Zapisane w wodzie

Chyba żadna lektura nie podzieliła moli książkowych tak bardzo, jak słynna "Dziewczyna z pociągu" Pauli Hawkins. Jedni się nią zachwycali, inni krytykowali bezlitośnie, nazywając płytką i przewidywalną, a jeszcze inni starali się zachować wyważone stanowisko, doceniając wciągającą fabułę, ale piętnując nachalną promocję powieści. Jakkolwiek by na pociągową dziewuszkę nie patrzeć, zapewniła ona autorce sławę, która obecnie sama w sobie jest najlepszą rekomendacją. Nie wyobrażam sobie, aby którykolwiek książkoholik nie zastanawiał się choć przez chwilę: jak wypadła najnowsza książka Pauli Hawkins? Lepiej od jej literackiego debiutu? Gorzej? Tak samo dobrze? A może tak samo źle? Cóż, w moim odczuciu "Zapisane w wodzie" bije "Dziewczynę z pociągu" na głowę. I to pod każdym względem.

W angielskim miasteczku Beckford jest takie miejsce, które przyciąga pięknem i idylliczną scenerią. Zwodnicze miejsce, które stało się niemym świadkiem wielu dramatycznych zgonów. Topielisko. To tutaj przed wiekami pławiono kobiety podejrzewane o czary, to tutaj postanowiły zakończyć swe życie Anna, Lauren i Katie. A teraz Nel. Nel Abott, czarna owca Beckford, kobieta rozgrzebująca traumatyczną przeszłość. Skoczyła w odmęty Topieliska, osierocając krnąbrną, nastoletnią córkę i tym samym zmuszając do przyjazdu swoją siostrę, Jules. A Jules nienawidzi Beckford i obiecywała sobie nigdy tu nie wrócić. Boi się tego miasta. Boi się Topieliska. Przez krok Nel nie miała wyboru. Tyle tylko, że Nel nie była typem samobójcy. Z kolei jej córka, Lena, zdaje się wiedzieć więcej niż chce wyjawić.

Jest w piórze Pauli Hawkins coś takiego, co przyciąga i intryguje. Coś, co sprawia, że bardzo trudno przerwać lekturę jej książek, że nie sposób o nich zapomnieć. Piętrzące się wokół tajemnice, aura niejasności, rzucone tu i ówdzie skrawki wspomnień - to wszystko buduje niezwykłą atmosferę powieści Hawkins, atmosferę oryginalną i charakterystyczną dla tej pisarki. Wydaje mi się, że właśnie owa atmosfera stała za ogromnym sukcesem "Dziewczyny z pociągu". "Zapisane w wodzie" tego klimatu nie zabija, a wręcz przeciwnie - potęguje go. Niedopowiedzenia, strzępki informacji i krążące wokół zagadki z przeszłości niezauważenie zwabiają czytelnika w pułapkę zachłannego czytania. W najnowszej powieści Pauli Hawkins zatapia się do razu, z własnej i nieprzymuszonej woli.

Ci, którzy zarzucali "Dziewczynie z pociągu" przewidywalność, nie będą mogli użyć tego argumentu w przypadku "Zapisane w wodzie". Paula Hawkins wodzi nas za nos bardzo sprawnie, zdradzając dokładnie tyle, ile chce zdradzić. Kiedy mamy się czegoś domyślić, to się domyślimy. Kiedy mamy pozostać w nieświadomości, to pozostaniemy w niej do ostatniej strony. Więcej - do ostatniego zdania. Sama intryga nie jest może specjalnie skomplikowana i żadne z niej arcymistrzostwo, ale autorka sprytnie ją podsyca, wplatając wzmianki o czarownicach, elementy paranormalne oraz wyraźny klimat Topieliska. Klimat działający na czytelnika dokładnie tak samo, jak na wcześniejsze samobójczynie - Topielisko przeraża, lecz także niesamowicie przyciąga.

Ogromną rolę odgrywają również bohaterowie, którzy zostali wykreowani o niebo lepiej od nieco mdłej i stereotypowej Rachel. Mieszkańcy Beckford mają swoje charaktery, charaktery ewidentnie naznaczone skazami. Każda postać posiada jakąś tajemnicę, mniej lub bardziej mroczną, a każda tajemnica wpłynęła na przebieg wydarzeń nad Topieliskiem. Gnani instynktami i egoizmem bohaterowie nie zdają sobie sprawy ze szkód, jakie wyrządzają. Ludzkie pragnienia i słabości, potrzeba zemsty i niebezpieczna ciekawość popychają ich do podejmowania dramatycznych kroków. Kroków, które nieuchronnie prowadzą do tragedii.

"Zapisane w wodzie" to trzymający w napięciu, bardzo dobrze napisany thriller o zdradzie, miłości, nienawiści i brudnych tajemnicach, pragnących ujrzeć światło dzienne. To pochłaniająca lektura na jeden wieczór, którą czyta się błyskawicznie, nie potrafiąc choć nie chwilę rozstać się z Beckford i jego mieszkańcami. Chociaż należę do grona zwolenników "Dziewczyny z pociągu", to drugą książkę Pauli Hawkins uważam za zdecydowanie lepiej skonstruowaną i o wiele ciekawszą. Nie umiałam się od niej oderwać, nie umiałam przestać o niej myśleć, zatem gorąco Wam ten tytuł polecam. :)

To, że Paula Hawkins napisze kolejną książkę, było tylko kwestią czasu. Można się tego było spodziewać, ponieważ jej debiutancka powieść, Dziewczyna z pociągu, w bardzo szybkim czasie zyskała miano bestsellera. Dla mnie historia Rachel nie była najgorsza, jednak zdecydowanie przereklamowana. Wokół tego thrillera psychologicznego zrobiono taki szum, że ciężko było przejść obok niego obojętnie. Jednakże zarówno książka, jak i film, są po prostu poprawne i w moim odczuciu nie wyróżniają się niczym szczególnym. Nie mogę napisać, że Dziewczyna z pociągu mi się zupełnie nie podobała, bowiem było dobrze, dlatego też sięgnęłam po kolejne dzieło Hawkins, Zapisane w wodzie.

Jules Abbott nie ma za sobą łatwego życia. Jako dziecko marzyła tylko o tym, aby jak najszybciej wyrwać się z małego miasteczka, gdzie żyła w cieniu swojej siostry. Tej lepszej, ładniejszej, mądrzejszej. Zostawiła za sobą wszystkie smutki, ale żal do siostry pozostał nadal. Choć Nel stale do niej wydzwania, Jules nie ma zamiaru odbierać żadnego telefonu. Nawet wtedy, gdy odsłuchuje nagraną na skrzynce wiadomość z prośbą o pomoc. Kilka dni później Nel zostaje znaleziona martwa. Jules musi powrócić do rodzinnego miasteczka i zaopiekować się swoją zbuntowaną, piętnastoletnią siostrzenicą. Boi się tego. Boi się wspomnień. Boi się tego, co Nel zrobiła. A największy lęk wzbudza w niej zakole rzeki, które mieszkańcy nazywają Topieliskiem… To właśnie tam nie raz znaleziono czyjeś zwłoki. W tym martwe ciało Nel.

Choć nowa powieść Pauli Hawkins zapowiadała się całkiem nieźle, a przynajmniej tak, że można się było spodziewać podobnego poziomu, co w przypadku Dziewczyny z pociągu. Niestety, wydaje mi się, że autorka gdzieś zbłądziła. Chyba chciała zbyt wiele przekazać swoim czytelnikom, co sprawiło, że wyszedł z tego jeden wielki chaos. Choć nie miałam problemu ze zrozumieniem ogólnego zamysłu i samej historii, tak przyznaję, że ciągłe przeskoki z jednej narracji w drugą, a do tego cofanie się w czasie i powracanie do rzeczywistości, były nieco męczące. Wydaje mi się, że lepszym rozwiązaniem byłoby pozostanie przy punkcie widzenia Jules, bo to ona jest tutaj główną bohaterką i ewentualnie przy perspektywie Leny, córki Nel. Paula Hawkins jednakże stwierdziła, że to za mało i przesadziła w drugą stronę. Mamy narrację z punktu widzenia wielu różnych bohaterów i bardzo szybkie przeskoki pomiędzy nimi, co jest po prostu męczące. Wiem, że prawdopodobnie chodziło tutaj o to, aby jak najlepiej przedstawić problem, pokazać pewne wydarzenia oczami innych bohaterów, ale osobiście uważam, że nie wyszło to tej książce na dobre.

Wiecie, uwielbiam klimat takich małych, tajemniczych miasteczek. A gdy dodamy do tego miejsce takie, jakim jest Topielisko, to już w ogóle jest właśnie to! Mrok i tajemnica, które powinny w takich przypadkach non stop wisieć w powietrzu, tutaj gdzieś zaginęły. A szkoda, bo kilka razy autorka próbowała rozwinąć historię rzeki i tragedii, jakie miały tam miejsce, pojawił się nawet motyw czarownic, ale wszystko gdzieś po drodze umarło. Niestety! A można było z tego zrobić naprawdę intrygującą historię, z genialną atmosferą. A tutaj, nie dość, że atmosfera postanowiła wyjechać na wakacje, to napięcie, dynamika i jakakolwiek porywająca akcja pojechały razem z nią. Ta książka jest nużąca, momentami wręcz nudna i w sumie dosyć przewidywalna. Jest dobry pomysł, są bohaterowie z ciekawą historią, w miarę dobrze wykreowani, ale samo zaprezentowanie fabuły niestety nie jest najlepsze. Brakuje tutaj wielu elementów, które naprawdę dałyby czytelnikowi w kość. To miał być thriller psychologiczny… A ja od tego typu literatury sporo wymagam. Ma sponiewierać mój umysł, ma skłonić do refleksji, do przemyśleń, ma zostawić po sobie obrażenia, ma mi namieszać w głowie. Owszem, poznajemy mroczne zakamarki i smutną przeszłość Jules, ale to by chyba było na tyle.

Chciałabym stwierdzić, że zabrałam się za tę pozycję w nieodpowiednim czasie, bowiem tuż po przeczytaniu naprawdę genialnego thrillera psychologicznego, jakim było Dziecko ognia od S.K. Tremayne. Jednak w głębi duszy czuję, że nawet i bez tego, moje odczucia byłyby bardzo podobne. Jedno wydaje mi się być pewne – tym, którym spodobała się Dziewczyna z pociągu, spodoba się i Zapisane w wodzie, bowiem autorka trzyma się podobnych schematów i pisze w podobnym stylu. Trzyma się tego, co już zna, nie wychodząc poza pewne granice, co właściwie mogłoby się przydać jej powieściom. Może trzeba by się odważyć i zrobić taki stanowczy krok do przodu?

Wytwórnia filmowa DreamWorks pracuje nad przeniesieniem tej książki na wielki ekran, czy słusznie? Cóż, wydaje mi się, że oni mogą dodać tej powieści charakteru i dobrego klimatu, ale pewności nie mam. Tych dwóch elementów mi tutaj nieco zabrakło, książka jest bardzo jednolita, przez co staje się w pewnym momencie męcząca. Zdecydowanie nie jest to coś, czego poszukuję w thrillerach psychologicznych, choć fani autorki powinni poczuć się usatysfakcjonowani.

Bardzo polecam.Czytałam " Dziewczyna z Pociągu" i nie mogłam się doczekać aż przeczytam " Zapisane w wodzie" . Świetnie napisana książka, wciąga by przeczytać całą od razu . Ja przeczytałam praktycznie jednym tchem i myślałam że będzie inny koniec... no ale .. :) Musicie sami przeczytać.

"Nie pamiętam tego, co chcę pamiętać, a to, o czym chcę zapomnieć, wciąż do mnie wraca".

Ta książka jest idealnym przykładem dawania drugiej szansy. Po prostu.

Gdy wszędzie słyszałam zachwyty nad "Dziewczyną z pociągu" zastanawiałam się, co ze mną jest nie tak... Poważnie. Kompletnie nie porwał mnie debiut Pauli Hawkins. Mało tego; uznałam tę książkę za lekką stratę czasu, nie pojmowałam, jak Stephen King mógł wystawić jej aż tak dobra rekomendację. Publikacja owa miała tak rozdmuchaną kampanię reklamową, że obawiałam się, iż niedługo wręcz wyskoczy mi z lodówki, zwolennicy mnożyli się jak grzyby po deszczu, a ja - zagubiona, z odmiennym zdaniem, przyglądałam się temu z boku i z niecierpliwością czekałam na kolejne słowo od autorki. Żeby zobaczyć, czy to jej styl, pomysły, czy może jeszcze coś innego miało taki, a nie inny wpływ na moją opinię o "Dziewczynie z pociągu". I udało się. W moich rękach oto znalazło się "Zapisane w wodzie". I mogę teraz śmiało przyznać, iż to chyba tematyka poprzedniej lektury, jej specyfika nie odnalazła we mnie swojego sprzymierzeńca. Gdyż obecna książka robi wrażenie. Oj, robi.

Od pierwszych stron zaczyna nas otaczać aura tajemniczości. Mrok, sekrety, symbolika wody, jako mętnego źródła wszelkich problemów. I ani się obejrzysz, a jesteś w połowie ponurej historii, od której nie sposób się oderwać.

Dwie siostry. Jules i Nel. Niby łączą je więzy krwi, a jednak tak naprawdę dzieli WSZYSTKO. Jules pragnie nigdy nie wracać do rodzinnego miasta; z dzieciństwa ma jedynie złe wspomnienia, trauma, którą do tej pory przeżywa, nie pozwala jej normalnie funkcjonować. Chce żyć po swojemu, z dala od przeszłości, o której pomimo usilnych prób - nie da się zapomnieć. Nel to kompletne przeciwieństwo siostry. Ona nie ma powodów do ucieczki od dawnych spraw; wręcz przeciwnie. Lubi się zagłębiać w rodzinne tragedie, czytać i pisać o historii miasta, fascynuje ją woda w każdej postaci - zwłaszcza słynne Topielisko, gdzie od lat spoczywają ciała "problemowych" kobiet. Nel pragnie dowiedzieć się, gdzie leży prawda, co było, i co jest nadal powodem skrywania dawnych tajemnic, dlaczego rzeka jest odpowiedzią na tak wiele pytań...

Gdy Jules dostaje wiadomość, iż Nel utonęła w wyniku samobójstwa, musi odłożyć na bok dawne urazy, by wyrównać rachunki z przeszłości i odnaleźć prawdę, która wydaje się leżeć na samym dnie.

"Obserwowanie kogoś pogrążonego w bólu to straszna rzecz.To naruszenie, brutalne pogwałcenie prywatności".

Gdy zaczyna czytać się "Zapisane w wodzie" można mieć niejasne poczucie zagubienia. Narracja prowadzona jest z perspektywy praktycznie każdego bohatera powieści; zdarza się jednoosobowa bądź trzecioosobowa, co może wprowadzać lekki chaos. Muszę jednak przyznać, iż im dalej w las, tym lepiej. Najpierw irytowałam się tym zamieszaniem, które wprowadza autorka, co chwilę zmieniając narratora, jego postrzeganie świata; myślałam, że totalnie się w tym pogubię. A tu proszę, powoli, każda kwestia zostaje wyjaśniona, prowadząc do końca, którego nie spodziewałam się do ostatniej strony! Byłam pod wrażeniem swojego poziomu zainteresowania tą lekturą; po prostu nie mogłam przestać jej czytać. I nawet jeśli nie jest to jakaś moja ulubiona książka z tego gatunku (do którego cały czas powoli się przekonuję), to jest naprawdę dobra, napisana z rozmysłem, przemyślana pod każdym względem, spajająca się w jedną kompletną całość. Jestem naprawdę pod wrażeniem i polecam każdemu, kto chce pomyśleć nad lekturą, zastanowić się, co może być motorem do podejmowania pewnych decyzji. Czym jest prawda, co łączy ją z historią, dlaczego niektórym tak bardzo zależy na ukryciu istotnych faktów, oraz jak wiele czasu zajmuje dochodzenie do konkluzji, iż nic nie jest takie, jakim się wydaje. Niewątpliwym plusem całej powieści jest mroczna otoczka; małe miasteczko, miejscowe legendy, tajemnie, swojego rodzaju fantastyczność pewnych wydarzeń, dawne wierzenia, zabobony, magiczne przekleństwa. Jeśli kogoś interesują podobne klimaty, to ta książka idealnie się mieści w takim zakresie. Czas nad nią upłynął mi niemożliwie szybko, teraz pozostaje tylko czekać na kolejną powieść pani Hawkins. Oby była jeszcze lepsza!

[Adres usunięty]

Ta książka mimo, że czytałam ją dawno, była bardzo przyjemną lekturą. Bardzo sprawnie i szybko się ją czyta, ponieważ została napisana prostym i zrozumiałym językiem. Jednocześnie zasłużyła na "tylko" cztery gwiazdki ze względu na to, że nie wyryła mi się jakoś bardzo w pamięci. Historia jest z pewnością czymś nowym, z czym się jeszcze nie spotkałam. W końcu niecodziennie takie wydarzenia mają miejsce. Dla fanów kryminałów/thrillerów śmiało polecam :)

Gdy książka została wydana w Polsce można było ją zobaczyć wszędzie, ale wtedy nie byłam nią ani trochę zainteresowana. Gdy po paru latach znów ją ujrzałam postanowiłam ją kupić mimo nawet lekko sceptycznego nastawienia. Jednakże myliłam się co do niej, książka szybko mnie wciągnęła (nawet mimo stanu w jakim się znajdowałam jak ją czytałam) i trzymała mnie w napięciu do ostatniego zdania. Jest to naprawdę dobry kryminał, który był pierwszym przeczytanym przeze mnie i nie żałuję tego.

"Zapisane w wodzie" składa się z czterech części. Poznajemy Jules (Julia) która na co dzień mieszka w Londynie. W dzieciństwie stale była pośmiewiskiem wśród znajomych w tym też własnej siostry ze względu na swój wygląd. Danielle (Nel) Abott, siostra Julii, uwielbiająca pływać, pisarka, interesowało ją życie w Beckford i stare opowieści o ginących w Topielisku kobietach. Na kilka dni przed swoją śmiercią Danielle dzwoni do Julii nagrywając się na sekretarkę z prośbą o pomoc, jednak Julia nie ma zamiaru odbierać- z resztą nie pierwszego już telefonu od siostry. Kilka dni później Julia dostaje informację, że jej siostra nie żyje więc jest zmuszona wrócić do rodzinnego miasteczka do Beckford, z którym nie łączą jej zbyt miłe wspomnienia. Wie jednak, że Nel ma 15-letnią córkę Lenę, którą musi się teraz zaopiekować. Dręczą ją wyrzuty sumienia dlaczego tamtego dnia nie odebrała telefonu i nie wysłuchała siostry... Z drugiej strony Julia nie może i nie chce wierzyć w to, że jej siostra, tak kochająca wodę- ginie w niej popełniając samobójstwo. Gdy Julia próbuje odkryć prawdę, na jaw wychodzą historie sprzed lat, które mocno wiążą się ze śmiercią nie tylko siostry, ale też innych kobiet.

"Beckford nie jest miastem samobójców. Beckford jest miastem, gdzie można pozbyć się kłopotliwych kobiet" i taka oto historia ukazana jest w tym thrillerze. W trakcie czytania dostrzeżesz jak bardzo przeszłość łączy się z teraźniejszością. Musisz ją poznać, bo tylko wtedy dowiesz się od czego to wszystko się zaczęło. Choć jak pisałam na początku, ciężko było się połapać, z czasem historia nabierała tempa i wszystko układało się w jedną całość. Nie był to może thriller, który mnie totalnie poraził, ale napięcie zostało budowane stopniowo, odkrywając razem z Julią całą prawdę.

Właśnie skończyłam czytać i daje 5 gwiazdek... Książka wciągnęła mnie od początku do końca. Ciekawa, intrygująca, pełna tajemnic... Warto po nią sięgnąć

Karierę pisarską Pauli Hawkins porównać można do wykresu sinusoidy. Po rewelacyjnej „Dziewczynie z pociągu” która wywindowała autorkę na sam szczyt list bestsellerów przyszła pora na „Zapisane w wodzie” książkę, która spowodowała, iż jej notowania spadły niczym indeksy giełdowe podczas czarnego czwartku 1929 roku. I tak zastanawiam się co mogło pójść nie tak? Czy to tylko chwilowe załamanie? Dlaczego po tak świetnym debiucie, doszło do tak dużego spadku jakości, porażki, którą porównać można do klęski Napoleona Bonaparte w bitwie pod Lipskiem. Czy mając tak świetny pomysł na fabułę „Dziewczyny z pociągu” można napisać taki chłam jakim jest „Zapisane w wodzie”. Po jakości książki można by nawet stwierdzić, że Paula Hawkins odcina kupony od sławy, nie dbając w ogóle o jakość swojej najnowszej książki. W mojej opinii swoją drugą książką strzela sobie w kolano. I ten strzał spowodował, że ciężko będzie się jej podnieść. Wykorzystanie sławy sprawiło pewnie, iż książka cieszyła się dobrymi notowaniami sprzedażowymi, lecz jeśli chodzi o notowania sympatii do twórczości tej pisarki, są jak temperatura na Antarktydzie – poniżej zera. I przyznam szczerze, że nie pozostawię suchej nitki na tym thrillerze, gdyż strasznie pocić musiałem się podczas jego czytania. Mnogość bohaterów, fabuła niczym zmącona woda sprawiały, że narastało u mnie zdenerwowanie płynące z faktu, że utopiłem 36,90 zł. A o czym dokładnie jest ta książka? Otóż historia rozgrywa się w niewielkim miasteczku Beckford. To tutaj w przeszłości odbywało się pławienie czarownic. Przez wiele lat miejsce to pochłonęło wiele ludzkich istnień. Główną bohaterką jest Neil Abbot, choć tak naprawdę ciężko to stwierdzić! Kobieta zbiera materiały do książki o samobójstwach w miejscowej rzece. Jednak po kilku dniach okazało się, że „Nel Abbott nie żyje. Znaleźli ją w wodzie. Skoczyła”. Może i pomysł na fabułę jest ciekawy, wciągający, lecz ostatecznie ukazanie jej na kartach tego thrillera to niewypał. Ogromnie szkoda mi Pauli Hawkins, gdyż potencjał jaki ukazała w swym debiucie jak się okazało, był talentem rozpisanym tylko na jedną książkę. Druga zaś ukazała miałkość owego potencjału. Mam również żal do autorki, która wykorzystując swój sukces nabrała nas miernej jakości thrillerem, który okazał się dramatem podczas czytania.

[Adres usunięty]

Historia przedstawiona z perspektywy wielu bohaterów przez co jest ciężka w odbiorze ale sama historia genialna. Pozornie spokojne miasteczko skrywa mroczne tajemnice które wychodzą na światło dzienne A Jules musi uporać się z mroczną historią rodzinną

Podobała mi sie pomino kilku wad:

-narracja , jak już wspomniano, na poczatku nie wiem kto jest kim

- jakoś zakończyla sie tak po prostu na 1 stronie, trochę za łatwo poszlo to zakończenie

Książka bardzo wciągająca i zaskakująca. jesteśmy pewni zakończenia a tu nagle obrót o 360 stopni i nie jesteśmy niczego pewni. Bardzo polecam książka bardzo ciekawa i godna polecenia.

Nowy thriller autorki bestsellera ,, Dziewczyna z pociągu'' , który trzeba zaznaczyć na samym początku jest o wiele lepszy od wcześniejszej pozycji. Ale czy jest to najlepszy thriller XXI wieku?

Historia rozpoczyna się skoku do rzeki Nel Abbot i tym samym jej samobójstwa.Cała powieść jest pisana przez wiele osób przez co czasami jest trudno zorientować się w danej sytuacji z różnej perspektywy, ale kolejnym plusem jest wiele zwrotów akcji, przez co cała historia staje się bardziej zagadkowa, ciekawsza i emocjonująca, ale przez większość czasu jest dosyć nudna i mało zaskakująca.Pojawia się wątek jej córki, który moim zdaniem ratuje całą sytuację, ale większość postaci jest po prostu nudna i nie warto się nad nimi rozwodzić.

Bardzo podobały mi się opowieści o kobietach, które skoczyły z urwiska.

Kolejnym błędem była zbyt wielka promocja powieści, bo znam o wiele lepsze pozycje, które takowej nie miały. Krótko mówiąc została przereklamowana, a najlepsza w tym wszystkim jest okładka, bo tylko do niej nie mogę się przyczepić.

Beckford to miasteczko które skrywa mroczne tajemnice. Nazywane miejscem, w którym można się pozbyć kłopotliwych kobiet. Przez jego centrum przepływa rzeka. Utopiło się w niej już wiele z nich. Tym razem zginęła Nel Abbott - wyłowili ją z wody. Wszystko wskazuje na samobójstwo. Jej siostra Jules musi wrócić do mieściny, z której kiedyś uciekła. Boi się. Zerwała kontakty z siostrą, nie odbierała telefonów gdy ta dzwoniła prosząc o pomoc. Przeżyła tu traumatyczne chwile, które teraz powracają ze zdwojoną siłą. Nienawidzi wody i związanych z nią wspomnień. Jest przekonana że Nel nie skoczyła. Ponadto dostaje pod opiekę jej krnąbrną córkę, identyczną jak matka. Czy odkryje co tak naprawdę się stało?

Sam pomysł powiązania dawnych, niezbadanych zbrodni z obecnie tocząca się historią jest ciekawy. Ale to chyba jedyna ciekawa rzecz w tej książce. Stopniowe odkrywanie kolejnych zagadek i detali nie jest źle prowadzone, ale miejscami jest po prostu chaotyczne. Czasem byłam przytłoczona masą informacji i ilością osób. Zostają tu bowiem przedstawione punkty widzenia innych ludzi. Poznajemy sytuację z perspektywy policjantów, starszej pani (medium), Leny (córki zmarłej) i innych mieszkańców. Chwilami nie mogłam się połapać kto jest kim, z kim jest związany lub czyją jest rodziną albo znajomym. Niekiedy sam sposób wypowiadania się bohaterów jest uciążliwy. Miałam problem z wybadaniem do kogo w danym momencie zwraca się bohater . Do siebie, innej osoby, ducha czy może to tylko luźne przemyślenia.

Postacie także do mnie nie trafiły. Były jednocześnie przerysowane i bezbarwne (swoją drogą nie widziałam nawet, że tak się da). Histeryczna, dramatyzująca ciotka czy rozpuszczona, pijąca i paląca piętnastolatka nie były dla mnie autentyczne. Zaś reszta ludzi jest tylko mdłym tłem. Przewijają się oni gdzieś w głównych wątkach, dostarczając potrzebnych informacji abyśmy zrozumieli fabułę. Jeśli zostały tak specjalnie wykreowane, aby ich nie lubić, to efekt został uzyskany. Opowiadane przez nie historie nie poruszyły mnie i nie zapadły w pamięć. Zapewne za miesiąc albo dwa nie będę wiedziała o czym były.

Nie nazwałabym tej powieści thrillerem, ewidentnie brakuje tutaj dreszczu emocji. Bardziej kupuję ją jako opowieść z wątkiem kryminalnym. Zawiodłam się, ponieważ myślałam że tym razem zostanę pozytywnie zaskoczona. Atmosfera powieści jest tak samo ponura jak w „Dziewczynie z pociągu”. Charakterystyczny styl tamtej powieści jest także obecny w tej, więc jeśli komuś podobała się tamta książka może być teraz zadowolony. Liczyłam na coś więcej po dość pozytywnych komentarzach. No cóż, mówi się że do trzech razy sztuka, dlatego być może kolejna powieść autorki będzie tym, czego szukałam.

Paulę Hawkins doskonale pamiętam jako autorkę Dziewczyny z pociągu, znakomicie napisanej książki. Zapisane w wodzie to jej nowa książka, tajemnicza i zapadająca w pamięć. Okładka pogłębia klimat książki i przemawia do wyobraźni czytelników. Autorka doskonale manewruje uczuciami i emocjami czytelników, podsyca atmosferę, zmienia wątki. Tutaj nic nie jest oczywiste ani stałe. Powrót do wspomnień, dawnego życia i miejsca wywraca życie do góry nogami i nie jest przyjemne, o czym przekonała się Jules, główna bohaterka powieści Pauli Hawkins.

Woda to żywioł, pochłania wszystko, jest nieograniczona i pełna tajemnic. To woda pochłonęła Nel Abbott... Co sprawiło, że młoda kobieta "skoczyła"? Tego musi dowiedzieć się Jules i powrócić do miejsca, do którego wracać nie chciała. Nel, na kilka dni przed śmiercią, zdzwoniła do swojej siostry, lecz ta zignorowała telefon i jej wołanie o pomoc. Co chciała powiedzieć Nel siostrze? Co przyczyniło się do jej śmierci? Tego już nam nie powie.... Jules musi się tego dowiedzieć sama.

Jules nie miała dobrych relacji z siostrą i po śmierci rodziców postanowiła nigdy nie wracać do rodzinnego domu i swoich traumatycznych wspomnień. A jednak wraca i znowu wpada jak w bagno w sprawę, która ją przerasta i przytłacza. Nie cierpi tego miejsc i obawia się go, ale również nie wierzy w samobójczą śmierć siostry. Nel by tego nie zrobiła, nie zostawiłaby swego dziecka ...

Co odkryje Jules na miejscu? Jak wygląda prawda, która została głęboko ukryta?

Zapisane w wodzie to świetny thriller, który sprawia, że skóra cierpnie podczas jego lektury. Książka ma bardzo specyficzny klimat, jest smutna, przygnębiająca i tajemnica. Samo miasteczko przeraża, zamknięta społeczność, hermetyczna i niedopuszczająca obcych, ze swoimi tajemnicami i smutkami... Mocne kreacje bohaterów sprawiają, że czyta się ją na jednym wdechu. Paula Hawkins bardzo mocno manipuluje emocjami czytelników, podrzuca nam skrawki informacji, zmienia wątki.

Przeczytałam z ciekawością i Wam serdecznie polecam!

[Adres usunięty]

Czytana z przyjemnością i lekkim napięciem. Idealna na letni lub zimowy wieczór. Tajemnica topieliska zaskakująco szybko rozwiązuje się pod koniec historii.

"Na przestrzeni wieków Topielisko pochłonęło wiele ofiar, zabijając Libby Seeton, Mary Marsh, Anne Ward, Ginny Thomas, Lauren Slater, Katie Whittaket i wiele, wiele innych, bezimiennych i nieznanych. Chciałam się dowiedzieć, dlaczego, jak i co ich los mówi o nas samych. Są tacy, którzy woleliby nie zadawać takich pytań, którzy chcieliby mnie powstrzymać, okiełznać i uciszyć. Ale ja nigdy nie przepadałam za spokojem".

Daniell Abott uwielbia tajemnice i to właśnie okryte dziwną sławą miejsce stało się jej obsesją. Pisze książkę poświęconą dziwnej aurze Beckword. Niestety, pewnej nocy dochodzi do nieszczęścia. Nell ginie w topielisku. Czyżby to obsesja na punkcie rzeki doprowadziła ją do nieszczęścia? Śledztwo prowadzi miejscowa policja i wezwana na miejsce wypadku siostra Nell - Jules. Czyżby kobieta popełniła samobójstwo? Czy pozostawiłaby samą nastoletnią córkę? Co wspólnego ze śmiercią Daniell ma śmierć młodziutkiej Katie? W mieście zaczynają się rodzić coraz to nowe plotki. Jakie tajemnice skrywa siostrzenica Jules? Czy coś się w końcu wyjaśni?

Książka Pauli Hawkins to thriller, który z pewnością zaciekawia, ale niestety nie porywa. W rolę narratorów wciela się kilku bohaterów: Jules, Louise, Mark, Erin - to z ich perspektywy poznajemy historię Beckword i jego mieszkańców. Dla Jules powrót do rodzinnego domu to nie tylko organizacja pogrzebu siostry i opieka nad jej córka, to przede wszystkim powrót do dawnych koszmarów. Nie zawsze była gwiazdą, miała powodzenie u chłopaków. Jules była tą gorszą - otyła, zakompleksiona, zawsze w cieniu własnej siostry. Po wielu latach wracają wspomnienia... Znienawidzone miasteczko, znienawidzeni ludzie i... tajemnice, które chcą ujrzeć światło dzienne.

A zatem "Zapisane w wodzie" to thriller o miłości, zdradzie i skrywanych uczuciach. Może dlatego właśnie brakuje tej książce takiego polotu. Akcja nie porywa, autorka skupia się raczej na uczuciach. Bohaterowie to ludzie bogaci wewnętrznie, emocjonalni i nieprzewidywalni. Klimat małomiasteczkowości wywiera na nich ogromne wpływy. Ale nie byłabym uczciwa, gdybym stwierdziła, że ta książka mnie nie wciągnęła. Owszem, mimo braku poweru, czuć tu tę aurę tajemniczości i z każdą przeczytaną stroną chce się wiedzieć więcej. Chce się rozwikłać tajemnicę topieliska i poznać przyczyny śmierci Nell.

[Adres usunięty]

Izabela Nestioruk

Małe miasteczka mogą skrywać wielkie tajemnice. Nigdy nie wiadomo, które z podawanych z ust do ust plotek są prawdziwe. Paula Hawkins, autorka bestsellerowej Dziewczyny z pociągu zabiera nas tym razem do Beckford, gdzie według legendy pławiono* kobiety podejrzane o rzucanie czarów i uroków. Od tamtej pory rzeka, wijąca się przez całe miasto wydaje się oddziaływać na kobiety, przywoływać je do siebie. Czy utopione w niej czarownice wzywają do siebie

swoje ziemskie siostry, kłopotliwe kobiety? A może w każdej z tych historii znaleźć można drugie dno?

„Są ludzie, których ciągnie do wody, którzy zachowawszy resztki jakiegoś pierwotnego instynktu, zawsze wiedzą, gdzie jej szukać. Myślę, że do nich należę. Kiedy jestem w pobliżu wody, zwłaszcza tej wody, czuję, że żyję pełnią życia.”

Tragiczna śmierć Nel Abbott zmusza jej siostrę Jules do powrotu do Beckford. Wszystko wskazuje na to, że Nel popełniła samobójstwo, rzucając się ze skały nad Topieliskiem. Czy aż tak fascynowała ją historia tego miejsca, to co spotkało Libby, Lauren i Katie, że postanowiła do nich dołączyć? Czy był to niefortunny wypadek, a może jednak czyjeś celowe działanie? Dziwne wydaje się, że zaledwie kilka miesięcy wcześniej, w tym samym miejscu swoje życie zakończyła nastoletnia przyjaciółka jej córki, Katie. Czy pisana przez Nel książka o kobietach z Topieliska, mogła przysporzyć jej wrogów?

Jules walcząc z własnymi demonami z przeszłości, wciąż na nowo odtwarzając sytuacje z przeszłości, próbuje uporać się z traumą i zrozumieć postępowanie siostry. Coś jej nie pasuje w wersji o samobójstwie Nel, lecz nie może tego uchwycić, dopasować do siebie poszczególnych elementów. Trudne relacje łączące obie siostry negatywnie wpływają na jej stosunki z siostrzenicą Leną, która mogłaby rzucić nowe światło na sprawę śmierci Nel. Dlaczego Lena twierdzi, że jej matka skoczyła?

Powieść ta nie jest wolna od wad, lecz można w niej znaleźć także kilka plusów. Duże wrażenie wywarły na mnie opisy rzeki, mroczne i pełne tajemniczości. Powodowały, że byłam pełna niepokoju i jednocześnie zafascynowana. To rzeka, wraz ze swoimi sekretami odgrywa pierwsze skrzypce w całej historii. Hawkins doskonale nakreśliła klimat Topieliska, nadając wodzie hipnotyzującą moc. Wszystkie wątki łączy ze sobą właśnie rzeka.

Jeśli chodzi o fabułę, to podobnie jak w swojej poprzedniej książce pisarka przedstawia nam historię z punktu widzenia różnych osób. Niestety wieloosobowa narracja, przedstawiająca zdarzenia z teraźniejszości oraz odwołująca się do przeszłości wprowadza niepotrzebny zamęt, spowalnia akcję. Zabrakło mi dynamiki i wyrazistości. Zbyt mało w niej sensacji. Zabrakło napięcia powodującego, że zarwałabym noc dla tej historii. Sam pomysł na fabułę ma w sobie ogromny potencjał, którego pisarka w moim odczuciu nie wykorzystała do końca, aczkolwiek wielki plus należy jej się za zakończenie. Zupełnie się tego nie spodziewałam i aż mnie korci, aby Wam je zdradzić 😉

Po raz drugi czuję się rozczarowana. Rozczarowana nie tyle samą powieścią, co faktem, że dałam się zwieść specom od marketingu obiecującym historię lepszą od Dziewczyny z pociągu. Niestety w moim odczuciu obie wypadły średnio, aczkolwiek nie zamierzam odwodzić Was od jej przeczytania. Wręcz przeciwnie. Jeśli mieliście w swoich czytelniczych planach książkę Zapisane w wodzie, to jak najbardziej przeczytajcie ją i dajcie znać czy podzielacie moje odczucia.

Recenzja ukazała się na blogu Lustro Rzeczywistości [Adres usunięty]

Nie czytałam "Dziewczyny w pociągu" więc ta recenzja nie będzie porównaniem. Podeszłam do autorki i jej twórczości z czystą kartą. O tej książce było głośno wszędzie : wystawy w księgarniach, reklamy w gazetach, blogosfera- jedna wielka reklama książki autorki, której zdarzyło się napisać jedną świetną podobno powieść. Spodziewałam się czegoś naprawdę rewelacyjnego, co odciśnie na mnie piętno. Czegoś co będzie warte zapamiętania. Niestety. Dostałam średniej klasy thriller obyczajowy, w którym akcja rozkręca się powoli, fabuła jest dość przewidywalna a chaos narracyjny jest wprost przerażający. Nie powiem, że książka jest zła, czytało się szybko i dość przyjemnie, jednak nie jest to pozycja która jakoś szczególnie odstaje na tle innych.

Nastolatka topi się w rzece. Parę miesięcy później ten sam los dzieli z nią matka Leny- Nell Abbott.

Nell była znaną w Anglii fotograficzką i pisarką. Wraz z córką przeprowadziła się do Beckford- miejscowości którą odwiedzała z rodzicami w dzieciństwie. Jej marzeniem było napisanie książki o kobietach, które utopiły się w Topielisku.

Po śmierci Nell, policja kontaktuje się z jej siostrą. Jules przyjeżdża do miasteczka by zaopiekować się siostrzenicą. Dziewczyna jest przekonana, że to nie było morderstwo. Jej matka sama zdecydowała się na ten krok. Jednak policja w ramach śledztwa natrafia na coraz to nowe dowody. Małe miasteczko kryje w sobie wielkie tajemnice.

Na brawa zasługują spece od marketingu. Nie dość, że książka me rewelacyjną okładkę to jeszcze tak ją rozreklamowano, że nie dało się przejść obojętnie. Sięgając po nią miałam wielkie oczekiwania, jednak już po pierwszych dwudziestu stronach wiedziałam, że będę mieć z nią problem. Owszem jest to typowy page turner, książka na jeden wieczór. Można ją porównać do piwa gatunku european lager. Jest tak skomponowana żeby każdemu smakowało. Kwestia tego kto ma mocną głowę a kto będzie miał po niej kaca. Ja zaliczam się do tej pierwszej grupy: przeczytałam, zanadto się nie zmęczyłam i za jakieś dwa tygodnie zapomnę. Ta książka jest tak przeciętna, że aż dziw bierze ile pieniędzy włożono w jej promocję. Pomysł na fabułę jest ciekawy. Małe miasteczko pełne tajemnic, topiące się w rzece kobiety, brutalni mężczyźni i pełno rodzinnych sekretów. Jednak to za mało by zbudować na tym coś co wywoła dreszcze. Czytałam i czytałam, i w pewnym momencie wszystko zaczęło się rozłazić. Krótkie rozdziały bez cliffhangerów, wlokąca się akcja w której brak jakichkolwiek zwrotów i mało wiarygodne postacie. Duża część czytelników już po pierwszej części domyśli się zakończenia. A na domiar złego błąd logiczny, który spowodował, że cała fabuła nie była dla mnie zaskoczeniem. Więcej nie napiszę żeby nie spojlerować. To naprawdę zepsuło mi całą zabawę.

Największym minusem tej książki jest narracja. Co z tego, że znajdujemy się w malowniczej miejscowości pełnej sekretów, co z tego że autorka pięknie odmalowała nam niezwykłe okoliczności przyrody, co z tego że czujemy ten mroczny klimat i pęd rzeki skoro przez pół książki musimy się zastanawiać kto aktualnie do nas mówi? Książka podzielona jest na części n a rozdziały w których narratorami są coraz to nowi bohaterowie, a wierzcie mi jest ich całkiem sporo. Najpierw mamy do czynienia z naracją pierwszoosobową, potem trzeciosobową a na końcu mamy po prostu totalny chaos. Czytelnik przestaje się skupiać na fabule a zaczyna zastanawiać kto akurat ma głos. Było to niezwykle frustrujące. Nasi bohaterowie, praktycznie każdy mieszkaniec miasteczka, miał jakieś tajemnice, każdy mówił zagadkami, więc zamiast skupić się na wątku głównym brnęłam w ślepe zaułki ich psychiki.

Gdyby akcja książki toczyła się na oddalonej od kontynentu o setki kilometrów wyspie, gdzie mieszka kilka rodzin i nie ma służb porządkowych, wszystko nabrałoby sensu. Tutaj mamy do czynienia z policjantami którzy są największymi niemotami z jakimi miałam do czynienia. A najbardziej irytująca jest Erin, jeśli mamy takich stróżów prawa to ja podziękuję- postoję. Erin została wysłana do pomocy w śledztwie. Zawsze mi się wydawało, że jak przyjeżdża ktoś z zewnątrz to pierwsze co robi to dokładnie bada akta sprawy, siedzi nad nimi, wnika, poznaje wszystkie detale, robi wywiad środowiskowy, stara się poznać społeczność. Otóż Erin tego się po prostu nie chciało robić i sama się do tego przyznaje. Wolała biegać kilometrami po polach niż przeczytać sprawozdania. Chodziła przesłuchiwać ludzi nie wiedząc nic o ich przeszłości, oczywiście ten brak wiedzy odbił się na tym, że mało kto ją traktował poważnie. Przesłuchiwała świadków i nie wiedziała nic o mowie ciała. Po prostu totalna kompromitacja. Policja w tej książce nie prowadzi śledztwa, oni kluczą jak dzieci we mgle. Zagadka rozwiązuje się sama. I to mnie właśnie ubodło. Gdyby akcja toczyła się na wyspie to bym to zrozumiała, ale jesteśmy w Anglii- niedaleko stolicy a i tak rozwiązanie problemu znajduje się samo. Poprzez wielość bohaterów z których każdy dorzuca swoje ziarenko do stosu prawdy. A policja tylko odcina kupony.

Jak pisałam wyżej książka nie jest zła, ale na pewno nie zasługuje na środki i czas, który poświęcono w jej rozreklamowanie, no chyba że wydawca zdawał sobie sprawę jak kiepska jest i postanowił ją wypromować za wszelką cenę. Ja niestety tego nie kupuję i pewnie niedługo wyląduje w koszach z przecenami. Nie czytałam poprzedniej książki autorki ale troszkę mi jej żal bo pewnie na to nie zasługuje. Dla mnie był to przeciętny thriller. Było sporo wątków, które mnie zainteresowały, chociażby historia Topieliska. Czytało się szybko, koniec był zadowalający jednak w żaden sposób nie czuję się powalona na kolana. Dam autorce kolejną szansę, gdyż myślę że ma pomysły tylko musi popracować nad wykonaniem. Na pewno spotkanie z tą książką nie było stratą czasu. Polecam mało wymagającym czytelnikom lub początkującym w tym gatunku.

Akcja się ciągnie i ciągnie i końca nie widać. Większość bohaterów mętna jak woda w tytule. Szkoda. Książka nie jest zła, ma naprawdę dobry zamysł i czyta się ją płynnie, dużo można zapamiętać. mamy tutaj do czynienia z narracją różnych bohaterów, jednak natłok różnych perspektyw troszkę dezorientuje. Jeśli ktoś nie czytał to dużo nie straci, a jeśli czytał to spędzi całkiem przyjemny wieczór z kubkiem gorącej herbaty, kocem i książką. Wymagający czytelnik może czuć jednak za mało zadowolenia po tej powieści. Na końcu nie wiedziałam o co toczy się cały spór między bohaterami. - ig - unirosbooks

W małym miasteczku dochodzi do tragedii – kobieta prawdopodobnie popełnia samobójstwo, skacząc ze skały nad Topieliskiem, miejscem, w którym zginęło już kilka kobiet. To druga taka sprawa w przeciągu ostatnich tygodni. Nel ginie, osieracając córkę Lenę, do której przyjeżdża ciotka, Jules. Nie miała ona zbyt dobrego kontaktu z siostrą, jest jednak przekonana, że właśnie w ten sposób zmarła chciała zwrócić na siebie uwagę – zastawiając ją samą z nastoletnią dziewczyną. Jaka jest prawda? Dlaczego Nel miała tak złą opinię w tym małym miasteczku? I czy jest jakiś związek między jej śmiercią a śmiercią nastoletniej przyjaciółki jej córki, która popełniła samobójstwo jakiś czas wcześniej?

Zapisane w wodzie to thriller Pauli Hawkins, autorki Dziewczyny z pociągu. Tym razem przenosimy się do małego miasteczka, którego centralnym punktem jest rzeka i zakola, które tworzy. Nad Topieliskiem się wypoczywa, bawi, kocha, ale też rozmyśla i kończy z własnym życiem. To miejsce niebezpieczne i fascynujące zarazem.

Fabuła opowiada losy kilku osób. Widzimy nie tylko Jules, która wydaje się główną bohaterką, lecz także Lenę, obserwujemy wydarzenia oczami innych osób albo towarzyszymy im podczas kolejnych scen z życia. Bohaterów jest kilku – jedni są mniej ważni, inni bardziej. Mimo wszystko historie, które się przed nami odkrywa, w jakiś sposób się uzupełniają i przeplatają.

Każda z postaci ma własną opowieść. Nie są to osobne historie, niezwiązane z główną – śmiercią Nel – ale fragmenty każdego z bohaterów są zindywidualizowane. Tu problem w małżeństwie, tam zdrada, niepokorna nastolatka i kobieta, która chce uciec przed przeszłością. Do tego staruszka rozmawiająca z duchami i policjantka, która nie bardzo wie, komu wierzyć i czy to, co jej mówią, to tylko plotki czy celowe zmyłki. Jest matka pogrążona w żałobie i dziewczyna, która nie zapłakała po śmierci najbliższych, a także nauczyciel, który ma coś na sumieniu. Nikt nie jest czysty jak łza, każdy ma jakieś tajemnice, których nie chce wyjawić.

Akcja toczy się wokół śmierci Nel i dochodzenia, jak do niej doszło. Nie mamy typowych przesłuchań, są raczej rozmowy. Pojawia się też wiele retrospekcji, szczególnie w rozdziałach Jules. Są też fragmenty książki, którą pisała Nel. Kobieta miała obsesję na punkcie Topieliska. Czy to możliwe, by to miejsce przyciągało kobiety, które chcą ze sobą skończyć?

Najmocniejszym punktem powieści jest narracja. Jest niesamowicie zróżnicowana. Są rozdziały, w których bohaterowie mówią w pierwszej osobie oraz takie prowadzone przez trzeciooosobowego obserwatora. Te pierwsze są silnie nacechowane charakterami osób, których się tyczą. Na przykład Jules często zwraca się do zmarłej siostry, natomiast fragmenty Leny są przesycone złością i młodzieńczym spojrzeniem na świat. Każdy bohater jest inny i inna jest narracja w rozdziałach opatrzonych kolejnymi imionami.

Drugim plusem jest atmosfera. Nie ma w powieści nagłych zwrotów akcji i szaleńczego tempa, a jednak czyta się ją szybko, nie można się oderwać. To właśnie ta tajemnica, którą w treści zawarła autorka, miejsce, które wykreowała, i bohaterowie sprawiają, że tekst jest tak wciągający.

Zapisane w wodzie to świetna książka, którą przeczytałam z dużą przyjemnością. Nie nastawiajcie się jednak na thriller, który wywoła u was ciarki na plecach, ani na powieść sensacyjną, w której co stronę coś się wydarzy. Uzbrójcie się w cierpliwość, dajcie szansę fabule, która jest przesycona tajemniczością i skomplikowanymi relacjami międzyludzkimi. To książka, która wciągnie was na dno mrocznej rzeki i przytrzyma, aż zabraknie wam tchu. Gorąco polecam.

Dobry kryminał z zaskakująco feministycznym zacięciem. Ma, oczywiście, kilka swoich wad, ale jest idealna na wiosenny czy letni wieczór z książką. Atmosfera tajemniczego Topieliska, historia kłopotliwych kobiet i mroczna tajemnica z przeszłości potrafią poruszyć. A tym, którzy nienawidzą "Dziewczyny z pociągu", spieszę donieść: "Zapisane w wodzie" to zupełnie coś innego. Choć, moim zdaniem, też jest dobre.

A po nieco dłuższą recenzję zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]