Ta, która musi umrzeć. Millennium. Tom 6

Doskonała kontynuacja powieści. Pięknie opisane sceny detale i szczegóły podane na tacy. Doskonale zgrywa się i dopasowuje do poprzednich części serdecznie polecam wszystkim miłośnikom serii Milenium

"Ta, która musi umrzeć" to szósty tom bestsellerowej sagi Millennium.

Trzech pierwszych napisanych przez Stiega Larssona nikomu przedstawiać nie trzeba, mam nadzieję. Ja przepadłam w niej od pierwszego tomu, a duet Salander - Blomkvist jest jednym z moich ulubionych. Do dziś pamiętam emocje towarzyszące mi podczas lektury. Coś niesamowitego! Kontynuacja pisana przez Davida Lagercrantza od samego początku wzbudzała w czytelnikach wiele kontrowersji. Dla jednych to tylko odcinanie kuponów i korzystanie z pomysłu Larsonna, dla drugich solidnie napisany ciąg dalszy przygód Mikaela i Lisbeth. I właśnie do tej grupy należę ja. Dla mnie te książki są dobre, nie tak rewelacyjne jak te napisane przez Larssona, ale dobre. Tak też właśnie jest z "Tą, która musi umrzeć".

Sztokholm. W centrum miasta odnalezione zostają zwłoki bezdomnego mężczyzny. Wszystko wskazuje na samobójstwo, jednak lekarka sądowa Fredrika Nyman postanawia bliżej przyjrzeć się denatowi. W kieszeni jego kurtki odnajduje wizytówkę Blomkvista i postanawia poprosić dziennikarza o pomóc w ustaleniu tożsamości mężczyzny. Ten początkowo niechętnie podchodzi do sparwy. Dopiero gdy na jaw wychodzi nazwisko szwedzkiego ministra obrony Mikael zaczyna intensywnie sprawdzać tropy prowadzące do bezdomnego mężczyzny. Czy faktycznie łączy go coś z Forsellem?

Tymczasem Lisbeth wyjechała z kraju i planuje wyrównać rachunki ze swoją siostrą.

Ze smutkiem muszę powiedzieć, że "Ta, która musi umrzeć" to najsłabsza część cyklu. Przyznaję, że po zakończeniu sagi spodziewałam się czegoś więcej. Zabrakło tej dociekliwości Blomkvista i "pazura" Salander. Zabrakło tego Millennium, które było esencją poprzednich tomów. Ale, ale! Żeby nie było aż tak źle. Jest bardzo ciekawy wątek obyczajowy, jest akcja, są emocje. Mimo wszystko książkę czyta się szybko i nie da się przy niej nudzić. Na uwagę zasługuje też naprawdę dobry i lekki styl autora. Generalnie mimo kilku minusów ja, jako fanka serii, z książki jestem zadowolona. Tym, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać twórczości Stiega Larssona i Davida Lagercrantza polecam te książki gorąco i z czystym sumieniem!

David Lagercrantz pokusił się na dokończenie cyklu napisanego przez legendę, jaką był Stig Larsson - co było ogromnym wyzwaniem. Odbiór czytelników jest bardzo różny od skrajnej negacji po akceptację. Ja podchodzę do tych powieści z dystansem, bowiem Larsson nikt nie zastąpi, miał swój oryginalny styl, który jest nie do podrobienia. Jednak muszę przyznać, że Lagercrantz pisze naprawdę nieźle i kontynuacja, którą stworzył daje się czytać i łączy się w całość, pomimo innego stylu pisania. Mikael i Lisbeth nadal żyją w jego powieściach,a ich losy toczą się dalej.

Ta, która musi umrzeć to najnowsza powieść Davida Lagercrantza z cyklu Millenium. Po wypadkach z poprzedniego tomu, Lisbeth ukrywa się i planuje zemstę. Nie ma możliwości, aby po świecie chodziły dwie siostry, Lisbeth i jej siostra Kira... Jedna musi zginąć, aby druga mogła normalnie żyć. Są zacięte i żadna z nich nie odpuszcza, dzieciństwo zmieniło ich życie nieodwracalnie.

Kiedy w Sztokholmie zostaje znaleziony martwy mężczyzna, w którego kieszeni znaleziono kartę z numerem telefonu Blomkvista. Siłą rzeczy sprawia trafia do niego, zaczyna się nią zajmować, jednak robi to niechętnie. Jest zmęczony, znużony pracą, brakuje mu Lisbeth i martwi się o nią. Nowy temat spawia, ze zawiera bliską znajomość z pewną dziennikarką, z którą udaje się do swego domku. Zbiera ślady, analizuje temat, a tropy prowadzą go do polityka Johanessa Farrella. Tymczasem Lisbeth planuje zemstę na siostrze jednak w finale rezygnuje, nie jest w stanei jej zabić. Tamta jednak jest bezwzględna i porywa Mikaela, aby dotrzeć do Lisbeth. Ich rozgrywka będzie brutalna i dla jednej z nich skończy się tragicznie...

Przeczytałam Tą, która musi umrzeć z zaciekawieniem, jednak styl pisania Lagercrantza bardzo różni się od stylu Larssona i stwierdzam, że pomimo iż dobrze się ją czytało, to nie jest już to samo Millenium. Tak jak mówiłam stylu Larssona nie da się podrobić, jednak cenię Lagercrantza za jego pomysłowość i nadanie dalszego biegu losom Salander i Blomkvista. Podziwiam go też za odwagę podążania za legendą, jaką był Larsson.

Jeśli lubicie Millenium, to finał tego tomu was mocno zaskoczy - polecam!

[Adres usunięty]

Po ostatniej części, która mnie troszeczkę rozczarowała, miałam pewne obawy. Okazały się słuszne… Nudziłam się, po prostu… Każda kolejna część w wydaniu pana Davida przynosiła coraz mniej emocji.

Znowu bohaterowie poznikali, stali się kimś innym lub skrywali się w cieniu… Czy to już koniec? Wszystko na to wskazuje. Czy żałuję? Jeśli tak miały wyglądać kolejne części – wcale mi nie szkoda. Powiem więcej, dobrze, że to tyle, choć tęsknota za bohaterami pozostanie. Czy to jednak ci bohaterowie? Nie… Tych od Larssona tak, tych od Lagercrantza – nie… Nie ten rozmiar kapelusza… Żałuję, bo „Co nas nie zabije” uważałem za naprawdę udany tom.

Przeczytać można, ale to tyle…

Millennium dobiega końca. „Ta, która musi umrzeć” to jej szósta odsłona. Mistrzowsko rozpoczął ją Stieg Larsson, a po jego śmierci, genialnej kontynuacji podjął się David Lagercrantz. Pisarz kontynuował historię w oparciu o jego notatki. Mikael Blomkvist i Lisbeth Salander skradli serca milionów czytelników na całym świecie. Śmiem twierdzić, że próżno szukać tak wyjątkowego duetu w światowej literaturze. Ciężko również znaleźć tak wciągającej historii, która pochłania niczym wir wezbranej wody. I nie zamierzam tu odejmować innym twórcom kryminalnych historii, lecz przyznać należy, że ten team postawił wysoko poprzeczkę. Tym razem dziennikarz Mikael Blomkvist odbierając telefon od Fredriki Nyman, lekarki sądowej zostaje zaznajomiony z tajemniczą śmiercią bezdomnego mężczyzny, który według zeznań świadków publicznie wrzeszczał w kierunku ministra obrony. Miał ON bowiem ciekawe informacje na temat niejasnych interesów ministra. Czy zatem Johannes Forsell ma związek ze śmiercią mężczyzny? Czy ministerstwo obrony maczało palce w tajemniczej śmierci? Mikael ponownie stanie w szranki z polityką na najwyższym szczeblu. Czy i tym razem nie obejdzie się bez pomocy Lisbeth Salander, która wyjeżdżając do Moskwy postanawia raz na zawsze rozliczyć się ze swoją siostrą Camillą? Już od pierwszej strony wkraczamy do walki o sprawiedliwość, która w dekalogu dziennikarza stanowi fundament. Ponownie dajemy wciągnąć się w rozgrywkę, która pochłonie nas bez reszty. Zresztą Ci, którzy znają wcześniejsze afery, z jakimi zmierzył się ten duet, mogą być przekonani, że i tym razem nie zabraknie emocji. Genialnie skonstruowana historia, po raz szósty dowodzi, że skandynawska seria Millennium zasługuje na piedestał w rankingu wszelkich serii kryminalnych. I powstające książki do niej porównywane muszą pozostać w jej cieniu i uznać jej wyższość. Nie zamierzam wyrokować, czy sukces jest zasługą Stiega Larssona czy Davida Lagercrantza, gdyż każdy z Panów ujął mnie pomysłowością tworzonej fabuły i idealnego klimatu, tak charakterystycznego dla skandynawskich twórców. Być może klimat w jakim żyją, powoduje, że ich książki mrożą krew w żyłach. Zachwycać można się bez końca, z żalem stwierdzając, że szósta część kończy historię Mikaela i Lisbeth. Na pewno książki z ich udziałem wpisać mogę na krótką listę tych, do których na pewno jeszcze powrócę. Polityczna intryga, morderczy klimat, bezkompromisowość Lisbeth oraz dziennikarski zew Mikaela sprawiły, że „Ta, która musi umrzeć” jak i wcześniejsze części na mojej liście okupują pozycję lidera. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca [Adres usunięty]