Potrzask

Potrzask to coś więcej niż rasowy kryminał, chociaż z pewnością zasługuje na to miano. To książka o emocjach, zarówno tych służbowych, jak i zupełnie prywatnych. Bo o ile w tej książce nie ma wiele wydarzeń z prywatnego życia Soni (mam wrażenie, że w poprzednich było go więcej), to jej emocji, rozterek, rozważań, trudnych wyborów jest aż nadto. Agnieszka Jeż tym razem uczyniła swoją bohaterkę kobietą samotną, zmuszoną do dźwigania w pojedynkę tajemnicy i sprawy, która może zaważyć na całym życiu. W moim prywatnym odczuciu żadna kobieta nie powinna być postawiona w takiej sytuacji i chociaż osobiście nie mam takich doświadczeń, to zwyczajnie mnie to bolało. Agnieszka Jeż naprawdę umie w emocje. Umie też w opisy przyrody i jak nie przepadam za górami, tak Potrzaskiem mnie kupiła. Niech jeszcze dorzuci Boba, a jestem gotowa zamieszkać na Dolnym Śląsku.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Dolny Śląsk, górzyste szlaki i tajemnicze morderstwo, które dziwnie przypomina sprawę sprzed lat, którą opisują archiwa w Książu. Sonia Kranz musi nie tylko znaleźć winnego, ale także uporać się z prywatnymi problemami. Czy spodziewa się, że wątek osobisty wypłynie w śledztwie?

Agnieszka Jeż skonstruowała świetny kryminał, w którym brak jest nawet poszlak. Przed bohaterką trudne wyzwanie, a na dodatek myśli zaprzątają zawirowania osobiste. Rzucenie się w wir pracy pomoże je od siebie odsunąć, ale problemy same się nie rozwiążą… Ciekawie zostały wykreowane także postaci drugoplanowe i bardzo lubię Dolny Śląsk, który okazał się świetnym miejscem na fabułę.

W tą książkę wsiąka się od pierwszych stron. Czyta się sama. Polecam.

Po przeczytaniu *Potrzasku* Agnieszki Jeż czułem niepokój, jakbym sam znalazł się w pułapce, z której nie ma dobrego wyjścia. Historia wciągnęła mnie od pierwszych stron, a napięcie rosło z każdym rozdziałem, zmuszając do refleksji nad tym, jak łatwo jedno wydarzenie może zaważyć na całym życiu. Bohaterowie byli tak wiarygodni, że momentami czułem ich strach i frustrację niemal fizycznie, a ich wybory budziły we mnie sprzeczne emocje – od zrozumienia po gniew. Ta książka uderza w coś głęboko ludzkiego, pokazując, jak bardzo jesteśmy uwikłani w sieć relacji, okoliczności i konsekwencji własnych działań. Po jej zamknięciu zostałem z myślą, że czasem los nie daje drugiej szansy – i to właśnie jest najbardziej przerażające.