Nie ma

“Nie ma” to mój zachwyt. “Nie ma” mnie drażni. “Nie ma” mnie okrutnie znieważyło. “Nie ma” to cudo. Czytałam kilka książek pana Mariusza Szczygła i czasami mnie reportaże i eseje rozśmieszało, czasami mnie bolało a jego najnowsza pozycja “Nie ma” to piękno i okrucieństwo jednocześnie. Książka mnie po prostu uwiodła i mam romans. Romans z tą lekturą. Ale nic to. Ale cicho sza. Ale nie ma …Absolutnie polecam.

Nie jestem miłośniczką literatury faktu. Dla Mariusza Szczygła i jego książek jednak zawsze robię wyjątek. Po książkę "Nie ma" sięgnęłam z wielkimi nadziejami i nie zawiodłam się. Nie jest to na pewno książka, którą czyta się szybko, dlatego warto zarezerwować sobie trochę więcej wolnego czasu na ucztę, jaką jest czytanie literatury tego autora. Mimo tego, iż książka jest dość trudna, to jest to wartościowa pozycja. Co więcej, jest naprawdę bardzo ładnie wydana. Okładka przyciąga i zachęca do sięgnięcia po reportaż. Bo niewątpliwie jest to reportaż, ale nie do końca w typowym dla autora stylu. Choć nie brakuje tutaj oczywiście czeskich akcentów, które dla Szczygła są charakterystyczne.

W książce znajdziemy kilka niezwykłych historii, które mają jeden mianownik. Tym wspólnym mianownikiem jest w tym przypadku coś, czego już nie ma. Są to reportaże o braku czegoś, o nieobecności. Wiem, że brzmi to dość enigmatycznie, ale nie chcę zdradzać dalszych szczegółów dotyczących fabuły. Niech każdy wyrobi sobie swoje własne zdanie w kwestii tej książki. Naprawdę warto.

Moim zdaniem jest to jedna z lepszych książek Mariusza Szczygła. Napisana prostym językiem, zrozumiałym dla każdego, ale porusza najczulsze struny ludzkiej duszy. Reportaż przedstawia uniwersalne i ważne tematy. Jest to książka, której nie da się zapomnieć, a po przeczytaniu jeszcze długo czytelnik ma potrzebę analizowania treści. Bardzo interesujące jest podejście autora do człowieka. Jest ono pełne miłości. Czego chcieć więcej? Polecam tę książkę każdemu.

„ Nie ma ‘' śmiało zaliczałabym do książek traktujących o samorozwoju człowieka. Na przeszłość nie mamy żadnego wpływu. Ważne to, co zrobiliśmy z bagażem doświadczeń, jak przerobiliśmy lekcje życia. Przyszłość jest jedną wielką niewiadomą , czyli w ogólnym rozrachunku liczy się tu i teraz.

Puzzle życiowej układanki układają się zgodnie z przewidywaniami właściciela, a brakujące człony zawsze można uzupełnić.

„ Nie ma ‘' należy czytać „ pomiędzy wierszami ‘', a efekty tej lektury zaskoczą nas samych. „ Nie ma ‘' jest traktatem o nadziei. To katharsis, wyjście z mroku. Nadzieja na inne „ Ma ‘'.I w tym tkwi niezaprzeczalny sukces tej książki.

Przez większość życia szłam pełna refleksji, głębokich rozmyśleń i otwarta na najróżniejsze rozważania. Byłam przekonana, że wszyscy ludzie też spędzają niesamowicie wiele czasu na takich refleksjach i tak samo jak ja z pasją zapisują swoje najważniejsze myśli, przyozdabiają ściany w karteczki z cytatami wielki ludzi i próbują kierować się nimi w życiu. Czym byłam starsza, tym częściej zauważałam, jak bardzo różnorodne jest postrzeganie świata przez ludzi. Zdałam sobie sprawę, że niektórzy w ogóle nie poświęcają czasu na myślenie o uczuciach i sensie życia, a jeszcze inni spędzają całe dnie na filozofowaniu. Było to wtedy dla mnie odkrywcze i pasjonujące zjawisko. Jednak dzisiaj chciałabym wrócić do momentu, gdy myślałam o życiu i otworzyć Wam oczy na tytułowe "nie ma".

Mariusz Szczygieł już od lat zajmuje się reportażem i zbiera coraz to pozytywniejsze opinie od swoich czytelników. Lecz ja dowiedziałam się o istnieniu tego reportażysty dzięki książce "Nie ma". Pewnie większość z Was doskonale ją kojarzy, ponieważ uzyskała miano wspaniałego zbioru esejów i może pochwalić się cenionymi nagrodami literackimi. Między innymi właśnie ona rozpoczęła moją przygodę z reportażami i dlatego bardzo chciałabym się z Wami podzielić moimi odczuciami.

Początkowo zszokował mnie styl autora, gdyż jest wyjątkowo chaotyczny i czasami nie do końca wiedziałam, o czym jest mowa. Pisarz czasami robił transkrypty z rozmowy z różnymi osobami. Ma to wiele zalet, ale również i wad, które bardzo mnie zniechęcały do całości. Nie byłam w stanie zaakceptować tego chaosu myśli, niespójnych wypowiedzi pokierowanych przez emocje i rozważania. Obawiałam się, że nie wyniosę nic z całości. Oczywiście z czasem przyzwyczaiłam się do tego i teraz jestem w stanie zrozumieć, czemu Mariusz Szczygieł zdecydował się na takie rozwiązanie. Ten chaos opisów i rozmów z ludźmi skłaniał czytelnika do wykazania się dużymi pokładami empatii, czego konsekwencją jest otworzenie swojego umysłu na istnienie problemów nieoczywistych i problemów zapomnianych. Warto też wspomnieć, że w "Nie ma" pojawiają się liczne nawiązania do literatury, co osobiście niezwykle cenię. Zawsze czułam się najbezpieczniej wśród książek i wielokrotnie również one okazywały się moimi przyjaciółmi, więc czułam się pewniej wśród przedstawionego tekstu.

"Nie ma" to zbiór esejów opowiadających o ludzkich historiach, gdzie jak sam tytuł mówi, czegoś brakuje, czegoś nie ma. Myślę, że wszyscy się doskonale domyślacie, że to mroczne historie – najczęściej nasączone cierpieniem, rozpaczą i samotnością. Różnorodność opowieści jest niesamowita i godna podziwu. Słowa "nie ma" niosą za sobą wszystkie ważne uczucia, ludzi, rzeczy i pragnienia. Wszystko, co można sobie tylko wyobrazić i jeszcze więcej. Cierpienie może być psychiczne, fizyczne, subiektywne, obiektywne – nie ma żadnych ograniczeń i to właśnie pisarz ukazuje za pomocą szoku i pozytywnego sentymentalizmu. Podoba mi się taka wielowymiarowość perspektyw różnych ludzi i gama emocjonalnych barw. Niektóre opowieści dogłębnie mną wstrząsnęły i zmusiły do najcięższych przemyśleń. Inne po prostu były...

Po przeczytaniu tego zbioru esejów mam bardzo mieszane odczucia. Bez wątpienia jako ludzie potrzebujemy takich historii, więc cieszę się, że ta książka powstała. Jednak czasami miałam wrażenie, że wbrew pozorom Mariusz Szczygieł nie dopracował niektórych opowieści, a to w moim mniemaniu karygodny błąd. Każdy zasługuje na uwagę – nawet jeśli jego historia w obiektywnym ujęciu jest mniej ważna niż inne. W tym przypadku liczą się subiektywne odczucia. Niemniej "Nie ma" to inspirujący reportaż.