Krwawy księżyc

Z twórczością Kariny Hiddenstrom zetknęłam się przy czytaniu „Władczyni Mroku”, książki, w której zaimponowała mi szeroką wiedzą na temat anielski, który bardzo lubię. Bardzo ucieszył mnie fakt, że autorka rozwinęła swój styl zachowując błyskotliwą wyobraźnię, którą nie jeden raz zaskoczy czytelnika. Kiedy zauważyłam, że spod ręki Kariny wyjdzie kolejna książka chciałam ją zrecenzować, poznać kolejną fabułę, która wmuruje mnie w fotel i sprawi, że szare komórki będą pracowały na wysokich obrotach. Marzyłam o tym, aby mnie poruszyła, nie dała spać, nakręcała w ciemności nocy. Czy jej się to udało?

”To zadziwiające, jak dalece sny potrafią odmienić naszą percepcję na jawie”.

Książka opowiada historię pewnego sympatycznego małżeństwa, które utrzymuje się z pisania książek. Victoria Paige jest ceniona i rozpoznawalna, natomiast jej mąż Thomas Wilde zajmuje się pisaniem biografii, ale czy w ten sposób się w pełni realizuje? Najwidoczniej nie, pewnego dnia postanawia zmienić objętą drogę i zając się pisaniem kryminałów, co zaniepokoiło żonę. Mężczyzna chce oderwania, marzy, aby uciec w świat fikcji, opisywanie historii autentycznych, które się wydarzyły przestało mu wystarczać. Thomas potrzebował odmiany. Zamierza zająć się samodzielną kreacją świata, rzucić czytelników na kolana, odnieść literacki sukces. Uparcie dąży do wyznaczonego sobie celu, tak powstaje „Księżycowy zabójca”, opowieść, która zrewolucjonizowała literacki rynek w bardzo szybkim tempie. Książka była rozpoznawalna, miała wielu wielbicieli, wszędzie było o niej głośno. Taki rozgłos może być zarówno zbawieniem, jak i utrapieniem, czym się stał w tym wypadku? Czy Wilde jest gotowy udźwignąć taki ciężar popularności i sławy, kiedy w Nowym Yorku zaczynają ginąć ludzie i to w sposób odwzorowany z kart jego powieści? Podczas Czerwonych Pełni tajemniczy osobnik napada na kobiety, dokonując na nich mordów, które zostały przeniesione z „Księżycowego zabójcy” we współczesne realia. Kto mógłby się posunąć do takich czynów? Czy policji uda się rozwiązać tą zagadkę? Ile kobiet jest zagrożonych? Kto zabija te kobiety? Która będzie następna?

"- Twój agent musi być diabłem. - Zerknąwszy na wypisaną w cukrze kwotę, aż się zachłysnęła.

- Nie ON - szepnął Tom, nie przestając się uśmiechać w ten szczególny sposób."

Victoria zaczęła dostrzegać zmianę, która zaszła w jej mężu, kiedy na ulicach miasta, które nigdy nie śpi zaczął grasować niebezpieczny morderca. Przestała go poznawać, układało im się tak dobrze, Thomas był nie tylko jej małżonkiem, ale także przyjacielem, któremu mogła powiedzieć wszystko. Stał się obcym człowiekiem. Czy to możliwe, że sława tak bardzo go zmieniła? Czy Wilde zachłysnął się sukcesem i wpływającymi pieniędzmi na tyle, że przestał okazywać żonie czułość? Szorstkość była na porządku dziennym, w domowym zaciszu z dala od wywiadów, prowadzących i rejestrujących wszystko kamer. Co się stało z Thomasem? Czy to tylko chwilowe problemy, czy na dobre straciła mężczyznę, którego pokochała? Co zrobi Victoria? Czy zacznie walczyć o męża, czy męczące ją koszmary wezmą górę nad jej psychiką? Czy nadal może ufać Wilde’owi, czy powinna uciec z dala od tego, co zbudowali razem? Dla Paige to bardzo trudny okres, zaczyna zatracać się w złych przypuszczeniach, gubić i nie rozróżniać rzeczywistości od snów. Bardzo wiele pytań, a niezbyt wiele odpowiedzi, kiedy pisząc recenzję zastanawiam się, co bym zrobiła na miejscu Victorii, nie znajduję odpowiedzi. Hiddenstrom potrafi budować napięcie potęgując grozę, aż zasycha w ustach, nie można się oderwać od książki, do ostatnich stron.

”Związek zbudowany na braku zaufania skazany jest na porażkę”.

Przez całą książkę czułam niepokój i silną potrzebę dowiedzenia się prawdy o małżeństwie Victorii, o niepokojącym zachowaniu Thomasa, dziwnych morderstwach, na których samą myśl robiło się niedobrze i słabo. Thriller budował napięcie na tyle silne, że nie potrafiłam odłożyć książkę, przestać o niej myśleć i wrócić do rzeczywistości. Miało być krwawo i tak było, opisy są mocne i tego właśnie można się spodziewać od Hiddenstorm, mistrzyni mrocznych opowieści z nutką zjawisk paranormalnych, czy fantastycznych. Styl Kariny mocno ewoluował, myślę, że z każdą książką, którą wyjdzie spod jej dłoni będzie jeszcze lepiej, widać ogrom pracy, którą włożyła w „Krwawy Księżyc”. Aj, co tam się działo! Umysł czytelnika zaczyna wariować, sam gubi się, co jest snem, co jawą, które elementy powieści są rzeczywistością. Karina potrafi przerażać! Zburzyć spokój, odebrać go i zmiażdżyć, przyprawić o dreszcze. Hiddenstrom urzekła mnie swoim kolejnym pomysłem i jego wykonaniem, tym, że ponownie użyła nazwiska Monroe, które sprawiło, że na mej twarzy zagościł uśmieszek. Wizje, koszmary i księżyc, który zdaje się płynąć krwią zwiastując nieszczęście, czy można chcieć czegoś więcej? Zakończenie wbija klin w umysł, roztrzaskując czytelnika na drobne kawałki, no i co teraz Karino? Dlaczego tak długo muszę czekać na kolejną książkę?

Dzisiaj czas na książkę, którą noszę w sercu bardzo mocno, w którą włożyłam swoje serce i która natchnęła mnie do wytatuowania sobie jej symbolu. Pora na "Krwawy księżyc" @karina_hiddenstorm którą z przyjemnością prezentuje Wam teraz na zdjęciach ♥️ .

Powiedzmy sobie od razu: z książki jestem dumna. Bardzo dumna z tego co Karina osiągnęła i jak bardzo się zmienił u niej styl, który można było zauważyć w poprzednich książkach (Władczyni Mroku oraz Po złej stronie lustra). Nadal pozostał lekki i troszke taki poetycki, ale to tutaj Karina pokazuje najprawdziwszą głębie swoich słów, dzięki której zaczytujesz sie do ostatniej strony, pragnąc więcej i więcej. Nowy Jork stworzony przez nią na łamach powieści zachwyca, elektryzuje i przeraża w niektórych momentach. Fabułę, którą wymyśliła ta mała istota jest zachwycająca, ale niesie za sobą bardzo duże przesłanie. Bo ile jesteśmy w stanie zrobić aby nasze marzenia sie urzeczywistniły? Raczej każdy spróbuje "przejść po trupach do celu". Ale ukazuje też w ludziach tę stronę natury, której raczej nie chcemy pokazywać światu i którą jak tylko możemy kryjemy za murami naszego lepszego ja. To psychologiczna przejażdżka, zdecydowanie bez trzymanki w której nie jesteście pewni czy wyjdziecie z tego cało.

.

Jak sama pisałam na polecajce: "Porywająca, krwawa, brutalna. K.C.Hiddenstorm zabiera nas w niebezpieczną podróż po mrocznych odmętach umysłu, gdzie fikcja staje się prawdziwym życiem" - dokładnie tymi zdaniami można opisać tę książkę najtrafniej. .

Victoria i Thomas to postacie niesamowicie wykreowane, pełne tajemniczości i coraz bardziej odkrywanej psychozy, która najbardziej tutaj przyciąga czytelnika. To nie są też postacie które Wy macie polubić. Raczej nie poczujecie do nich sympatii i nie będziecie wspominać miło. Po prostu sami musicie ich poznać i wyrobić sobie o nich zdanie.

.

Polecam! Polecam Wam moje dziecko bo to tutaj zostawiłam kawałek swojego serca o którym może Wam opowiem w kolejnych postach!

„Krwawy księżyc” zaczyna się dość niepozornie. Victoria i Thomas są małżeństwem. Oboje zawodowo zajmują się pisaniem książek, choć mężczyzna postanowił spróbować sił w innym gatunku i napisać kryminał. Victoria wspiera go, ale jednocześnie czuje w sobie narastający niepokój. Czy ma ku temu powody? Kiedy postanawiają przeprowadzić się do Nowego Jorku, jeszcze nie wie, jak wielkie zmiany ją czekają i jakie niebezpieczeństwo na nią czyha. Kobieta zauważa przemianę u swojego męża, a ją zaczynają nękać wyglądające bardzo realistycznie koszmary. Na domiar złego, ktoś zaczyna mordować według wzorca w książce napisanej przez Thomasa.

Wciągnąć się w tę książkę nie jest trudno, zwłaszcza jeśli jest się miłośnikiem thrillerów, horrorów i wszelkich książek z dreszczykiem. Akcja mknie do przodu niemal od pierwszej strony niczym rozpędzony pociąg, więc bez zbędnych wstępów wpadamy w wir świata, w którym jawa miesza się z rzeczywistością, zacierając między sobą cienką granicę. Momentami zastanawiałam się, czy niektóre rzeczy naprawdę dzieją się w życiu głównej bohaterki, czy też toczą się tylko w jej głowie.

Podobało mi się mniej więcej do połowy, czyli do momentu, który pochłonęłam za jednym zamachem. Później niestety szło mi bardziej opornie. Z czasem występuje więcej psychodelicznych wizji, niekończących się opisów będących monologiem i wewnętrzną bitwą toczącą się w umyśle trójki ludzi: Henryego, Thomasa i w przeważającej większości Victorii. Wszystko sprawia, że fabuła przemienia się w jeden wielki bełkot. Przyznaje się bez bicia, że część opisów, które według mnie niczego nie wnosiły, omijam. Zakończenie natomiast podobało mi się i czułam się zaskoczona. Nie domyślałam się tego, co właściwie było istotą całej powieści.

W tej książce jest coś niepokojącego, jej klimat wywołuje dreszcze. Zawiera ona w sobie elementy science fiction, ale nie zapominajmy, że nie jest to thriller, ani kryminał, tylko horror, więc wszelkiego rodzaju zjawiska nadprzyrodzone są jak najbardziej na miejscu. Czy polubiłam się z głównymi bohaterami? Chyba nie. Zdecydowanie ta rodzina jest zbyt mroczna, nieprzewidywalna i dziwna. Prócz Vicky i Thomasa, jest jeszcze jej brat – Henry, który zdaje się wiedzieć, co się dzieje, ale zamknięty w zakładzie psychiatrycznym, nie może nic zrobić.

„Krwawy księżyc” to szokująca, momentami brutalna powieść, przeznaczona raczej dla osób o mocnych nerwach. Krwawe opisy mogą wywołać nocne koszmary, oby tylko nie takie jak w przypadku bohaterki. Polecam miłośnikom paranormalnych pozycji.

"Cisza rozdziela bardziej niż przestrzeń."

Wkraczając w świat książki trzeba mieć się na baczności, na czytelnika czyha nie tylko mroczny i posępny klimat, przepełniony krwistym odcieniem i brutalnym wydźwiękiem, ale również nieustanna niepewność realności, przekraczanie granicy między jawą a snem, balansowanie na cienkiej linii świadomości i niebytu.

Początkowo nie zanosiło się na to, aby powieść w szczególny sposób zaangażowała mnie, wytarty już schemat żony torturowanej przez męża, niewytłumaczalnego zafascynowania mężczyzną czyniącym krzywdę, zaślepienie idealnym obrazem małżeństwa ukazywanym na zewnątrz. Denerwowałam się, że kolejny raz przyjdzie mi przeżywać z główną bohaterką cierpienie i ból, a przy tym znosić nieracjonalność postaw i poczynań. Prawie poddałam się w poznawaniu powieści, kiedy za sprawą wprowadzenia metafizycznych akcentów wreszcie coś zaiskrzyło między mną a fabułą, pojawiło się zaciekawienie i pragnienie poznania, nie tylko zakończenia historii, ale przyczyn występowania pewnych zjawisk, procesów zmiany osobowości, odwoływania do alternatywnych rzeczywistości.

Co prawda, portret Thomasa prosi się o większą głębię i poszerzenie wachlarza emocji, wykroczenie poza ramy bieli i czerni, to jednak autorka wpadła na ciekawy pomysł połączenia jego osobowości z niewypowiedzianymi lękami, ujawnianymi dopiero wtedy, kiedy ktoś dotyka najbardziej wrażliwej i najmocniej skrywanej części istoty życia. Pytanie o szczęście uruchamia w wyobraźni jego definicję, szybowanie myśli w kierunku niezrealizowanych pragnień, niewybranych kierunków, porzuconych wariantów, a później dokonuje się porównanie z rzeczywistością, przy czym wynik może okazać się wyjątkowo zaskakujący. Opowieść zyskałaby, gdyby ją rozwinąć, wprowadzić przekonujące zachowania, nawet z perspektywy fikcji, dopracować styl narracji.

Victoria Page i Thomas Wilde to małżeństwo uznanych pisarzy, wcześniej sława zdobyta przez żonę, teraz popularność spływająca na twórczość męża. Ale za popularnością skrywa się cień czegoś nieuchwytnego, zagadkowego, intrygującego. Thomas zaczyna pokazywać nowe oblicze, wiążące się ze strachem i trwogą, zaś Victorię opanowują przerażające koszmary i prorocze wizje. Na wszystko nakłada się przeprowadzka do Nowego Jorku, wypełnionego zgiełkiem, podporządkowanego szybkiemu stylowi życia i opanowanego przez anonimowość. I jeszcze zwiastująca zło i anomalie czerwonawa poświata Księżyca. Plus za niebanalne zakończenie.

[Adres usunięty]

Victoria Page wraz z mężem Thomasem Wilde’m są parą pisarzy. Ona na swoim koncie ma wiele popularnych powieści, ON nie może się pochwalić takim samym sukcesem. Wszystko się jednak zmienia, kiedy mężczyzna oznajmia, iż ma zamiar napisać swój pierwszy kryminał. Niedługo po ukazaniu się „Księżycowego zabójcy”, ktoś morduje kobiety w dokładnie taki sam sposób, w jaki to opisał oraz jak się okazuje nazywają się one dokładnie tak jak w te w jego książce. Kto jest mordercą i dlaczego od momentu wydania tej książki Thomas bardzo się zmienił?

K.C. Hiddenstorm jest absolwentką filologii angielskiej. Na co dzień pracuje jako nauczycielka języka angielskiego. Swoją pierwszą powieść „Władczyni Mroku” wydała w 2016 roku. Do tej pory zetknęłam się z wieloma pochlebnymi opiniami o twórczości autorki, więc postanowiłam w końcu sięgnąć po jakąś jej książkę i sprawdzić, czy na mnie również zrobi tak dobre wrażenie.

Choć książka nie jest obszerna to momentami ciężko było mi przez nią przebrnąć ze względu na styl Hiddenstorm. Tekst zawiera liczne długie, złożone zdania. Spora ilość opisów, która nic nie wnosiła, sprawiała, że momentami lektura odrobinę mnie nużyła, bo oczekiwałam już jakiegoś zwrotu akcji. Autorka w tej książce często przeplatała ze sobą różne wątki oraz przenosiła czytelnika w czasie, np. wracając do wydarzeń z przeszłości bohaterów. Jednak ze względu na to, że rozdziały są bardzo krótkie i w większości nie było to wyraźnie opisane (na przykład datami), czasami się gubiłam i ciężko było mi się połapać w wydarzeniach, szczególnie wtedy, kiedy rozdział opiewał na jedną stronę.

Victorię na początku powieści poznajemy jako małą dziewczynkę i już wtedy doświadczyła, czegoś trudnego, co spowodowało, że było mi jej szkoda. Natomiast później miałam pewien dylemat z tą postacią, bo z jednej z strony stała się ofiarą swojego męża, a z drugiej nie mogę stwierdzić, żeby zachowywała się racjonalnie. Natomiast Thomas jest postacią, której nie polubiłam od samego początku. Autorka bardzo szybko ukazuje go jako męża tyrana, znęcającego się nad swoją żoną. Jednak czy to wystarczy, aby go oskarżać o popełnianie morderstw?

Tym, co mi się podobało w tej książce to to jak Hiddenstorm manipuluje czytelnikiem. Victoria doświadcza sennych wizji, w których widzi swego męża w jeszcze gorszym świetle niż jest w rzeczywistości. Powoduje to, że czytelnik zastanawia się, kto stoi za tymi brutalnymi zbrodniami, ale najważniejsze jest to, że podczas tej lektury nie wiadomo, co jest prawdą, a co nie. Uważam, że autorce udało się stworzyć klimat pełen grozy, tajemniczości i niepokoju.

Kiedy sięgałam po tę lekturę, spodziewałam się thrillera, bo tak w moim odczuciu wynikało z jej opisu. Byłam więc mocno zaskoczona wątkiem paranormalnym. Myślę, że jest to przydatna informacja, bo z pewnością jednych to jeszcze bardziej zachęci do przeczytania tej książki, a innych wręcz przeciwnie, bo nie każdy lubi czytać o takich rzeczach.

„Krwawy księżyc” to thriller z elementami fantastyki. Podoba mi się to jak autorka wodziła czytelnika za nos, jednak nie do końca przypadł mi do gustu jej styl. Myślę jednak, że warto przeczytać tę książkę samemu i wyrobić sobie swoje zdanie. Choć nie jestem zachwycona to pewnie za jakiś czas sięgnę po jakąś inną powieść autorki, aby sprawdzić, czy coś się zmieniło w jej stylu.

„Krwawy księżyc” to jedna z tych powieści, co do których miałam bardzo wysokie oczekiwania. Intrygujący opis, przyciągająca uwagę niczym magnes metal okładka i pochlebne recenzje. Skusiłam się. Zapragnęłam zanurzyć się w mroczny świat małżeństwa Victorii i Thomasa, zniknąć w odmętach pełnego tajemnic ludzkiego umysłu. Chyba bujałam w obłokach, wyobrażając sobie, jak świetna to musi być powieść. Gdy zaczęłam czytać, boleśnie spadłam na ziemię…

Bardzo bym chciała napisać, że to genialna powieść, którą miłośnicy gatunku koniecznie muszą przeczytać. Bardzo chciałabym, żeby taka właśnie była – trzymająca w napięciu, niepokojąca, mroczna i zdecydowanie warta lektury. Ale siłą woli nie zmienię swoich odczuć i wrażenia, że sięgając po tę powieść, tylko zmarnowałam czas. Opis fabuły bez wątpienia zwiastuje rewelacyjny thriller utrzymany w dokładnie takim klimacie, jaki teoretycznie lubię najbardziej. Świetna okładka z krwawym odciskiem dłoni tylko potęgowała moje nadzieje i oczekiwania w związku z powieścią białostockiej autorki. „Krwawy księżyc” to książka licząca sobie zaledwie 270 stron, byłam więc pewna, że nawet jeśli opowiedziana historia nie przypadnie mi do gustu, to szybko się z nią uporam. Nic bardziej mylnego. W teorii było fantastycznie, w praktyce moim zdaniem coś nie zagrało. Nie możemy zaprzeczyć temu, że Karina Hiddenstorm bierze na warsztat nośny temat, który wydaje się stanowić idealny materiał na krwawy i wciągający thriller. Tak, potencjał był ogromny. Motyw seryjnego mordercy odwzorowującego zabójstwa żywcem wyjęte z kart powieści Thomasa, którym równie dobrze może być sam autor powieści, to coś zdecydowanie w moim guście. Tym bardziej czuję się rozczarowana, że książka sprawiła mi tak mało czytelniczej przyjemności.

Styl autorki z pewnością cechuje czarny humor, który często ujawnia się w absurdalnych i przerażających zarazem rozważaniach głównych bohaterów, w szczególności podejrzewającej męża o mordercze skłonności Victorii. Nie jest ON jednak lekki, przyjemny i łatwy do przetrawienia. Karina Hiddenstorm ma tendencję do konstruowania długich, wielokrotnie złożonych zdań, które następują jedno po drugim. Ciągnące się w nieskończoność opisy oraz bardzo wyraźny deficyt dialogów sprawiają, że nawet stosunkowo krótkie rozdziały i mała – jak na możliwości współczesnych thrillerów – objętość powieści są trudne do zniesienia. Całość dopełnia cyniczne spojrzenie na ludzką naturę i uwypuklenie wszelkich jej niedoskonałości.

Tym, co może się podobać i co na pewno zasługuje na uznanie, jest właściwa autorce umiejętność manipulowania umysłem czytelnika. Duże znaczenie odgrywają w tym przypadku liczne wizje senne, których doświadczają bohaterowie. Oniryzm jest ważnym elementem tej powieści i tym, co sprawia, że – podobnie jak Victoria – sami czasem nie wiemy, czy opisywane wydarzenia to jawa czy sen. Granica między prawdą a fikcją niepokojąco zaczyna się zacierać. Nie będę jednak ukrywać, że prorocze wizje i senne mary, gdy jest ich w nadmiarze, zaczynają mnie męczyć i irytować. Być może wątki paranormalne są znakiem rozpoznawczym twórczości K.C. Hiddenstorm. Zerknęłam na recenzje czytelników, którzy znają tę pisarkę i czytali jej wcześniejsze powieści, i już wiem, że twórczość białostockiej pisarki nie jest dla mnie. „Krwawy księżyc” to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i właściwie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Teraz już wiem, że książki Hiddenstorm, w których obok wątku thrillerowego pojawia się wątek fantastyczny, to literatura, po którą nie zwykłam sięgać. Książka na pewno znajdzie swoich fanów, którzy będą nią zachwyceni, którzy docenią jej wielogatunkowość, psychodeliczny klimat oraz wątek paranormalny. Ja niestety nie potrafię.

[Adres usunięty]

Zapowiadało się wręcz fenomenalnie, a jak się okazało nie było aż tak pięknie. Zacznijmy więc od tego, co mi się nie podobało... Przede wszystkim był to styl pisania autorki. W sumie to sama nie wiem co mi w nim tak przeszkadzało, ale zdecydowanie ciężko było mi czytać tę powieść. Ogrom opisów, wiele snów, które - jak dla mnie - odwracały tylko uwagę od głównego tematu tej książki, czyli teraźniejszości. Swoje zrobiło też to, że historia nie jest przedstawiana przez bohaterkę tylko narratora wszechwiedzącego. Jak wiecie (lub nie) ja za tym nie przepadam i takie książki czyta mi się zdecydowanie trudniej.

Jeżeli chodzi o samą historię... Autorka miała genialny pomysł, mógł to być fenomenalny thriller, a moim zdaniem jest tylko dobry. Zaczyna się bardzo fajnie, tajemniczo. Z czasem wszystko się wyjaśnia i szczerze? Pozostaje taki niedosyt... Spodziewałam się czegoś innego, a dostałam zakończenie z wątkiem paranormalnym... Jakoś niezbyt mi to przypadło do gustu. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że w trakcie czytania byłam bardzo ciekawa dalszego rozwoju spraw.

Bohaterzy? Zdołałam się przekonać tylko do brata Victorii, który pojawiał się w powieści tylko sporadycznie. Większość czasu poznawaliśmy wydarzenia z życia bohaterki i jej męża. Tej dwójki nie polubiłam. Byli mi totalnie obojętni...

Jednak duży plus za to, że cała książka jest utrzymana w mrocznym klimacie, a całości towarzyszy tajemniczość.

[Adres usunięty]