"Dżuma" to niekwestionowany klasyk literatury.
Książka ponadczasowa nie tylko ze względu na obecną sytuację, lecz także przez to, że zmusza do namysłu nad ludzkimi postawami. To dzieło, które przy każdym czytaniu możemy zrozumieć inaczej.
Akcja utworu toczy się w mieście Oran. Zainteresowanie bohaterów wzbudza dziwna choroba szczurów, które masowo padają na ulicach. Gdy zarazki zaczynają się przenosić na ludzi, a doktor Bernard Rieux odkrywa, że to dżuma, następuje ciąg zdarzeń i przemian w mieście i jego mieszkańcach. Pojawiają się dylematy związane ze stosunkiem do epidemii - z początku ludzie próbują normalnie funkcjonować i uczestniczyć w życiu kulturalnym, potem miejsce pozornego spokoju zajmuje strach.
Ojciec Paneloux z początku tłumaczy epidemię bożym gniewem, jego poglądy jednak wskutek pewnego wydarzenia ulegają zmianie. Część ludzi próbuje uciec z odciętego miasta, część wpada w obłęd. W niektórych postaciach budzi się heroizm i pomagają cierpiącym. Nie zaznają jednak wdzięczności, gdyż niosąc pomoc, utożsamiani są z zarazą. Albert Camus bez przesadnych uszczegółowień pokazuje liczne postawy, jakie przyjmuje się wobec zagrożenia, ich ewolucję w trakcie kryzysu, a także bardziej lub mniej udane próby budowania nowej rzeczywistości po ustaniu zagrożenia.
O autorze
Oprócz "Dżumy", z której jest najbardziej znany, A. Camus stworzył też wiele esejów (np. "Mit Syzyfa"), dramatów (np. "Kaligula", "Sprawiedliwi"), nowel i powieści. W 1957 roku otrzymał Nagrodę Nobla za swój wkład w literaturę, która ukazuje znaczenie ludzkiego sumienia. Uznawany jest za wybitnego intelektualistę w Europie XX wieku oraz za jednego z czołowych przedstawicieli egzystencjalizmu.
