Skradziony klejnot. Gorset i Szpada. Tom 1

To, że Alek Rogoziński księciem komedii kryminalnej jest wie każdy. To, że potrafi również odnaleźć się w obyczajowej odsłonie jest wiadome. Teraz autor ukazuje nam swoje obyczajowo-historyczno-sensacyjne oblicze. I do historii polskiej literatury przejdzie fakt, że również w tej dziedzinie Alek ma się bardzo dobrze.

Jego najnowsza książka pt. „Skradziony klejnot” skradła moje czytelnicze serce i powiodła mnie do XVII wieku. Lecz ważne jest to, że autor nie zawiódł moich oczekiwań. A te rosną w miarę apetytu. Znając twórczość Alka spodziewałem się wiele. Przede wszystkim wyrazistych bohaterów i fabuły, która porwie mnie w wir czytania. I tak właśnie było od pierwszego do ostatniego słowa.

„Skradziony klejnot” to pierwsza część sagi pt. „Gorset i szpada”. A już w dniu premiery autor ogłosił wszem wobec, iż historia ta zostanie zekranizowana. Ale po kolei.

Na kartach „Skradzionego klejnotu” poznajemy historię Julii Zasławskiej – młodszej „z dwóch córek hrabiego Gustawa Zasławskiego i jego trzeciej, młodszej o dziesięć lat żony, Franciszki, Bernadette z domu Riguad”. Trochę jak w „Modzie na sukces” lecz proszę mi wierzyć, że ta historia jest o niebo lepsza. Jak się okazuje hrabianka, w dniu osiągnięcia „metrycznej pełnoletności” zmuszona jest opuścić swój ukochany Paryż, by udać się do Polski. Wymuszony wyjazd podyktowany jest złą sytuacją materialną jej rodziny. Wyjazd do Rzeczypospolitej ma pozwolić hrabiance odziedziczyć majątek i znaleźć dobrze sytuowanego męża. A wszystko pod czujnym okiem ciotki oraz pod opieką bardzo nietypowego kuzyna Pierre’a i frywolnej służącej Camille. Jak by tego było mało w „dzikim kraju” określanym tak przez francuzów Julia szybko przekonuje się, że plotki, intrygi i sekrety to chleb powszedni polskiego dworu królewskiego. Na domiar złego ktoś skradł ulubiony naszyjnik królowej Marysieńki, a Zasławska wplątana została w pewną aferę.

Czy przyjazd do Polski nie okazał się błędem? Czy hrabianka wyjdzie bogata za mąż? Czy odziedziczy spory majątek? A może sporo będzie musiała zapłacić za wyjazd z ukochanego Paryża?

Pewne jest to, że Alek Rogoziński otworzył nowy rozdział w swej twórczości. Będąc jednak wierny swej komediowej naturze, zarysował intrygującą obyczajowo-sensacyjną historię. A jeśli o historii mowa, to muszę przyznać, że autor ma sporą wiedzę, którą dzieli się z nami w bardzo lekki i przyjemny sposób. Taką naukę historii to jak kupuję! Oczywiście, jak wspomniałem znajdziemy tu również humor, który jest znakiem rozpoznawczym Alka Rogozińskiego. Autor w swej twórczości idzie dalej, serwując nam garść historii z polskiego dworu królewskiego. Wszak przydomek „królewski” do Alka pasuje niczym korona do króla. „Skradziony klejnot” to dopiero pierwsza część cyklu „Gorset i szpada”. Zatem Alku – królu złoty weźże pióro i pisz.

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Lekkie.

Okładka tej książki prezentuje się iście ciekawie. Czarne tło, a na samym środku szpada, jak rozumiem nawiązująca do tytułu cyklu książek. Matowa, z błyszczącymi dodatkami. Czcionka odnosząca się do imienia i nazwiska została utrzymana w tym samym stylu, co w innych wydawnictwach, gdzie zostały wydane książki autora. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o samym Alku, a na drugim fragment książki. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane, literówek brak. Jest to nowe wydawnictwo, imprint wydawniczy, więc tym bardziej byłam ciekawa tego, jak się będzie tę książkę czytać.

Spotkanie z Alkiem tym razem przebiegło nieco inaczej. Sam początek tej powieści dość mocno się dłużył, a ja oczekiwałam niemal akcji na dzień dobry, jak to się dzieje w jego powieściach. Ta lektura, odnoszę wrażenie jest dużo bardziej wyważona i spokojniejsza, patrząc na poprzednie opowieści. Spokojna to byłoby chyba idealne słowo. Nie było tutaj typowego sarkazmu i pozostałych elementów (w takiej ilości), jakimi raczy nas pisarz, dlatego nieco się zdziwiłam. Niemniej jednak nie będę ukrywać, że właśnie z tego powodu momentami czułam się znużona - niby się coś dzieje, ale to nie jest to, co zazwyczaj. Niemniej jednak jestem tak wierną czytelniczką, że przełknę te małe niedociągnięcia i czekam na kolejne powieści, w których wróci dawny Alek i jego ironia oraz humor.

Mamy tutaj nowych bohaterów, którzy są nieco z innych czasów i może dlatego nie do końca przypadli mi do gustu. Chociaż sposób ich wysławiania jest iście przyjemny i ciekawy, tak momentami ich zachowanie drażniło mnie, bo okazywali się jeszcze gorsi niż my, ludzie w dwudziestym pierwszym wieku. Chociaż tak naprawdę niewiele nas rożni.

Bardziej nazwałabym tę książkę przygodowo obyczajową, która ma za zadanie wzbudzić w nas ciekawość, jak to się żyło w dawnych czasach, jak to wszystko wyglądało (również z przymrużeniem oka). Jednak brakowało mi tego standardowego Alka, zdecydowanie. Na następny raz poproszę Alka Rogozińskiego, który przecieka ironią i sarkazmem. :) Będę ją wspominać jako nieco inną lekturę, ale wcale nie taką złą. Jak widać, za bardzo przyzwyczaiłam się do sztampowych powieści autora i teraz tych elementów tutaj mi brakuje. Niemniej jednak czekam na kolejne tomy i losy bohaterów. :)

Kiedy usłyszałam, że Alek Rogoziński wziął na tapet obyczajówkę, byłam zaintrygowana. I wybacz mi drogi autorze, ale podejrzewałam, że Twoja komediowo-kryminalna krew, prędzej czy później, da o sobie znać. Jak się okazało, nie minęłam się z prawdą. Faktem jest, że to tło społeczno – obyczajowe wysuwa się na pierwszy plan, stanowiąc prawdziwą gratkę dla fanów epoki, w której toczy się akcja powieści. Zwłaszcza tych, którzy lubują się w tak charakterystycznym dla autora humorze, nazwałabym to w tym przypadku nawet subtelną kpiną. Subtelną, bo autor, choć w skrytości ducha zdaje się piętnować ówczesne przywary, zostawia pole dla dworskich smaczków i postaci, które można odnaleźć w historii Polski. Zabiera czytelnika w literacką podróż w czasie z przymrużeniem oka. I choć bohaterowie są mocno osadzeni w epoce, to odnosiłam wrażenie, że niektórych z nich autor obdarzył cechami, które można wytknąć i współczesnych przedstawicielom rodzimego społeczeństwa. Uczynił to z wdziękiem, którego nie powstydziłaby się sama Marysieńka, zostawiając czytelnikowi miejsce na wnikliwość i spostrzegawczość. Porywy serca i namiętności, tajemnicze zniknięcia, i nie mam na myśli, tylko tytułowego klejnotu, to wszystko sprawia, że z rubasznym uśmiechem na ustach śledzimy losy Julii Zasławskiej, której przyszło opuścić ukochany Paryż i udać się do Polski, określanej mianem „dzikiego kraju”. Jak się okazuje nie taki diabeł straszny, jak go malują, a niczego nieświadoma niewiasta, miast szukać potencjalnego kandydata na męża, który podratuje wątły budżet jej rodziny, zostaje wplątana w sensacyjno-miłosną awanturę.

Alek Rogoziński nie utracił swojego kryminalno – komediowego pazura i jak na księcia przystało, okrasił humorem także historię spod znaku płaszcza i szpady. Choć zagłębiając się w lekturze jego nowej powieści, zaczynamy się zastanawiać, kto tak naprawdę włada sprawniej „mentalną” szpadą. Zdaje się, że to nadal kobieta, bez względu na epokę, jest doskonałą szyją, która kręci głową, kierując wzrok we właściwą stronę.

Podsumowując:

„Skradziony klejnot” to mieszanka powieści obyczajowej, przygodowej oraz siedemnastowiecznego romansu historycznego. Alek Rogoziński pokazał, że także w takiej odsłonie, doskonale się odnajduje, nie pozbawiając opowieści komediowo-sensacyjnego sznytu. Nowa książka autora to pełna smaczków i (nie) smaczków, zwłaszcza higienicznych, historia, w której odnajdziemy dworskie zwyczaje, ale także plotki, intrygi i polityczne sympatie oraz antypatie. Jak to u autora bywa, także w obyczajowej wersji piętnuje ludzkie przywary, uwypuklając je, szczególnie powierzchowność, a przy tym zachowując właściwy dla epoki klimat. Lekka, przyjemna, momentami rubaszna lektura, która zadowoli miłośników powieści spod znaku płaszcza i szpady. Choć w tym przypadku powinnam raczej powiedzieć – spod znaku szpady i… gorsetu.