Pudełko w kształcie serca

O twórczości Joe Hilla słyszałam już wiele razy, jednak nigdy nie miałam okazji, by samej sprawdzić, o co chodzi w jego fenomenie. Ostatnio w moje ręce wpadła debiutancka powieść tego autora, wydana w nowej szacie graficznej (swoją drogą - ta okładka to złoto w najczystszej postaci). Czy Pudełko w kształcie serca przypadło mi do gustu i zmroziło krew w żyłach? O tym w tej recenzji.

Jude lubi kolekcjonować różne dziwne rzeczy. Książka kucharska dla kanibali? Bardzo proszę. Pętla wisielca? Też się znajdzie. Kiedy znajduje ogłoszenie, w którym ktoś chce sprzedać garnitur należący niegdyś do jakiegoś mężczyzny, nie może się oprzeć. W dodatku sprzedający oferuje w komplecie najprawdziwszego ducha – czy to nie brzmi świetnie? Do czasu. Gdy Jude otwiera paczkę, do jego świata przedostaje się byt o wiele bardziej niebezpieczny niż wszystko, co do tej pory znał mężczyzna.

Główny bohater Jude został bardzo dobrze wykreowany i zdecydowanie wzbudził moje zainteresowanie. Z sympatią nie bardzo mu wyszło, ponieważ jego zachowanie nie napawało mnie szczególnym entuzjazmem – jednak jest to tylko moje subiektywne odczucie. Poza tym muszę stwierdzić, że Jude to zdecydowanie najbarwniejsza postać w tej powieści i nawet występujący duch nie był w stanie przyćmić jego osoby.

Właśnie, skoro wspomniałam o tymże bycie, który zagościł na kartach tej książki... Przyznam się, że w pierwszej scenie, gdy się pojawił, naprawdę się przestraszyłam. Może nie był to ten rodzaj strachu, który paraliżuje człowieka, ale pewien rodzaj takiego niepokoju i dyskomfortu. No powiem Wam, że do toalety wieczorem to trudno mi się szło bez zapalonego światła. Joe Hill zasługuje jednak na brawa, ponieważ stworzył postać, która jest niezwykle intrygująca oraz przerażająca czytelnika o słabszych nerwach.

Kiedy zaczęłam lekturę tej książki, nie mogłam dojść do tego, dlaczego klasyfikuje się ją jako fantastykę. Teraz już jednak wiem, że nie da się jednoznacznie określić gatunku tej powieści - mamy tutaj miks fantastyki, powieści grozy oraz świetnego thrillera. Czy jest to mieszanka godna uwagi? Według mnie jak najbardziej, z resztą ja lubię czasem taki misz-masz, pod warunkiem, że jest ON umiejętnie ukazany. Pudełko w kształcie serca zdecydowanie zalicza się do grupy umiejętnie napisanych powieści. Naprawdę dziwię się, że był to debiut literacki.

Pióro Joe Hilla jest bardzo dobre i sprawia, że tę książkę czyta się z przyjemnością oraz lekkością. Dodając do tego akcję, która z czasem zaczyna coraz bardziej pędzić, otrzymujemy wciągającą i naprawdę angażującą historię, która mnie osobiście pozostanie w pamięci jeszcze na długo. Niezwykle cieszę się, że mogłam poznać twórczość autora i wyrobić sobie własne zdanie na temat jednej z jego książek. Z pewnością też na tej jednej pozycji się nie skończy.

Jeżeli lubicie czuć lekki dreszczyk strachu i powieści grozy, to z powodzeniem możecie sięgać po Pudełko w kształcie serca. Myślę, że ta książka może się Wam spodobać.

Z pewnością Joe Hill tak łatwo nie odetnie się od tytułu "syna" słynnego S.Kinga, pisze bliźniaczo podobnie, w ten sam sposób konstruuje sylwetki bohaterów i nadaje im podobny styl wypowiedzi. Ale w jego twórczości dostrzeżemy również pewne nowatorskie zabiegi, które mają wyzwolić autora spod twórczego piętna ojca.

Tytułowe pudełko w kształcie serca jest niczym mityczna puszka Pandory, która po otwarciu uwalnia ukryte w niej zło. Główny bohater Jude Coyne gwiazda rocka postanawia zakupić do swojej kolekcji pudełko z duchem, wkrótce okaże się, że bohater będzie zmagał się z duchem demonicznego hipnotyzera.

Joe Hill może popisać się nowoczesnym ghost story. Dominuje tu motyw nawiedzenia, które przybiera nie tylko formę widzeń zmarłego, ale doprowadza bohaterów do obłędu, chce zepchnąć w przepaść samobójstwa. Duch przemawia głosem radiowego spikera, słychać bo w słuchawce telefonu i ma ON jeden cel - unicestwić nawiedzanego, opętać jego zmysły i odciąć od przyjaciół i bliskich.

Mocno kontrastowe sylwetki bohaterów nakreślono w sposób niezwykle realny, choć ich zachowanie budzi czasem niesmak, każde z nich kieruje się chęcią przezwyciężenia zła, zmagając się dodatkowo z trudną przeszłością.

Nie jest to na pewno dzieło wybitne i wolne od błędów. Niekoniecznie dobrym posunięciem był pomysł z psimi obrońcami, dla mnie nieco śmieszny wydaje się fakt, że duchy boją się psów. Gdzieś w połowie opowieści wkrada się chaos wynikający z nadmiernego wypierania grozy przez obyczajowość, zbytnie retrospekcje trochę odwracają naszą uwagę od głównego nurtu i nie jest już tak ciekawie jak by sugerował początek.

Autora warto pochwalić za różnorodność motywów [Adres usunięty] wewnętrznej przemiany bohaterów, motyw drogi, czy zemsty. Hill nie boi się łączenia kilku gatunków i w ostatecznym rozrachunku wygląda to zgrabnie.

Wydawnictwo zadbało, aby nadać tej opowieści odpowiedni kształt wizualny, twarda okładka z ciekawą grafiką oraz kolorowa wklejka cieszą oko i podnoszą walor książki.

Urzekła mnie rozbrajająco szczera narracja oraz rockowy klimat, który dodaje całości pazura. Polecam

HORROR WEDŁUG JUDASA

She eyes me like a pisces when I am weak

I've been locked inside your heart-shaped box for weeks

I've been drawn into your magnet tar pit trap

I wish i could eat your cancer when you turn black

Hey! Wait!

I've got a new complaint

- Nirvana

Przez lata Joe Hill pozostawał w cieniu swojego ojca. Zdobył sławę, zdobył własne miejsce w literackim świecie, zdobył rzeszę fanów, ale nie mógł i nie może odciąć się od łatki syna Stephena Kinga, tym bardziej, że pisze w bliźniaczo podobny do niego sposób, porusza bliskie mu tematy i nawet postacie konstruuje tak, jak Król Horroru. To tkwienie w cieniu przełożyło się po części na to, że na polskim rynku wczesne książki Joe Hilla przez lata nie doczekiwały się wznowień (sam długi czas polowałem na „NOS4A2”, zanim udało mi się dostać outletowe już wtedy wydanie). Zmieniło się to jakiś czas temu, kiedy za sprawą świetnej antologii „Gaz do dechy” w nowej szacie graficznej powróciły trzy wcześniejsze dzieła Hilla. A teraz, idąc za ciosem, wydawnictwo Albatros wznowiło właśnie jego debiutancką powieść i już zapowiada publikację „Rogów”. I nie ważne czy jesteście fanami autora, a nie macie tej pozycji na swojej półce, czy nie znacie go, a cenicie dobrą grozę, koniecznie powinniście sięgnąć po „Pudełko w kształcie serca”, bo to naprawdę wyśmienita lektura, klimatyczna, pomysłowa, niewolna od napięcia i autentycznie wciągająca.

Judas Coyne, podstarzały rockman, uwielbia zbierać wszelkie makabryczne pamiątki. Film snuff, na którym zarejestrowano morderstwo, szkice Siedmiu Krasnoludków wykonane przez znanego mordercę, szachownica Aleistera Crawleya, stryczek, na którym umarł skazaniec… Długo można by wymieniać. Kiedy więc natrafia na ogłoszenie o sprzedaży ducha, nie waha się długo i wkrótce w jego ręce trafia tytułowe pudełko w kształcie serca, w którym znajduje się garnitur zmarłego, a wraz z nim przywiązana do niego dusza. Wkrótce jednak Judas przekona się, że zakup nie był najlepszym pomysłem, bo to, co uwalnia się z otwartego pudełka, nie tylko go przerasta, ale okaże się śmiertelnie niebezpieczne…

„Pudełko w kształcie serca”, książka już tytułem nawiązująca do piosenki Nirvany, a całą sobą mocno tkwiąca w świecie mocnej muzyki, to debiutancka powieść Joe Hilla, wydana po raz pierwszy w 2007 roku. Autor miał już wtedy na koncie jedną publikację – zbiór opowiadań „Upiory XX wieku” (swoją drogą na jego wznowienie też bardzo liczę) – i uznanie, potwierdzone licznymi nagrodami (World Fantasy Award, Bram Stoker Award czy International Horror Guild Award), a „Pudełkiem” tylko ugruntował swoją pozycję. Zdobył przy okazji Bram Stoker Award i International Thriller Writers Award – obie w kategorii Najlepszy Debiut Powieściowy – i trzeba przyznać, że całkiem zasłużenie. Bo chociaż, jak pisałem na wstępie, Hill tkwi w cieniu ojca, wcale nie powinien mieć z tego powodu kompleksów. Prawda jest bowiem taka, że nawet jeśli jego sława a także bibliografia nie dorówna tej kingowej, to jakość jego powieści i stylu niemal wcale nie odbiega od prozy ojca, a co więcej gdy King w ostatnich latach upraszcza coraz bardziej swoje pisarstwo, Hill trzyma się bardziej rozbudowanej stylistyki i estetyki typowej dla jego wczesnych, najlepszych książek. I, owszem, nie zawsze idealnie mu to wychodzi, niemniej i tak pozostaje jednym z najlepszych współczesnych pisarzy grozy i fantastyki.

Wracając jednak do samego „Pudełka w kształcie serca”, to chociaż jest to powieść wyrosła na ojcowskim gruncie, pozostaje jak najbardziej hilowa. Hill, składając hołd ojcu i kontynuując jego spuściznę (szczególnie na polu przenoszenia klasycznych strachów na współczesny grunt), zanurza się w opowieść rodem z legend miejskich. King swoje dzieła tworzył, jakby to były opowieści starego gawędziarza siedzącego przy ognisku, Hill nie odcina się od tego, ale jego proza przypomina bardziej odkrywanie ciemniej strony internetu. Właściwie czytanie „Pudełka” jest niczym oglądanie nagrań z odpakowywania paczek zakupionych z dziwnych stron z Dark Netu – niby wiemy, że tyle w tym prawdy, ile w walkach wrestlerów czy orgazmach aktorek porno, ale nie ma to dla nas znaczenia, bo już czujemy te emocje, dajemy się porwać nastrojowi i jesteśmy ciekawi, jakie makabryczne okropieństwo wygrzebie jeszcze ten gość, z którym mamy właśnie do czynienia. Daje nam to swoisty posmak realności, który się ceni i który tak intryguje.

Dorzućcie do tego świetny styl, niby prosty, ale krwisty i treściwy. Dodajcie miłość do mocnej muzyki i horrorów, która musi podziałać na każdego fana. Wreszcie dodajcie też świetne wydanie, bo to również nie jest bez znaczenia. I co wam wychodzi? Oczywiście rzecz godna polecenia każdemu miłośnikowi lektur z dreszczykiem. Dobrze więc, że powieść powróciła na polski rynek. I jeszcze lepiej, że to wcale nie koniec i już niedługo znów będziemy mogli czytać „Rogi”. I jeszcze pozostaje nadzieja, że od lat zapowiadany film na podstawie „Pudełka w kształcie serca” ostatecznie jednak powstanie i okaże się dobrą adaptacją.

Meat-eating orchids forgive no one just yet

Cut myself ON angel's hair AND baby's breath

Broken hymen of your highness I'm LEFT black

Throw down your umbilical noose so I can climb RIGHT back

- Nirvana