Nie pozdrawiam, Ethan

🤎 "Nie pozdrawiam, Ethan" Whitney G.; Wydawnictwo Niegrzeczne Książki 🤎

Gdy zaczynałam czytać tą książkę byłam bardzo sceptyczna. Moje pierwsze spotkanie z autorką było naprawdę bardzo kiepskie i bałam się, że tu będzie podobnie...nic bardziej mylnego! Książkę pochłonęłam w jeden dzień, a zaraz przedstawię Wam moje powody ku temu. Lekka, zabawna, z motywem listów, z małą ilością pikanterii...połączenie idealne, prawda? Nie miałam okazji czytać "Twój Carter", ale chyba to nadrobię 🤎

Zacznijmy sobie od głównego motywu, czyli pisanie listów przez wrogów. To jest bardzo interesujące, zwłaszcza, że nasi bohaterowie od lat się nie widzieli, a wymieniają się wszystkimi najważniejszymi wydarzeniami ze swojego życia, dzielą się swoimi porażkami, radościami i wymieniają kąśliwe uwagi, ale mimo to w ich relacji widać jakąś troskę. Muszę przyznać, że pomysł na wymianę listów i ten sposób komunikacji między bohaterami jest genialny! Dodatkowo możemy poznać ich uczucia jakie mają po przeczytaniu danych listów, co wg mnie jest świetne.

Na początku poznajemy naszych bohaterów jako dzieci, które dopiero co się poznają, są mali, mieszkają zaraz obok siebie przez wiele lat. Ich relacja cały czas jest wroga. Jednak do momentu, w którym oboje zaczynaja studia. Jak się później okazuje, mają zamieszkać w tym samym miejscu i znosić się w sumie na codzień 😅 i wtedy z racji wrogiej, przechodzą do przyjacielskiej, a później do romantycznej. Myśle, że lubicie te motywy 😏 Te przeplatania sfer czasowych pozwoliło na głębsze poznanie ich relacji i dlaczego zachowują się czasem tak a nie inaczej.

Nasi bohaterowie są świetni. I Ethan i Rachel mają swoje wyjątkowe charaktery, są świetnie stworzeni. Ethan jest bardzo uroczy, ale dla mnie czasem aż zbyt idealny. Wszystkie dziewczyny są w nim zakochane i wydaje mi się, że taki motyw występować może tylko w jakichś filmach dla nastolatków (czy tez książkach 😜), a nie w prawdziwym życiu, ale pamietam, ze to jest właśnie książka. Ale przerysowanie jego idealnego charakteru było dla mnie aż zbyt widoczne 🙈 natomiast bardzo podobał mi się ten motyw jeśli o niego chodzi, że chłopak starał się być pisarzem, mimo innych oczekiwan otoczenia. Rachel znowu to troszkę jego przeciwieństwo- większość rzeczy w życiu jej nie wychodzi, jest po wielu zawodach (w różnych sferach życia).

Fajnie zostało stworzone tutaj całe to uniwersum studiów, ta cała otoczka i jak to wpływało też na życie naszych bohaterów. Dodatkowo ciekawym elementem jest tutaj "Semestr na morzu", w którym brała udział Rachel. Nigdy o czymś takim nie słyszałam, ani nie czytałam, wiec była to bardzo fajna sposobność do poznania tego motywu!

Co trzeba przyznać to to, że czasami pewne sytuacje były tutaj aż zbyt odrealnione i takie... ze ciężko je sobie aż wyobrazić. Choć ogółem nie przeszkadzało mi to jakoś bardzo, to jednak warto o tym wspomnieć, bo wiem, że są osoby, które nie lubią gdy w książkach jest zbyt wiele takiego "bujania w obłokach". Mimo tego trzeba przyznać, że niektóre z tych sytuacji dodawały takiej magii do ich relacji, a to przynosiło nam różne emocje i dawało możliwość jeszcze większego wczucia się w położenie naszych bohaterów.

Uważam, że książka ta była naprawdę w porządku i zdecydowanie przekonała mnie, że twórczość Whitney G. nie zostaje u mnie skreślona. Dam jej więcej szans! 🤍 Jeśli będziecie mieli ochotę na coś lekkiego, uroczego i do przeczytania w kilka godzin- zachęcam! 🥰

⭐3,5/5

🤎7/10

🤍16+

🌶2/10

📖stron: 300

🤎seria: podobna do "Twój Carter", ale nie są powiązane

🔡literki: duże, przyjemne do czytania

📍 gatunek: romans

Dziękuje za przeczytanie i do następnego! 🤍

Czy da się odzyskać czas spędzony na statku? Powrót na ląd po trzech latach dryfowania i zwiedzania świata, może wydawać się trudny zwłaszcza jeśli nie ma się zapewnionego jeszcze miejsca zamieszkania, a na dodatek na lądzie istnieją spore szanse na spotkanie swojego wroga. i choć już samo to budzi niepokój w Rachel, wzrasta on gdy okazuje się, iż Ethana, swojego wroga będzie widzieć na co dzień we wspólnie wynajmowanym mieszkaniu. Mimo upływu lat od ostatniego spotkania, ich nienawiść do siebie wcale nie zmalała, o czym świadczy również treść listów, choć może to tylko mylne wrażenie? Czy uda się dogadać Rachel i Ethanowi? Czy miłość do morza okaże się ważniejsza od miłości do drugiego człowieka?

Trzymaj swoich przyjaciół blisko, ale wrogów jeszcze bliżej...

Ostatnio wspominałam, że chciałabym powrócić do dobrze znanych mi autorów i poznać więcej ich twórczości, jednak kobieta zmienną bywa i po raz kolejny sięgam po książkę, autorki, której twórczości nie miałam jeszcze okazji poznać. Książki autorstwa Whitney G. chodziły za mną już od dłuższego czasu, jednak ciężko było mi się do tego zabrać, miała wiele prób gdy jakaś historia trafiła na moją półkę z biblioteki, kończyło się to nie ruszeniem jej i oddaniem, jednak to jej najnowsza premiera zmotywowała mnie, by wreszcie zapoznać, się z tym co pisze i jak pisze autorka. ” Nie pozdrawiam, Ethan” wzbudził wiele zachwytów, przez co miałam dość wysokie oczekiwania względem niej, spodziewałam się czegoś wow. Ostatecznie to wow było jednak pod zupełnie innym względem, gdyż zamiast pozytywnego zachwycenia jest ono raczej negatywne. Całość czytało mi się przyjemnie i było to dobre, jednak do czasu gdy czytałam ją. W momencie gdy skończyłam ją, cała fabuła czy to jacy byli bohaterowie przeszło w zapomnienie.

Całość recenzji [Adres usunięty]

Część moliki 😍

Jak tam wasz poniedziałek ? Mój aktywny jak cały weekend ale jutro zamierzam poprostu spać 😅

Jednak znalazła chwilkę by wpaść opowiedzieć wam o książce z którą ostatnio bardzo przyjemnej spędziłam czas 😍 "nie pozdrawiam, Ethan" Whitney G to kolejna spod pióra autorki świetna pozycja. Poznajemy naszą dwójkę bohaterów jako 7 latków którzy już po pierwszym spotkaniu wiedzą że zostaną największymi wrogami 😅 a ich uszczypliwości i wrogie nastawienie pomimo mijanych lat nie mija a wkracza więc na inny poziom 🤣 musicie wiedzieć kochani że to jedna z książek przy których uśmiech nie schodził mi z twarzy i która pomogła mi pokonać zastój czytelniczy. Rachel to postać której przez większą część współczujemy nie tylko przez sytuację w której się znalazła ale też przez braki umiejętności interpersonalnych. Ethan to playboy, który pomimo wszystkich swoich związków zawsze znajdował czas dla swojego wroga numer jeden. Cóż wam mogę powiedzieć ? Pokochałam go 😍 jasne był wredny i momentami nie miły ale też uroczy i jejkuuu wszystkie rzeczy które robił dla Rachel, gdy byli młodsi jak i aktualnie powodowały szybsze bicie mojego serca. Chemia pomiędzy tą dwójką była niesamowita 😁 czy to gdy panowało między nimi zawieszenie broni czy gdy rzucali sobie do gardła 🤣

Dla mnie książka trafia do topki ulubionych książek autorki i wiem że wrócę do niej nie raz gdy tylko będę potrzebowała historii która mnie otuli, rozśmieszy i sprawi że moje serducho zabije mocniej 😍

Polecam ❤️❤️❤️

"Nie pozdrawiam, Ethan" to druga z serii, ale całkiem oddzielna historia, więc możecie śmiało ją czytać, nawet nie znając pozycji "Twój Carter". (Niemniej jednak, ja zamierzam nadrobić!😉)

Siedmioletni Ethan w końcu miał zyskać w sąsiedztwie przyjaciela, niestety, okazało się, że tuż obok wprowadza się kolejna dziewczyna. Co prawda jej zainteresowania pokrywały się z jego własnymi, ale i tak był zawiedziony, a szybko zostali zaciętymi wrogami. Przez lata wymieniali uszczypliwości i... listy.

Kto powiedział, że te mogą być tylko miłosne? Nienawiść też całkiem fajnie się w nich zawiera. Podobno. 😉

Teraz zaczynają ostatni semestr studiów i los spłata im niezłego figla, bo nie tylko znów będą sąsiadami, ale właściwie kimś bliższym. Dosłownie i w przenośni. 😉

Czy w końcu przekują te swoje silne emocje w coś pozytywnego? 🤔

Muszę przyznać, że chyba nie spodziewałam się aż tak fajnej historii!

Znam książki autorki i bardzo je lubię, więc oczekiwałam wiele i cieszę się, że te oczekiwania się spełniły. 😊

Uwielbiam motyw sąsiadów, zwłaszcza takich z dzieciństwa, bo to wręcz gwarantuje ciekawe retrospekcje i tu właśnie tak było. Naprzemiennie poznajemy nieco z przeszłości bohaterów, obserwujemy teraźniejszość i jeszcze skaczemy po różnych etapach ich życia dzięki zawartości listów. Jest to jednak spójne i dobrze się czyta, a całość wydaje się odpowiednio dynamiczna. 😊

Ich aktualne interakcje będą ciekawe, zabawne i czasami "spicy", ale to właśnie te wspomnienia najbardziej chwyciły mnie za serce. Te dziecięce przepychanki, ale jednocześnie nieświadome lub nie do końca świadome dbanie o siebie, stawianie się nawzajem wyżej niż innych i wspieranie w trudnych momentach.

Chwilami było naprawdę wzruszająco i pięknie, ale całość została utrzymana w lekkim tonie.

Jedyne, co mogłabym zmienić, to ich przejście z wrogo-przyjaciół do kochanko-partnerów. Nieco zbyt szybko ta zmiana nastąpiła i trochę za łatwo, bez zaskoczenia. Niby oczywiste, że kto się czubi, ten się lubi, ale chętnie podelektowałabym się dłużej tą zmianą ich statusu. 😉

Znajdziecie tu też kilka interesujących wątków, życiowych wyborów i dobrze skonstruowanych bohaterów. Ba! Ethan jest pisarzem! A przynajmniej próbuje... 😉

Zakończenie było dobre, nie na siłę koloryzowane, a przy tym całkiem bajkowe, na co bohaterowie w pełni zasłużyli!

Spędziłam świetnie czas, zostawiam tu 8/10 i nadrabiam Cartera! 🩷

Nie pozdrawiam Ethan. To bardzo fajna młodzieżówka z nutą erotyki. Bohaterów poznajemy od małego gdy zostają sąsiadami i od początku nie przypadają sobie do gustu. Ona jak i on są pewni siebie. Nie zaprzyjaźnili się. Wręcz nienawidzą się, ale ciągle relacje ze sobą utrzymują i podtrzymują swoją nienawiść. Rachel pisze listy i pomimo mijających lat nie przestaje komunikować się w ten sposób. Ethan pomimo nienawiści i nie pozdrowień zawsze odpisuje.

Wrogów trzymaj blisko. Tutaj bohaterowie przechwalali się, wyśmiewali i zwierzali. Pomimo że nie raz kłamaliby zbudzić zazdrość w długość osobie żadno a nich nie przyzna się do sympatii do siebie. Aż do momentu gdy przyjdzie im mieszkać razem po paru latach... nienawiść zamieni się w zupełnie coś innego.

Książkę czyta się szybko, ale jak dla mnie za mało się działo. Za mało emocji i żadnego niebezpieczeństwa. Taka młodzieżówka która mnie niczym nie zaskoczyła. Książki autorki przyciągają mnie swoimi pięknymi okładkami i świetnymi tytułami. Ale niektóre są zdecydowanie takie, że trafiają do mnie na 100%a niektóre nie podchodzą pod mój gust.

W tej historii polubiłam bohaterów ich listy i bardzo byłam ciekawa, jak się dla nich to zakończy. Ale pomimo dużego przyjemnego druku i wiele dialogów książka mi się ciągnęła. Do odpoczynku od erotyków sprawdzi się idealnie lekki przyjemny romans młodzieżowy.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, czytałam kilka książek Whitney i każda mi się podobała, dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok jej najnowszej powieści - "Nie pozdrawiam, Ethan". Znajdziemy tutaj motyw enemies to lovers, który ja osobiście bardzo lubię w książkach. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko. Ja historię Rachel i Ethana przeczytałam w jedno popołudnie i już od pierwszych stron zostałam wciągnięta do ich świata. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, dobrze poprowadzona i chociaż jest przewidywalna to nie odebrało mi to radości z czytania. Losy bohaterów mamy przedstawione w dwóch płaszczyznach czasowych: przeszłość i teraźniejszość, to właśnie retrospekcje dotyczące dzieciństwa i początków znajomości bohaterów wiele tutaj wyjaśniają. Historia została przedstawiona z perspektywy obojga bohaterów co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Oboje od początku zaskarbili sobie moją sympatię, to takie postaci, których po prostu nie sposób nie polubić. Tak jak wspomniałam wcześniej ich relacja opiera się na motywie enemies to lovers i autorka naprawdę genialnie ją tutaj poprowadziła - bo w końcu "kto się czubi ten się lubi" jak mawiał klasyk. Świetnie się bawiłam czytając ich potyczki słowne, a w szczególności kąśliwe liściki, które na przestrzeni lat do siebie wysyłali. Kilka razy zdarzyło mi się nawet jawnie parsknąć śmiechem. Niemniej jednak bardzo kibicowałam Rachel i Ethanowi, urzekło mnie to jak wbrew pozorom wzajemnie się o siebie troszczyli, wspierali w trudnych chwilach. Niektóre momenty były naprawdę rozczulające! "Nie pozdrawiam, Ethan" to emocjonująca, miejscami poruszająca i pełna humoru historia, z którą naprawdę świetnie spędziłam czas. To idealna lektura na odstresowanie. Polecam!

Przychodzi taki czas, że do czytania potrzebuję czegoś lekkiego. Dzieje się tak zazwyczaj wtedy, gdy mam za sobą za dużo „cięższych” pozycji albo moje życie układa się tak, że potrzebuję rozluźnienia. W tedy nic nie działa tak dobrze jak porządna komedia albo romans. Wołając o rozrywkę, szukałam odpowiedniej pozycji, aż natknęłam się na „Nie pozdrawiam, Ethan” Whitney G. Autorkę dobrze kojarzyłam, a opis powieści mnie zachęcił. Nie zastanawiałam się długo i okazało się, że ponownie strzeliłam w dziesiątkę.

„Nie pozdrawiam, Ethan” to powieść z gatunku hate to love. Rachel i Ethan znali się od siódmego roku życia i już pierwszego dnia ich szalonej relacji sprawy się skomplikowały. Ethan obraził nową sąsiadkę, ona w rewanżu zepchnęła go ze schodów – tak rozpętała się prawdziwa wojna na lata. Zostali swoimi największymi wrogami, prześcigali się we wzajemnych złośliwościach, donosili na siebie i kłócili. Ta ich przepychanka trwała aż do czasów studenckich, a wszystko za sprawą liścików i listów. W ten sposób towarzyszyli sobie w czasie najważniejszych wydarzeń, nigdy nie kryjąc zainteresowania działaniami tej drugiej strony.

Pewnego dnia Rachel stanęła na progu mieszkania Ethana jako jego potencjalna współlokatorka. Po pewnym czasie okazało się, że to co brali za wzajemną niechęć, było czymś zupełnie przeciwnym. Choć długo nie mogli tego przyznać, wystarczył pocałunek, by wszystko się zmieniło…

„Nie pozdrawiam, Ethan” to powieść lekka, zabawna, romantyczna i dosłownie do połknięcia na raz. Bohaterowie są sympatyczni, ich pomysły na wzajemne złośliwości wywołują uśmiech, a fabuła wciąga tak mocno, że ciężko się oderwać. Jak wspomniałam na początku, szukałam rozrywki i właśnie to znalazłam. Czuję, że podobnie zadziała na każdego czytelnika.

Wiedziałam, że Whitney G. ma ciekawe pióro i wymyśla interesujące relacje, które łączą głównych bohaterów. Tak było i tym razem. Dzięki temu bawiłam się przednio, oderwałam od tego, co mnie gnębi i spędziłam miło czas. A że wstałam następnego dnia niewyspana – trudno. Było warto.

Warto dodać, że „Nie pozdrawiam, Ethan” wyposażona jest w playlistę. Na początku każdego rozdziału mamy proponowaną piosenkę do odsłuchania w trakcie lektury. Czytałam w takich warunkach, że nie miałam możliwości tak tego zorganizować, ale wam polecam spróbować. Oczywiście później możecie mi dać znać, jak wrażenia. 😉

Gorąco Wam polecam „Nie pozdrawiam, Ethan”. To idealna powieść dla romantyków i wszystkich tych, którzy szukają wytchnienia, rozluźnienia i odrobiny humoru. Przyjemności z lektury!

Rachel i Ethan od małego nie darzyli się sympatią. Wzajemna niechęć pomieszana ze złością na to drugie (o wszystko), ciągłe rywalizacje i dokuczanie skończyło się, kiedy dziewczyna zdecydowała się na naukę na morzu, lecz mimo wszystko pisali do siebie listy. Może to dziwne i niezrozumiałe, a może zasada, by mieć wrogów blisko siebie (i chwalić się swoimi osiągnięciami i podbojami) przezwyciężyła i dawała pęd niezdrowej rywalizacji? Jak bardzo koloryzowali swoje opowieści żeby wzbudzić w tym drugim zazdrość?

Kiedy dziewczyna schodzi już na ląd, by zakończyć edukację w stacjonarnej szkole okazuje się, że nie jest już brzydkim kaczątkiem, jaki zapamiętał Ethan... On też zmężniał... ale czy ich uczucia względem siebie się zmieniły?

Przyznam, że wielokrotnie się naśmiałam podczas lektury. Zawsze trzymam stronę głównej bohaterki, ale tym razem... widzę, że z naszej kobietki jest nie złe ziółko. Już od najmłodszych lat pokazywała swój temperament. Wiedziała jak się odgryźć, była wygadana, a nawet potrafiła przyłożyć swojemu sąsiadowi. Chociaż początkowo było mi przykro, kiedy opisywała swoją samotność i brak koleżanek w szkole to szybko zrozumiałam, że nasza Rachel nie zawsze mówi całą prawdę. Przeskoki do ich dzieciństwa, mieszane z codziennością, systematycznie odkrywały przed nami ich specyficzną relację. Drobne zgryźliwości i próba wyparcia się swoich uczuć była wręcz zabawna, bo moja romantyczna dusza szybko wyobraziła sobie zakończenie. A skoro już o nim mowa: bardzo podobała mi się końcówka i kierunek w jakim poszła cała fabuła. Nietuzinkowy i oryginalny.

Historia wielu nieporozumień, których młodzi ludzie nie potrafili rozwiązać i musieli zmierzyć się z nimi w teraźniejszości. O tym, że od problemów nie da się uciec. Walce serca z rozumem, samotności wśród tłumu, pragnienia bycia dla kogoś ważnym i wyjątkowym, potrzebie przynależności do grupy i posiadania przyjaciół oraz prawdziwej, bezwarunkowej przyjaźni.

Jest to kolejna książka Autorki, którą przeczytałam z wielką chęcią i z czystym sumieniem #piekielniepolecam samemu ją poznać. Nie jest tak ognista jak pozostałe powieści z repertuaru Pani Whitne G, ale tym razem mamy bardziej rozczulającą fabułę z dużą dawką poczucia humoru i cieszę się, że Autorka pozwoliła nam się poznać od tej strony.

Czy znacie powiedzenie " kto się czubi, ten się lubi?"

Idealne określenie dla całej tej historii.

Byłam zaskoczona tym, że dwójka ludzi nie zorientowała się jak silne łączą ich uczucia. To jak dbali o siebie, powodowało, że chwytałam się za serduszko.

Prosiłam by tu nic się nie zepsuło, by trwało, otulało mnie spokojem. Pisząc tyle lat do siebie listy, zgubili gdzieś ten czas, w którym stali się dla siebie bliżsi. Czas, w którym mogli zakopać topór wojenny.

Co mnie tutaj jeszcze urzekło? Kartki, ich tekstura, grafiki. Zwracacie na takie rzeczy uwagę?

Nie zabraknie tutaj też dobrego humoru!

Gdy wrzuciłam relację, że zabieram się za tą książkę, dostałam mnóstwo wiadomości od znajomych, bym czytała, bo jest cudowna.

Więc tak Kochani! Ta książka jest przepiękna. Jeśli nie czytałaś/eś jeszcze to szybciutko nadrabiaj!

Nie pozdrawiam,

Oktawia 🦓

Często mam problem z książkami autorstwa Whitney G., ponieważ zdecydowana większość z tych, które miałam okazje czytać, jest zwyczajnie za krótka. Dlatego często po ich przeczytaniu czuję ogromny niedosyt, bo mam wrażenie, że autorka w połowie książki zaczyna tracić do niej zapał i dosłownie pędziła ku zakończeniu, byle tylko skończyć swoją męczarnię. Jednak zupełnie inne odczucia miałam w przypadku cyklu "Sincerely Yours".

Premierowy tom, czyli "Twój Carter", był pierwszą książką Whitney G., po którą zdecydowałam się sięgnąć, a że bezapelacyjnie przypadła mi do gustu, zaczęłam sukcesywnie sięgać po kolejne, którymi ostatecznie byłam nieco rozczarowana. Dlatego z niecierpliwością czekałam na kontynuację tej serii, aby przekonać się, czy druga część będzie tak samo dobra, jak pierwsza. Czy zgodnie z moimi oczekiwaniami było warto? Zdecydowanie tak!

Siedmioletni Ethan był zachwycony, gdy dowiedział się, że do domu obok tego, w którym mieszka, wprowadza się rodzina z dzieckiem w jego wieku. Chłopiec marzył bowiem o najlepszym kumplu, który mieszkałby po sąsiedzku. Niestety los nie okazał się dla niego łaskawy. Chłopiec musiał przełknąć gorzki smak goryczy, kiedy okazało się, że ów dziecko to nie chłopiec, a dziewczynką. Wprawdzie Rachel ma podobne zainteresowania i nawet słucha niektórych zespołów, które Ethan bardzo lubi, jednak pewien incydent sprawia, że zamiast najlepszymi przyjaciółmi Rachel i Ethan zostają śmiertelnymi wrogami.

Ponieważ oboje są bardzo złośliwi, szybko zaczynają wymieniać pełne uszczypliwych komentarzy liściki, które zawsze podpisują słowami "Nie pozdrawiam" dodając na końcu swoje imiona. Ich piekielna wymiana trwa przez lata, a fakt, że za każdym razem trafiają do tych samych szkół, dostarcza im kolejnych pretekstów do wymyślania coraz gorszych złośliwości.

Jednak czy z pozoru wroga relacja faktycznie taka jest? Czy gdy Rachel postanawia zrezygnować z programu "semestr na morzu", w którym uczestniczy od trzech lat i zaliczyć końcówkę studiów na lądzie ich relacja ulegnie zmianie? Odpowiedzi na te pytania uzyskacie, sięgając po "Nie pozdrawiam, Ethan" autorstwa Whitney G.

Muszę przyznać, że tak samo, jak w przypadku książki "Twój Carter", "Nie pozdrawiam, Ethan" zdecydowanie przypadła mi do gustu. To lekka i pełna humoru historia miłosna, która idealnie wpisuje się w powiedzenie, że między nienawiścią a miłością jest tylko cienka granica. Ta książka jest idealnym potwierdzeniem tych słów.

Relacja między głównymi bohaterami była wyjątkowa od samego początku, jednak sami zainteresowani potrzebowali bardzo dużo czasu, żeby zrozumieć, że za ich nienawiścią w rzeczywistości kryje się czysta miłość. Oboje, mimo że na każdym kroku rzucali sobie kłody pod nogi, jednak troszczyli się o siebie wzajemnie, a ich pełne uszczypliwości listy były wyrazem oddania i wyjątkowości ich wzajemnej relacji.

Historia Rachel i Ethana to opowieść, która będzie zdecydowanie dobrym wyborem, aby umilić sobie wolne popołudnie. Jednak chociaż "Nie pozdrawiam, Ethan" jest książką, którą można przeczytać bez znajomości pierwszego tomu serii, zachęcam Was do przeczytania ich w prawidłowej kolejności. Jestem przekonana, że podczas lektury będziecie się bawić równie dobrze, jak ja.

Wiecie… z gustem jest różnie. Jedni piszą, że to wybitna książka, drudzy natomiast są zawiedzeni i twierdzą, że autorka regresuje. Ja jestem gdzieś pomiędzy. Owszem, nie jest to najlepsza książka Whitney, ale żeby od razu stwierdzać, że każda teraz wydana książka jest gorsza od poprzedniej to według mnie troszkę za dużo.

Oczywiście, Carter (tom 1) był o wiele lepszy, ale ta w dalszym ciągu jest fajna. Idealna zresztą na letnie wieczory, bo to książka na jeden wieczór.

„ - Może najpierw odhaczymy obowiązkową rozmowę o książkach, sztuce, naszych marzeniach i ambicjach życiowych?

-Zachowałeś kopię mojej listy?

-Nie musiałem - odrzekł. - Znam ją na pamięć.

-To czemu nigdy mnie nie oświeciłeś, że mam nierealne oczekiwania?

-Bo wcale takie nie są. - Roześmiał się i przykrył moje usta swoimi. - Ale tylko przy mnie”.

Jedyne z czym się zgodzę to z faktem, że niektóre rzeczy były mało omawiane, autorka skupiała się na mniej ważnych aspektach. A tutaj chociażby na uczucia jakimi się darzą głowni bohaterowie można byłoby poświecić więcej czasu. W pewnym momencie poczułam się jakbym przespała jakieś 4 rozdziały bo nie rozumiałam jak z niczego (dosłownie niczego) mogło stać się coś.

Ale prócz tego małego przewinienia fajnie mi się to wszystko czytało. Te listy, które momentami były na prawdę zabawne. No, a później te romantyczne dialogi i zachowania… moja romantyczna dusza przepadła.

Mimo, że historia jest do przewidzenia to ja polecam. Bardzo fajny pomysł na historię, listy momentami były zabawne, lekkie ale i urocze, słodkie. Bohaterowie nie byli krystalicznie idealni i chyba taki był zamysł, bo chociaż zostali w pamięci. Ethan nie należy do moich ulubieńców, ale i tak będę wspominać dobrze tę książkę.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Współpraca reklamowa.

Bardzo lubię lektury, w których przepada się od pierwszych stron. Whitney G. dała się poznać polskim odbiorcom z książek, które są zazwyczaj lekkie, przyjemne i nasycone romantyczną relacją. W większym lub mniejszym stopniu. Nie inaczej jest także w przypadku nowości ,,Nie pozdrawiam, Ethan". Autorka od pierwszych stron daje nam mocny kontrast. Ethan Wyatt mieszkał przy ulicy, gdzie były same dziewczynki, a on chciał mieć kolegę! Pewnie z tego powodu tak bardzo ucieszył się, gdy okazało się, że mają wprowadzić się nowi sąsiedzi, mający syna, który okazał się... Rachel Dawson. Tego już było za wiele. Choć Rach była inna niż księżniczki, to i tak od pierwszych chwil się nie znosili. 

Nie przeszkadzało im to jednak w żadnym razie pisać do siebie listów. Śmiem twierdzić, że to na nich opiera się główna linia fabularna książki. Czytelnik wyczekuje ich treści, jest ciekaw, czy tym razem zakończą się inaczej, niż zwrotem ,,Nie pozdrawiam, Ethan", ,,Nie pozdrawiam, Rachel". To książka, która momentami wywołuje uśmiech na ustach, a momentami łzy napływają do oczu. Choć relacja Ethana i Rachel jest trudna, jak duża przepaść jest między nienawiścią a przyjaźnią, czytelnik przekona się sam.

Idealna na wolne popołudnie, wakacje, zimowe wieczory. Wnosi nadzieję na lepsze jutro. Opisana z perspektywy Ethana i Rachel, historia osób, których los niekoniecznie oszczędzał. Czy nadejdzie dla każdego z nich lepsze jutro? Czy odważą się zawalczyć o wspólną przyszłość? Czy listy wysyłane do portów, w których przebywała Rachel w ramach rejsu na morzu, dotrą w odpowiednim czasie? Tak wiele pytań, a tylko kilka godzin na lekturę. Pochłoniesz ją raz-dwa. Jestem o tym przekonana. Przez tę książkę po prostu się płynie. Polecam! Sama chętnie sięgnę również po inne książki autorstwa Whitney G. Miałam okazję zapoznać się już z ,,Narzeczonym na miesiąc", który także bardzo mi się podobał. Lekki styl sprawia, że są to książki idealne, gdy szukamy odprężenia po ciężkim dniu, czy tygodniu aktywności.

Fakt wiadomy nie od dziś: między miłością a nienawiścią istnieje bardzo cienka linia, a gdyby tak pod płaszczem tej drugiej skrywać tą pierwszą?

Ethan i Rachel są arcywrogami. To nie przeszkadza im w nieustannym wysyłaniu listów do siebie, w których dzielą się każdym ważnym wydarzeniem w swoim życiu. Taki stan rzeczy ciągnie się praktycznie od czasów gdy mają obydwoje po siedem lat aż po studenckie chwile, gdzie kobieta po trzech latach nauki na morzu powraca na ląd, by stacjonarnie dokończyć studia. Podczas poszukiwania mieszkania trafia na super ofertę, ale okazuje się, że ma być współlokatorką swojego byłego sąsiada. Jak się pewnie domyślacie będzie barwnie, bo spotkanie tejże dwójki twarzą w twarz po paru latach będzie niebywale emocjonujące, a jakby tego było mało Rachel zmieniła kompletnie swój styl i już nie wygląda jak chłopczyca z sąsiedniego domu.

Lubię książki Whitney, tak po prostu. I choć wolę te pełnowymiarowe, to nowelki od niej również mają w sobie "to coś". Jak i w przypadku "Twojego Cartera" tak i tutaj przepadłam bez reszty w historii tejże dwójki i niesamowicie cieszę się, że jest to "normalna" książka a nie jej skrócona wersja. Szczerze mówiąc i tak było mi mało tych rozdziałów, nie wzgardziłabym jeszcze paroma scenami z przekomarzaniem się głównych bohaterów, czy urywków ich listów bo niejednokrotnie zaśmiałam się przy nich na głos. Pod płaszczykiem nienawiści już od początku można było dostrzec między nimi wzajemną fascynację, a dodatkowo sekrety, którymi się dzielili... spójrzmy prawdzie w oczy, prawdziwym wrogom się takich rzeczy nie mówi. Myślę, że po prostu każde z nich musiało dojrzeć do tego. Ale wiecie, ta książka to nie tylko chwile przekomarzań, czasem karykaturalnych zachowań, czy też słodkich uniesień. To również spełnianie ambicji rodziców, brak pogodzenia się z odejściem kogoś ważnego w życiu, czy poczucie braku dopasowania się do rówieśników. Wierzcie mi, niejeden akapit złapie za serce, może spowoduje wzruszenie.

Polecam, to naprawdę udana pozycja, którą czyta się ekspresowo!