domowe, dzieci i opiekę nad mamą.

Losy wszystkich bohaterów książki misternie splatają się ze sobą.

Czy mając młodość już za sobą można oczekiwać czegoś więcej? Czy każdy z bohaterów będzie umiał dostrzec swoją szansę, by zacząć wszystko od nowa?

Nie jest to łatwa historia pełna miłosnych uniesień. Wręcz przeciwnie. Jest to opowieść o bólu, stracie, rozczarowaniu, obawach, zawiści i marzeniach ludzi, którzy niejedno już przeżyli.

Skłoni nas ona do przemyśleń nad własnym życiem.

Czy umiemy wykorzystać szansę, którą daje nam los? A może płyniemy z prądem nie podejmując żadnych ważnych działań, bo tak jest łatwiej?

Żeby zacząć coś od nowa trzeba rozliczyć się z przeszłością i pamiętać, że czas nie stoi w miejscu. Pewnego dnia może już być za późno na wszystko.

Życie mamy tylko jedno, dlatego warto wykorzystać szanse, które otrzymujemy.

Gorąco polecam.

Światła reflektorów skierowane na teatralną scenę, a może wschodzące słońce na tle jeziora w samej głębi lasu? Julia ma dla siebie reflektory, a Kosma słońce. Czy to od razu może sugerować, że ktoś z nich jest w lepszym miejscu? Po lekturze „Światła po zmierzchu” moja odpowiedź brzmi: nie. Nie ma znaczenia czy poświęcisz się miejscu pełnemu sztuczności i bogactwa czy niczym niezmąconej ciszy natury, gdy zapominasz o byciu dla kogoś. Szczególnie, gdy twoje życie i podjęte wybory mają wpływ na życie innego człowieka.

Książki autorki zawsze napełniają mnie takimi przemyśleniami, gdzie sam proces poznawania historii nie zawsze jest dla mnie przyjemny. Styl narracji jak najbardziej mi odpowiada, ale bohaterowie nieraz doprowadzą mnie na skraj emocji od współczucia do irytacji.

Początek nie do końca ze mną rezonował, bo jakaś jego jednostronność nie odpowiadała temu co ja sama osobiście czuję. Na szczęście im dalej tym pojawiają się inni bohaterowie, którym udaje się wypowiedzieć to co ja bym chciała usłyszeć.

Jest w tej książce dużo smutku i walki samemu ze sobą. Pogoń za marzeniami, które niewiadomo do końca czy są właściwe i rezygnacji z uczuć dla dobra innych ludzi. Bolesne doświadczenia z przeszłości mieszają się z teraźniejszymi i pytanie czy po wysłuchaniu historii z przeszłości przyjdzie chęć, by nie powielać błędów i zostawić w tyle przeświadczenie, że trzeba się uczyć na swoich błędach.

Już jakiś czas zaczęłam bardziej doceniać zakończenia, które nie mają na końcu wyraźnie postawionej kropki. W sumie rzadko kiedy w życiu i książkach możemy od urywka historii dostać definitywny koniec. Po ostatniej stronie zostaje się słodko-gorzkie uczucie i dla mnie osobiście może nawet trochę bardziej gorzkie niż słodkie, ale to już zależy na czym się bardziej skupimy.

Spodziewałam się miłej, lekko może stereotypowej opowieści o znanej aktorce, która trafia do leśnej głuszy i zakochuje się z wzajemnością z żyjącym w lesie fotografiku (który jest piękny jak Adonis, a dziki i fiordy jedzą mu z ręki). Okazało się, że "Światło po zmierzchu" Żanety Pawlik ma wiele wymiarów i bardzo czytelnika zaskakuje.

Znana aktorka, która lata największej popularności najwyraźniej ma za sobą, żyje w swoim ogrodzonym apartamencie, otaczając się przypadkowymi ludźmi i błyskawicznymi romansami. Splot zaskakujących wydarzeń sprawia, że Julia Andrzejewska musi zatrzymać się w samym środku lasu u fotografa przyrody, który porzucił cywilizację na rzecz natury. A dodajmy, że samotnik ów wygląda jak Brad Pitt :) Wątek główny okraszony jest opowieściami o stojącej na rozdrożu życiowym siostrze bohaterki, o młodym muzyku, który trafia pod skrzydła managerki Julii, o dawnej przyjaciółce z dzieciństwa. Wątki z pozoru niepowiązane, łączą się w najbardziej zaskakujących momentach, tworząc obraz zagubionych ludzi, którzy mają swoje smutki i nieszczęścia, którzy walczą z codziennością i dopiero głębokie spojrzenie w oczy uświadamia nam, z jak wielkimi ciężarami się borykają.

Książka nie jest oczywista. Nie jest typowym romansem, łagodnie przeprowadza nas przez potknięcia bohaterów i ich potrzebę miłości, której na pierwszy rzut oka nie widać, a która ukryła się pod płaszczykiem obojętności.

Niektóre wątki urywają się w nieco zaskakujący sposób, akcja to zwalnia, to przyspiesza, rytm powieści jest zmienny. Nie podano nam tu wszystkich rozwiązań i odpowiedzi, mimo wszystko jednak opowieść bardzo nas wciąga. Przemiany bohaterów nie są oderwane od fabuły, nie są natychmiastowe ani przypadkowe. Każdą z nich rozumiemy, każda jest uzasadniona. To łagodna, pełna ciepła, ale i trudnych momentów opowieść o samotności, winie, odkupieniu, przyjaźni.

Po książki autorki zawsze możecie sięgać w ciemno. To niby literatura obyczajowa, ale to, co postacie przeżywają wewnątrz siebie można spokojnie podpiąć pod dramat. Spotkamy tutaj wspaniałą gwiazdę filmową, której pycha przesłania świat. Bywa, że grymasi niczym małe dziecko i przebiera w rolach, chcąc pokazać jak jest wielka i znana. Jednak bywają takie chwile, kiedy czytamy jej w myślach i widzimy, że chciałaby być normalna, a najlepiej niewidzialna. Była pyszna, gdyż nie zawsze rozpoznana sama tłumaczyła kim jest, a ktoś zwyczajnie chciał zapytać o coś innego. Niby miała dosyć rozpoznawalności, a czasami sama ją inicjowała. Ciężko miałam za nią zdążyć. W książce poznamy również Teresę, która była dla mnie taką kurą domową. Wszystko miała zawsze zaplanowane, tu zajmowała się domem, tutaj chorą matką i tak naprawdę brakowało jej czasu na chwilę dla siebie. Niby całkiem różna od swojej siostry Julii, ale w głębi duszy łączyła ich samotność. Ma jednak pewne marzenie do spełnienia i kiedy nachodzą ją różne myśli, postanawia zrobić wszystko, aby się spełniło. Wie, że życie kiedyś dobiegnie końca, więc astępuje w niej coś na kształt przebudzenia. My również czytając o tym sami zaczynamy zdawać sobie sprawę z tego, że jeśli nie zmienimy czegoś teraz, to kiedy?

Autorka nie byłaby sobą, gdyby nie włożyła w swoją opowieść trochę przyrody i piękna. W ten sposób, kiedy Julia wyjechała do przyjciółki poznała Kosma. Sama spodziewałam się, że będzie on miły i wrażliwy, że razem z Julią odmienią swój los. Spotyka nas jednak pewna niespodzianka, gdyż Kosma wcale nie lubi towarzystwa ludzi. Kojarzą mu się z hałasem i tłokiem, którego nie lubi. Pragnie ciszy i spokoju, więc kiedy na jego drodze staje ona, oboje nie zachowują się dobrze. Odrazu na myśl przychodzi jej zmarły ojciec, który według niej nie zasłużył na wiele nawet po śmierci. Zaczynamy więc spostrzegać, że tymi postaciami coś kieruje. Traumy z dawniejszych lat powodują, że są tacy a nie inni. Jednak czy którekolwiek z nich zobaczy, że można żyć inaczej? Co musi się stać, by odrzucili przeszłość i stali się bardziej ludzcy?

Czytając książkę autorki uszykujcie się na kilka opowieści, które później się scalą. Autorka lubi nam pokazywać jak trudne potrafi być życie i jak wiele ukrywa się za maską. Nawet Julia twierdzi, że potrafi zagrać każdą scenę na zawołanie i tak właśnie żyje. Gra na planie i prywatnie, aż zatraciła radość życia i uciechy z rzeczy błahych. My oglądamy jej przemianę i czujemy, że sami często zakładamy maski przed innymi. Te opowieści nas porywają, bo są zatrważająco prawdziwe. Wielu z nas z czymś się zmaga i nie pomyślimy, że można żyć inaczej. A można. Przeczytajcie, a sami się o tym przekonacie.

Po przeczytaniu powieści „Tamarynd” Żanety Pawlik wiedziałam, że będę chciała poznać dalej jej twórczość. „Światło po zmierzchu” to książka, która zachwyciła mnie przepiękną okładką i wiedziałam, że będę musiała ją przeczytać. Czy było warto?

„Światło po zmierzchu” to poruszająca opowieść, ukazująca skomplikowane losy głównych bohaterów. Gwiazda Julia, borykając się z blednącą popularnością zmaga się ze swoimi demonami. Początkowo jej nie polubiłam. Rozkapryszona gwiazda, która myśli, że mając sławę i pieniądze może wszystko. Strasznie irytująca bohaterka, jednak później się troszkę zmienia i łatwiej ką zaakceptować. Jej agentka podejmuje różne działania, aby uratować jej karierę.Medialna burza wokół kolejnej roli Julii sprawia, że ucieka do swojej przyjaciółki na wieś. Tam spotyka Kosmę, fotografika przyrody, który wycofał się z życia miedzy ludźmi na rzecz życia z dala od miejskiego zgiełku.

Teresa, siostra Julii, to postać skupiona na domowych obowiązkach i opiece nad schorowaną matką. Jednak jej pragnienie czegoś więcej kieruje ją w stronę dążenia do spełnienia osobistych ambicji, co sprawia, że powieść staje się ciekawsza.

Trzy różne charaktery, trzy różne postaci. Jednak jest coś co ich łączy. Każda główna postać uparcie dąży do wybranego przez siebie celu.

Autorka umiejętnie i ciekawie porusza temat decyzji, które kształtują nasze losy i możliwość zmiany życiowego kursu. Czytelnik skupia się na tym, czy bohaterowie zdołają wykorzystać dostępną im szansę, co stwarza napięcie i sprawia, że jak najszybciej chcemy dowiedzieć się, czy postaci spełnią swoje marzenia.

„Światło po zmierzchu” to opowieść o walce z przeciwnościami losu, przezwyciężaniu trudności oraz możliwości spełnienia marzeń. Książka skupia się na konieczności rozliczenia się z przeszłością. Wciągające postaci, misternie splatane losy i uniwersalne tematy uczyniają tę powieść lekturą wartą uwagi. Bardzo polecam tę powieść. Jestem pewna, że to nie jest moje ostatnie spotkanie z twórczością autorki.

Dzisiejszy świat pędzi w szalonym tempie, pędzimy i my- ludzie, zarówno ci przeciętni jak i rekiny biznesu. Każdy z nas dokądś się spieszy, za czymś goni, czegoś pragnie i za czymś podąża. Cierpimy na chorobę XXI wieku- deficyt czasu, miłości i wiary. Czego tak naprawdę oczekujemy, jak pragniemy żyć dalej i dokąd zmierzamy – my ludzie i otaczający nas świat? Ludzie komunikują się przez internet, rezygnują ze spotkań twarzą w twarz. Bezinteresowność praktycznie nie istnieje. Wszystko musi się nam opłacać.

"Pani tak błyszczy jak karoseria mojego dyliżansu po woskowaniu".

Julia była kiedyś uśmiechniętą, niewymagającą wiele od życia pogodną dziewczyną. Obecnie ma 47 lat jest artystką z pierwszych stron gazet i stać ją na wszystko. Czy jest szczęśliwa? Nie założyła rodziny, facetów zmienia jak rękawiczki, a siostrę i matkę trzyma na dystans. Skupiona na własnej karierze, nie liczy się z ludźmi i ich uczuciami. Ot takie to życie gwiazdy, która z czasem zaczyna blednąć.

Julia ma trudny charakter i nie jest lubiana wśród współpracowników. Jej najnowsza rola wywołuje medialny szum i gwiazda zostaje zmuszona do przeczekania afery. Na wsi u przyjaciółki szuka ciszy i ukojenia, ale zamiast tego natrafia na Kosmę. Ich pierwsze spotkanie nie należy do udanych. Kosma skrywa pewną tajemnicę, unika ludzi, a oni traktują go z dystansem. Niczym pustelnik trzyma się na uboczu, a całą swoją uwagę poświęca zwierzętom i naturze. Zamiast rodziny wybrał wolność.

Teresa siostra Julii nie bryluje na salonach, ale stara się jak może, aby spędzać czas z rodziną i chorą matką. Czuje się samotna. Dotarła do takiego momentu w życiu, kiedy uświadomiła sobie, że coś ją uwiera. Z mężem oprócz dzieci to praktycznie nic więcej ich nie łączy.

"Dwoje ludzi na dnie rozpaczy, samotnych i opuszczonych. Razem, ale osobno".

Chociaż początek książki na to nie wskazuje, to z czasem losy bohaterów łączą się ze sobą. Każdy z nich stanie przed nie lada dylematem. Jakiego wyboru dokona? Kto skorzysta, a kto straci?

"Światło po zmierzchu" to nostalgiczna, refleksyjna i piękna powieść o problemach każdego z nas. Pieniądze szczęścia nie dają, ale bez nich żyć się nie da. Nie odzyskamy straconego czasu, ale możemy przestać marnować ten, który nam został. Wychowani w poczuciu, że jesteśmy jedynymi ludźmi, od których zależy dobro drugiego człowieka, martwimy się w imię miłości, poczucia obowiązku, czujemy się coś winni naszym rodzicom, bo przecież nas wychowali. Tylko że to nie do końca tak działa. Wszystko zależy od sytuacji. Nasza ofiarność może wyrządzić więcej krzywdy niż pożytku. Często to los decyduje za nas i zostajemy postawieni pod ścianą. Musimy wybierać i nie zawsze są to łatwe wybory. Relacje z drugą osobą buduje się przez lata. Nie wystarczy tylko brać, ale trzeba też dawać.

"Ludzie mają marzenia, plany, nierozliczone sprawy, popełniają błędy, odnoszą sukcesy, czekają, tęsknią, spieszą do czegoś, a śmierć przychodzi w najmniej dogodnym momencie. Ale czy taki w ogóle istnieje?".

Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuje Pani Żanecie Pawlik i Wydawnictwu Zysk i S-ka.

Gwiazda Julii powoli gaśnie. Showbiznes woli młodsze, bardziej uległe kobiety, cóż z tego, że żadna nie może równać się talentem z Andrzejewską, skoro „w obsłudze” są znacznie prostsze. Kapryśna i złośliwa zyskuje sobie miano trudnej we współpracy i mimo mistrzowskiego warsztatu odstrasza potencjalnych pracodawców.

Teresa zmaga się z poczuciem winy i chorobą matki. Jej życie pozornie poukładane i zadowalające kryje drugie dno pełne niezrozumienia i samotności.

Kosma stracił w życiu więcej niż jest gotowy przyznać. Ucieka w las, miedzy zwierzęta których towarzystwo przedkłada na ludzkie, bo tam łatwiej jest mu udawać, że nic się nie stało.

Światło po zmierzchu łączy w sobie ścieżki wielu postaci z trudną przeszłością. Plecie gobelin z ludzkich uczuć i tragedii, nić po nici zamieniając go w historię czyjegoś życia…

Ta książka to prawdziwa perełka. Autorka – Żaneta Pawlik z wielką wprawą snuje losy swoich bohaterów, których tylko pozornie nic nie łączy. Czytelnik strona po stronie daje się wciągnąć w plątaninę wątków i emocji, by z zaskoczeniem zacząć odkrywać, że ta splątana masa ludzi i ich historii naprawdę łączy się w spójną, zaskakująco głęboką całość.

Niezwykłym plusem tej książki jest takt z jakim autorka porusza trudne tematy: choroba, śmierć, molestowanie, problemy z akceptacją. Dzięki doskonałemu wyczuciu pisarki czytelnik niema wrażenia sztuczności czy „nadprogramowych klęsk na jedną postać” wszystko, co przydarza się bohaterom Żanety Pawlik jest częścią ich historii, dopracowanymi szczegółami składającymi się na całościowy obraz postaci.

I choć z decyzjami Julii, która wśród protagonistów wiedzie prym, wielokrotnie się nie zgadzałam to przyznaję szczerze, że Światło po zmierzchu to kawał świetnej książki. Wciągająca, zaskakująca i po prostu ciekawa. Tak naprawdę jedyną postacią, która nieco zgrzytała mi w całości jest Renata, jakoś nie potrafiłam osadzić jej w opowieści i zdecydowanie jej nie polubiłam – ale nie będę wam spoilerować.

Książka dostaje ode mnie 7,5/10 Mimo drobnych nieporozumień z Renatą :D zdecydowanie dobrze się ją czyta, a zakończenie wcale nie jest oczywiste. Co więcej, wygląda tak jakby miał się pojawić drugi tom. Ja jestem absolutnie za!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-Ka

#współpracabarterowa

#współpracareklamowa

#współpracarecenzencka

“Światło po zmierzchu” to kolejna powieść obyczajowa Żanety Pawlik, równie interesująca i poruszająca jak te wcześniejsze - “Mowy nie ma” i “Tamarynd”. Tym razem głównymi bohaterami powieści autorka uczyniła mężczyznę po przejściach i kobietę z przeszłością czyli Julię Andrzejewską i Kosmę Tucholskiego.

Historia opowiada o znanej i cenionej aktorce Julii Andrzejewskiej, która ma w swoim dorobku wiele ról filmowych i teatralnych. Razem ze sławą idą w parze afery medialne, których Julia jest bohaterką. Po swoim ostatnim niechlubnym wyczynie postanawia wyjechać z miasta, zatrzymuje się na wsi u Bożki, przyjaciółki z lat młodości, z która odnowiła znajomość. Tam też poznaje Kosmę żyjącego od lat w małej chatce w głębi lasu. Kosma jest fotografem przyrody, wkłada w to całe swoje serce. Przez miejscowych uważany jest jednak za dziwaka, odmieńca. Drogi tych dwojga bohaterów krzyżują się ze sobą, pozornie wszystko ich dzieli, a może mają ze sobą więcej wspólnego niż im się wydaje?

Oczywiście, jak to w przypadku książek Żanety Pawlik, w jej powieściach pojawiają się kolejni, barwni bohaterowie, których losy również dostarczają czytelnikowi sporo emocji. Należy do nich Teresa, siostra Julia. Teresa nie jest do końca szczęśliwa ze swojego życia, bowiem wychowywanie dwójki małych synów bardzo ją absorbuje, w dodatku opiekuje się starszą, mocno schorowaną matką. Zmęczona swoimi codziennymi obowiązkami potrzebuje wsparcia i otuchy, których nie otrzymuje od męża. Poznajemy również bliskich Kosmy, z ich trudną przeszłością oraz kilku innych bohaterów drugoplanowych: przebojową menadżerkę Julii, Izę, czy rozpoczynającego karierę w branży muzycznej hiphopowca Quatro. Losy wszystkich tych postaci są ze sobą połączone.

“Światło po zmierzchu” to wielowątkowa powieść dotykająca niełatwych tematów. Jej bohaterowie, bardzo różnorodni, borykają się z życiowymi problemami, doświadczają trudnych sytuacji, nawet takich, które przekraczają ich wytrzymałość psychiczną. Autorka w poruszający sposób pisze o traumach z przeszłości determinujących teraźniejszość, trudnych przeżyciach związanych ze stratą bliskiej osoby, o zmaganiach z ciężką chorobą, o odpowiedzialności za innych. Ukazuje codzienność, nieupiększoną, nieulepszoną. Książki Żanety Pawlik są zatem tak realistyczne, tak wiernie oddające rzeczywistość, bo autorka porusza w nich ważne i aktualne problemy społeczne, nie boi się sięgać po trudne tematy. Tworzy realnych bohaterów, takich, których można by spotkać w sąsiedztwie. Każda jej postać wnosi wiele do fabuły i odgrywa ważną rolę w wydarzeniach, wywołując w czytelniku różne emocje, wzruszenie, współczucie, zrozumienie, czasem zdziwienie, a nawet zniecierpliwienie, czy niechęć. Utożsamiałam z tymi bohaterami, którzy mierzą się z trudnymi i tragicznymi doświadczeniami, z wyzwaniami nie do pozazdroszczenia. Wchodzą w relacje z innymi ludźmi, czasem skomplikowane, a czasem dającymi radość i nadzieję, jak to bywa w życiu. A życie, jak wiadomo, pisze najlepsze scenariusze.

“Światło po zmierzchu” to wielowątkowa powieść, sprawnie napisana, z wyrazistymi bohaterami. Na pewno skłoni do refleksji, chwili zastanowienia się nad tym, co w życiu jest najważniejsze, jakich wyborów dokonać, by było ono spełnione i szczęśliwe. Podobało mi się także otwarte zakończenie książki zmuszające czytelnika do uruchomienia wyobraźni i poprowadzenie historii Julii, Kosmy, Teresy po swojemu. Niekoniecznie oczekuję też kontynuacji tej powieści.

Polecam najnowszą książkę Żanety Pawlik miłośnikom dobrych powieści obyczajowych.

„Światło po zmierzchu” to wielowątkowa powieść, która wciąga od pierwszej strony. Jak każda książka Pani Żanety tak i ta jest opowieściom o zwykłych ludziach, dzięki czemu nie jeden czytelnik może utożsamiać się z nimi. A do tego autorka ma niezwykle lekkie pióro, dzięki czemu przez książkę wręcz płynie się.

A o czym jest „Światło po zmierzchu”? To historia Julii, która do tej pory była gwiazdą. Ale jak to z gwiazdami bywa z czasem zaczęła blednąć. Jej agentka próbuje jej pomóc, ale kapryśna kobieta w końcu postanawia wyjechać na wieś. U przyjaciółki zamierza przeczekać medialną burzę. To tam poznaje fotografia przyrody, Kosma. Mężczyzna woli spędzać czas ze zwierzętami i drzewami niż z ludźmi. Kolejną ciekawą postacią jest siostra Julki, Teresa. Kobieta dzieli swoje życie pomiędzy obowiązki domowe a opieką nad mamą. Pewnego dnia jednak stwierdza, że chce czegoś więcej i zamierza o to zawalczyć.

Z zapartym tchem śledziłam relację Julki i Kosmo. Trzymałam również kciuki za Teresę i cieszyłam się w raz nią, że w końcu zapragnęła czegoś więcej od życia. Każdą z tych postaci bardzo polubiłam i każda z nich zostanie ze mną na dłużej. Każda z tych postaci popełniała błędy i każda chciała być szczęśliwa. Pani Żaneta jak nikt inny potrafi tak wykreować swoich bohaterów by pokazać, że niezależnie od statusu społecznego, każdy człowiek boryka się z tymi samymi problemami. Książka dostarczyła mi wielu emocji. Wzruszyła, ale były również zabawne momenty. Znalazłam tutaj wszystko to czego szukam w powieściach obyczajowych i z niecierpliwością wyglądam kolejnej książki Pani Żanety Pawlik.

Światło po zmierzchu jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Żanety Pawlik i muszę przyznać, że bardzo szybko wsiąknęłam w wykreowany przez autorkę świat.

Bardzo szybko obdarzyłam sympatią główną bohaterkę, która pod noszoną na co dzień maską osoby zimnej i nieprzystępnej skrywa gorący temperament.

Z zapartym tchem śledziłam rozwój jej relacji z - delikatnie mówiąc- niezbyt towarzyskim ,lecz wrażliwym na piękno natury Kosmą- zdolnym fotografikiem, ze sporym emocjonalnym balastem

Nie od dziś bowiem wiadomo, że uczucia za nic mają dzielące ludzi różnice czy status społeczny, w końcu serce nie sługa.

Czy ta dwójka odnajdzie wspólne szczęście?

Jedną z niewątpliwych zalet tej powieści jest jej wielowątkowość.

Bardzo poruszył mnie również wątek siostry Julki - Teresy.

Żony i matki , którą przytłoczyły trudy codzienności obarczonej dodatkowo koniecznością opieki nad chorą na demencję matką.

Jak każdy człowiek kobieta ma swoje granice ..

Teresa zaś postanawia zawalczyć o odmianę w życiu swoim oraz tych których kocha.

Czy jej się uda?

Pani Żaneta stworzyła niezwykle piękną poruszającą serce opowieść o zwykłych ludziach z którymi może się utożsamić wielu czytelników.

Nie stroni od tematów trudnych i bolesnych a swoją prozą skłania do refleksji.

Jeśli szukacie opowieści nietuzinkowej ,napisanej z lekkością lecz niosącej przesłanie-serdecznie polecam tę pasjonującą lekturę.💙

Moje trzecie spotkanie z prozą Żanety Pawlik ponownie oceniam jako bardzo udane. Autorka inspiruje, pozwala przenalizować losy bohaterów na swój własny sposób i jednocześnie niesie wiele pozytywnej energii. Każda jej książka warta jest przeczytania, więc jeśli nie mieliście jeszcze okazji poznać nic co wyszło spod pióra autorki "Światło po zmierzchu" będzie idealną propozycją.

Proza obyczajowa pisana samym życiem. Łatwo jest się odnaleźć w wydarzeniach, które wydają się w mniejszym lub większym stopniu odbiciem naszych doświadczeń i równie łatwo jest dać się ponieść historii, która ma wiele do przekazania. Autorka pochwalić się może lekkością pióra, obrazową formą przekazu i dobrą ręką do kreacji wielowymiarowych, realnych bohaterów, więc wymogi dla książki, która ma przede wszystkim przywoływać to co nas otacza na co dzień zostały spełnione z nawiązką.

Julia Andrzejewska była wschodzącą gwiazdą, ale coś poszło nie tak. Nagle dobrze rokująca kariera zaczęła przeciekać między palcami. Jej agentka próbowała ratować sytuację, ale wydawało się, że nic nie da się zrobić. Julia więc uciekła na wieś i tam poznaję Kosmę, który niekoniecznie przepada za ludźmi stawiając na towarzystwo zwierząt oraz otaczającej go przyrody. Ich relacja będzie skomplikowana, ale obydwoje czegoś się od siebie nauczą, podobnie jak Teresa, której historię również poznamy, ale o tym przekonacie się sami, sięgając po lekturę.

Dużo ważnych tematów poruszanych jest w jednym miejscu. Każda postać reprezentuje sobą inne wartości, nawiązuje do współczesnych problemów i pokazuje jak pęd świata wpływa na nasze postrzeganie życia. Czerpiemy inspirację z wyborów postaci, trzymamy za nich kciuki i rozmyślamy nad słusznością decyzji, bo nie zawsze musimy się z nimi zgadzać i właśnie to w tym wszystkim jest najlepsze. Wchodzimy w interakcję z fabułą, czerpiemy radość z każdej przeczytanej strony i widzimy samotność przebijającą się przez historię, w której bohaterowie zaczynają się czuć zmęczeni tym co mają obecnie i walczą z własnymi demonami, gdy sława wystawia ich na pokaz zamieniając prywatne sprawy w publiczne wydarzenia.

"Światło po zmierzchu" to przejmująco opowieść mówiąca o tym, że nie zawsze warto zatracać się w swojej pasji, bo zaciera się granica między tym o czym marzymy a tym co chcemy osiągnąć. Napisana z pomysłem, wykorzystująca swój potencjał, zajmująca myśli czytelnika na kilka solidnie zagospodarowanych godzin. Jeśli szukacie niezawodnej powieści obyczajowej, w której odbija się obraz nas samych, warto poznać wszystkie książki Żanety Pawlik.

Kto zna twórczość Żanety Pawlik ten wie, że potrafi ona pisać z niezwykłą delikatnością i umiejętnością o tematach ważnych, bolesnych, czy trudnych. O takich, o których na codzień wolelibyśmy nawet nie słyszeć, czy myśleć…

„Światło po zmierzchu” to kolejny dowód na to, że życie potrafi napisać najlepsze scenariusze. Fabuła książki jest niezwykle realistyczne i opisuje samo…ŻYCIE. Autorka ukazuje nam wzloty i upadki, które czekają na każdego człowieka. Nie boi się pisać wprost o zmaganiach z ciężką chorobą, z traumatycznymi przeżyciami, o stracie, czy śmierci. Fabularnie książka ta łączy w sobie wiele wątków, które tworzą ze sobą jedną, spójną i bardzo logiczną całość, która daje czytelnikowi do myślenia i porusza w nim wiele emocji.

Bohaterowie zostali wykreowani w sposób jakoby byli wyciągnięci prosto z życia. Znajdziemy tutaj osoby które potrafią wzruszyć, ale jak i denerwować. Takie którymi chciałoby się odrazu potrząsnąć oraz takie, którym się kibicuje z całego serca. Dlatego właśnie z łatwością znaleźć kogoś z kim można się utożsamić, przeżywać jego radości i pogrążać się z nim w smutku.

„Światło po zmierzchu” to życiowa powieść, która daje nadzieję na nowe, lepsze życie o ile rozprawimy się ze swoją przeszłością. Jest to historia pełna refleksji i gwarantuje emocjonującą podróż, w którą naprawdę warto wyruszyć. Polecam! ♡

Życie osobiste jest dziwniejsze niż teatr

„Każde życiowe doświadczenie czegoś nas uczy, ale niektóre potrafią złamać człowieka”.

Jeśli zastanawiacie się, po jaką literaturę obyczajową sięgnąć, to serdecznie wam polecam twórczość od Żanety Pawlik. Ta autorka wciąż mnie zaskakuje i zachwyca. Widać, że jest utalentowaną pisarką. Najnowsza książka pt. „Światło po zmierzchu” zawita do wszystkich księgarń w całej Polsce już 4 lipca. Historia opowiada o znanej i cenionej aktorce Julii Andrzejewskiej, jej życiowych zakrętach, kulisach pracy, demonach przeszłości, odrodzonej przyjaźni, relacji rodzinnych, nowej miłości. Autorka nie byłaby sobą, gdyby do powieści nie dodała kolejnych, barwnych postaci, które wniosą do historii wiele emocji. Wszystkie postacie są ludzkie, pełne wad, ale kochane i prawdziwe na swój sposób. Kosma Tucholski postrzegany przez innych jako dziwak mieszkający w dziczy, który tak naprawdę pasjonuje się fotografią przyrody ma za sobą traumatyczne przeżycia, dlatego stroni od ludzi. Spotkanie z gwiazdą nie będzie należało do przyjemnych, ale może jest coś, co ich połączy? Teresa, siostra Julii nie jest szczęśliwa w małżeństwie. Zmęczona opieką nad schorowaną matką szuka wsparcia i otuchy, lecz z marnym skutkiem.

Czułam się, jakbym znała bohaterów i była zaangażowana w ich zmagania. Piękno i atrakcyjność ludzkich doświadczeń, uczuć i myśli. Ta książka przypomniała mi, dlaczego tak bardzo lubię czytać. Zdecydowanie powieść warta przeczytania, wciągająca z ciekawymi bohaterami oraz historią, która poruszy twoje serce. Zakończenie pozostawia pewien niedosyt i może autorka planuje kontynuację, kto wie. 🙂

„Miłość to chemia, ale kiedy masz dwadzieścia lat, jeszcze tego nie wiesz. Relację z drugim człowiekiem buduje się latami. Udaje się dojrzałym emocjonalnie, potrafiącym wyjść poza pragnienie bycia kochanym. Trudno jest dawać bezinteresownie. Każdy oczekuje czegoś w zamian. To nie muszą być wielkie rzeczy, wystarczy zainteresowanie twoimi sprawami, próba kompromisu, gdy stoicie na przeciwstawnych krańcach, życzliwość. Zauroczenie mija zwykle po dwóch latach. Dostrzegasz człowieka takim, jaki był od początku, choć ty pokolorowałaś jego lepsze cechy, skupiając się wyłącznie na nich. Z czasem kolory blakną, rodzi się gorycz, pretensja, wzajemne obwinianie”.

Żaneta Pawlik - autorka powieści obyczajowych. Zadebiutowała w czerwcu 2022 książką MOWY NIE MA! Pod koniec marca 2023 wydana została druga książka TAMARYND. MARZĄC O LEPSZYM JUTRZE. Lato 2023 rozpoczynamy z trzecią powieścią ŚWIATŁO PO ZMIERZCHU. Autorka w swoich książkach porusza ważne i aktualne problemy społeczne, nie boi się sięgać po trudne tematy, tworzy bardzo realnych bohaterów, a każda jej postać wnosi wiele do fabuły i odgrywa ważną rolę w wydarzeniach. Żaneta Pawlik ma bardzo dobry kontakt z czytelnikami, aktywnie udziela się w mediach społecznościowych i z dużym zaangażowaniem prowadzi swoją stronę internetową.

W poprzednich książkach poznaliśmy Małgorzatę i Ankę, teraz historia skupia się wokół Julii – czterdziestosiedmioletniej aktorki. Kobieta jest atrakcyjna i znana w środowisku gwiazd, dostaje duże role, dużo też zarabia. Często jest jednak uczestniczką medialnych afer, po wybuchu ostatniej postanawia wyjechać z wielkiego miasta, schronienie znajduje na wsi, u przyjaciółki Bożeny. Na miejscu poznaje Kosmę. Mężczyzna od lat żyje w małej chatce w lesie, fotografuje przyrodę, trzyma się na uboczu i całą uwagę poświęca naturze i zwierzętom. Jest nieco gburowaty, stroni od ludzi. Lokalna społeczność uważa go za dziwaka i podchodzi do niech z chłodnym dystansem.

Julię i Kosmę na pierwszy rzut oka dzieli wszystko. A ich pierwsze spotkanie nie zaczyna się zbyt dobrze. Czy znaną aktorkę z Warszawy i antyspołecznego fotografa może coś połączyć? A może oboje szukają tego samego?

Ważnymi postaciami w tej książce pozostają również bliscy głównych bohaterów. Teresa – siostra Julii, nie do końca szczęśliwa i zadowolona z życia. Ma męża i dwóch synów, opiekuje się też schorowaną matką, ale czuje, że cięgle czegoś jej brakuje. Poznamy również najbliższą rodzinę Kosmy.

ŚWIATŁO PO ZMIERZCHU zawiera w sobie głębię. Autorka stworzyła bohaterów w których każdy z nas znajdzie cząstkę siebie. Żaneta Pawlik żongluje emocjami. W książce ukazanych jest sporo smutnych i wzruszających momentów, opisana zostaje bolesna przeszłość bohaterów. Ale dla osłody wychodzi również słońce i pojawiają się sceny przy których można się szczerze uśmiechnąć. W pozornie szarej codzienności warto szukać kolorów i dostrzegać różne barwy. Książka skłania do refleksji i przemyśleń. Zadaje pytania – na które Czytelnik w odniesieniu do siebie samego próbuje znaleźć odpowiedzi.

W książce ŚWIATŁO PO ZMIERZCHU Żaneta Pawlik porusza bardzo wiele tematów. Pojawia się traumatyczne wydarzenie z przeszłości, które odciska piętno na dalszym życiu. Demony dawnych wydarzeń wciąż wracają do Julii i Kosmy. Ona ucieka w pracę, zajęta jest robieniem kariery, graniem nowych ról, bywaniem na czerwonym dywanie. On ucieka do swojej samotni, stroni od ludzi, unika rozmów, znika ze społeczeństwa. Oboje wciąż nie mogą przepracować tego co stało się kiedyś, przez co w pewnym sensie stoją w miejscu, mają podcięte skrzydła, przestali dostrzegać to co najważniejsze, tracą szansę na szczęście. Mocno nakreślone zostają także relacje rodzinne, opieka nad schorowaną matką, samotność w tłumie, kulisy pracy aktorskiej, zarówno pod względem pozyskiwania ról, jak również problemów związanych z byciem osobą publiczną – brak prywatności, zestawienie życia w mieście z życiem na wsi.

Po początku książki trudno określić czego możemy spodziewać się dalej. Ale później ta historia wciąga coraz bardziej. Bohaterowie przy bliższym poznaniu zdecydowanie zyskują. Zaczynamy rozumieć motywy ich działania, poznajemy ich przeszłość. ŚWIATŁO PO ZMIERZCHU to wielowątkowa i wielotematyczna powieść. Z biegiem czasu coraz bardziej lubiłam Julię i Kosmę i mocno im kibicowałam. Zakończenie bardzo otwarte, aż może się wydawać, że zabrakło kilku stron. Mam nadzieję, że powstanie kontynuacja. Myślę, że tematów na ciąg dalszy tej historii jest mnóstwo. Jestem ogromnie ciekawa jak potoczą się losy Julii i Kosmy. ŚWIATŁO PO ZMIERZCHU to kolejna wartościowa książka z życiową lekcją, przekazem. Historia adresowana do szerokiego grona odbiorców i taka, o której się nie zapomina.