Kukły. Jakub Kania. Tom 4

Uwielbiam czytać kryminały i zawsze bardzo chętnie po nie sięgam. "Kukły" to powieść, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Muszę przyznać, że już dawno nie miałem możliwości przeczytać tak dobrze napisanego thrillera. Ta lektura całkowicie porywa, nie daje o sobie zapomnieć i sprawia, że czytelnik może naprawdę przyjemnie spędzić czas. Lubię książki, które nie są takie oczywiste, które mają dużą tajemnicę w sobie, a jednocześnie dzieją się w realnym świecie, i właśnie tutaj autor daje nam taką historię. Jeśli więc lubicie tajemniczy klimat, dreszczyk emocji i kawał dobrej fabuły, to koniecznie czytajcie Siembieda.

Maciej Siembieda, zazwyczaj twardo stąpający po ziemi w kwestii doboru tematów do swoich kolejnych powieści, w najnowszej książce postanowił sięgnąć po historie nieco bardziej oderwane od rzeczywistości. Ale czy na pewno nierealne? Okazuje się, że w większości przypadków (tak jak zdążył nas przyzwyczaić autor) mamy do czynienia z twardymi faktami historycznymi, jedynie miejscowo podkolorowanymi dla nadania odpowiedniego dynamizmu i spójności. Zarówno kościelne odkrycie pod posadzką, jak i istnienie w czasach wojennych organizacji badającej genezę rasy aryjskiej wydarzyły się naprawdę (dotyczy to także pożaru rezydencji na Śląsku – choć tutaj autor nieco „opóźnił” w czasie to zdarzenie). Tym bardziej czytając „Kukły” mamy cały czas świadomość obcowania z nie do końca fikcją literacką. A to potęguje jedynie doznania jakie daje lektura.

Muszę przyznać, że nie jestem zaskoczony najnowszą odsłoną przygód Jakuba Kani. To nadal ten sam, niezwykle wysoki poziom twórczości charakterystyczny dla tego autora. Narracja jest wprost wzorowa. Ma się wrażenie, że każde słowo jakie wyszło spod pióra pana Macieja ma swoje określone miejsce i cel w opowieści. Wszystkie wydarzenia zostały ze sobą splecione z matematyczną wręcz logiką oraz zegarmistrzowską precyzją. No i ten język narracji! Tak pisać chciałby każdy. Dane jest to nielicznym. Zaś jednostki potrafią z tego daru właściwie korzystać. Wśród nich jest pan Siembieda.

W „Kukłach” regularnie przeskakujemy w czasie między rokiem 1997, a 1939 (i z biegiem powieści między kolejnymi latami). Dzięki temu zabiegowi na bieżąco weryfikujemy konkretne wydarzenia oraz fakty, z którymi musi zmierzyć się prokurator Kania. Czytelnik ma również poczucie, że trzyma rękę na pulsie kontrolując poszczególne wątki. Nie sposób przez to zagubić się w mistycznie uplecionej sieci przyczynowo-skutkowej jaką zafundował nam autor. Choć zadanie miał niełatwe.

„Kukły” to mistrzowsko skomponowana powieść z idealnie dobranym tempem akcji, które ani na chwilę nie zwalnia, trzymając Czytelnika w napięciu aż do samego końca. A nawet po ostatnim zdaniu powieść pozostawia Czytelnika z dreszczem na skórze i tysiącem myśli w głowie.

Każdy, kto miał już do czynienia z twórczością Macieja Siembiedy, wie, czego może się spodziewać po jego najnowszej powieści. Tym, którzy zaczną swoją czytelniczą przygodę właśnie od „Kukieł” mogę powiedzieć jedno: przygotujcie się na niesamowite przeżycia!

Niespodziewane zwroty akcji, mroczne tajemnice, mieszanka fikcji i prawdziwej historii, sceny, które u niejednego wywołają dreszcz na skórze - właśnie to, a nawet znacznie więcej, znajdziecie w najnowszej powieści Macieja Siembiedy.

„Kukły” polecam wszystkim miłośnikom mocnych wrażeń i powieści, które w fenomenalny sposób łączą fikcję z historią.

recenzja również na [Adres usunięty]

Są takie książki na które czeka się od momentu, w którym Autor wspomni, że rozpoczął nad nimi pracę. Tak od kilku lat jest dla mnie z twórczością Macieja Siembiedy. Autor coś tam napomyka, gdzieś wspomni miejsce akcji, bądź cień wątku, który rozwija w nowej powieści ... a u mnie zaczyna się oczekiwanie, podczytywanie reportaży, a nóż widelec, wpadnę na sprawę, której niewiarygodne, acz zawsze prawdziwe zdarzenia tym razem zostaną wplecione w fabułę.

Tak było i tym razem.

Coś się panu Maciejowi wyrwało, gdzieś coś napomknął... I co z tego? Co z tego, że znalazłam i przeczytałam reportaż?

Jego ujęcie w najnowszej powieści i tak niesłychanie mnie zaskoczyło. Oplecenie innymi wątkami zmieniło historię, a jej finał zaskoczył.

Do rzeczy.

W ulubiony przeze mnie sposób, Autor prowadzi nas przez historię dwoma planami czasowymi. Teraz, które jest umowne, bowiem akcja dzieje się w 1997 roku, oraz wtedy, również dość umowne, bo zaczyna się w późnych latach trzydziestych dwudziestego wieku, a dobiega wraz z częścią bohaterów, aż do wspominanego teraz. Dodatkowe znaczenie dla historii mają wspominane i odtwarzane zdarzenia jeszcze wcześniejsze.

Akcja toczy się w Gdańsku, na Kaszubach, Śląsku i w Berlinie.

Bohaterem wątku współczesnego i zarazem badaczem historycznego, jest młody prokurator Jakub Kania. Wnikliwy, dokładny, i ze znakomitą pamięcią. Gdy nieoczekiwanie gdańska policja otrzymuje ofertę przekazania przez potomka przedwojennego policjanta, imponującej kolekcji policyjnych odznak i medali, ON jeden doszukuje się w tej okazji drugiego dna. Mimo, że dzięki Kani sprawa nie przynosi szkody policji, ani pomorskiemu samorządowi, kończy się to dla niego chwilowym przymusowym urlopem.

A że urlop, to nie jest to, na co Kania ma akurat chęć, zmienia się ON w śledczą wyprawę. A w niej piękna niemiecka dziennikarka, która zachęca Kanię do prowadzenia tego dochodzenia, oraz wątki, które przeplatają się w niezwykły sposób. Tajemnicza historia wiedźmy ze śląskiego Oderstein i niejasne losy niektórych przodków niemieckiej rodziny właścicieli tamtejszego pałacu, który spłonął w przededniu wojny. Losy Freudenkreis, stowarzyszenia fanatycznych nazistów z otoczenia Himmlera, którzy łączyli swoje pseudo badania nad rasą aryjską z wiarą w czarownice i ich możliwości. Powiązanie gdańskiego ofiarodawcy poniemieckich medali i kaszubskiej babki Jakuba.

Tajemnica zamurowanej i niedostępnej krypty w kościele, w małej wiosce nieopodal Raciborza, kamienne kręgi cmentarzyska Gotów na Kaszubach oraz uzdrowiskowe działanie powietrza w pewnym sanatorium w Lądku Zdroju.

Wojenny czas w Berlinie, powojenne sprytne knowania nazistów, czas przemian po upadku „Żelaznej kurtyny” i jeszcze do tego powódź stulecia na Śląsku. Ach! No i tytułowe „Kukły”.

Na 400 stronach Autor zmieścił wszystkie powyższe wątki, opisane z pietyzmem i drobiazgowością. Splecione, powiązane i przedstawione tak wiarygodnie, że dobrze, że na końcu jest posłowie, ponieważ uwierzyłam we wszystko i gdyby nie wyjaśnienia Autora, kłóciłabym się z każdym, że tak było i już.

Znałam reportaż pana Macieja, który dał otwarcie i pośrednio tytuł „Kukłom”. Natomiast to, co Autor owinął wokół tej niewielkiej, a przecież już i tak niesamowitej historii*, to po prostu wpuszczenie w maliny śledczej CzytAśki. Absolutne mistrzostwo. Można sobie znać reportaże do upojenia i na pamięć. Fabularna umiejętność snucia opowieści Autora zawsze wyprowadzi nas w pole. Pole wyobraźni. Fantastyczne.

Cała historia to kolejny popis umiejętności Macieja Siembiedy. To książka, która nie dość, że nie pozwala się odłożyć, zmusza do przeszukiwania internetu i oglądania miejsc, sprawdzania wydarzeń, to jeszcze nieustająco zaskakuje, jednocześnie niesamowitością niektórych zdarzeń i ich uwiarygodnieniem.

A do tego, jak zwykle, przepiękna staranna polszczyzna (plus cudowne wplecenie języka kaszubskiego), charakterystyczny delikatnie ironiczny dowcip, nieco zjadliwe opisy uroków lat dziewięćdziesiątych, trochę romantyczności, szczypta zmysłowości i ... oczywiście rozkosze podniebienia! Bo przecież pierwszoplanowym bohaterem powieści jest Jakub Kania, znany z wcześniejszych powieści Autora, ulokowanych w późniejszych czasach. Dzięki temu zabiegowi, ta historia jest atrakcyjna i dla nowych czytelników, i dla zagorzałych fanów.

Jakub jest młodszy, mniej doświadczony, może bardziej narwany. Ale Jakub kocha jeść! Ach i co ON jada, i jak te smaki są opisane! Przy sandaczu w jego wykonaniu pocieknie Wam ślinka. To pewne.

Podsumowując, mamy 7 kwietnia 2021. Najlepsza książka tego roku za mną. Właśnie o niej przeczytaliście.

Nie możecie jej przegapić.

Zamawiajcie, kupujcie, czytajcie!

Premiera już za tydzień 14 kwietnia 2021.

Polecam, zachęcam, namawiam!

Autorowi i Wydawnictwu Agora gorąco dziękuję za możliwość przedpremierowego szaleństwa z „Kukłami”. To była prawdziwa czytelnicza uczta!

PS. Miałam plan, że na weekend 10-11 kwietnia pojadę do pierwowzoru Oderstein. Ruiny pałacu, kościół z tajemniczą kryptą. Zdjęcia z książką.

Ech, pandemie i lockdowny.

Co się odwlecze to nie uciecze, może najpierw trzeba się nieco podtrzymać kondycyjnie w Lądku? Albo poszukać Damka w Węsiorach?

*”Druga śmierć Reiswitzów”, reportaż ze zbioru „Podwieczorek oprawców”, Maciej Siembieda, Wydawnictwo Prószyński i S-ka SA, Warszawa 2003

Tom czwarty cyklu o Jakubie Kani, upartym i dociekliwym prokuratorze - idealiście. Cofamy się do roku 1997, kiedy był tuż po aplikacji i od kilku tygodni pracował na etacie asesora w gdańskiej rejonówce. Kuba jest po rozwodzie, a rozczarowanie nie jest jedyną pamiątką po małżeństwie... Ale! Jest i więcej rodzinnych wątków, ściśle łączących się z prowadzonym nieoficjalnie śledztwem. W moim odczuciu Jakub zyskał mocną konkurencję w rozgrywce o najbardziej lubianego bohatera - jego babcia jest postacią absolutnie cudowną, choć to nie typ "miłej staruszki". Milcząca, surowa, konkretna, zasadnicza. Wspaniała!

Jakub naraża się przełożonym. Jest oczywiście niepokorny i... niewygodny. On ma taki nieodparty pęd ku poznaniu prawdy za wszelką cenę! A gdy dochodzi do tego wątek osobisty, nic nie jest w stanie go zatrzymać.

Joachim Richter, prokurator z Hamburga, zjawia się w Gdańsku z darowizną dla komendy wojewódzkiej - odziedziczonym po ojcu unikalnym zbiorem policyjnych odznak i emblematów. Jakub dopatruje się pewnych uchybień, więc zaczyna drążyć temat, aż trafia na tragiczny związek starszego pana Richtera z historią własnej rodziny.

Przedwojenny pożar w rezydencji Trauwitzów, podejrzewanych o konszachty z diabłem, organizacja Freundeskreis z potężnymi korzeniami, zrzeszająca wpływowych ludzi, tęskniących za faszyzmem, tajemnicze badania, przypadkowo odkryte trumny z dziwnymi szczątkami...

Uwielbiam sposób, w jaki Autor opiera fikcję literacką na prawdziwych wydarzeniach, to połączenie jest niesamowite. Zaskakujące. I prowokuje do poszukiwania dalszych informacji. Książki Pana Macieja Siembiedy biorę w ciemno - jestem pewna literackiej jakości. Do tego "Kukły" zostały okraszone sporą dawką poczucia humoru i zapewniły mi uśmiech, którego ostatnio łaknęłam jak... Kania dżdżu.

"Kiedy zło pragnie być wieczne".

Wszyscy chcieliby być zawsze młodzi, piękni i sprawi. Opóźnić efekty starzenia, a może... stać się nieśmiertelnym? Co zrobi ktoś, kto ma na tym punkcie obsesję, środki finansowe i niezachwianą wiarę, że jest to możliwe?

Polecam!

„Kukły” Macieja Siembiedy to czwarty tom serii o detektywie IPNu Jakubie Kani i jest to zdecydowanie jedna z najlepszych, jak nie najlepsza książka, jaką czytałam w tym roku!

Fascynująca historia, w której duża część elementów oparta jest na faktach, świetni, charakterni bohaterowie i przepiękny styl przejawiający ogromną miłość do języka polskiego, to zdecydowanie mocne strony tej powieści. Do tego świetne opisy, w których przedmioty i zwierzęta myślą jak ludzi, zabawne dialogi i trafne spostrzeżenia ogólnie na temat ludzi i naszej rzeczywistości sprawiają, że przez całą lekturę uśmiech nie schodził mi z twarzy – to po prostu było TAK dobre. Oczywiście w książce nie zabraknie też akcji, dynamizmu i teorii spiskowych, przez co na nudę na pewno nikt narzekać nie będzie. Ja jestem książką zachwycona, to była czysta przyjemność! Gorąco polecam!