Terytorium

Agnieszka Pietrzyk jest w czołówce polskich autorek kryminałów i thrillerów, po których książki sięgam bez zastanowienia. Nie inaczej było w tym przypadku. Czy najnowsza powieść okazała się być warta uwagi?

'Mieli problem i obaj zdawali sobie z tego sprawę. Sytuacja wyglądała nieciekawie i należało ją jak najszybciej rozwiązać dla dobra armii i dla dobra ich samych.'

Podczas ćwiczeń terenowych Wojsk Obrony Terytorialnej dochodzi do postrzelenia mężczyzny. Na miejscu pojawia się policja, jednak od samego początku terytorialsi nie chcą współpracować. Służby mundurowe dzielą się na dwa obozy. Czy uda się dowieść prawdy? Co tak naprawdę wydarzyło się podczas ćwiczeń?

Człowiek zostaje zastrzelony dlatego, że znalazł się w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiednim czasie. Kto mógł przewidzieć, że siedząc w samochodzie można pożegnać się z życiem w ciągu kilku sekund?

Historia w głównej mierze opiera się na fakcie, że terytorialsi bez praktycznie żadnego przeszkolenia otrzymują broń i ruszają w teren. Czy tak powinno być? Czy zwykły człowiek poradzi sobie z takim ciężarem? Druga strona medalu jest taka, że jak ktoś chce sobie po prostu postrzelać to zgłasza się do takiej służby. Gdyby nie to, do całej opisanej tragedii by nie doszło. Oczywiście sama policja też nie jest bez winy, ale to na tych pierwszych denerwowałam się najbardziej podczas całej lektury.

'Obrona terytorialna dała broń na ostrą amunicję kilkudziesięciu tysiącom ludzi. Czy oni wszyscy przeszli rzetelne testy psychologiczne? Czy ktokolwiek ich badał?'

Przez książkę mknie się szybko, jednak nie ma wielu momentów, które trzymają w napięciu. Pewne wydarzenia zaskakują, ale całość raczej krąży wokół niechęci do terytorialsów i naiwności policji. Jeśli miałabym wyrobić sobie opinię na temat polskich służb mundurowych to nie byłaby ona szczególnie pochlebna. Sama historia w moim odczuciu słabsza od poprzednich, jednak w dalszym ciągu na stosunkowo wysokim poziomie. Polecam!

'Wyglądało na to, że wojskowi mają genetycznie wpisany konflikt z ludźmi w innych mundurach. Zwykle są to mundury obcej armii, ale skoro takich nie ma pod ręką, to zawsze może być mundur polski, ale noszony przez inną służbę.'

"Terytorium" Agnieszki Pietrzyk to według mnie dobra powieść sensacyjna z domieszką kryminału.

Autorkę cenię za styl, mroczne historie, nieoczekiwane zakończenia. Przeczytałam prawie wszystkie książki Pani Agnieszki i po każdą kolejną sięgam z dużą ciekawością.

Tak również było w przypadku "Terytorium" i nawet nie wgłębiałam się w opisy, bo byłam pewna, że to mi się znów spodoba.

Czy tak było?

Początek był obiecujący - tajemnicza śmierć w lesie, dziwnie zaczynające się śledztwo, miałka pani prokurator. "Pojedynek" na mundury. Kto okaże się ważniejszy? Niebiescy czy zieloni?

Do pewnego momentu wszystko mi grało. Jednak zabrakło tego dreszczyku, ciarek, a powieść sensacyjna jaką okazało się być "Terytorium" nie do końca była dla mnie.

Nigdy nie pasjonowały mnie służby mundurowe i ich szczególne znaczenie dla naszego kraju. Nie porównywałam policji i wojska w taki sposób jaki znalazłam w tej książce i tu muszę przyznać, że autorka dała mi do myślenia.

Wiadomo, że w każdym stadzie znajdzie się czarna owca. Jeśli ksiądz może być pedofilem, to przecież policjant może być złodziejem, a żołnierz mordercą. Kusi...

Z mojego punktu widzenia wolę inną odsłonę twórczości Pani Agnieszki, co jednak nie dyskwalifikuje "Terytorium", bo z pewnością wielu czytelnikom przypadnie do gustu. Jest tu szybka akcja, ciekawie pokazane obie służby mundurowe - niestety (*dla tych służb) nie z tej dobrej strony.

Ta historia nie do końca mnie porwała, jednak styl pisania Agnieszki Pietrzyk bardzo mi się podoba i patrząc na ogół i przesłanie jakie płynie z tej książki oceniam ją pozytywnie. Wyobraźnia działała, a ja byłam obok biegających po lesie mundurowych. Może bardziej jako obserwator niż uczestnik działań, ale zawsze obok.

Książkę po prostu połknęłam, a ciekawość zwyciężyła.

Końcówka mnie niestety nie usatysfakcjonowała. Sprawiedliwość jednak nie zwycięża.

Polecam książkę jako odskocznię os rzeczywistości. No i oczywiście tym wszystkim, którzy interesują się tą tematyką.

W trakcie ćwiczeń wojsk obrony terytorialnej ginie cywil. Terytorialsi nie chcą by to zdarzenie trafiło do opinii publicznej. Lokalna policja próbuje dojść do prawdy jednak wojskowi nie mają zamiaru współpracować.

Myślicie, że mundur=praworządność? Z założenia tak! Jednak niestety to nie zawsze przekłada się na czyny. Kiedy w grę wchodzi niezdrowy fanatyzm, przekraczanie uprawnień, bądź wręcz przeciwnie, brakuje powołania, a liczy się tylko pieniądz, dojść może do tragicznych w skutkach wydarzeń.

Pani Agnieszka bardzo odważnie podeszła do tematu. Ukazała często idealizowane służby mundurowe od zupełnie innej strony.

Nie znając autora, obstawiałabym zdecydowanie mężczyznę. Nie ma tu zbędnych ozdobników, czy obszernych opisów, język jest dość dosadny, a treść mocno kontrowersyjna i obnażająca wady bohaterów. Wartością dodaną jest tylko las jako bohater drugoplanowy tworzący gęsty, lepki od deszczu klimat.

Bardzo lubię kiedy fabuła przedstawiana jest oczyma różnych bohaterów. Tym razem otrzymujemy naprzemienną narrację, terytorialsi kontra policja. Różne perspektywy, podejścia do zaistniałej sytuacji i co najzabawniejsze (tak, niektóre sceny mogą wywołać uśmiech) jedni krytykują drugich, wyciągają najgorsze cechy, jednocześnie nie widząc swoich negatywnych stron.

Mam szacunek do munduru jednak jestem zdania, że niektórzy nigdy nie powinni dostąpić zaszczytu jego noszenia. Mam wrażenie, że ostatnimi czasy dosłownie każdy chętny, z marszu może iść do wojska, a głównym wabikiem są pieniądze. Gdzie w takim razie podziały się testy kompetencji?

Przygotujcie się na niezłe zamieszanie w głowie po lekturze tej powieści. Porządnie daje do myślenia jednocześnie będąc świetną rozrywką. Oczywiście bardzo polecam!

Agnieszka Pietrzyk? Biorę w ciemno. Tym razem autorka serwuje nam coś innego, świeżego, nieoczekiwanego i jak zwykle robi to po mistrzowsku. Zapraszam do "Terytorium".

Żołnierz Wojskowej Obrony Terytorialnej przypadkowo zabija cywila. Na miejscu zjawia się policja, jednak terytorialsi nie zamierzają z nikim współpracować, za wszelką cenę chroniąc swojego człowieka. Konflikt narasta, uprzedzenia i nienawiść biorą górę. Najcenniejszym nabytkiem staje się świadek zdarzeń, który nie zamierza stanąć po żadnej ze stron, ma bowiem swój własny interes do zrealizowania. Czy żołnierz strzelił, by ratować własne życie, a może po prostu chciał kogoś zabić i to zrobił?

Pani Agnieszka zdaje się posiadać umiejętność pisania na każdy temat i to w taki sposób, że już się ślinię na myśl o jej kolejnych powieściach. Bardzo przyjemny styl, odpowiednie tempo, niespodziewane zwroty akcji, pozwalają nam poznać odpowiedzi na wszystkie pytania w wyznaczonym na to czasie.

W niezwykle przemyślany sposób, po mistrzowsku stopniując napięcie, buduje nastrój nieuchwytnego zagrożenia. Są tu wszystkie elementy, które dobry thriller kryminalny mieć powinien, ale najlepsza jest tutaj intryga.

Po mistrzowsku odmalowuje też psychologię postaci. Jest mrocznie i momentami "niewygodnie", a targające bohaterami emocje, są dla nas doskonale wyczuwalne. Czy wojsko polskie to banda dzieciaków poprzebieranych za żołnierzy? Czy mundur i broń w dłoni robią z nas innego człowieka?

Ta mroczna, duszna, stopniująca napięcie i poczucie zagrożenia lektura wciągnęła mnie niczym bagno.

Podczas ćwiczeń żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej, jeden z kaprali oddaje śmiertelny strzał w stronę cywila. Na miejsce przyjeżdza policja i od tego momentu możemy uczestniczyć w konflikcie dwóch formacji mundurowych, które nie chcą dojść wspólnie do porozumienia.

Zwróciłam od razu w tekście uwagę na podzielenie narracji, raz perespektywa żołnierzy, a za kolejne strony bohaterami pierwszoplanowymi są policjanci. Liczyłam, że dzięki temu poznam szerszą perespektywę akcji, a przede wszystkim poznam w taki sam sposób wszystkich bohaterów. Skończyło się tylko na moich wyobrażeniach, bo już od samego początku nie spodobała mi się narracja, która nastawia mnie jako czytelniczkę do jednej grupy gorzej niż do drugiej.

Rozumiem, że w trakcie poznawania historii, a przede wszystkim przy jej rozwiązaniu mogłabym powoli nabierać podejrzeń kto jest bardziej umoczony, ale zabrakło mi tej początkowej neutralności. Totalnie nie czułam czemu żołnierze byli przedstawieni w aż tak krzywym zwierciadle. Jeszcze rozumiem jedna czy dwie postaci, ale każdy?

Z resztą im dalej tym policjanci wcale lepsi się nie okazali. Oczywiście, że nie liczę zawsze na sztampę z cyklu dobrzy pokonują złych, ale brakowało mi tutaj, choćby grama nawet nie o tyle dobroci, a normalności. Przyznaję, że tempo akcji tutaj było i samą książkę szybko się czyta, ale sensu to ja mało w tym widziałam. Zdarzyło mi się zaśmiać pod nosem z powodu dziwnych sytuacji tu występujących, a raczej nie takich emocji oczekuję po thrillerze. Zakończenie nie podniosło dla mnie niczego, a wręcz w niektórych aspektach jeszcze bardziej położyło mi tę historię. Zapowiadało się na coś innego i ciekawego, a wyszło dla mnie słabo.

Ta książka to idealny przykład tego, jak nawet najbardziej ciekawie wymyślona fabułę potrafi zniszczyć brak obiektywizmu autora. Ale po kolei..

W trakcie ćwiczeń terytorialsów dochodzi do zabójstwa cywila. Wojskowi zawiadamiaja policję lecz dopiero po czasie gdy sami ustalą fakty, dla nich wygodne, by przedstawić swoją wersję wydarzeń. Gdy w końcu na miejsce przyjeżdża ekipa dochodzeniowa od tego momentu zaczyna się ostre starcie wojskowych z policją. Kończy się to wszystko niewyobrażalną tragedią. Po drodze pojawia się przemyt diamentów, próba zaspokajania chorych ambicji, zatajanie prawdy, przez tych którzy prawdę powinni reprezentować, a do tego dochodzi możliwość zgarnięcia grubej kasy (nielegalnie). I zaczyna się poplątanie z pomieszaniem. Momentami człowiek się gubi w ilości nazwisk, stopni mundurowych, kto tu jest dobrym charakterem a kto złym.

Jak już wspomniałam zero obiektywizmu autorki sprowadził sens treści tej książki na drugi plan.. no chyba, że celem pani Pietrzyk było pokazanie czytelnikowi swoich sympatii politycznych i tego jakie ma zdanie na temat Wojska Polskiego. W tej kwestii może sobie spokojnie podać rękę z Szatanową. Nawet podkradła jej kwestię "bandyci w mundurach". Od samego początku terytorialsi są przedstawieni jako banda półgłówków. Co jakiś czas przypomina się czytelonikowi, że to formacja partii rządzącej. Jak czytam w niektórych opiniach, że autorka miała odwagę podjąć trudny temat i pokazała prawdę o naszych mundurowych to zastanawiam się skąd oni tę prawdę wytrzasnęli(chyba kraje się tutaj komuś pomyliły).

Sięgając po kryminał nie obchodzą mnie sympatie polityczne autora. No chyba, że książka staje się tylko pretekstem do przedstawienia w krzywym zwierciadle tych których się nie lubi (delikatnie mówiąc).

Autor: Agnieszka Pietrzyk

„Lepiej wychodziła mu obsługa karabinu maszynowego niż ratowanie ludziom życia, a teraz się okazało, że ma jeszcze jeden talent, umie poruszać się cicho jak kot.”

Kapral Derkacz, żołnierz Wojskowej Obrony Terytorialnej, oddaje śmiertelny strzał w stronę cywila. Na miejscu pojawia się policja, z którą terytorialsi nie chcą współpracować. Kobieta, która siedziała obok poszkodowanego stara się uciec, ale nie udaje jej się to. Nieznajoma nie zamierza pomagać żadnej ze stron. Napięcie między mundurowymi rośnie i zbliża się czas wybuchu. A kto przy tym ucierpi?

To pierwsza książka autorki, którą miałam możliwość przeczytać. Historia była ciekawa, wciągająca i trzymająca w napięciu, ale jak dla mnie mało realistyczna. Może i konflikt między mundurowymi jest realny, ale na pewno nie na taką skalę jak to przedstawiła autorka.

Trochę męczące było zwalanie winy na wojsko, potem na policję i tak w kółko. Wątek przemytników był dla mnie mało rozwinięty i opierał się tylko na domysłach.

W książce czytelnik znajdzie tajemnice, korupcje, tuszowanie prawdy jak i wiele, wiele innych tematów. Autorka pokazuje jak łatwo jedno zdarzenie może zmienić psychikę człowieka. Pokazuje jak łatwo zmanipulować ludźmi.

Thriller czyta się bardzo szybko, a autorka ma bogate słownictwo i ciekawie potrafi poprowadzić całą akcję. Do tej historii na pewno nie wrócę, ale z czystej ciekawości przeczytam inne książki autorki.

25.01.2023 roku nakładem wydawnictwa Czwarta Strona ukazał się najnowszy thriller Agnieszki Pietrzyk. Zaciekawiona opisem i zachęcona licznymi pozytywnymi opiniami o jej poprzednich książkach zdecydowałam się zapoznać z jej twórczością.

Podczas ćwiczeń WOT w pobliżu obwodu kaliningradzkiego dochodzi do tragicznego w skutkach zdarzenia. Jeden z żołnierzy Obrony Terytorialnej zabija człowieka siedzącego w samochodzie zaparkowanym koło opuszczonego gospodarstwa. Twierdzi, że zrobił to w samoobronie. Wojskowi lekceważąco traktują sprawę jako drobny incydent, bo przy granicy w środku nocy człowiek musiał być po prostu przemytnikiem. Ponadto mundurowi będą bronić swojego towarzysza do upadłego. Wezwana na miejsce policja jednak nie daje za wygraną i nie chce zamieść zdarzenia pod dywan. Za wszelką cenę dążą do rozwiązania sprawy. Między służbami dochodzi do coraz większych spięć, niezdrowej rywalizacji, aktów agresji. Gniew i frustracja rosną z każdą chwilą...

Oj cóż to była za lektura! Nie tylko wciągająca od pierwszych zdań, ale również kontrowersyjna i wzbudzająca mnóstwo emocji. Zwroty akcji powodowały szybsze bicie serca i zawroty głowy. Ci, którzy mają chronić, mataczą, ci, którzy mają bronić, ranią, a mundur to tylko otoczka, która ma sprawić, że wszystko ujdzie płazem. Czy ktoś, kto zakłada mundur, staje się innym człowiekiem? Będąc w grupie, czuje się raźniej, odnajduje swoją zagubioną tożsamość, czy po prostu ukrywał do tej pory swoją drugą twarz?

Kontrowersyjny jest również poruszany temat WOT. Lektura bardzo na czasie i bardzo odważna. Brawa dla Autorki, że nie bała się podjąć trudnego i kontrowersyjnego tematu w kraju, w którym mundur traktuje się z pietyzmem bez względu na to, kto go zakłada.

Na części pierwsze zostały rozłożone układy i zależności. Autorka bez litości oceniła współczesne bolączki świata ludzi w mundurach: orientacja na osiąganie własnych korzyści, nadużycia władzy, uprzedzenia, niezdrowa rywalizacja, broń znajdująca się w dłoni ludzi, którzy nawet nie powinni na nią patrzeć. Autorka tnie słowami niczym nożem.

Lektura od początku do samego końca była mroczna, duszna, stopniująca napięcie i poczucie zagrożenia. Wisienką na torcie było zakończenie. Wbiło mnie w fotel. Jestem pod wrażeniem.

Styl, którym posługuje się Agnieszka Pietrzyk, na tyle przypadł mi do gustu, że z pewnością poszukam i zapoznam się z jej poprzednimi książkami.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Oryginalność to coś, co w literaturze cenię coraz bardziej. W końcu gdyby nie odwaga twórców do przełamywania konwencji nie byłoby takiej różnorodności i wielu wyjątkowych dzieł. Warto próbować, szukać, testować, nawet jeśli ta inność jest kontrowersyjna, w końcu to najlepsza prowokacja do dyskusji i rozwoju.

Są tacy autorzy, których szanuję ogromnie za ich dorobek i darzę też czytelniczym zaufaniem. Do tego grona zalicza się z całą pewnością Agnieszka Pietrzyk, mimo tego do jej najnowszej powieści podeszłam z pewnymi obawami i choć starałam się mieć otwartą głowę, to już od pierwszych stron czułam, że to nie wypali.

"Terytorium" to historia o ludziach ubranych w różne mundury, ale najistotniejsze jest to, ile w nich człowieczeństwa. Zacznę od tego, że doceniam to, że autorka nie stygmatyzuje żadnej z grup zawodowych, w obu skupia się nie tylko na ogóle, ale też na jednostkach, mamy tu zarówno stereotypy, jak i chlubne wyjątki. Znamy obraz sytuacji, lecz jest on do bólu obiektywny, to czytelnik musi zdecydować, jak go oceni.

Mój stosunek do służb mundurowych najlepiej odda to, że o tym, że istnieją jednostki WOT dowiedziałam się z tej książki, może dlatego że zostały utworzone już po moim wyjeździe z Polski. Gdybym miała jednak określić, której formacji bardziej ufam, policji czy wojsku, to zdecydowanie postawiłabym na "niebieskich". Duży wpływ ma na to to, co autorka dość dobitnie opisała w powieści, czyli kolesiostwo i bezmyślne wykonywanie rozkazów przez wojskowych. To w moich oczach zamknięta grupa działająca nie tyle według własnych zasad, co stawiająca się ponad prawem.

Takie rozważania mogę snuć długo, lecz chyba nie o to chodzi. Problem w tym, że o samej książce niewiele mogę powiedzieć. Może jej nie zrozumiałam, może to nie są klimaty, w jakich się odnajduję, ale po świetnych thrillerach psychologicznych Agnieszki Pietrzyk wierzyłam, że i w tym wydaniu mnie porwie, a tak się niestety nie stało. Zabrakło mi tu emocji bohaterów, pochylenia się nad tragediami ludzi, za dużo w tym było sensacji, rzeczowych opisów, czegoś na kształt porachunków.

"Terytorium" to z pewnością szokująca powieść, przedstawiająca smutny obraz społeczeństwa, skłaniająca przez to do wielu refleksji. Nie była to lektura łatwa i raczej nie chciałabym czytać czegoś podobnego. Mam więc nadzieję, że Agnieszka Pietrzyk wróci jednak do thrillera w bardziej klasycznym wydaniu.

Moje 5/10.

To jest moje pierwsze spotkanie z autorką i przyznaje, że jestem zaintrygowana i zaskoczona jednocześnie. Książka nieoczywista, wręcz elektryzujące, kipiąca testosteronem. Wszystko za sprawą dwóch mundurowych formacji, które nie przepadają za sobą. Mowa o policji oraz Obronie Służb Terytorialnych, czyli tak zwanych Terytorialsach.

W trakcie ćwiczeń, tych ostatnich, przy granicy naszego kraju, dochodzi do zabicia postronnej osoby, tzw cywila. Aby zapobiec rozprzestrzenieniu się tej niepotrzebnej śmierci Służby Wojskowe zrobią wiele aby ta zbrodnia została zamieciona pod dywan. Policja ma zgoła odmienne plany, jeśli chodzi zarówno o morderstwo jak i jedynego cywilnego świadka tego zdarzenia. W całym tym zamieszaniu, najważniejsza rolę odgrywa piękna i młoda kobieta, która nie przez przypadek znalazła się w tym miejscu. O jej zeznania będą zabiegać obie formacje mundurowe a wzajemna nienawiść, pogarda a także brutalność wezmą górę nad rozsądkiem.

Ten thriller jest w taki sposób skonstruowany, że mamy okazję poznać sposób myślenia zarówno jednej jak i drugiej strony. Książka podzielona jest na kilka mniejszych części, każda z nich przedstawia nie które wydarzenia z różnych perspektyw. Ciekawy zabieg, dzięki któremu książka robiła się dużo ciekawsza. Sam pomysł na fabułę tak różną i nieprzewidywalna, rewelacja.

Może nie jest to książka mrożąca krew w żyłach, bo bardziej skupia się na aspektach psychologicznych ale właśnie w tym tkwi sekret tej historii.

Znajdzie ona swoich odbiorców i na pewno wielu fanów.

Polecam!

“Terytorium” to jedna z najodważniejszych sensacyjnych kreacji literackich ostatnich lat. Kontrowersyjna, bulwersująca i pozbawiająca nieskazitelnych wizerunków tych, o których służbie, niemal zawsze, czytamy w samych superlatywach.

Trzeba dużej odwagi, aby stanąć naprzeciw czytelnika i opowiadaną historią potrząsnąć nim za ramiona. Stróże prawa i granic są takimi samymi ludźmi, jak wszyscy - narażonymi na chciwość, konflikt, uprzedzenia i sprzeniewierzenie fundamentalnym wartościom - zdaje się mówić w “Terytorium” Agnieszka Pietrzyk.

Autorka zabrała mnie na poligon ludzkich doświadczeń i postawiła na środku placu, niczym zawodowego mediatora. Otoczyły mnie dwa wrogie obozy, które z definicji powinny współpracować, a w rzeczywistości okazały się być socjologicznym studium konfliktu. Wojsko i policja. Terytorialsi i lokalni stróże prawa. Zacietrzewieni, wulgarni, agresywni i ziejący do siebie nienawiścią.

Śmierć cywila z rąk żołnierza Wojsk Obrony Terytorialnej uruchomiła patologiczne mechanizmy - kryjemy swoich, tuszujemy sprawę i zamiatamy wszystko co niewygodne pod dywan, utkany z zakrwawionych i poplamionych mundurów.

W jednym z rozdziałów padają słowa, że "armia potrzebowała żołnierzy niezdrowo odważnych i niekiedy bezczelnych". Agnieszka Pietrzyk stawia tym samym tezę, że sam proces rekrutacji do służb mundurowych częstokroć opiera się na złych założeniach. “Czy oni wszyscy przeszli rzetelne testy psychologiczne? Czy ktokolwiek ich badał?” - pyta pisarka na kartach powieści. Ja z kolei zastanawiam się, czy takie podejście nie generuje tzw. samospełniającej się przepowiedni - przychodzą do nas tacy ludzie, jakich przyciągamy demonstrowanym wizerunkiem.

Losy bohaterów “Terytorium” odkrywają mechanizmy indoktrynacji w służbach mundurowych, pokazują jak wielką siłą jest ideologia, która złamie nawet najtwardszy kręgosłup. To ona bowiem kształtuje młodego rekruta, definiuje mu świat, wartości, a przede wszystkim cele i metody ich osiągania. Mundur zmienia człowieka, jednak nie zawsze na dobre.

Książkę Pietrzyk czyta się w dwóch płaszczyznach - fabularnej i refleksyjnej. W tej pierwszej możecie liczyć na porywającą narrację, krótkie rozdziały, idealnie przenikające się perspektywy i ciągłą akcję - jednym słowem prędzej dostaniecie odleżyn, niż odłożycie powieść. Jednak o wartości “Terytorium” decyduje w moim przekonaniu ta druga strona. Z tyłu głowy rodzą Ci się pytania, mnożą wątpliwości, a oczy jakby szerzej otwierają. Patrzysz na pustą ścianę, a tu nagle ktoś kreśli nań słowa: wrogość, rywalizacja, przekupstwo, zaufanie, konflikt, korupcja, manipulacja, empatia i na samym końcu to najważniejsze słowo klucz - bezkarność. Przechodzą Cię dreszcze, słowa ze ściany znikają, a na ich miejsce pojawia się myśl - już rozumiem.

"Wyglądało na to, że wojskowi mają genetycznie wpisany konflikt z ludźmi w innych mundurach. Zwykle są to mundury obcej armii, ale skoro takich nie ma pod ręką, to zawsze może być mundur polski, ale noszony przez inną służbę" - pisze Agnieszka Pietrzyk. Przeczytaj historię o konflikcie, który wymknął się spod kontroli. Zrozum, że ludzkiej natury i jej ułomności nie ukryje się pod żadnym mundurem. Zastanów się, jakie jest Twoje zaufanie do tych, którzy stoją na straży Twojego bezpieczeństwa. Miej oko na “Terytorium”.

Lubicie w thrillerach, gdy akcja odbywa się w jakiejś nietypowej lokalizacji, np. w lesie? ❤️

[ współpraca reklamowa z @czwartastronakryminalu ]

TERYTORIUM właśnie tym mnie zachęciło – obietnicą trochę pokręconej akcji, której większość umiejscowiona będzie właśnie w lesie no i cudowną, nieco mroczną okładką. Nie wiem czemu, ale uwielbiam takie klimaty, świadomość, że wystarczy jeden zły ruch, by chociażby złamać gałązkę pod stopą i ujawnić się dla innych. Sama wychowałam się w bliskiej okolicy lasu i spędziłam w nim ogromną część swojego dzieciństwa, ale muszę przyznać, że chwilami mógł wydawać się niepokojący – a co dopiero w sytuacji, gdy staje się miejscem zbrodni😳

Z początku bałam się, że wszystko może zostać w książce za bardzo zagmatwane, a każdą ze stron konfliktu autorka będzie chciała wybielić i pokazać jedynie pozytywne cechy. Byłam więc mile zaskoczona, gdy okazało się, że jest kompletnie na odwrót – bohaterowie reprezentujący zarówno WOT jak i policję oprócz zalet mają też masę wad, co burzy nam obraz wzorowych obywateli, wzorów do naśladowania i osób, które bardziej troszczą się o dobro kraju, niż własne. Nie zliczę ile razy podczas czytania złościłam się na niektórych bohaterów o to, że robią coś impulsywnie, wręcz głupio. Kiwałam głową, byłam zawiedziona ich działaniami, ale nie wpłynęło to negatywnie na moją ocenę tej książki, bo wiem, że taki właśnie zamiar miała autorka. To przecież wciąż tylko ludzie, niezależnie od tego czy noszą lub nie noszą mundurów, błędy i wady dotyczą ich w takim samym stopniu jak nas wszystkich😓

Zakończenie… sama nie wiem co o nim napisać. Z jednej strony satysfakcja, że sprawa została zakończona, z drugiej złość, bo parę rzeczy z chęcią bym zmieniła, żeby utrzeć nosa pewnemu bohaterowi. No i uczucie, którego nie potrafię opisać słowami, a które pojawiło się przy ostatnich akapitach – trochę złości, niedowierzania i mówienia samej sobie „przecież powinnaś się tego spodziewać”. Ale się nie spodziewałam. Miałam nadzieję, że jednak to wszystko pójdzie trochę inaczej. I nie złoszczę się na autorkę za to, że zrobiła to inaczej, niż bym tego chciała, bo wtedy nie miałabym takiej radości z czytania. A TERYTORIUM to książka, którą czytało mi się naprawdę świetnie (i uwielbiam audiobooka tej powieści na [Adres usunięto]). Mam nadzieję, że i Wy sięgniecie po nowość od @agnieszkapietrzykautorka – naprawdę warto! ❤️

Jaka ostatnio przeczytana książka wzbudziła w was mnóstwo emocji? W moim przypadku jedną z takich książek jest najnowszy thriller autorstwa Agnieszki Pietrzyk. Czytałam kilka książek autorki, ale jeszcze żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak "Terytorium".

W lesie przy granicy polsko- rosyjskiej dochodzi do tragedii. Kapral Derkacz z Wojskowej Obrony Terytorialnej przekonany, że ma przed sobą uzbrojonego mężczyznę oddaje śmiertelny strzał w stronę cywila.

Na miejscu pojawia się policja, jednak terytorialsi nie zamierzają z nimi współpracować. W dodatku kobieta, która przebywała w aucie z zastrzelonym mężczyzną, staje się cenna zarówno dla wojskowych jak i policjantów. Nie wiedzą jednak, że ona ma swój cel do zrealizowania i z pewnością nie jest nim pomoc żadnej ze stron.

Agnieszka Pietrzyk potrafi stworzyć historię, która wciąga czytelnika od pierwszych stron I trzyma w napięciu do samego końca. "Terytorium" przeczytałam w zasadzie w jeden wieczór. Już po kilku przeczytanych stronach czułam, że to historia której nie odłożę nim nie poznam zakończenia. Ile nerwów kosztowała mnie ta historia to tylko ja wiem. Nie mogłam wyjść z podziwu dla autorki dla pomysłu poprowadzenia fabuły. "Terytorium" to thriller, w którym autorka w mistrzowskim stylu buduje napięcie, co chwilę zaskakując nas kolejnymi zwrotami akcji, z w których aż kipi od emocji. Ogromne brawa za wykreowane postaci pod względem psychologicznym - dla mnie to niemal mistrzostwo.

"Terytorium" to thriller, w którym dostaniecie to, czego fani mrocznych i dusznych historii oczekują od tego gatunku. To historia w której tempo nie zwalnia nawet na moment. Muszę też wspomnieć o zakończeniu - autorka dosłownie wbiła mnie w fotel. Mimo iż cała historia potrafi wzbudzić w czytelniku mnóstwo negatywnych emocji, to zakończenie jakie zaserwowała pani Agnieszka dosłownie mnie zszokowało.

Jeżeli szukacie mocnego thrillera, takiego, od którego nie będziecie mogli się oderwać choćby na moment, to polecam Wam sięgnąć po "Terytorium". Jestem przekonana, że fani gatunku będą usatysfakcjonowani!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o jej wcześniejszych powieściach, jednak nie miałam okazji czytać, postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji książki "Terytorium". Do sięgnięcia po tej tytuł zachęcił mnie niesamowicie intrygujący opis i ciekawa, klimatyczna okładka. Stylistyka i język jakim posługuje się pisarka jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko, ja pochłonęłam ją w jeden wieczór. Fabuła została w bardzo interesujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani, jestem pewna, że śmiało moglibyśmy spotkać takie osoby w rzeczywistości! Z dużym zainteresowaniem i zaangażowaniem śledziłam tą historię i byłam bardzo ciekawa jak autorka poprowadzi sprawę tragedii, do której doszło w trakcie ćwiczeń. Ciekawym zabiegiem jest fakt, że od początku wiemy kto jest winny śmierci cywila, ale nie znamy tożsamości zamordowanego. W celu rozwikłania tej sprawy przyłączają się mundurowi z policji. Wtedy zaczyna się konflikt interesów pomiędzy Wojskiem Obrony Terytorialnej a policjantami, który został w świetny, intrygujący i zaskakujący sposób zaprezentowany, w niektórych momentach emocje naprawdę sięgają zenitu, następuje wiele niespodziewanych zwrotów akcji, a opisy niektórych wydarzeń niesamowicie pobudzają wyobraźnię i tylko potęgują chęć dalszego czytania! Autorka w umiejętny sposób buduje napięcie, świetnie rysuje portrety psychologiczne postaci, nie bojąc się poruszać trudnych, ważnych i ponadczasowych tematów. Znajdziemy tutaj manipulacje, kłamstwa, intrygi, chęć chronienia własnego interesu kosztem innych ludzi, a nawet ich życia. Tutaj nic nie jest takim jakim wydawało się na początku! Z pewnością ta powieść skłania do głębszych przemyśleń nad pewnymi kwestiami! Świetnie spędziłam czas z tą książką i chętnie w przyszłości sięgnę po kolejne powieści autorki! Polecam!

"Terytorium" to powieść kryminalna, która ukazuje, chęć przejęcia kontroli nad sytuacją i chęć obrony "swoich" prowadzi do opłakanych skutków. Dwa fronty - żołnierze Wojsk Obrony Terytorialnej oraz policja. Kiedy z rąk żołnierza ginie cywil, a jedyny świadek tego tragicznego wydarzenia - piękna Magdalena - nie mówi prawdy - i policja i żołnierze chcą za wszelką cenę poznać prawdę. A może ją ukryć? Czy prawda wyjdzie na jaw? Kto jest winny? Jak zakończy się ta historia?

"Terytorium" jest mocna i momentami brutalna historią o polskich służbach mundurowych. Zawsze byłam do nich pozytywnie nastawiona, ale po przeczytaniu tej książki pomyślałam: "A jeśli naprawdę to tak wygląda?" Wprowadziła do mojego życia nutkę niepewności i nieufności wobec tych, których powinnam darzyć bezgranicznym zaufaniem. Walka, jaka toczy się między tymi dwoma "stronami" jest momentami nieprawdopodobna. Tej książki nie można odłożyć, czyta się ją jednym tchem, chociaż zdecydowanie nie jest to książka dla każdego. Znajdziemy w niej mnóstwo postaci, co jednak nie utrudnia czytania, gdyż na początku znajdziemy mała ściągę z opisem postaci. Ja miałam mały problem ze stopniami wojskowymi, ale nie przeszkadzało mi to w odbiorze treści. Jeśli szukacie książki, w której jeden fatalny błąd pociąga za sobą łańcuch wydarzeń, którego nie można zatrzymać, to trafiliście idealnie. Zakończenie jest może odrobinę przewidywalne i chociaż do ostatniej strony chciałam żeby skończyła się inaczej to chyba właśnie tak musiała się skończyć. Bardzo się cieszę, że mogłam ją przeczytać i wiem, że w przyszłości nadrobię inne książki autorki, której styl pisania bardzo mi się spodobał

„Terytorium” Agnieszki Pietrzyk to moje kolejne spotkanie z autorką, po fenomenalnym „Lesie zaginionych” byłam bardzo ciekawa, co tym razem przygotowała dla nas pisarka, tym bardziej że fabuła książki zapowiadała się zupełnie nieszablonowo.

Policja i wojsko — dwie służby mundurowe, które zamiast ze sobą współpracować, rywalizują. O uwagę, o to, kto może więcej i kto jest ważniejszy. Gdy podczas ćwiczeń Wojsk Obrony Terytorialnej ginie człowiek, wojsko robi wszystko, by utrudnić policjantom dochodzenie. Jeden dzień, jedno tragiczne wydarzenie staje się zapłonem do wojny między jedną a drugą frakcją. I jest to zimna wojna, taka, gdzie wszystkie chwyty dozwolone.

Brawo dla autorki za pomysł na fabułę, oryginalną wychodzącą poza granicę komfortu. Pani Agnieszka przedstawia nam brzydką stronę ludzi źle pojmujących swoją „władzę”.

„Terytorium” to mocny, momentami szokujący tytuł. Nie ma tu pozytywnych bohaterów, każdy chciał coś ugrać dla siebie. Terytorialsi w pewnym momencie popadli w fanatyzm, który do niczego dobrego ich nie doprowadził, w imię Ojczyzny i honoru dopuścili się zbrodni. A policja, idąc w odwecie, okazała się nie lepsza od nich. Wojsko i policja to instytucje, przy których powinniśmy, my zwykli obywatele, czuć się bezpieczni, co jednak kiedy mundur służy jako pretekst do naginania przepisów, czy też łamania prawa? Pomimo iż zdaję sobie sprawę, że fabuła książki to fikcja literacka, to właśnie z takimi przemyśleniami zostawiła mnie ta lektura.

Styl pisania autorki sprawia, że książka, chociaż niełatwa i licząca ponad 400 stron czyta się bardzo szybko. Momentami miałam wrażenie, że całość już jest za bardzo przekombinowana, ale nie da się ukryć, że budząca mnóstwo emocji i wprowadzająca napięcie.

Zło czające się w mroku lasu na granicy rosyjsko-polskiej pochłonęło żołnierzy i policjantów doprowadzając zarówno jednych jak i drugich do konfliktu, który wymknął się spod jakiejkolwiek kontroli.

Dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału za egzemplarz do recenzji.

Dziś o książce dość nietypowej, która wniosła w moją czytelniczą przygodę nieco odświeżenia, powiew czegoś nowego, czegoś, czego jeszcze nie czytałam. To było mocne. Dobre. Szokujące. Momentami niewiarygodne, ale czy nie takie jest właśnie życie?

Wojska Obrony Terytorialnej stają naprzeciw policji. Formacje, które za najważniejszą zasadę powinny obrać honor i służbę ludziom, jawią się tutaj jak żądne zasług, blichtru i bogactwa sępy. Nie cofną się przed niczym. Ta rozgrywka nie ma prawa skończyć się bez ofiar. Ofiary są. A to wszystko przez zaślepionych maniakalnym poczuciem władzy i wyższości, mundurowych.

„ Terytorium ” to historia o walce o splendor, gdzie dochodzi do głosu fanatyzm żołnierskiej ideologii. To walka bez skrupułów, bez jakiejkolwiek krzty honoru. W ludziach, którzy powinni bronić ojczyzny i stać na straży jej prawa, nie ma żadnych patriotycznych uczuć. Nie ma granic, jakich nie zdołają przekroczyć, by osiągnąć swój cel. Są mściwi, bezwzględni i gotowi do naciśnięcia na spust. Czasami mnie to przerażało.

Mimo, że książka klasyfikowana jest jako thriller, bliżej jej według mojego mniemania do sensacji. Ale za to jakiej. Pełnej zwrotów akcji, chwilami dość niewiarygodnej, ale dosadnej. Każda strona tej książki emanuje pełnym napięcia klimatem. Ciemny las przy granicy z Rosją sprzyja atmosferze tajemniczości i niepokoju.

Tu nie ma dobra. To nie jest obraz oddanego ojczyźnie mundurowego. To obraz zła i nienawiści. Chęci dominacji i poczucia, że broń w ręku to jak władza nad wszystkim. I to one kierują ludźmi, którzy zamiast wzbudzać zaufanie, wzbudzają strach. Ja to kupuję.

Kiedy w lesie nieopodal granicy odbywają się ćwiczenia wojsk obrony terytorialnej dochodzi do pewnego incydentu. Jeden z terytorialsów rzekomo w obronie własnej strzela do kierowcy golfa, zabijając go. Samochodem podróżowało dwoje młodych ludzi. Postrzelony kierowca oraz kobieta, która tuż po wystrzale uciekła w głąb lasu. Miejsce, w którym się znaleźli na pewno nie należało do tych przeznaczonych na romantyczne randki, a jak się okazało ich cel podróży wcale nie był przypadkowy.

Po czasie do działań włącza się policja, w celu wyjaśnienia całej sytuacji. Od początku jednak między funkcjonariuszami, a żołnierzami iskrzy. Zamiast dążyć do wspólnego rozwiązania sprawy, każda z jednostek robi to na swój sposób. Najchętniej wykluczając że sprawy tę drugą. Bowiem obecność dwójki młodych osób w środku lasu była silnie związana z przerzutem granicznym wprost z Rosji.

To historia należąca do tych, które zaczynają się od konkretnego uderzenia. Bardzo takie lubię, jednak nie w każdej to napięcie udaje się utrzymać. Na szczęście tutaj działo się wiele do samego końca. Konfrontacje między dwoma, z jednej strony różnymi formacjami, a z drugiej mającymi rzekomo wspólny cel, w końcu doprowadzają do kolejnych tragedii. Bo co jeśli za broń chwyci nieodpowiednia osoba?

Autorka doskonale też przedstawiła miejsce, którym rozgrywały się sceny. Niewielkie miasteczko, tuż przy granicy, niekończący się las. To wszystko sprawiło, że jeszcze mocniej można się wczuć w tę historię.

A jeśli zastanawiacie się co można z sukcesem przemycić w słoiczku dżemu to, to już kolejny argument przemawiający za tym, że naprawdę warto sięgnąć po ten tytuł.