Podpalacze

„Unikałam tłuczonego szkła, rozdartych torebek aluminiowych. Świeżych plam psiego gówna. Stawiałam kroki, meandrując między nimi. Wschodziło słońce. Kiedy byłam mała, nie wolno mi było wyjść na zewnątrz bez kremu przeciwsłonecznego na twarzy. Matka wklepywała ochronną substancję w moje policzki delikatnymi, chłodnymi dłońmi, Mocowała kapelusz o szerokim rondzie, podwiązując mi go pod brodą za pomocą solidnej, równej kokardki, Ileż wkładała wysiłku w to, by stała się kimś lepszym, niż jestem.”

Główna bohaterka Phoebe, młoda dziewczyna, mająca za sobą traumatyczne przejścia, jest bardzo pogubiona i nie wie jak żyć dalej, po tym co przeszła. „Chciała cofnąć stratę, zaleczyć śmiertelną ranę”, jak mówi Will, kolejny bohater, a zarazem chłopak Phoebe. Oboje spotykają się przypadkiem i zakochują w sobie. Bezradni i zamknięci w swoich skorupach zatracają się wręcz w sobie. I choć oboje cierpią w tym związku z różnych przyczyn, są dni kiedy bywają naprawdę beztroscy i szczęśliwi. Niemniej jednak oboje żywią się bólem, ich relacja jest dość trudna.

Will za wszelką cenę pragnie niezmąconej niczym bliskości, Phoebe potrzebna mu jest niczym oddech, to dzięki niej otwiera się przed nim świat pewności siebie i radości z detali. „Przez całe miesiące nie opuszczało mnie wrażenie, jakbym żył odgrodzony od świata szklanymi ścianami. Nie potrafiłem się przez nie przebić. Mogłem tylko przystanąć samotnie na chodniku i zajrzeć do wnętrza, gdzie bawili się inni. Dzięki Phoebe ściany się rozstąpiły”. Ona z kolei całe życie błądzi, i nawet kiedy znajduje Willa, tak jej oddanego, z jednej strony chce z tego korzystać i czuć się szczęśliwą, a z drugiej wyrywa się, ucieka i w końcu … trafia do sekty.

Sekta Jejah, prowadzona przez Johna Leala przeprowadza zamach na klinikę aborcyjną. Prowodyrką jest Phoebe, w zamachu ginie 5 młodych kobiet. O tragedii wiemy już od pierwszych stron książki. Kolejne, to próba zrozumienia przez Willa, dlaczego do tego doszło, czy może miał ON w tym swój udział i popchnął Phoebe w „ramiona” sekty.? i co tak naprawdę dalej stało się z dziewczyną. Czytamy ich wspomnienia, poznajemy ich dzieciństwo, dorastanie, początki ich relacji i poprzez narrację prowadzoną dwutorowo, autorka przedstawia nam ich postacie z dość ujmującą, emocjonalną, dokładnością. Czase pojawiają się też słowa Johna Leala, który kiedyś uciekł z koreańskiego gułagu, a jego bose stopy są wyznacznikiem poświęcenia się idei wiary.

Ta kwestia wiary jest tu znacząca. W co wierzy Phoebe? Czego oczekuje od siebie i od świata? Czy szuka zbawienia, wymazania przeszłości i traumatycznych wydarzeń? Czy faktycznie zawierzenie ludziom, poddanie się ich manipulacji, wykonanie zadania, które zlecają w imię jakichś górnolotnych idei, uwalnia człowieka / ją od poczucia winy? Czy to pokuta? Skuteczna? Nagle świat się zmieni i to zło, które wyrządziliśmy zostanie nam wybaczone?

To książka z dobrą fabułą, ciekawie zarysowanymi postaciami, wywołująca emocje, stawiająca wiele pytań, ale z drugiej strony niezwykle męcząca w odbiorze. Oczywiście, to moje zdanie, może nie byłam na tyle wypoczęta, kiedy ją czytałam… ma niecałe 300 stron, a moja lektura trwała tydzień. Sposób narracji mnie nieco męczył, dialogi wpisane są w treść, nie są wyróżnione, wiec czasem gubiłam się, czy to opis czy dialog. Język momentami bywał przytłaczający, jak sama historia, choć ona sama w sobie jest z kolei bardzo dobra.

Uważam, że to dobra książka, dobry debiut, ale wymagający specjalnego rodzaju skupienia i chyba innego podejścia, bo to nie jest powieść, która „płynie”, ona trochę staje ością w gardle i czasem ma się ochotę odłożyć tę książkę i nie brnąć w to dalej. Niemniej jednak, kiedy ją skończyłam, to cały czas o niej myślę. Jest intrygująca i kto wie, czy nie sięgnę po nią kiedyś drugi raz, żeby już ze spokojną głową, więcej z niej zaczerpnąć i może bardziej zrozumieć bohaterów… o ile w ogóle się da.

Phoebe i Will poznają się na studiach. Phoebe spowodowała wypadek, w którym zginęła jej matka. Will zrezygnował z nauki w koledżu biblijnym i też chce zbudować swoje życie od nowa. Zakochuje się w Phoebe. Tyle że dziewczyna wpada w złe towarzystwo i dołącza do religijnej, ekstremistycznej wspólnoty. Przewodzi jej John Leal, facet z dość pogmatwanym życiorysem. W imię wiary sekta wysadza w powietrze aborcyjną klinikę, zabijając przy tym pięć osób, Phoebe znika, a Will próbuje wyjaśnić, co się właściwie stało.

Chociaż powieść nie była zbyt obszerna, czytało mi się ją dość powoli. I nie, nie chodzi o to, że jest źle napisana. Mam na myśli jej konstrukcję. Narracja łączy się bowiem z dialogami. Nie są one w żaden sposób wyróżnione w tekście.

To nie jest prosta historia. Zdecydowanie nie jest kierowana do nastoletnich czytelników. I nie chodzi mi wyłącznie o to, że są tutaj sceny seksu, bo te akurat nie są jakieś bardzo perwersyjne. Nie jestem jednak pewna, czy młodzi ludzie, którzy dopiero wchodzą w dorosłe życie, będą w stanie zrozumieć bohaterów.

W kwestii kreacji Willa, Phoebe i Johna. Są to dobrze zarysowane postacie, które wzbudzają emocje. Johna nienawidziłam od samego początku, Phoebe też nie polubiłam. Inaczej było z Willem. Jego było mi żal i skradł moje serce. Fragmenty, w których się pojawiał, czytało mi się najlepiej. Przy Phoebe często podnosiło mi się ciśnienie. Rozumiem, że pogubiła się nieco w życiu, ale załamywałam ręce, gdy widziałam, jak się zachowuje.

Czy jest to powieść oryginalna? Nie do końca. Podobne motywy możecie znaleźć w innych powieściach, ale Podpalacze mają w sobie coś, co intryguje. To nie była dla mnie jednoznaczna powieść, w której wszystko było złe albo dobre. Dała mi do myślenia i na długo pozostanie w mojej pamięci. Przede wszystkim ze względu na bohaterów, zwłaszcza Willa.

Ważnym wątkiem była wspomniana przeze mnie sekta. Kiedy o niej czytałam, czułam, jak mrozi mi się krew w żyłach. Przerażające jest to, w jaki sposób działają ich przywódcy. Łatwo nam oceniać bohaterów, którzy im się poddają, ale jak my byśmy się zachowali na ich miejscu?

Jeśli szukacie powieści, która da Wam do myślenia, polecam tę książkę. Nie należy do najprostszych, ale wzbudza sporo emocji i nie sposób obok niej przejść obojętnie