Sprzedawca

Są książki, które czyta się dla zabicia czasu, są i takie przy których ze zdziwieniem stwierdzamy, że przekroczyliśmy dopiero połowę lub "aż" połowę. Są też tacy autorzy, których twórczość działa na nas niczym chemia w miłości i już od pierwszych zdań czujecie, że to jest to! Przez takie lektury brnie się z prędkością światła i żadne 600 stron nie stanowi bynajmniej wyzwania, wręcz przeciwnie sprawia, że delektujemy się tą książką niczym najsmaczniejszym ciastkiem i oszczędzamy, aż do ostatniego kęsa. takie właśnie odczucia towarzyszyły mi podczas lektury "Sprzedawcy".

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Krzysztofa Domaradzkiego, ale to tylko kwestia czasu, kiedy sięgnę po kolejne książki tego autora. Jestem tą powieścią zahipnotyzowana, a dokładniej stylem pisania, językiem, kreacją postaci, bezpośrednim zwrotem do czytelnika, rzadko kiedy udaje się stworzyć tak "klimatyczną" powieść. To kryminał inny niż wszystkie, nie odnajdziemy w nim drastycznych opisów mordu, jednak przedstawiony w nim świat jest tak bliski realności, że momentami miałam wrażenie, że czytam biografię Kacpra Bergera. To świat biznesu widziany oczami psychopaty....

Tytułowego sprzedawcę i głównego bohatera - Kacpra Bergera najlepiej charakteryzują słowa: po trupach do celu, to typ człowieka, który nie cofnie się przed niczym, który zawsze dostaje czego zapragnie, nie przyjmując przy tym żadnego sprzeciwu. To doskonały szkoleniowiec i menedżer wysokiego szczebla, którego wyróżnia spryt i chora ambicja. W tej korporacyjnej machinie funkcjonuje wręcz idealnie, każde niepowodzenie zamienia w sukces. Ten wyścig szczurów jeszcze bardziej napędza go do działania. W momencie, gdy zwykły człowiek dawno poddałby się od nadmiaru stresu i wycieńczenia - Kacper Berger działa niczym najlepiej skonstruowany mechanizm. Za tym gościem ustawiają się w kolejce właściciele firm z czołówki najbogatszych. Na pozór idealny pracownik, sprytny i inteligentny, doskonale znający meandry ludzkiej psychiki pod powłoką najlepszego trenera sprzedaży skrywa drugą twarz. Życie prywatne Kacpra Bergera już nie wygląda tak imponująco: przygodny seks, korzystanie z usług prostytutek, narkotyki, alkohol. Do tego zestawu należy dopisać też nietypowe hobby - pod postacią kierowcy ubera uwodzi i porywa młode kobiety. Ma też swój konkretny typ urody, gdy na jego drodze pojawi się długowłosa blondynka, nieco bardziej rozgadana, przyjezdna tzw. "słoik" raczej nie wyjdzie z tego spotkania żywa, skończy jako roztwór wylewany do dołu w przemysłowej części dzielnicy Włochy. Kacper Berger doskonale wie jak zachować zimną krew, nawet gdy po piętach depczą mu funkcjonariusze stołecznej dochodzeniówki, a w szczególności nazbyt domyśla komisarz Maria.

Na czym polega ten niesłabnący fenomen powieści "Sprzedawca' ? Przecież już od pierwszych stron wiemy, kto jest oprawcą i cała uciecha z rozwikłania zagadki umiera w zalążku. Autor odkrywa karty już na samym początku, a dzięki temu możemy rozłożyć na czynniki pierwsze motywy postępowania bohatera, dowiedzieć się co nim kieruje, a przez to jednocześnie zwrócić uwagę na środowisko. Autor znakomicie oddaje klimat bawiącej się "warszawki" odsłaniając przy tym arkana ciemnych stron właścicieli najbardziej dochodowych biznesów w Polsce. Na miejscu autora nie spałabym spokojnie...

Z całego serca, szczerze polecam!

Oficjalnie ogłaszam, że Pan Krzysztof Domaradzki trafił na listę moich ulubionych autorów. Trylogia łódzka zrobiła na mnie ogromne wrażenie i bardzo żałowałam, że długo czekała na swoją kolej, bo jak już zaczęłam nie mogłam przestać czytać. To samo było ze "Sprzedawcą". Nie byłam w stanie się od tej książki oderwać! Nie wiem jak autor to robi, ale ja jestem na tak i chcę więcej!

Kacper Berger to biznesmen lubiący wystawne życie, władzę, pieniądze, narkotyki a przede wszystkim kobiety. Szczególną przyjemność sprawia mu ich dręczenie. Właśnie tym po godzinach zajmuje się ten odnoszący sukcesy młody mężczyzna. Gdyby nie Maria Falk ta fasada błyskotliwego milionera pozostałaby nienaruszona. Pani komisarz wpada na trop mordercy i za wszelką cenę będzie chciała ujawnić prawdę o Bergerze.

Cóż to była za książka! Takie kryminały lubię najbardziej! Moim zdaniem na szczególną uwagę zasługuje w nich kreacja bohaterów. Czytając trylogię byłam zachwycona stworzonymi przez autora postaciami. Przepadłam też w trakcie lektury "Sprzedawcy". Nie jest łatwo wykreować antybohatera, którego mimo wszystkich negatywnych cech wręcz uwielbiamy, a Krzysztof Domaradzki potrafi robić to w sposób wręcz perfekcyjny. Fakt, że przez ponad 500 stron książki kibicowałam psychopacie mówi sam za siebie! Mało tego, to właśnie Kacper Berger jest narratorem, który zaprasza nas do świata biznesu pełnego braku etyki, manipulacji i szantażu. Pozwala też zajrzeć głębiej i zobaczyć swoje drugie oblicze, skrywane przed resztą społeczeństwa. Znamy więc sprawcę od pierwszych stron książki, co moim zdaniem tylko wzmaga zainteresowanie opowiadaną przez Domaradzkiego historią. "Sprzedawca" to świetnie napisany kryminał z nietuzinkowym pomysłem na fabułę. Wciąga i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Na pewno nie będziecie żałować spędzonego z nią czasu, bo przy tej książce nie sposób się nudzić. Ja czekam na kolejną powieść autora, a Wam polecam "Sprzedawcę"!

⭐RECENZJA⭐

W książce poznajemy głównego bohatera – Kacpra Bergera. Mężczyzna jest specjalistą do spraw handlowych, potrafi umiejętnie szkolić innych ludzi na dobrych sprzedawców. Uwielbia narkotyki i krzywdzenie kobiet. Jego życie toczy się na wydawaniu pieniędzy. Pewnego dnia ktoś zaczyna interesować się jego poczynaniami. Czy dotychczasowe życie mężczyzny ulegnie zmianie? Czy w końcu ktoś ujrzy prawdziwą twarz Berger?

💀

Było to moje pierwsze spotkanie z autorem @[Adres usunięty]adzki i z przykrością stwierdzam, że nieudane. Słyszałam wiele dobrych opinii na temat tej książki, przez to miałam wielkie oczekiwania co do niej. Niestety zawiodłam się na całej linii. Nie było "chemii" między nami. Tak naprawdę nie wiem do końca czego się spodziewałam. Lekturę męczyłam dwa tygodnie. W ogóle nie mogłam się w nią wkręcić. Gusta są różne – jednym się książka podobała i ją zachwalają, innym książka nie przypadła do gustu. Ja jestem niestety w tej drugiej grupie. Piszę niestety, gdyż naprawdę czekałam na tę powieść i myślałam, że mnie „wciągnie” i pochłonie totalnie. Styl pisarza nie przypadł mi do gustu, dla mnie był okropnie ciężki. Treść nie powodowała żadnego napięcia, żadnych emocji, nic. Postać Kacpra bardzo mnie irytowała, wkurzała mnie jego pewność siebie i wielkie ego. Moim zdaniem to psychopatyczny, zadufany w sobie dupek, którego naprawdę ciężko się lubi. Wulgaryzmy i ogólna brutalność – lubię to w książkach, ale tu było tego za dużo. Nie rozumiem ogólnego zamysłu autora. Po co zdradzać, nam czytelnikom, że główny bohater to morderca? Nie można było tego troszkę inaczej pociągnąć, rozwinąć? Ech…szkoda. Zmęczyłam ją i chcę o niej zapomnieć. Autorowi nie mówię "nie". Sięgnę po jego inne książki, lecz tej osobiście nie polecam.

☠️

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwoczarnaowca

💀

Podskórnie czuło się, że „Sprzedawca” Krzysztofa Domaradzkiego to może być mocny strzał tego lata. Trylogia Łódzka, mimo swoich uchybień, z kolejnymi częściami łapała bardzo dobry poziom i jak dla mnie, nawet po rozwiązaniu akcji, nadal pozostawała pewną zagadką. Zagadką co do potencjału autora – miałem bowiem nieodparte wrażenie, że drzemie go w nim tyle, że mimo wszystko nie zobaczyliśmy go w pełni na kartach aż trzech dość opasłych tomów ŁT.

Czas pokazał, że się nie myliłem. I dobrze!

Książka weszła na rynek wydawniczy razem z drzwiami - widać było, że sporo wokół niej się działo – oczekiwania, odliczanie, sama promocja i otoczka wokół niej - o tym tytule po prostu się mówiło. Poza tym, jak już wspomniałem – jeszcze na długo przed ogłoszeniem premiery „Sprzedawcy” Trylogia Łódzka cały czas utwierdzała nas w przekonaniu, że autor jest niezmodrowany w poszukiwaniu swojego przepisu na fabułę oraz zbrodnie doskonałą i że na pewno "Resetem" nie powiedział swojego ostatniego literackiego słowa.

W „Sprzedawcy” znalazłem wszystko, czego zawsze podświadomie szukam w powieści kryminalnej: nieoczywistość, wyrazisty język, łamanie konwencji, tempo, napięcie, humor, brud i wszelkie wypaczenia ludzkiej natury. Jest tam też ogromny dystans - co prawda ten dystans w wydaniu głównego bohatera jest jednym z elementów piramidy jego potrzeb (najczęściej potrzeb zwiększania poziomu niezdrowej adrenaliny, dominacji lub po prostu wykorzystywania kobiet jako materiału do budowania własnej tożsamości i ego), jednakże owy dystans zdaje się doskonale obrazować te cechy, które autor sam musiał zaoberwować u współczesnych rekinów wolnego rynku. A tym samym myślę, iż sprawnie w ten sposób objawił wyjątkowy luz i nieskrępowanie we własnej twórczości. Oraz w fantastyczny sposób przekształcił zebrane oraz zasłyszane doświadczania zawodowe w fabularną bombę.

Przeplatanie biznesowych obserwacji i rozważań z imprezowo-psychopatycznym ciągiem jest moim zdaniem zabiegiem bardzo udanym – są przecież opinie, że to sekwencje przydługawe i niezbyt wzbogacające treść. Myślę, że są to jednak zarzuty niesłusznie. Owe interwały słusznie za to pozwalają rozładować napięcie po krwawych lub imprezowych fragmentach, które bez wątpienia pompują adrenalinę czytającego - momentami do bardzo wysokiego poziomu. Rozładowywanie tych napięć oraz poznawanie relacji oraz osobowości bohaterów stanowi tutaj bardzo istotne wzbogacenie osi fabularnej.

Ogromny plus za wejście do umysłu psychopaty – autorom ogółem na pewno łatwiej jest zrobić to z perspektywy wszechwiedzącego narratora, a tu proszę - mamy pełnowartościowy obraz własnego „ja” szaleńca, przez co Domaradzki bierze na siebie stuprocentową odpowiedzialność za konstrukcję swojego bohatera. Nie bierze za to przez to jeńców – i za to należy mu się ogromny ukłon.

KRzysztof Domaradzki kolejny raz udowodnił, że umie kreślić portety psychologiczne ludzi.. że potrafi obserwować, gromadzić dane i dochodzić do niebanalnych wniosków, które często sprowadza do równie niebanalnych rozwiązań u siebie, już na kartach powieści. A to dobrze - bo autorom będzie przecież coraz trudniej zaskakiwać w świetle tego, że w gatunkach thriller i kryminał bardzo wiele zostało już przecież napisane. Jeżeli jednak idą czasy hybrydowych rozwiązań w obydwu gatunkach – Krzysztof już potwierdził, że w takim układzie da sobie świetnie radę.

"Sprzedawca" czyta się tak dobrze i tak szybko, że książka tylko zwiększa nasz czytelniczy apetyt na więcej. Widać, że po trylogii, która rozkręcała się przecież dość powoli, sam autor nabrał jakby tej właściwej twórczej i fabularnej prędkości. I to jest dla wszystkich bardzo dobra informacja - po lekturze oraz całej atmosferze wokół premiery „Sprzedawcy” trudno bowiem sądzić, że pisarski apetyt autora może być teraz mniejszy niż czytelniczy apetyt jego fanów.

Kacper Berger to bogaty i obiecujący biznesmen, którego z pozoru idealny życiorys skrywa pewną mroczną skazę. Na jego trop wpada Maria Falk, policjantka, która jest w stanie poświęcić wiele, by prawda wyszła na jaw, a prawdziwe oblicze Kacpra zostało odkryte. Tylko czy jej się to uda?

Kreacja głównego bohatera bardzo mnie zainteresowała. Jest to człowiek sukcesu, mający wszystkie cechy, które pomogły mu się wspiąć wysoko w tym okrutnym i bezwzględnym świecie biznesu, w którym transakcje tyczą się milionów złotych. Autor, jako dziennikarz "Forbesa" zna się na rzeczy, więc przedstawia nam wiarygodny opis tego środowiska oraz jego specyfikę. Jest to przedstawione w ciekawy, ale nieprzytłaczający sposób. Dzięki temu błyskawicznie wciągnęłam się w historię Kacpra, śledziłam jego poczynania i to, jak coraz bardziej gmatwa się jego życie. Z jednej strony milioner, charyzmatyczny trener sprzedaży, a z drugiej... niestroniący od narkotyków morderca. Czy można go usprawiedliwić stresującą pracą, w której musi podejmować poważne decyzje, a każdy błąd może kosztować wiele tysięcy? I czy za pomocą pieniędzy można w absolutnie dowolny sposób sterować rzeczywistością, do tego stopnia, aby popełnione zbrodnie uszły na sucho...? Na te pytania musicie odpowiedzieć sobie sami, czytając tę powieść!

Łapcie się za nią koniecznie, jeśli jeszcze nie czytaliście, bo według mnie Kacper Berger to jeden z najciekawiej zarysowanych psychopatów w literaturze. Dodam jeszcze, że to powieść raczej dla osób o mocnych nerwach, którym nie przeszkadza wulgarny język.

„To tam — w piwnicy — znajduje się druga część Kacpra Bergera. Ta ważniejsza. Najbardziej charakterystyczna. Najlepiej mnie wyróżniająca. Doskonale piękna.”, czyli prawie 600 stron w umyśle mordercy.

Sprzedawca to najnowszy kryminał Krzysztofa Domaradzkiego. Za mną już Trylogia Łódzka, więc mniej więcej wiedziałam czego, można się spodziewać po autorze.

Prestiżowa praca, wystawne życie, przygodny seks, narkotyki, pieniądze, władza. To warszawska codzienność Kacpra Bergera – błyskotliwego i chorobliwie ambitnego młodego milionera, konsekwentnie wykuwającego swoją drogę w biznesie. Jednak Berger to nie tylko pędzący przez życie człowiek sukcesu. To także hedonistyczny psychopata, który czerpie przyjemność z dręczenia i wykorzystywania kobiet.

Urodzony sprzedawca i cyniczny manipulant, dla którego liczy się tylko jedno – zwyciężanie. Bez względu na koszty, bez względu na to, ile osób trzeba zgnieść po drodze.

W perfekcyjnie zaprojektowanym życiu Bergera zaczynają się pojawiać rysy, kiedy na trop jego zbrodni trafia dwoje policjantów z Komendy Stołecznej Policji – doświadczona komisarz Maria Falk i starszy aspirant Oleg Gusiew.

Mogę śmiało powiedzieć, że Sprzedawca jest jedną z najlepszych książek przeczytanych przez mnie w tym roku. Nie spodziewałam się, że wciągnę się w te historie już od pierwszych stron. Od samego początku wiedziałam, że Sprzedawca zaspokoi moje oczekiwania, a nawet je przewyższy. To nie jest książka dla każdego. Jest brutalna, dosłowna i odkrywa najmroczniejsze sekrety ludzkiego umysłu.

Nasz główny bohater to osoba ze świata wielkich biznesmenów. Ujawnia sekrety, demaskuje najbogatszych. Kacper Berger jest mężczyzną, któremu nic w życiu nie brakuje. Ma świetną pracę, mieszkanie i dziewczynę. Jednak pod tą zwykłą otoczką kryje szaleńca, który dąży do celu po trupach. Bardzo podoba mi się narracja pierwszoosobowa. Wchodzimy do głowy głównemu bohaterowi i możemy go bardzo dokładnie poznać. Sam jego umysł jest fascynujący. Zawsze bardzo lubię odkrywać sekrety takich psychopatów, wiedzieć co myślą w danej chwili i co planują. Kacper jest narcyzem, a swoją bezczelnością i urokiem potrafi manipulować ludźmi.

Akcja książki dzieje się w Warszawie, przez co mogłam sobie dokładnie wyobrazić miejsca, w których bohater się pojawia. W świecie biznesu i wielkich milionerów, którzy są w rokowania na prawdziwych osobach. Kacper bawi się w kotka i myszkę z komisarz Marią Falkowski, która próbuje dowiedzieć się kto, stoi za zaginięciami młodych dziewczyn. Od samego początku wiemy, kim jest morderca.

Domaradzki stworzył wybitny kryminał, który pozwala wejść w głowę psychopacie. Podpatrujemy także świat wielkich pieniędzy. Kacper Berger ujawnia w ludziach to, co najgorsze. Jest przy tym bardzo dosadny i wielu sprawach ma mimo wszystko rację. Jego monologi są czasami nawet zabawne, ale i też szokujące swoim okrucieństwem. Brutalna rzeczywistość, która nas otacza i ludzie, którzy tym sterują. Autor ma dużą wiedzę i to widać. Nie plecie głupot, a trzyma się faktów.

Sprzedawca to książka, która pomimo swojej objętości, trzyma w napięciu do końca. Powieść jest w każdym calu genialna. Chociaż trochę zakończenie mnie rozczarowało, ale i tak jest jedną z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku. Fabuła jest spójną, a ciekawość rośnie z każdą kolejną stroną. Takiego kryminału jeszcze nie czytałam i mam nadzieję, że kolejne książki tego autora będą równie dobre.

Bogactwo, sukces, popularność… komu z nas chociaż przez chwilę nie marzyło się takie życie? Większość ludzi marzy o luksusie, bogactwie, realizacji swoich pasji i czerpaniu z życia pełnymi garściami. Nielicznym się to udaje. Ale czy cena jaką muszą za to płacić, jest tego warta?

Kacper Berger jest człowiekiem sukcesu. Młodym, przystojnym, ambitnym mężczyzną, który uparcie dąży do wyznaczonych sobie celów. Często po trupach, i to dosłownie. Zajmuje się szkoleniami z zakresu sprzedaży, doskonale zna techniki manipulacyjne, jest pewny siebie i ma ogromne ego. Jest hedonistą, który w weekendy lubi się ostro zabawić nie stroniąc od alkoholu, narkotyków i pięknych dziewczyn. Kacper Berger jest też bezwzględnym mordercą, na tyle przebiegłym, że trudnym do wytropienia. Jednak nie ma zbrodni idealnej i każdy popełnia błędy. A jego błąd ma na imię Maria Falk i jest komisarzem policji.

Książka przedstawia nam świat biznesu widziany oczami psychopaty. Choć postać Bergera jest fikcyjna, to jego otoczenie już nie. Autor wprowadza nas w środowisko ludzi sukcesu, którzy potrafią być aroganccy, brutalni i uważają siebie za lepszych od innych. Do świata, którym rządzą pieniądze i sieć kontaktów, a ludzie mają wiele cech wspólnych z psychopatami. Aby uwiarygodnić realia w jakich obraca się Berger, autor zręcznie wplótł w przedstawioną opowieść anegdotki, które słyszał oraz historie jakich był świadkiem pracując dla magazynu „Forbes”.

Podobała mi się narracja w książce, która prowadzona jest przez Kacpra. Oddanie głosu złemu charakterowi jest dość oryginalnym zabiegiem, rzadko spotykanym w literaturze, ale doskonale oddaje klimat powieści. Z wiadomych względów nie da się polubić Bergera, ale nie można mu odmówić charyzmy i świetnego operowania słowem. Jest elokwentny, świetnie potrafi dostosować się do środowiska w jakim się obraca. Przedstawia nam swoje życie i czerpie z tego wielką radość. W końcu czy jest coś lepszego dla narcyza niż możliwość wychwalania swoich atutów?

Bardzo podobała mi się jego kreacja, choć trochę zabrakło mi rozbudowania innych postaci. Nie dziwi mnie to jednak. W końcu Kacper Berger jest bogiem, osią całej historii, pępkiem świata. A to właśnie jego świat, i to co nim rządzi jest esencją całej fabuły.

„Sprzedawca” otwiera przed nami świat, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. O ludziach, którzy w swoim życiu kierują się brutalnymi zasadami i uparcie dążą do celu. O tym jak łatwo popaść w samouwielbienie i zachwyt, gdy dotrze się na szczyt władzy i bogactwa. Ale też jak szybko można z niego spaść, gdy nasza czujność zostanie uśpiona. Autor doskonale wskazał podobieństwo cech jakie posiada psychopata z tymi, które często można zaobserwować u ludzi biznesu. Mnie ta książka utwierdziła w przekonaniu, że pieniądze są w stanie zmienić człowieka, a nawet go zniewolić, odczłowieczyć. Jest to powieść łącząca w sobie elementy kryminału, thrillera i sensacji. Jednak to nie akcja jest tutaj najważniejsza, a to co dzieje się w umyśle głównego bohatera. A jak już wspomniałam kreacja trenera sprzedaży jest naprawdę na najwyższym poziomie.

Po zobaczeniu okładki i przeczytaniu opisu miałam po prostu miliard myśli i scenariuszy co tutaj się może dziać. Oczekiwania nie powiem, że nie też były dość wysokie, a przed wstęp, aż mi ciarki wywołał i co? No i się prze ogromnie rozczarowałam.

*

Nasz główny bohater to Kacper Berger i mimo, że rozumiem, iż miał być aroganckim, pewnym siebie osobnikiem oraz biznesmenem to okazał się również strasznym dupkiem. Jeżeli miał być denerwujący i irytujący tak bardzo jak go odbieram to okej udało się. O ile w zwykłej rozmowie nie zwrócę zbytnio uwagi na użyte wulgaryzmy czy po prostu brzydkie słowa tak w książce rzucają mi się w oczy straszliwie i bardzo mnie one drażniły. Nie było chyba (ponieważ nie mam pewności) rozdziału by nasz bohater kogoś nie zwyzywał w myślach, nie porównał do gówna/sraki czy fiuta (dosłownie). Natomiast nasza komisarz Maria teoretycznie współczująca, również ma sporo za uszami i nie umiała przeżyć dnia bez wyzywania kogoś czy wyładowywania swoich negatywnych emocji na kimś. Partner Pani komisarz Oleg jest wręcz jej skrajnym przeciwieństwem wydaje się flegmatyczny i nie skory do działania. Podczas czytania w ogóle miałam wrażenie, że bohaterowie nie zachowują się zbyt naturalnie tylko karykaturalnie wręcz (oczywiście są pewne wyjątki).

*

Zdaje sobie sprawę z tego, że głównym bohaterem jest biznesmen i ten świat głównie wokół niego ma się kręcić, jednak dla mnie jest go o wiele za dużo, a zbyt mało opisów zbrodni, które niekiedy są urywane i później z kontekstu trzeba się domyślać co się wydarzyło, a jak wiecie im bardziej krwawo tym dla mnie lepiej. Wygląd oraz charakter morderstw jest nam ukazany niemal na sam koniec i właśnie ich brakowało mi przez większość czasu. Nie przemówiła także do mnie narracja, gdyż historia toczy się w teraźniejszości, ale zdarza się dość często, że nasz bohater mądrzejszy o przyszłe wydarzenia komentuje aktualne wydarzenia. Natomiast same opisy bywają sprzeczne np. bohater twierdzi, że nie opowie nam o swoim dzieciństwie no bo komu chce się tego słuchać, po czym niemal szczegółowo opisuje nam co robi w łazience, albo cytując „[…] w drodze do domu mój telefon wibrował jak [motyla nóżka], przez co pewnie wyglądało jakby wsadził sobie wibrator w dupę. Ale nie czułem żadnych wibracji. Żadnych drgań. Dźwięków.[…]” to w końcu wibruje jak powalony czy tego nie słyszy? Dla mnie nie ma to sensu.

*

Oczywiście jest kilka zdań/wyrażeń, które mi się spodobały, ale książki jako całość polecić nie mogę.