Rodzina z domu obok

Rodzina z domu obok - Johna Glatta

"Rodzina z domu obok" to poruszająca i niepokojąca opowieść autorstwa Johna Glatta, która przenosi czytelników do mrocznego świata rodziny Turpin, mieszkającej w pozornie spokojnej kalifornijskiej dzielnicy. Książka opiera się na prawdziwych wydarzeniach, które wstrząsnęły Ameryką i skłoniły do refleksji nad tym, co może się kryć za zamkniętymi drzwiami sąsiednich domów.

Glatt z ogromnym zaangażowaniem opisuje życie Turpinów, którzy na zewnątrz wydawali się idealną, wielodzietną rodziną. Jednak w rzeczywistości David i Louise Turpin przez lata znęcali się nad swoimi trzynastoma dziećmi - głodzili, więzili i maltretowali. Autor przytacza liczne dowody i relacje świadków, które stopniowo odkrywają mroczne sekrety rodziny.

Narracja książki jest płynna i wciągająca, choć miejscami może wydawać się nieco chaotyczna. Glatt zręczniełączy fakty z emocjami, ukazując zarówno okrutne czyny rodziców, jak i dramatyczne przeżycia dzieci. Warto dodać, że autor nie stroni od szczegółowych opisów, co może być dla niektórych czytelników trudne do strawienia.

Mimo że "Rodzina z domu obok" traktuje o przerażających i szokujących wydarzeniach, to jednak warto sięgnąć po tę książkę, aby zrozumieć, jak ważne jest dostrzeganie oznak przemocy i nieprawidłowości w otaczającym nas świecie. Ta historia uczy empatii, współczucia i pokazuje, że nawet w najbardziej beznadziejnych sytuacjach istnieje nadzieja na odmianę losu.

Podsumowując, "Rodzina z domu obok" to poruszająca, ale i przerażająca opowieść, która z pewnością zapadnie w pamięć każdemu czytelnikowi. John Glatt stworzył książkę,która także skłania do refleksji i przypomina o tym, że nie zawsze poznajemy prawdziwe oblicze ludzi, nawet tych najbliższych. Polecam

Niewiarygodne, a jednak prawdziwe. Louise Turpin od lat młodzieńczych chciała mieć męża i gromadkę dzieci. Choć może gromadka to za mało powiedziane, bo kobieta od zawsze pragnęła aż dwanaściorga dzieci. I swój cel osiągnęła, a nawet go przebiła. Co nią kierowało? Na pewno nie instynkt macierzyński, ponieważ razem z mężem zafundowała swoim dzieciom koszmar, który nie mieści się w głowie.

W styczniu 2018 roku na numer alarmowy zadzwoniła siedemnastoletnia Jordan Turpin – jedna z trzynaściorga dzieci Louise i Davida Turpinów - i poinformowała służby o tym, że wraz z rodzeństwem od lat jest torturowana psychicznie i fizycznie przez rodziców. Na światło dzienne wyszły liczne zaniedbania i nadużycia, jakich para dopuściła się względem potomstwa. Ciężko uwierzyć, że ta historia wydarzyła się naprawdę.

David i Louise zostali parą kiedy jeszcze na dobrą sprawę byli dziećmi. Skrzywdzona w najgorszy sposób przez członka rodziny Louise chciała jak najszybciej wyrwać się z domu rodzinnego. Wraz z mężem uchodzili za przykładnych rodziców, nikt więc nie przypuszczał co kryje się za zamkniętymi drzwiami ich domu.

Dzieci Turpinów, w wieku od 2 do 29 lat, w momencie zatrzymania ich rodziców były skrajnie wychudzone. Najstarsza córka nie ważyła nawet 40 kilogramów. Dzieci od lat były głodzone, mogły kąpać się tylko raz w roku. Nie chodziły do szkoły, nie pobierały nauki, nie zmieniano im ubrań i pościeli. Załatwiały się pod siebie, a na ich ciele widoczne były ciemne plamy brudu. Niektóre dzieci były przykuwane do łóżek łańcuchami, co miało wymusić ich posłuszeństwo.

Mimo że język jest wyważony, okrucieństwo wylewa się z niemal każdej strony. Ostrzegam, że to historia tylko dla osób o mocnych nerwach.

Jeśli to ma być debiut, zostaje tylko zacierać ręce w oczekiwaniu na kolejne książki. Zwykle gratulacje zamieszczam na końcu, tym razem muszę już, od razu – GRATULUJĘ.

Miałam tylko zapoznać się z zarysem ogólnym, rozdział lub dwa; zmęczona byłam. Czytałam do słowa koniec w epilogu.

„Człowiek jest tajemnicą, a prawda jest nieosiągalna”.

Błyskotliwa, w spokojnym tempie, dopracowana w każdym zdaniu. Pochłaniająca czytelnika w całości, puszcza dopiero po wszystkim. Jeszcze doczytuję poszczególne rozdziały; słowa komunikatywnie, jedwabiście sączą się ze stron.

Kryminał o pozorach, ukrytych pragnieniach, noszeniu publicznego oblicza dla otoczenia. Poznajemy historię z perspektywy każdego z bohaterów, a w wiadomo > punkt widzenia zależy od punktu leżenia

Horror który dostał się w moje ręce przypadkiem, którym jest 'Rodzina z domu obok' Johna Glatta, całkowicie mnie zmroził i pozostawił w osłupieniu które pozostało przez długi czas. Zdałam sobie sprawę, że zło w gruncie rzeczy jest banalne i może czaić się tuż zac rogiem, możemy być jego całkowicie nieświadomi. Tę pozycję z gatunku literatury faktu należy przeczytać, gdyż wiele mówi o sprawach, których czasem wolelibyśmy być nieświadomi.

Co was najbardziej przeraża w historiach #truecrime?

Do tej pory myślałam, że jestem osobą o mocnych nerwach, ale myliłam się, gdyż ta historia mnie pokonała.

~"RODZINA Z DOMU OBOK" Johna Glatta autora "Zaginionych dziewczyn" to kolejna wrzynająca się w ludzki umysł i przerażająca historia literatury faktu, która poprzez ogrom okrucieństwa pozostanie z nami na długo.

Jest to następna opowieść, która już od początku łamie stereotyp kochającego rodzica, wywołując w czytelniku niewyobrażalny ogrom negatywnych emocji, okraszonych pokładami złości, strachu oraz bezsilności ludzkiej na cierpienie najbardziej niewinnej jednostki, która są dziećmi.

~Historia, którą przedstawił nam John Glatt to prawdziwy i potworny horror trzynaściorga maltretowanego rodzeństwa Trupim, mieszkających w domu Perris w Kalifornii.

Jest to mroczna, niewyobrażalna i bestialska wręcz historia dzieci więzionych przez własnych rodziców i ich "długa" droga do wolności, która tak naprawdę mogłaby trwać jeszcze latami, gdyby nie odwaga jednej z ofiar, a mowa tutaj o siedemnastolatce. Nastolatce, która zdecydowała się przeciwstawić okrucieństwu własnych rodziców.By móc uratować siebie oraz własne rodzeństwo w wieku od 2-29 lat z rąk największych katow - rodziców. Rodziców, którzy powinni zapewniać bezpieczeństwo, okazywać ciepło wraz z ogromnymi pokładami miłości!

~"Rodzina z domu obok to lektura przy której niejednokrotnie musiałam odłożyć książkę, gdyż ogrom nieludzkiego okrucieństwa przerażał i mnie, wywołując tym samym natłok mrocznych myśli, frustracji oraz złych emocji oklejonych łzami.

Do dziś nie jestem w stanie odtworzyć w swojej wyobraźni tego czego bezkarnie dopuszczali się na swoich dzieciach David i Louise Turpin wyrodni rodzice, którzy każdego dnia torturowali fizycznie, psychicznie, bili głodzili, przykuwali łańcuchami do łóżka na długie tygodnie, trzymali w klatkach, a tym samym nie udostępniali dostępu do służby zdrowia, higieny oraz edukacji.

~Tylko dla czytelników o mocnych nerwach.Jest to niełatwy dokument przedstawiający patologiczny obraz domu, którzy stworzyli rodzice własnym dzieciom.

Reportaż przez, który zastanawiamy się ile jest takich domów obok nas?

Polecam J.K.

14 stycznia 2018 roku siedemnastoletnia Jordan Turpin, mieszkająca przy 160 Muir Woods Road w Perris w Kalifornii, wymknęła się z domu i nawiązała połączenie alarmowe, tym samym kończąc gehennę swoją i swojego licznego rodzeństwa, zgotowaną im przez własnych rodziców, Davida i Louise Turpinów. Dumnych posiadaczy trzynaściorga potomstwa w wieku od dwóch do dwudziestu dziewięciu lat, których zmusili do życia w prawie całkowitej izolacji. Głodzone, bite, całymi tygodniami trzymane na łańcuchach i w klatkach, siedzące we własnych odchodach, bardzo rzadko zażywające kąpieli, przeżywające niewyobrażalne katusze w czterech ścianach okrutnie brudnego, wiecznie cuchnącego domu. Scenariusz horroru? Nie, ta historia wydarzyła się naprawdę. Co więcej, bardzo możliwe, że nie jest to jednostkowy, odosobniony przypadek. Takich rodzin prawdopodobnie jest więcej. Takich rodziców z piekła rodem.

John Glatt urodził się w Londynie. Edukację zakończył w wieku szesnastu lat i imał się różnych nisko opłacanych prac, zanim rozpoczął swoją karierę dziennikarską. Zaczynał od małej gazety tygodniowej, a z czasem zaczął pisać dla większych angielskich magazynów z pozycji wolnego strzelca. W 1981 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie dołączył do zespołu News Limited i pisał między innymi dla takich medialnych gigantów jak „Newsweek” i „New York Post”. Jego pierwsza książka true crime, „For I Have Sinned: True Stories of Clergy Who Kill” ukazała się w roku 1998. Parę lat wcześniej wydano jego „Rage AND Roll: Bill Graham AND the Selling of Rock”, biografię niemiecko-amerykańskiego impresario i promotora koncertów rockowych Billa Grahama. Pierwszą wydaną w Polsce książką Johna Glatta były „Zaginione dziewczyny”, autentyczna historia młodych kobiet przetrzymywanych w domu w Cleveland przez kierowcę autobusu szkolnego, Ariela Castro, która ukazała się pod szyldem wydawnictwa Filia w 2021 roku. To samo wydawnictwo na 2022 rok przygotowało kolejną głośną książkę true crime Johna Glatta, „Rodzinę z domu obok” (oryg. „The Family Next Door: The Heartbreaking Imprisonment of the Thirteen Turpin Siblings AND Their Extraordinary Rescue”), pierwotnie wydaną w roku 2015. Pisał już między innymi o Josefie Fritzlu, który więził dzieci w swoim domu w Australii; przybliżył swoim czytelnikom sprawę Phillipa i Nancy Garrido, którzy porwali jedenastoletnią dziewczynkę i zgotowali jej prawdziwe, trwające wiele lat piekło, i oczywiście spisał też wstrząsającą historię trzech kobiet skazanych na wieloletnią niewolę przez Ariela Castro. Nic więc dziwnego, że gdy John Glatt po raz pierwszy usłyszał o rodzinie Turpinów, po obejrzeniu zaledwie jednego reportażu o Domu grozy postanowił uczynić tę niewyobrażalną sprawę tematem swojej kolejnej książki.

Gdyby „Rodzina z domu obok” była powieścią, to zapewne niejeden odbiorca uznałby, że autora zanadto poniosła wyobraźnia. Niemożliwe, naciągane. Zawieszenie niewiary w takim przypadku jest niewykonalne. Takie rzeczy nie mogłyby się zdarzyć w realnym świecie. No, chyba że kiedyś – w czasach nieszczęsnej Sylvii Likens. Gdyby tylko była to powieść... Czytając „Rodzinę z domu obok” pióra Johna Glatta ciągle musiałam sobie przypominać, że to nie jest klasyczny horror ekstremalny, ani nawet zbeletryzowana wersja autentycznej historii, jak przerażająca „Dziewczyna z sąsiedztwa” Jacka Ketchuma, tylko reportaż w formie książkowej. True crime, nie fikcja literacka. Kiedy już myślę, że nic na tym podłym świecie nie jest w stanie mnie zaskoczyć – chyba że pozytywnie – John Glatt prowadzi mnie do „rodzinnego gniazdka”, które pokazuje jak bardzo byłam naiwna. Myślałam, że nic złego, co ludzkie nie jest mi obce. Okazuje się jednak, że w dzisiejszych czasach, w tak zwanym cywilizowanym świecie, można z łatwością latami ukrywać swoje liczne potomstwo niejako na widoku. Najstarsza córka Davida i Louise Turpinów miała dwadzieścia dziewięć lat, gdy wreszcie schwytano jej rodziców. Mniej więcej tyle trwała jej gehenna. Innymi słowy, w przybliżeniu tyle potwornym rodzicom zajęła budowa odrażającego więzienia, którym zarządzali wyjątkowo twardą ręką. Ze zdumiewającą swobodą, z nadzwyczajną łatwością odizolowali swoje dzieci od społeczeństwa. Ostatni dom, w którym mieszkało małżeństwo Turpinów stał w malowniczej, spokojnej dzielnicy w kalifornijskim mieście Perris. W towarzystwie zdecydowanie lepiej prezentujących się nieruchomości. Ładne domki, wypielęgnowane trawniki, kolorowe rabaty – na tym tle dom przy 160 Muir Woods Road mocno się wyróżniał. Szpecił tę poza tym pocztówkową scenerię. Niektórym może się nasunąć pytanie: gdzie byli sąsiedzi, gdy David i Louise Turpinowie znęcali się nad swoim potomstwem? Dlaczego nikt nie zareagował? Pewnie dlatego, że nikt nie podejrzewał tych dziwnych ludzi o coś takiego. Byli bardzo skryci, ale to przecież nie zbrodnia. Owszem, ich dzieci rzadko wychodziły z domu i były bardzo blade, ale to jeszcze nie powód do wszczynania alarmu. W każdym razie w sąsiedztwie Turpinów nikogo nie zaniepokoiło to na tyle, by powiadomić policję czy opiekę społeczną. Czy można ich winić? Zastanówmy się: czy gdyby w naszym sąsiedztwie, tuż pod naszym nosem, działy się podobne rzeczy, nie umknęłyby one naszej uwadze? Jak w „Oknie na podwórze” Alfreda Hitchcocka? Wniosek: podglądaj swoich sąsiadów. Bez przesady, ale historia rodziny Turpinów pokazuje, że warto być czujnym. Uważnie rozglądać się wokół siebie, ale bez popadania w paranoję. Odrobina nieufności w tym strasznym świecie raczej nikomu nie zaszkodzi. Czasami jednak to nie wystarczy. Instynkt śpi, gdy przybywają potwory. Nie, nie potwory – ludzie, którzy na pierwszy rzut oka niczym szczególnym się nie wyróżniali. Chyba, że dla kogoś dziwne jest prowadzenie nocnego trybu życia, upiornie jasna karnacja i wyraźna niechęć do zawiązywania sąsiedzkich relacji. Turpinowie kojarzyli się niektórym sąsiadom z wampirami, a konkretniej Cullenami z bestsellerowych, przeniesionych na ekran powieści Stephenie Meyer. Nikt z ich ostatniego sąsiedztwa nie wiedział, że mieli aż trzynaścioro dzieci, dopóki pewna dzielna dziewczyna nie wzięła sprawy w swoje ręce. Siedemnastoletnia Jordan Turpin, jedna z ofiar Davida i Louise Turpinów, która wtedy wyglądała i mówiła jak dziesięciolatka. Do takiego stanu rodzice doprowadzili własną córkę. I prawie całe jej rodzeństwo. Dwuletnia Janna uniknęła losu swoich braci i sióstr (wszyscy nosili imiona na „J”, co dla ich rodziców, czy raczej ludzi, którzy sprowadzili ich na świat, było ukłonem w stronę Biblii, ukłonem w stronę ich chrześcijańskiej wiary), najprawdopodobniej tylko dzięki swojej starszej siostrze. Aż strach pomyśleć, co by było, gdyby nastoletnia Jordan pewnego ranka nie wymknęła się z domu, by zadzwonić pod 911. Bo nie mogła dłużej słuchać płaczu swoich dwóch młodszych sióstr zakutych w łańcuchy. I bała się, że może już nie mieć okazji do wprowadzenia w życie swojego planu. Że druga taka szansa może się już nie pojawić. Szansa na opuszczenie więzienia, w którym tkwiła od urodzenia.

John Glatt nie okaże cienia litości odbiorcom „Rodziny z domu obok”. Wciągnie w otchłań szaleństwa, której architektami byli z pozoru kochający, troskliwi rodzice trzynaściorga dzieci. Najpierw jednak przedstawi nam warunki, w jakich dorastali David i Louise Turpinowie. Poznamy dwa zaprzyjaźnione rody należące do wspólnoty zielonoświątkowej. Rodziców Davida można chyba nazwać ortodoksyjnymi chrześcijanami, którzy zadbali o to, by ich synowie równie poważnie traktowali sferę duchową. Przez jakiś czas - jeśli chodzi o Davida, któremu Louise wpadła w oko, gdy miała zaledwie dziesięć lat. Wykorzystywana seksualnie przez swojego dziadka, za przyzwoleniem własnej matki, córki tego majętnego podofila, który jej też zniszczył dzieciństwo. Właściwie to ona regularnie, w tajemnicy przed mężem, prowadzała Louise i jej siostry, do swojego ojca pedofila, nie widząc lepszego sposobu na zarobienie trochę grosza. Psycholodzy mogą uznać, że to właśnie miało decydujący wpływ na psychikę Louise. Złe ziarno. Takie rozważania na kartach „Rodziny z domu obok” snuje John Glatt, w oparciu o opinie ekspertów. Zdarza się niestety, że ofiary przemocy (fizycznej, psychicznej i/lub seksualnej) niejako podświadomie zakochują się w osobnikach z charakteru przypominających ich krzywdzicieli. Może młodziutka Louise wyczuła w swoim starszym koledze, wzorowym uczniu, szczerze kochającym swojego Boga chłopaku, coś, co zdaje się umykało wszystkim innym. Tak czy inaczej, w wieku szesnastu lat uciekła ze swoim Davidem, poślubiła go, a jakiś czas potem zaczęła realizować jedno ze swoich życiowych celów: wydać na świat dwanaścioro dzieci. Z największych zaskoczeń, jakie przyniosła mi ta książka to: dwukrotne umarzanie przez sąd długów Louise i Davida Turpinów (szaleją na kredyt, ogłaszają upadłość i cała historia się powtarza – aż dziw, że Stany Zjednoczone jeszcze nie zbankrutowały...) oraz łatwość prowadzenia, czy nieprowadzenia fikcyjnej szkoły prywatnej. David sobie taką założył, na papierze (tj. przez internet) i przez siedem lat jej rzekomej działalności nie przeprowadzono ani jednej - ani jednej! - kontroli. Oficjalnie rodzice sami uczyli swoje pociechy, a w rzeczywistości... Chłosty pasem, sprzączką, wiosłem, metalowym słupkiem do namiotu owiniętym szklanym włóknem z metalowymi końcówkami wczepiającymi się w ciało. Zepchnięcie ze schodów. Szczypanie, duszenie, miotanie po pokoju ciągnąc za włosy, bicie po głowie. Skuwanie łańcuchami na całe tygodnie, niekiedy miesiące, nierzadko bez przerw na toaletę. Zakazywanie kąpieli nawet przez cały rok. I głodzenie. Wyobraźcie sobie rodziców, którzy objadają się na oczach swoich głodnych, przeraźliwie wychodzonych dzieci. Wyobraźcie sobie rodziców, którzy kupują ciasto, żeby ich głodujące dzieci mogły patrzeć jak pleśnieje. Jak to opisać? Jak to w ogóle objąć rozumem? „To boli, kiedy się pomyśli, co jedna istota ludzka jest w stanie zrobić drugiej. Takie coś zostaje w głowie na długo” – mówi jeden z pozytywnych bohaterów tej okropnej historii. Inny natomiast pyta: „Co oni mieli w głowach?”. I tak to zostawię. Przejdę do innej materii, zanim znowu się rozkleję. Warsztat autora, który, najwyraźniej poświęcił mnóstwo czasu na samo zbieranie materiału. Dobrze się przygotował do przelania na papier tej szokującej opowieści, przy której „Kwiaty na poddaszu” V.C. Andrews wydają się bajeczką dla grzecznych dzieci. Albo taki „Dom Glassów: Dobra matka” Steve'a Antina– akurat ten tytuł (ach, i nie zapominajmy o „Władcy much” Williama Goldinga) pada w niniejszym teście. Nie będę się spierać nawet z tymi czytelnikami, którzy orzekną, że przy „Rodzinie z domu obok” blednie nawet „Dziewczyna z sąsiedztwa” Jacka Ketchuma. Nie zrozumcie mnie źle, nie mówię, że tak jest. Po prostu nie potrafię powiedzieć, który z tych potężnych wstrząsów, w moim przypadku, był potężniejszy. Tak, autor zdobył całkiem pokaźną ilość informacji, ale przy tak prostym warsztacie (krótkie, acz dość treściwe zdania/fragmenty opisowe), to nie wystarczyło do wypełnienia wszystkich tych stronic. Polskie wydanie liczy sobie przeszło trzysta pięćdziesiąt stron. Niby niewiele, ale w dalszej partii John Glatt zaczyna się powtarzać – spokojnie można by to skrócić. Nie przedłużać na siłę? Niestety, ale tak to odebrałam. I to w sumie jedyny, ale nie taki znowu mały zgrzyt w tym ciężkim brzmieniu. Bezlitosnym gwałcie na moim umyśle, ot co!

Pozycja dla odważnych i ciekawych świata. O kompletnym upadku tak zwanego człowieczeństwa z jednej z strony, a z drugiej budujących odruchach serca. Za przykład niech posłuży tutaj pewien bezdomny mężczyzna, który oddaje cały swój skromny majątek okrutnie poszkodowanym nie przez los tylko własny rodziców. I Ty mogłeś być takim małym Turpinem. I Ty, i ja mogliśmy/mogłyśmy urodzić się „w domu obok”. Ta myśl towarzyszyła mi podczas tej wyczerpującej emocjonalnie przeprawy przez bagno, które niestety nie narodziło się w wyobraźni autora. Wstrząsająca, to za mało powiedziane. „Rodzina z domu obok” Johna Glatta to prawdziwa historia rodzinnej sekty, czy czegoś w tym rodzaju. Można prościej: piekło dzieci. Rzeź niewiniątek. Kaźń zgotowana przez biologicznych rodziców. To jest straszne. Ostrzegam: naprawdę coś okropnego. To, co się wyprawia na tym świecie.

Ta historia wydarzyła się naprawdę. 😱 Mimo, że nie słyszałam wcześniej o rodzinie Turpinów i o dramacie jaki zgotowali rodzice własnym dzieciom, byłam bardzo wstrząśnięta. W sieci znalazłam sporo informacji i zdjęć dotyczących tej przerażającej sprawy. 🤯

•

Początek 2018 roku jest przełomowy dla całej trzynastki rodzeństwa. W końcu jedno z nich wykazało się ogromną odwagą i uciekło z więzienia, jakie stworzyli im rodzice. Dom, który dla większości z nas jest azylem, miejscem w którym czujemy się bezpiecznie i komfortowo, dla nich był tylko synonimem cierpienia, głodu i bólu. Osoby, które powinny troszczyć się, kochać i stawiać dobro własnych dzieci na pierwszym miejscu, stały się oprawcami i katami. Niczego nie świadomi sąsiedzi oraz rodzina nabrali się na ich sztuczne uśmiechy i pozorowane zdjęcia. Prawda była jednak szokująca. Louise i David przetrzymywali swoje dzieci w wieku od 2 do 29 lat w całkowitej izolacji. Uzależnili ich psychicznie, bili, głodzili i zaniedbywali. Kąpiel tylko raz do roku, nauczanie domowe tylko na papierku, przykuwanie do łóżka i siedzenie we własnych fekaliach. Tak przejawiała się "miłość" tych zwyrodnialców. To odrażające.

•

Wiem, że może nie każdy jest gotowy na tę historię. 💔 Na koszmar i makabrę, która działa się w samym środku Kalifornii, w cywilizowanym świecie. Ale musimy mieć świadomość, że takie rzeczy, nieważne jak bardzo byśmy tego nie chcieli, po prostu się dzieją. Świat jest pełen popapranych ludzi, pozwólcie, że przykładów nie będę tu przytaczać. Książkę polecam! 🖤

•

Za możliwość przeczytania dziękuję @wydawnictwofilia . ❤️

ło często czai się za zamkniętymi drzwiami, a pozory bardzo mylą!

Jeden telefon wykonany ukradkiem był niczym kamień, który spowodował lawinę, niczym kropla, która wydrążyła skałę i spowodowała, że tama uległa zniszczeniu. Owa tama trzymała w swoich ryzach gigantyczny koszmar kilkunastu osób, który dział się przez wiele lat. Przez tysiące dni trzynaścioro dzieci było uwięzionych w czterech ścianach domu przez własnych rodziców, którzy zgotowali im prawdziwe piekło. W imię czego? Na to pytanie szukałam odpowiedzi czytając książkę Johna Glatta, która momentalnie zmroziła moją krew w żyłach. Byłam ciekawa, co było przyczyną by ludzie wobec własnych dzieci stali się bestiami gotowymi do zadawania najgorszych tortur. W tym wszystkim najbardziej okropne jest to, że ta książka opowiada niestety historię, która wydarzyła się naprawdę.

Rodzina Turpinów dla sąsiadów i otoczenia wydawała się normalna i zwyczajna. Wiele osób miało Louise i Dawida za przykładnych, wzorowych rodziców, którzy troszczą się o swoje dzieci. Przecież mieli ich aż trzynaścioro, kupowali im ubrania, prezenty, dbali w domowym zaciszu o ich edukację i wykształcenie. Nikt nie miał żadnych wątpliwości. Nikt niczego nie podejrzewał, ale szokująca prawda wyszła w końcu na jaw i doszło do interwencji policji, która zakończyła koszmar trwający zbyt długo.

14 stycznia 2018 roku, jak każdego dnia wiele razy, zadźwięczał po raz kolejny numer alarmowy. Operatorka linii 112 na pewno na bardzo długo zapamiętała tę rozmowę. Po drugiej stronie miała na linii młodą kobietę, która poprosiła o pomoc. Jej wołanie było pełne rozpaczy, a zgłoszenie było nietypowe. Ktoś mógłby mieć je za głupi żart. 17-letnia Jordan Turpin uciekła przez okno i skontaktowała się ze światem zewnętrznym. Poprosiła o ratunek i wyzwolenie z jarzma niewoli rodziców. Potem wszystko potoczyło się niczym lawina...

Ta historia jest potworna, pełna okrucieństwa i grozy. Jej przeczytanie może zmienić nasze postrzeganie najbliższego otoczenia i wzmóc naszą czujność. Bo zło czai się w mroku i często ubiera pelerynę, która sprawia, że staje się niewidzialne. Pozory mylą, a stereotypy mogą przesłonić prawdziwy obraz. Tym razem był ON tak okropny, że trudno było w niego uwierzyć. Tak, pewnie wielu z Was pomyśli, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Autor opisuje tę historię w aptekarski sposób nie oszczędzając czytelnikom drastycznych szczegółów, które tworzą makabryczny obraz. Nie wierzę by ktokolwiek, kto przeczyta ten tytuł nie był wstrząśnięty do granic możliwości.

To nie jest łatwa lektura. Może wywoływać koszmary senne, może rodzić strach. To nie książka przy której się zrelaksujemy czy odpoczniemy. Mimo to nie żałuję czasu poświęconego na jej przeczytanie. To publikacja, która niesie w sobie ważne przesłania. Nie możemy odwracać oczu od trudnych spraw, nie możemy w imię tolerancji i nie wtrącania się w nie swoje sprawy unikać pomocy krzywdzonym dzieciom. Nie pozwólmy by znieczulica kiedykolwiek zamknęła nam oczy.

Do naszej świadomości co jakiś czas trafiają informacje z różnych zakątków świata o potworach w ludzkiej skórze. Za pomocą środków masowego przekazu nasze głowy są bombardowane kolejnymi makabrycznymi zbrodniami, brutalnymi gwałtami czy też przerażającymi torturami. Przykładów okrucieństwa, jakich dopuszczają się ludzie jest całe mnóstwo. Niestety. Każde z nich niesie ze sobą znamiona niewiarygodnego zdeprawowania ludzkiego, które najzwyczajniej w świecie nie mieści się w żadnym obszarze ludzkiej wyobraźni u przeciętnego i zdrowego człowieka.

Louise i David Turpinowie, o których pisze John Glatt w swojej najnowszej książce „Rodzina z domu obok” to odrażające istoty, które swymi czynami na nowo zdefiniowali pojęcie „piekła na ziemi”. Dopuścili się wieloletniego torturowania swoich dzieci na niewyobrażalną wręcz skalę, powodując ich całkowitą niemal destrukcję na każdej z płaszczyzn. Właściwie każda z kar czy też tortur, jaką umielibyśmy sobie wyobrazić, dla dzieci Turpinów byłaby z pewnością jedynie pobożnym życzeniem o łagodne traktowanie. Przykładów okrucieństwa tych potworów nie ma sensu teraz wypisywać, rozwodząc się nad ich skalą. Tego po prostu trzeba doświadczyć, sięgając po tę wstrząsającą historię, która na długo jeśli nie na zawsze pozostanie już w naszych głowach. Lektura ta jednak jest przeznaczona z pewnością dla czytelników o mocnych żołądkach i równie silnych psychikach, o czym należy pamiętać przy sięganiu po nią.

Po skończeniu książki, którą właściwie przeczytałem jednym tchem dochodzę do smutnego wniosku, że tragedii dzieci Turpinów, jak i wielu im podobnych można było uniknąć. Ich dramat był bowiem przede wszystkim skutkiem spaczonej psychiki „ludzi”, którzy nigdy nie powinni stąpać po tej ziemi. Był niestety także sumą ludzkich niedopatrzeń, zaniedbań oraz brakiem zwykłej empatii (nie mylić absolutnie z wtykaniem nosa przez wścibskich ludzi w nie swoje sprawy). Ten świat nosił już stanowczo za dużo zła. Pora abyśmy jako ludzkość wreszcie to zrozumieli…

Wydawnictwu Filia jak zawsze ogromnie dziękuję za egzemplarz do recenzji.

David i Louise Turpin to z pozoru zwykłe małżeństwo. Dom, praca, dzieci... Lecz czy na pewno tak jest?

Rodzina była bardzo liczna. Było ich piętnaścioro. Dwoje rodziców oraz trzynaścioro dzieci. Mimo iż ciągle były kupowane nowe ubrania oraz zabawki to żadne z sąsiadów nie widziało by, któreś z dzieci bawiło się nimi w ogrodzie. Dlaczego?

David i Louise Turpin więzili swoje dzieci. Były przywiązywane do łóżek, rzadko karmione, a myć mogły się raz do roku. Najstarsza córka ważyła zaledwie 37kg, a 17 latka wyglądała jak 10 letnie dziecko.

Rodzina zapraszała do siebie czasem swoich krewnych lecz nikt nie zauważył niczego dziwnego. Przeciwnie! Twierdzili oni, że radzą sobie świetnie przy takiej ilości dzieci.

Funkcjonariusze podczas interwencji znaleźli 22 letnią dziewczynę przykutą do łóżka, a dwójka dzieci wyglądała jakby tuż przed przybyciem funkcjonariuszy zostali uwolnieni. ''Rodzice'' nie potrafili wytłumaczyć dlaczego dziewczyna jest związana. Dzieci miały zaniki pamięci, były otępiałe, nie potrafiły pisać oraz czytać.

19.04.2019 małżeństwo Turpinów usłyszało 37 zarzutów, a David dostał dodatkowy zarzut za molestowanie. Podczas procesu przeprosili swoje dzieci i powiedzieli, że nie chcieli zrobić im krzywdy. W książce są wydarzenia, które się powtarzają(co jest trochę nie potrzebne), ale być może było to celowe. Mimo to bardzo polecam ''Rodzina z domu obok''. Ja bardzo lubię takie historie(o ile można to tak nazwać...Wiecie o co mi chodzi ;) ). Bardzo zachęcam do zapoznania się z tą książką.

Władza, kontrola i dominacja.

Przerażająca historia rodziny Turpinów. To losy dzieci, które za drzwiami pozornie normalnego, amerykańskiego domu przeżywały prawdziwą gehennę. Rodzeństwo zostało zupełnie odcięte od świata. Manipulowano nimi mając na celu tworzenie bezpodstawnych obaw związanych ze światem zewnętrznym.

To bardzo dobry reportaż, który w możliwie jak najbardziej skrupulatny sposób opisuje to, co działo się przez lata w domu Turpinów. Przedstawia również czynniki, które miały znaczący, jak nie dominujący wpływ na ukształtowanie się tak spaczonej psychiki.

Autor sięgnął do podstaw. Na światło dziennie wyciągnął mroczne tajemnice rodzin Louise i Davida. Ciężko jest budować normalny dom bazując na tak przegniłych korzeniach. Znęcanie i molestowanie było praktykowane latami przez kolejne pokolenia. Dużo wcześniej wymagana była interwencja z zewnątrz. Odpowiedzialnych za tę zbrodnię jest więc znaczenie więcej osób.

Czytelnik dostaje relacje wielu osób powiązanych ze sprawą. Wypowiadają się siostry Louise, rówieśnicy oraz nauczyciele dzieci, sąsiedzi. Wszyscy oni widzieli dziwne zachowania, pojedyncze symptomy tego, że w tej rodzinie może dziać się coś niedobrego. Niestety nikt w porę nie zareagował. Zabrakło dozoru organów kontrolnych. Fenomenem jest tu prawo finansowe jakie wówczas panowało w Kalifornii. Turpinowie kilka razy ogłaszali upadłość, a nadal mogli zaciągać ogromne kredyty.

Przedstawione są również zeznania specjalistów, między innymi lekarzy i psychiatrów sądowych. Ostatecznie wypowiadają się sami poszkodowani.

Autor zawarł także szczegółowe opisy wkroczenia policji do domu Turpinow oraz późniejszego procesu. Każdy aspekt jest więc zrelacjonowany i przeanalizowany bardzo szczegółowo.

Rzadko sięgam po reportaże, jednak temat tego bardzo mnie zaciekawił i poruszył. Nie spodziewałam się aż tak ogromnej skali okrucieństwa jakiego doświadczyły te dzieci. Przemoc fizyczna latami przeplatana ze znęcaniem psychicznym wywarła trwałe piętno na zdrowiu trzynaściorga niewinnych istnień.

To trzeba przeczytać! O tym należy mówić!

W jakich relacjach jesteście ze swoimi sąsiadami? Co możecie powiedzieć o rodzinach, które mieszkają kilka domów od was? Ile jest takich przypadków, gdzie o sąsiadach możemy powiedzieć, że to wspaniała, kochająca się rodzina, a tak na prawdę w ich domu rozgrywa się dramat?

Tak właśnie jest w przypadku rodziny Turpinów. Książka "Rodzina z domu obok" przedstawia losy trzynaściorga rodzeństwa, maltretowanych przez swoich rodziców.

Louise i David Turpinowie mieli uchodzili wśród społeczeństwa za dobrą rodzinę. Jednak to co się działo za murami ich domu przeszło ludzkie pojęcie.

Dramat trzynaściorga dzieci skończył się dopiero 14 stycznia 2018 roku, kiedy to jedna z dziewczynek wyszła prze okno swojego domu w Perris i zadzwoniła pod numer 911.

Czytając tę książkę nie raz łapałam się za głowę i myślałam, jak to możliwe, że nikt nie zainteresował się tą rodziną. Dzieci teoretycznie uczyły się w domu, bez żadnej kontroli. Sąsiedzi wypowiadając się na ich temat mówili, że dzieci są bardzo nieśmiałe i wychudzone.

Rodzina powinna kojarzyć się każdemu dziecku z poczuciem bezpieczeństwa i miłości. Niestety coraz częściej rodzice zachowują się jak sadyści, a dzieci traktują gorzej jak zwierzęta.

Jest to bardzo trudna, ale i ważna lektura.

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Autor: John Glatt

Tytuł: „Rodzina z domu obok”

Wydawnictwo: @filianafaktach

Premiera: 9.02.2022

Jestem przerażona złem, które istnieje na świecie. To nie tak, że patrzę przez różowe okulary i nie wiem, że zdarzają się takie podłości.Wiem, że zło istnieje, ale chyba człowiek nie zdaje sobie sprawy, z ogromu tych dramatów jakich można wyrządzić swoim bliskim. Czytałam wiele thrillerów, kryminałów, kilka razy sięgnęłam po grozę, ale… Te wszystkie potworne i przerażajace historie, które poznałam były fikcją. Pomimo tego, że pewnie w wielu z nich było ziarno prawdy nie odczuwałam tego tak,jak w przypadku historii, którą od początku do końca napisało prawdziwe życie. Życie biednych dzieci, które urodziły się i wychowały w domu potworów. Katów, którzy kazali nazywać siebie „Matką” i „Ojcem”.

Najgorsze jest to, że nie wiedomo ile jest takich rodzin. Niestety, czasami potrzeba tragedii by odkryć co się dzieje w najbliższym sąsiedztwie. Rodzina, która dla sąsiadów nie różniła się niczym szczególnym. Nie zdawali sobie sprawy, że żyją obok sekty, która znęca się nad swoimi dziećmi.

Okrutne tortury jakich dopuszli się Louise i David Turpinowie są tak przerażajace, że ciężko wyrazić to w słowach. Lata cierpień odcisnęło tragiczne piętno i fizyczne i psychiczne na dzieciach, które spędziły w niewoli całe swoje życie. Odcięci od świata, nie zdawali sobie sprawy, że to nie jest normalne, że tak nie można żyć. Przyzwyczaili się do bólu, cierpienia. Żyli w biedzie, smrodzie,ciągle byli głodni i brudni… Nie jestem w stanie napisać nic więcej, ponieważ same niecenzurowane słowa przychodzą mi na myśl… Jest mi cholernie przykro, że te dzieci spotkało tak straszne okrucieństwo ze strony ich rodziców…. Osób, którzy powinii otoczyć ich miłością.

Czytając biłam się z myślami i zastanawiałam się dlaczego ofiary nie zwróciły się o pomoc. Pozwalały na takie traktowanie nawet w dorosłym życiu (najstarsze z nich miało 29 lat). Następnie zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę to biedne dzieci nie wiedziały, że życie powinno wyglądać inaczej, a to co robią ich rodzice jest złe i okrutne i to oni są ofiarami.

Wstrząsająca, przerażająca, prawdziwa…To trzeba przeczytać.

Nie często sięgam po reportaże. Jednak obok tego tytułu nie mogłam przejść obojętnie. Pamiętam tę sprawę z telewizyjnych serwisów informacyjnych.

John Glatt w swoim reportażu jak przez lata żyła rodzina Turpinów. Jak eskalowała przemoc i kontrola.

14 stycznia 2018 roku jedna z nastoletnich córek Turpinów, pełna strachu i obaw, wyszła przez okno swojego domu. Oddaliła się kawałek i zadzwoniła na numer alarmowy. Nie była w stanie podać nawet adresu swojego domu ani przeliterować prawidłowo nazwiska. Po relacji dziewczyny, służby pojawiły się natychmiast.

To, co zastali w domu w Perris wstrząsnęło wszystkimi. Brud, smród, dzieci przykute łańcuchami do łóżek. Dla trzynaściorga dzieci Louise i Davida Turpinów skończyła się gehenna.

"Rodzina z domu obok" to wstrząsający reportaż. Trudno obok tej historii przejść obojętnie. Jak to możliwe, że przez tyle lat nikt nic nie zauważył?

Dzięki autorowi poznajemy historię rodziny od samego początku, od dzieciństwa Louise i Davida. Oboje byli bardzo wierzący. Tym bardziej trudno uwierzyć, że tak torturowali własne dzieci. Nie sądzę, aby jakakolwiek religia to pochwalała.

Czytając, miałam ciarki i łzy w oczach. John Glatt wzbudził we mnie mnóstwo emocji. Chociaż autor starał się chyba opisać tę historię, opisując suche fakty, bez emocji. To jednak czytając o wydarzeniach w domu Turpinów, trudno tych emocji nie odczuwać.

Sama jestem mamą i nie zawsze jest lekko i różowo, to nie wyobrażam sobie takiego bestialstwa, że można tak krzywdzić dzieci od najmłodszych lat.

Gorąco Wam polecam ten reportaż.

Tragedia, jaka spotkała trzynaścioro rodzeństwa Turpin nie miała prawa się zdarzyć.

14 stycznia 2018 roku siedemnastoletnia Jordan odważyła się wyjść z domu przez okno i zadzwoniła pod numer alarmowy 911. Z strachem i trzęsącym się głosem opowiedziała operatorce o tym, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami jej rodzinnego domu.

Louise i David Turpinowie uchodzili za idealnych rodziców. Rodzina i sąsiedzi nigdy nie przypuszczali, że za drzwiami domu numer 160 przy Muir Woods Road odbywa się prawdziwy horror z wykorzystaniem dzieci.

John Glatt w swojej najnowszej książce dość skrupulatnie opisał piekło jakie przeżyło rodzeństwo Turpin. To, czego doświadczyli ze strony osób, które powinny je kochać, przytulać i być dla nich pocieszeniem w złych chwilach, nie mieści się w głowie. Louise i David przez wiele lat torturowali i głodzili swoje dzieci, czego efektem był opóźniony rozwój psychiczny, fizyczny i emocjonalny. Najstarsza z rodzeństwa, która w chwili uwolnienia miała 29 lat, nie ważyła nawet 40kg. To jest niewyobrażalny horror. Nie potrafię wyobrazić sobie, co trzeba mieć w głowie i jakim być potworem, żeby doprowadzić swojego dzieci do takiego stanu. Te dzieci, choć dorosłe, były przerażone i nie było mowy, żeby choć słowem przeciwstawiły się swoim rodzicom.

Czytając reportaż Johna Glatta nasuwa się pytanie czy tej tragedii można było uniknąć? Otóż myślę, że tak. To, co przeżyli było skutkiem zwykłego niedopatrzenia i zaniedbań ze strony osób trzecich. Wystarczyło choćby sprawdzenie przez władze, czy szkoła, którą "prowadził" David spełnia swoje warunki.

"Rodzina z domu obok" to wstrząsająca historia, którą napisało samo życie. Nie jest to łatwa lektura, ale naprawdę warto sięgnąć po ten reportaż, by przekonać się jakie okropieństwa dzieją się we współczesnym świecie.

⭐RECENZJA PRZEDPREMIEROWA⭐

Dramatyczna.

Przerażająca.

Druzgocąca.

Obrzydliwa.

Zapadajaca w pamięć.

Po prostu straszna...

Ta historia jest na faktach...

"Rodzina z domu obok" autorstwa Johna Glatta, to książka faktu, która ukazuje nam okrucieństwo rodziców wobec swoich dzieci. Pokazuje nam, jak z zepsutej rodziny wychodzi zepsuty człowiek i robi to, co robi. Jednak nie zawsze tak jest, bo można wychować się w normalnym domu, a być totalnym popaprańcem i zwyrodnialcem. Pewnie niektórzy z Was słyszeli i śledzili losy rodziny Turpinów?! 🤔 Przypuszczam, że każdy z Was choć odrobinkę przeżywał tę historię, tę prawdziwą historię. Nie potrafię sobie wyobrazić przez co te dzieci przeszły... Nie potrafię sobie wyobrazić, jak przez to wszystko są spaczone i nie umieją normalnie żyć. Tak naprawdę dopiero od jakiegoś czasu uczą się prawdziwego życia i życia w społeczeństwie. Pisarz ukazał nam w tej lekturze najgorszą, ludzką naturę, która nie mieści mi się w głowie. Mimo ciężkiego tematu ów książki, czytało mi się ją bardzo dobrze i nie mogłam się od niej oderwać. Ze strony na stronę chciałam wiedzieć więcej i więcej. Po prostu chciałam zobaczyć jak to wszystko do końca się potoczy i skończy. Autor bardzo konkretnie oraz skrupulatnie podszedł do tematu tej lektury i z wielkim szacunkiem podszedł również do tych skrzywdzonych bohaterów. Podziwiam go za to, że w ogóle podjął się po raz drugi tak ciężkiego tematu, jaki jest poruszony w tej powieści. Polecam Wam tę książkę z całego serca! Warto po nią sięgnąć, żeby zobaczyć, jakie okrucieństwo może się dziać za drzwiami z pozoru normalnej rodziny bądź wycofanej...

Jestem ciekawa również, czy ktoś z Was już sięgnął po tę powieść albo poprzednią "Zaginione dziewczyny" pisarza? A jak nie, czy macie w planach to zrobić?

🤯

Książka ma swoją premierę już 9.02! 😃 Jest na co czekać, wierzcie mi! 😃

Współpraca z @wydawnictwofilia @filianafaktach 💚 Dziękuję za egzemplarz powieści do recenzji 💚

🤯