Małe zbrodnie

Po anonimowej informacji w małej mazowieckiej wiosce Wrotnów, policja dokonuje makabrycznego odkrycia.Na strychu jednej z wielopokoleniowej, wielodzietnej rodziny policja znajduje worki, ze szczątkami noworodków.

Główną podejrzaną dokonania makabrycznego czynu staję się matka, Lidia Gładoch, która zapada się pod ziemię...

Cała rodzina rodzina wraz z mieszkańcami zawarli pakt milczenia, nikt nic nie wiedział nikt nic nie słyszał nikt nic nie wie....

Czy Lidlia była w stanie dokonać tak makabrycznej zbrodni którą żyje cała Polska?

Czy prokuratura zdoła zebrać potrzebne informacje w celu ukarania prawdziwego sprawcy?

-"MAŁE ZBRODNIE" autorstwa Magdaleny Majcher to moje pierwsze spotkanie z autorką, znanej wam wszystkim z powieści obyczajowych, ale i nie tylko, które zaliczę do bardzo udanej i trwałe wrzynającej się w zakamarki pamięci historii.

Autorka za sprawą ogromu pracy, lekkiego pióra, wiarygodnych informacji opierających się na aktach sądowych prawdziwej sparwy, zaserwowała nam przeraźliwie mroczną, klimatycznie duszną, niezwykle emocjonującą, opowieść dzieciobójstwa na tle zamkniętej małej społeczności, gdzie wszyscy wszystkich znają, wiedzą co robią, a jednak gdy dzieje się źle to milczą(zmowa milczenia).

Pragnę podkreślić że jest to historia prawdziwa, która miła miejsce w mazowieckiej wsi niespełna 20 lat temu. Mroczna, bestialska, wywołująca dreszcze i rozdzierająca serce na miliony kawałków prawdziwa opowieść o dzieciobójstwie, którą żyła cała Polska.Historia którą napisało życie, historia która według mnie nie powinna się wydarzyć...

Po przeczytaniu całości sami stwierdzicie, że nic tak naprawdę nic nie jest czarne ani białe, jak mogło by się nam wydawać już na samym początku. Bardzo łatwo zdarza nam się osądzać zwłaszcza, kiedy nie znajdujemy się w samym centrum "wielkiej katastrofy".

Jeśli lubicie napisane przez samo życie, prawdziwe, mroczne, bestialskie, wywołujące dreszcze, a jednocześnie zmuszające w jakiś sposób do refleksji historie to bezapelacyjnie wam polecam!

Ostrzegam lektura dla czytelników o mocnych nerwach, gdyż olbrzymi dawka "dramatyzmu" może wręcz przerażać.

Polecam J.K

W małej miejscowości na Mazowszu znaleziono szczątki noworodków. Nikt nie wie, gdzie znajduje się domniemana matka zmarłych dzieci.

To jest książka inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Sprawą, na której bazuje autorka, swego czasu żyła cała Polska.

To nie jest historia wyłącznie o zbrodni. To jest przede wszystkim powieść o tym, że nic nie jest zupełnie czarne czy białe. Społeczność osąd wydała szybko, bo wybitnie łatwo jest oskarżać nie znając całej prawdy. Odniosłam też wrażenie, że prawda nie każdego tak naprawdę interesuje.

Ciężko tutaj mówić o kacie i ofierze, bo trudno ocenić postępowanie oskarżonej. Przeczytajcie, bo tę historię warto poznać, choćby po to, żeby wyciągnąć z niej lekcję na przyszłość.

Prócz oczywistego wyżej wymienionego powodu, warto to przeczytać, bo to jest po prostu dobrze napisane. Czyta się szybko i łatwo wchodzi się w umysł Lidii Gładoch. Cieszę się, że autorka postawiła na w miarę (w miarę, bo z powagą i szacunkiem) lekki styl, bo ta zbrodnia była tak okropna, że chyba cięższego pióra bym nie zniosła. Emocji i tak doznałam mnóstwo. Wystarczająco powiedziałabym.

Gorąco polecam.

Kat czy ofiara ? Osąd jaki dokonała społeczność oraz zmowa milczenia działały na jej niekorzyść. Jak więc wytłumaczyć to co zrobiła? Dzieciobójstwo to zdecydowanie jedna z najgorszych zbrodni ludzkości, a jednak zdarzają się tak często... Zbyt często !

Znacie to uczucie kiedy bardzo zależy Wam na przeczytaniu danej książki ale nie do końca wiecie czy ją otrzymacie ? Kiedy kurier zapukał do moich drzwi i wręczył mi paczkę z wydawnictwa w duchu modliłam się żeby to była właśnie ta książka! Dosłownie skakałam z radości kiedy ją zobaczyłam, dlatego też od razu zabrałam się za jej czytanie. Twórczość autorki poznałam dzięki książce Mocna więź która mnie zachwyciła. Z małymi zbrodniami było dokładnie tak samo lecz ta książka postawiła przede mną wiele pytań dotyczących mentalności i postępowania. Długo po jej przeczytaniu zastanawiałam się nad niektórymi odpowiedziami chociażby tymi dotyczącymi głównej Sprawczyni Lidii ( Wandy). Wszelkie konkluzje które mi się nasunęły okazały się dla mnie zaskoczeniem, wiecie dlaczego ? Zadając sobie pytanie czy postąpiłabym tak jak społeczeństwo i telewizja która wydała osąd - raczej zrobiłabym tak samo poprostu poszłabym za tłumem. Nie wiem jedynie jak zachowałabym się będąc na miejscu Lidii. Jedno jest pewne wejście w jej życie było dla mnie bardzo trudne.

Autorka przedstawiła nam historię prawdziwą, która wydarzyła się niespełna dwadzieścia dwa lata temu. Zwłoki noworodków odnalezione na strychu, prawda jaką poznajemy to wszystko ogromnie targało moimi uczuciami tym bardziej że sama jestem matką i spodziewam się dziecka. To co urzekło mnie najbardziej to sposób przekazu jaki wybrała autorka. Wcieliła się w każdą z postaci całkowicie oddając jej autentyczność. Realizm odczuwałam na każdej stronie, zaś emocje jakie były mi serwowane nie raz przerosły moje oczekiwania. Pamiętając o tym że książka zawiera w sobie prawdziwą historię było mi ciężko zrozumieć postępowanie bohaterów. Przede wszystkim bardzo łatwo było mi wydawać osądy, piętnować

Oskarżoną ale nawet przez chwilę nie próbowałam jej zrozumieć, bo jak można to uczynić wiedząc że ta osoba tak naprawdę skazała dzieci na pewną śmierć. Ogromny wydźwięk tej historii zawdzięcza się technikom manipulacji. Teściowa, była przeze mnie traktowana tutaj jako stereotyp którego nie doceniłam. Zresztą któż by pomyślał że schorowana staruszka może być mistrzynią manipulacji a także panem życia i śmierci ? Uwierzcie mi że czytając historię Lidii czułam na sobie ból i strach głównej bohaterki przed jej teściową lecz czy jedyną drogą wyboru było podporządkowanie się seniorce i pozwalać na to aby " likwidować kolejne gęby do wykarmienia ". Łatwo się gdyba i myśli ja zrobiłabym tak i tak... Jednak wybór należał do głównej bohaterki do Lidii ( Wandy ) która się podporządkowała i robiła tak jak zarządziła teściowa. Patrząc ogółem na książkę jest to lektura pełną przemyśleń czasem odruchów skruchy i człowieczeństwa. Jest to także historia która otwiera nam oczy na krzywdę wielu ludzi, którzy musieli dokonać tego strasznego wyboru. Dać życie czy zabić ? Jako kobieta w ciąży nie wyobrażam sobie zabić dziecka, niewinnego owocu miłości które tak jak my chce żyć ! Trudna lektura lecz wierzę że wielu z nas wyciągnie z niej spore wnioski ! Polecam !

Ciiii, nie płacz.

Po prostu zamknij oczy.

Zamknij oczy i doceń to, co masz.

Doceń najpiękniejszy dar, jaki dostałeś od Pana.

Doceń życie.

Doceń to, że codziennie budzisz się rano i kładziesz spać nocą. Że na okrągło spotykasz ludzi. Że każdego dnia otrzymujesz szansę na nauczenie się czegoś nowego. Doceń to, że żyjesz. Po prostu. Bo nie każdy miał tyle szczęścia.

Im nie dane było zaznać cudu życia na ziemi.

Nie dane im było zaznać miłości.

Nie dane im było poczuć, choć przez moment, jak to jest być kochanym.

Nikt się nimi nie zaopiekował.

Nie miały możliwości spojrzeć w twarz najukochańszej mamy. Poczuć ciepła jej dłoni. Poznać jej kojącego dotyku. Znaleźć się w jej ramionach, czując mocno bijące serce.

Być może nie miały nawet możliwości złapać jednego, jedynego oddechu poza łonem...

Słyszysz w mediach hasło "dzieciobójczyni". Słyszysz, że zabiła czwórkę własnych dzieci. Słyszysz, że to wydarzyło się naprawdę.

Tak, naprawdę. Wniosek jest jeden, racja...?

Czasem za szybko wydajemy na kogoś wyrok. Skazujemy go, mimo, że wcale nie znamy jego sytuacji. Nie wiemy, co nim kierowało. Co popchnęło go do tej, a nie innej decyzji. Początek historii mówił jednoznacznie. Ale to dopiero po przeczytaniu całości widzimy drugą stronę medalu. Pełną bólu, żalu i cierpienia. Dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę, że nie wolno oceniać nikogo, jeśli nie było się nigdy w takiej samej sytuacji. Dopiero wtedy czujemy prawdziwe przerażenie. I rozdarcie.

Dopiero po przeczytaniu całości zaszkliły się moje oczy. Dopiero po poznaniu całej historii łza spłynęła po moim policzku. Dopiero po zamknięciu książki zdałam sobie sprawę, jakie to wszystko było przerażające, ale i trudne... Teraz już nie wiem, co myśleć. Czy bardziej tę osobę obwiniać, czy może jej współczuć...

Ciiii, nie płacz.

Doceń życie.

I pomódl się za tych, którzy nie mieli tyle szczęścia, co Ty.

Bardzo łatwo przychodzi nam ocenianie innych, gorzej wczuwanie się w ich sytuację. Niekiedy punkt widzenia zmienia się wprost proporcjonalnie do posiadanej wiedzy, jednak wyrządzonej krzywdy i niesłusznych oskarżeń nie jesteśmy w stanie cofnąć.

Na komendę policji we Wrotnowie trafia anonimowy list sugerujący dokonanie makabrycznych zbrodni przez jedną z jego mieszkanek. Po sprawdzeniu doniesień okazuje się, że faktycznie odnaleziono tam szczątki noworodków. Lidia Gładoch, która jest domniemaną matką i zabójczynią, jest osobą trudną do zlokalizowania, gdyż opuściła męża i pozostałe w domu dzieci. Sprawa szybko znajduje zainteresowanie ze strony mediów, a wkrótce jest o niej głośno w całej Polce. Cała rodzina Lidii zgodnie milczy w temacie, a sama oskarżona postanawia dobrowolnie oddać się w ręce policji i wyjaśnić zaistniałą sytuację. Jakie tajemnice skrywa? Czy to faktycznie ona z zimną krwią zabijała noworodki, które pojawiały się na świecie?

Książka „Małe zbrodnie” została napisana w oparciu o prawdziwą historię. Autorka, jak sama napisała, długo szukała sprawy, która ją poruszy. Zbrodnie popełniane na dzieciach od zawsze budzą najwięcej emocji, a ludzie niejednokrotnie sami wydają skazujące wyroki. Historia ta jest przerażająca, ale również daje możliwość otwarcia oczu na to, jak łatwo przychodzi nam ocenianie, oskarżanie i wydawanie sądów. Nie jesteśmy w stanie wczuć się w sytuację osoby, która dopuszcza się zbrodni, ale wiemy, że jest jej winna i powinna ponieść jak największe konsekwencje popełnionego czynu.

Autorka stworzyła pozycję, której nie byłam w stanie odłożyć. Koniecznie musiałam przeczytać ją od początku do końca za jednym podejściem. Nie byłam w stanie wytrzymać niepewności, którą odczuwałam w czasie całej lektury. Niejednokrotnie zmieniałam zdanie co do winy oskarżonej. Bywały momenty, kiedy szczerze jej współczułam, ale też takie, kiedy kompletnie nie mogłam zrozumieć toku myślenia i postępowania.

Nie znałam wcześniej sprawy, na której oparła się Magdalena, dlatego zakończenie było dla mnie dużym zaskoczeniem, mimo że miałam swoje podejrzenia. Niewątpliwie jest to książka, która skłoni nas do refleksji. Być może sprawi, że częściej zaczniemy się zastanawiać, zanim kogoś niesprawiedliwie osądzimy.

Przecież obok nas, na co dzień spotykamy ludzi, których poddajemy ocenie na każdym kroku. Nic o nich nie wiedząc, nie znając ich, nie znając przede wszystkim ich problemów i ich historii. Czasami warto się chwilę zastanowić, pomyśleć, czy chciałbym/chciałabym, żeby to mnie ktoś w ten sposób oceniał.

Książkę bardzo polecam, nie było w niej nic do czego mogłabym się przyczepić, a świadomość, że gdzieś tam ta historia wydarzyła się naprawdę dodaje jej ogromnej wartości.

Obyczajówka oparta na prawdziwych wydarzeniach? Czy to jest możliwe? Okazuje się, że tak.

Historia przedstawiona w książce do dziś nie znalazła wyjaśnienia. I choć wyroki zapadły, to przez zmowę milczenia nie udało się wskazać, jak doszło do zbrodni i kto faktycznie był w nią zamieszany. Niewątpliwie na tamte czasy zrobiono wszystko, by rozwiązać kwestię morderstw. Jednak czy to wtedy czy dziś jedno jest pewne. Są miejsca, wsie, gdzie ludzie żyją ze sobą w symbiozie. Sąsiad sąsiadowi nie zagłada na przysłowiowe podwórko, a to co się dzieje w środowisku, pozostaje tam hermetycznie zamknięte.

Autorka znakomicie potrafi poruszyć najczulsze punkty czytelnika. Postać Lidii, poczytalnej, jednak całkowicie podatnej na wpływy. Sposób, w jaki ją traktowano całe życie wywarł ogromne wpływ na jej postrzeganie świata. I mimo tego, że popełniła okropne zbrodnie, było mi jej żal.

Książka bardzo dobra, wygrywająca serce, wyciekająca łzy i zostawiająca rysy na duszy. To wydarzyło się naprawdę …

Czy można współczuć dzieciobójczyni?

Policja dostaje anonim z informacją o kobiecie, która kilka razy była w ciąży, ale dzieci się nie pojawiły. Do wskazanego w donosie domu udaje się policjant. Na miejscu dokonuje makabrycznego odkrycia.

Śledztwo przejmuje prokuratura okręgowa. Lidia Gładoch, która jest podejrzana o zabójstwa swoich dzieci, zniknęła. Prokurator musi nie tylko znaleźć ją, ale również przełamać zmowę milczenia, jaka panuje zarówno w rodzinie Gładochów, jak i w całej wsi.

Magdalena Majcher ponownie inspirując się prawdziwą historią, stworzyła przejmującą opowieść, pokazując drugie oblicze zbrodni.

Słysząc o matce, która zabiła czwórkę nowo narodzonych dzieci, media i społeczeństwo od razu wydają wyrok. Autorka w "Małych zbrodniach" pokazuje, że wina nie leży tylko po jej stronie.

Lidia Gładoch to kobieta, której życie nie oszczędzało. Rodzina męża jej nie zaakceptowała. Pomiatają nią, wykorzystują, znęcają się psychicznie i fizycznie. Mąż wcale nie jest lepszy. Nigdy nie staje po stronie żony, wręcz sam dorzuca jej cierpień. Oczywiście nikt z otoczenia nic nie widzi, nic nie słyszy. Kobieta jest pozostawiona sama sobie. Staje się bezwolną marionetką.

Czytając, ogromnie współczułam Lidii, jednocześnie czując złość, że mężczyzna i reszta otoczenia za nic nie odpowiada. Jasne, że każda zbrodnia zasługuje na potępienie i karę. I Lidia została ukarana. Jednak nie każda wina jest taka oczywista i jednoznaczna.

Bardzo lubię książki inspirowane prawdziwymi zdarzeniami. Mam nadzieję, że Magdalena Majcher będzie dalej w swoich książkach pokazywać inną stronę zbrodni i historii, które znamy z głównych wydań serwisów informacyjnych.

Rodzina może dawać szczęście, poczucie bezpieczeństwa, wsparcie i siłę, ale też może stać się więzieniem, z którego nie ma ucieczki, toksycznym środowiskiem, pełnym przemocy fizycznej i psychicznej stopniowo zmieniając jej ofiarę w bezwolną, pozbawioną nadziei marionetkę.

Historię takiej właśnie kobiety opartą na prawdziwych wydarzeniach, którymi przed laty żyła cała Polska przedstawia w powieści „Małe zbrodnie” Magdalena Majcher. Premiera tej poruszającej powieści już 26 stycznia.

W małej miejscowości, w której jedynymi przestępstwami było przekroczenie prędkości czy picie piwa pod sklepem, wybucha bomba. Bardzo nośna medialnie zbrodnia - dzieciobójstwo. Oczywistą winną staje się matka zamordowanych noworodków. Łatwo jest wydać wyrok, publiczny lincz nakręcony przez media następuje długo przed wydaniem wyroku przez sąd. Autorka pokazuje nam jednak, że nie wszystko jest tak oczywiste, daje nam spojrzeć na tragedię szerzej i z kilku perspektyw.

Zadaje również pytania o współsprawstwo ojca, którego nikt nie bierze pod uwagę. A przecież nie wydaje się możliwe, by mąż nie wiedział o kolejnych ciążach i porodach swojej żony. I co z otoczeniem? Czy możliwe jest, że wszyscy wiedzieli, albo choć podejrzewali co się w tej rodzinie dzieje i nikt nie zareagował?

Autorka porusza wiele problemów, wzbudzających niemal równie duże emocje co popełniona zbrodnia. Pisze o winie i karze, ale również o tym, co musiało się stać, by do tak makabrycznej zbrodni doszło. O ludzkiej znieczulicy nawet ze strony tych, którzy powinni być największym oparciem.

Czy „mordują ludzie źli”? Wierzcie mi, że po poznaniu pełnej historii dzieciobójczyni, wobec której nie powinno być przecież żadnej litości, targała mną pełna gama emocji z ogromnym współczuciem włącznie. To wstrząsająca i przytłaczająca historia, którą warto poznać, by zrewidować swoje poglądy na pewne sprawy i nie ferować pochopnie wyroków, o które czasem jest tak łatwo.

W małej wsi w województwie mazowieckim, na skutek anonimowego donosu policja dokonuje makabrycznego odkrycia. Na jednej z posesji znalezione zostają szczątki noworodków. Oczywistą podejrzaną staje się matka nieżyjących dzieci. O sprawie mówi cała Polska. Opinia publiczna wydaje wyrok, osądza, zanim zrobi to wymiar sprawiedliwości. Media dodatkowo podgrzewają atmosferę. Czy jednak wina matki jest tak jednoznaczna? Jak to możliwe, że najbliższa rodzina nie wiedziała o dokonywanych przez nią na przestrzeni kilku lat zbrodniach? Co z mieszkańcami wsi? Czy aby na pewno „nikt nie widział, nikt nie słyszał...”? Czy żmudna praca policji i prokuratorów, próbujących złamać panującą wśród rodziny i mieszkańców wsi zmowę milczenia, ustalić fakty, postawić zarzuty, sprawić, aby sprawca poniósł zasłużoną karę zakończy się sukcesem?

„Małe zbrodnie” Magdaleny Majcher to powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Autorka sięgnęła po historię, którą przed laty żyła cała Polska. Choć zmieniła personalia sprawców i osób związanych ze śledztwem, fabułę powieści stworzyła w oparciu o akta sądowe. Nie ograniczyła się jednak do suchych faktów, ubrała tę historię w emocje. Ukazała szerszą perspektywę zdarzeń. Oddała głos oskarżonej, jej siostrze, policjantowi oraz prokuratorowi.

Majcher nie usprawiedliwia przestępstwa, ale pokazuje jak do niego doszło. Przedstawia dom, który zamiast stanowić bezpieczną twierdzą staje się więzieniem i areną okrutnych zbrodni. Kreśli obraz rodziny, w której zamiast szacunku, zrozumienia i empatii, doświadcza się przemocy fizycznej i psychicznej, w której ofiara staje się katem. I choć przestępstwo, wciąż pozostaje przestępstwem, a sprawca bezsprzecznie musi ponieść karę, to po zapoznaniu się z całością tej wstrząsającej historii czytelnikiem targają ambiwalentne uczucia.

Magdalena Majcher stara się uświadomić nam, że za każdą, nawet najbardziej makabryczną zbrodnią kryje się ludzki dramat, a „[...] wina wcale nie jest czymś oczywistym. To nie tak, że albo jest, albo jej nie ma. Wina i zbrodnia nigdy nie są czarno – białe”. „Małe zbrodnie” to przestroga przed pochopnym ferowaniem wyroków. To dowód na to, że można stworzyć powieść opartą na faktach i nie pozbawić bohaterów prawa do uczuć i emocji.

Premiera 26 stycznia

(współpraca z @wydawnictwo_wab)

"Małe zbrodnie" jako powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach, nie jest reportażem, nie znajdziecie w niej zbioru "suchych" faktów z akt i sali sądowej, a jest to pokazana z niezwykłym wyczuciem historia poniżanej kobiety, wykorzystywanej żony, wielokrotnej matki, dzieciobójczyni. Kim i jaka naprawdę była Lidia, bohaterka "Małych zbrodni"? Myślę, że każdy po przeczytaniu tej powieści będzie miał inne odczucia, niż te towarzyszące na samym początku lektury, kiedy to jesteśmy świadkami znalezienia dziecięcych szkieletów. I może zastanowi się, zanim rzuci przysłowiowy kamień w drugą osobę. Bo prawda, podobnie jak życie nie jest czarno-biała, pomiędzy jest wiele odcieni szarości, których w pierwszym odruchu zdajemy się nie dostrzegać, ale one tam są, pytanie, czy kiedykolwiek ujrzą światło dzienne? Czy ktoś będzie chciał zajrzeć głębiej, zanim powie "winny", a potem... zwyczajnie zapomni, aż do wyroku, który skwituje "należało się"?

"Małe zbrodnie" to prócz samego przestępstwa, jego genezy, świadków, śledztwa, powieść napisana z uczuciami, które zostawiają w czytelniku niezatarty ślad

Tak naprawdę na „Małe zbrodnie” czekałam od momentu, gdy tyko zobaczyłam ich zapowiedź. Dlaczego? Po pierwsze styl autorki jest dla mnie jest genialny, a po drugie… historia została oparta na faktach autentycznych!

Nie skłamię jeżeli powiem, że książkę czytałam z odrobiną lęku i przerażania. Nie dociera do mnie jak można w tak bestialski sposób traktować dzieci. Jak można pozostać obojętnym na wyrządzanie krzywdy. Momentami czytałam książkę i płakałam… Autorka wie jak uderzyć w emocje i jakie historie przedstawiać czytelnikowi. Ma dar do pisania o tym co wydarzyło się naprawdę w sposób chwytający za serce i sprawiający, że po lekturze książkę pamiętamy jeszcze przez długi czas. Pani Magdalena idealnie przedstawiła nam małe, wiejskie, hermetyczne społeczeństwo, gdzie panuje zmowa milczenia. Gdzie ludzie wolą żyć w zgodzie z sąsiadami niż zareagować na ludzką krzywdę. Uświadamia nam jak łatwo my ludzie, czy media potrafimy wydać wyrok nie znając prawdy. Nie patrzymy na to, czy przypadkiem nie doprowadzimy do ruiny czyjegoś życia. Matka urodziła = matka zabiła, czyż nie? Jednak prawda jest bardziej złożona i mroczna niż nam się wydaje. Dlaczego ludzie milczeli? Czy naprawdę nikt nie widział co się tam działo? Czego ludzie się bali? Kto tak naprawdę popełnił zbrodnie? Czy naprawdę życie w zgodzie z sąsiadami jest ważniejsze niż ludzkie istnienie? Na te pytania i na pewno na wiele innych znajdziecie odpowiedź w „Małych zbrodniach”.

„Małe zbrodnie” to powieść wstrząsająca, oparta na prawdziwych wydarzeniach. Jestem pewna, że droga do prawdy, którą przedstawiła nam autorka Was zaszokuje i zaskoczy. Czy polecam? Tego chyba nie trzeba mówić… Oczywiście, że tak! Jak reszta książek autorki, ta także ląduje na mojej TOP liście ❤ Pomimo, że jestem już kilka dni po lekturze książki emocje wciąż są we mnie żywe. Historia nie jest łatwa, jednak warta zapoznania. Skłoni was ona do refleksji i zostawi ślad w waszych sercach oraz pamięci.

Instagram: @[Adres usunięty]nska

"Małe zbrodnie" to moja pierwsza powieść Magdaleny Majcher inspirowana faktami. Wymowność kołyski na okładce jest ogromna, jakie emocje tkwią w opisanej historii?

Siódmy czerwca 2000 roku miał na zawsze zmienić bieg życia mieszkańców wsi Wrotnów w gminie Miedzno. To właśnie tego dnia starszy sierżant Kamil Banasiak z posterunku w Miedznie zapoznał się z anonimem, który wpłynął do prokuratora rejonowego w Węgrowie. Kiedy udał się na wskazane w nim miejsce, czyli do gospodarstwa prowadzonego przez rodzinę Gładochów poczuł się jakby dostał obuchem w głowę... Czekały tam na niego szczątki noworodka! Niestety, nie były jedyne... Było ich więcej!

Od pierwszego momentu podejrzaną staje się Lidia - najbardziej prawdopodobna matka nieżyjących dzieci. Jednak nie ma jej w domu, rok wcześniej zostawiła męża i nikt nie wie gdzie się znajduje. Jak dowiadujemy się z narracji Lidii największym bólem tej ucieczki jest tęsknota za piątką dzieci. Jednak złe stosunki z teściową i brak akceptacji spowodowały, że zdecydowała się na ten krok. Chce po prostu przetrwać, gdyby chociaż miała wsparcie w mężu, ale niestety - Adam jest całkowicie podporządkowany matce.

Rodzina Gładochów, mieszkańcy wsi a nawet rodzona matka - nikt nie wierzy w niewinność Lidii. Matka urodziła, matka zabiła. Taka teoria funkcjonuje w ich umysłach. Wieś, w której wszyscy się znają a nie potrafią powiedzieć czy były ciąże, które nie zakończyły się pojawieniem nowego dziecka w rodzinie. Mąż, teść i teściowa twierdzą, że nic nie wiedzą. Mąż nie wie? Spał w jednym łóżku z żoną i nie wie czy jej brzuch stawał się większy?

Zapanowała zmowa milczenia.

Wyrok wydano zaocznie.

Ile tak naprawdę było ciąż? Kto zdecydował o tym, które dziecko przeżyje a które nie? Czy Lidia byłaby w stanie normalnie funkcjonować, przez tyle lat pracować w polu czy zajmować się dziećmi nie mając depresji spowodowanej wyrzutami sumienia po zamordowaniu noworodków?

Jak zmusić winnych do wyznania prawdy? Dlaczego nieme wołanie o pomoc nie zostało usłyszane?

Magdalena Majcher opisała sprawę, która poruszy każdego czytelnika. Która zwróci uwagę na wartości jakimi kierują się ludzie - nie wszyscy tymi właściwymi. To książka, która pokazuje, że nie każda historia jest prosta w odbiorze, w ocenie, w rozwiązaniu. Że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje. Człowiek bez wsparcia, odrzucony, sponiewierany, poniżony woli uciec, niż walczyć o to co najcenniejsze - miłość do dzieci.

Autorka doskonale podeszła do tematu - nie tylko pokazała czytelnikowi mechanizmy policyjne czy pracę prokuratorów, ale przede wszystkim opisała emocje targające postaciami w takiej sytuacji. Chwila, gdy na wiejską rodzinę zostaje "zrzucona bomba" w postaci odkrycia szczątków noworodków to moment przełomowy - choć nie w każdym aspekcie i my to właśnie obserwujemy. Nie każdy rozumie powagę sytuacji. Chronią się wzajemnie milcząc a czytelnik widzi ich emocje, uczucia i próbuje zrozumieć podejmowane decyzje.

Dzięki narracji kilkuosobowej jeszcze lepiej możemy ocenić sytuację. Ale czy odkryć prawdę?

Podsumowując - "Małe zbrodnie" to wstrząsająca i pełna emocji historia oparta na faktach. Opowieść, która pokazuje, że nie zawsze wina jest oczywista, nie można oceniać bez dowodów. Przebijając się przez mur milczenia można nieć szczęście i zdobyć na tyle szczątkowe informacje, by na ich podstawie sprawiedliwie osądzić. W książce nie brakuje szerokiej gamy uczuć i emocji - strachu, gniewu, niepokoju, nienawiści, zemsty, jest też szantaż czy poniżanie. Jest zbrodnia a więc wina oraz kara. Jednak czy jest nadzieja na jej wymierzenie? To przytłaczająca tematycznie historia True crime, jednak gorąco polecam ją Waszej uwadze!

Sięgając po tę książkę byłam mądrzejsza niż rok temu, kiedy to pierwszy raz miałam w rękach owoc pracy autorki. Tym razem wiedziałam, że emocje które spotęgują się podczas lektury „Małych zbrodni” nie ustąpią zbyt szybko, że kolejny raz będę potrzebowała czasu, żeby po tym co przeczytam przejść do codzienności… I nie myliłam się…

Rozdzierająca serce historia nakreślona przez Magdalenę Majcher o nieustających poszukiwaniach, o potrzebie doprowadzenia sprawy do końca, w końcu o nieoczywistej winie sprawcy zabójstw noworodków w małej miejscowości na Mazowszu. Co tak naprawdę wydarzyło się kilkanaście lat temu? Dlaczego wśród lokalnej społeczności panuje zmowa milczenia? I wreszcie pytanie – kto dopuścił się takiej zbrodni??

Powiem Wam, że bałam się lektury tej książki… Bałam się tych emocji, tego rozdarcia serca i łez. Bałam się, bo sama jestem matką dwóch córek. A opisana tutaj historia zdarzyła się w rzeczywistości...

Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, która jest zwieńczeniem ogromu pracy autorki. Pracy, która zapewne wymagała wiele poświęcenia ale też śmiem domniemywać, że dała satysfakcję. Niewiarygodne jest to jak bardzo potrafi ona wpłynąć na czytelnika, jak bardzo skłania do refleksji i jak bardzo zapada w pamięć.

Premiera książki 26.01.2022 roku a ja serdecznie polecam, choć wiem, że nie napawa ona optymizmem i może złamać niejedno matczyne serce.…

Nikt nie widział, nikt nie słyszał, ale każdy wie…

Matka.

Dzieciobójczyni.

Potwór.

Kiedy czytałam „Mocną więź” w grudniu 2020, miałam przeczucie, że oto mam przed sobą jedną z najlepszych premier roku 2021. Nie pomyliłam się i znalazła się ona w moim TOP 3. Analogiczne odczucia towarzyszyły mi przy lekturze książki „Małe zbrodnie”, która w moim odczuciu jest jeszcze lepsza. Choć przy tego rodzaju tematyce, jaką porusza Magdalena Majcher, użycie takiego określenia wydaje się niewłaściwe. A jednak. Książka, która wbija w fotel nie tyle przez wzgląd na samą fabułę i sprawę, o której pisze autorka, nie tyle przez świadomość, że jest ona oparta na faktach, ile przez to, jak bardzo zmienia one nasze postrzeganie spraw, które wydają się z góry skazane na jednoznaczną ocenę. Tak łatwo jest ferować wyroki, odbierać rzeczywistość w układzie zero-jedynkowym. Ktoś może poczuć się urażony i odwrócić wzrok. Krzyknąć: powinna zapłacić za swoje zbrodnie! Oczywiście, powinna. A jednak… W trakcie czytania łapiemy się na tym, że jest nam jej po prostu… żal. Ganimy się, to niewłaściwe – myślimy. Jakże to! Przecież matka zabijała swoje dzieci z zimną krwią! Autorka nie narzuca nam takiej perspektywy, ona nasuwa się sama... Pokazuje ciemną stronę tej sprawy bez szukania wymówek, bez wybielania. Ale pokazuje też dramat kobiety. Tej, która nigdy nie zaznała wsparcia i miłości. Tej, która czuła się gorsza, niegodna, bezwartościowa. Tej, która czuła się samotna i odrzucona. Tej, która została upodlona i uprzedmiotowiona. Tej, która niemal została zaprogramowana, aby działać w określony sposób. Czy to ją usprawiedliwia? Nie, oczywiście, że nie. Jest wina, jest kara. Mimo wszystko autorka próbuje nam uświadomić, że nic nie jest oczywiste, dopóki tego nie zgłębimy. Że genu zła nie można zobaczyć na twarzy, bo ON siedzi głęboko w nas. A co jeśli został nam w pewien sposób wszczepiony…? Lektura „Małych zbrodni” nie jest łatwa. Nie jest łatwa dla matki, nie jest łatwa dla nikogo. Ale wraz z nią otrzymujemy przysłowiowy kubeł zimnej wody, który każe zatrzymać się i oddać sprawiedliwość tym, którzy zostali osądzeni, zanim zapadł wyrok. Wkładamy niewygodne buty dzieciobójczyni i wraz z nią przemierzamy trudną drogę. Czujemy jej ból, samotność, rozdzierające poczucie bezsilności. Widzimy, jak z dnia na dzień obojętnieje… Nie czuje się bez winy, chce przyjąć na siebie grzech morderstwa. Zresztą… Choć czeka na nią wyrok sądu, ona już ma poczucie, że została ukarana, gdyż zabrano jej to, co kochała najbardziej. Jej dzieci. Została sama. Najgorszym wyrokiem jest bowiem brak wybaczenia ze strony najbliższych...

Podsumowując:

Jesteśmy społeczeństwem krzykaczy. Czy sprawa nas dotyczy, czy nie, a zazwyczaj ma miejsce ta druga sytuacja, chętnie się wypowiadamy, grzmimy w komentarzach w mediach społecznościowych. Przenosimy plotki, szeptając po kątach i lubimy pokazywać palcem. A przecież nikt nic nie widział, nikt nie słyszał, a nagle każdy wie i ma do powiedzenia tak wiele… Nieważne czy są dowody, czy też jedynie domysły, jesteśmy mistrzami pastwienia się nad tymi, na których rzucono podejrzenia. Bo kto pokusiłby się o poznanie motywów dzieciobójczyni? Po co? Zabiła, niech odpokutuje. Być może wielu uzna, że Majcher w swojej książce wsadziła kij w mrowisko. Wierzę jednak, że znajdą się i tacy, którzy poddadzą się opisanej przez nią historii i dwa razy się zastanowią, zanim następnym razem rzucą kamień potępienia… Bo nie powinno się oceniać, jeśli nie przeszło się choćby mili w butach osoby, którą poddaliśmy ocenie. „Małe zbrodnie” to nie tylko książka oparta na prawdziwych wydarzeniach. To przede wszystkim opowieść o dramatycznym wołaniu o pomoc, którego nikt nie usłyszał lub może wcale usłyszeć nie chciał…? A gdyby stało się inaczej, czy udałoby się uniknąć tragedii? Na to pytanie nigdy nie poznamy odpowiedzi. Dlatego nie odwracajcie oczu. Koniecznie musicie poznać tę historię! Polecam.

"Małe zbrodnie" to powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Magdalena Majcher podjęła współpracę z prokuraturą i zapoznała się z dokumentami, jednak ta powieść to znacznie więcej niż suchy reportaż pozbawiony emocji.

Po pierwsze czytelnik może być świadkiem prowadzonego śledztwa. Jest ono wyjątkowo wymagające wobec policji i prokuratury. Zderzenie się ze ścianą milczenia i brak dowodów to jedno. Sprawa wzbudza emocje, a śledczy muszą się od nich odseparować. Przesłuchania wymagają delikatności, empatii, ale także sprytu i umiejętności wyłapywania szczegółów. Autorka wciagnęła mnie w tę historię bez reszty.

"Małe zbrodnie" to historia, która kosztowała mnie sporo emocji. Historia nie jest łatwa i to nie tylko ze względu na zbrodnie popełnione na bezbronnych noworodkach. Przebieg śledztwa pokazuje, że uznanie winy nie jest oczywiste i nie można tego dokonać bez dobrej znajomości sprawy. Magdalena Majcher nie stosuje żadnych wymyślnych zabiegów – to dzięki skrupulatności i delikatności w opisywaniu tej historii czytelnik może emocjonalnie się w nią zaangażować.

Moją uwagę zwróciła także atmosfera początku lat dwutysięcznych – to wtedy rozgrywa się akcja powieści Małe zbrodnie. Z mojej perspektywy to było całkiem niedawno, ale w książce widać, jak dużo się zmieniło od tego czasu. Magdalena Majcher kapitalnie oddała ten okres ukazując jego klimat, rozwój technologiczny czy mentalność społeczeństwa.

O tej książce nie pisze się łatwo. Historia w niej opisana szokuje i wzbudza smutek – szczególnie, gdy czytelnik ma świadomość, że naprawdę się wydarzyła. Jej duży kaliber zachęca do refleksji nad tym, jak niewiele potrzeba, żeby wskazać winnych. Mając na uwadze to, jakie zaszły zmiany społeczne, kulturowe i technologiczne – trudno pozostać obojętnym.

Małe zbrodnie to druga w literackim dorobku Magdaleny Majcher książka z serii true crime. I o ile można powiedzieć, że Mocną więzią Magdalena zrobiła "wejście smoka" i pokazała, że rewelacyjnie potrafi pisać o wstrząsających historiach opartych na faktach, to Małymi zbrodniami udowodniła, że literatura faktu, literatura reportażowa, to jej żywioł i jej powołanie.

Małe zbrodnie

W jednej ze wsi na Mazowszu dochodzi w jednym z domów do makabrycznego odkrycia. Na strychu policja, dzięki anonimowemu donosowi, znajduje wiszące w worku szczątki noworodka. Szybko jednak okazuje się, że to nie koniec tragedii, gdyż strych skrywa jeszcze więcej mrocznych sekretów – jeszcze więcej bardzo dobrze ukrytych dziecięcych szkieletów. Prowadzący śledztwo prokurator niezwłocznie przystępuje do rozwiązania zagadki "dzieci w workach" jednak szybko przekonuje się, że nie będzie to łatwe zadanie. Domniemana matka dzieci i ich morderczyni zapadła się pod ziemię. Nikt nie wie, gdzie przebywa, nikt nie może się z nią skontaktować. Rodzina i sąsiedzi milczą jak grób, a nad wsią i potencjalną sprawczynią zbrodni rozpętuje się prawdziwe piekło. Sprawa błyskawicznie trafia do mediów i zyskuje wymiar ogólnopolski. Lokalna społeczność i dziennikarze już wydali wyrok, mimo że nie doszło jeszcze nawet do procesu. Tylko czy mają rację? Czy takiej tragedii "zawsze winna jest matka"?

Bo czasem prawda jest straszniejsza od fikcji

Małe zbrodnie doskonale pokazują mechanizmy rządzące ludzką psychiką i mediami. Pokazują, że plotka i pomówienie mają niszczycielską moc, a ludziom zbyt łatwo przychodzi osądzanie innych i wydawanie wyroków. I to bez dogłębnego zapoznania się ze sprawą. Często wystarczy im, że "tak słyszeli w telewizji", "bo sąsiadka im powiedziała", "bo żonę zawsze zabija mąż, a dziecko matka". I dla opinii publicznej nie ma znaczenia, że te dzieci miały też ojca, dziadków, rodzeństwo... Zawsze winna jest kobieta. Zawsze winna jest matka. Dlaczego tak się dzieje? Bo widzimy efekt końcowy, a mało kiedy zastanawiamy się, co tak naprawdę stało u podnóża tej tragedii. Czy można było jej uniknąć. Co działo się za zamkniętymi drzwiami domu naznaczonego tragedią..

Magdalena Majcher opowiada sprawę "dzieci w workach" z charakterystycznym dla siebie obiektywizmem. Nie ocenia postępowania żadnego ze swoich bohaterów. Po raz kolejny boleśnie ukazuje, że życie nie jest czarno-białe, że za każdą tragedią nie stoi wyłącznie jedna osoba – ta, która zabiła, lecz że istotni są bohaterowie drugoplanowi, którzy często odgrywają bardzo ważną, a często niewidoczną dla postronnego obserwatora, rolę. Magdalena opowiada o kulisach życia rodziny Gładochów, o relacjach w tej rodzinie panujących. Daje czytelnikom wgląd w myśli głównej bohaterki, opisuje emocje i stany jakich doświadcza.

Kto jest winny?

Kończymy lekturę Małych zbrodni z niesamowitym kacem moralnym. Może nawet zadajemy sobie pytanie, jak mogło do tego dojść? Jak to możliwe, że nikt nie widział, nikt nie słyszał? Tak naprawdę wszyscy znamy te odpowiedzi... Małe zbrodnie to najlepsza książka, jaką do tej pory napisała Magdalena Majcher. Z pewnością żaden czytelnik nie pozostanie obojętny po jej przeczytaniu. Co więcej, jestem pewna, że pisarka uderzy w niejedną czułą strunę w każdej człowieczej duszy.

Premiera książki – 26 stycznia

[Adres usunięty]

Autorka kolejny raz przychodzi do nas z historią inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami. W jednej z wiosek na Mazowszu dochodzi do makabrycznego odkrycia. Na policję trafia bardzo dziwny, anonimowy donos, w wyniku którego odnalezione zostają szczątki niemowląt w różnym stanie rozkładu. Wszystko to dzieje się w obrębie jednego z gospodarstw jednak jego mieszkańcy nabrali wody w usta. Panuje ewidentna zmowa milczenia. Czy śledczym uda się dojść do prawdy i postawić przed sądem właściwe osoby?

Na "Mocną więź" trafiłam przypadkiem. Przeczytałam i bardzo ją przeżyłam. Potem była równie świetna "Obca kobieta". Kiedy usłyszałam o premierze "Małych zbrodni" nie zastanawiałam się ani chwili. Wiedziałam, że to będzie znakomita lektura.

Sięgając po tę pozycję myślałam, że najbardziej dotknie mnie fakt mordowania dzieci. Oczywiście ogromnie ciężko było mi o tym czytać, jednak to były wzmianki dotyczące zbrodni, a nie bieżące zbrodnie więc starałam się po prostu nie rozkładać tego na czynniki pierwsze i nie brać za bardzo do głowy.

Tym co najbardziej mnie poruszyło była świadomość ludzkiego bestialstwa. Jakim trzeba być złamanym, chorym i zgniłym do szpiku człowiekiem by dopuścić się takiej zbrodni? Jak można normalnie żyć ze świadomością tego czynu?

Jedno jest pewne. Ja ze swoim wybuchowy charakterem nie mogłabym być policjantem, czy prokuratorem. Już samo czytanie fragmentów dotyczących przesłuchań tak mnie wnerwiało, że na żywo doszłoby do rękoczynów. Jakbym złapała jednego z drugim, to by zaczęli śpiewać jak kanarki. Normalnie Ci śledczy, to z aniołami na cierpliwość się zamienili. Tego się nie dało spokojnie czytać, a co dopiero przeprowadzać przesłuchanie. Autorka bardzo szczegółowo i rzetelnie opisała cały proces dochodzeniowo-śledczy oraz późniejsze rozprawy sądowe. Pozwoliło to w pełni zagłębić się w tę trudną sprawę.

Magdalena Majcher przedstawiła trzy zupełnie różne obrazy matek. Trzy totalne skrajności. Dwie z nich zostały nawet bardzo ciekawie omówione z perspektywy psychiatry.

Jestem matką i zawsze głęboko dotyka mnie krzywda dzieci. Porusza i aktywuje wewnętrzny sprzeciw, a nawet agresję wobec oprawców. Tym razem jednak stanęłam po stronie jednej z wymienionych wyżej matek. Ja tej kobiecie po prostu współczułam, było mi jej autentycznie żal. Ci, którzy sięgną po tę pozycję będą wiedzieć, o którą kobietę mi chodzi. Oczywiście wina jest niepodważalna i każdy musi ponieść tego konsekwencje jednak ciężko jest sobie wyobrazić skalę okrucieństwa jakiego ona sama doznała. Myślę, że już to po części stanowiło odpokutowanie jej win i była tego świadoma.

.

Oprócz drastycznej fabuły Autorka przemyca również codzienność pracy policjanta. To z czym na co dzień muszą się mierzyć i ile osobistych wyrzeczeń wymaga ich służba.

"To nie praca, tylko służba, dwudziestoczterogodzinna. Policjantem się jest, a nie bywa (...)"

"Tymczasem tam gdzie kończyła się akcja kryminałów, zaczynała się żmudna i długotrwała praca."

Ten zawód mocno odciska się w psychice i nie każdy funkcjonariusz do końca potrafi to unieść.

"Wiedział, że od tej roboty ma zwichrowaną psychikę. Żona często mu wytykała, że wszędzie widzi tylko podstęp i zagrożenie, ale to nie była prawda. Widział to tylko poza domem."

"(...) czarny humor stanowił bufor bezpieczeństwa dla wielu mundurowych."

Jeśli jesteście gotowi na mocno emocjonalną, poruszającą do głębi powieść, bazującą na prawdziwej historii to koniecznie musicie sięgnąć po tę książkę. Ja polecam całym sercem!