Sukcesja

Czytałam poprzednią serię autorki i spodobała mi się na tyle, że postanowiłam kontynuować przygodę z jej twórczością. Czy odrębna historia zrobiła na mnie porównywalne wrażenie do serii z Eryką Olbracht?

'Budynek, którego okna na parterze jeszcze kilkanaście minut temu były jasno oświetlone, teraz wyglądały wyjątkowo ponuro, wręcz upiornie.'

Sara Blosh jako dziedziczka zabytkowej willi postanawia urządzić przyjęcie, na które zaprasza krewnych i najbliższych sąsiadów. Zwykłe przyjęcie przekształca się w miejsce zbrodni, a w jednym z pokoi znalezione zostają zwłoki. Czy winny jest ktoś z uczestników imprezy? Jeśli tak, to kto i z jakiego powodu dokonał morderstwa na zamkniętym przyjęciu?

Historia opowiedziana jest z kilku perspektyw czasowych. Poznajemy przeszłość i teraźniejszość bohaterów, którzy byli uczestnikami przyjęcia. Przeżycia każdego z nich kierują wydarzenia na inne tory. Autorka już od samego początku tak prowadzi fabułę, że mamy przed oczami kilku podejrzanych. I chociaż wydawać by się mogło, że to za proste, dajemy się wkręcić w ten celowy zabieg. Należy jednak pamiętać, że nic nie jest takie, jakie mogłoby się pozornie wydawać. A dzięki temu zabawa podczas lektury jest jeszcze lepsza!

'W niewielkich społecznościach, takich jak węglanowska, plotki, zwłaszcza te szkalujące kogoś, rozchodzą się szeroką falą. Zresztą ludzie w ogóle mają niepokojącą tendencję do wypowiadania się o innych nieprzychylnie.'

Kryminały jednopokojowe są dość popularne i jedocześnie wciągajace. Lubię tego typu zagadki, chociaż z reguły nigdy nie potrafię wytypować winnego, mimo iż krąg podejrzanych jest z pozoru niewielki. W tym przypadku również tak było. Historia nie daje o sobie zapomnieć od pierwszych stron i trzyma w niepewności do ostatnich. Jesteście ciekawi? Polecam!

'Już dawno przekonał się, że ludzie, którzy nie roztrząsają wszystkiego zbyt długo, którym nie zależy na poznaniu całej prawdy, a jedynie na odnajdywaniu tych fragmentów rzeczywistości, które mogą przynieść im wymierne korzyści, są szczęśliwsi.'

Historię opisaną w thrillerze "Sukcesja" czytelnik pozna z perspektywy wielu bohaterów oraz na dwóch płaszczyznach czasowych. Mnogość postaci może początkowo czytelnika przytłoczyć. Autorka nie pozwala jednak się pogubić – intryga szybko wciąga, a bohaterowie są różnorodni, a więc rozpoznawalni. Akcja powieści jest prowadzona w taki sposób, że trudno się od niej oderwać i pomimo sporej objętości książki, czytałam ją z niesłabnącym zainteresowaniem.

Intrygę w powieści napędza miłość. To wątek podjęty przez Autorkę w niesztampowy sposób. Miłość rodzica do dziecka jest ukazana bardzo oryginalnie, ale też wiarygodnie. Dulewicz pokazała wszelkie konsekwencje, z jakimi się ona wiąże – zarówno dla matki jak i syna. Ta miłość stała się celem i powodem życia tak, że aż przytłacza i uzależnia jak narkotyk.

Bohaterowie to jedna z największych zalet powieści. Jest ich wielu, ale żadna z tych postaci nie jest tu nijaka, każda zasługuje na uwagę czytelnika i sprawia, że historia jest nietuzinkowa. Bohaterowie wyróżniają się, przyciągają, każdego z nich chcemy poznać bliżej. Ciekawość wzmaga to, że poznajemy ich po kawałku – Autorka nie odkrywa przed czytelnikiem wszystkich kart.

"Sukcesja" to nie tylko dobra rozrywka. Joanna Dulewicz przemyca w powieści wiele społecznych tematów: pomoc chorym dzieciom i zbiórki, brak akceptacji z powodu wyglądu, depresja, żałoba, a także patologia lub bieda przekazywane z pokolenia na pokolenie.

"Sukcesja" zaskoczyła mnie rozwiązaniem intrygi i przemyślaną konstrukcją w każdym obszarze. Wydawać by się mogło, że przy wielu elementach układanki: zróżnicowanych bohaterach, motywach, podejrzanych – coś może się zwyczajnie “sypnąć”. Joanna Dulewicz doskonale te części poskładała, wskutek czego powstał thriller, po który warto sięgnąć.

Mówi się, że z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciu. I rzeczywiście czasami rodzinne kłótnie są gorsze niż te, w które wdajemy się z obcymi osobami. Są też szczególnie bolesne, bo przecież to właśnie z rodziną, z osobami, w których płynie ta sama krew, lub z którymi połączyły nas węzły małżeńskie, powinniśmy być związani najmocniej. Tymczasem to właśnie członkowie rodziny mogą zranić nas najbardziej. Niekiedy nawet nie jesteśmy świadomi tego, jak mocno możemy się na nich zawieść - przekonujemy się o tym dopiero w sytuacjach, kiedy na pomoc nie możemy liczyć lub wówczas, kiedy w grę wchodzą pieniądze. A konkretnie pieniądze do podziału, czyli spadek…

Mało kto jest zadowolony, że majątek Aleksandrowiczów, a konkretnie dość zrujnowany i upiorny pałacyk, odziedziczyła Sara Blosh. Powoli podniosła ona domostwo z upadku, a choć wiele jest jeszcze do zrobienia, dom powoli odzyskuje swoją świetność. Teraz dla wielu członków rodziny pojawia się okazja, by zwiedzić dom, bowiem Blosh organizuje wytworne przyjęcie dla rodziny i znajomych. Atmosfera od początku podszyta jest ciekawością, ale i zazdrością oraz wzajemną niechęcią, wszystko wskazuje też na to, że gości raczej na przyjęcie nie przyciągnęła chęć spotkania się z bliskimi. Po kolejnych kieliszkach alkoholu odżywają wzajemne pretensje, głęboko skrywane żale, a wrogości niektórych nie jest w stanie nawet zatuszować wynajęty fotograf, pieczołowicie próbujący uchwycić pozornie sielankową atmosferę..

Czy jednak te wzajemne pretensje i żale mogłyby doprowadzić kogoś do takiego stanu, by był ON w stanie zabić? Co musiałoby się stać, żeby człowiek zasłużył na śmierć? I czy rzeczywiście zginąć miał lokalny biznesmen, Tomasz Wilecki, ukochany syn Valerii, tworzący modelową rodzinę z Ingą? I co najważniejsze – kto był aż tak bardzo zdesperowany lub przepełniony nienawiścią, by chcieć go zabić?

Przekonamy się o tym dzięki lekturze niezwykle wciągającego kryminału pt. „Sukcesja”: autorstwa Joanny Durewicz. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona książka zachwyci wszystkich miłośników kryminalnych historii, a szczególnie miłośników kryminalnych historii w stylu Agathy Christie. To ona bowiem zapisała się jako mistrzyni tego gatunku, umiejscawiając akcje swoich książek (i morderstwa) na ograniczonej powierzchni i w taki sposób prowadząc akcję, że podejrzani wydawali się wszyscy. Po ten sam schemat sięgnęła Dulewicz, odżegnując się jednak od powielania wzorów, stworzyła bowiem nową jakość uzupełniając wydarzenia o głęboką analizę bohaterów, a także wracając wspomnieniami do ich przeszłości. To tam właśnie należy w większość przypadków szukać źródła wzajemnej niechęci, czy jednak również motywów zbrodni?

Na miejscu aresztowane zostają dwie kobiety, żona Tomasza oraz Karolina Mogilska, jednak ich wina wcale nie jest oczywista. Sprawę prowadzi komisarz Borys Bulsa z komisariatu policji w Węglarzowie, a wszystko wskazuje na to, że będzie ona dość skomplikowana. Szczególnie, że z miejsca przestępstwa znika nagle fotograf, a wśród innych osób uczestniczących w przyjęciu, trudno jest ustalić jedną wersję wydarzeń. Szczególnie, że zaczynają się oni dopatrywać w zachowaniu pozostałych uczestników przyjęcia podejrzanych zachowań. Co zatem zrobić w sytuacji, kiedy wszyscy są podejrzani, a dowodów brak? Przekonamy się o tym sięgając po książkę, która zaskakuje konstrukcją, którą podziwiamy za to, jak kawałki łamigłówki zaczynają się w miarę lektury układać w spójną całość, która każe bacznie przyglądać się karierze Joanny Dulewicz i która wreszcie skutecznie może zniechęcić nas do rodzinnych zlotów

"Sukcesja" to książka, którą miałam przyjemność przeczytać przedpremierowo i okazała się cudowną rozrywką!

Bardzo lubię, gdy akcja w książkach zaczyna się dosyć szybko, a nie trzeba czekać połowę, przejść przez rozległe opisy, by wreszcie zaczęło się coś dziać. Tutaj dostałam to, co lubię! Co prawda, zaczynamy od przybycia gości do pałacyku i opowieści jak znalazł się ON w posiadaniu obecnej właścicielki, Sary Blosh, oraz poznajemy postacie i dokładnie opisane zażyłości między nimi. Osób tutaj jest sporo, ale jeśli czytanie w skupieniu i ze zrozumieniem, to na pewno szybko połapiecie się kto jest kim.

Książka dzieli się na 7 części, każda z nich na rozdziały podpisane datą, a w nich jest jeszcze podział na treść, gdzie zmieniają się narratorzy historii. Cała powieść dzieje się w dwóch płaszczyznach. Obecnie i 20 lat wcześniej. Pozwala to poznać więcej szczegółów i głębiej wejść w akcję.

Akcja zaczyna rozwijać się szybko. Główny wątek, czyli śmierć Tomasza Wileckiego pojawia się szybko i rozwija w zawrotnym tempie. Jego śmierć jest zagadką, którą trzeba rozwiązać. Sprawą zajmuje się komisarz Borys Bulsa, ale okazuję się że każdy z obecnych gości miał motyw i wszyscy stają się podejrzani. Pojawia się coraz więcej pytań, niewiadomych, ale także wskazówek i podpowiedzi. Trzeba tylko umiejętnie zacząć je łączyć i odnaleźć brakujący element. W trakcie śledztwa autorka serwuje czytelnikom mnóstwo nieprzewidzianych i zaskakujących informacji, które ciągle zmieniają bieg śledztwa. Czytelnik jest zagubiony i już nie wie kogo podejrzewać. W połowie dynamika książki na chwilę zwalnia, ale tylko po to by wziąć rozbieg i jeszcze mocniej się rozkręcić!

To jest świetnie stworzony thriller, wciągająca historia, ale także dające do myślenia mechanizmy międzyludzkie. Nie bez powodu jest to thriller psychologiczny i faktycznie widać to po treści. Jest tutaj dużo o więziach i miłości. Ale nie tej romantycznej, a wszelkich innych jej odmianach. Mocno daje się odczuć motyw przesadnej miłości matki do syna. Autorka naprawdę umiejętnie wplątała wszystkie wątki i stworzyła specyficznych bohaterów. Każda postać jest wyjątkowa, ma swoje cechy i zachowania, które ją określają. A do tego każda z nich coś wnosi do historii!

Jest to coś cudownego, z wielką przyjemnością poznawałam sytuacje z życia mieszkańców Węglanowa i starałam się rozwiązać zagadkę. Ja kocham prologi, które początkowo w sumie nic nie znaczą, nakręcają tylko spiralę pytań, a stają się zrozumiałe dopiero po skończeniu całej książki. Tutaj dokładnie tak było, za co jeszcze większy plus!

„Sukcesja” Joanna Dulewicz 🔥

Dla Marioli Bolewskiej posiadanie dziecka było największym marzeniem. Jednak życie nie ułożyło jej się tak, jakby tego chciała. Postanowiła więc kupić sobie dziecko, a spora suma pieniędzy stała się furtką do realizacji tego przedsięwzięcia. Takim sposobem zyskała syna, który z biegiem lat zaczął jej przysparzać wielu kłopotów. Oliwy do ognia dolała biologiczna matka chłopaka, która po latach zapragnęła odzyskać syna, co dla Bolewskiej okazało się zgubne w skutkach...

Dwadzieścia lat później w rodzinnej posiadłości Aleksandrowiczów, Sara Blosh, której majątek przypadł w spadku, organizuje przyjęcie dla rodziny oraz kilku znajomych. Podczas spotkania dochodzi do morderstwa jednego z uczestników. Ofiarą jest znany biznesmen Tomasz Wilecki. Nie należał ON do osób powszechnie lubianych a wielu z obecnych gości, miało osobisty motyw, aby się go pozbyć. Jednak wytypowanie winnego nie jest takie proste, jakby się mogło początkowo wydawać, o czym przekonuje się skierowany na miejsce komisarz Borys Bulsa. Czy w plątaninie rodzinnych sekretów uda mu się uchwycić nić prawdy?

„Sukcesja” to trzecia wydana książka spod pióra Joanny Dulewicz. Autorka po raz kolejny udowodniła, że w gatunku thrillerów psychologicznych radzi sobie znakomicie. Styl Joanny Dulewicz przypomina mi Agatę Christie, tylko że w wersji współczesnej.

Narracja została poprowadzona z perspektywy kilku bohaterów, przez co można się było nieco pogubić w ich wątkach. Dodatkowo autorka zastosowała retrospekcję sprzed dwudziestu lat, wymagając od czytelnika pełnego skupienia przy książce. Joanna Dulewicz przygotowując całą intrygę, dołożyła wszelkich starań, by zagmatwać sprawę do tego stopnia, aby czytelnik chwilami czuł się jak w labiryncie.

Doskonale skonstruowana fabuła „Sukcesji” zawiera wiele tajemnic i mrożących krew w żyłach przemilczanych sytuacji sprzed lat. Pośród tego wszystkiego ukazane jest uczucie miłości, lecz nie tej namiętnej i romantycznej, ale miłości matczynej, bezwzględnej i ślepej. O tym, jak destrukcyjną siłę może ona mieć, przekonacie się sami, gdy sięgniecie po książkę. Na moje uznanie zasługuje cała galeria ciekawie ukazanych pod względem psychologicznym postaci. Zarys ich charakterów oraz wpływ, jaki na ich działania wywarło środowisko, w którym przyszło im egzystować. Ten bagaż druzgocących doświadczeń przekazywany jest dalej z pokolenia na pokolenie. Jest jak sukcesja, której wydźwięk widoczny jest nawet po wielu latach. Autorka porusza wiele ważnych społecznie tematów i można by o tym pisać jeszcze długo, lecz zamiast tego odsyłam Was do lektury.

Najnowsza książka @joanna_[Adres usunięty]ka „Sukcesja” to genialny thriller, nie odkładalny, pełen bohaterów świetnie wykreowanych i niejednoznacznych, skrywający tajemnicę, a wszystko to, połączone jest więziami rodzinnymi i skrywanymi od lat tajemnicami.

Dla mnie było to pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Nie zawiodłam się, wręcz przeciwnie. Jesteś dobrze, bardzo dobrze, a sama Sukcesja to książka o której powinno być głośno, bo jestem pewna, że większość z Was się nie zawiedzie.

Jak już wspomniałam, mamy świetnie wykreowanych bohaterów, bohaterów tak niejednoznacznych i skrywających tak wiele sekretów, że czytając, każdy z nich, dosłownie każdy, mógł popełnić zbrodnie. Do tego dodajmy przestrzenie czasowe, które przewijają nam się naprzemian wraz z toczącą się fabułą i mamy doskonały plan, intrygę i klimat trzymający nas do ostatniej strony. Mamy też miłość. Otaczającą, bezwarunkową

„w tej rodzinie dokonała się sukcesja, a jej przed kot stanowi zło…”

Posiadłość Aleksandrowiczów przypadła w spadku Sarze, która po latach wróciła do rodzinnej miejscowości. Zaproszeni na przyjęcie goście, rodzina bliższa bądź dalsza, sąsiedzi I znajomi bawią się całkiem nieźle, napawająca się przepychem odnowionej przez spadkobierczynie willi. Atmosfera staje się napięta, kiedy jeden z gości, Tomasz Wilecki, lokalny przedsiębiorca, idealny syn i mąż, zostaje znaleziony martwy w gabinecie na pietrze. Kto mógł dokonać tej zbrodni?

Z uwagi na wydarzenia i kolejne okoliczności,

Sara Bloch rozpoczyna swoje prywatne śledztwo, a wraz z każdą nową informacją, na jaw wychodzi coraz więcej rodzinnych sekretów i powiązań, niebezpiecznych sytuacji oraz to, że ofiara nigdy nie była ideałem, a jej śmierci mógł pragnąc każdy z obecnych na przyjęciu gości…

Polecam serdecznie 🖤

Książka ukazała się nakładem @czwartastronakryminalu

Sylwia Blosh organizuje przyjęcie dla rodziny i przyjaciół. Wszystko idzie dobrze, dopóki w jednym z pokoi nie zostaje zamordowany uczestnik przyjęcia, Tomasz Wilecki. Dworek jest pilnie strzeżony, więc pewne jest, że mordercą jest jeden z uczestników przyjęcia. Jednak śledztwo nie jest proste, ponieważ każdy miał powód, aby pozbyć się Wileckiego.

Już po samym opisie książka kojarzyła mi się z utworami Agathy Christie. I właśnie początek historii bardzo przypominał mi styl królowej kryminału, zamknięty budynek, morderca wśród obecnych na przyjęciu. Jednak im dalej, tym autorka odchodziła od podobieństwa do Christie. Jednak książkę czytało mi się dość długo. Ale to nie znaczy, że mi się nie podobało. Podobało mi się bardzo, zagadka morderstwa wciągnęła mnie i byłam ciekawa kto stoi za tą zbrodnią.

W książce występuje dość dużo bohaterów i myślę, że to mogło być powodem dłuższego czytania. Na początku gubiłam się kto jest kim, ale im dalej tym szybciej mi szło. Bohaterów poznajemy w teraźniejszości, ale także ich przeszłość. To pozwala na zrozumienie czemu Wilecki naraził się tylu osobom. Ale także poznajemy parę tajemnic rodzinnych, które są bardzo ciekawe.

Myślę, że to książka idealne na długie jesienne wieczory. Można próbować zgadywać kto jest mordercą, ale rozwiązanie zagadki nie jest oczywiste, zresztą jak cała “Sukcesja”. Ja czytając tę książkę bawiłam się przednio.

@onaczytanoca

Lubię czytać kryminały. Z chęcią poznaję nowych autorów tworzących ten gatunek. Do tej pory nie znałam twórczości Joanny Dulewicz. Pamiętam, że w zeszłym roku wydała swój debiut. Przyglądałam się jej kolejnym książkom i śledziłam o nich opinie pisane przez czytelników. Pomyślałam, że kiedyś będę musiała się zapoznać z jakąś historią stworzoną przez panią Dulewicz. Ostatnio nadszedł ten czas. Sięgnęłam po książkę „Sukcesja”.

Mam wrażenie, że już po pierwszej stronie poczułam, że dobrze czyta mi się tę książkę. Styl jakim posługuje się autorka bardzo przypadł mi do gustu. Wciągnęłam się w czytaną historię. Poczułam się trochę rozczarowana, gdy nie dobrnęłam nawet do połowy książki, a już byłam pewna kto jest mordercą. Jednak nadal bardzo dobrze mi się czytało książkę. Polubiłam śledzić jak bohaterowie dochodzą do prawdy. Zakończenie nawet mnie nie rozczarowało, bo wiedziałam kto jest mordercą, ale cała sprawa okazała się jeszcze bardziej zawiła, więc autorka mnie nawet czymś zaskoczyła.

„Sukcesja” okazała się być wciągającą książką. Historia była rozbudowana i potrafiła mnie zaciekawić. Między bohaterami było dużo różnych powiązań, które mogły ich pchnąć do popełnienia morderstwa. Mimo że szybko odczytałam między wierszami kto jest mordercą, to książka nadal mi się podobała. Odkrywałam szczegóły życia bohaterów, których nie dało się domyślić. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Dulewicz, ale na pewno nie ostatnie.

Choć mam wielu ulubionych autorów, to wciąż chętnie sięgam po nieznane mi wcześniej nazwiska. Gdy przeczytałam opis "Sukcesji", byłam przekonana, że jest to książka dla mnie. Od zawsze fascynowały mnie rodzinne klany, te wszystkie sympatie i antypatie oraz oczywiście sprawy spadkowe. Te ostatnie kojarzą się przecież z klasyką kryminału, a wiecie już, że i do niej mam słabość. Czy zatem Joannie Dulewicz rzeczywiście udało się mnie zachwycić? 

Odpowiedź na to pytanie nie jest na pewno oczywista, bo i ta powieść taka nie jest. Trudno ją nawet jednoznacznie zaklasyfikować, bo choć na okładce została określona jako thriller psychologiczny, to w moim odczuciu tak nie jest. Jest jedyna w swoim rodzaju, rzeczywiście bardzo mocno oparta na aspektach psychologicznych, ale cech thrillera w niej nie dostrzegłam, fabule bliżej jest raczej do kryminału. 

"Sukcesja" ma doskonałą konstrukcję, dokładnie taką, jaką uwielbiam, czyli wydarzenia przedstawione są z perspektywy wielu bohaterów, a dodatkowo teraźniejszość przeplatana jest fragmentami sprzed dwudziestu lat. Mnogość postaci może się wydawać początkowo przytłaczająca, tym bardziej, że trudno zapamiętać powiązania między nimi, bo autorka opisuje je wszystkie jednocześnie na samym początku, z czasem jednak akcja wciąga tak bardzo i wątki zazębiają się na tyle, że samo układa się to w głowie. 

Wspominałam już, że jest to książka przede wszystkim psychologiczna. Na czterystu pięćdziesięciu stronach autorka nakreśliła naprawdę dużo portretów postaci, zasygnalizowała całą paletę ludzkich zachowań, podjęła wiele ważnych społecznych tematów, pokazała jak mylące i krzywdzące są stereotypy, zdarła maski, za którymi kryli się bohaterowie. Po lekturze tej powieści być może niektórzy uświadomią sobie w końcu, że mocny makijaż nie musi być oznaką buntu, a to, że ktoś sprawia wrażenie wyniosłego, nie znaczy wcale, że taki jest. Każdy człowiek ma swoją własną, unikalną historię, której nikt nigdy w pełni nie pozna i nie zrozumie. Kształtują nas nie tylko geny i wychowanie, nie tylko kamienie milowe naszego życia, ale też drobnostki, sytuacje i słowa, które ledwo pamiętamy. 

Autorka w posłowiu przyznała, że jej celem było stworzenie opowieści o miłości. Przyznaję, że moja uwaga skupiła się raczej na aspektach opisanych powyżej, bo zaletą "Sukcesji" jest to, że prawdopodobnie każdy czytelnik zinterpretuje ją inaczej, skoncentruje się na innym elemencie tego przebogatego studium psychologicznego, ale rzeczywiście miłości też należy się kilka słów w odniesieniu do treści. I nie chodzi tu o miłość romantyczną, która pewnie jako pierwsza przychodzi na myśl, mowa tu o innych jej obliczach, na pierwszy plan wysuwa się jednak ta rodzicielska. To też znamienne, bo to jest tak naprawdę pierwsza miłość, której człowiek doświadcza, przynajmniej w teorii, bo Dulewicz pokazuje jak cienka jest granica między "chłodnym chodem" a wręcz obsesyjnym i destrukcyjnym uczuciem, a także, że nadmiar miłości może być równie szkodliwy jak jej brak. 

Mogłabym pisać i pisać, analizować, rozważać, interpretować, dorabiać własne teorie. Joanna Dulewicz jest wnikliwą obserwatorką, potrafi przełożyć codzienność na karty powieści, na fikcyjną opowieść, której akcja toczy się w nieistniejącej miejscowości, dzięki czemu fabuła staje się tak bardzo uniwersalna. Nie jestem w stanie nic zarzucić warstwie psychologicznej powieści, jestem ogromnie wdzięczna autorce za te wszystkie refleksje, do których nastroiła mnie "Sukcesja". 

Domyślacie się pewnie, że przechodzę właśnie do tego, co nie przypadło mi do gustu. Już na początku napisałam, że nie określiłabym tej książki mianem thrillera, jej treść nie wywoływała we mnie tego szczególnego rodzaju napięcia. Myślę, że nie warto jej szufladkować, choć ma sporo cech dobrego kryminału. Klasycznie zaczyna się od trupa i z każdą stroną zbliżamy się do rozwiązania. Podobało mi się to jak byłam prowadzona przez kolejne tropy, jak retrospekcje niby spowalniały akcję, jednocześnie podsuwając nowe potencjalne motywy i sprawców. Zdradzę Wam też, że czytając, cały czas wracałam myślami do prologu i próbowałam dopasować do niego konkretnych bohaterów, były to jednak ślepe trafy, dopiero pod koniec powieści wszystkie elementy wskoczyły na właściwe miejsca. I ta część zakończenia w pełni mnie usatysfakcjonowała, jest w nim jednak coś, co moim zdaniem było za bardzo przekombinowane. 

Moje 7/10. 

Kto z nas nie marzy o tym, aby chociaż raz być gościem na ekskluzywnym przyjęciu?

Zapewne każdy.

Kiedy więc taką imprezę organizuje u siebie Sara Blash, spadkobierczyni majątku Aleksandrowiczów, zjawia się na nim cała rodzina i znajomi.

Wszyscy oczywiście ,,dobrze" się bawią, do momentu, kiedy w jednym z pokoi nie odnajdują ciała Tomasza Wileckiego.

Kto i dlaczego go zamordował?

Przecież był przystojny, bogaty i uwielbiany przez kobiety.

No właśnie..

Prócz matki, która wielbiła go miłością bezgraniczną, kilka z nich miało powody, aby się go pozbyć.

Zresztą, niektórym z mężczyzn też się naraził.

Śledztwo prowadzi komisarz Borys Bulsa i to właśnie ON będzie musiał rozwiązać ten ,,węzeł gordyjski".

Czy mu się to uda?

Przekonacie się czytając.

Ale zaręczam, że takiego obrotu sprawy z pewnością się nie spodziewacie.

Książka tętni życiem!

Jest tłoczno, gwarno i podejrzanie tajemniczo.

Ciągle coś się tutaj dzieje, każdy na własną rękę prowadzi śledztwo, a autorka tak sprytnie miesza rozdziałami, by wszystkie puzzle z tej zawiłej układanki zostały ułożone w jak najpóźniejszym momencie.

Mamy mnóstwo przypuszczeń, ale żadne nie będzie trafione.

Jedyne, czego możemy być pewni to miłości matki do syna.

Ale to nie jest dobre uczucie.

Ono jak wąż owija się wokół szyi i dusi.

Nie ma w nim szans na własny oddech.

I właśnie ten wąż jest sprawcą tych wszystkich zdarzeń, których jesteśmy świadkami.

To była wielka przyjemność układać te wszystkie puzzle.

Autorka mocno się postarała i książka robi ogromne wrażenie.

Chociaż mamy sporo postaci, a teraźniejszość miesza z przeszłością, nie ma tutaj chaosu i wszystko jest dokładnie przemyślane.

Dla mnie była to rozrywka na najwyższym poziomie, dlatego nie pozostaje mi nic innego, jak tylko ją Wam gorąco polecić!

Najnowsza powieść Joanny Dulewicz to książka niezwykle trudna do zrecenzowania. To jedna z tych pozycji, które można odczytywać na wiele sposobów. Od naszych doświadczeń czytelniczych, tego czego poszukujemy i co potrafimy dostrzec w literaturze zależy jej odbiór.

„Sukcesja”, dla niektórych będzie kryminałem przywodzącym na myśl te klasyczne, w stylu Agaty Christie, czy wykorzystujące motyw zamkniętego pokoju (choć niezupełnie, bo przecież w tym wypadku denat nie był sam). Mamy tutaj zbrodnię, policyjne, a także prywatne śledztwo, odkrywanie motywu i osoby sprawcy.

Inni powiedzą, że to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Bo czyż nie możemy w niej odnaleźć jakiejś cząstki siebie? Akcja osadzona została w konkretnym czasie, a choć bohaterowie są fikcyjni to ich „perypetie” noszą wszelkie znamiona prawdopodobieństwa. Mamy też oczywiście zbrodnię, ale to w końcu tylko jeden z wielu wątków.

Dla mnie „Sukcesja” to rasowy thriller psychologiczny. Joanna Dulewicz koncentruje się w głównej mierze na psychologicznych aspektach postępowania bohaterów. Człowieka, jako istotę będącą sumą odziedziczonych po przodkach genów i zachowań oraz własnych życiowych doświadczeń stawia w centrum. Zbrodnia i toczące się w związku z nią śledztwo, choć stanowią niezwykle istotny element powieści posłużyły Autorce jedynie do ukazania skomplikowanych międzyludzkich relacji oraz różnych wymiarów miłości. Joanna Dulewicz dała również wyraz swojej wrażliwości na problemy społeczne.

Zapraszając nas do węglanowskiego dworku, który stał się areną zbrodni a w którym zgromadziła rodzinę Aleksandrowiczów oraz jej przyjaciół, otworzyła nam drzwi do świata bohaterów. Dzięki narracji prowadzonej z dwóch perspektyw czasowych poznajemy nie tylko to, kim teraz są i jak żyją goście Sary Blosh oraz ona sama, ale możemy zagłębić się w ich wspomnienia. To one skrywają motyw zbrodni.

Teraźniejszość jest w powieści zwierciadłem dla przeszłości, a sami bohaterowie są odbiciem sumy postaw, zachowań, poglądów i wartości wyniesionych z rodzinnych domów oraz swoich osobistych doświadczeń i przeżyć. Słowo sukcesja nie ma w powieści jednego znaczenia. Joanna Dulewicz dowodzi, że dziedziczymy nie tylko dobra materialne, ale również, a może przede wszystkim(?) zachowania, postawy i emocje protoplastów.

„Sukcesja” to też ukazanie wielu odcieni miłości. Autorka skupia się przede wszystkim na tym, aby zobrazować do czego może prowadzić nadmiar lub deficyt tego uczucia. Doskonale ilustruje konsekwencje jej braku, narastającego latami żalu i zazdrości.

Osadzenie akcji w małym miasteczku dało możliwość oddania mentalności jego mieszkańców oraz stworzenia całej galerii różnorodnych osobowości. Bohaterowie „Sukcesji” są niezwykle barwni i wyraziści. (Jedna ze stworzonych przez Joannę Dulewicz postaci stanowi idealny portret hipokryzji, dewocji (w znaczeniu negatywnym) oraz wszystkich pejoratywnych konotacji słowa małomiasteczkowość.)

Najnowsza powieść Autorki to również problemy z jakimi muszą mierzyć się chorzy na bielactwo, cierpiący na depresję czy opiekujące się ludźmi obłożnie chorymi. To obraz zmagań samotnej matki chorego dziecka o godne życie oraz jej walki o zdobycie środków na nierefundowane przez państwo, bardzo kosztowne leczenie.

Joanna Dulewicz serwuje nam podróż w głąb ludzkich serc, umysłów i emocji popartą znakomitym researchem. Wielość bohaterów może początkowo przytłoczyć, ale uwierzcie mi każdy z nich ma do odegrania jakąś rolę. Podobnie jest z ilością wątków, które finalnie tworzą idealnie skomponowaną całość, a po drodze dostarczają mnóstwa frajdy z odkrywania wciąż nowych znaczeń. „Sukcesja” jest jak cebula, którą można obierać z kolejnych warstw i tak naprawdę od nas zależy kiedy powiemy wystarczy. Czytajcie!

Wyobraźcie sobie, że jesteście na imprezie w pilnie strzeżonej willi i nagle znajdujecie w niej trupa jednego z uczestników. Macie świadomość tego, że morderca jest wśród Was. Tylko kto nim jest?

Tak właśnie było w tej książce. Było przyjęcie, miła (w miarę atmosfera) I nagle znalazł się trup człowieka, którego reputacja pozostawia wiele do życzenia. Znaczy się Tomasz wydawał się dobrym mężem i ojcem, jednak im więcej o nim wiemy, tym bardziej okazuje się, że wcale go nie znaliśmy. Powiem szczerze, że sama nawet miałam ochotę życzyć mu, żeby bosą stopą na Lego stanął, im dłużej o nim czytałam.

W tej powieści przenosimy się między teraźniejszością i przeszłością. Ten zabieg umożliwia nam połączenie w całość kolejnych fragmentów układanki dotyczącej śmierci Tomasza i tego, co się wokół niego działo. Ta książka pokazuje też, że pozory mogą mylić. Nie byłam przekonana co do niektórych bohaterów, ale gdy lepiej ich poznałam, skradli moje serce. Jak na przykład Paula. Za to szczerze nie mogłam znieść Valerii. Jak ta kobieta mi działała na nerwy... To jej ciągłe tłumaczenie Tomasza, cała jej relacja z nim. Nie chcę tu za dużo zdradzać, ale ona nie była zdrowa. Jeszcze Inga do kompletu...

Ta powieść pokazuje, do czego może doprowadzić trwanie w bańce przekonań o własnej nieomylności, doskonałości. Uświadamia, w jaki sposób możemy skrzywdzić drugiego człowieka. I to przeraża. Każdy z bohaterów miał powód, żeby pozbawić życia Tomasza. Ja obstawiłam trafnie, kto za tym stoi, chociaż nie był to oczywisty wybór. Czy czuję się z tego powodu rozczarowana? Nie, mam za to sporo satysfakcji, że trafiłam.

Kilka razy w trakcie czytania wzruszyłam się. Nie brakło również momentów, w których czułam, że zalewała mnie krew, gdy widziałam, jaka niesprawiedliwość spotkała niektórych bohaterów.

To był dobry thriller psychologiczny. Jeśli lubicie nieśpiesznie toczące się historie, w których grono podejrzanych jest niewielkie i każdy mógł mieć motyw, polecam tę książkę. Jej premiera odbędzie się już jutro!

Węglanów - fikcyjna miejscowość, ale jakże autentyczna. Skupia w sobie wachlarz ludzkich zachowań, skomplikowanych relacji rodzinnych oraz sąsiedzkich. Przepełniona skrajnymi emocjami które zamiast niwelować podsycają problemy.

Głównych bohaterów poznajemy na przyjęciu w pałacyku Aleksandrowiczów, który dziedziczy jedna z kobiet. Wyobraźcie sobie odrestaurowane mury pałacowe, secesyjne wnętrza, meble w stylu Ludwika XIV. Do tego jest wieczór, zbliża się burza. W trakcie jednego z wyładowań gaśnie światło. Niepokojący klimat panuje wręcz od początku. Wtem odnalezione zostaje ciało jednego z gości. Kto jest sprawcą? Jak to się stało skoro cała posiadłość jest monitorowana? Do kręgu podejrzanych trafiają wszyscy obecni na przyjęciu, a późniejsze retrospekcje uświadamiają, że każdy z gości mógł mieć całkiem solidny motyw.

Jak to zazwyczaj bywa sprawy spadkowe nie należą do prostych. Na światło dzienne wychodzą wówczas rodzinne waśni, długo tłumione żale. Bez względu na wynik ktoś zawsze poczuje się gorszy, ale czy to jest powód do zbrodni?

.

Sukcesja - dziedziczenie. Taki właśnie główny wątek zostaje zaserwowany od początku. Wydaje się to jasno określone, ale czy to jedyne znaczenie? Tym razem Autorka sięgnęła dużo głębiej, a podstawową definicję przeniosła na relacje międzyludzkie, rodzinne, wnikliwie analizując poszczególne powiązania. Drugim dnem tego określenia jest dziedziczenie pewnych zachowań, wartości moralnych. Gęsta sieć intryg, pieczołowicie snuta przez lata. W to grzęzawisko wzajemnych pretensji łatwo wdepnąć, a każde kolejne kłamstwo, manipulacje pogrążają coraz bardziej. Autorka między słowami ukazuje różne strony miłości. Wydawałoby się, że jest to pojęcie bardzo pozytywne, budujące. Niestety ma też swoją ciemną stronę. Źle ukierunkowana, prowadzi do wielu patologicznych rozgałęzień.

"Sukcesja" to powieść, która wymaga od czytelnika dużego zaangażowania. Mnogość postaci, skomplikowana zagadka kryminalna, ale przede wszystkim mocno rozbudowana warstwa psychologiczna skłania do głębszego przemyślenia i przeanalizowania ciągu przyczynowo - skutkowego w postępowaniu bohaterów. Każdy podejmuje zarówno dobre jak i złe decyzje. Tutaj nie najważniejsze jest to co robią, a dlaczego i w jaki sposób motywują swoje czyny. Genezy należy doszukiwać się w przeszłości, najczęściej jeszcze w dzieciństwie. To tam kształtują się wzorce zachowań, które później pozytywnie bądź negatywnie procentują. Przemoc, prześladowanie, odrzucenie, ale przede wszystkim brak szczerej, prawdziwej miłości powoduje katastrofalne zmiany w psychice. Zaburza postrzeganie świata i często prowadzi do złego.

.

Podsumowując to thriller psychologiczny z wątkiem kryminalnym. Nawiązujący strukturą do klasycznego kryminału. Jednak posiada zdecydowanie głębszą, bardziej barwną warstwę emocjonalną. Myślę, że zaspokoi apetyt nawet bardzo wymagającego czytelnika.

Książka ,,Sukcesja" autorstwa Joanny Dulewicz swoją premierę będzie miała 29.09.2021 r. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, które wypadło bardzo udanie.

,,Zabytkowa willa, rodzinne spotkanie i morderca, który tylko czeka, aż odwrócisz wzrok."

W pałacyku Aleksandrowiczów spadkobierczyni Sara Blosh organizuje przyjęcie dla rodziny i znajomych. Wielu przybyłych gości zazdrości Sarze odziedziczonego majątku. Podczas przyjęcia ginie spokrewniony z Sarą Tomasz Wilecki. Zmarły znany biznesmen nie miał najlepszej opinii i okazuje się, że wielu życzyło Tomaszowi śmierci, ale kto zabił ? Śledztwo prowadzi komisarz Borys Buksa czy uda mu się rozwiązać sprawę ? Co tak naprawdę okaże się rodzinną sukcesją ?

Narracja prowadzona jest z perspektywy kilku bohaterów. Akcja prowadzona jest dwutorowo współcześnie i dwadzieścia lat wcześniej. Miejscem akcji jest fikcyjna miejscowość Węglanów. Niezwykle precyzyjny thriller psychologiczny z mroczną tajemnicę w tle, w którym do ostatnich stron ciężko odgadnąć zakończenie. Gdzie wszystko co wydawałoby się oczywistym takim nie jest. Spirala kłamstw, oskarżeń, intryg, która prowadzi do tragedii. Polecam! Premiera książki już w środę!