Kobieta w białym kimonie

Nawet nie wiecie jak bardzo chcę Wam opowiedzieć ile emocji wywołała u mnie ta książka.

Pragnę Wam opisać moje zaangażowanie w historię, w życie bohaterów.

Marzy mi się wyrzucić z siebie same pozytywy, abyście mieli zupełną pewność, że jest to książka warta uwagi.

Ale nie umiem. Wyrażanie emocji zawsze było i jest dla mnie trudne. O ile o słabych rzeczach mówię bez wahania, to żeby pokazać, że dla kogoś/czegoś otworzyłam swoje serce jest mi ciężko.

Trzymam kciuki, że chociaż kilka osób zapamięta tę pozycję, a może wpisze ją na swoją listę i przeczyta z mojego polecenia. Bo polecam bez wahania. Sięgajcie po nią i czytajcie. Wejdźcie w tę historie, żyjcie życiem Naoko. Jest to ciężkie życie, pełne przeciwności losu i skomplikowań rodzinnych. Ale właśnie to w pewnym momencie wślizgnęło się do mojego serca i absolutnie nie potrafi z niego wyjść. Ba, ja nie chcę żeby wychodziło! Chcę pamiętać o tym zawsze.

Zakończenie mnie rozbiło. Jest to trudna historia, bo trudne było życie Naoko. A to przecież przede wszystkim o niej jest ta książka. Mi, osobie "bez serca", łzy zakręciły się w oku podczas czytania końca tej książki. Nawet teraz gdy o tym pomyślę dopada mnie nieprzenikniony smutek.

Kurczę, miłość jest nieskończona.

Ależ to była piękna historia! Wzruszyłam się, smuciłam, cieszyłam, gdy podążałam za stworzoną historią. Książka ma wszystko to, co sprawia, że chcemy zajrzeć za piękną okładkę i poznać skrywającą się na jej kartach historię a gdy już zaczynamy ją czytać, wówczas nie możemy przestać podążać dalej za kolejnymi wydarzeniami, z niecierpliwością oczekując jej końca. To głęboko poruszająca, ekstremalnie emocjonalna a przy tym klimatyczna opowieść o losach dwóch kobiet, które dzieli miejsce zamieszkania, tysiące kilometrów i czas. To opowieść o walce o swoje marzenia i odkrywaniu siebie, ale przede wszystkim o miłości omotanej sztywnymi normami społecznymi i tradycyjnymi obyczajami.

Cała recenzja Oaza Recenzji

O mamusiu jaka to książka ❤️❤️❤️piękna, to mało powiedziane.

Nie jest ona słodkim romansem, lecz gorzką miłością.

Dwie kobiety, dzieli je wszystko - od czasu w jakim dorastały po kraj, ale łączy je tajemnica..

Japonia 1957 rok, nastoletnia Naoko Nakamura zakochuje się w amerykańskim marynarzu.

Niestety, poślubienie go oznacza hańbę ,tym bardziej, że czeka ją zaaranżowane małżeństwo.

Stany Zjednoczone czasy teraźniejsze, Tori Kovać dostaje list od umierającego ojca który wywraca życie do góry nogami...

Co łączy obje kobiety?? Czy się odnajdą aby dotrzeć do prawdy ??

Książka jest piękna, wzruszająca tak dokładnie popłakałam się, nie raz, nie dwa.

Znajdziemy w niej wiele pytań i odpowiedzi.

Dwie różne kobiety, jedna walczy o miłość, druga o poznanie prawdy.

"Aby zrozumieć dokąd zmierzasz, musisz poznać swoje korzenie, jak i cel”.

Jest to debiutancka powieść autorki i naprawdę w pełni udana.

Świetny styl, lekkie pióro, mimo niełatwego tematu.

Wiem jedno, napewno pozostanie w mojej głowie na baaaardzo długo. Jest piękna ale i smutna, nostalgiczna.

"Kobieta w białym kimonie" jest świadectwem wytrwałości i nadziei, nawet w momencie, kiedy z góry zostają nakreślone ograniczenia kulturowe i rodzinne oczekiwania.

W książce mamy jedną historię, ale opowiadaną z dwóch różnych perspektyw.

Naoko Nakamura to młoda Japonka, która w 1957 r. próbuję żyć w zgodzie ze swoim sercem. Zakochuje się w amerykańskim marynarzu i dla miłości do niego łamie wszelkie tradycje japońskiego domu.

Z drugiej strony mamy Amerykę i czasy współczesne. Tori Kovać towarzyszy swojemu ojcu w ostatniej podróży. Mężczyzna umiera na raka, przed śmiercią jednak wyjawia swojej córce skrywaną przez lata tajemnicę.

Tori wyrusza do Japonii, aby poznać całą historię miłosną swojego ojca i Naoko.

Historia dotyka nie tyle wojny, ile jej skutków oraz jej następstw i okupacji Japonii przez Stany Zjednoczone.

Ana Johns zainspirowała się prawdziwą historią, aby napisać tę powieść. Jej pisarstwo jest wspaniałe i poetyckie z piękną oprawą.

To słodko-gorzka, delikatna, wzruszająca opowieść, która nie tylko sprawi, że będziecie się uśmiechać i płakać, ale pozostanie w Waszej pamięci na długo po skończeniu książki.

Muszę przyznać, że w ostatnim czasie mam wyjątkowe szczęście do dobrych książek. Może to też trochę zasługa bardziej przemyślanego podejścia do zawieranych współprac w wydawnictwami.

„Kobieta w białym kimonie” Any Johns ukazała się 20.01.2021 r. nakładem Wydawnictwa Kobiecego. Akcja powieści rozgrywa się w dwóch przestrzeniach czasowych.

Rok 1957. Siedemnastoletnia Naoko Nakamura zakochuje się z wzajemnością w przypadkowo poznanym, służącym w marynarce wojennej Amerykaninie. Czasy są jednak takie, że uczucie i małżeństwo tych dwojga ludzi wydaje się być z góry skazane na niepowodzenie. Konserwatywny ojciec dziewczyny nawet nie chce słyszeć o małżeństwie tych dwojga. Naoko sprowadziłaby hańbę na całą rodzinę. Tym bardziej, że rodzina ma wobec dziewczyny zupełnie inne plany związane

z zaaranżowanym małżeństwem z bogatym Satoshim. Naoko dokonuje wyboru, który naznaczy całe jej przyszłe życie.

Czasy współczesne. Dziennikarka Tori Kować dostaje o umierającego ojca list, którego treść poddaje w wątpliwość wszystko co wiedziała o swoich najbliższych. Okazuje się, że ojciec miał pewną tajemnicę, z którą wiąże się zdjęcie pięknej Japonki w ślubnym kimono. Kobieta postanawia wyjechać do Japonii, aby dowiedzieć się więcej

o dziewczynie ze zdjęcia i aby poznać odpowiedź na nurtujące ją pytania.

Chwile jakie spędziłam z tą książką zdecydowanie nie należały do straconych. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że to była bardzo poruszająca powieść pod wieloma względami. To książka o miłości, także o miłości matczynej. To książka o bólu i poczuciu niemocy, o podejmowaniu decyzji determinujących przyszłe życie wielu osób i o konsekwencjach jakie się z tymi decyzjami wiążą. Wprawdzie to fikcja literacka, ale autorka inspirowała się faktami z życia bliskich jej osób. Bardzo dobrze oddała przez to uczucia jakie towarzyszyły bohaterom, atmosferę w okupowanej Japonii, uprzedzenia i brak tolerancji. Sporo w niej było również o tradycji Japonii, o kulturze tego kraju co tylko wpłynęło jeszcze bardziej na mój pozytywny odbiór powieści.

Polecam. Na pewno nie będziecie zawiedzeni

Ostatnio mam szczęście do trafiania na przepiękne historie, które na długo zostaną w moje pamięci. To właśnie jedna z nich.

Mamy dwie bohaterki, Naoko, która w 1957 roku miała poznać swojego przyszłego męża. To było zaaranżowane małżeństwo, które miało przynieść profity jej rodzinie. Ona jednak oddała serce amerykańskiemu marynarzowi. Taki związek nie był dla rodziny dziewczyny do zaakceptowania.

W Stanach Zjednoczonych mieszka Tori, dziennikarka, która pragnie odnaleźć zagubiony fragment historii jej zmarłego na raka ojca.

Ta książka rozłożyła mnie na łopatki. Zwłaszcza pod koniec czytałam ją, ocierając łzy. Nie potrafiłam ze spokojem patrzeć na to, co działo się w książce. Czułam niemal fizyczny ból, że nie mogę pomóc bohaterkom i pozostaje mi tylko stać z boku, obserwując rozwój wydarzeń.

Bohaterki są wykreowane w taki sposób, że byłam w stanie postawić się na ich miejscu. Czułam ich ból, było mi ich tak strasznie żal. Żadna z nich nie zasłużyła na to, co zgotował im los. I nie mówię tu tylko o Naoko i Tori. W książce spotkacie inne kobiety ze złamanymi skrzydłami. Naoko w pewien sposób była mi bliższa, jednak nie powiem, że Tori nie wywoływała we mnie żadnych uczuć, bo tak nie było.

Za sprawą tej powieści mogłam nieco zapoznać się z kulturą japońską, która wciąż jest dla mnie tajemnicą. Nie chcę wdawać się w szczegóły, żeby nie zdradzać za dużo, ale historia z posążkami Jizo była dla mnie na równi magiczna, jak i przerażająca. Lektura tego typu książek pokazuje mi, jak niewiele wiem o innych kulturach, dlatego cieszę się, że mogłam zapoznać się z "Kobietą w białym kimonie".

Autorka dotknęła najgłębszych zakamarków mojej duszy. Książka porusza trudne tematy, ale robi to w delikatny, działający na zmysły sposób. Nie można przejść obojętnie obok tej historii. Jeśli szukacie wzruszającej powieści, która na długo pozostanie w Waszym sercu, polecam tę książkę. Potrafiła poruszyć wiecznie głodną krwi czytelniczkę, a to nie jest proste zadanie.

O kulturze Japonii nie wiem nic, albo prawie nic, jednak opis tej powieści (mimo moich braków) bardzo mnie zaintrygował. Historia dwóch kobiet, których losy splecie jeden mężczyzna, dwie linie czasowe, piękny język i klimat - to się musiało udać.

Książka jest podzielona na dwie części, które się przeplatają, na przemiennie poznajemy losy Naoko, żyjącej w Japonii w latach 50. i Tori, Amerykanki, która współcześnie, po śmierci ojca odkrywa nieznane fakty z jego życia. Tutaj możemy się domyślić, że te dwie historie się połączą, jednak zakończenie na pewno nie będzie oczywiste. Autorka podkreśla, że cała powieść to fikcja, jednak w dużej mierze, wydarzenia zostały zaczerpnięte z prawdziwego życia. Według mnie dodaje to takiego dodatkowego klimatu.

Bardzo podobał mi się styl autorki, równy, lekki, nieśpieszny, nacechowany nostalgią i oddający realność panujących zwyczajów. Jest tutaj dużo przytoczonych japońskich legend, przypowieści, dużo duchowości i obrzędów. Mimo tej delikatności dotyka ważnych tematów - wykluczenia społecznego, niechęci, stygmatyzacji i roli kobiet w konserwatywnym kraju.

To powieść równie piękna, co bolesna. Godna polecenia i każdej minuty  spędzonej przy książce.

Ta książka to zdecydowanie niesamowita i wciągająca historia, a zarazem zderzenie dwóch światów. Wiemy, że w trakcie konfliktów wojennych ludziom jest ciężką, jednak bez poznania szczegół nie zdajemy sobie sprawy jak bardzo.

Opisany los Naoko jest zdecydowanie opowieścią o przeciwnościach losu, miłości i poświęceniu. Jej upór mimo przeciwności jest inspirujący, a jednocześnie rozrywa serce. Fakt, że wiele kobiet miało podobne przeżycia jest zwyczajnie przerażający.

Historia Tori uświadamia, że mimo ogromnej bliskości z rodziną możemy niewiele o niej wiedzieć bo nam czegoś nie powiedzieli. Jej determinacja w dążeniu do odkrycia prawdy jest godna podziwu, tak samo jak wytrwałość.

Między rozdziałami dostajemy pewne wskazówki odnośnie całości, a łączenie faktów i potwierdzenie domysłów jest bardzo satysfakcjonujące. Zdecydowanie muszę wspomnieć także o tym, że ta książka zagrała na moich uczuciach. Niejednokrotnie bolało mnie serce bądź na ustach pojawiał się niespodziewany uśmiech.

Chodź zwykle zbytnio tego nie robię tym razem udało mi się znaleźć sporo cytatów/fraz oraz zdań, które wymagały zaznaczenia.

Gdy tylko zobaczyłam okładkę, wiedziałam, że MUSZĘ ją przeczytać. Nie było innej możliwości. Musiałam po nią sięgnąć. Przeczytałam opis i westchnęłam lekko - bowiem mieściła się w moich czytelniczych gustach. Piękna kobieta na okładce, z miną, która może wyrażać wiele, niech każdy z nas pomyśli co mogłoby spowodować ten grymas, a później zacznijcie czytać. Wszystko zrozumiecie... Pięknie kwitnąca wiśnia - to od razu narzuca nam z góry, gdzie akcja będzie miała miejsce. Satynowa w dotyku... Po prostu cudowna! Posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich znajdziecie informacje o autorce, a na drugim fragment lektury. Samo wnętrze skrzydełek jest przepiękne, są to gałęzie kwitnącej wiśni. Kremowe strony, przepiękne wstawki na pierwszą stronę każdego rozdziału. Czcionka dobra dla naszych oczu, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Jestem szczerze zauroczona wydaniem tej lektury.

Jest to debiut autorki, ale mój Boże... To jest jeden z najlepszych debiutów, jakie miałam okazję przeczytać! Naprawdę! Jestem tak oczarowana tą historią, że nawet kilka dni po jej skończeniu, nie do końca wiem, jak mogę Wam o niej powiedzieć, byście koniecznie po nią sięgnęli. Czyta się szybko, lekko, ale nie zawsze jest przyjemnie. Niektóre sytuacje... Wciąż mnie bolą, bardzo. Niemniej jednak, jak na pierwsze spotkanie z pisarką jestem pozytywnie zaskoczona i z miłą chęcią będę obserwować poczynania i kolejne lektury, bo Ana Johns w swoim piórze ma to "coś". Od przeczytania samego prologu, czytelnik wpada do świata wykreowanego i przepada. Dzięki narracji prowadzonej dwutorowo, ja byłam JESZCZE BARDZIEJ ciekawa, gdyż pisarka ucinała rozdział nie raz w takich momentach... Że włosy dęba stawały. A tutaj mamy przeszłość i teraźniejszość, dwa odległe światy, które się ze sobą łączą. Jedna przeszłość, i ciężka teraźniejszość... Zdecydowanie jestem na tak, musicie ją przeczytać. Nie ma tutaj jakichkolwiek blokad podczas czytania. Po prostu REWELACJA!

"Czas niczego nie rozróżnia. Nie dba o to, czy jesteś szczęśliwy, czy smutny. Nie czeka, nie zwalnia, ani nie przyspiesza."

Kreacja bohaterów... Mogę Was nieco zdziwić, ale chyba bardziej jestem oczarowana przeszłością i piękną Japonią, chociaż wiele sytuacji jest dla mnie niezrozumiałych, że jak tak można... Ale żyję w innej kulturze, w innym wieku i stąd te różnice. Naoko jest dziewczyną, która zakochała się w kimś, kto nie jest jej przeznaczony, przypisany. To było piękne, bo widać było radość, gdy spotykała się ze swoim ukochanym. Jednak jej ojciec wybrał kogoś innego... Uważam, że bohaterka miała w życiu przekichane, mówiąc łagodnie. Ciągle miała pod górkę. Zaryzykowała wszystko, dla miłości swojego życia. Cały czas trzymałam za nią kciuki. Była silna, ale nikt nie jest niezłomny, niestety...

Mamy też czas teraźniejszy, a w tle Stany Zjednoczone i dziennikarkę, Tori Kovač. Dziewczynę, którą poznajemy, gdy rozstaje się z kimś, kto w jej życiu jest najważniejszy. I u kresu swojego życia wyjawia kilka informacji, które zburzą jej życie, jakby się wydawało, dość poukładane. Jednak, że jest ona uparta, wyrusza w podróż w poszukiwaniu swojej przeszłości, która niezmiernie ją intryguje i chce dowieść prawdy. Jak to było? I kim była ta kobieta, w białej szacie? Również uważam ją za odważną, za to, że zmierzyła się z przeszłością. Za upartość i dążenie do celu.

Jestem zadowolona z kreacji tych bohaterów, którzy są dobrze wykreowani i wzbudzali oni we mnie wiele różnych emocji. I co ważne, przywiązałam się do nich.

Książka dzięki temu, że jest podzielona na dwa światy, na czas przeszły i teraźniejszy sprawia, że czyta się bardzo szybko. Byłam tak ciekawa, co się wydarzy, że nie mogłam się od niej oderwać i tak znikał rozdział za rozdziałem. W międzyczasie przeżywałam, bo pojawiało się wiele uczuć...

I właśnie, te emocje. To najważniejszy punkt zaczepienia. To, co przeżywali nasi bohaterowie, czułam całą sobą ja. Momentami mrugałam bardzo szybko powiekami, by odpędzić łzy, które zbierały się w kącikach oczu. Ta historia jest oparta na faktach, inspirowana na prawdziwych wydarzeniach, tym bardziej wzmocniło to moje odczucia, bo wiedziałam, że jest prawdziwa. Że coś takiego mogło się wydarzyć. Było mi przykro, smutno... Momentami czułam, jak serce mi drży w obawie... Jest to lektura zdecydowanie warta Waszej uwagi.

" Nie mamy kontroli nad tym, ile dostajemy czasu, ale panujemy nad tym, co z tym czasem robimy."

Za tą książką kryje się wiele, a w szczególności ważne wartości, pisane między wersami... Poznajemy Japonię, jej zwyczaje, standardy... Odcienie miłości, nie tylko kobiety do mężczyzny. Przyjaźń, w trudnych warunkach... Strata, cierpienie psychiczne, ale i fizyczne. Strach. Niektóre wydarzenia powodują gęsią skórę na naszym ciele. Przecieramy oczy ze zdziwienia i aż trzęsłam się cała, nie mogąc zrozumieć, jak tacy ludzie mogą istnieć w ogóle. Nadzieja. Dla niej warto walczyć, warto wstawać za każdym razem, gdy upadniemy, gdy myślimy, że nie ma już sił na to, by znów móc odetchnąć pełną piersią i żyć normalnie...

Jestem autentycznie zafascynowana kunsztem tej książki. Jej prawdziwością. Emocjami, jakie w niej występują. Pięknym krajem, jaki jest Japonia, ale czy zasady tam panujące były dobre? Uwierzcie mi, że jeśli sięgniecie po "Kobietę w białym kimonie" z trudem przyjdzie ją Wam później odłożyć. Historia Naoko i Tori wzruszyła mnie do głębi. Zatarła się głęboko w pamięci... Jest to w pełni dopracowana powieść, której nic nie brakuje, jest idealnie wyważona. Bohaterowie, emocje, wartości, wszystko jest na swoim miejscu, w idealnych proporcjach. Niesamowicie wciąga i robi wrażenie. ZDECYDOWANIE POLECAM. Z CAŁEGO SERCA!

„Kobieta w białym kimonie” autorstwa Ana Johns to książka, która zrobiła na mnie duże wrażenie.

Dwie kobiety.

Dwie tradycje.

Dwie historie.

I jedna łącząca je prawda, którą trzeba odkryć.

To niezwykła opowieść o sile miłości, kobiecej determinacji i szacunku do drugiego człowieka, ale również o złu wynikającym ze stawiania granic pomiędzy My i Oni.

To książka o walce rozsądku z uczuciem, wyborem pomiędzy dobrem rodziny a dobrem własnym.

Poznajemy Naoko Nakamurę w czasie wielkich zmian życiowych „teraz, gdy amerykańskie ideały toczą wojnę z tą pradawną tradycją, rodzina decyduje wyłącznie o tym, kogo mi przedstawi. Do mnie należy wybór, kogo poślubię. Oczywiście posiadanie wyboru i możliwość dokonania go to dwie różne sprawy. Na tym polega moje wyzwanie.” To ciekawy portret kobiety wkraczającej w dorosłość w Japonii w latach 50, w burzliwych czasach zderzenia japońskiej tradycji z amerykańską nowoczesnością. To portret kobiety walczącej o możliwość samodzielnego podejmowania, walka o stanowienie o sobie, walka o prawo do wyboru.

Druga kobieta – Tori Kovać podejmuje próbę poznania prawdy o zmarłym ojcu, o jego prawdziwej historii. Stara się dowieźć, że wiara w prawdę o tacie jest uzasadniona… mimo zawirowań spowodowanych tajemniczym listem, wywołującym lawinę pytań, budzącym niepokój, podkopującym wiarę w prawość człowieka.

Książka urzeka delikatnym, miękkim językiem, otula klimatem i przenosi czytelnika w świat japońskiej tradycji. Gorąco polecam tę książkę wszystkim, którzy cenią literaturę o miłości dającej siłę do walki o siebie oraz tym, których ciekawią przemiany społeczne i wpływ tradycji na życie jednostki.

Czego poszukujemy w literaturze przede wszystkim...? Oczywiście rozrywki, wrażeń i emocji, ale nierzadko także relacji o dalekich miejscach, do których zapewne nigdy nie dotrzemy. Dla mnie takim miejscem jest Japonia z jej niezwykłą kulturą, tradycją i codziennością życia. Dlatego też za każdym razem, gdy tylko usłyszę o premierze książki z Japonią w tle, to po prostu muszą ją poznać. Dokładnie tak miała się rzecz z piękną powieścią "Kobieta w białym kimonie", którą otrzymałam z Księgarni TaniaK[Adres usunięty]!

Na opowieść tę składają się dwie, równolegle prowadzone relacje.

Pierwsza z nich przenosi nas do Japonii lat 50-tych, gdzie to siedemnastoletnia Naoko Nakamura przygotowuje się właśnie do zaaranżowanego przez rodzinę małżeństwa. Jednak los sprawia, że spotyka ona na swej drodze pewnego amerykańskiego marynarza, którego wkrótce pokocha swoją pierwszą, młodzieńczą miłością...

Drugi tor wydarzeń tworzą losy współczesnej, amerykańskiej dziennikarki - Tori Kovač. To właśnie ona dowiaduje się od umierającego ojca prawdy o jego przeszłości, trudnych wyborach i miłości do pewnej japońskiej dziewczyny. Chcąc dowiedzieć się więcej o swoim tacie, ale też i samej sobie, Tori decyduje się na odbycie podróży do Japonii, by w ten sposób poznać całą prawdę...

Ana Johns - autorka tej książki, oparła jej fabułę na prawdziwych losach swojej rodziny, co już samo w sobie czyni tę opowieść niezwykle intrygującą, ale też i zdecydowanie bardziej emocjonalną, aniżeli fikcyjna relacja. To obyczajowy dramat o skomplikowanej, zakazanej i nieszczęśliwej miłości, jak i też konsekwencjach owego uczucia dla przyszłych pokoleń kochanków, żyjących po obu stronach Oceanu. Znajdziemy w niej zaskakujący scenariusz zdarzeń, poznany fascynujących bohaterów oraz odbędziemy niezwykłą podróż w czasie, która ukaże nam dawny i zarazem jakże surowy obraz japońskich konwenansów i obyczajów.

Jak wspomniałam powyżej, książkę tę wypełnia dwutorowa relacja, która z jednej strony przedstawia losy młodej Naoko i jej kochanka, z drugiej zaś swoiste śledztwo Tori i przebieg jej podróży do kraju Kwitnącej Wiśni. Oba te wątki są równie ciekawe, klimatyczne i nacechowane wielkimi emocjami, gdy poznajemy wielką krzywdę młodej japońskiej dziewczyny oraz trudne poszukiwanie korzeni przez jej współczesną rówieśniczkę. Oczywiście, to pierwsza z relacji przyjmuje bardziej wzruszający i porażający charakter, aczkolwiek i współczesna relacja o podróży Tori i jej kontakcie z rodziną Nakamura, także ma sobą wiele do zaoferowania,

Powieść ta stanowi jednak przede wszystkim mocną relację o kobiecym życia, a dokładniej rzecz biorąc niesprawiedliwości tego, jak bardzo różni się to współczesne, od tego sprzed nieco ponad półwiecza. Krzywda, niezrozumienie i naprawdę gorzkie chwili Naoko po tym, gdy wybrała serca ponad rozumem, dogłębnie nas poruszają, budząc żal, współczucie, ale też i podziw dla tej młodej dziewczyny, która w imię miłości poświęciła tak wiele. Inaczej ma się sprawa z Tori, która owszem - nie miała być może najszczęśliwszego dzieciństwa, ale za to jest wolną, mogącą decydować o sobie i żyć tak, jak pragnie, współczesną kobietą. Kontrast ten widać także na przykładzie dawnych i współczesnych mieszkańców Japonii, który być może uderza w nas z największą mocą...

To książka o miłości, trudnych rodzinnych relacjach i krzywdzie, jaka niegdyś spotkała dwoje młodych ludzi. Jednocześnie jest to również wspaniała opowieść o Japonii, jej kulturze, tradycji, religii oraz niepisanym prawie względem trudnego losu kobiet, które zwłaszcza kilkadziesiąt lat temu winny podporządkowywać się woli mężczyzn i rodziny. I niewątpliwie jest to fascynująca, nierzadko wielce zaskakująca i bardzo klimatyczna relacja, która w przypadku mojej osoby przyczyniła się do jeszcze większej chęci poznawania tego niezwykłego, wyspiarskiego i chyba najbardziej wyjątkowego na całym świecie, kraju.

Dla koga jest ta powieść...? Myślę, że przede wszystkim dla miłośników mądrej, ambitnej i realistycznej literatury obyczajowej, która opowiada o miłości w bardzo naturalny i prawdziwy sposób. Nie ma tu wydarzeń i scen rodem z bajki, a jest samo życie, które rzadko bywa sprawiedliwe wobec zwykłych śmiertelników i ich pogmatwanych spraw. Oczywiście, to również idealna propozycja dla podobnych mnie fascynatów Japonią, którzy odnajdą tu bardzo szczegółowe i klimatyczne spojrzenie na tę kulturę i przede wszystkim samych mieszkańców tego kraju, którzy są niezwykle specyficzni.

"Kobieta w białym kimonie" to powieść, która przyniosła mi wiele przyjemności, niezwykłych wrażeń i pięknych emocji. To książka o prawdziwym życiu, prawdziwych ludziach i ich prawdziwej, choć tragicznej, miłości. Myślę, że te słowa stanowią wystarczającą rekomendację do tego, by sięgnąć po niniejsze dzieło Any Johns.

"Kobieta w białym kimonie" to poruszająca historia dwóch kobiet żyjących po dwóch stronach Pacyfiku i jednej łączącej je tajemnicy."

Powieść została napisana przez kobietę z myślą o nas kobietach! Piękna, wzruszająca, ujmująca za serducho i na pewno niepozwalająca o sobie zapomnieć, taka jest ta powieść.I chociaż jest to fikcja literacka inspirowana prawdziwymi zdarzeniami, to na pewno śmiało można ją zaliczyć do historii napisanej przez życie!A jak wiemy samo życiecie pisze najlepsze scenariusze, które nie zawsze kończą się happy ende-m.

Dlatego jeśli nadal zastanawiasz się czy warto sięgnąć po ten tytuł, napiszę wprost nie zwlekaj tylko czytaj!

Przeszłość.Rok 1957.Japonia.Główna bohaterka Naoko Nakamury jest na zabój zakochaną 17-latka. Jej wielką miłością jest młody amerykański marynarz Hajimi(gaijin) który darzy ją ta samą sympatią.

Niestety ich miłości jest zakazanym uczuciem... a rodzina Naoko ma już inne plany względem córki i jej dalszej przyszłości!

Rodzice dziewczyny zaaranżowali jej małżeństwo z synem przyjaciela jej ojca - Satoshi.Jest to niewątpliwie bardzo ważne przedsięwzięcie gdyż zapewni jej rodzinie odpowiedni status w tradycyjnej społeczności japońskiej, zapewni byt oraz pozwoli rozwijać się rodzinnej firmie.

Czy Naoko podda się woli rodzinnej i zrezygnuje z wielkiej miłości?

Czy prawdziwa miłość przetrwa wszystkie próby?

Czasy współczesne.Stany Zjednoczone.Tori Kovać opiekuje się nieuczalnie chorym ojcem.Niestety nadchodzi czas że ojciec umiera na raka.Dziewczyna jest zdruzgotana.

Po pewnym czasie znajduje list.A w nim kilka faktów jak i skrywaną tajemnicę ojca...

Tori za wszelką cenę pragnie poznać prawdę jak i odnaleźć dawną miłość ojca, dlatego też wybiera się w podróż do Japonii.

Czy Tori odnajdzie dawną miłość ojca?

Jakiej prawdy dowie się córka o ojcu?

"Kobieta w białym kimonie" to wzruszająca, przejmująca i tragiczna historia rozgrywająca się przede wszystkim w Japonii, państwie o bogatej kulturze i tradycjach przekazujących z pokolenia na pokolenie.

I chociaż nigdy wcześniej nie miałam możliwości przeczytania czegokolwiek o tematyce japońskiej w pełni oddałam się autorce.Jest to emocjonująca przygoda która niejednokrotnie chwytała mnie za gardło.

Historia o miłości która nie powinna mieć miejsca a jednak dwoje ludzi połączył los który później ich rozdzielił na zawsze...

Determinacja, woli walki kobiety o szczęście, odmienność kulturowa, rygorystyczne tradycje,prawa kobiet a nawet ich brak, ból,cierpienie,strata,smutek, żal,rozgoryczenie,powojenna Japonia,współczesna Ameryka... to tylko część tego co znajdziemy w tej opowieści.

Nie chcę za dużo zdradzać wam z fabuły gdyż na temat tej książki zostało już wiele napisane a ja będę powielać tylko czyjeś emocje...

Gorąco polecam!

"Czas niczego nie rozróżnia. Nie dba o to, czy jesteś szczęśliwy, czy smutny. Nie czeka, nie zwalnia, ani nie przyspiesza”.

Opowieść toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych. Mamy czasy współczesne, Ameryka, córka byłego żołnierza po jego śmierci odkrywa prawdę o jego młodości. Postanawia podążyć jej śladem. W tym celu musi wybrać się w podróż do Japonii. I przeszłość, jest rok 1957 Japonia, młodziutka Naoko oddaje swoje serce amerykańskiemu żołnierzowi, wywołując tym gwałtowny sprzeciw i brak zgody ze strony rodziny. Okrywa się hańbą.

Akcja powieści toczy się swoim rytmem, fabuła jest bardzo emocjonalna i poruszająca. Autorka pisze bardzo przyjemnie, lekko, barwnie. Z ogromną szczerością, prostotą, delikatnością i realizmem potrafi oddać emocje, jakie targają naszymi bohaterami. Naoko całkowicie skradła moje serce, niesamowita kobieta. Byłam pełna podziwu dla niej, odczuwałam jej niepokój, obawy, miłość, wrażliwość, subtelność.

W powieści znajdziemy bardzo dużo japońskich sentencji. Tchną one mądrością i prostotą przekazu. Uprzedzenia i podziały rasowe, brak tolerancji. Ta historia to fikcja literacka, która dotyka tragicznej prawdy historycznej, jaka miała miejsce podczas amerykańskiej okupacji Japonii. Wtedy to na świat przyszło ponad dziesięć tysięcy amerykańskich dzieci. Ich historia jest bardzo różna, czasami tragiczna - z gwałtów, czasami z prawdziwego uczucia i ogromnej namiętności. Na zawsze te dzieci pozostaną tymi innymi. Traktowane przez społeczeństwo japońskie jak coś niechcianego, gorszego, złego, które najlepiej byłoby wyeliminować. Trudne, pokomplikowane relacje międzyludzkie. Decyzje, od których nie ma odwrotu, ich ogromne konsekwencje, z którymi przyjdzie mierzyć się przez całe życie. Potęga i siła miłości.

Piękna, głęboko poruszająca opowieść, łzy popłynęły… Okrutna niesprawiedliwość losu, wewnętrzne rozdarcie między tym, co należy, a tym, co mówi serce. Między tradycją, a uczuciem. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

Na początku dziwnie czytało mi się tę książkę. Została rozpisana w dwóch liniach czasowych przez co fabuła, co jakiś czas, przeskakuje między powojenną Japonią, a współczesną Ameryką. Z czasem jednak przywykłam do tego zabiegu. Te przeskoki zresztą bardzo urozmaicają lekturę. W "kobiecie w białym kimonie" poznajemy bliżej tradycje japońskie i zasady tam obowiązujące w latach 50tych XX wieku. Kiedy aranżowane małżeństwa były normą, a honor rodziny był wartością nadrzędną. Historia poruszająca i wzruszająca, niejeden raz ściska za serce i aż nieprawdopodobne, że tak dojrzale napisana książka jest debiutem Any Johns.

Ulubiony cytat : Nie mamy kontroli nad tym, ile dostajemy czasu, ale panujemy nad tym, co z tym czasem robimy.

Przeczytałam mnóstwo wyjątkowych książek, lecz ta owładnęła moje serce i duszę. Płakałam jak dziecko doczytując ostanie strony.

Akcja dzieje się na dwóch płaszczyznach, które w pewnym momencie się łączą. Z jednej strony mamy historię Amerykanki Tori w latach bieżących, która próbuje odkryć tajemnicę rodzinną, a z drugiej strony historię trudnej miłości Naoko w Japonii w latach 50. Młoda siedemnastoletnia Japonka musi zmierzyć się z rodziną, tradycją, powszechnym prawem oraz własnym sumieniem, aby po prostu móc kochać tego, który stał się jej całym światem, a nie tego, który został jej przyrzeczony. Czy jej się uda ? Czy ktokolwiek z nas miałby w sobie tyle determinacji, aby podążyć za głosem serca ? Zachwyca mnie jej postać i to jak brnęła, aby spełnić swoje marzenia. Mimo licznych przeciwności nie utraciła siebie i swojej dobroci.

W książce poznajemy mnóstwo kultury Japonii - rytuały, wierzenia, porzekadła. Nadaje to dziełu niesamowity klimat. Autorka również ma piękny styl pisania. Czytając byłam oczarowana jej porównaniami i oczyma wyobraźni uczestniczyłam z bohaterami w walce o ich spokój i szczęście. Na końcu książki autorka wytłumaczyła skąd zaczerpnęła swoją wiedzę i inspirację.

To nie jest przypadkowa książka napisana na szybko na kolanie, to dzieło, które było tworzone z sercem i głową.

"Człowiek wędruje po świecie, żeby szukać tego, czego potrzebuje, lecz wraca do domu, by to znaleźć."

W powieści „Kobieta w białym kimonie” takich japońskich sentencji znajdziemy wiele. Mają one w sobie dużo mądrości i z pewnością warto je przemyśleć, a i zastosować w życiu. Czy jednak równie pozytywnie ocenimy tradycje, nie tylko japońskie, zmuszające młode dziewczyny do ożenku wbrew ich woli? Uprzedzenia rasowe, w których nie ma miejsca na miłość Japonki z amerykańskim żołnierzem?

Opowieść przedstawiona z dwóch perspektyw. Współcześnie, przez Amerykankę, która po śmierci ojca odkrywa historię jego młodości i podążając jej śladem udaje się do Japonii oraz Naoko, młodziutką Japonkę, która w roku 1957, oddaje serce amerykańskiemu marynarzowi skazując się tym samym na napiętnowanie i cierpienia.

Wzruszająca do głębi historia miłości dwojga młodych ludzi, rozdzielonych przez politykę, uprzedzenia rasowe, tradycję i nienawiść. Opowieść o kobiecie, która mimo przeciwności losu walczy do końca o to, w co wierzy.

Poruszająca tym bardziej, że czerpiąca z prawdziwej tragicznej historii amerykańskiej okupacji Japonii, której owocem były narodziny ponad dziesięciu tysięcy dzieci amerykańskich żołnierzy. Niektóre z gwałtu, inne z miłości, ale wszystkie traktowane przez tradycyjne społeczeństwo Japonii, jak i niechętną do mieszania ras Amerykę jako niechciane zło. Zło, którego trzeba się pozbyć.

Masa emocji buzująca podczas czytania musiała znaleźć ujście i w pewnym momencie łzy same popłynęły mi po twarzy. Jestem pewna, że i Was chwyci za serce.

"Kobieta w białym kimonie" to opowieść o dwóch kobietach, Japonce w 1957 roku oraz o Amerykance w czasach współczesnych. Historia jest jest jednocześnie piękna i głęboko poruszająca. Przeważa w niej smutek i prawdę powiedziawszy miałam go czasem dość - może to właśnie przez to nie byłam w stanie czytać na raz zbyt dużo i lektura trwała, jak na mnie, bardzo długo. Ale to przecież nie jest kryterium, przez pryzmat którego powinno oceniać się książkę.

Dzięki tej opowieści poznałam trochę lepiej kulturę japońską i jej tradycje, które nieszczególnie mi się spodobały. Ten klimat bez-emocjonalnego, wystudiowanego spokoju był okropny (nawet jeśli Naoko, nasza Japonka, targana była wieloma emocjami, czym tylko podkreślała cechy wszystkich innych, "normalnych" Japończyków). Jestem trochę w kropce. Nie wiem jak ocenić tę książkę. Myślę, że warto ją przeczytać, by lepiej poznać tę jakże różną od naszej kulturę, by poznać pewne przerażające procedery, które miały miejsce w latach pięćdziesiątych XXw. (a zapewne nie tylko wtedy). Czy jednak poruszy Was ta historia? Nie potrafię powiedzieć. Czasem wydawało się brakować emocji, ale w tych najgorszych momentach serce mi się krajało. To takie osobliwe. Doprawdy nie wiem, jak to ocenić! Zachwycona nie jestem, to mogę powiedzieć, jednak oceniając język, fabułę - to wszystko jest bardzo dobre i nie rozczarowało mnie. Czytając dziennie te ok. 30 stron oceniałem wszystko pozytywnie. A gdy w posłowiu przeczytałam, że to powieść na podstawie prawdziwych zdarzeń z życia ojca Autorki, to tym bardziej oniemiałam. Ale czegoś jednak zabrakło. Może po prostu jest to książka dla osób, które mają bardziej przychylne podejście do tej kultury? Musicie przekonać się sami.

"Kobieta w białym kimonie" to opowieść o prawdziwej miłości, przywiązaniu do tradycji i trudnych wyborach. To historia, która chwyta za serce i zarazem daje nadzieję.

To książka, której akcja dzieje się dwutorowo i dzięki temu możemy odkrywać Japonię, która tuż po wojnie musi się "zmagać" z amerykańskimi żołnierzami i ich oczarowaniem japońskimi kobietami. To tragiczne działanie rodzin, radzenie sobie z problemami w imię miłości, albo dosadniej w imię nie wywołania skandalu. W końcu to sztuka mądrości, podejmowania decyzji i przebaczania.

"Kobieta w białym kimonie" to książka niby zwyczajna, prosta, a zarazem wyjątkowa i niesamowita. Warta przeczytania i polecenia! Przeczytajcie, nie pożałujecie 💛

"Kobieta w białym kimonie" to niezwykle poruszająca opowieść o miłości, która chwyta za serce i wzbudza ogromne emocje.

Dwie kobiety i dwie historie, które przeplatają się ze sobą. Naoko to młoda dziewczyna, która wychowuje się w Japonii. Jest rok 1957. Naoko ma poślubić mężczyznę wybranego przez jej rodzinę. W międzyczasie przenosimy się do współczesnej Ameryk, gdzie Tori próbuje poznać prawdę o swoim ojcu.

"Kobieta w białym kimonie" to obraz dwóch kobiet. Obie rozdarte emocjonalnie. Naoko musi dokonać trudnego wyboru. Posłucha głosu serca, czy pozostanie wierna tradycji. Tori szuka odpowiedzi, które nie dają jej spokoju, w końcu dotyczą jej bezpośrednio.

Ta książka to powieść fikcyjna, autorka bazuje na wydarzeniach, które spotkały jej ojca.

Czytając poznajemy historię Japonii oraz jesteśmy zasypani różnymi mądrościami, które są głoszone w rodzinie Naoko.

Mnie ta historia wciągnęła od samego początku i bardzo wzruszyła mnie historia obu dziewczyn.

Polecam gorąco i zachęcam do zapoznania się z tą historią. Jest to jedna z lepszych książek jakie czytałam.

Piękna, emocjonalna historia o tajemnicach rodzinnych, trudnej przeszłości rozgrywająca się w Japonii w latach 50-tych XX w. Autorka umiejętnie przeplata historię miłości młodej Japonki do Amerykanina z poszukiwaniem i odkrywaniem prawdy o swoim ojcu młodej amerykańskiej dziennikarki.

Fabuła jest bardzo ciekawa, czyta się wyśmienicie. Pisarka plastycznie opisuje zwyczaje i nastroje społeczne jakie panowały w Japonii w tamtym czasie.

Książka jest pełna emocji, wzruszeń, czasem skrajnych uczuć od strachu i niedowierzania, aż po łzy szczęścia.

Polecam dla lubiących takie historie.

Dziś kilka słów o książce, która miała premierę w zeszłym tygodniu, a zdążyła już chwycić za serducho wiele Czytelniczek. 🥰

Autorka oparła swoją powieść na prawdziwych zdarzeniach i historii swojego ojca. I choć większość to jednak wyobraźnia, fikcja literacka, to można odczuć, że to zdarzyło się naprawdę.

•

Fabuła toczy się w dwóch ramach czasowych. Powojenna Japonia i współczesna Ameryka. Dwie różne bohaterki i łącząca je tajemnica.

•

Naoko Nakamura siedemnastolatka, której rodzice pragną, by wyszła za dobrze usytuowanego młodzieńca, odcinają się od córki, gdy dowiadują się, że ta zakochała się w amerykańskim marynarzu. Niespodziewana ciąża przyspiesza jej decyzje o porzuceniu rodziny. Miłość do Hajime jest silniejsza. Niestety młode małżeństwo nie ma łatwo. Społeczeństwo nie akceptuje mieszanych związków i zostają wykluczeni. Mieszkają w ciężkich warunkach, a na dodatek jego wciąż wiąże umowa. Musi wypłynąć w rejs. Naoko zostaje sama, oczekuje dziecka i tęskni za bliskimi. Śmierć matki załamuje dziewczynę, a jej życie komplikuje się jeszcze bardziej.

•

Tori Kovac mierzy się właśnie ze śmiercią ukochanego ojca. Los zabrał jej już oboje rodziców i została na świecie zupełnie sama. Niespodziewanie w jej ręce trafia list, który nieźle miesza jej w głowie. Jako ambitna dziennikarka, postanawia wyruszyć w podróż śladami ojca, rozwiązać zagadkę i poznać prawdę o jego przeszłości.

•

Pełna emocji, smutna i poruszająca historia o miłości, tradycji i stracie. 💔 Polecam serdecznie! Myślę, że trafi także do Waszych serc. 📖😍

Ta historia porywa od pierwszych stron, totalnie wzrusza i urzeka delikatnym, subtelnym językiem. To powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, więc tym bardziej zachęcam do jej poznania.

Akcja dzieje się w dwóch przestrzeniach czasowych .

Mamy Japonię, rok 1957.

Naoko, młoda i odważna siedemnastoletnia Japonka, zakochuje się w równie młodym amerykańskim marynarzu. Niestety lata 50-te w Japonii nie były przychylne mieszanym związkom, a tym bardziej małżeństwom.

Dla Naoko miłość do Hajimego oznaczała bolesne rozdarcie między szacunkiem do swojej rodziny i tradycji z nią związanych, a miłością jej życia. Naoko musiała dokonać ogromnie trudnego wyboru, który zadecydował o dalszym życiu jej i jej rodziny. Na samo wspomnienie ile cierpienia, smutku i bólu przeżyła Naoko i inne młode dziewczyny będące w podobnej sytuacji, łzy zaczynają mi znowu lecieć.

Ameryka, czasy współczesne to historia dziennikarki Tori, która otrzymuje od umierającego ojca list burzący całe jej dotychczasowe życie. Tori rozpoczyna prywatne śledztwo i aby odkryć tajemnice rodzinne, wyrusza w podróż do Japonii. Tak spotyka się przeszłość z teraźniejszością.

To do bólu bolesna, ale piękna i mądra opowieść o więzach rodzinnych, honorze, odwadze, miłości i walce o własne przekonania i uczucia. Ta historia chwyta za serce i nie pozwoli o sobie szybko zapomnieć. Cudowny debiut, w który Autorka włożyła dużo pracy i serca ❤

Za głosem serca...

Kilka lat temu zafascynowana kulturą japońską i tamtejszą tradycją tak różną od naszej, europejskiej, z zapamiętaniem pochłaniałam wszelkie książki, które w jakiś sposób mogłyby mi dostarczyć informacji i ciekawostek o Kraju Kwitnącej Wiśni. Pamiętam chociażby interesującą opowieść „Motyl na wietrze”, czy książkę „Za kwietnymi polami” opowiadającej o pewnej japońskiej lekarce. Kiedy więc w zapowiedziach Wydawnictwa Kobiecego zauważyłam powieść „Kobieta w białym kimonie” Any Johns i przeczytałam intrygujący okładkowy blurb wiedziałam, że to będzie jedna z tych lektur, której nie wolno mi pominąć.

Opowiedziana przez autorkę historia dwóch kobiet żyjących po dwóch stronach Pacyfiku i jednej łączącej je tajemnicy zaprowadziła mnie do szpitala onkologicznego w Ohio w USA oraz do Yokosuki w Japonii, gdzie istniała baza amerykańskiej marynarki wojennej. Tori Kovac – dziennikarka śledcza pragnie odkryć przeszłość swojego śmiertelnie chorego ojca, który jako siedemnastolatek zaciągnął się na okręt wojskowy, niszczyciel Taussig i wraz z jego załogą zakotwiczył u wybrzeży Yokosuki. Mając w rękach stary list napisany ręką tatki do jego dawnej ukochanej, Świerszczyka, Tori stara się poskładać elementy wszystkich opowieści, jakie od dziecka przekazywał jej tato. Niestety ostatnie słowa ojca zawierały jedynie strzępki informacji, czym pobudziły niepokój i zasiały mnóstwo wątpliwości. Już po śmierci ojca, chcąc poznać prawdę o przeszłości i być może odszukać adresatkę listu Tori musi sama podjąć to wyzwanie i dopasować kolejne elementy tej skomplikowanej układanki. Pozostaje jej więc podróż za ocean do Tokio i oddalonej od niego Yokosuki.

„Kobieta w białym kimonie” to przepiękna, wzruszająca i bardzo realistyczna opowieść o zakazanej miłości, odwadze i woli walki, sprzeciwie wobec rodziny i pragnieniu podążania własną ścieżką oraz konsekwencjach podjętych decyzji. To historia, w której powojenna Japonia, hermetyczna, zamknięta i konserwatywna w swojej surowej tradycji ściera się z postępową cywilizacją zachodu. To powieść o trudnych wyborach i ich konsekwencjach, o tabu, czyli sprawach powszechnie znanych, ale zakazanych i ukrywanych pod płaszczykiem dbania o reputację rodziny.

Ana Johns jest z wykształcenia dziennikarką, a „Kobieta w białym kimonie” to jej debiut literacki, bardzo dojrzały i interesujący debiut. Powieść nie jest literaturą faktu, ale napisana została w oparciu o prawdziwą historię ojca autorki, który przeżył młodzieńczą miłość będąc żołnierzem marynarki wojennej. Ale w książce są też inne wątki inspirowane prawdziwymi wydarzeniami jak losy młodych japonek wyrzuconych poza nawias społeczny, motyw sierocińca dla dzieci mieszanej krwi, czy bambusowej kliniki położniczej. Wiele jest też nawiązań do tradycji, wierzeń, rytuałów, dzięki czemu otrzymujemy rzeczywisty obraz Japonii połowy XX wieku. Autorka wprowadziła do fabuły mnóstwo japońskich przysłów, powiedzeń, podań i legend, które są dla nas Europejczyków mało znane, ale stanowią wartościową i ponadczasową mądrość ludową. Można z nich wyciągać własne wnioski i interpretować wedle uznania.

Autorka przedstawiła nam równolegle dwie historie i każdą umieściła we własnych ramach miejsca i czasu. Mamy więc opowieść Naoko Nakamury, jej przejmujące wspomnienia z czasów bezpośrednio po II wojnie światowej oraz współczesną relację rodzinną opartą na miłości ojca i córki. Te dwie relacje z czasem zaczynają się przenikać i ostatecznie tworzą jedyną w swoim rodzaju, cudowną, egzotyczną i bardzo osobistą opowieść.

Ana Johns dołożyła ogromnej staranności przy tworzeniu fabuły. W powieści znajdziemy wiele ważnych detali, które często umykają pisarzom, a dla czytelnika zainteresowanego tematem są istotnymi ciekawostkami. Można je wykorzystać już po zakończonej lekturze w celu dodatkowego poszerzenia informacji. W swojej książce autorka podjęła trudne kwestie, często sporne tematy tabu otoczone zmową milczenia, praktyki najczęściej bolesne, ale też niestety często spotykane. Wybieranie mniejszego zła, kiedy żadna decyzja nie jest dobra, ale niestety konieczna, wzbudza emocje i skłania do refleksji.

Po dość długiej przerwie z przyjemnością przeniosłam się do Kraju Wschodzącego Słońca by przypomnieć sobie i poszerzyć wiadomości na temat japońskiej tradycji i zwyczajów, które są bardzo interesującą dziedziną. I chociaż mamy XXI wiek, a ekspansja zachodu wprowadziła pewną nowoczesność, to Daleki Wschód nadal pozostaje egzotycznym miejscem czekającym na odkrycie.

Jeśli zatem macie ochotę na interesującą wyprawę do japońskiej Yokosuki, gdzie mieszka niezwykła kobieta, która oddała swoje serce amerykańskiemu żołnierzowi i pielęgnowała to uczucie przez kolejne pół wieku to „Kobieta w białym kimonie” zabierze Was na to spotkanie. Podróż ta zapewni morze niezapomnianych wrażeń i sprawi, że zapragniecie częściej gościć w tamtym zakątku świata. Ja zaś dziękuję serdecznie Wydawnictwu Kobiecemu, które umożliwiło mi odbycie tej niesamowitej wizyty. Chętnie zostałabym tam na dłużej.

Japonia rok 1957 i współczesna nam Ameryka. Dwie bohaterki, dwa różne życia. Już kiedyś pisałam, że lubię fabułę opartą na tajemnicy, w której naprzemiennie poznajemy losy bohaterów. Tak jest i tym razem. Prawda tkwi w opowieściach, które Tori słyszała przez całe swoje życie od ojca. Choć wcześniej myślała, że je zmyślał, po jego śmierci nabrały głębszego znaczenia. Ojciec nie tylko snuł opowieści, ON miał tajemnicę, którą zabrał do grobu. Jakie miejsce w życiu jej ojca, a teraz samej Tori odegra japonka Naoko?

Równolegle z fabułą, autorka przemyca wiele zarówno z japońskich obyczajów jak i codziennego życia. Tych obecnych i tych sprzed 50 lat. Mnóstwo mądrych cytatów książka zawiera. Babcia Naoko, myślę że można tak napisać, porozumiewa się z otoczeniem japońskimi przysłowiami a to tylko część tego, co oferuje nam powieść. Całość jest pełna sentencji i przypowieści. Mnóstwo pięknych słów.

Książka jest o walce o siebie, o wartości, w które się wierzy, choć okoliczności im nie sprzyjają. O losie, który potrafi boleśnie zadrwić z człowieka. O wyborach, dokonywanych całe życie ale też o tych, na które nie ma się żadnego wpływu. A wszystko to łączy się z miłością, nie tą opływającą lukrem i usłaną różami i nie tylko tą kobiety i mężczyzny. Bardziej uważam, że jednak o miłości matczynej, o rodzicielstwie to opowieść.

Wzruszająca, przejmująca, zostawiająca z bolącym sercem. Na wskroś kobieca. Kobiet dotycząca. Jeżeli pomyśli się jeszcze, że oparta na rzeczywistych wydarzenia, przeczyta się część "od autorki", to smutek jest jeszcze większy. Bardzo ładnym językiem napisane (przekład Agnieszka P. Wyszogrodzka-Gaik). Miejscami liryczna. To ten rodzaj książki obyczajowej, który cenię i cieszy mnie każda, którą poznam. To ten rodzaj powieści, którą czytam z zaciśniętymi zębami, tak bardzo przeżywając los bohaterów. No i zawsze, po przeczytaniu ostatniego zdania, wiem, że tę książkę zapamiętam na długo.

Niesamowicie piękna, wzruszająca i długo zapadająca w głowie powieść. Historia młodej Japonki, pochodzącej z rodziny i kultury w której zakorzeniona jest głęboko tradycja. Kobieta która na wskroś temu a także i na przekór swojemu ojcu chce się przeciwstawić w imię miłości do młodego Amerykanina. Z drugiej strony historia innej kobiety, bardzo związanej ze swoim ojcem, która pewnego dnia odkrywa jego wielką tajemnicę... Prawdziwe poruszające historie, które wyzwalają w czytelniku nutę refleksji i chęć poznania pięknego choć czasem "okrutnego" klimatu Japonii. Gorąco polecam, ta książka zostanie z Wami na dłużej!

Historia momentami bardzo wzruszająca. Jednak spodziewałam się czegoś innego.

Japonia, 1957 rok. Naoko Nakamura niedługo ma wyjść za mąż, za człowieka, którego wybrał dla niej ojciec, a który zapewni jej wysoki status społeczny. Jej zadanie polega na byciu posłuszną i dobrze wypełniającą swe obowiązki żoną. Niestety nikt nie zważa na fakt, iż bohaterka oddała już serce amerykańskiemu żołnierzowi. Nade wszystko dziewczyna pragnie małżeństwa z miłości. Ponieważ związek z Amerykaninem okryje jej rodzinę hańbą, Naoko staje przed niewyobrażalnie trudnym wyborem. Czy dziewczyna postawi na swoim i sprzeciwi się tradycji, czy może jednak przyjmie wybór ojca?

Stany Zjednoczone, czasy współczesne. Tori Kovač jest dziennikarką. Jej ukochany ojciec umiera na raka. Zostawił dziewczynie list, który ujawnia nowe fakty na temat jego przeszłości. Staje się ON także pretekstem do dalekiej podróży i odkrycia prawdy. Czego dowie się Tori i jaki to będzie miało wpływ na jej życie?

Kobieta w białym kimonie to fikcja literacka, jednak inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Chwytająca za serce opowieść o trudnej miłości japońsko-amerykańskiej, która rozgrywa się kilka lat po wojnie. Miłość, choć prawdziwa i czysta, nie zawsze jest prosta, czasem sprowadza się do trudnych wyborów, a coś trzeba dla niej poświęcić.

To bardzo poruszająca opowieść o realiach życia w kraju, gdzie ojcowie ciągle aranżują małżeństwa swoich córek. W kraju, w którym nadrzędną rolę pełnią tradycja i kultura. W kraju, w którym mieszane małżeństwa żyją poza marginesem społecznym, a ich dzieci traktowane są jak chore i trędowate.

Książka napisana jest bardzo pięknym i poetyckim językiem. Niezwykle wzruszająca i zapadająca w pamięć historia dwóch kobiet, które łączy rodzinny sekret.

Na całość recenzji zapraszam na blog: [Adres usunięty]

"Kobieta w białym kimonie" jest powieścią inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami, gdzie historia współczesna przeplata się z historią z lat pięćdziesiątych.

Stany Zjednoczone, czasy współczesne. Umierający na raka ojciec, Tori wręcza jej list, który wywraca jej życie do góry nogami. Dotyczy ON tajemnic spowijających jej rodzinę. By poznać prawdę, dziewczyna wyrusza w podróż za ocean.

Japonia, 1957 rok. Rodzina Naoko Nakamury aranżuje małżeństwo, które zapewni im wysoki stratus w społeczności.

Nie wiedzą, że dziewczyna oddała swe serce innemu, lecz związek ten oznacza okrycie się hańbą i odcięcie od rodziny. Rozdarta między sercem a powinnością, staje wobec niewyobrażalnie trudnego wyboru.

W tej powieści pierwsze skrzypce odgrywają emocje, te, najbardziej chwytające za serca.

Zapewniam, że historia Naoko nikogo nie pozostawi obojętnym. W ogóle charakterystyka postaci zasługuje na uznanie. Z ogromnym smutkiem czytałam o wszystkim, z czym musiała zmierzyć się główna bohaterka. I przyznam, że nie spodziewałam się tak wciągającej historii.

Poruszający obraz realiów życia w kraju, gdzie mieszane małżeństwa traktuje się z pogardą, a ich dzieci jak trędowate, stanowią bowiem bolesną pamiątkę po przegranej wojnie, brukają nie tylko krew, ale i tradycje.

Ważnym elementem jest również walor poznawczy. Uwielbiam czytać o innych egzotycznych kulturach, zachowaniach i tradycjach tak innych od naszych. Podobały mi się wszystkie odwołania do japońskiej tradycji, do jej legend i przysłów.

"To historia młodych kobiet i żołnierzy, którzy się w sobie zakochali i musieli się borykać z niewyobrażalnymi wyborami i trudnościami. Do każdego dziecka, do setek dzieci, które adoptowano, i tysięcy, które nie przeżyły".

Premiera 20/01/2021

~Rok 1957. Japonia. 17-letnia Naoko Nakamura jest z wzajemnością zakochana w amerykańskim marynarzu Hajime. Niestety związek z chłopakiem oznacza hańbę dla jej rodziny. Ojciec chce ją wydać za Satoshiego, którego uważają za dobrą partię. Dziewczyna będzie musiała wybierać między rodziną, a miłością.

~ Czasy współczesne, Stany Zjednoczone. Tori Kovač dostaje od umierającego ojca list, który wnosi wiele zamieszana do jej życia. Jako, że jest dziennikarką postanawia wyruszyć do Japonii i poznać prawdę o swoim ojcu.

"Kobieta w białym kimonie" jest książką niezwykle emocjonującą co dodatkowo potęguje fakt, że mimo iż opisana historia jest fikcyjna to jest oparta o rzeczywiste wydarzenia. Problemy, które przedstawia lektura są związane z małżeństwami mieszanymi, które były mocno piętnowane w tamtych czasach, a dzieci z takich związków rzadko miały szansę na szczęśliwe życie. W książce znajdziemy opowieści dwóch kobiet w dwóch liniach czasowych. Historia Tori pokazuje jak kobieta po stracie rodzica za wszelką cenę chce poznać jego przeszłość. Szukając odpowiedzi na swoje pytania nie miała pojęcia, że prawda okaże się tak wstrząsająca. Druga historia młodziutkiej Naoko jest zdecydowanie bardziej przejmująca. Dziewczyna zmagała się z niewyobrażalnie trudnymi wyborami, których konsekwencje odcisnęły ślad na całym jej życiu. Czytając "Kobietę w białym kimonie" byłam poruszona i nie obyło się bez łez wzruszenia. Dodam jeszcze, że z takich przyjemniejszych elementów, których możemy się spodziewać w lekturze są wzmianki o japońskiej kulturze i zwyczajach. Nie zabraknie również interesujących historyjek, które zawsze zawierają morał. Podsumowując Ana Johns stworzyła dzieło, które dogłębnie mną poruszyło i jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci. Bardzo polecam!

„Kobieta w białym kimonie” to piękna powieść, która jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Poznajemy historię amerykańskiej dziennikarki, dziejącą się współcześnie, oraz młodej japońskiej dziewczyny dziejącą się w 1957 roku. Autorka umiejętnie przeplata je ze sobą, wzbudzając w czytelniku ogromne zainteresowanie oraz chęć zrozumienia, co łączy te dwie kobiety. Krok po kroku odkrywa przed nami losy młodziutkiej Noako, a przy tym ukazuje obraz i kulturę Japonii tamtych czasów. Kulturę, w której dziewczyna nie ma prawa zakochać się w młodym amerykańskim żołnierzu. Ma poślubić wybranego przez rodzinę młodzieńca, który potrafi przestrzegać zasad zachowania zgodnego z kulturą Japonii i odpowiedniego statusem społecznym.

Autorka prowadzi nas przez tę historię tak, że ma się wrażenie, że to dobra znajoma dzieli się z nami swoją bolesną historią. Ukazuje tradycje, które dla wielu z nas mogą być niezrozumiałe i okrutne, chociaż też na pewno fascynujące.

Ta książka mnie wciągnęła, zaskoczyła, ale też wywołała łzy. Jest pełna emocji, miłości i niełatwych decyzji.

Jeżeli jeszcze się zastanawiacie, czy po nią sięgnąć, to polecam z całego serca. Ja dla niej zarwałam część nocy, a to nieczęsto mi się zdarza.

„Kobieta w białym kimonie” to piękna powieść, która jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Poznajemy historię amerykańskiej dziennikarki, dziejącą się współcześnie, oraz młodej japońskiej dziewczyny dziejącą się w 1957 roku. Autorka umiejętnie przeplata je ze sobą, wzbudzając w czytelniku ogromne zainteresowanie oraz chęć zrozumienia, co łączy te dwie kobiety. Krok po kroku odkrywa przed nami losy młodziutkiej Noako, a przy tym ukazuje obraz i kulturę Japonii tamtych czasów. Kulturę, w której dziewczyna nie ma prawa zakochać się w młodym amerykańskim żołnierzu. Ma poślubić wybranego przez rodzinę młodzieńca, który potrafi przestrzegać zasad zachowania zgodnego z kulturą Japonii i odpowiedniego statusem społecznym.

Autorka prowadzi nas przez tę historię tak, że ma się wrażenie, że to dobra znajoma dzieli się z nami swoją bolesną historią. Ukazuje tradycje, które dla wielu z nas mogą być niezrozumiałe i okrutne, chociaż też na pewno fascynujące.

Ta książka mnie wciągnęła, zaskoczyła, ale też wywołała łzy. Jest pełna emocji, miłości i niełatwych decyzji.

Jeżeli jeszcze się zastanawiacie, czy po nią sięgnąć, to polecam z całego serca. Ja dla niej zarwałam część nocy, a to nieczęsto mi się zdarza.

Te osoby, które mnie chociaż trochę znają wiedzą, że kultura i zwyczaje japońskie (zwłaszcza te, ale ogólnie azjatyckie również) mnie interesują i fascynuje mnie ich odmienność w stosunku do naszej kultury. Pani Johns w swojej książce właśnie to nam umożliwia - poznanie kultury Japonii, jakoby od kuchni, gdyż główny tłem w Kraju Kwitnącej Wiśni są rodzina i decyzje jakie musi podejmować nieletnia jeszcze wówczas Naoko, więcej o ty opowiem w dalszej część. Czytając Kobietę w białym kimonie wiedziałam już, że ta historia mnie poruszy, ale jak to zawsze bywa, bałam się przekładu i tego jak ono wypadnie, skoro znałam oryginalną wersję.

Zanim zaczniesz czytać historię Naoko, osadzoną w latach 50 XX w. w Japonii, oraz Tori, Amerykanka żyjącej w czasach współczesnych. Te dwie kobiety dzieli ocean oraz ponad 50 lat w czasie. Rozdziały mówiące o ich losach przeplatają się i fascynują, bo do końca nie jest się pewnym co jest czym i jak się te historie łączą, ale czy aby na pewno?

Historia, którą daje nam Pani Johns, zwłaszcza w części japońskiej, jest magiczna, zamykając oczy można przenieść się do nieznanego i dla wielu nieodkrytego kraju jakim jest Japonia. Ceremonie, rytuały, ściśle określona hierarchia społeczna, ostracyzm dla obcych - to jest to czym syci nas ta książka, ale nie jest w tym nachalna, lecz iście subtelna tak samo jak okładka.

Naoko przez swoją rodzinę zostaje postawiona przed wyborem niemożliwym, musi wybrać, ale co to za wybór, gdy każda możliwość jest i tak koniec końców gorsza od tej drugiej i vice versa. Uda jej się osiągnąć cel jakim jest spędzenie życia z mężczyzną pochodzącym z obcych stron - Gaijinem, który nie może zostać zaakceptowany, skoro jej rodzina wybrała dla siedemnastolatki innego męża? Każda podjęta decyzja rzuci cień na jej życie, wobec tego co postanowi Naoko? Wybierze miłość czy to co jej wskazuje rodzina?

Jeśli ktoś w tej historii szukać będzie szybki zwrotów, to się rozczaruje sromotnie, ale jeśli nastawicie się na cudowną opowieść, z której paruje kultura japońska (może dla części okrutna, ale opisana w sposób zjawiskowy moim zdaniem) to się nie zawiedziecie. Dodatkowo Ci co mnie znają wiedzą, że ja na książkach nie płaczę i się nie wzruszam, zwłaszcza czytając coś po raz drugi. A tu... po raz kolejny losy Naoko i Tori sprawiły, że łza zakręciła mi się w oku.

Z domu nazywam się Naoko Nakamura. Po mężu jestem Naoko Tanaka. A kiedyś, przez krótki czas pomiędzy, nosiłam jeszcze inne nazwisko - nietradycyjne, wynikające z niekonwencjonalnej ceremonii zaślubin pod starodawnym drzewem migoczących światełek.

Tymi słowami zaczyna się powieść „Kobieta w białym kimonie” Any Johns, i właśnie te słowa od razu skradły moje serce. Od razu poczułam ten klimat, od razu zżyłam się z bohaterką, jej wypowiedź trafiła prosto w moje serce. Wiedziałam, że to będzie ważna książka, że na pewno mi się spodoba, ale wiedziałam też, że wzruszy, może czasem zaboli, że dotknie każdej struny i wywoła pewnie wiele wspomnień. Ale… właśnie tego przecież chce się od literatury.

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch liniach czasowych. Mamy tutaj czasy młodości Naoko, dorastającej japońskiej dziewczyny, rok 1957, gdy Japonia znajduje się pod amerykańską okupacją. Jest i wybranek jej serca, którego nazywa Hajime, choć w rzeczywistości służy ON w amerykańskiej marynarce i nie jest mile widziany w jej rodzinnym kraju. Rodzina wymaga, by dziewczyna zgodziła się na zaaranżowane małżeństwo, które podniosłoby ich status i umocniło kontakty biznesowe. Ona jednak jest zakochana i przejawia naiwność nastolatki – wierzy, że uda jej się przekonać rodziców do swojego wybranka, mimo że traktują jego pochodzenie jako coś gorszego. Gdy rodzina zdecydowanie odrzuca ten pomysł, Naoko postanawia uciec, by być z ukochanym. Ten jednak również ma trudności prawne z zalegalizowaniem ich związku.

Naprzemiennie, poznając kolejne trudy miłości japońskiej dziewczyny i amerykańskiego marynarza, przenosimy się do czasów współczesnych. Dziennikarka Tori Kovac towarzyszy ojcu w chorobie, przeczuwając że zbliża się koniec. To wtedy poznaje fragment sekretu ojca, odkrywa jego drugie życie i zamierza zrobić wszystko, by dowiedzieć się więcej. Los rzuca ją do Japonii, gdzie obie historie będą miały szansę się skonfrontować.

Książka inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami, autorka przyznaje że inspiracją była historia jej ojca. Mamy więc poczucie, że to o czym czytamy jest tak rzeczywiste, tak bliskie prawdzie. Zresztą, historii podobnych jak ta, było tysiące – już w końcowym komentarzu „Od autorki” dowiadujemy się wiele o niechlubnych procederach tamtego okresu, o zakazanych związkach i mieszanych dzieciach, będących ich owocami – dzieciach, których nikt nie chciał, które plamiły honor swoich matek, były oddawane, a czasem czekał je o wiele gorszy los. Trudno to wszystko pojąć, zrozumieć, po prostu nie można. I choć czasu nie da się odwrócić, a ofiar uratować, pozostaje pamięć – a „Kobieta w białym kimonie” jest wspaniałym hołdem oddanym tym niewinnym, którzy nie zasłużyli na tak okrutny los.

Powieść czyta się błyskawicznie, może dzięki fabule, która wciąga od pierwszych stron i pozostaje na równym poziomie aż do końca, może za sprawą stylu autorki, który jest lekki, ale też naładowany emocjami. Bohaterowie są nam bliscy, ich losy dramatyczne, ale naznaczone też determinacją i siłą, okraszone wiarą w miłość i jej moc. Zycie nie jest proste, pewne wydarzenia nosimy w sobie już na zawsze i nie jest nam łatwo, ale też dzięki nim czujemy, że żyjemy. Ta książka pozwala nam to uświadomić.

Bardzo mi się podobała debiutancka powieść Any Johns i jestem ciekawa jej kolejnych odsłon. Mam nadzieję, że się pojawią. Może nie jest to wysoka literatura, ale historia ma coś w sobie, jest ważna, przykuwa uwagę i pozostawia z wieloma pytaniami, a o to właśnie chodzi. Polecam, zwłaszcza dla wrażliwców. Będzie emocjonalnie, to fakt, ale naprawdę warto.

,,Kobieta w białym kimonie" to powieść o dwóch światach. Powojenna Japonia, gdzie ludność pielęgnuje swoje tradycje, ale jednocześnie odciśnięte piętno wojny ciągle stanowi pielęgnację złości i odrzucenia wojennego wroga. Rodzina Nakamury wybrała męża córce, męża, który spełnia oczekiwania, który jest godny wobec japońskiej społeczności. Naoko natomiast ma już swój plan, ma swojego wybranka, zupełnie innego niż wybrała jej rodzina, jednak jej ukochany to ktoś zakazany, ktoś, kto przyniesie hańbę rodzinie. Młoda Japonka stanie przed trudnym wyborem. Poddanie się tradycjom, spełnienie oczekiwań surowego ojca, czy prawdziwa miłość? Żadna z decyzji nie będzie idealna, każda będzie ciągnęła za sobą konsekwencje, ale która wyrządzi mniejsze zło? I jak postąpi Naoko?

Drugi świat powieści to Ameryka w czasach współczesnych i Tori Kovać, która uczestniczy w bolesnej i powolnej śmierci swojego ojca. List, który dostaje od niego w ostatnich chwilach życia burzy jej spokój i dotychczasowe postrzeganie ojca. Żeby zaznac spokoju musi dowiedzieć się prawdy, a w jej uzyskaniu pomocne będą umiejętności dziennikarskie i podróż do samej Japonii. Co czeka ją po połączeniu dwóch światów? Czy Tori zrozumie treść listu i czy zazna spokoju?

,,Kobieta w białym kimonie" to przepiękna powieść. Wraz z ilością czytanych stron wzrasta ilość emocji. Jakich? I tych dobrych i tych złych. Czułam ogromny żal, że Tori traci ojca, a jeszcze większy, kiedy dowiedziałam się co stracił kiedyś on. W historii Naoko targał mną żal przeplatany ze złością. Bezradność na czasy aranżowanych małżeństw, kiedy młoda dziewczyna nie miała prawa o sobie decydować, kiedy musiała spełniać wolę najczęściej surowego ojca, kiedy przeciwstawienie się niosło szereg konsekwencji. Jednak to, co mnie poruszyło najbardziej wydarzyło się później, a tego Wam zdradzić nie mogę. Powiem tylko, że niewyobrażalne jest dla mnie to, co rozegrało się w tej książce. Mimo, iż jest ona fikcją literacką, to oparta jest po części na prawdziwych wydarzeniach. Ta książka to niewątpliwie opowieść o tradycjach, o wyborach, miłości, smutku, cierpieniu, żalu, odkrywaniu siebie, ale także i o stracie. Historia Naoko i Tori pochłonęła mnie całkowicie, zachęcam do poddania się dwóm światom i refleksji, które się nasuwają podczas czytania.

Debiut literacki Any Johns pt. „Kobieta w białym kimonie” to historia oparta na kilku prawdziwych opowieściach zaliczana do gatunku powieść historyczna. Na tle innych wyróżnia się jednak tym, że opowiada historię powojennej Japonii i konsekwencji, które dla tego kraju przyniosła II wojna światowa. To historia przede wszystkim miłosna, której uczucie połączyło dwie osoby tak różne kulturowo od siebie jak to tylko możliwe. Czytelnik poznaje historię Naoko, 17letniej dziewczyny, która razem z rodziną ma zdecydować za kogo wyjdzie za mąż. Ona kocha amerykańskiego żołnierza, oni chcą by związała się z synem japońskiego partnera biznesowego ojca. Czy miłość zwycięży tradycję i społeczne konwenanse? W tle autorka rewelacyjnie oddała powojenną Japonię –zwyczaje, obrzędy, wierzenia, przypowieści, religię. Zrobiła to z wyczuciem, ładnie wplotła w historię, tak że tło nie przyćmiewa głównego wątku fabularnego. To książka, która nie tylko wzrusza, ale i zmusza do refleksji, do zastanowienia się na zderzeniem dwóch tak różnych kultur i sytuacji z tego wynikających, które naprawdę miały miejsce w naszej historii…

Oprócz historii Naoko poznajemy też współczesne dzieje Tori, dziewczyny, która w chwili, gdy umiera jej ojciec dowiaduje się czegoś, co całkowicie zmienia jej postrzeganie jego jako człowieka. Ta część opowieści dodaje bardziej uniwersalnego wydźwięku powieści dotyczącego pojęcia rodziny i relacji rodzic – dziecko.

Mimo iż nieczęsto sięgam po ten gatunek powieści, w tym wypadku cieszę się, że zdecydowałam się na lekturę. Wyniosłam z niej nie tylko rozrywkę, wstrząs emocjonalny, ale i trochę nowej wiedzy na temat japońskiej kultury i jej powojennych czasów. To ciekawa historia z rzadko spotykanym tłem – polecam!

Musisz coś wiedzieć...mama była miłością mojego życia,ale przed tym życiem miałem inne."

Takie słowa słyszy Tori Kovač od swojego umierającego ojca.Do tego znajduje list,który kwestionuje wszystko,co dotąd wiedziała o swojej rodzinie.Tori rozpoczyna śledztwo,w wyniku którego wyrusza w podróż i to właśnie tam,w dalekim kraju będzie musiała stanąć oko w oko z prawdą.

Japonia 1957r.

17-letnia Naoko Nakamura ma wyjść za mąż za kandydata,którego wybrali dla niej rodzice.

To małżeństwo ma pomóc rodzinie wyjść z kłopotów i podwyższyć swój status społeczny.

Dziewczyna jednak zakochuje się w przypadkowo poznanym marynarzu,którego poślubienie będzie oznaczało hańbę.

Naoko,postawiona pod ścianą,będzie musiała wybrać: rozum czy serce.

Nie wie,że ta decyzja już na zawsze zmieni jej życie.

To była naprawdę piękna książka.

Przejmująca,smutna,pełna wzruszeń i morza moich łez.

Autorka prowadzi nas przez nią niezwykle subtelnie,pokazując jak jeden wybór może zmienić los nie tylko nasz,ale i naszych bliskich.

Jak trudno jest go podjąć i jak okrutne bywają jego konsekwencje.

,,Kobieta w białym kimonie" to również opowieść o napiętnowaniu kobiet i uprzedzeniach,które zdominowały powojenne,japońskie społeczeństwo i w końcu..o pogodzeniu się z losem i przyjęciu życia takim,jakim jest.

Bardzo mnie ta książka poruszyła,dlatego jeśli chcecie sobie troszkę popłakać i się powzruszać,to zapraszam do czytania.

Ana Johns „Kobieta w białym kimonie”

„Kobieta w białym kimonie” to historia życia japońskiej kobiety, która przypłaciła straszliwą karę za miłość do amerykańskiego żołnierza.

W konserwatywnej Japonii to rodzina wybierała przyszłego męża dla swojej córki, niestety kierując się często nie miłością, a profitami jakie niesie ze sobą zaaranżowany ślub. W tamtych czasach związek Japonki z Amerykaninem wiązał się z wykluczeniem społecznym oraz z brakiem dostępu do edukacji dla ich przyszłych latorośli. Naoko staje przed trudnym wyborem, sprzeciwić się woli ojca, czy wyrzec miłości na rzecz rodziny...



To książka która chwyta za serce i na długo pozostaje w pamięci. Przepełniona jest nadzieją płynącą z serca młodej, walecznej kobiety ale też ogromnym smutkiem. Autorka pokazuje ile bólu potrafi znieść kobieta i do czego jest zdolna gdy w grę wchodzi walka o własne dziecko.

Lektura odbiega od reszty współczesnych książek.

Jednocześnie pokazana jest bliska więź jaka łączy Naoko z matką, a z drugiej strony silne przywiązanie do tradycji, oschłość ze strony babki i ojca. To wstrząsające jak pod osłoną japońskiego perfekcjonizmu kryje się taka bezduszność i obłuda.

Lektura obowiązkowa dla każdej kobiety.

Jutro swoją premierę będzie miała "Kobieta w białym kimonie" Any Johns (bardzo dziękuję @[Adres usunięty]ce za egzemplarz do recenzji!).

"Jeśli nie wrócisz, moja miłość będzie jak twój cień nieodłącznie podążający za Tobą..."

"Człowiek wędruje po świecie, żeby szukać tego, czego potrzebuje, lecz wraca do domu, by to znaleźć..."

Cóż to była za lektura...

Już od samego początku autorka daje nam nieźle po emocjach kiedy poznajemy Tori Kovac - amerykańską dziennikarkę, która towarzyszy w szpitalu swojemu umierającemu ojcu...

Podczas ostatniej drogi ojciec wyznaje Tori, że koniecznie musi przeczytać pewien list. Do tego dochodzi kilka informacji, które udaje mu się jej przekazać i to wszystko spowoduje, że życie Tori wywróci się do góry nogami.

Co takiego dziewczyna przeczyta w liście? I czego dowiedziała się od swojego ojca?

To są dwa najistotniejsze pytania...na które nie mogę Wam odpowiedzieć:p

Oprócz teraźniejszości poznajemy przeszłość i historię Naoko Nakamury, która toczy się w Japonii w 1957 roku. Naoko miała wyjść za mąż za odpowiedniego mężczyznę, żeby zapewnić sobie odpowiedni status rodzinny. Niestety tak się nie dzieje... Dziewczyna zakochuje się w przypadkowo napotkanym marynarzu, a taka miłość w jej rodzinie jest niedozwolona...

Naoko staje przed najcięższymi wyborami w jej życiu.

Jakie decyzje podejmie? I jakie skutki będą miały w przyszłości?

Tego dowiecie się, kiedy przeczytacie "Kobietę w białym kimonie".

I jeszcze najważniejsze pytanie:

Co łączy ze sobą Tori i Naoko?

Dla mnie była to bardzo smutna i trudna historia. Czytając miałam ciarki na rękach... I jestem pewna, że zostanie na dłużej w mojej głowie.

Jeżeli szukacie poruszającej powieści to śmiało sięgnijcie po tę pozycję!

Naprawdę warto :)

"Człowiek wędruje po świecie, żeby szukać tego, czego potrzebuje, lecz wraca do domu, by to znaleźć"

Książka "Kobieta w białym kimonie" to moim zdaniem powieść skierowana głównie do kobiet. Ta powieść nie tylko wzrusza. Jest to przede wszystkim książka o sile kobiety, o tym ile jest w stanie znieść, poświęcić i zrobić młodziutka Naoko, która mieszka w Japonii. Autorka Ana Johns w bardzo dobrym stylu przedstawia nam losy dwóch młodych kobiet i przybliża kulturę Japonii tak, że nawet osoby nie interesujące się tym krajem nie będą się nudzić.

Jest rok 1957 Naoko zakochuje się w Amerykaninie. Ta miłość jest na starcie skazana na porażkę. W tamtych czasach mieszane małżeństwa nie były akceptowane, a kobiety musiały szanować tradycje i słuchać ojca. Bohaterka jednak próbuje żyć po swojemu. Co z tego wyniknie? Czy mimo wielkiej siły, walki i uporu uda się jej zatrzymać męża i nienarodzone jeszcze dziecko?

We współczesnej Ameryce umiera na raka ojciec dziennikarki Tori. Nie zdarzył wyjawić córce sekretu sprzed lat. Ma tylko list, z którego wynika, że idealny ojciec miał inne dziecko. Tori rusza do Japonii, czy odnajdzie rodzinę, czy ojciec był kimś innym niż tym za kogo go uważała?

Dla mnie "Kobieta w białym kimonie" to książka, która porusza problem odmienności kulturowej, praw kobiet, sytuacji kobiet, którym często nie pozwala się decydować o własnym życiu i ciele.

Japonia w bardzo barbarzyński sposób radziła sobie z niechcianymi dziećmi i z młodymi dziewczętami i kobietami, które zaszły w ciążę (często z gwałtu).

Zamiast jednak oceniać powinniśmy się starać żeby takie sytuacje już nigdy nie miały miejsca.

„Kobieta w białym kimonie” to piękna, nostalgiczna i niebywale wzruszająca opowieść o zakazanej miłości. Nie ma w niej happy endu, może dlatego, że ta historia oparta jest na faktach, a w prawdziwym życiu trudno o szczęśliwe zakończenia, przynajmniej o takie, jakich spodziewamy się po historiach miłosnych.

Ta opowieść to także niebywale poruszający portret dwóch młodych dziewczyn, jednej rozdartej między miłością, a tradycją i drugiej poszukującej prawdy o swojej rodzinie. Los połączy je w zadziwiający sposób...

„Kiedy już się spotkamy i porozmawiamy, staniemy się siostrami."

Naoko Nakamura znajduje się w sytuacji tragicznej. Musi bowiem wybierać między miłością do mężczyzny, którego jej rodzina nigdy nie zaakceptuje, a poczuciem stabilizacji oraz szacunkiem do świata, w którym została wychowana. Nie może liczyć na zrozumienie najbliższych. Znajduje jednak w sobie niebywałą siłę i kiedy los chce jej odebrać szczęście walczy do końca o swoją miłość. Musi jednak w pewnym momencie podjąć decyzję, która rozdziera nam serce... Nie ma niestety innego wyjścia...

W Japonii lat 50. siedemnastoletnia dziewczyna musi sztywno trzymać się pewnych zasad, jeśli chce, aby jej rodzina utrzymała odpowiedni status społeczny. Naoko Nakamura łamie te zasady, rezygnuje z zaaranżowanego małżeństwa i wybiera życie u boku przystojnego marynarza, którego poznaje przez czysty przypadek. Wie, że to nie może zakończyć się szczęśliwie...

Tori Kovać to pełna zapału do pracy silna i niezależna młoda dziennikarka, której nagle świat wywraca się do góry nogami, kiedy jej ojciec na łożu śmierci wyjawia latami skrywaną tajemnicę. To zmienia całkowicie jej myślenie o swojej rodzinie i wszystkich najbliższych. Są to jednak strzępy informacji, dlatego musi ona rozpocząć swoje własne dziennikarskie śledztwo i przenieść się ze Stanów Zjednoczonych czasów współczesnych do Japonii lat 50 XX wieku. Ta podróż całkowicie odmieni jej życie. Jeśli jesteście ciekawi w jaki sposób, zachęcam Was do lektury!

„Kobieta w białym kimonie” to piękna, smutna i poruszająca opowieść. Nie da się jej czytać bez łez wzruszenia. Polecam!

Kobieta w białym kimonie w moim odczuciu ma szanse na jedną z lepszych książek 2021 roku. Tu fikcja przeplata się z rzeczywistością, kultura japońska przeplata się z kulturą amerykańską, a miłość walczy o pierwsze miejsce z obowiązkiem.

To co mnie zachwyciło w książce to naszpikowanie jej emocjami aż do bólu. Wydarzenia w niej opisane są pełne bólu, walki o siebie i nadziei . To historia dwóch kobiet, które połączył mężczyzna.

Akcja książki dzieje się w dwóch liniach czasowych. Opowiadana jest z perspektywy dwóch osób aby na koniec spleść się ze sobą i przynieść ukojenie.

Nie można zapomnieć o pięknym języku, bardzo malowniczym, którym opowiedziana jest historia. Uwielbiam też japońskie,, powiedzonka`` , są tak boleśnie proste i trafne.

Kultura japońska jest fascynująca, lecz pod otoczką kolorowych kimono, kwiatów wiśni i lampionów kryje się brutalność i niemożliwe wręcz ślepe przywiązanie do tradycji. Nie ma miejsca na sprzeciw, liczy się obowiązek i posłuszeństwo.

W książce kryje się wiele emocji i swego rodzaju prostoty. To sztuka w tak piękny i nieskomplikowany sposób opowiedzieć historię miłości, prawdziwej miłości. Must have tego roku.

„Mądrzy ludzie czynią swoje życie niebem, a głupcy narzekają na piekło, ja jednak uważam, że jedno i drugie jest nieuniknione, jak również tymczasowe.”

"Kobieta w białym kimonie” nie dość, że cieszy oko pięknym wydaniem, to jeszcze trafia do serca i uświadamia jak wiele cierpienia i niesprawiedliwości przynoszą konflikty rodzinne, międzynarodowe, kulturowe. Ana Johns stworzyła zachwycającą historię o miłości, trudnych wyborach i ich konsekwencjach. Całość jest fikcją literacką stworzoną na podwalinach prawdziwych wydarzeń. Ten fakt sprawia, że książkę czyta się ze łzami w oczach i ściśniętym sercem.

Japonia, rok 1957.Poznajemy siedemnastoletnią Naoko, która staje w obliczu zaaranżowanego przez jej rodziców ślubu. To małżeństwo ma zapewnić jej rodzinie odpowiedni status społeczny. Jednak serce Naoko należy do amerykańskiego marynarza, mężczyzny, którego nigdy nie zaakceptuje jej rodzina. Ta młoda kobieta musi zdecydować, czy podążać za miłością i skazać się na potępienie i hańbę, czy poddać się sztywnym tradycjom japońskim.

Stany Zjednoczone, czasy współczesne. Tori Kovac opiekuje się ciężko chorym ojcem, który tuż przed śmiercią przekazuje jej list zawierający wstrząsające wiadomości z przeszłości. Kobieta jest zdesperowana aby poznać prawdę i odkryć przeszłość ukochanego ojca. Jako dziennikarka śledcza szybko zabiera się do pracy i odkrywa fakty, które wiodą ją do Japonii.

Dwie historie, dwie kobiety, które łączy miłość do jednego mężczyzny i bolesna tajemnica.

„Kobieta w białym kimonie” zdobyła moje serce. Takie książki pełne emocji nie zdarzają się często. Jeszcze długo będę nosić tę historię w głowie i rozważać wszelkie jej aspekty. Ta opowieść ma swoich bohaterów, jednak dojmujący jest fakt, że podobny los spotkał tysiące innych japońskich kobiet, które odważyły się pokochać niewłaściwych, według ich kultury, mężczyzn. To temat tabu, który do dziś budzi kontrowersje.

Ana Johns pisze prostym i pięknym językiem. Ma talent do snucia opowieści i nadawaniu jej rzeczywistego wymiaru. Tworzy bajeczne opisy, które harmonizują z całością i odzwierciedlają klimat powieści. Autorka namalowała słowem niezwykle żywy obraz Japonii, jej kultury, etykiety i zasad. Całości dopełniły piękne i mądre powiedzenia japońskie, które sprytnie wplecione w treść, nadały jej niepowtarzalnego charakteru.

Książki takie jak ta, czyta się z prawdziwą przyjemnością. Pochłania się je w błyskawicznym tempie, jednocześnie licząc na to, że zbyt szybko się nie skończą. Jeszcze raz podkreślam, że to piękna i jednocześnie trudna historia, którą każdy powinien poznać.

Polecam z całego serca♥️

„Kobieta w białym kimonie” nie dość, że cieszy oko pięknym wydaniem, to jeszcze trafia do serca i uświadamia jak wiele cierpienia i niesprawiedliwości przynoszą konflikty rodzinne, międzynarodowe, kulturowe. Ana Johns stworzyła zachwycającą historię o miłości, trudnych wyborach i ich konsekwencjach. Całość jest fikcją literacką stworzoną na podwalinach prawdziwych wydarzeń. Ten fakt sprawia, że książkę czyta się ze łzami w oczach i ściśniętym sercem.

Japonia, rok 1957.Poznajemy siedemnastoletnią Naoko, która staje w obliczu zaaranżowanego przez jej rodziców ślubu. To małżeństwo ma zapewnić jej rodzinie odpowiedni status społeczny. Jednak serce Naoko należy do amerykańskiego marynarza, mężczyzny, którego nigdy nie zaakceptuje jej rodzina. Ta młoda kobieta musi zdecydować, czy podążać za miłością i skazać się na potępienie i hańbę, czy poddać się sztywnym tradycjom japońskim.

Stany Zjednoczone, czasy współczesne. Tori Kovac opiekuje się ciężko chorym ojcem, który tuż przed śmiercią przekazuje jej list zawierający wstrząsające wiadomości z przeszłości. Kobieta jest zdesperowana aby poznać prawdę i odkryć przeszłość ukochanego ojca. Jako dziennikarka śledcza szybko zabiera się do pracy i odkrywa fakty, które wiodą ją do Japonii.

Dwie historie, dwie kobiety, które łączy miłość do jednego mężczyzny i bolesna tajemnica.

„Kobieta w białym kimonie” zdobyła moje serce. Takie książki pełne emocji nie zdarzają się często. Jeszcze długo będę nosić tę historię w głowie i rozważać wszelkie jej aspekty. Ta opowieść ma swoich bohaterów, jednak dojmujący jest fakt, ze podobny los spotkał tysiące innych japońskich kobiet, które odważyły się pokochać niewłaściwych, według ich kultury, mężczyzn. To temat tabu, który do dziś budzi kontrowersje.

Ana Johns pisze prostym i pięknym językiem. Ma talent do snucia opowieści i nadawaniu jej rzeczywistego wymiaru. Tworzy bajeczne opisy, które harmonizują z całością i odzwierciedlają klimat powieści. Autorka namalowała słowem niezwykle żywy obraz Japonii, jej kultury, etykiety i zasad. Całości dopełniły piękne i mądre powiedzenia japońskie, które sprytnie wplecione w treść, nadały jej niepowtarzalnego charakteru.

Książki takie jak ta, czyta się z prawdziwą przyjemnością. Pochłania się je w błyskawicznym tempie, jednocześnie licząc na to, że zbyt szybko się nie skończą. Jeszcze raz podkreślę, że to piękna i jednocześnie trudna historia, którą każdy powinien poznać.

Polecam z całego serca.

Wstrząsająca. Przerażająca. Bolesna. Emocjonująca. Wzruszająca. Poruszająca. Chwytająca za serce. Mogłabym tak wymieniać i wymieniać.

Powiem Wam, Kochani, że sięgając po tę pozycję byłam niemal pewna, że będzie to przyjemna, dość lekka historia z happy endem, jednak nie macie pojęcia, jak bardzo się myliłam.

Przeplatają się tutaj wydarzenia z przeszłości - mające miejsce w Japonii, w roku 1957 oraz teraźniejsze, kiedy to młoda Tori opiekując się schorowanym ojcem, dostaje od niego na łożu śmierci tajemniczy list. Kobieta pomimo wcześniej decyzji, o nieroztrząsanie przeszłości, nie potrafi przejść obojętnie bez rozwikłania rodzinnej zagadki.

Historia młodej, siedemnastoletniej dziewczyny i jej ukochanego Hajima już od początku nie była łatwa, jednak to, co dzieje się ze strony na stronę, jest nie tylko trudne, ale i przerażające. Poznając kolejne wydarzenia byłam pewna, że dla Naoko będzie to najcięższa próba, z jaką przyszło jej się zmierzyć, nie sądziłam jednak, że to, co ją spotka okaże się tak wstrząsające. Ci młodzi ludzie od razu przekonali mnie do siebie, nie potrafiłam nie podziwiać ich za determinację i wolę walki o uczucie, które ich połączyło. Hajime pozostał dla mnie nieodgadniony, jednak razem z główną bohaterką czułam gniew, strach, panikę, żal, słabość, bezsilność. I przede wszystkim przeszywający całe ciało ból. Ból z faktu, że rodzina nie stoi po jej stronie. Ból, wywołany tak wielką niesprawiedliwością losu. Do ostatniej strony miałam ogromną nadzieję, że historia zakończy się szczęśliwie. Czasem nie zdajemy sobie sprawy, przed jak przerażająco trudnymi wyborami muszą stanąć niektórzy z nas. I tak właśnie stało się z Naoko i Hajime, którzy zdecydowanie nie zasłużyli na taki los.

Cudowna, ogromnie poruszająca historia o sile miłości, przetrwania, woli walki o życie. Jestem pewna, że zapamiętam ją na długo. Z całego serca polecam!

Świerszczyku...

„Człowiek wędruje po świecie, żeby szukać tego, czego potrzebuje, lecz wraca do domu, by to znaleźć”.

Co się kryje pod tytułem „ Kobieta w białym kimonie”? Odpowiedź brzmi: historia dwóch kobiet, która porusza i wzrusza. Dwóch kobiet w różnym wieku, w różnych miejscach, w różnych czasach. Łączy ich jedna tajemnica…

Oto książka, w której dominuje smutek. Czułam się smutna przez jej większość. Dostałam również lawinę żalu, rozpaczy, miłości i walki o życie dziecka. Skończyłam czytać ze łzami w oczach, bo to zakończenie… ono było tak… to jest tak… no widzicie sami – ja nie umiem opisać tego zakończenia, brakuje mi słów. Było mi smutno, poczułam ból... Z resztą odczuwałam ból razem z Naoko podczas jej historii.

Akcja tutaj toczy się dwutorowo. Z jednej strony mamy rok 1957, Japonię i młodą Naoki, która zakochuje się w Amerykaninie. Ich uczucie nie ma prawa bytu, to niezgodne z surową tradycją. Tylko miłość stała się tak wielka, że zasłania okrutne zasady. Jednak życie to nie bajka i Naoko zostanie sama z owocem tej miłości, którego życia będzie chciała bronić… Te rozdziały najbardziej mną wstrząsnęły. Młoda dziewczyna, która jest niezwykle silna. Która chce szczęścia, chce prawdziwego małżeństwa zawartego z miłości, a nie aranżowanego. Chce, aby dzieci mieszanej krwi mogły żyć. Autorka przybliża czytelnikowi kulturę ówczesnej Japonii. Kulturę, gdzie ogrom porzucanych dzieci japońskich dziewczyn i amerykańskich żołnierzy, były skazane na śmierć. Na końcu książki są słowa od autorki, z których dowiadujemy się, że przed, w trakcie i po amerykańskiej okupacji Japonki urodziły 10 000 tysięcy dzieci mieszanej krwi. Tylko ponad 700 z nich trafiło do sierocińca. Chyba nie muszę pisać, co stało się z resztą…

Z drugiej strony mamy dziennikarkę Tori i czasy współczesne, Ameryka. Dziewczyna od umierającego ojca dostaje list, który budzi więcej pytań, niż odpowiedzi. A najważniejsze z nich dotyczy tego, czy znała życie kochającego ojca? Dziewczyna będzie chciała poznać jego przeszłość i odkryte fakty doprowadzą ją aż do Kraju Kwitnącej Wiśni.

Historia przedstawiona w książce jest fikcyjna, ale oparta na rzeczywistych wydarzeniach i opowieściach, w tym ojca autorki. Książka jest przepełniona emocjami oraz japońskimi mądrościami ( mam tyle cytatów z niej) . Na uwagę zasługuje również piękne wydanie. Brawo @[Adres usunięty]ce. I oczywiście gratuluję autorce tak wspaniałej książki.

Polecam!

"Nie mamy kontroli nad tym ile dostajemy czasu, ale panujemy nad tym, co z tym czasem robimy."

"... spotkanie zawsze rozpoczyna rozstanie."

"Smutek i szczęście nie przemijają. Zagrzebują się głęboko i stają się naszymi kośćmi. Stoimy na ich chybotliwych nogach i staramy się utrzymać równowagę w chwilach jej braku."

.

"Kobieta w białym kimonie" to przepiękna, bardzo wzruszająca historia dwóch kobiet, które mimo, iż żyją w różnych czasach i w różnych miejscach połączyła miłość do tego samego mężczyzny.

Nie jest to jednak opowieść romantyczna, to raczej smutna relacja o życiu Naoko, żyjącej w 1957 roku Japonki, która zakochuje się a stacjonującym w jej kraju Amerykaninie. Ich miłość, mimo iż jest uczuciem szczerym, a zarówno ona jak i Hajime są gotowi do poświęceń, ich relacja z góry skazana jest na niepowodzenie. Rodzina dziewczyny robi wszystko, by rozdzielić ją z jej wybrankiem, a gdy im się to udaje, dziewczyna zmuszona jest mierzyć się z konsekwencjami, które ciągną się za nią już do końca jej życia.

Jednocześnie w książce zawarta jest historia amerykańskiej dziennikarki Tori, której ojciec będący na łożu śmierci, zdradza dziewczynie tajemnicę swojego życia. Kobieta podejmuje się śledztwa, które pozwoli jej odkryć rodzinną tajemnicę. Co takiego odkryje? Co ukrywał przed nią ojciec? I jaki ma to związek z odległą Japonią?

Autorka w przepiękny sposób wykreowała fabułę, która po części opiera się na rzeczywistych wydarzeniach z życia jej ojca. Bardzo fajnie przedstawiła też kulturę japońską lat pięćdziesiątych. Podobały mi się również zawarte mądrości i powiedzenia japońskie, które zostały bardzo płynnie wplecione w karty tej powieści. Na pewno to książka pełna emocji: smutku, żalu, strachu, miłości, których nie da się nie odczuwać razem z bohaterkami... Ja będę pamiętać o niej bardzo długo, zarówno o zawartej w niej historii jak i o uczuciach jakie we mnie obudziła... Bardzo, bardzo polecam

Zastanawialiście się kiedyś nad kulturą Japonii, czy kojarzy Wam się tylko z sushi i samurajami? Autorka przenosi czytelnika w lata 50, tuż po okupacji amerykańskiej w Japonii. Poznajemy kulturę, melancholię Japończyków, ich oddanie tradycji i podział społeczeństwa, a wszystko zaczyna śmierć ojca Tori. Kobieta poznaje skrawek życia taty, o którym nie miała pojęcia. Możliwe, że ma siostrę, możliwe , że ojciec już wcześniej miał żonę... Wspomnienia skrywane w głębokich zakurzonych pudłach zaczynają ożywać. Tori goni przeszłość ojca i trafia do Japonii by poznać Naoko. Książka jest piękna, pełna miłości niezwyciężonej i najprawdziwszej, zderzając ją z rzeczywistym światem, w którym żyje Naoko. Jest wiele elementów wyjaśniających kulturę Japonii, hierarchię i honor rodziny, który jest cennością najwyższą. Książka o niełatwych czasach i niełatwym społeczeństwie. Bardzo polecam ☺️

~Mimbla

Nie jestem osobą, która lubi podróżować. Jednak "Kobieta w białym kimonie" sprawiła, że zakochałam się w Japonii. Przez nią mam ochotę spakować walizki i tam wyjechać, by podziwiać te piękne widoki. Autorka przedstawia nam kulturę oraz krajobraz Japonii w latach 50, pisząc o tym w tak pięknym języku, że naprawdę ciężko się nie zakochać. Naoko Nakamury staję przed ciężkim wyborem: rodzina czy miłość. Jej wybór sprawia, że musi zmagać się z wieloma problemami, które czytelnikowi łamie serce i sprawia, że łzy płyną po policzkach. Historia Tori Kovač również jest wzruszająca i ciężka jednak w całkowicie inny sposób. Zakończenia można było się domyślić, jednak nie da się na nie przygotować. Autorka wspomina nam, że jest to powieść fikcyjna, jednak wydarzenia oparte są na historii jej ojca, co sprawia, że trochę inaczej odbiera się tę historię.

Z domu nazywam się Naoko Nakamura. Po mężu jestem Naoko Tanaka. A kiedyś, przez krótki czas pomiędzy, nosiłam jeszcze inne nazwisko - nietradycyjne, wynikające z niekonwencjonalnej ceremonii zaślubin pod starodawnym drzewem migoczących światełek.

Tymi słowami zaczyna się powieść „Kobieta w białym kimonie” Any Johns, i właśnie te słowa od razu skradły moje serce. Od razu poczułam ten klimat, od razu zżyłam się z bohaterką, jej wypowiedź trafiła prosto w moje serce. Wiedziałam, że to będzie ważna książka, że na pewno mi się spodoba, ale wiedziałam też, że wzruszy, może czasem zaboli, że dotknie każdej struny i wywoła pewnie wiele wspomnień. Ale… właśnie tego przecież chce się od literatury.

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch liniach czasowych. Mamy tutaj czasy młodości Naoko, dorastającej japońskiej dziewczyny, rok 1957, gdy Japonia znajduje się pod amerykańską okupacją. Jest i wybranek jej serca, którego nazywa Hajime, choć w rzeczywistości służy ON w amerykańskiej marynarce i nie jest mile widziany w jej rodzinnym kraju. Rodzina wymaga, by dziewczyna zgodziła się na zaaranżowane małżeństwo, które podniosłoby ich status i umocniło kontakty biznesowe. Ona jednak jest zakochana i przejawia naiwność nastolatki – wierzy, że uda jej się przekonać rodziców do swojego wybranka, mimo że traktują jego pochodzenie jako coś gorszego. Gdy rodzina zdecydowanie odrzuca ten pomysł, Naoko postanawia uciec, by być z ukochanym. Ten jednak również ma trudności prawne z zalegalizowaniem ich związku.

Naprzemiennie, poznając kolejne trudy miłości japońskiej dziewczyny i amerykańskiego marynarza, przenosimy się do czasów współczesnych. Dziennikarka Tori Kovac towarzyszy ojcu w chorobie, przeczuwając że zbliża się koniec. To wtedy poznaje fragment sekretu ojca, odkrywa jego drugie życie i zamierza zrobić wszystko, by dowiedzieć się więcej. Los rzuca ją do Japonii, gdzie obie historie będą miały szansę się skonfrontować.

Książka inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami, autorka przyznaje że inspiracją była historia jej ojca. Mamy więc poczucie, że to o czym czytamy jest tak rzeczywiste, tak bliskie prawdzie. Zresztą, historii podobnych jak ta, było tysiące – już w końcowym komentarzu „Od autorki” dowiadujemy się wiele o niechlubnych procederach tamtego okresu, o zakazanych związkach i mieszanych dzieciach, będących ich owocami – dzieciach, których nikt nie chciał, które plamiły honor swoich matek, były oddawane, a czasem czekał je o wiele gorszy los. Trudno to wszystko pojąć, zrozumieć, po prostu nie można. I choć czasu nie da się odwrócić, a ofiar uratować, pozostaje pamięć – a „Kobieta w białym kimonie” jest wspaniałym hołdem oddanym tym niewinnym, którzy nie zasłużyli na tak okrutny los.

Powieść czyta się błyskawicznie, może dzięki fabule, która wciąga od pierwszych stron i pozostaje na równym poziomie aż do końca, może za sprawą stylu autorki, który jest lekki, ale też naładowany emocjami. Bohaterowie są nam bliscy, ich losy dramatyczne, ale naznaczone też determinacją i siłą, okraszone wiarą w miłość i jej moc. Zycie nie jest proste, pewne wydarzenia nosimy w sobie już na zawsze i nie jest nam łatwo, ale też dzięki nim czujemy, że żyjemy. Ta książka pozwala nam to uświadomić.

Bardzo mi się podobała debiutancka powieść Any Johns i jestem ciekawa jej kolejnych odsłon. Mam nadzieję, że się pojawią. Może nie jest to wysoka literatura, ale historia ma coś w sobie, jest ważna, przykuwa uwagę i pozostawia z wieloma pytaniami, a o to właśnie chodzi. Polecam, zwłaszcza dla wrażliwców. Będzie emocjonalnie, to fakt, ale naprawdę warto.

Historia inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami, chociaż nie zabrakło w niej także fikcji literackiej. Akcja rozgrywa się w dwóch okresach: w latach 50-tych w Japonii oraz latach współczesnych, w Stanach Zjednoczonych. Na łożu śmierci ojciec Tori zdradza jej pewien sekret. Kobieta dowiaduje się nowych rzeczy o swojej rodzinie i postanawia przeprowadzić własne śledztwo, aby dowiedzieć się prawdy. Powoli odkrywa historię, która wydarzyła się w Japonii w latach 50-tych. To właśnie tam siedemnastoletnia Naoko zmuszona została do poślubienia wybranego przez rodzinę mężczyzny. Ona sama jednak zakochała się w przypadkowo poznanym marynarzu. Spadek statusu społecznego rodziny i wielka hańba kontra własne szczęście. Wybór, który musiała dokonać był ogromnie trudny, a jego konsekwencje ciągnęły się za nią do końca życia. Wybierała miłość czy rodzinę? I co wspólnego z tym wszystkim ma Tori i jej ojciec? Jeśli jesteście ciekawi to zachęcam do lektury. Mi ta książka bardzo się spodobała, chociaż chwilami podczas czytania czułam wielki smutek. Do samego końca miałam nadzieję, że historia Naoko potoczy się inaczej. Warto przeczytać.

"Kobieta w białym kimonie" to wulkan wybuchający co i rusz nowymi emocjami. Rozlewający wokół nas lawinę rozpaczy, smutku, żalu i miłości tak wielkiej, jak zgliszcza, które za sobą zostawia.

Kiedy płakałam poznając finał tej historii, zasłoniłam dłonią usta. Jakbym chciała zatrzymać w sobie na dłużej pewien symbol tej opowieści. Powstrzymując go przed uleceniem ze mnie wraz z buzującymi emocjami.

Ta książka jest wszystkim czego szukam w literaturze.

Owacje na stojąco dla autorki.

W powieści Any Johns są dwie linie czasowe, dwie strony świata i dwie kobiety.

Naoko - japonka zakochana w amerykańskim żołnierzu, która mimo sprzeciwu rodziny chce zostać jego żoną (lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku).

Tori - amerykanka wyruszająca w podróż śladami historii opowiadanych przez ukochanego ojca (czasy współczesne).

Obie kobiety szukają w swoim życiu miłości, prawdy i swojej własnej historii. Jestem cholernie szczęśliwa, że ja mogłam je poznać. One na długo pozostaną w moim sercu.

I tego też życzę wam - wrażliwym czytelniczkom i podróżniczkom przez prawdziwe emocje.

„Kobieta w białym kimonie” opowiada historię dwóch kobiet, które dzielą kraje, tysiące kilometrów i wiele lat ale jest cos co je łączy.

Japonia 1957 roku. Naoko Nakamura ma 17 lat, a jej rodzice zaaranżowali jej małżeństwo z synem przyjaciela jej ojca. Jest to niezwykle ważne, gdyż wzmocnieni statusu jej rodziny w społeczności oraz pomoże rodzinnemu biznesowi. Jednak Naoko jest zakochana w gaijinie, amerykańskim marynarzu. Poślubienie Amerykanina byłoby haniebne dla niej i jej rodziny. Nie tylko nie podoba się to jej rodzinie, ale także większości Japonii, która nadal postrzega Amerykę jako wroga. Gdy zachodzi w ciążę, zostaje odcięta od rodziny i pozostawiona samej sobie, by podejmować decyzje, których poważne konsekwencje będą miały na nią wpływ na całe życie.

Druga linia czasu to dzisiejsze Stany Zjednoczone. Tori Kovać opiekuje się śmiertelnie chorym ojcem. Znajduje list z tajemnicą, która pochłonie ja bez reszty. Tori wyrusza w podróż do Japonii, aby poznać prawdę, odnaleźć kobietę którą kochał jej ojciec ale i odszukać rodzinę którą możliwe że tam ma.

Autorka zainspirowała się prawdziwymi historiami, aby napisać tę powieść i muszę przyznać, że to naprawdę jedna z najpiękniejszych historii jakie ostatnio czytałam. Język jakim to zrobiła jest wyjątkowo plastyczny, momentami wręcz poetycki. Autorka w sposób niezwykle obrazowy łączy fakty historyczne, emocje oraz fikcję. Bohaterowie są wiarygodni dzięki czemu bez problemu można poczuć każda ich emocję. Fabuła jest głęboko poruszającą opowieścią o życiu, miłości, związkach rodzinnych, złamanym sercu, stracie, poczuciu winy, żalu, odwadze i nadziei.

"Kobieta w białym kimonie" to fantastyczna i pełna emocji historia kobiety uwięzionej między swoją prawdziwą miłością a rodziną, kulturą i bezpieczeństwem. To też historia miłości ojca do córki oraz godzeniem się ze stratą bliskiej nam osoby. Gorąco polecam.

Ciekawa książki „Kobieta w białym kimonie” autorstwa Any Johns, przeniosła mnie do Japonii czasów współczesnych oraz tej z lat 50-tych XX wieku. To opowieść o dwóch kobietach, których życia zostały ze sobą nieodwracalnie splecione i choć dzieli je kilkadziesiąt lat – łączy je pewna tajemnica. 😊

Autorka przybliżyła mi tamtejszą kulturę, która wydała mi się fascynująca. Dzięki subtelnej okładce, ciekawemu stylowi pisania oraz przytaczania japońskich przysłów trudno było się od niej oderwać. 💜

Nasza opowieść dotyczy dwóch kobiet.

Pierwsza z nich to żyjąca w dawnych czasach Naoko. Dziewczyna zostaje obiecana pewnemu mężczyźnie, ale sama zakochuje się w amerykańskim marynarzu.

Natomiast współczesne dzieje opisują Tori, która w liście wręczonym jej przez ojca odkrywa, że jego przeszłość to zdecydowanie coś więcej niż przypuszczała.

Czy odnajdzie Japonkę w której zakochany był jej ojciec i odkryje rodzinne sekrety?

Autorka przeplata dwie kobiece historie, dzięki czemu stopniowo ukazuje nam się pewne połączenie między dwoma bohaterkami. Fantastyczna fabuła i postacie, które stworzyły niezapomnianą, przejmującą historię. Obie podróże są mocne i pełne emocji, ale nie tylko. Wyróżnia je dużo miłości, wyzwań i wrażliwości. Z jednej strony rozterki między tradycją i sercem, a z drugiej poszukiwania domu i rodziny.

Bardzo Wam polecam tą piękną historię. 😉

Premiera niebawem!

W 1957 roku w Japonii, zgodnie z tradycją, ma dojść do zaaranżowanego małżeństwa Naoko. Dziewczyna jednak poznaje amerykańskiego marynarza i się zakochuje. Wie, że dla rodziny mieszany związek będzie czymś nie do przyjęcia i pociągnie za sobą różne konsekwencje.

W czasach współczesnych, w Stanach Zjednoczonych dziennikarka Kovač spędza ostatnie chwile przy umierającym ojcu. Daje ON córce pewien list, a ona rozpoczyna prywatne śledztwo. Czy zaprowadzi ją to do Japonii?

Dwie kobiety, a pomiędzy nimi ocean. Czy coś je łączy?

🏯 Książka składa się z dwóch opowieści. W jednej bohaterką jest młodziutka, japońska dziewczyna, a w drugiej amerykańska dziennikarka. Historie te przeplatają się ze sobą. Czytelnik ma możliwość stopniowego odkrywania tajemnicy tradycyjnej i w pewnych kwestiach bardzo konserwatywnej Japonii, końca lat pięćdziesiątych. Opierając się na prawdziwych wydarzeniach, autorka dała nam obraz, który nie tylko wzrusza, ale i szokuje oraz bardzo boli. Kraj Kwitnącej Wiśni jawi się nam jako coś, co trudno pojąć i tym bardziej zrozumieć. Są fragmenty wywołujące łzy. Książka Any Johns jest literacko piękna. Opowiada nie tylko o miłości i przyjaźni, ale i o poszukiwaniu siebie, marzeniach i olbrzymiej sile spokoju, którego czasami się pragnie. Razi swoim okrucieństwem, zostaje w głowie. Ma tę siłę, że od pierwszych stron można się zżyć z bohaterkami i kibicuje się im do końca. Ta więź jest, dzięki autorce i jej sposobowi kreowania literackiego świata, bardzo silna. Mocno przeżywa się te losy i wierzcie mi niejedną łzę można uronić.

🏯 Książka urzeka od pierwszej strony. Mądra, piękna i fascynująca. Zwraca uwagę na ważne problemy oraz rzeczy, o których nie powinniśmy zapominać.

Rok 1957, Japonia. W tradycyjnej japońskiej społeczności Naoko wychodząc za mąż za odpowiedniego kandydata, zapewniłaby sobie odpowiedni status rodzinny. Dziewczyna zakochuje się jednak w marynarzu, którego poślubienie może sprowadzić hańbę i odcięcie od rodziny. Naoko musi podjąć pewne decyzje i ponieść związane z nimi konsekwencje.

Współcześnie, USA. Tori Kovač odczytuje list, który podważa wszystko, co wiedziała o swojej rodzinie. Kobieta wyrusza w daleką podróż, aby poznać prawdę...

Skusiłam się na tą pozycję - bo Japonia... 😅

Historia toczy się w dwóch płaszczyznach czasowych i dwóch odległych miejscach.

Poznajemy dwie kobiety, żyjące nie tylko w różnych czasach, ale też odmiennej kulturze. Ich losy, splotą się jednak w zupełnie nieoczekiwanych okolicznościach, z powodu jednego listu...

Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, przybliżająca nieco obraz powojennych stosunków między Japonią a Stanami Zjednoczonymi i sposobu, w jaki rzutowały one na życie obywateli, a szczególne na pary mieszane (japońsko-amerykańskie). Oczywiście wyczekiwaną przeze mnie linią czasową była ta, dotyczącą historii głównej, czyli Naoko. Miłość do Amerykanina sprowadza na młodą Japonkę szereg dramatycznych przeżyć. Niezwykle bolesna i poruszająca powieść. I chociaż niespecjalnie utożsamiam się z pewnymi decyzjami Naoko, zdaje sobie sprawę z ogromnej siły japońskiej tradycji, której próbowała stawić czoła. Emocjonująca książka, wzbudzająca poczucie wielkiej niesprawiedliwości, w której nie wszystko jest oczywiste...

Polecam!

"Kobieta w białym kimonie" to poruszająca powieść, którą będę długo pamiętać. Niebanalna, poruszająca ciekawe, trudne tematy.

Naoko i Tori dzieli bardzo wiele, lecz łączy rodzinna tajemnica. Żyją w innych czasach, innych krajach, mają różne problemy. Jedna zakochuje się i musi wybierać między rodziną a miłością. Druga znajduje list, który skrywa rodzinne sekrety.

Nie jest to lekkie "czytadło". To niebanalna, pasjonująca powieść, która wciągnęła mnie od pierwszych stron. Urzekła i zaczarowała mnie opowieść stworzona przez autorkę. To świetnie napisana książka, która poruszyła moje serce.

Warto było zarwać noc i poznać zakończenie tej historii.

Chciałabym kiedyś osobiście móc wybrać się do Japonii. Ten kraj mnie urzeka, więc chyba nikt się nie zdziwi, jeżeli powiem, iż z dozą małego maniaka czytam wszystkie książki, jakie odnoszą się do tego kraju. "Kobieta w białym kimonie" jest kolejną, która trafiła w moje ręce. Rewelacyjna książka, którą śmiało mogę polecić innym kobietom do czytania. Jest to niezwykła opowieść o miłości, ale takiej, która zdarza się raz na trylion lat. To, co mi się bardzo podoba, to powiązanie czasów historycznych ze współczesnymi. Wszystko tak pięknie się zazębia, że nawet nie mam do czego zbyt mocno się przyczepić.

Historię "Kobiety w białym kimonie" poznajemy z perspektywy dwóch kobiet. Naoko i Tori.

W życie młodej Japonki zostajemy wprowadzeni w 1957 roku, kiedy to jej rodzina aranżuje korzystne małżeństwo. Dziewczyna jednak jest zakochana w młodym amerykańskim marynarzu Jimmym. Pragnie akceptacji i zrozumienia rodziny, lecz nie jest to możliwe. Ślub z obcokrajowcem w ówczesnych czasach traktowany jest z najwyższą pogardą, a związki takie spychane zostają na margines społeczny. Załamana i zdesperowany Naoko stawia jednak na swoim, ucieka z domu i poślubia ukochanego. Konsekwencje zakazane miłości są tragiczne...

Współcześnie.

Tori amerykańska dziennikarka, towarzyszy umierajacemu na raka ojcu w jego ostatnich chwilach. Wspiera go i trwa u jego boku. W szpitalu ojciec wręcza jej list, który doprowadzi do jej podróży do Japonii w celu odszukanie kobiety w białym kimonie? Kim jest? Co łączyło ją z ojcem? Kobieta pragnie poznać odpowiedzi na wiele pytań... I pozna je, ale czy będę takie jakich oczekuje?

O matko... Niepotrzebnie czytałam ta książkę w Święta :-( Złamała mi serce. Trudna miłość, straszna rodzina, straszni ludzie wokoło i biedna młoda Naoko sama wśród takich osób. Bardzo jej współczułam, podziwiałam i miałam nadzieję do samego końca, że jest jakieś jeden poztytwny akcent. Książka naprawdę mnie poruszyła, a ostatnie strony doprowadziły do łez.

Warto.

Ale będzie smutno i nostalgicznie.

Japonia - Kraj Kwitnącej Wiśni🍒

Mam wrażenie, że gdy czytam książki, w których akcja ma miejsce w krajach Azji Wschodniej, więc przenoszę się do innego świata i wymiaru. Świata magicznego i bajkowego, miejsca mlekiem i miodem opływającego. Czas zaczyna zwalniać, rozkoszuję się opisami krajobrazów i przyrody. Wyobrażam sobie kobiety w tych pięknych kimonach, w których wyglądają jak piękne motyle. Poruszają się z wielką skromnością, a zarazem z gracją i nonszalancją, to mnie u nich najbardziej urzeka i fascynuje.

To właśnie ta powieść zabierze Was w niezwykłą podróż po szlakach japońskich zwyczajów i niezwykle poruszającej historii.

🔹

Autorka pisząc tą powieść, opierała się na wydarzeniach i historii z życia jej własnego ojca, który służąc w marynarce wojennej, zakochał się w młodej Japonce. Pisarka chociaż inspirowała się losami ojca to zastrzega, że jest to historia fikcyjna.

🔹

Ana Johns poruszyła tu również temat małżeństw mieszanych, dyskryminacji społeczeństwa oraz odrzucenia, z jakimi spotkały się pary. Dzieci takich związków mieszanych były oddawane do sierocińca, ale tylko mniejsza część tam trafiała, pozostałe dzieci od razu po urodzeniu były uśmiercane.

🔹

Chociaż książka porusza trudny i bolesny temat, to jednak historia została pięknie opowiedziana z perspektywy dwóch czasów i miejsc. Mi osobiście lepiej czytało się historię dziewczyny z konserwatywnej Japonii z lat 50-tych XX wieku, bo ta z czasów współczesnych była dla mnie za nudna i mdła, ale zakończenie nadrobiło to wszystko.

Za egzemplarz książki dziękuję @[Adres usunięty]ce 💞

✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒

Dwie kobiety, dwa miejsca i czasy, dwie historie, które siłą rzeczy się łączą.

Czasy współczesne. Amerykańska dziennikarka Tori Kovac otrzymuje od umierającego ojca tajemniczy list. Stanie ona przed wyzwaniem poznania przeszłości ojca, o której nie miała pojęcia i będzie musiała zmierzyć się z prawdą o nim samym i jego wielkiej tajemnicy.

Japonka, rok 1957. 17-letnia Naoko zakochuje się w Hajime, amerykańskim marynarzu. Tym samym naraża się rodzinie, która nie może się zaakceptować cudzoziemca. Ojciec Naoko wybrał jej już męża, odpowiednią partię dla ich rodziny i tym samym zaaranżował jej małżeństwo z chłopakiem, którego nie kocha. Dziewczyna musi dokonać wyboru pomiędzy miłością do rodziny, a miłością do ukochanego.

Japonia to kraj, który fascynował mnie od dawna. Zawsze z dużą ciekawością śledziłam wszelkie publikacje z nią związane, zachwycałam się kulturą i pięknymi krajobrazami, jakie mogłam zobaczyć w filmach dokumentalnych. Moim cichym marzeniem jest, aby móc odbyć podróż do tego kraju i każda okazja odbycia jej, chociażby za sprawą powieści, jest dla mnie prawdziwym rarytasem. Nie inaczej było w przypadki książki Any Johns. Czułam, że to będzie taka historia, która mnie zachwyci, nie tylko za sprawą samej Japonii, ale także fabuły. I nie myliłam się w tej kwestii ani trochę.

Czytając "Kobietę w białym kimonie" miałam wrażenie, że oto ktoś opowiada mi piękną baśń, której akcja rozgrywa się w tym niezwykłym kraju. W powietrzu unosi się aromat herbaty, parzonej i pitej według określonego rytuału. Wsłuchuję się w słowa obaachan (babki), która dzieli się ze mną swoją mądrością i złotymi myślami. I nagle tę sielankę przerywa ostrze losu, który zmusza do dokonania, wydawałoby się niemożliwego, wyboru między sercem a powinnością wobec rodziny...

Fabuła powieści toczy się dwutorowo. Poznajemy młodziutką Naoko, która zakochuje się z Hajime - obcokrajowcu, którego nie chce zaakceptować jej rodzina. Dziewczyna ma bowiem poślubić innego, którego wybrał dla niej ojciec. Kobieta toczy wewnętrzną walkę między miłością do rodziny a miłością do ukochanego. Zostaje postawiona przed trudnym wyborem, a jej decyzja może zniszczyć reputację jej najbliższych lub odebrać jej szansę na szczęście u boku wybranka. Czy posłucha głosu serca? Równolegle poznajemy Tori, która za sprawą tajemniczego listu stanie przed wyzwaniem poznania przeszłości swojego ojca, a tym samym swojej własnej. Kobieta musi zmierzyć się z wyobrażeniem o ukochanym tacie i wyruszyć w podróż w czasie i przestrzeni do Japonii, wyprawę, która zmieni jej życie na zawsze...

Podsumowując:

Powieść Johns urzekła mnie od pierwszej strony. Niespieszna fabuła sprawia, że możemy rozkoszować się tą historią. Opowieścią o miłości, która była tak wielka, że dawała siłę do walki z całym światem. I choć w trakcie lektury nie zabrakło łez wzruszenia, to niesie ona ze sobą także mądrość życiową, która pokazuje, jak efemeryczne jest ludzkie istnienie. "Kobieta w białym kimonie" to zachwycająca historia o poszukiwaniu własnych korzeni, poznawaniu innego oblicza ukochanej osoby, które może zaskoczyć. Refleksyjna opowieść przesiąknięta japońską kulturą i tradycją, która dla wielu może być niezrozumiała a niektóre zasady - okrutne. Jednak dla tych, którzy ją kultywują, jest drogowskazem i opoką stanowiącą fundament egzystencji. Fascynująca podróż w czasie śladem przełomowych wydarzeń, które zmienią wiele w życiu dwóch kobiet pozornie ze sobą niezwiązanych. Polecam! (NIEnaczytana)