Zabić drozda

"Zabić drozda" Harper Lee

Właśnie ja skończyłam i właśnie przeżywam wszystko jeszcze raz.

Uważam, że książka jest po prostu świetna.

Uczy w jaki sposób powinien się zachowywać zarówno młody jak i dorosły. Historia mimo, że nie jest łatwa, to wyjaśniona jest w taki sposób by mógł ją zrozumieć czytelnik w każdym wieku.

Bohaterowie są świetnie poprowadzeni. Każdy ma wiele zalet ale żadna postać nie jest pozbawiona wad.

Na pewno najlepsza postacią jest Skaut, to jej oczami poznajemy historie mieszkańców Maycomb. Dziewczynka w sposób szczególny rozumie co się dzieje wokół niej i nie jest za bardzo podatną na wpływy młodą damą.

Książka moim zdaniem, nie jest w żaden sposób nudna. Mimo że jest to ponad 400 stron to czyta się znakomicie. Nie ma przedłużających się momentów a perypetie Skaut i jej brata Jema są w sposób humorystyczny przekazane.

Nawet wątek procesu jest przekazany w dobrym guście i w sposób w który nie widać "prawniczej" paplaniny. Dla mnie to na plus.

Jeśli jeszcze nie czytaliście tej pozycji to z całego serca polecam 💙❤️

Sednem powieści Lee jest sprawa sądowa, która grozi zakłóceniem codziennego porządku. Powoduje ona podział miasta zarówno pod względem rasowym, jak i moralnym. Prawnik Atticus Finch, który należy do najbardziej szanowanych mieszkańców miasteczka, otrzymał do obrony bardzo trudną sprawę. Oto czarnoskóry Tom zostaje oskarżony o gwałt i pobicie młodej dziewczyny. Chociaż ta sprawa sądowa wydaje się przegrana, Atticus walczy. To jedyny człowiek w Maycomb, który ma zarówno zdolność współczucia, jak i odwagę, by to zrobić. Nie jest łatwo bronić w takiej delikatnej sprawie, by nie tylko wygrać, ale by też nie zniszczyć ofiary gwałtu pytaniami albo nie zgorszyć publiczności. A na sprawę przyszli chyba wszyscy mieszkańcy miasta: biali i kolorowi.

Sporo jest tu także wątków typowych dla światu dziecka: bijatyk w szkole, niezrozumienia sytuacji społecznej miasta przez jego nowych mieszkańców jak choćby nauczycielki, podziałów rasowych, niezrozumiałych dla dzieci. Jest miejsce na tajemnicę (kim jest Radley? kto wkłada przedmioty w dziupli drzewa przy drodze? kim jest ojciec Dilla?), na łzy i strach (pojawienie się wściekłego psa) czy moralizatorskie sceny (powód dlaczego Atticus nie używa broni czy dlaczego Radley nie wychodzi z domu, podejście Maudie do zmian, podejście do biedy Cunninghamów). Sprawia to, że zarówno książka jak i powieść graficzna to bardzo uniwersalne dzieła. W miarę jak Smyk dorastała i była w stanie stawić czoła innym ludziom, zaczęła rozumieć różnice między ludźmi; jednak ona i Jem zdali sobie sprawę, że różnice nie sprawiły, że świat stał się wyraźnie czarno-biały lub dobry i zły.

Więcej na: [Adres usunięty]

,,Myślę, że jest tylko jeden rodzaj ludzi. Ludzie".

Małe amerykanskie miasteczko, w którym każdy zna każdego. A jednak ludzie żyją obok siebie. Dwie społeczności oddzielone murem zbudowanym z uprzedzeń, scalonym brakiem tolerancji. Pewien adwokat, samotny ojciec dwójki dzieci, dostał nowa sprawę. Będzie bronił czarnoskórego chłopaka, który zgwałcił białą dziewczynę.

Sprawa jest banalnie prosta, dowody są podane na tacy, a wyrok budzi zażenowanie...

W całej historii najmądrzejsze są dzieci. Pozbawione uprzedzeń, które nieustannie dążą do poznania prawdy, do odkrywania świata, gdzie dobro i zło nieustannie się przenikają.

Odniosłam wrażenie, że lata 30-te XX wieku niewiele się różniły od naszej codzienności. Dalej walczymy z brakiem tolerancji, a przecież tyle krwi już za to przelano, tyle niepotrzebnych ofiar. W historii tej promykiem nadziei są dzieci, wychowywane w duchu szacunku dla drugiego człowieka. Niezależnie od koloru skóry, rasy, języka jakim się posługuje czy religii jakiej wyznaje. Przecież my wszyscy jesteśmy ludźmi z krwi i kości, więc dlaczego ciągle szukamy powodu do szyderstw, obrażania drugiego człowieka? Historia widziana oczami dziecka, opowiedziana zpedspektywy małej dziewczynki, nabiera innych barw. Proces chłopaka staje się prtekstem do zadawania wielu pytań, na które powinny być proste odpowiedzi. Niestety takie nie są i długo jeszcze nie będą. A jednak powieść uświadamia, jak duży wpływ mają kolejne pokolenia na przyszłość, przywrqca w pewien sposób wiarę w dobro i w drugiego człowieka.

Książka, która ''łatwo wchodzi'' i mocno wciąga. Momentami narratorka jest irytująca, ale nie przeszkadza na tyle, aby odłożyć książkę.

Książkę "Zabić drozda" autorstwa Harper Lee czytało mi się przyjemnie. Na początku miałam do niej trochę gorsze nastawienie, ponieważ nie za bardzo rozumiałam, jaki ma przekaz. Po czasie polubiłam się z młodymi bohaterami i uważnie śledziłam ich historię oraz to, co mają mi do przekazania. Bardzo spodobały mi się ich charaktery, to, w jaki sposób zostali wykreowani. Ciekawi świata tak jak każde dziecko w ich wieku, chociaż o wiele mądrzejsi. Rozumieli wszystko na swój sposób, dokładnie analizując każdą sytuację. Ich niezłomność bardzo mi się podobała, dodawała im uroku i dzięki temu zaczęłam czytać z coraz to większym zainteresowaniem.

Powieść nawiązuje do tematów, na które większość ludzi dalej patrzy nieprzychylnie. Bycie innym od reszty jest wyśmiewane, a przypinanie różnych łatek ludziom, szufladkowanie ich, jest czymś normalnym. Osoby czarnoskóre się w tym świecie w ogóle nie liczą i nie mają prawa głosu. Jednak zdarzają się wyjątki od normy, takie jak np. Atticus, ojciec dwójki bohaterów, który wszystkich traktuje równo. Książka pokazuje jaki nasz świat jest niesprawiedliwy, a ludzie, zamiast sobie pomagać, tylko sobie szkodzą.

Ta historia przedstawiona jest oczami dziecka, przez co można nie do końca zdać sobie sprawę z tego, co dokładnie chciała nam przedstawić Autorka. Ja na początku miałam dosyć mieszane uczucia, właśnie względem tego, że nie wiedziałam, o co tu chodzi. Dlaczego to jest nam tak przedstawione i czemu ma to służyć, dopiero w drugiej części zaczęłam powoli rozumieć ideę tej powieści. Przynajmniej tego, co ja z niej wyniosłam, bo każdy może spojrzeć na to z innej strony. Nasz świat nie jest idealny, tworzą go różni ludzie, którzy albo wszystkich traktują na równi, albo nie widzą nic poza czubkiem swojego nosa. Uważają się za lepszych od innych i jeśli ktoś nie podziela ich poglądów, bądź nie ma takiego samego koloru skóry, to od razu jest gorszy.

Powieść ta, mimo że lekka, przekazuje nam różne wartości i każdy może je zinterpretować na swój własny sposób. Jest to klasyk, który moim zdaniem każdy powinien znać. Cieszę się, że mogłam ją przeczytać, a to za sprawą akcji #100BBCchallenge u @powiem_ci_kilka_slow_o_ksiazce.

Świetna książka dla osób zaczynających z klasykami i nie tylko. Bardzo przyjemnie się czyta.

Przez pierwsze ponad 200 stron ,nie działo się tak naprawdę nic, co mogłoby przykuć jakieś zainteresowanie. Jedyne co można było się dowiedzieć to, że minęła dwukrotnie letnia pora roku i rozpoczęły się dwa rozpoczęcia roku szkolnego, a także jeden pożar. Rzecz dzieje się ogólnie w małym miasteczku, adwokat wraz z dwójką swoich dzieci stawia czoła codziennym zmaganiom szkolnym jak i zawodowym. Dopiero po ponad połowie książki akcja zaczyna trochę nabierać tempa. Ogólnie w książce chodzi o proces czarnoskórego mężczyzny, który został oskarżony o gwałt na dziewczynir rasy białej, a ojciec dzieci jest jego obrońcą. Dlaczego wspominam o rasie? Bo jest to książka, która uczula przede wszystkim na to, że nie ma równych i równiejszych, że każdy człowiek jest równy drugiemu człowiekowi i nieważne jakiego koloru skóry jest. Książka porusza temat rasizmu, to jak ludzie którzy nie szanują osób innego koloru skóry. Szykanowanie czy zastraszanie to jedyny sposób, na traktowanie drugiego człowieka innej rasy. Historia pokazuje też, jak duże musi być zaufanie w rodzinie, w grupie, bo w jedności jest siła.

Co do samej autorki to Harper, studiowała prawo, a książka „Zabić drozda, była jej debiutem, który przez kilkadziesiąt lat był arcydziełem wręcz. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia dlaczego ta książka jakoś mi nie podeszła. Może po prostu nie jest to książka dla mnie , historia i zakończenie ogólnie w porządku. Głównymi bohaterami w książce, są dzieci. Historię czyta się ogólnie fajnie, pomijając ten długi początek. W książce wszystko zaczęło się rozkręcać na samym końcu, tak naprawdę dopiero wtedy historia nabrała jakiegoś tempa i emocje pofrunęły ku górze.

Naprawdę świetna książka. Początek jest dość nudny, bo czytamy o codziennym życiu głównej bohaterki, ale koniec końców książka jest bardzo mądra i wiele uczy.

Na Boże Narodzenie dostałam od cioci „Zabić drozda” Harper Lee i, szczerze mówiąc, w pierwszej chwili nie ciągnęło mnie szczególnie do tej książki. Uważałam, że jako jeden z tych klasyków, które znają wszyscy, lektura będzie ciężka i momentami nużąca. Na moje szczęście ta niechęć była jedynie krótkotrwała, a kiedy już zaczęłam czytać, wprost nie mogłam się oderwać.

Akcja powieści rozgrywa się w małym amerykańskim miasteczku w czasach Wielkiego Kryzysu. W historii na pierwszy plan wyłaniają się dwa wątki: sprawa sądowa, w której Atticus Finch jest obrońcą czarnoskórego Toma Robinsona oskarżonego o gwałt, oraz tajemniczy sąsiad Finchów. W książce autorka porusza wiele ponadczasowych tematów takich jak rasizm, dorastanie czy bieda.

Na początku muszę wspomnieć, że od tej książki nie dostałam tego, czego się spodziewałam. Myślałam, że akcja będzie się w większej mierze odbywała na sali sądowej, natomiast na to przychodzi czas dopiero w drugiej połowie lektury. Nie mogę jednak powiedzieć, że rozczarował mnie taki obrót spraw, bo lekkość z jaką napisano tę historię – mimo poważnej tematyki – nie raz wywołała uśmiech na mojej twarzy.

Bardzo podobało mi się oddanie pierwszoosobowej narracji Skaut, czyli kilkuletniej córce Atticusa Fincha. To właśnie jej proste i często naiwne rozumowanie pozwala na dostrzeżenie powszechnych problemów z zupełnie innej perspektywy. Na kartkach tej książki to właśnie przede wszystkim dzieci dostrzegają niesprawiedliwość i irracjonalność spraw zamiatanych pod dywan przez dorosłych.

Dobrą stroną tej powieści są również pozostali bohaterowie. Mimo że nie jesteśmy w stanie poznać przeszłości każdego z nich, nie wydają się płytcy. Wręcz przeciwnie – wszyscy mają swoje motywacje i historie, które składają się z czegoś więcej niż przedstawione nam fragmenty. Nie odczułam też wybielania czy idealizowania postaci. Autorka przedstawia nam świat taki, jakim jest – w jego boleśnie szczerym i autentycznym wydaniu.

Genialnym pomysłem było zderzenie niewinnego i radosnego dzieciństwa rodzeństwa Finch z brutalnością dorosłego życia, którą dzieci odkryły, wkraczając na salę sądową. Skaut i Jem, śledząc rozprawę oraz jej okoliczności, przeżywają szok, a jednocześnie zaczynają dorastać. Dostrzegają wtedy, że ich przyjaciele i sąsiedzi, których mieli za dobrych ludzi, nie są idealni, a zdrowy rozsądek przysłaniają im uprzedzenia rasowe. Zaskakującym kontrastem było również poruszenie dwóch poglądów bardzo do siebie podobnych (antysemityzm i rasizm), z czego pierwszy małomiejska społeczność wyjątkowo potępiała, a drugi uważała za właściwy.

Podsumowując, „Zabić drozda” to książka, którą poleciłabym każdej odpowiednio dojrzałej osobie, ponieważ naprawdę warto poznać tę historię. Według mnie, powinna ona znaleźć się na liście obowiązkowych lektur w polskim systemie edukacji (mimo że przez użycie słowa „murzyn” jest coraz częściej potępiana w Stanach Zjednoczonych), zwłaszcza ze względu na dzisiejszy brak tolerancji i szacunku do innych narodowości w naszym kraju.