Rodzinna gra

Bogaty, przystojny narzeczony – która z nas by takim pogardziła? Harriet – bohaterka powieści Catherine Steadman „Rodzinna gra” - trafiła na taki „okaz”. Edward jest spadkobiercą fortuny rodu Holbecków, natomiast, wspomniana, Harriet pisarką. Jak jego rodzina przyjmie „zwykłą dziewczynę”? Na początku sprawiają wrażenie serdecznych i otwartych, jednak, przebywając z nimi dłużej, Harriet przekonuje się, że bogacze bywają ekscentryczki. Kiedy otrzymuje od Roberta, seniora rodu, taśmę z nagranym wyznaniem, kobieta zaczyna obawiać się o swoje życie. Rozpoczyna się gra, a Harriet nie ma pojęcia, kto jest jej przeciwnikiem, a kto sprzymierzeńcem.

Opis powieści „Rodzinna gra” bardzo mnie zaintrygował. Potężny bogaty ród, który pogrywa sobie z „pisareczką”, w której zakochał się jeden z nich – brzmi, jak walka Dawida z Goliatem. Jednak kiedy przypomnimy sobie tę przypowieść, wiemy, że – niespodziewanie – wygrywa ten słabszy, acz sprytniejszy. Czy Harriet z książki też okaże się zwyciężczynią? Catherine Steadman zaciekawiła mnie, a potem wystawiła moją cierpliwość na próbę, a tego nie lubię.

Pierwszy problem, jaki mam z tą powieścią to, że dość długo nie wiadomo, jaka jest istota zawartej w niej intrygi. Dopiero na 97 stronie znajdziemy rozdział „Gra się rozpoczyna”1 i wtedy następuje przekazanie taśmy. Jednak musimy czekać kolejne 70 stron, aż bohaterce uda się ją odsłuchać, bo ona akurat pracuje i nie ma czasu. Szczerze, gdyby nie opis na okładce nie wiedziałabym, że czytam thriller. Pierwsza część książki zajmują, wątpliwej potrzeby, opisy, przemyślenia, dialogi, co niestety może znużyć czytelnika i w moim przypadku tak się stało.

Kolejna sprawa. Catherine Steadman chce wykreować tajemniczych bohaterów. I Harriet, i Holbeckowie mają swoje sekrety. Zrobili coś złego, jak pisarka sugeruje czytelnikom. Efekt jest taki, że właściwie nie wiemy, kto ma być groźny. Z tego zbioru sekretów wyłania się finał. Jak na porządny thriller przystało, w końcu powinno się wszystko wyjaśnić i się wyjaśnia. Jednak mnie Catherine Steadman nie zachwyca. Nie zawsze rozumiem logikę głównej bohaterki, co można zrzucić na to, że ona kieruje się intuicją, ale również motywacja sprawców jest – jak to ująć - „mętnie” opisana. Ambicje, pieniądze, władza – co nimi kierowało?

„Rodzinna gra” okazała się średnią powieścią. Została napisana lekkim językiem, dzięki czemu czyta się ją całkiem sprawnie, ale czegoś w niej brakuje. Dobrze zarysowanej akcji, wyrazistych postaci, a – przede wszystkim – porządnego napięcia, jakiego oczekuję od thrillerów. Miałam wrażenie, że autorka wyrabia limit słów, a nie opowiada nam coś.

1 Catherine Steadman, „Rodzinna gra”, przeł. Dorota Pomadowska, wyd. Mova, Białystok 2023, s. 97.

🏰📚

,,Zabawne, że kiedy ziszcza się twoja największa obawa, świat nadal się kręci".

(fragment książki)

°

Harriet Reed, bestsellerowa autorka thrillerów, właśnie zaręczyła się z czarującym i obrzydliwie bogatym Edwardem. Mężczyzna wywodzi się z potężnego, wpływowego rodu, ale od lat nie utrzymuje bliskich kontaktów z rodziną. Perspektywa ślubu staje się jednak dobrą okazją do ponownego zacieśnienia więzi.

Choć Edward w opowieściach przedstawiał swoich krewnych jako specyficznych i trudnych w kontaktach, przy pierwszym spotkaniu z Harriet wydają się do niej przyjaźnie nastawieni. Robert Holbeck, ojciec Edwarda, dzieli się nawet z nią kasetą, na której znajduje się jego pomysł na powieść. Gdy jednak kobieta odsłuchuje nagranie, odkrywa, że to, co się na nim znajduje, nie jest wcale roboczym zarysem fabuły, a przyznaniem się do zbrodni...

🌁⛲

,,Rodzinna gra" wciągnęła mnie już od prologu, z którego mogłam wywnioskować, że relacja Harriet i wpływowej rodziny Holbecków nie zakończy się dobrze. Stopniowe odkrywanie elementów całej tej historii przy szybko zagęszczającej się atmosferze sprawiało mi naprawdę dużo frajdy, a kasetowe przerywniki jeszcze bardziej podsycały moją ciekawość.

Choć nie jest to raczej historia, która mogłaby się wydarzyć w prawdziwym życiu, czytałam ją z bardzo dużym zaangażowaniem. Autorka zaserwowała mi też naprawdę dobry zwrot akcji, którego zupełnie się nie spodziewałam.

Jeśli lubicie czytać o wielkich rezydencjach, specyficznych rodzinach i tajemnicach z przeszłości, polecam Wam ten tytuł!

🏙️🎡

Jako nałogowa czytelniczka thrillerów - a szczególnie tych, w których pojawia się motyw rodzinnej tajemnicy, niepokojących rozgrywek i intryg - muszę przyznać, że niewiele wątków z “Rodzinnej gry” naprawdę mnie zaskoczyło. Ale mimo tego książka naprawdę mi się podobała.

Harriet to młoda pisarka, która niedawno znalazła miłość swojego życia. Jej ukochany ma jednak opory przed przedstawieniem kobiecie swojej rodziny. Od pierwszych stron pojawiają się sekrety, niedomówienia i podejrzane motywy - a ja uwielbiam, gdy na rozwój akcji nie trzeba czekać w nieskończoność, więc mamy już pierwszy plus. Od początku bohaterka - a wraz z nią czytelnik - podchodzi też do rodziny Edwarda z nieufnością, co sprawia, że historia zyskuje naprawdę fajny, niepokojący klimat - plus numer dwa! 😊

Kolejną zaletą jest fakt, że Holbeckowie uwielbiają dziwne, nietypowe rozgrywki. Nie będę Wam za dużo zdradzać, ale uwierzcie - chociaż niezbyt normalne, te rozgrywki sprawiają, że ta historia faktycznie jest thrillerem 🤐

No i najbardziej tajemnicza kwestia - kaseta, na której znajduje się bardzo niepokojące wyznanie głowy rodziny. O co w nim chodzi i dlaczego Robert Holbeck przekazał nagranie właśnie Harriet? Odpowiedź okaże się naprawdę niespodziewana, a kaseta skrywa więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać 🤯

Książka jest bardzo podobna do “Świątecznej morderczej gry” - ba, nawet akcja toczy się w okolicy Gwiazdki! Jeśli więc jedna z tych książek Wam się spodoba, bez wahania możecie sięgnąć po drugą. Zróbcie sobie jednak chwilę przerwy pomiędzy nimi, bo inaczej fabuły mogą Wam się pomieszać 😅

Chociaż miałam nadzieję, że “Rodzinna gra” będzie nieco lepsza - wiecie, że kapcie spadną mi z wrażenia, a szczękę będę zbierać z podłogi - to i tak jestem zadowolona z lektury. To ciekawy, wciągający thriller, który ma swoje momenty i który zdecydowanie jest thrillerem, a nie jego marną namiastką. Więc chociaż kapcie nadal na miejscu, książkę mogę Wam spokojnie polecić.

"Wszyscy popełniamy błędy i z nimi żyjemy, ale możemy uczynić z tego cnotę. Możemy zamienić jeden zły dzień w sto dobrych dni. Jeden zły wybór w całe życie dobrych wyborów."

Ostatnio trafiam na wiele perełek, jeśli chodzi o wydawane nowości i "Rodzinna gra" jest jedną z nich. Jest to kolejna książka wydawnictwa Mova, która zachwyca i nie sposób przejść obok niej obojętnie.

Czy jedna kaseta może zmienić życie o sto osiemdziesiąt stopni? Tak i Harriet Reed jest tego idealnym przykładem. Sławna pisarska, zakochana, świeżo upieczona narzeczona wspaniałego mężczyzny. Istnieje jednak mały problem. Jego rodzina jest bardzo, ale to bardzo bogata. I grają w nietypowe gry.

Pierwsze wrażenie, mimo niechęci ze strony narzeczonego, by poznała rodzinę, okazuje się nie takie złe. Harriet chce poznać przyszłych teściów, rodzeństwo Edwarda i sekrety z nimi związane. Szczególna więź rodzi się między główną bohaterką a przyszłym teściem, który podarował jej kasetę z nagraniem mogącym posłużyć jako materiał do nowej książki.

Catherine Steadman napisała zaskakująco oryginalną historię od której ciężko jest się oderwać. Przyznaję, że na początku miałam mieszane uczucia co do Harriet, później do jej sposobu wypowiadania się o teściu i odczuciach związanych z jego osobą. Według mnie było to kompletnie niepotrzebne, ale taka była wizja autorki.

Trudno jest polubić rodzinę Holbecków, ponieważ Steadman od początku wprowadza klimat "antyHolbeckowy", dzięki czemu napięcie jest mocno wyczuwalne. W pewnym momencie kolejne fakty dały obraz sytuacji i mimo przewidzenia najważniejszego wątku, nie odebrało to przyjemności z czytanej lektury.

Atmosfera tajemniczości i mroku wprowadza czytelnika w grę, w której musi brać udział według zasad rodziny Holbecków. Co więcej, stawką jest czyjeś życie, więc pozory odgrywają tutaj znaczącą rolę.

Bardzo dobrze bawiłam się podczas czytania "Rodzinnej gry" i zdecydowanie będę polecała ten tytuł.

„Rodzinna gra” Catherine Steadman to thriller psychologiczny, raczej z tych lżejszych, w którym nie do końca wiadomo co jest tylko niecną grą bohaterów, a co wydarza się naprawdę… Historia przedstawiona jest przez bohaterkę, pisarkę, która ma wejść do bardzo bogatej rodziny przez małżeństwo z dziedzicem fortuny. Właśnie poznaje jego rodzinę, ale ta, mimo że nawet sympatyczna, ma ekscentryczne upodobania do bardzo dziwnych, a nawet strasznych, okrutnych gier. Ponadto jej przyszły teść chyba też z nią coś takiego prowadzi – wręczył jej kasetę z potencjalnym przyznaniem się do morderstwa... Zawód bohaterki dobrze się tu przydaje, bo nie tylko dopuszcza ona do siebie myśl, że może to być prawda, ale i ma znajomości, by pomóc sobie w weryfikacji faktów. Ta niejasność, niepewność co do tego, co jest tylko głupią, niezrozumiałą dla bohaterki zabawą, a prawdą, jest tym, co przyciąga i ciekawi czytelnika. Postacie wykreowane są dosyć grubą kreską, ale dobrze to się wpisuje w tą lekko bajkową konwencję – bajkową, bo Harriet jak kopciuszek może zaraz stać się królewną... Ale taką, co nie daje sobie w kaszę dmuchać! A może tylko tak o sobie myśli, a prawda jest inna? Ekscentryzm, ogromne pieniądze mogące załatwić wszystko, klimat luksusu i zacieranie się granic pomiędzy tym, co prawdziwe a fikcyjne jest tym, co w tej historii dominuje. To książka dla fanów lekko pokręconych historii - ja, mimo że części rozwiązania zagadki udało mi się domyślić, to bawiłam się przy nim naprawdę dobrze!

To nie było zwyczajne Boże Narodzenie.

To nie była zwyczajna rodzina.

Lecz ona również nie była kolejną zwykłą dziewczyną.

Harriet Reed wiedziała, że jej narzeczony, przyszły dziedzic ogromnej fortuny, pochodzi z amerykańskiej elity. Jednak przekraczając próg oszałamiającej posiadłości Holbecków kompletnie nie była przygotowana na to, co ją tam spotka...

Zacznę od tego, że wyśmienicie bawiłam się w trakcie lektury! To jeden z tych thrillerów, które nie tylko intrygują samą zagadką, ale również zapewniają sporą frajdę (a wisienką na torcie było wymienianie bieżących wrażeń z ZSK, dzięki dziewczyny!). Przerażająca zabawa Krampusnacht, osobliwa rodzinka, tajemnicza taśma... wszystko to nadaje całości ponurej aury rodem z "Zabawy w pochowanego" (filmowa perełka), a zaskakujące i spektakularne w swoim barwnym opisie zakończenie wręcz prosi się o ekranizację!

I chociaż nie będziecie darzyć sympatią bohaterów, a Harriet niejednokrotnie doprowadzi Was do szewskiej pasji, to nie sposób odmówić im charakteru - koniec końców, gdy wszystkie brudy wypłyną już na wierzch, każdy z nich pokaże pazurki i swoje drugie oblicze. To historia w dosadny sposób uzmysławia, że czasami sami nie wiemy, jak wiele własnych granic jesteśmy w stanie przekroczyć, by chronić najbliższych. I by prawda nigdy nie ujrzała światła dziennego.

"Rodzinna gra" to przede wszystkim pierwszorzędna, krwista rozrywka, dodatkowo okraszona obłędnym klimatem. To jak, odważycie się dołączyć do emocjonującej gry na śmierć i życie? Holbeckowie już na Was czekają!

Gra, która rozpoczyna się i kończy. Wiele rozgrywek, utarczek, tajemnic. Wszystko po trochu. Stawką jest życie.

Harriet ma życie jak z bajki. Wiemy, że takie nie istnieje, to ona daje się naiwnie nabrać, podstępem podejść. Wszystko piękne co szybko się kończy, tylko małym trafem może zamienić się w koszmar.

Przez pierwsze 50 stron główna bohaterka była irytująca, a jej relacja z jakże idealnym Edwardem mdła, nijaka i bardzo jednostronna. Ten związek od początku trącił jedną wielką toksyną, wylewał tony trucizny, sączył jad tak widoczny, że aż szkoda było patrzeć na głupotę Harriet. Nie tłumaczmy: zakochała się, zauroczyła - zwał jak zwał, to jako autorka thrillerów powinna nie być aż taka głupia. Zostawmy to, bo po tych 50 stronach zaczyna się rozgrywać całkiem nieziemska akcja, a historia trzyma w napięciu do końca. Zaskakuje, jest nieoczywista, a tajemnica, którą musimy rozwiązać jest nieoczywista. Autorka daje nam rozwiązanie na tacy, wręcz podaje je, a my się nim zajadamy praktycznie do samiutkiego końca, aby na koniec się udławić. Bo to wcale nie jest tak jak myślimy. Gierki bogatych rodzin są dziwne – to w tym przypadku przedstawiony półświatek ich mentalność są przerażające, w tym wszystkim dzieci i relacje pomiędzy członkami rodziny – perfekcja w wykonaniu. Nasza bohaterka ze strony na stronę zaczyna w końcu myśleć o sobie, o tym w co się wplątała i jak się z tego wyplątać bez ponoszenia strat w swojej skromnej osobie. Nie powiem, że niektóre wątki potrzebowały rozwinięcia, aby urzeczywistnić bardziej tą historię, aby bohaterowie stali się ludzcy, to była na wskroś przerażająca - spać się da, choć na pewno dwa razy się zastanowicie jak usłyszycie o dziwnych rodzinnych tradycjach no i możecie bezwiednie pokochać mroczne Krampusnacht.

Pochłonęłam tę opowieść w dwa dni. Styl pisania ogromnie przypadł mi do gustu, a historia jest taka jaka powinna być: nieoczywista i trzymająca w napięciu. W dodatku opisy, klimat w jakim dzieje się cała historia – no boski. Tak w ogóle to ona nadaje się idealnie na przeczytanie w grudniu przed świętami lub najlepiej w ich trakcie. Jestem przeogromnie zaskoczona jak wielką odskocznię mi dała ta historia. Film byłby świetny!