Nadzieja w spiżarni ukryta

XXI wiek to czas pokazywania siły kobiet. Książka wspaniale wpisuje się w ten trend. Dzięki niej, można na nowo odkryć siłę w spotkaniach kobiet. Marzę, by na nowo rozkwitły kobiece koła, gdzie wiedza pokoleń, będzie przekazywana dalej. Gdzie dziewczęta pod skrzydłami babek będą nabierały "niewieściej siły". Rozmarzyłam się po lekturze. Polecam z całego serca

Dwie Autorki piszące po prostu świetnie. Mimo, że dwa kompletnie różne style i dwie płaszczyzny czasowe- mowa bowiem o XIX wieku i teraźniejszości, to jednak wszystkie zgrabnie połączone w całość.

Łucja i Filipina- bo to główne bohaterki powieści. Wydaje się, że nie mogą mieć ze sobą nic wspólnego, chociażby ze względu na przestrzeń czasowa. Różni je wszystko, ale...

No właśnie. Ale...

"Nadzieja w spiżarni ukryta" autorstwa Joanny Jax i Magdaleny Witkiewicz to historia, która przenosi nas do XIX wieku, ukazując nam ciężkie życie ludzi, jednocześnie równoważąc sielskim klimatem przedstawionym przez Magdalenę.

Książka dwóch autorek ma też dwie główne bohaterki. Jedna żyła w XIX wieku, druga współcześnie. Co je łączy? Może poszukiwanie rzeczy w życiu naprawdę ważnych. Filipina żyła na wsi, założyła pierwsze koło gospodyń wiejskich, Łucja nie planowała przeprowadzki na wieś, tak się złożyło... Jak wszystkie książki Jax i Witkiewicz dobrze się tę prozę czyta, dostarcza wzruszeń, każe trochę pomyśleć. Książka, po którą warto sięgnąć.

Często zastanawiałam się nad tym, skąd się biorą tak silne kobiece przyjaźnie. Mężczyźni często pchają się w "owcy pęd", a kobiety stoją z boku. Takie refleksje mam po książce Joanny Jax i Magdaleny Witkiewicz. Żyjąc w mieście tego nie rozumiemy, bo dla nas każdy dzień jest naznaczony z walką o lepsze jutro - a ta książka pokazuje, że warto zwolnić i wyrwać się z miejskiego zgiełku, bo nie na tym polega życie, żeby cały czas walczyć. Kapitalna lektura.

“W dorosłym świecie tak często jesteśmy rozdarci pomiędzy różnymi powinnościami”.

Łucja i Janek są kochającym się małżeństwem, podejmują decyzję o przeprowadzce na wieś. Piękny dom, urokliwe miejsce, pobliski las, rzeka miejsce wydaje się być idealne, aby w pełni móc się cieszyć z życia. Jest jednak jedno ważne, ale, ciągły brak czasu. Łucja jest ciągle w biegu, miota się między pracą, na której bardzo jej zależy, a dojazdami do domu. Od Jakiegoś czasu Janek coraz częściej wspomina o dziecku, na co Łucja nie jest jeszcze gotowa. I wtedy los decyduje za nich. Przenosimy się do XIX wieku, poznajemy Filipinę Płaskowicką, młodą nauczycielkę z powołania i założycielkę pierwszego koła gospodyń wiejskich. Te dwie historie są ze sobą w pewien sposób powiązane…

Z ogromną ciekawością wzięłam się za czytanie, byłam ciekawa co Autorki, których twórczość bardzo sobie cenię, stworzyły w duecie i… całkowicie przepadłam. Fabuła rewelacyjnie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, niesie spore emocje. Mamy dwie ramy czasowe, teraźniejszość i przeszłość, które idealnie ze sobą współgrają. Autorki potrafiły stworzyć odpowiedni klimat, wyraźnie czujemy lekkość, płynność, naturalność pióra. Zajmująco ukazani bohaterowie, wnikliwy obraz ich osobowości, wielobarwni, niejednoznaczni, zaskakujący. Wyraźnie ukazane ich wewnętrzne rozterki, zmagania, porywy serca. Narracja toczy się z dwóch perspektyw, Filipiny, która żyła w XIX wieku i Łucji, która w czasach współczesnych na nowo odkrywa sens życia.

Filipina Płaskowicka jest postacią historyczną, to kobieta, która w swych poglądach wyprzedzała czasy, w których przyszło jej żyć. Dobro innych stawiała zawsze na pierwszym miejscu, z uporem i determinacją robiła wszystko, by każdy mógł mieć swobodny dostęp do edukacji. Walczyła o godność i prawa kobiet, propagowała język polski.

Łucja żyje w ciągłym biegu, na nic nie ma czasu, nie może w pełni cieszyć się z życia. Coraz częściej czuje wewnętrzne rozdarcie i nagle musi zwolnić, praca przestaje być najważniejsza. Odkrywa uroki życia na wsi, poznaje panie z koła gospodyń, nawiązuje nowe znajomości. A w tle malownicza, pełna uroku polska wieś, czas jakby wolniej, spokojniej płynący.

Wartościowa, piękna, fascynująca opowieść. O życiu, o przeciwnościach losu, o kobiecej sile. Zmusza do refleksji i niesie nadzieję. Z całego serca polecam, Tatiasza i jej książki :)

Ta powieść jest wyjątkowa, została stworzona przez duet pisarski jakich mało, bo pomimo że obie autorki mają różny styl pisania i inne grono wielbicieli, to wyszła im niesamowita historia. Wrażenie robi świetnie skonstruowana fabuła, w której oba wątki doskonale się uzupełniają i płynnie przechodzą pomiędzy dwiema płaszczyznami czasowymi. Dwie historie, dwie bohaterki żyjące w zupełnie innych czasach, które mimo tylu różnic łączy… koło gospodyń. Chociaż od samego początku nie miałam wątpliwości, która z autorek opowiada historię Łucji, a która Filipiny, to całkowitą pewność uzyskałam, po przeczytaniu posłowia. Joanna Jax mistrzyni sag rodzinnych, autorka bestsellerowych powieści ze wspaniale odmalowanym tłem historycznym i wielowymiarowymi postaciami przedstawiła losy Filipiny Płaskowickiej, która założyła pierwsze koło gospodyń wiejskich w Polsce. Najpierw opisała losy małej Filipiny, która od dziecka musiała poniewierać się po służbach, a potem dorosłej już kobiety, nauczycielki, idealistki, marzycielki i rewolucjonistki, ale przede wszystkim dobrej dziewczyny, dla której drugi człowiek zawsze stał na pierwszym miejscu.

Natomiast Magdalena Witkiewicz specjalistka od szczęśliwych zakończeń stworzyła postać fikcyjnej Łucji, której losy śledziłam z zapartym tchem. Łucja to przykład współczesnej młodej kobiety, tak zabieganej i zapracowanej, że nie potrafi korzystać z uroków życia. Jednak to życie właśnie zdecydowało za Łucję, że musi zwolnić i dopiero wtedy kobieta docenia piękno otaczającego ją świata i to, co ma. Kiedy osiada na wsi i zaczyna żyć jej rytmem, dostrzega to, czego wcześniej nie mogła zauważyć, bo wciąż żyła w pędzie. Zaczyna interesować się tym, co dzieje się wokół i życiem mieszkańców wsi, przy okazji poznaje grono wspaniałych kobiet w różnym wieku, które nieoczekiwanie dla niej staną się podporą i bliskimi przyjaciółkami.

Łucja i Jan mieli wszystko. Satysfakcjonującą pracę, piękny dom na wsi w urokliwej scenerii i swoją miłość. Nie mieli tylko jednego, czasu, by tym się cieszyć. Oboje zabiegani i zapracowani, a zwłaszcza Łucja, która nie ma nawet siły, by mieszkać w swoim wymarzonym domu i cieszyć się bliskością męża. Ciągle było za daleko, zbyt późno, Łucji wydawało się, że jeżdżenie tam i z powrotem jest bez sensu. Przyjeżdżała tylko po to, by położyć się we własnym łóżku, by rano wstać i znów pojechać do pracy. Zaczynała żałować, że zamieszkali poza Warszawą. Pomysł, który wydawał im się z początku idealny, okazało się, że wcale taki nie jest. Miała wrażenie, że dojazdy pochłaniały całe ich życie, nawet zabrakło im czasu na przygotowania do pierwszej Gwiazdki w nowym domu. Zamiast u siebie, Łucja coraz częściej śpi w śpiworach w przygodnych mieszkaniach w Warszawie. Jednak w pewnym momencie życie zweryfikuje plany Łucji i Janka. Zdecyduje za nią i zmusi do zwolnienia tempa życia. Dopiero wtedy kobieta zacznie doceniać uroki wsi, szelest liści pod stopami, szum wiatru, śpiew ptaków, wschody i zachody słońca. Cieszyć się każdym dniem i poznawać swoje sąsiadki, które nieoczekiwanie staną się dla niej przyjaciółkami i powiernicami, pomimo że są w różnym wieku, a może właśnie dlatego, bo każda z nich w zanadrzu ma swoją historię i sporo mądrości życiowych, którymi chętnie się dzielą z Łucją.

Drugi wątek to biografia Filipiny Płaskowickiej, kobiety, która jako jedna z pierwszych doceniła potencjał tkwiący w kobietach i założyła pierwsze w historii Polski Koło Gospodyń Wiejskich. Nie miałam pojęcia, że organizacja kobieca zwana Kołem Gospodyń Wiejskich, ma aż tak długą tradycję. Jedyne, co wiedziałam, że celem spotkań kobiet zawsze było wzajemne wspieranie się, dzielenie wiedzą i doświadczeniem. Filipina Płaskowicka to niezwykła postać. Nauczycielka, której na sercu leżało dobro polskich dzieci, feministka, kobieta o poglądach socjalistycznych, sympatyzująca z rewolucjonistami. Wyjątkowa kobieta o niesamowitej charyzmie i bez skazy. Nikt z jej otoczenia nie potrafił dopatrzyć się w niej żadnych wad, ukochała innych ludzi, a szczególnie biedotę. Robiła dla niej wszystko, co tylko było możliwe, nie bacząc na swoje wygody ani zdrowie. Nikt nie śmiał się jej sprzeciwić, każdy ją szanował i wysoko cenił. Obawiali się jej za to słudzy caratu. Prokurator Wiaczesław von Plewe powiedział jej raz przy przesłuchaniu: "Nie znaleźliśmy ani jednego człowieka, który by panią zganił. Jesteś więc pani dla nas bardzo niebezpieczna". Filipina zmarła w drodze na zesłanie.

Filipina Płaskowicka to kolejna dzielna kobieta w historii Polski, poznana dzięki wydawnictwu Flow. Podobnie jak Łucja, która czyta i redaguje zapiski Henryka Podolskiego dotyczące biografii Filipiny, „całym sercem i umysłem znajdowałam się w świecie dziewczyny, która chciała naprawiać świat”.

„Nadziej w spiżarni ukryta” to pochwała życia, siły kobiet i kobiecej przyjaźni. Zwraca uwagę na to, co jest w życiu najważniejsze. Nie pogoń za pieniędzmi, czymś ulotnym, przecież żyjemy tu i teraz, drugiej szansy nie będzie. Przeżyjmy to życie najpiękniej, jak potrafimy, bez zadyszki, spiny i zajmowania się rzeczami mało ważnymi. „Zawsze na coś w życiu czekamy […] a nie chodzi o to, by w życiu na coś czekać, chodzi o to, by życie przeżyć tu i teraz”. Gdy przeżyje się swoje najlepsze lata, człowiek zaczyna się zastanawiać, co zrobił źle, co mógł zrobić inaczej. To, co było, nie wróci i trzeba przestać czekać. Nie warto tracić życia na pierdoły. „Miłość jest najważniejsza” Nawet gdyby człowiek posiadł wszystkie talenty i skarby tego świata, to bez miłości wszystko i tak jest bezwartościowe.

Spiżarnia w powieści pełni moim zdaniem rolę symbolu, bo jest w domu, jak serce, w którym gromadzimy wszelkie dobra, by w odpowiednim momencie po nie sięgnąć. „Nadziej w spiżarni ukryta” to powieść, pełna ciepła i życiowych mądrości. Wskazuje, że w pogoni za tym, co chcielibyśmy mieć, nie potrafimy docenić tego, co mamy, jak ważne są małe rzeczy, o których zapominamy w codziennym pędzie. Powinniśmy doceniać, to co mamy, a szczególnie obecność innych życzliwych nam ludzi.

Czy dobrze wspominacie swoich nauczycieli? Ja często wracam myśli do mojej nauczycielki chemii, pani od matematyki i o świetnej kobiecie prowadzącej zajęcia z historii muzyki. To były osoby, pełne pasji, co było wyczuwalne na każdym kroku i dzięki ich działaniom zaszczepiły we mnie miłość do tych przedmiotów.

Zawód nauczyciela to niezwykle trudna profesja i odpowiedzialna. Sama coś o tym wiem, choć teraz już nie pracuję w szkole to bardzo brakuje mi spotkań z młodymi adeptami sztuki, młodymi akordeonistami.

Na swojej drodze spotkałam wyjątkowe osoby i mam nadzieję, że każdy z Was takie spotkał, a dzięki @[Adres usunięty] i @magdalenawitkiewicz możecie poznać jeszcze jedną niezwykłą kobietę, dla której przekazywanie wiedzy, zwłaszcza tym osobom, które nie miały dostępu do nauki w XIX wieku, było celem nadrzędnym. To Filipina Płaskowicka, założycielka pierwszego Koła Gospodyń Wiejskich. Ale historia stworzona przez ten niezwykły duetu nie opiera się tylko na Fili, jest jeszcze Łucja, która odkrywa swoje życie i swoje potrzeby na nowo.

To historia opowiedziana z dwóch perspektyw. W jednej akcja osadzona jest właśnie w XIX wieku, gdzie poznajemy działania Filipiny, z czym się mierzyła w tamtych czasach, jak trudno było jej osiągąć cel przecież tak ważny(!), a druga to czasy współczesne i wiejskie, nowe życie Łucji, w którym słychać szepty dawnych lat.

To książka, która pokazuje, że w życiu warto się zatrzymać i docenić najdrobniejsze rzeczy, szelest liści, trzepot skrzydeł, dźwięki natury.

Znajdziecie tu również innych wspaniałych bohaterów. Pan Franciszek wywołał u mnie potok łez, zwłaszcza na końcu tej historii, historii ciepłej, pełnej miłości i szacunku do przyrody. Jest jeszcze Jagoda, Ania, Ewa, Ludwik, Władysław… i wiele innych osób, które sprawiły, że ta powieść jest zwyczajnie piękna.

psssssst chciałam Wam jeszcze coś przekazać, pewną sentencję, której i ja się trzymam: „… nie chodzi o to, by w życiu na coś czekać, chodzi o to, by to życie przeżyć tu i teraz. Cieszyć się każdą chwilą i czerpać ze świata i innych ludzi pełnymi garściami. Chłonąć każdą sekundę.”

Spiżarnia. Serce domu. Miejsce, w którym ukryta jest nadzieja.

Tak o spiżarnianej magii mówią bohaterki powieści Magdaleny Witkiewicz i Joanny Jax – kobiety należące do koła gospodyń wiejskich. Łucja, która dołączyła do nich pewnego sierpniowego dnia, szybko przekonała się jak wiele radości i spokoju może przynieść wspólne gotowanie i pieczenie. A przede wszystkim jak wspaniałym doświadczeniem mogą być spotkania w kobiecym gronie – przyjaźń kobiet, które z pozoru różni wiele, ale łączy jeszcze więcej. "Nadzieja w spiżarni ukryta" to poruszająca opowieść, w której przeszłość splata się z teraźniejszością – historia zapracowanej młodej kobiety, która przeprowadza się na wieś i odmienia swoje dotychczasowe życie krzyżuje się z losami skromnej nauczycielki żyjącej w dziewiętnastowiecznej Polsce pod zaborami. Joanna Jax i Magdalena Witkiewicz wspaniale przybliżają w książce ideę kół gospodyń wiejskich, jednocześnie kreśląc przenikliwy portret Filipiny Płaskowskiej, która jako jedna z pierwszych dostrzegła siłę i wielki potencjał kobiet ze wsi.

"Nadzieja w spiżarni ukryta" ma zapach bochenka chleba, smak miodu i dojrzałych jabłek. To mądra i czuła lekcja życia – opowieść o patrzeniu z nadzieją w przyszłość i cieszeniu się drobiazgami. O szukaniu swojego miejsca i odkrywaniu własnej ścieżki. O ludzkiej życzliwości i trosce dzięki którym świat staje się lepszym miejscem. Wartościowa literatura obyczajowo-historyczna. Wzrusza, skłania do refleksji, napełnia serce ciepłem i nadzieją. Takie książki czyta się i poleca z przyjemnością.

NADZIEJA W SPIŻARNI UKRYTA to powieść obyczajowa dla kobiet o kobietach z nutką historii w tle.

Mam trochę mieszane uczucia po tej powieści, bo w moim odczuciu jest ona niespójna i nierówna. Podczas czytania miałam wrażenie, jakby dwie niezależne historie zostały na siłę połączone w całość. Przykro mi, ponieważ bardzo lubię twórczość Magdaleny Witkiewicz i Joanny Jax, jednak jako indywidualne powieści. W przypadku duetu pisarskiego nie zachwyciły mnie.

Z plus mogę powiedzieć, że dzięki powieści poznałam historię Filipiny Płaskowickiej, nauczycielki, działaczki i założycielki Koła Gospodyń Wiejskich oraz że przyjaźń międzypokoleniowa jest możliwa.

„Nadzieja w spiżarni ukryta” to powieść utkana przez dwie niesamowite autorki, z których każda wprawnym piórem wykreowała historię angażującą czytelnika. Dwie emocjonujące i przenikające się wzajemnie historie, które idealnie połączone są świetną propozycją czytelniczą na nadchodzące jesienne wieczory.

Z jednej strony poznajemy Łucję i Mateusza, z drugiej Filipinę Płaskowicką. I o ile pierwsza para to postacie współczesne, właściwie niewiele różniące się od ludzi których mijamy codziennie na ulicy, tak Filipina jest postacią historyczną, która walczyła społecznie i była założycielką pierwszego koła gospodyń wiejskich w XIX wieku. Obie historie niczym ciasny warkocz splatają się ze sobą tworząc ciepłą dla serca powieść.

„Nadzieja w spiżarni ukryta” to historia na miarę pochwały wiejskiego życia. Taka, która zwraca naszą uwagę na to, co powinno stanowić najważniejszą wartość: na odpoczynek, na afirmację wolnego czasu, w końcu na celebrację chwil spędzanych z najbliższymi… Wyeksponowanie wiejskiej codzienności, spotkania z ludźmi i ofiarowany im czas ukazane zostały niewątpliwie jako radość życia, jawiące się niczym idylla z widokiem na sad.

Z kart tej historii czuć zapach dojrzewających jabłek, słychać szum lasu i w końcu widać radość z obcowania z naturą, która nieustająco powinna pozostawać w związku z człowiekiem, która powinna stanowić integralną część codzienności i w końcu która porywa w swoje ramiona dając w zamian wyciszenie. ..

Przeczytajcie! Otulcie się tą historią! Dajcie się porwać emocjom ukrytym między wersami tej książki!