Światła w popiołach

Bardzo lubię ksiażki R.Mroza a seria z Sewerynem i Burzą należą do tych najbardziej ulubionych.

Bardzo byłam ciekawa czy uczucia pomiędzy Burzą a Sewerynem nie zgasną,czy coś ciekawego zdarzy sie w ich życiu no i czy wydarzenia z poprzedniego tomu się rozwiążą..

I co dostałam w tej książce? Powieśc wciąga nas w labirynt intryg,nawet tych z dwudziestu lat z przeszłości,mamy głębokie emocje i relacje między głownymi bohaterami ,są dylematy,przeżycia,są wątki kryminalne i osobiste a wszystko to tworzy wielowymiarową opowieść, która wciąga od pierwszej strony i trzyma w napięciu do ostatniej. Zagadka, która stanowi serce lektury, wciąż prowokuje do myślenia i snucia teorii na temat rozwiązania.No i jak to u R.Mroza bywa zakończenie jest absolutnie porażające i myślałam,że to koniec przygód mojej ulubionej pary..

Jest to książka,która dostarcza niezapomnianych chwil czytelniczych,wciaga, sprawiając,że czytelnik nie jest w stanie oderwać się od lektury i napewno zaskoczy najbardziej doświadczonych miłośników kryminałów.Polecam

Jeśli czekaliście na nowe przygody Seweryna Zaorskiego i Kai Burzyńskiej, to Wasza cierpliwość została nagrodzona. Bo oto jest piąta część z udziałem tych bohaterów. Bohaterów, których pokochałem już od pierwszej części. „Światła w popiołach” to najnowsza książka Remigiusza Mroza, autora, który przyzwyczaił nas do nietuzinkowych historii, w których zwroty akcji, wprawiają nasz umysł w prawdziwą karuzelę myśli. A tych nie zabraknie. Możecie być tego pewni. Zaświadcza Wam to Czyt-NIK, specjalista od NIK – Najlepszych Interesujących Książek.

Natomiast nie ulega wątpliwości, że Remigiusz Mróz jest specjalistą od historii, które mocno zapadają w pamięć i serwują nam prawdziwą czytelniczą ucztę. Biorąc do rąk tę książkę, ponownie znajdziemy się w Żeromicach. To tutaj wiele lat temu podczas licealnej imprezy doszło do tragicznych wydarzeń. W starym, porzuconym pustostanie spłonęło dwoje nastolatków. Śledczy uznali, że doszło do wypadku. Nie znaleziono cech przestępstwa. Dla lokalnej społeczności wydarzenia te pozostawiły ślad w psychice. Nikt nie chciał do niej wracać. Do czasu. Niestety pewnego dnia odżyły wspomnienia. Znalezione zwęglone ciało odrodziło w mieszkańcach strach.

Czy ta sprawa znajduje wspólny mianownik? Czy historia sprzed lat doczeka sprawiedliwości i ukaże prawdę, która pozostawiła zgliszcza? Odpowiedzi na te pytania zna Seweryn Zaorski, Kaja Burzyńska i Remigiusz Mróz. Poznajcie ją i Wy i koniecznie sięgnijcie po „Światła w popiołach”.

Jedyną rzeczą, której Zaorski nie jest pewny, to jego ojcostwo. Czy to on jest ojcem Adasia? Czy powracająca po urlopie macierzyńskim Kaja Burzyńska odkryje prawdę? Czy ich relacje prywatne przełożą się na pracę przy śledztwie? Sprawdźcie to! A pewne jest to, że Zaorski i Burzyńska już na stałe wpisali się w czołówkę bohaterów polskiej literatury kryminalnej. Dlatego warto ich poznać i zaprzyjaźnić się z nimi. Zdecydowanie polecam.

„Światła w popiołach” to piąte już spotkanie z Zaorskim i Burzyńską. Ta część to kolejny powód do tego, aby poznać tych bohaterów. Bohaterów, których mieliśmy okazję spotkać się już we wcześniejszych częściach („Listy zza grobu”, „Głosy z zaświatów”, „Szepty spoza nicości”, „Obrazy z przeszłości”). Nie ukrywam, że ta seria cieszy się moim ogromnym uznaniem, a Remigiusz Mróz ponownie dowiódł, że doskonale potrafi wprawić czytelnika w ekscytację, która z każdą przekładaną stroną nabiera na sile. Poczujcie tę moc i dajcie porwać się historii stworzonej przez najpopularniejszego polskiego pisarza.

Książka „Światła w popiołach” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Bo czasem sila miłości jest jak ogień. Pochłania wszystko na swojej drodze.

Seweryn Zaorski i Kaja Burzyńska wrócili. I zrobili to w wielkim stylu.

Po wydarzeniach z czwartej części tylko czekałam, aż dowiem się jak ta seria się potoczy.

Już pierwsze słowa tej książki zwiastowały ciekawą, niebanalną lekturę.

Mecz piłkarski rozgrywany przez dzieciaki w ramach Dni Żeromic przerwał rozpaczliwy, ludzki krzyk.

Chwilę później w pobliskim lesie zostają znalezione zwęglone zwłoki, a co dziwniejsze zarówno Burza jak i Zaorski rozpoznają ofiarę.

To ich koleżanka ze szkolnej ławki - Ola Maksymiec. Problem polega na tym, że dziewczyna.. umarła ponad dwie dekady wcześniej. A przynajmniej tak się wydawało i tak sądzili wszyscy okoliczni mieszkańcy.

Był jednak ktoś, kto ciągle utrzymywał, że miał regularny kontakt z Aleksandrą. Tylko czy wierząca w słowiańskie bóstwa matka dziewczyny będzie dla organów ścigania wiarygodnym źródłem informacji?

Sprawę jeszcze bardziej komplikuje fakt, że przyjmuje ją prokuratora krajowa..

Czy odpowiedzi znajdują się na wyciągnięcie ręki?

Również w życiu prywatnym Kai dużo się dzieje. Odkąd awansowała skupiła się na karierze, a jeśli w tym celu musi współpracować z mężczyzną, którego od roku skrupulatnie unikała jest gotowa zaryzykować..

Uwielbiam książki Pana Remigiusza i zrecenzowanie jego powieści było moim marzeniem odkąd na poważnie zaczęłam się zajmować pisaniem o literaturze.

Tym razem niesamowicie poruszyła mnie relacja Zaorskiego z ukochaną, bowiem autor przedstawia ją w sposób tak sugestywny i przejmujący, że momentami po prostu miałam w oczach łzy.

Coś pięknego i wyjątkowego, zaręczam ❤️

Oczywiście nie mogę tu nie wspomnieć o Lidce, ponieważ tej małej nie da się nie kochać , a zdania zaczynające się od Tateł obiecywały dużo dużo śmiechu.

Było wciągająco i zagadkowo , aż tu nagle na trzysetnej stronie nastąpił tak ogromny zwrot akcji , że dosłownie otworzyłam usta jak złota rybka ,a w mojej głowie pojawiło się retoryczne pytanie O kurczę serio?

Tuż przed epilogiem odniosłam wrażenie, że serce mi stanęło i bałam się oddychać, ba myślałam, że się rozpłaczę.

Co to było? Nie zdradzę -powiem tylko mistrzostwo świata jak gra Artura Szalpuka w meczu z GKS-em Katowice. ❤️ więcej nie zdradzę.

Polecam całym swoim czytelniczym serduszkiem I zastanawiam się Co by było, gdyby Seweryn spotkał się kiedyś z Chyłķą. 😁❤️

„Nie potraficie odnaleźć sensu życia bez siebie. Kiedy jedno znika, drugie traci cel we wszystkim, co robi. Rzeczywistość staje się wydmuszką, świat pustoszeje i nie ma żadnej substancji”.

Piknik z okazji Dni Żeromic przerywa kobiecy krzyk dobiegający z lasu. Seweryn i Burza biegną na miejsce, jednak zamiast krzyczącej kobiety znajdują zwęglone zwłoki. Kaja rozpoznaje w szczątkach dawną koleżankę z liceum, która dwadzieścia lat temu, podczas licealnej imprezy, rzekomo zginęła w pożarze drewnianej chałupy. Jakim więc sposobem jej bardzo dobrze zachowane zwłoki po dwóch dekadach pojawiają się na leśnej ścieżce? Zadaniem Kai i Seweryna jest wyjaśnienie tej nielichej zagadki. Sprawę utrudnia nie tylko wiele tajemnic utkanych wokół dawnego pożaru, ale również napięcie emocjonalne panujące między Zaorskim a Burzą, którzy od roku robili wszystko, by nie znaleźć się w sytuacji sam na sam.

Cóż… historia napisana jakby specjalnie dla mnie. Dokładnie taka, jakie lubię: obfitująca w wydarzenia, wielowątkowa, wielopłaszczyznowa, nieoczywista, tajemnicza, ze skomplikowaną, sięgającą w przeszłość zagadką kryminalną, dynamiczna, pełna zwrotów fabularnych, a do tego niezwykle emocjonalna. Prawdę mówiąc, gdyby nie wątek kryminalny, powiedziałabym w tym miejscu, że Remigiusz umie pisać również świetne romanse, bo to, co dzieje się między Sewerynem i Burzą jest dla mnie czymś w rodzaju romansu wszech czasów. Podobno my, kobiety, lubimy epickie historie miłosne, uczucie spadające jak grom z nieba, trwałe i latami niezmiennie wywołujące drżenie serca, a do tego zwieńczone fajerwerkami i spadającymi serduszkami. Osobiście nie mam nic przeciwko takim historiom, wszak romans musi być romansem, jednak nie wiem, czy byłabym zadowolona, gdyby Burza i Seweryn przez całą książkę tylko czule parzyli sobie w oczy, słuchając „swoich” pioseneczek. Na szczęście Remigiusz świetnie potrafił rozproszyć tę słodycz miłości, podlewając ją cierpkim sosem prozy życia, goryczą dawnych tajemnic i niewyznanych win, a także potwornością zbrodni zrodzonej z chciwości.

Ja jestem ogromną entuzjastką tej pełnej uniesień emocjonalnych, kipiącej namiętnością i niezaspokojonym pożądaniem relacji Burzy i Zaorskiego. Autor całe to elektryzujące napięcie między nimi właściwie pozbawił wymiaru cielesnego, sprowadzając je do czysto mentalnego przeżywania. Gesty, słowa, dotyk, spojrzenia i osobiste przemyślenia bohaterów stanowią za całą ilustrację ich uczuć, odczuć, emocji, myśli, pragnień i potrzeb. Autor, wkładając w ich głowy pełne pasji przemyślenia i analizy uczuć, konstruując dwuznaczne dialogi czy kierując ich gestami, wyrażającymi więcej niż zdołaliby powiedzieć, stworzył zupełnie inny wymiar romantycznej relacji. Świetnym łącznikiem pomiędzy światem Kai i Seweryna jest również specyficzny dobór playlisty, którą autor przemyca w całym cyklu, a która tym samym stała się czymś w rodzaju lejtmotywu miłość Kai i Seweryna.

Autor również konsekwentnie prowadzi kreacje charakterologiczne swoich bohaterów. Nie odniosłam wrażenie, żeby postaci nagle zaczęły zachowywać się inaczej, w stosunku do swoich profili wyjściowych, choć muszę przyznać, że w tym tomie zaimponowała mi Kaja, która wreszcie zdobyła się na odwagę w życiowych kwestiach. Tego zdecydowania brakowało mi u niej w poprzednich tomach.

Niekwestionowaną liderką powieści (i całego cyklu), mistrzynią drugiego planu, a jednocześnie kimś, bez kogo ta historia byłaby tak niekompletna i jałowa jak naleśniki bez nutelli (i to jeszcze złożone w trójkąty, a nie zrolowane), jest Lidka. Rezolutna, jedenastoletnia trzpiotka, która za każdym razem, gdy w powieści dochodzi do głosu, kradnie show i nieco zza kadru ustawia historię. Jest przy tym pełna bezpretensjonalnej, dziecięcej szczerości, błyskotliwa w swoich komentarzach i trafnie oceniająca to, czego czasem dorośli nie potrafią właściwe zdefiniować.

Nigdy nie sądziłam, że stanę się entuzjastką twórczości Mroza i bynajmniej nie dlatego, że mam do niej krytyczny stosunek. Ja po prostu zazwyczaj unikam płodnych pisarzy z obawy, że nie zdołam „wyczytać” wszystkiego, co napisali. No pewnie, że nie zdołam, również dlatego, że nie wszystkie książki Remigiusza leżą w kręgu moich zainteresowań, ale czy to ma jakieś znaczenie w obliczu tego, iż autor zawładnął mną niepodzielnie trzema swoimi cyklami? Damian Werner, Ina Kobryn i Seweryn Zaorski skradli moją uwagę całkowicie. Półtora roku musiałam czekać aż Seweryn szturchnie Remka, by ten popchnął dalej jego historię. Widać szturchnięcie było na tyle mocne, bo minionej nocy wreszcie mogłam się cieszyć zacnym towarzystwem bohaterów, tych ulubionych, a także tych, których mam ochotę unicestwić po wsze czasy.

Szczerze mówiąc, byłam przekonana, że będzie to ostatnia część cyklu o Sewerynie Zaorskim, jednak finał „Świateł w popiołach” i słowo od autora zamieszczone na końcu powodują, że znowu mam na co czekać. Parafrazując Lidkę, powiem: musisz coś z tym zrobić, Remigiuszu. Ja tak nie mogę żyć! Od siebie dodam: byle szybko, a nie za kolejne półtora roku :)