We wspólnym rytmie

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Agnieszka D. w dniu 2017-10-01

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   6 z 8 osób uznało recenzję za przydatną

   Nie polecam tej książki,ponieważ:
   
   -zaśpicie do pracy,bo czytaliście do późnej nocy;
   
   -jeśli nawet nie zaśpicie,to będziecie cały dzień niewyspani;
   
   -przejedziecie swój przystanek,czytając w autobusie;
   
   -nie ugotujecie obiadu,bo czytacie;
   
   -jeśli nawet ugotujecie,to będzie przypalony;
   
   -będzie was nurtowało,jak się kończy;
   
   -wkurzycie się,że to już koniec;
   
   -nie będziecie się mogli doczekać następnej książki Jojo Moyes.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Weronika T. w dniu 2017-08-16

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   4 z 6 osób uznało recenzję za przydatną

   „We wspólnym rytmie” to mądra i bardzo życiowa powieść, w której doszukałam się kilku rys. Nie jest to z pewnością najlepsza, ale też nie najgorsza powieść tej autorki. Z dobrze nakreślonymi portretami postaci o wcale nieidealnych charakterach i z kilkoma potrafiącymi zainteresować wątkami. Raczej dla dojrzałych kobiet i na pewno dla wielbicielek koni. Nie żałuję poświęconego jej czasu, ale przeczuwam, że nie będę o niej długo pamiętać.
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Anna K. w dniu 2017-08-15

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   3 z 5 osób uznało recenzję za przydatną

   „Dobry jeździec wie, że ma tylko jedną szansę, aby zaskarbić sobie szacunek konia. Wie też, że przez jeden wybuch gniewu może na zawsze stracić jego zaufanie. Konia można bowiem skrzywdzić tylko raz. Potem latami odbudowuje się zerwaną relację. Z ludźmi bywa podobnie...” Kiedy przeczytałam ten opis na tylnej okładce książki, pomyślałam „jakie to prawdziwe”. Istotnie, jakie to prawdziwe... Ile razy przeżywamy traumę zniszczonych relacji, które są wynikiem zburzonego zaufania. I to niezależnie po której „strony barykady” stoimy – skrzywdzonego czy krzywdzącego. Zniweczona miłość lub przyjaźń boli tak samo.
   
   „We wspólnym rytmie” to opowieść o takich właśnie zniszczonych relacjach oraz próbach, tak, nie próbie, lecz próbach, ich odbudowywania. Gdy poznajemy Natashę i Maca, parę która od ponad roku funkcjonuje w separacji, myślimy że stoi przed nimi tylko jedna droga, a drogowskaz, który do niej prowadzi ma na sobie napis „rozwód”. Wielki, straszny napis, który ciąży nad tą dwójką, niczym sęp, czyhający na swoje ofiary. Gdzieś obok nich swoje osobiste dramaty przeżywa czternastoletnia Sarah. Kiedy jej opiekun, ukochany dziadek, trafia do szpitala, jej świat rozpada się na kawałki. Wspólnie ze swoim pięknym koniem Boo, próbuje połapać się w tym nowym życiu, które nie jest dla niej ani przez chwilę łaskawe.
   
   Nieoczekiwanie drogi Natashy, Maca, Sarah, no i oczywiście Boo, krzyżują się ze sobą. Małżeństwo, które jest w rozsypce, postanawia przyjąć pod swój dach dziewczynkę, której rola w ich życiu okaże się ogromna. Nic nie jest jednak proste dla dwójki dorosłych osób, które powinny być osobno, a tymczasem wspólnie sprawują opiekę nad zamkniętą w sobie nastolatką. Dla Sarah natomiast nic nie jest istotne, oprócz jej konia Boo i trenowanie z nim sztuczek, które laikom wydają się niemożliwe do wykonania. Zamiłowanie do jeździectwa przekazał jej dziadek, Henri Lachapelle, z pochodzenia Francuz. Henri był kiedyś członkiem tajnego stowarzyszenia „Le Cadre Noir”, które sztukę współistnienia koni i ludzi praktykuje od stuleci. „Papa”, jak nazywa dziadka Sarah, pragnie dla swojej wnuczki tego, co ON wiele lat temu musiał porzucić, a ona z zafascynowaniem przejęła jego porzucone marzenia. Jak sam tłumaczy sztukę ujeżdżania wnuczce: „Tu nie chodzi o miłość (…) W całej tej książce nie ma ani jednej wzmianki o miłości. On nie jest sentymentalny. Wszystko, co robi, cała douceur, jaką okazuje, bierze się stąd, że rozumie, jak wydobyć ze zwierzęcia to, co najlepsze. Tak właśnie koń i człowiek razem osiągają doskonałość. Nie chodzi o buzi-buzi. (…) Nie chodzi o emocje. On wie, że najlepszy sposób, by koń i człowiek zwyczajnie się rozumieli, to wzajemny szacunek.”
   
   Czy wzajemny szacunek to klucz do odnalezienia wspólnego rytmu? Czy Jojo Moyes w swojej książce pragnie nam delikatnie dać do zrozumienia, dlaczego rujnujemy nasze relacje, które przecież nieraz latami staramy się mozolnie budować. Jaki jest przepis na wspólny rytm? Odpowiedź na to pytanie zawarta jest na kartach tej powieści. Obyśmy wszyscy odkryli, jak funkcjonować w tym upragnionym wspólnym rytmie...
   
   Jojo Moyes po raz kolejny mnie oczarowała. Jej słowa potrafią wycisnąć ze mnie łzy. Znów rozbudziła we mnie te emocje, o których pokładach już dawno zapomniałam.
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Daria Ł. w dniu 2020-03-27

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Niektóre książki muszą odczekać na półce swoje, by nadszedł na nie odpowiedni czas i tak się jakoś złożyło, iż "We wspólnym rytmie" przeleżało u mnie dwa lata, nim zdecydowałam się po nią sięgnąć. Jest to niewątpliwie jedna z najbardziej dojrzałych powieści Jojo Moyes, wielowątkowa i wielowarstwowa, choć momentami mocno zdominowana przez tematykę sztuki dresażu. Jednak tematyka jeździectwa nabiera zupełnie innego znaczenia, gdy wczytamy się w słowa zawarte przez Moyes w podziękowaniach. Autorka nie tylko odniosła się w nich do swojego okresu dorastania spędzonego w miejskich stajniach rozsianych po Londynie, ale też zainspirowała się historią czternastoletniej dżokejki, której życie skończyło się przedwcześnie na tle rzekomych porachunków narkotykowych. W tym kontekście niełatwe życie Sarah wydaje się bardziej zrozumiałe.
   
   "We wspólnym rytmie" toczy się w zasadzie dwutorowo, a powieść otwiera prolog dotyczący historycznej Le Cadre Noir oraz wyborów podjętych przez uzdolnionego Henriego Lachapelle'a, które będą rzutowały na przyszłość, a w zasadzie na kształt całego jego późniejszego życia. Następnie poznajemy zapracowaną prawniczkę specjalizującą się w sprawach związanych z dziećmi. Kobieta od ponad roku nie mieszka ze swoim mężem i tylko kwestią czasu wydaje się ich niechybny rozwód oraz podział majątku. Natasha, bo tak ma na imię nasza prawniczka, jest kobietą po przejściach. Bardzo chciała mieć dziecko, ale każda próba donoszenia ciąży kończyła się niepowodzeniem, a ona nieuchronnie odsuwała się od Maca, stając się nieobecna i nieco cyniczna. W momencie, gdy ją poznajemy, jest uwikłana w nieformalny związek z kolegą ze wspólnej kancelarii. Naszą kolejną bohaterką jest czternastoletnia Sarah. Dziewczynka mieszka w nieciekawej dzielnicy w Londynie ze swoim ukochanym papą, będącym jej dziadkiem, a jej jedyną radość i odskocznie od codzienności stanowią konne treningi z Boo. Mały świat Sarah legnie w gruzach, kiedy Kapitan poważnie upadnie na zdrowiu, a ich mieszkanie zostanie zrabowane. Od tego momentu dziewczynka będzie się tułać po tymczasowych rodzinach, a także popadnie w kłopoty związane z długami za stajnie. Los odmieni się, gdy drogi Sarah i Natashy nieoczekiwanie przetną się ze sobą, a Mac stanie się dla małej swoistym aniołem stróżem.
   
   "We wspólnym rytmie" to powieść traktująca przede wszystkim o zwalczaniu trudności. To powieść o marzeniach, jedynej szansie na ucieczkę oraz godnej pozazdroszczenia determinacji. To również powieść o odnajdywaniu siebie oraz otwieraniu się na innych. Wreszcie, to powieść o dawaniu sobie drugiej szansy i o miłości, która czasami zdolna jest do największych poświęceń. To także powieść o tworzeniu rodziny i braniu odpowiedzialność za innych.
   
   "We wspólnym rytmie" ostatecznie podbiła moje serce, zdołała też wydusić ze mnie kilka łez, a to oznacza, iż spokojnie mogę ją postawić na podium tuż obok "Zanim się pojawiłeś". A Wy, czy dacie się jej oczarować?

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzentus NotPospolitus

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Karma K. w dniu 2019-01-29

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   2 z 4 osób uznało recenzję za przydatną

   Na książkę we wspólnym rytmie trafiłam w bibliotece na półeczce z nowościami. Tak, wiem,że jestem ignorantką, ale na początku kompletnie nie ogarniałam, że to ta autorka od Zanim odejdziesz. Trochę to wynika z tego, że raczej unikam książek w których wiem, że zakończenie raczej nie będzie happy endem.
   
   Jak już zaczęłam czytać to nie mogłam się oderwać. Poruszająca historia zarówno dziecka jak i konia, ale myślę, że przede wszystkim wzruszająca historia młodych, kochających się ludzi, którzy gdzieś się pogubili i rozstali. Gdyby mała Sara nie pokazała im na nowo pewnych rzeczy to pewnie by już do siebie nie wrócili a tak dostali nową szansę od losu i ją wykorzystali. Z niecierpliwością czekałam na rozwój akcji podczas wielkiej podróży Sary wraz z koniem i trzymałam kciuki żeby osiągnęła swój cel. Od tej pory wyczekuję jej kolejnych książek.
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 7 recenzji

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję