Przedświt

Głównego bohatera, dziennikarza, który spędza wiele czasu za granicą, poznajemy w momencie, gdy rozpoczyna terapię. Nagła zmiana w jego życiu powoduje, że zaczyna się gubić, szukać odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak się stało, jak do tego doszło. Jak każda wielka zmiana, ta wywołuje niepewność. Nawet psychoterapeutka zauważa „Pan zawsze brał życie garściami, a teraz od niego ucieka, gdy ma ono inaczej wyglądać. Nieznany teren nagle zaczął pana przerażać?” Ale czy przerażanie w obliczu życiowej zmiany, wkroczenie na nieznane tory nie jest czymś, co może przerażać? Przecież nie bez powodu wielu ludzi tkwi latami w niewygodnych związkach, relacjach, pracy, gdyż boją się podjąć ryzyka, boją się tej wielkiej zmiany, wyjścia ze strefy komfortu, nawet tego niewygodnego, ale znanego.

Nocny spacer przemienia się w serię spotkań z postaciami z przeszłości bohatera, które przywodzą na myśl tak dobrze wszystkim znane duchy świąt bożego narodzenia z „Opowieści wigilijnej” Charlesa Dickensa. Każda ze spotkanych osób wymusza na bohaterze jeszcze głębsze wejrzenie w głąb siebie, zmierzenie się ze swoimi lękami, pragnieniami i rozterkami. Zmierzenia się z samotnością, uświadomienia, że sukces zawodowy, przyniósł mu rozczarowanie w życiu rodzinnym.

Bezimienny bohater balansuje między jawą a snem. Oniryczny klimat nocy tylko potęguje niepewność, wydłuża cienie, rozmywa kontury. W pewnym momencie miałam wrażenie, że są to rozmyślania człowieka, którego od śmierci dzielą ledwie chwile, policzalne uderzenia serca, człowieka, który musi się rozliczyć z przeszłością, aby móc w spokoju odejść. Jaka jest prawda? Chyba każdy czytelnik znajdzie własną interpretację.

Całość napisana poetyckim stylem zmusza do refleksji nad własnym życiem. Czy jest to życie, jakie chcemy wieść?

Na zakończenie pozwólcie, że zostawię wam cytat, który uderzył we mnie z bezlitosną siłą,

„A może by stąd po prostu pójść? Wyjść, na nic już nie czekać. Poddać się ostatecznie, co ma być to będzie, może nawet nie wiedzieć co. Nie próbować już na siłę, pogodzić się z tą niekompletnością, niewystarczaniem. Ciągle rozpamiętuję, co by było gdyby. Jaki to ma sens? Żaden.”

Moim zdaniem jest to lektura w sam raz na jesienne, deszczowe wieczory, które wymuszają melancholię i refleksje nad sensem życia.

Lubicie spać do późna czy wstawać o świcie?

„Przedświt” to powieść podszyta niepewnością i lękiem, w której jawa miesza się ze snem, a prawda z fikcją. To głęboko poruszająca historia, która stawia pytania o stracone szanse i miejsce człowieka we współczesnym świecie. To portret naszych czasów przesycony emocjami, których często sami nie potrafimy nazwać.

Początkowo miałam ogromny problem z wgryzieniem się w historię. Książkę odkładałam parę razy, aż w końcu poddałam się i popłynęłam w opowieść, która miesza się na jawie. Co jest prawdą, a co fikcją. Surrealizm, abstrakcja. Niepokój. Bohater zanurza się w swoich wspomnieniach, myślach. Granat przechodzi w szarość. W tym kolorze pogrąża się bohater. Nieoczywista opowieść, liczne zwroty akcji. Bohater, który doświadczył wielu rzeczy, ale wciąż goni za emocjami. Zastanawia się nad swoim życiem i szuka głębi. Rozmowa z terapeutą zabiera go na granice surrealizmu.

Czytając, momentami miałam wrażenie, że opowieść o każdym z nas. Można znaleźć odniesienia do swojego życia i skłania do refleksji. Autor w świetny sposób oddaje perypetie życiowe, przez które przechodzą bohaterowie. Skłania nas do zatrzymania na chwilę i zastanowienia nad podejmowanymi wyborami. Sytuacje zmieniają się, co dzieje się nagle i bez związku. Typowy oniryzm, za którym nie przepadam, ale autor poradził sobie świetnie. Miał bardzo trafne spostrzeżenia, szczere i przejrzyste wypowiedzi.