Metro 2033

W roku 2033 świat, jaki znamy, już nie istnieje. Bohaterowie powieści są pewni, że tylko oni przeżyli w tunelach mrocznego metra, ponieważ świat na powierzchni został niemal zrównany z ziemią i zamieszkany przez krwiożercze potwory polujące na każdego człowieka wychylającego nosa z tunelu.

Tam gdzie metro i tunele, pojawiają się również szczury, śluz, pleśń, śmierć, zgnilizna moralna i setki tysięcy uwięzionych w ciemnych zakamarkach ludzi. Nie spodziewałem się niczego specjalnego, może poza przełożeniem w realia metra przyszłości struktury społeczeństwa rosyjskiego. Ale niespodziewanie „Metro 2033” wciągnęło mnie bez reszty już po kilku elektronicznych stronicach. Autor w bardzo udany sposób przedstawia mroczny świat przyszłości. Na początku wiemy tylko tyle, że ludzie od pokolenia mieszkają w tunelach, ponieważ powierzchnia planety została zniszczona w efekcie konfliktu. Jakiego? Nie trudno się domyślić, jednak autor nie podaje żadnych konkretnych szczegółów, jedynie ujawnia co kilka rozdziałów fakty lub wydarzenia, nie mające dla fabuły większego znaczenia, za to stanową ciekawostkę dla czytających. Głuchowski koncentruje się na osobie młodego Artema, który przemierza tunele metra w poszukiwaniu pomocy dla zagrożonej istnieniem „rodzimej” stacji WOGN.

Metro, zamieszkane przez tysiące ludzi, zostało podzielone przez frakcje, które w dniu katastrofy zeszły do tuneli. W wyniki ciągłych zmian wykształciły się nowe mini-państwa. Do najsilniejszych należą tzw. Hanza (Związek Stacji Linii Okrężnej), komuniści zrzeszające stacje czerwonej linii, faszyści z IV Rzeszy, wielka Polis utworzona przez potomków bibliotekarzy i wojskowych, Konfederacja Arbacka, Stowarzyszenie WOGN (z którego pochodzi Artem), Konfederacja 1905 roku, Szmaragdowy Gród, Sojusz Baumański czy Wyznawców Kultu Wielkiego Czerwia. Państwa walczą między sobą, lub istnieją w zawieszeniu w skutek kruchego pokoju. W zależności od wyznawanej doktryny, mieszkańcy stacji dzielą się na rabusiów, terrorystów, kapłanów, rewolucjonistów, faszystów, handlarzy, naukowców i wojskowych. Wizja autora jest strasznie mroczna, pełna zła i zepsucia, tajemniczych sił czyhających na ludzkie życie. Klimat stworzonego przez Głochowskiego świata jest tak ciekawy i spójny, że nie sposób szukać w nim luk czy narzekać na miejscami spowalniającą fabułę.

Młody Artem przemierza kolejne stacje metra, aby dostać się do legendarnej Polis, gdzie chce szukać pomocy dla swojej rodzimej stacji. Po drodze przedziera się przez różne państewka, doświadczając mniej lub bardziej negatywnych doznań – strach, nienawiść, poniżenie, śmierć. Poznając od podszewki ludność metra zastanawia się, czy warto ten świat ratować, nawet gdyby zdarzyła się okazja powrotu na powierzchnię.

Głuchowski, posługując się młodym Ateremem, zastanawia się nad obecną kondycją i położeniem ludzkości. W drobnej mieszaninie niedobitków odtworzył w bardzo udany sposób miniaturę współczesnego świata. Temat wydaje się prosty do rozpoznania, ale tylko na początku. Przemierzając metro, oczami Artema pozwala sobie na refleksje dotyczące religii, polityki, wojny, bezcelowej śmierci i sensu życia.

Jest to nie tylko post apokaliptyczny thriller z dużą ilością przemocy i mroczną wizją przyszłości, ale przede wszystkim powieść o dojrzewającym człowieku szukającym swojego miejsca. Brawurowo poprowadzona narracja sprawia, że nie ma czasu na nudę. Autor nieustannie buduje napięcie, tylko miejscami zwalniając, aby czytelnik mógł nabrać oddechu. Niemal nieustannie mamy do czynienia ze zmianami, jakie dokonują się na oczach Artema. Chłopak, początkowo naiwny i niedoświadczony, szybko zdobywa wiedzę, która pozwala mu podejmować własne decyzje i snuć rozmyślenia na temat przyszłości ludzkości. Zwłaszcza tego, czy ludzkość zasłużyła na zbawienie.

Autor otwarcie mówi, że w życiu nie ma utartych schematów, nie ma wyłącznie dobra lub zła, szczęście i luksusy nie są dobrem dla wszystkich. Nie ma idealnych bohaterów, ani do szpiku zepsutych złoczyńców. Ukazuje momenty, które sprawiają, że nawet najbardziej prawy człowiek może mieć chwilę zwątpienia, tak samo jak kompletnie negatywny bohater może zdobyć się na odrobinę ciepła i zrozumienia. I co najważniejsze, ludzie zaślepieni złem, z ciągle wiszącą groźbą całkowitej anihilacji, potrafią dokonać czynów tak zatrważających, że naprawdę nie sposób uwierzyć jak czasem blisko jesteśmy końca życia na planecie.

Wyobraź sobie, że niebo nie jest już dostępne dla wzroku człowieka, a jedyne, co to tylko sklepienie tunelów i stacji w metrze. Człowiek sam ściągnął na siebie katastrofę i unicestwił tak piękny raj, jakim jest ziemia. Został wyparty do życia w podziemiach, przez promieniowanie i nowe życie, które na pewno przeczy ewolucji i przy którym Darwin skoczyłby z drzewa.

Rok 2033 w wyniku konfliktu atomowego świat uległ zagładzie, a jedyne miejsce, w którym żyją nieliczni ocaleni to moskwiewskie metro. Wogn to wysunięta najbardziej zamieszkana stacja w metra, w której żyje Artem (nasz główny bohater). Artem mieszka wraz z ojczymem, który kiedyś go uratował, przygarnął i wychował. WOGN jest w niebezpieczeństwie, a dokładnie całe metro, bo jeżeli WOGN padnie, to czarni przedostaną się dalej. Czarni to potwory pokryte czarną i lśniącą skórą, które samym swoim wyglądem doprowadzają ludzi do szaleństwa. Nasz główny bohater dostaje misje: musi się przedostać do legendarnej stacji Polis, serca moskiewskiego metra, aby przekazać wiadomość o nowym zagrożeniu i tak zaczyna się przygoda.

Ludzie w metrze próbują żyć jak przed katastrofą, stacje to takie mini państwa, gdzie ludzie starają się o lepsze życie, ale w niektórych miejscach człowieczeństwo stoi pod znakiem zapytania i podczas lektury zastanowimy się nie raz, czy jest dla nich jeszcze szansa? Człowiek instynktownie będzie walczył do końca o swoje życie niczym szczur przyparty do muru, tylko czy pozostanie tym samym człowiekiem, który osiągnął tak wiele i tak pewną ręką władał światem? Czy będzie to już zwykły sak, który w łańcuchu pokarmowym spad o wiele niżej, bo w wyniku promieniowania powstały wynaturzone i bardziej dostosowane do środowiska stworzenia?

W metrze znajdziemy faszystów, komunistów, rewolucjonistów, satanistów, ludzi wierzących, kapłanów, filozofów, dzikusów i to wszystko jest złączone w zgrabną całość, która trzyma się kupy i tworzy przy tym podłoże świata. Ja, jako że nigdy nie przepadłem za polityką i w ogóle mam o niej blade pojęcie, tak tutaj sytuacja jest objaśniona w fajny i zrozumiały sposób, wręcz jest ciekawa, bo każda powiedzmy nacja, czy to wyznawcy szatana, czy faszyści, czy chociażby komuniści wszyscy oni żyją według swojej ideologi i częstą prowadzą miedzy sobą spory, które zaś będą utrudniać Artemowi, przedostanie się do Polis.

Artema czeka ciężka, długa i pełna przeżyć wyprawa, w której spotka ludzi pomocnych, jak i wrogów, będą też wątki lekko paranormalne, które najdą całości surrealistyczny i mroczny wydźwięk, a co do mroku, to jest go tu pełno, nieraz przechodził mnie dreszcz, gdy wyobrażałem sobie Artema, który idzie sam otoczony ciemnością tak gęstą, że niemal namacalną, ciągle się przy tym obracając za siebie, bo kto wie, co się czai w tunelach? Nigdy nic nie wiadomo w tym nowym świecie, w którym człowiek próbują sie za adaptować.

Znajdziemy tu wiele mocnych i poruszających momentów, jakby chociaż z Wanieczką - nie będę wam spoilerował, musicie się sami dowiedzieć, o jaki moment mi chodzi. Ludzie spotkani przez Artema, czy towarzyszący mu podczas etapów podróży niosą swoją historię, która prawie zawsze jest ciekawa i intrygująca.

Dimitry stworzył coś, co dla mnie jest genialne, klimatyczne, a fabuła, która z pozoru może wydać się płytka, w ogóle taka nie jest. Książka niemal od początku do końca trzyma w napięciu, a po zakończeniu musiałem zbierać szczękę z podłogi.

zokladki blog spot

Metro 2033 to przerażająca wizja przyszłości, gdzie ludzie żyją jak szczury, pod ziemią i walczą o byt. Pomysł na fabułę był świetny i choć często eksplowatowany w literaturze, tutaj został świetnie wykorzystany. Powieść intryguje i wciaga czytelnika. Jest świetnie napisana, z dbałością o szczegóły i ciekawymi sylwetkami bohaterów. Miejmy nadzieję, że nie jest to przepowiednia czekającej nas przyszłości, ktora przeraża....

Książka ma swój specyficzny mroczny, ciężki klimat, pełen niepokoju i niedopowiedzenia, który jest bardzo realny i udziela się czytelnikowi.

Metro 2033 czyta się błyskawicznie i z dużą przyjemnością. Bardzo lubię takie klimaty i z chęcią sięgnę po kolejne tomy.

[Adres usunięty]

To właśnie dzięki tej książce a także autorowi zacząłem czytać

Dobra książka, jedna z lepszych które czytałem. Są momenty dreszczu i zastanowienia, brak uczucia znudzenia książką a język w niej pisany jest spójny i prosty w czytaniu, polecam każdemu w każdym wieku.

Absolutnie genialne! Rosjanie od dawna udowadniają nam, ze w sferze literackiej są wszelkimi mistrzami. "Metro 2033"to książka dla ludzi, którzy lubią wyobrażać sobie jak będzie wyglądała Ziemia, kiedy spotka ją coś strasznego. Akcja książki dzieje się w moskiewskim metrze, które zostało podzielone. Są tam bardziej wpływowe stacje i te mniej, wśród nich znaleźć można nawet nazistów. Tutaj nie ma już pieniędzy, handluje się wszystkim czym się da - głównie nabojami, bo broń stanowi swego rodzaju podstawę w egzystencji ludzi. Przyjaźnie często są kalkulowane, albo tylko chwilowe, gdy okazuje się, że mamy inne obowiązki, albo cel wciąż na nas czeka. Głównego bohatera - Artema, nie da się nie lubić. Poznajemy jego rozterki, emocje i to jak patrzy na całe otoczenie metra. Pozycja niesamowicie wciąga, sprawia, że czytelnik chce wiedzieć co będzie dalej. ig - unirosbooks

Świat został zniszczony przez konflikt atomowy. Ci nieliczni, którzy go przeżyli, wiodą życie w moskiewskim Metrze, które dzięki swojej konstrukcji, pozwoliło im przetrwać. Mamy 2033 rok.

Artem nie pamięta już świata u góry - katastrofa miała miejsce, gdy był zaledwie kilkuletnim dzieckiem. Jest sierotą, którą zaopiekował się jeden z wojskowych. Mieszka na stacji WOGN, w której zaczyna dziać się coś złego... Do pilnie strzeżonego wyjścia podchodzą Czarni, budząc we wszystkich strach. Jako młody i silny mężczyzna, Artem dostaje ważną misje - poinformować Polis, stolice Metra o tym, co dzieje się na granicach. Jednak wędrówka ciemnymi korytarzami wcale nie jest taka prosta...

Wyjaśnijmy sobie jedno - nie lubię dystopii. Nienawidzę tego wszechogarniającego głosu, który mówi Ci - to już koniec ludzkości, nie ma nic, nic się nie zmieni, tu nie da się przetrwać. Dlatego gdy otworzyłam Metro 2033 i przeczytałam kilka pierwszych stron poczułam się strasznie tym przytłoczona. Miałam świadomość tego, że powieść czyta się szybko i płynnie, że całość zdaje się być dobrze skonstruowana... ale to poczucie bliskości końca nie dawało mi spokoju. Ale skoro zaczęłam, jak mogłabym nie skończyć?

Ale dobrze, że nie zrezygnowałam. O ile na początku rzeczywistość Metra 2033 wydawała mi się bardzo realna i boląca, to im dalej brnęłam, tym bardziej czułam się jak w jakimś fantastycznym świecie, a nie, na naszej zniszczonej bombami nuklearnymi Ziemi.

To bardzo dobra historia. Na prawdę. Inteligencja Glukhovskiego zadziwia. Samemu stylowi autora nie mam co zarzucić. Powieść, mimo, że ma sporo stron, wcale się nie dłuży, czyta się ją dość lekko, ale mimo to, nie raz można zdziwić błyskotliwymi porównaniami narratora.

Nie jest to jednak jedyny plus tej pozycji! Ba, minusy? Ja chyba takich w niej nie znalazłam. Ale wracając, sami bohaterzy też są bardzo dobrze skonstruowani. Artem, mimo dość młodego wieku, ma głowę na karku, choć też popełnia sporo błędów, a ci, których spotyka w czasie swojej wędrówki (a jest ich na prawdę wielu!) również są bardzo ciekawi i przy tym niezwykle różnorodni.

Fabularnie - mistrzostwo. Dawno już zakończenie powieści tak mnie nie zdziwiło. Zwrotów akcji tu nie brakuje, w Metrze bezustannie coś się dzieje i nawet jedyne, co mogłabym uznać za niewielki minus to właśnie, nadmiar tego wszystkiego. Każdy rozdział przynosi nową przygodę, nowe wydarzenie, niekoniecznie mocno powiązane z głównym wątkiem, aczkolwiek dalej będące czymś ciekawym, czymś, czego zakończenie aż chce się poznać.

Kreacji świata też nie mogę nic zarzucić. Tak, jest brudny, dołujący. Cuchnie. Szczury są praktycznie wszędzie, nie brakuje też faszystów, czy komunistów, chcących odbudować świat na starych zasadach. Ale mimo tego, a może właśnie - przez to - jest niezwykle ciekawy. Gluhovsky dopilnował, aby jego uniwersum było tajemnicze, ale przy tym niepozbawione szczegółów, własnych mitów i legend, których na prawdę wiele możemy znaleźć w powieści. Dzięki nim świat zdaje się żyć i nabiera realności.

Strach w metrze jest wszechobecny. Ludzie są zwykle biedni, ledwo udaje się im wyżyć, robią wszystko, byleby przetrwać. Wierzą w to, co im podsuną - byleby tylko mieć jakiś cel. Czytelnik może się w tym nieźle pogubić: bo kto w końcu ma racje? Które legendy są prawdziwe? Które nie? Nieraz irracjonalne wybory w tym świecie są na porządku dziennym i nic w tym dziwnego. Bo jak można myśleć logicznie, próbując odbudować nieistniejący już świat?

Chyba nie mogę zrobić niczego innego, jak polecić tą książkę tym, którzy jeszcze po nią nie sięgnęli, bo szkoda przegapić coś tak dobrego. I choć dalej uważam, że dystopie nie są dla mnie, to ta zdecydowanie przypadła mi do gustu.

Świetna książka i piękne wydanie, za całkiem niezłą cenę. Zdecydowanie najlepsza ze wszystkich trzech części. Skusiłem się na nią po przejściu obu gier i nie żałuje, ponieważ to kawał dobrego post-apo.

Pierwsza część – Metro 2033 – okazała się dla mnie nieco nużąca. Początkowo ciężko się w książkę tę wgryźć – chaos narracyjny, brak jasności co do tego co i gdzie się dzieje, dojmujące wrażenie rozbicia wciąż towarzyszy lekturze przy kilkudziesięciu pierwszych stronach.

Później jest już jednak znacznie lepiej, a zakończenie właściwie zwala z nóg. Dmitry Glukhovsky zarysowuje świat po katastrofie, kiedy to ludzie przenieśli się do podziemnych tuneli metra, by tam walczyć o przetrwanie. Skazani na przebywanie w klaustrofobicznych przestrzeniach, wykluczeni z możliwości kontaktu ze światem zewnętrznym, oderwani od światła dziennego, żyją jak wygnańcy, próbując poukładać swoją nową rzeczywistość i przetrwać. W mrokach moskiewskiego metra nie jest to jednak takie proste – zewsząd czai się niebezpieczeństwo, a brak podstawowych środków do życia daje się we znaki. Na stacji WOGN, słynącej ze świetnej quasi-herbaty podjęta zostaje decyzja o próbie dostania się do Polis. Artem

Glukhovsky sprawnie wykorzystał potencjał swojej historii – umieścił w niej rozważania na temat wpływu człowieka na losy świata, zręcznie pokazując jak to ON sam spowodował zejście do tunelu, wojny, kłótnie i katastrofy. Ciekawy wydał mi się również wątek Kremlu traktowanego jako siedzibę szatanów – akcent ten nadaje książce smaczku i zachęca do poszukiwań własnych.

Autor zarysował świat realny i przez to przerażający. Jego wizja przyszłości wcale nie jest odległa ani niemożliwa – wydaje się wręcz, że jest to profetyczne wejrzenie w najbliższe lata, które – jeśli człowiek będzie zmierzał dotychczasową ścieżką – mogą z kart literatury przejść do rzeczywistości, czyniąc z Metra 2033 reportaż przyszłości.

Niewątpliwie jest to książka klimatyczna, jednak zdecydowanie bardziej skupiona na ogólnym zarysowaniu rzeczywistości postapokaliotycznej niż losach samych bohaterów, które odbieram jako konieczną obecność, ale wcale nie odgrywającą głównej roli. Jest ona niezbędnym dodatkiem do opisu wyglądu metra oraz związków między kolejnymi stacjami. Czuć, że to preludium, wstęp do sagi, która – jak już teraz wiemy – odniosła ogromny sukces, wychodząc daleko poza książki pisane przez samego Glukhovsky’go.

Tym, co przebija nowe wydanie książki jest sensownie ulokowana mapka metra, bez którego nie sposób poruszać się po książce. Znajduje się ona na końcu, dzięki czemu w każdej chwili możemy do niej zerknąć. W starym wydaniu jej rozkładaną wersję umieszczono w środku, co było kompletnym nieporozumieniem (był to wówczas jeden z wielu błędów wydawniczych).

Ogromnie cieszę się, że dałam się namówić na jej lekturę. Po latach odkładania jej na później, była to naprawdę dobra decyzja.

Jeśli jeszcze nie znacie serii – polecam zapoznanie się.

Super! Polecam dla osób, które lubią klimat postapo.