Później

Stephen King ma już swoje lata, ale nie pozwala czytelnikom o sobie zapomnieć. Nowa książka nie była może tak mocno zapowiedziana, ale obiło mi się o uszy, że będzie coś nowego. Po premierze kupiłem, czytałem w wolne popołudnia i wieczory, a teraz jestem gotowy do tego, aby napisać opinię. I mogę powiedzieć, że otrzymałem wszystko to, czego oczekiwałem - Kinga w swoim najlepszym wydaniu. Nie brakuje tutaj niczego, do czego autor nas przyzwyczaił. Mamy tu więc znakomite opowiadania, mistrzowską fabułę, napięcie i wspaniałych bohaterów, którzy nie pozwalają nam się w żaden sposób nudzić. Książkę warto przeczytać.

Książka lekka, przyjemna i zabawna, opowiadana z perspektywy głównego bohatera - Jamie'go. Świetnie się bawiłam przy jej czytaniu. Pomimo, że troszkę grubsza, to jednak czcionka jest duża i bardzo szybko się ją czyta. Bardzo przywiązałam się do głównego bohatera i było mi szkoda gdy skończyłam książkę. Zakończenie dosyć zaskakujące, chociaż spodziewałam się innego :)

"Później" to jedna z lepszych książek Króla Horroru pod względem stylistycznym i fabularnym. Lektura jest bardzo przyjemna ze względu na odpowiednio dobrany język i ciekawą, trzymającą nieustannie w napięciu historię. Ciekawe opisy bardzo ubarwiają fabułę, a wybrany motyw, idealnie wpasowuje się w mającą mrozić krew w żyłach opowieść. Wątki paranormalne, przeplatają się tutaj z bardzo realistyczną narracją, co tylko dodaje książce grozy. Bardzo polecam tę pozycję każdemu fanowi Stephena Kinga, jest to jedna z lepszych jego powieści, a czytałem niemal każdą z nich. Spodoba się zarówno zatwardziałym fanom, jak i nowym entuzjastom horroru w wykonaniu Kinga.

Mistrz powrócił ze swoją kolejną powieścią! Jako fan i stały czytelnik zawsze wyczekuję, co zaserwuje mi Stephen King. Uwielbiam to uczucie, kiedy do moich rąk trafia jego nowa książka. A jeszcze lepiej jest, kiedy okazuje się ona wyborną lekturą. Tak też okazało się i tym razem. To sam Król w najlepszej formie! Dostałem dokładnie to, czego oczekiwałem od jego twórczości - dreszczyku emocji, przerażającej historii i oddziaływania na wyobraźnię. Powieść "Później" całkowicie mną zawładnęła, a po skończeniu długo nie mogłem się otrząsnąć. Odczekałem jakiś czas i ponownie zatopiłem się w lekturze. Sięgajcie po tę książkę bez wahania!

Książki Stephena Kinga znałam tylko z opowieści znajomych. Co rusz, ktoś polecał mi jego dzieła, ale mi jakoś było nie po drodze. Kiedy jednak zobaczyłam najnowszy horror Stephena Kinga w zapowiedziach Wydawnictwa Albatros, stwierdziłam że to przeznaczenie i czas zapoznać się z jego twórczością. Czy rzeczywiście jego książki są takie dobre, jak wiele osób mówi?

Zacznę od tego, że książkę czyta się bardzo szybko i płynnie. Krótkie rozdziały, duże litery zdecydowanie temu sprzyjają. Mknie się więc strona za stroną dosłownie "łykając" opisaną w książce historię małego chłopca imieniem Jamie Conklin, który posiada wyjątkowy dar (a może przekleństwo), jakim jest widzenie zmarłych i możliwość kontaktu z nimi. Zmarli pojawiają się i zawsze mówią mu prawdę. Chłopiec od małego jest więc medium. Zdążył się już do tego przyzwyczaić. Dostrzegł też, że tę zdolność może wykorzystać również by osiągnąć określone korzyści. Jak to często bywa zawsze znajdą się też tacy, nawet najbliżsi, którzy bez skrupułów wykorzystają zdolność chłopca do własnych celów. Niestety nie prowadzi to do niczego dobrego. Jamie będzie musiał zapłacić za posiadanie takich nadprzyrodzonych zdolności, przejść szybki kurs dojrzewania i zmierzyć się z dręczącymi go demonami. W życiu nic nie pozostaje bez konsekwencji...

Historia opisana w książce jest opowiedziana z perspektywy głównego bohatera. Młody mężczyzna wspomina wydarzenia ze swojego życia próbując w ten sposób uporać się z przeszłością i uporządkować wszystko w swoim umyśle. Jako student psychologii Jamie obrał taką właśnie drogę.

Jak już wspomniałam nie znam twórczości Kinga, nie mam więc porównania do poprzednich powieść autora, ale najnowszy horror "Później" mocno wciągnął mnie już od pierwszej strony, bez chęci odłożenia go na później. Interesująca i wciągająca fabuła sprawiła, że chciałam poznać jak najszybciej zakończenie historii, które okazało się dla mnie spory zaskoczeniem.

Jamie widzi zmarłych - jedni są mili, drudzy nie. Ale zawsze muszą mówić prawdę.

Kinga czytam okazjonalnie, fanką nazwać się nie mogę, ale lubię jego książki za to, że potrafi pokazać straszne rzeczy idealnie wplecione w rzeczywistość. I tak było tym razem. Totalnie mi nie przeszkadza długość tej książki czy bezpośredniość w zwracaniu się do czytelnika. Prosty język, z czasem perspektywy dziecka dodał tutaj dodatkowego mrocznego sznitu. Może to nie jest horror przy którym bym się bała czy nie mogła zasnąć, ale cała fabuła na pograniczu realności i fantastyki mocno mnie angażowała. Chłopiec musi mierzyć się nie tylko z naprzyrodzonymi bytami, duchami zmarłych, którzy w większości są nieszkodliwi. Prawdziwe zagrożenie czycha ze strony żywych i tego chłopiec dowie się dopiero z czasem.

Ciekawy pomysł, dobrze przedstawiony, może trochę krótko i zwięźle, ale wydaje mi się, że dodatkowe opisy niczego nowego by tu nie wniosły. Mnie się podobało, byłam zainteresowana, a moja sympatia do autora pozostaje niezmienna.

Nie będę ukrywać, że za twórczością Kinga nie bardzo przepadam. Dlaczego? W sumie nie mam pojęcia, do tej pory przeczytałam tylko dwie jego książki "Znalezione, niekradzione " Oraz "TO" Przy czym tej drugiej nie skończyłam. Nie mogłam się w nie wkręcić albo całkowicie mnie nie porwały. Po jakimś czasie postanowiłam zaryzykować i dzięki uprzejmości wydawnictwa albatros miałam możliwość przeczytać "Później" i ta książka była strzałem w dziesiątkę. Nie wiem, czy musiałam "dorosnąć" do tego, czy po prostu ta książka ma w sobie coś, co powodowało, że czytanie jej było wielką przyjemnością. Całą książkę czyta się bardzo dobrze, a przede wszystkim bardzo szybko, aczkolwiek horrorem bym tego nie nazwała, może gdybym była młodsza? No dobra, czasem gdzieś tam pojawiała się gęsia skórka, szczególnie w chwilach, w których nasz główny bohater rozmawiał z duchami zmarłych. Aczkolwiek książka jest dość schematyczna, napisana prostym, przyjemnym językiem. Nie była również nużąca ani niepotrzebnie przeciągnięta, choć momentami nic tak naprawdę się tam nie działo. Postać Jamiego bardzo dobrze wykreowana, choć w sumie i bohaterom pobocznym autor poświęcił również więcej uwagi. Motyw rozmowy z duchami bardzo mi się podobał, a forma narracji również przypadła mi do gustu. Całość przyprawiona fajnym humorem. Ja jestem zadowolona z tej pozycji i mam nadzieję, że to nie będzie moje ostatnie spotkanie z piórem autora. Jeśli szukacie książki, która nie wymaga wiele od czytelnika i nie spowoduje, że będziecie bali się dojść w nocy po ciemku do łazienki i nie boicie się lekkiego dreszczyku emocji, to ta pozycja z pewnością jest dla was.

Ciężko mi obiektywnie podejść do powieści mistrza horroru. I przyznaję się do tego bez zahamowania. Jako oddany czytelnik zawsze z niecierpliwością czekam na nową książkę Stephena Kinga. Oczywiście zdarzały mu się słabsze okresy, lecz jak dla mnie zawsze będzie ON numerem jeden. A "Później" tylko potwierdza klasę mistrza.

Ta powieść to dla mnie King w najlepszym wydaniu. Doskonała fabuła dostarczyła mi sporo radości, wywołała sporo emocji i sprawiła wiele razy, że dostawałem gęsiej skórki. Taką literaturę grozy to ja rozumiem. Śmiało mogę tę książkę postawić obok innych słynnych dzieł Kinga. Jak ktoś uwielbia twórczość mistrza, to musi koniecznie przeczytać tę powieść!

Nowa książka Stephena Kinga zawsze wzbudza wiele emocji. Można powiedzieć, że autor przyzwyczaił już nas do mrocznych, nieco dziwnych i wciagających opowieści.

"Później" zakwalifikowana została jako horror, co wielokrotnie było nawet podkreślane w trakcie czytania książki. "Jak mówiłem, ta historia to horror" - takim zwrotem wielokrotnie posługiwał się narrator zapewniając, że wkrótce nastąpi coś naprawdę przerażającago. Czekałam na ten horror, czekałam do ostatniej strony z nadzieją, że może finał mnie zaskoczy w sposób charakterystyczny dla książek Kinga. Niestety tak się nie stało. Jeśli mam znaleźć najbardziej przerażający obraz w tej książce to będzie to chyba widok zmarłego z dziurą i wielką raną po jednej stronie twarzy na widok której bohater wymiotuje 🙈 Na próżno szukać w "Późnej" tych wszystkich elementów, które sprawiły, że tak wiele osób pokochało książki Kinga.

Ta książka jest chaotyczny, według mnie kompletnie bez pomysłu, a zakończenie owszem zaskakuje, ale zupełnie nie wprowadza nic do całej historii. Dobrnęłam jednak do końca i to całkiem szybko. Język i narracja były dla mnie jedyną zaletą tej książki. Czarny humor podszyty ironią, pierwszoosobowa narracja sprawiły, że historia mnie zaintrygowała i bardzo liczyłam na jakieś fajne i sensowne rozwinięcie.

"Później" nie jest horrorem tak, jak już wspomniałam. To historia chłopca, który posiada dar, albo raczej przekleństwo widzenia zmarłych. Matka próbuje ukryć przed światem zdolności syna. Z czasem jednak sama będzie potrzebowała jego pomocy. Zmarli nie potrafią kłamać, muszą mówić prawdę o cokolwiek by ich spytał. Jamie wolałby być zwyklym chłopcem, ale los chce inaczej, czasem jednak udaje mu się czerpać korzyści ze swojego daru. Wszystko się jednak zmienia, kiedy Jamie spotyka zmarłego, który za życia był potworem...

King stworzył dość przewidywalną obyczajówkę z elementami science-fiction, a cała historia przypomina mi trochę film "Szósty zmysł". Na sympatię zasługuje jednak Jamie, główny bohater całej historii i jednocześnie narrator, który z lekką ironią i humorem snuje swoją opowieść. Polecam jako dobrą rozrywkę, tym wszystkim dla których typowe horrory są zbyt straszne 😉 Ja jednak spodziewałam się czegoś więcej po Stephenie Kingu.

Nareszcie zła passa przerwana! Bez chwili namysłu sięgnęłam po pewniaka, czyli Mistrza Kinga. Wszystkie spotkania z nim uważam za nader satysfakcjonujące. Mam wrażenie, że gdyby pisał etykiety ze składem zupek chińskich, to zrobiłby to w taki sposób, że pochłaniałabym je wraz z opakowaniem 😂.

Gdy tylko przeczytałam kilka słów o jego najnowszej powieści, nieodparcie nasunęło mi się skojarzenie z filmem "Szósty zmysł" i genialną rolą Joela Osmenta chłopca, który widział zmarłych.

Jamiego wychowała mama. Ta relacja jest dla niego niezwykle ważna i pozwoliła mu

pozostać przy zdrowych zmysłach za każdym razem, gdy widział zmarłych ludzi.

Już mając sześć lat, zobaczył martwego rowerzystę, stojącego obok swych zmasakrowanych zwłok. Innym razem nieżyjąca już sąsiadka wyjawia mu, gdzie ukryła swoje kosztowności, bo zmarli nie mogą kłamać. Chłopiec obiecał mamie, że nikomu nie zdradzi swego sekretu, do czasu, gdy owe "umiejętności" mogą uratować ich od bankructwa.

Narracja pierwszoosobowa, pełna humoru i autoironii powoduje, iż natychmiast odczuwam sympatię do głównego bohatera, zwłaszcza że autor rewelacyjnie oddał "ducha" tego młodego chłopaka. Nie jest to horror, w starym dobrym stylu Mistrza, ale co tu dużo gadać, ten stary gawędziarz znowu rzucił na mnie urok i wciągnął w wykreowany przez siebie świat. Zamysł bardzo ciekawy i znakomicie wykonany, a mrok i strachy Kinga, działały na moją wyobraźnię, budząc lekki niepokój. W każdym razie, o czytaniu po zmroku nie mogło być mowy 👻.

👻„PÓŹNIEJ”👻

Stephen King Wydawnictwo Albatros

Po ostatnio przeczytanej książce Kinga nie byłam zadowolona, a wręcz zawiedziona. Sceptycznie podeszłam do powieści „Później”. Jednak dałam jej szansę na oczyszczenie mojego zdania o Kingu. Muszę wam powiedzieć, że zmieniłam zdanie. Nie było aż tak wielkiego wow, ale tym razem zasłużył na 9/10. Kinga można lubić lub nienawidzić. W którym obozie jesteście? Mi bliżej do tego pierwszego. Po historii ukrytej na kartkach powieści „Później” mam ochotę przeczytać inne dzieła tego autora.

Tylko umarli nie mają sekretów. Tylko umarli mówią prawdę.

Jamie widzi zmarłych. Może z nimi rozmawiać. Tylko ON może poznać ich sekrety. Niestety ponosi za to wysoką cenę. O jego tajemniczych zdolnościach wiedziała tylko jego mama. Jednak sekret ten ujrzał światło dzienne. Mama podzieliła się nim ze swoją partnerką. Jamie współpracował z policją. Dlaczego? To już musicie przeczytać sami.

Jeden nieboszczyk nie daje mu spokoju. Dlaczego?

Jak zmarłych widzi Jamie? Powiem jedno nie jest to przyjemny widok - przeraża. Obraz jest makabryczny. Pełen opis jak ich widzi znajdziecie w książce „Później”.

Fajnie wymyślona fabuła. Niesamowity główny bohater.

Jeżeli szukacie książki z dreszczykiem, lekko przerażającej i krótkiej tak na jeden wieczór, to polecam wam „Później”.

Czytając tą powieść miałam gęsią skórkę. Czasami byłam przerażona. Tutaj poznacie również walkę ze złem w czystej postaci. Jak potoczy się życie Jimiego? Czy będzie potrafił przeciwstawić się złu, czy jemu ulegnie?

Polecam 😊

Przekonajcie się, czy nowy King pisze tak samo jak kilkanaście lat temu.

Czy lubicie twórczość Kinga?

Stephen King zasłużenie zyskał miano mistrza horroru, jednak nieustannie udowadnia, że nie da się tak jednoznacznie zaszufladkować. Potrafi bowiem pisać dzieła monumentalne jak „Bastion”, horrory mrożące krew w żyłach, czy opowieści, które po prostu świetnie się czyta. Ci, którzy po "Później" oczekiwali mroku mogli się zawieść, tym bardziej, że i blurb wprowadza nieco w błąd sugerując przerażający horror. Nie znajdziecie tu bowiem grozy, a dość lekką i dobrą rozrywkę.

Jamie Conklin widzi zmarłych. Ale to nie wszystko. Może z nimi rozmawiać i co ważne, muszą mówić mu prawdę. Ta umiejętność, a może przypadłość kładzie się cieniem na całym życiu chłopca. Bo czy widok zmasakrowanych w wypadku zwłok nie odbije się na psychice dziecka? Czy jego odmienność i skrywany przed światem sekret nie wpłyną na relacje z innymi?

Przyjdzie moment gdy od jego umiejętności będzie zależał los wielu ludzi, jednak nie spodziewa się jakie konsekwencje będzie musiał ponieść i z czym się zmierzyć. W dobrych rękach jego los okaże się darem, ale obudzi również chęć wykorzystania go przez osoby ze złymi zamiarami.

Ta tocząca się dość powoli opowieść skupia się przede wszystkim na bohaterze, pokazując jego specyficzne dzieciństwo naznaczone śmiercią i obecnością duchów. I to ON napędza tę historię, zachęcając do przewracania kolejnej i kolejnej strony. I choć nie budzi przerażenia, to stanowi świetną rozrywkę na jeden wieczór.

Przez cały czas gdy czytałam tę książkę towarzyszyła mi myśl, że warto było czekać. Z drugiej jednak strony, ogromna szkoda, że King nie tworzy w takim tempie jak nasi młodzi polscy autorzy, jak Czornyj czy Mróz.

Mimo wszystko książka naprawdę mi się spodobała. Bardzo ciekawy pomysł. Dobra narracja. Ani chwili nudy. Był w niej nawet moment w którym autentycznie się bałam. Nie przypominam sobie aby jakakolwiek książka do tej pory mnie wystraszyła. Książki Kinga jak wiadomo, mają swój niepowtarzalny klimat, jednak żadna aż tak na mnie nie podziałała.

Czuję się jednak nieco oszukana przez wydawnictwo. Książka sztucznie pogrubiona. Duże litery, duże odstępy między wierszami, duże akapity. Uważam ten zabieg za zupełnie zbędny, bo tak samo wartościowa byłaby dla mnie ta pozycja w wersji kieszonkowej i z trzykrotnie mniejszą ilością stron.

Mistrzu, czekam na kolejne dzieło!

Zjawiska paranormalne w książce pt. „Później”, Stephen King

„Tylko umarli nie kłamią”. Czym tym razem zaskoczy nas Stephen King?

Głównym bohaterem jest Jamie Conklin. Chłopiec jest wychowywany przez samotną matkę, która za wszelką cenę stara się, aby syn miał jak najlepsze życie. Na drodze do pełni szczęścia stanęły jednak umiejętności chłopca. Jamie widzi umarłych i potrafi z nimi rozmawiać, może poznać ich sekrety, których nikt inny nie zna. Początkowo nikt mu nie wierzy, twierdząc, że jest to wytwór dziecięcej wyobraźni, ale potrafi podawać takie szczegóły, które każą sądzić, iż to, co mówi, jest prawdą. Z doświadczenia wie, że rozmawiając z umarłym, ten nie może kłamać. W pewnym momencie dochodzi do tego, że świat żywych łączy się ze światem umarłych. Cena za zdolności chłopca jest wysoka i nie pozostaje długo w ukryciu. Będzie pomagał policji w śledztwie, w którym morderca grozi atakiem ze świata umarłych. Matki chłopca będąc przypartą do muru, nie zawahała się również skorzystać ze zdolności syna. Dar, który posiada Jamie, jest dla niego przekleństwem.

Moje myśli tonęły we krwi.

Od początku przypadł mi do gustu styl. Jamie opowiada nam o swoim życiu typowym dla dziecka, później nastolatka, słownictwem. King oddał w nasze ręce książkę łączącą kryminał i zjawiska paranormalne. Bohater już na wstępie zaznacza, że opowie nam horror, ale czy ja wiem, czy to jest horror. Patrząc z punktu widzenia dziecka – tak, gdyż nie każdy zmarły był przyjazny i ładnie wyglądał. Jamie widział ich bowiem w takiej formie, w jakiej zeszli z tego świata. „Później” to piękna historia o walce z demonami w formie wspomnień. Ciekawa fabuła, budujące napięcie, problemy dorastania, wybór pomiędzy dobrem a złem. King udowadnia po raz kolejny, że jest w stanie zaskoczyć ponownie swoich czytelników. Gdyby narracja była po stronie innej osoby niż chłopca, zapewne książka nie była tak atrakcyjna w odbiorze, jak ją odebrałam. Warto wspomnieć o wnętrzu książki – dosłownie jej wnętrzu. Chodzi mi o czcionkę, układ wersów – jak dla mnie, idealnie. Wzrok się nie męczy, czyta się bardzo wygodnie. Wiem, że wiele osób szuka takich książek. Z czystym sumieniem polecam „Później”.

Zaczęłam słuchać audiobooka "Później" i po paru minutach pomyślałam, że o to wrócił mój Król, którego lubię. Do tego Maciej Kowalik czytał tak świetnie, że zatraciłam się w tej powieści. Ale to było zbyt piękne by było prawdziwe - niestety zakończenie powieści pozostawiło lekki niedosyt.

Narrator jest zarazem głównym bohaterem, który opowiada historię swojego życia. Od dziecka widział zmarłych i mógł z nimi rozmawiać, odpowiadali mu szczerze, nie mogli kłamać. Swojej umiejętności nie postrzegał jako daru, trochę go krępowała, szczególnie kiedy dorośli chcieli, żeby poznał czyjeś sekrety. Jamie chyba wolałby być po prostu normalny i nie doświadczać takich rzeczy.

"Wiecie co? Najgorsze w dorastaniu jest to, że zamyka człowiekowi usta".

Powieść jest napisana lekkim prostym językiem, czyta się to przyjemnie i szybko. Matka Jamiego w chwilach złości potrafiła wymyśleć tak niesamowite wiązanki przekleństw, że chłopak też nie czuł się skrępowany czasem rzucić mięsem. Było sporo scen zabawnych, podanych z ironią, ale kiedy w grę wchodziło coś niebezpiecznego, to narrator przypominał czytelnikowi "uprzedzałem, że to jest horror". To było takie miłe puszczanie oka do czytelnika. Podobał mi się taki zabieg, cały czas czułam związek z tą postacią.

Ta książka miała potencjał, żeby rozrosnąć się niczym "To" i przez chwilę myślałam, że tak będzie. Wątki jednak potoczyły się inaczej niż myślałam i powstała zamknięta całość. Zakończenia na pewno na długo nie zapamiętam, bo w porównaniu do fascynującego i porywającego początku, było jakieś takie... nijakie. Nawet mało wiarygodne dla mnie.

"Zawsze jest jakieś później, teraz to wiem. Przynajmniej do śmierci. Bo wtedy wszystko inne jest już wcześniej".

Czy będziecie się bać? Myślę, że nie. Ja się nie bałam, mimo że niektóre duchy były ofiarami morderstw i wypadków, więc wyglądały strasznie. King pisał straszniejsze horrory, ale tutaj brak takich wrażeń zastępuje ciekawa fabuła i naprawdę sympatyczny główny bohater. Polecam serdecznie, nawet pomimo tego skopanego zakończenia.

„I see dead people” /Widzę zmarłych ludzi/ - nie ma chyba osoby, która choć raz nie zetknęłaby się z tym cytatem, chociażby licznych memach krążących w sieci. Tak naprawdę jednak słowa te pochodzą ze znakomitego filmu z 1999 roku, pt. „Szósty zmysł” w reżyserii Shyamalana. Bruce Willis, psycholog dziecięcy, próbuje pomóc ośmioletniemu dziecku z niezwykłym darem. Cole posiada tzw. "szósty zmysł", dzięki któremu potrafi wyobrazić sobie, co zdarzyło się w danym miejscu przed wielu laty, a także widzi i słyszy tych, którzy odeszli.

Podobny motyw został wykorzystany w wielu filmach i książkach, choć nigdzie w tak spektakularny sposób. A jak udało się to Stephenowi Kingowi, który – mimo lepszych i gorszych powieści na swoim koncie – wciąż jest dla mnie niekwestionowanym królem grozy? Autor, w swojej książce pt. „Później”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Albatros, wykorzystał motyw wędrujących dusz, energii, która utrzymuje się po śmieci danej osoby czy też niemożności odejścia przed załatwieniem danej sprawy. Niezależnie od tego, z jakich względów zmarli nie mogą być po prostu martwi, zwykle nie zdajemy sobie z tego faktu sprawy. No, chyba że w otoczeniu mamy takiego chłopca jak Jamie, który od najmłodszych lat widuje zmarłych, a co więcej … rozmawia z nimi.

Po tę pozycję sięgnąć mogą zarówno miłośnicy książek Kinga, jak i wszyscy lubiący historię o duchach, a także tak naprawdę o ludziach. Trudno bowiem, nawet pomimo licznych zabiegów podejmowanych przez autora, przerazić się widzianymi przez chłopca zjawami. W książce natomiast przerażają żywi ludzie i mechanizmy ich działania. Co więcej, można sobie nawet zadać pytanie, czy to zmarli mieli w książce straszyć… Odpowiedzi zapewne nigdy nie poznamy, natomiast możemy zatopić się w historii chłopca, wychowywanego samotnie przez matkę, agentkę literacką. Stopniowo ubożejąca rodzina boryka się z problemami materialnymi między innymi wynikającymi z nieudanych inwestycji, ale również tragicznych splotów okoliczności. Dlatego też umiejętności syna w odpowiednim momencie zostają przez matkę wykorzystane, choć wcześniej świadomość talentu Jamiego przerażała ją, a co więcej – dar ten był przez nią negowany.

Kiedy chłopiec spotyka zmarłego rowerzystę – ofiarę wypadku, początkowo matka nie widzi w tym nic niezwykłego. Gdyby nie to, że chłopiec opisuje rowerzystę szczegółowo, mimo iż leży ON zakryty. Zresztą chłopiec twierdzi, że widzi owego martwego mężczyznę stojącego obok swojego leżącego ciała. Przerażenie matki jest tym większe, że kilka dni później w gazecie widnieje wizerunek zmarłego rowerzysty, dokładnie odpowiadający temu, który nakreślił Jamie. Po tym wydarzeniu stanowczo zakazuje synowi mówienia o tym darze.

Daje ON o sobie wiele razy znać w trakcie dorastania – dzięki niemu chłopiec jest w stanie zidentyfikować miejsce ukrycia biżuterii zmarłej sąsiadki, a także odtworzyć ostatnią powieść znanego pisarza, przysłowiowej „złotej kury” w agencji matki. Umiejętność chłopca jest o tyle niezwykła, że spotykali przez niego zmarli muszą mówić mu prawdę. A tak mu się przynajmniej wydaje do chwili spotkania z Grzmociarzem, czyli seryjnym mordercą, który wyspecjalizował się w podkładaniu bomb.

Co jednak wspólnego Jamie ma z Kennethem Therriaultem? Dużo, zważywszy na to, że Grzmociarz nie żyje – popełnił samobójstwo, a tylko chłopiec może go zobaczyć po śmierci i zapytać o lokalizację ostatniej bomby. Tym razem wszystko jest jednak inaczej – Grzmociarz nie tylko otwarcie mówi, że nie chce powiedzieć prawdy, to jeszcze …nie odchodzi z tego świata.

Jak zakończy się ta opowieść? Przekonamy się o tym dzięki powieści „Później”, co prawda nie najlepszej w dorobku autora, ale zdecydowanie wartej uwagi. Mimo iż książka bardziej porusza niż przeraża, mimo iż to bardziej opowieść o złu w czystej postaci niż opowieść o duchach, to z pewnością historia ta zostanie długo w pamięci. I kto wie, być może wkrótce zobaczymy ją na ekranach kin, bo zdecydowanie ma potencjał.

Należę do osób, które czytały książki tego autora i raczej za nimi nie przepadły, niemniej jednak nie zniesmacza mnie to do sięgnięcia po jego kolejne książki. "Później" jest pierwszym dobrym strzałem od dłuższego czasu.

Pomysł na fabułę bardzo mi się spodobał. Główną postacią jest chłopiec, który widzi zmarłych - czyli taki temat przewodni, który nawet bardzo lubię. To sprawiło, że bez zastanowienia sięgnęłam po tę powieść i .... przepadłam.

"Później" to bardzo wciągająca historia z elementami fantastyki, która pochłonęła mnie bez reszty i wierzcie mi, ale bardzo żałowałam, że ta książka dobiegła końca.

Jak widać nawet mnie, osobie, której w większości książki autora się nie podobały coś się spodobało - i to bardzo. Dlatego też zachęcam was do sięgnięcia po tę książkę nawet, jeśli wcześniej zraziliście się do autora

Mam ogromne szczęście, że mój ulubiony pisarz nie dość, że wydaje przynajmniej jedną książkę każdego roku, to jeszcze zdecydowana większość z nich jest, co najmniej dobra. „Później” to najnowsze dziecko Stephena Kinga.

Stephen King (pisze także pod pseudonimem Richard Bachman) urodził się 21 września 1947 w Portland. Jako dziecko był świadkiem nieszczęśliwego wypadku – jeden z jego przyjaciół został potrącony przez pociąg i zmarł. King zanim odniósł sukces jako pisarz pracował, jako nauczyciel języka angielskiego w szkole. W 1973 roku ogromny sukces literacki odniosła jego pierwsza powieść „Carrie”. Od tamtej pory jego książki rozeszły się w nakładzie przekraczającym 350 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie. Jest wielokrotnym zdobywcą Nagród Brama Stokera i British Fantasy Award. W 1999 roku został potrącony przez samochód. Jego obrażenia – wielokrotne złamanie biodra, połamane żebra i uszkodzone płuco – unieruchomiły go w szpitalu na prawie trzy tygodnie. King przez ponad dziesięć lat miał problemy z alkoholem i narkotykami. Jego dwaj synowie – Owen King oraz Joe Hill – również są pisarzami.

Tylko umarli nie mają sekretów. Jamie od najmłodszych lat widuje zmarłych. I nie przypomina to tego, co znamy ze słynnego filmu z Bruce’em Willisem. Jamie może zobaczyć to, czego nikt inny nie widzi, i poznać sekrety, których nikt inny nie zna. Ale cena, jaką musi płacić za swoje nadnaturalne zdolności, jest bardzo wysoka. O czym doskonale wie matka Jamiego, która namawiała go, aby nikomu nie mówił, co potrafi. Taki dar nie może długo jednak pozostać niezauważony. I Jamie wkrótce będzie musiał pomagać nowojorskiej policji w śledztwie w sprawie, w której pewien morderca groził uderzeniem zza grobu.

Książkę czyta się błyskawicznie. Ciekawa fabuła w połączeniu z dużą czcionką i rozdziałami, które zaczynają się od nowej strony (uczciwie trzeba przyznać, że gdyby powieść miała normalną czcionkę i rozdziały, to spokojnie miałaby ze sto stron mniej.) sprawiły, że pochłonąłem ją na dwa podejścia. King tradycyjnie powoli buduję atmosferę, przeskakując co chwila do historii, które wydarzyły się wcześniej. Oczywiście nie brakuje w „Później” wstawek, które informują nas na końcu rozdziału, o czym będziemy czytać niebawem, co automatycznie trochę zmusza nas do zapoznania się z kolejnymi stronami. Uwielbiam Króla, za tego typu zagrania. Jeżeli chodzi o zakończenie powieści, to nie mogę go jednoznacznie ocenić. Z jednej strony jest bardzo mocno przewidywalne i mniej więcej od połowy lektury domyślałem się, że właśnie tak będzie wyglądać. Z drugiej jednak, Stephen wprowadził pewien element, który mnie zaskoczył. Ogólnie mam wrażenie, że King zostawił sobie maleńką furteczkę do tego, że kiedyś jeszcze wrócić do Jamiego w jakiejś książce.

Na okładce „Później”, jest fragment recenzji, z którego wynika, że jest to zabawna lektura. Absolutnie nie zgadzam się z ta opinią, ponieważ dla mnie jest to opowieść o przyśpieszonym kursie dojrzewania i utraconej niewinności. Autor rewelacyjnie nakreślił postać głównego bohatera, a także jego relację łączącą go z matką. Stephen po raz kolejny udowodnił, że nie ma sobie równych, w kreowaniu dziecinnych i nastoletnich bohaterów.

„Później” to bardzo dobra książka, którą czytało mi się bardzo przyjemnie. Skłaniam się ku opinii, że chociaż jest to powieść momentami dość przerażająca, to autor po raz kolejny uśmiecha się do swoich młodszych czytelników. Nie zmienia to faktu, że i starzy kingowi wyjadacze znajdą w tej lekturze coś dla siebie.

Warto sięgnąć po tę książkę. Teraz. Nie później.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Wzniosłe słowa zapowiadały najnowszą książkę S. Kinga - czytelnicy mieli znaleźć w niej wszystkie elementy, które uczyniły z autora mistrza grozy. Ale czy po napisaniu ponad 50 książek w swojej karierze istnieje jeszcze możliwość, że kolejna zaskoczy nas czymś nowym?

Wujek King zdążył nas przyzwyczaić, że jego dzieła nie stoją literacko na najwyższych półkach, ich styl daje wiele do myślenia, natomiast jest w tych książkach coś, co przyciąga, co sprawia, że śledzimy fabułę do końca i nie wiedzieć czemu sięgamy po kolejne. Nie jest to literatura wysokich lotów, ale ma w sobie "to" coś.

Wiadomym jest, że mając za sobą ponad 50 napisanych dzieł autor będzie czerpał z dawnych pomysłów.

"Później" to historia chłopca, który widzi duchy - co Wam to przypomina? "Lśnienie" oczywiście! A kto jeszcze nie czytał to polecam, bo to stary, dobry wujek King. Tym razem autor serwuje czytelnikom nieco melancholijną opowieść obyczajową, która z horrorem nie ma zbyt wiele wspólnego. Duchy u Kinga są dość dziwne, nie wywołują strachu, pojawiają się praktycznie na każdym rogu i możemy nawet z nimi porozmawiać, a do tego ponoć zawsze mówią prawdę. Pierwsza część książki trochę mnie znudziła, do połowy czytałam zbyt długie wprowadzenie, w którym autor po trochu opisuje sytuacje na rynku wydawniczym oraz wplata w to wątek homoseksualny. Moje zainteresowanie zaczęło się od wprowadzenia ducha Therrialuta seryjnego mordercy, który może w życiu młodego bohatera nieco namieszać. Szkoda, że autor nie poprowadził tego wątku dalej, nie rozwinął go, bo zapowiadał się ciekawie.

Ale największe zaskoczenie zrobiło na mnie sposób w jaki King zakończył opowieść. Ten rodzinny twist -no nie spodziewałabym się tego ani trochę, liczyłam na ostateczną rozgrywkę dobra ze złem, a tu taka niespodzianka. Kto by się spodziewał, że Stephen wyciągnie jeszcze królika z kapelusza.

Całość zaliczam do lekkiej fabuły typu paranormal. Warto pochwalić autora za stylizację języka dopasowaną do wypowiedzi dorastającego chłopca.

Co tym razem zapamiętałam z "Później" - zdrowe odżywianie dzieci czyli pizza, zapiekanki i chińszczyzna oraz to, że uber nie jest nowojorski, nowojorskie są taksówki.

"Później" nie jest może mistrzostwem, bo autora stać na więcej, jednak sam tę poprzeczkę zawiesił tak wysoko. Na pewno daleko tej książce do "Lśnienia", czy "Zielonej mili", jednak czytałam z zainteresowaniem, przynajmniej druga połowę. Uważam, że powieść wypada wysoko na tle innych współczesnych pisarzy.

I SEE DEAD PEOPLE…

King powraca z powieścią przerywnikiem, jakich wiele w jego twórczości. Krótką książką (jak na niego niespełna czterysta stron podanych taką czcionką, jak tutaj, to wręcz nowelka), które zwykle tworzy albo na zlecenie, albo gdy zostało mu jeszcze sił pisarskich, a nie chce zabierać się za kolejne epickie dzieło. Ale jaka jest to książka? Typowa dla współczesnych dokonań Kinga, czyli lekka, prosta i przyjemna. Stricte rozrywkowa, stanowiąca wariację na temat „Szóstego zmysłu” i wypadająca lepiej, niż większość podobnej literatury tworzonej przez konkurentów, nawet jeśli to już nie ten sam Król, co kiedyś.

Jamie Conklin widzi zmarłych. Na początku tylko widzi, dostrzega. Ofiarę wypadku stojącą na poboczu, jakby była żywa, zmarłą sąsiadkę… Dla chłopaka staje się to swoistym rytuałem przejścia do przyspieszonej dorosłości, tym bardziej, gdy zmarli zaczynają z nim rozmawiać. To, co jednak na początku wydaje się niegroźnymi kontaktami z duchami, z upływem czasu zmienia się nie do poznania. Bo przecież nie tylko dobrzy i życzliwi ludzie odchodzą z tego świata, a ci, którzy potworami byli za życia, mogą okazać się niebezpieczni nawet po śmierci…

Zacząłem od wspomnienia, że „Później” to książka typowa dla współczesnego Kinga. Co to właściwie oznacza? Każdy, kto jak ja przeczytał wszystkie – albo przynajmniej zdecydowaną większość – wie, że twórczość Króla Horroru dzieli się na kilka etapów. Pierwszy z nich, najlepszy, to okres do połowy lat 80. XX wieku, kiedy miał nie tylko najciekawsze pomysły, ale i operował wyśmienitym stylem. Lata 90. i początek XXI, naznaczone wypadkiem, który wiele w pisarzu zmienił, były okresem ciężkiego, nudnego stylu – King próbował udawać gigantów literatury, ale mu to absolutnie nie wychodziło – beznadziejnych pomysłów i jeszcze gorszych rozwiązań fabularnych. Potem wrócił zarówno do starych pomysłów, jak i stylu z tamtych lat, tworząc kilka perełek, ale w ostatnim czasie mocno uprościł swój styl, jakby pod gusta niewyrobionych współczesnych odbiorców, a także zaczął kopiować swoje dawne pomysły (przez co jego dzieła stały się przewidywalne niekiedy do bólu – patrz. „Outsider”). I nie tylko je. Nadal wszystko to jest dobrze napisane, ale to już nie ten King, co kiedyś. Choć wciąż warto go polecać, czytać i mieć na półce.

I takie jest też „Później”. To prosta, prosto napisana książka, na szczęście wciąż lepsza stylistycznie niż większość podobnych pozycji. I znów powiela motywy znane z poprzednich książek Kinga, jak i innych dzieł. „Szósty zmysł” najmocniej rzuca się w oczy (tak samo, jak i „Lśnienie”), ale ja często miałem wrażenie, że czytam taką kingową wersję „Chłopca z żółwiami” Burke’a – nomen omen książkę, która była tak mocno inspirowana prozą Króla, że aż balansowała na granicy kopiowania jego stylu, estetyki i pomysłów. Ale jednocześnie znajdziecie tu przebłyski dawnej świetności, sceny klimatu, za który kochało się pisarza, dobrze nakreślone postacie, akcję, udane tło obyczajowe… Nie jest to ambitna literatura, nie ma też wielkiego rozmachu, ale wciąż to kawał dobrej rozrywki na poziomie. Coś dla fanów grozy, fantastyki i thrillerów (King po latach wrócił tu do specjalizującego się w kryminałach noir wydawcy Hard Case Crime, dla którego zrobił wyśmienitego „Colorado Kid” i sympatyczny „Joyland”).

Kto kocha Kinga, niech bierze w ciemno. Jeśli podobały mu się jego ostatnie dokonania, takie jak „Pudełko z guzikami Gwendy”, „Uniesienie” czy „Instytut”, będzie bardzo zadowolony. Ale nawet ci, którzy tęsknią za starym, dobrym Królem z czasów „To”, „Bastionu” czy choćby „Dallas ‘63” też znajdą tu coś dla siebie.

Nigdy wcześniej nie czytałam nic Stephena Kinga i od wielu już lat obiecywałam sobie, że to się zmieni. W końcu udało mi się zapoznać z jego najnowszą powieścią, która ukazała się w Polsce.

Głównym bohaterem jest chłopak, a następnie mężczyzna, który przedstawia swoje życie z matką, agentką literacką. Dość wcześnie w fabule jednak okazuje się, że chłopak nie jest zwyczajny. Nie chcę jednak ujawniać co było jego wyjątkową umiejętnością. Nie wszystkim była ona na rękę lub wręcz jej pożądali, co mogło prowadzić do różnych nieprzewidzianych zwrotów akcji.

Powieść jest dość obszerna, ale duża czcionka sprawia, że z całością można zapoznać się w kilka godzin. Byłam bardzo ciekawa, jak pióro autora przypadnie mi do gustu. Napiszę tak - na pewno nie jest to publikacja, którą każdy się oczaruje, ale myślę, że znajdzie swoich zwolenników. Pomysł na fabułę jest ciekawy, a zakończenie okazało się zaskakujące.

,,Później" Stephena Kinga uważam za stosunkowo udane pierwsze spotkanie. Dla mnie była to bardzo szybka lektura, która okazała się mieć zaskakujące zwroty akcji.

Na każdą, nową książkę King'a czekałem z niecierpliwością, ale też niepokojem, że zawiedzie moje oczekiwania. Na szczęście, po raz kolejny, autor pokazał się z najlepszej strony. Mimo, że bohaterów widujących zmarłych znamy już z wielu różnych pozycji, to jednak okazuje się, że ten motyw nadal może zaskakiwać. Książka wciąga bezlitośnie. Jest zaskakująca i absolutnie przerażająca. Autentycznie wywołuje strach, ale ciekawość tego, co będzie dalej jest silniejsza. Stoisz obok tego dorastającego chłopca i chociaż boisz się razem z nim, przekładasz kartkę za kartką, bez wytchnienia. To są te emocje, za które King'a uwielbiam. Nie pozwala zasnąć, ale warto nie spać.

Za każdym razem, kiedy ma pojawić się nowa powieść mistrza grozy, to czekam na nią z niecierpliwością i wypiekami na twarzy. Jak książkę mam już u siebie i mogę zacząć czytać, to radość jest jeszcze większa. Jako że Stephen King to mój numer jeden na liście pisarzy także lekturę zaczęłam pochłaniać niezwłocznie po jej otrzymaniu.

"Później" okazała się świetną powieścią w dorobku Kinga. Ma wszystko to, co lubię w jego twórczości - klimat, tajemnicę i oczywiście jak na horror przystało działa na wyobraźnię i emocje. Bardzo dobra historia jest tutaj niewątpliwie atutem i wciąga już od samego początku. Zdecydowanie polecam!

Kolejny klejnot od Stephena Kinga. „Później” utrzymywany jest w konwencji twardej powieści kryminalnej z typowym dla autora horrorem i grozą. Absolutnie fenomenalna powieść, której nie sposób odłożyć. Jak zawsze w przypadku Kinga, przyciągają drobne szczegóły z życia postaci i ich relacji, a zjawiska nadprzyrodzone tylko napędzają całą fabułę, czyniąc całość jeszcze ciekawszą. Wyjątkowa zdolność głównego bohatera, Jamiego Conklina, do rozmawiania z niedawno zmarłymi osobami jest ogromnym darem. Ale i ogromną odpowiedzialnością, a nawet i przekleństwem. „Później” ma w sobie elementy straszaka, jest to jednak powieść bardziej stonowana. Głębsza.

Choć dotychczas podchodziłem z rezerwą do dotychczasowej twórczości S. Kinga (nie, ‘’Lśnienie’’ mnie nie porwało, a na ‘’Zielonej mili’’ dosłownie przysypiałem…) i uważam, że artyści na starsze lata wypalają się, to ‘’Później’’ pokazało, że mogę się mylić. I to bardzo! Książka stworzona przez króla horroru - tak, teraz jestem już gotowy nazywać w ten sposób S. Kinga - jest mroczna, ponura i potrafiła nieco przestraszyć. Jedyną wadą powieści była postać matki głównego bohatera - nieco zbyt irytująca. Ale dało się to wytrzymać… Kto wie, może jeszcze raz sięgnę do starszych pozycji Kinga i zmienię swoje zdanie o jego dorobku? Zobaczymy.

‘’Później’’ jest najnowszą pozycją napisaną przez słynnego Stephena Kinga, mistrza wśród współczesnych pisarzy. W opowiedzianej historii nie ma wiele nowości - to nieco odgrzany kotlet z całej twórczości. Zjawiska paranormalne, wątek życia pozagrobowego, morderstwa. Ba, są tu nawet pewne nawiązania do innej powieści Kinga - ‘’To’’. Mimo pewnej wtórności nie czyta się źle, zważywszy dodatkowo na fakt, że pisarz ma już ponad siedemdziesiąt lat i po tylu latach płodnej twórczości mógł tym razem nie mieć nowych pomysłów. Daję zasłużone 9,5/10 – to pozycja, które może nie dorównuje klasykom napisanym przez Kinga, ale wciąż jest solidną historią.

W czasie studiów przeczytałam niemal wszystkie książki napisane przez Stephena Kinga. Najbardziej polubiłam te z jego powieści, w których pojawiał się wątek kontaktu z życiem pozagrobowym (''Smętarz dla zwierzaków'' to moja, jak dotąd, ulubiona powieść). ''Później" została jedną z moich ulubionych historii autorstwa Kinga. Choć nie ma tu nic, co nie pojawiłoby się w jego wcześniejszej twórczości, to wszystkie elementy idealnie ze sobą współgrały. Historia, klimat, bohaterowie - to wszystko jest tak dobre, jak za starych dobrych lat. Na lekki minus nieco toporne dialogi w niektórych miejscach. Ode mnie - ocena 9/10. Byłoby 10/10, gdyby niektóre dialogi - zwłaszcza w trakcie rozmów bohatera z przedstawicielami nowojorskiej policji - były bardziej dynamiczne.

Uwielbiam twórczość Kinga. Zawsze chętnie sięgam po jego książki. Jest to autor, który zawsze trzyma najwyższy poziom, więc nie ma najmniejszych szans, żeby jego powieści mogły zawieść. Ostatnio przeczytałem jego "Później" i jestem zachwycony. Dawno już żadna pozycja książkowa tak mnie nie wciągnęła. Czytałem i nie mogłem się oderwać. Jest to zbiór opowiadań, które na długo zapadają w pamięć. Autor zapewnia czytelnikowi to wszystko, co powinien zawierać idealnie napisany thriller. Jest tu tajemnica, mroczna atmosfera i napięcie, które wyziera niemal z każdej strony. Czego chcieć więcej? Koniecznie musicie przeczytać.

"Później" to świetne opowiadanie, które przypomina twórczość Kinga z najlepszych czasów! Czyta się fantastycznie. Jedyny minus to taki, że jest za krótkie, jak na standardy Mistrza.

Polecam😊

Chłopiec widzący zmarłych to motyw doskonale znany, świetnie pokazany [Adres usunięty]. filmie "Szósty zmysł". Także Stephen King z niego korzystał, chociażby w "Lśnieniu". Tym razem zdecydował się do niego wrócić w innej formie.

W "Później" King przedstawia losy chłopca, który swoje zdolności będzie musiał wykorzystać do złapania mordercy być może atakującego zza grobu. Jak to u Kinga bywa, nasz główny bohater będzie musiał coś poświęcić, żeby wygrać. Więcej nie mówię.

Wbrew pozorom nie jest to tak ciężka lektura jak wspomniane "Lśnienie". Czyta się ją lekko i szybko. Fabuła stanowi miłe połączenie kryminału i horroru. Nie będzie to może klasyk, ale na półce zdecydowanie warto mieć.