Ostatni pociąg

Wspaniała książka, czyta się jednym tchem. Warta przeczytania

OSTATNI POCIĄG

Wiecie co? Nie będę się rozpisywać, bo łzy lecą mi ciurkiem a serce drży, gdy myślę o tej książce.

Ostatni Pociąg to piękna, bolesna opowieść. Opowieść o heroizmie, poświęceniu, woli życia, ratunku i niesprawiedliwości.

Jedna kobieta przeciw ogromnej fali nienawiści. Tysiące istnieć skazanych na klęskę, wyrwanych ze szponów śmierci.

Wyścig z czasem, własnym sumieniem, zasadami.

Ostatni pociąg to fascynująca lekcja historii, empatii i człowieczeństwa. Obowiązkowa lektura dla fanów książek z historycznym tłem.

Zło dobrem zwyciężaj.

Wiecie, że lubię literaturę wojenną i holocaustu. Jest naprawdę mało książek w tej tematyce, które nie robią na mnie wrażenia. #ostatnipociąg jak sama autorka pisze ,,to raczej fikcja niż historia" i jestem jej wdzięczna za to, że negocjacje ukrywa tego faktu. Wiemy doskonale, że zdarzają się sytuacje odwrotne, a czytelnik takiej książki ( nie daj Boże pierwszej z zakresu holocaustu) później jest przekonany, że w obozie to było jak na kwiecistej łace zastawionej szwedzkim stołem.

Wracając do tematu, książka traktuje o ratowaniu żydowskich dziecko z Niemiec i innych krajów zagrożonych przez nazistów. Nie będę znowu przytaczała całego opisu, bo już mieścinie okazję go przeczytać tylko przejdę do sedna.

Być może niektórym braknie tutaj "akcji", ale jeśli głębiej się nad tym zastanowić to w tamtych latach każdy dzień był pełen nieoczekiwanych zwrotów. Jednego dnia Żydzi mogli żyć normalnie a następnego musieli oddać cały swój dorobek, kolejnego przenieść się z własnych mieszkań do gett albo unikać z kraju. O ile była taka możliwość, bo teoria z praktyką nie miały wiele wspólnego. Dla nich każdy dzień zaczynał się od niewiadomej i kończył strachem przed dniem kolejnym. Autorka poruszyła aspekt rodzin, które nie miały żydowskiego pochodzenia, ale z Żydami sympatyzowali lub pomagali i tacy ludzie też mogli liczyć na zainteresowanie gestapo... Książka poświęcona pamięci kobiety, Truus Wijsmuller, która uratowała tysiące dzieci jest nie zwykle poruszająca. Brakuje słów, alby opisać miłość rodziców do dziecka, którzy decydują się wysłać dziecko do obego kraju, bez niczego, ale z troski o życie i bezpieczeństwo z nadzieją, że tam będzie lepiej. Historia poruszająca do szpiku kości rozbiła mnie kawałki i ciężko jest mi się pozbierać. Nie potrafię zwyczajnie zrozumieć czemu winne były te dzieci? Czy ich jednym przewinieniem było to że urodziły się Żydami?

Pisarka w historię transportu małych dzieci wplotła historie przyjaźni dwojga nastolatków, która tutaj także odgrywa duża rolę. Udało jej się uchwycić nieprzemijalność przyjaźni i trwanie w niej oraz wspieranie się niezależnie od okoliczności i od wieku ludzi.

Autorka rzetelnie pokazała jak szybko nastąpiła zmiana rzeczywistość z sielskiej na wojenną, z czym musieli się zmierzyć przeciwnicy tamtejszej polityki. Nie jestem w stanie ocenić czy system wywozu dzieci działal w podobny sposób, ale mogę się domyślać, że uratowanie takiej ilości było tylko częściowo legalne. Jednak czy w takim przypadku liczą się przepisy czy ludzkie życie?

Być może niektóre sytuacje są nierealne i do takich zapewne należy rozmowa Truus z Eichmannem,jeali nie w całości to czesciowo, ale tego pewna nie jestem pewna a inne są podkoryzowane na potrzeby fabuły...

Mimo, że fikcja to oparta na faktach i ja wam serdecznie polecam👍

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwo Kobiece ❤

Nie przejdziesz obok tego obojętnie – „Ostatni pociąg”, Meg Waite Clayton

Tysiące dzieci, którym wojna odebrała dom. Niezwykła kobieta, która zmierzyła się z Adolfem Eichmannem, aby je ratować.

Autorka w książce przedstawiła nam fikcyjnych bohaterów ale oparła się na prawdziwych wydarzeniach, działaniach Geertruidy Wijsmuller-Meijer z Amsterdamu. Dla dzieci, które ratowała była ciocią Trusią (Tante Truus). Geertruida całe swoje życie poświęciła ratując tysiące żydowskich dzieci (ponad 10 000) oraz te tzw. niearyjskiego pochodzenia i przewożąc je do Wielkiej Brytanii. Sporo naczytamy się tutaj o transportach zwanych kindertransportami. Trusia nie patrzyła na własne życie, dla niej liczyła się pomoc dzieciom. Mąż nie pochwalał tego, że ryzykuje życie, ale wspierał ją. Ratowaniem dzieci zajmowała się od 1933 roku.

Żydów „łapano” masowo. Wielu zostało pobitych na śmierć. Udało jej się uzyskać dostęp do Adolfa Eichmanna, który w tym czasie kierował „Centralnym Biurem ds. Emigracji Żydowskiej” w Wiedniu.

Do pewnego momentu dzieci z bogatych rodzin żyły w sielance, z dala od nazistów. Piętnastoletni Stephan Neuman mógł oddawać się sztuce, kulturze. Niestety pewnego dnia, jego jak również jego przyjaciółki Zofie-Helene beztroskie życie zakończyło się. Neumanom zostały odebrane wszelkie prawa. Zofie-Helene straciła matkę, gestapo umieściło ją w areszcie. Czy mimo wszelkich przeciwności losu i nieubłaganego zbliżającego się końca przyjaźń oraz miłość mają szanse przetrwać?

Książka jest dość trudna w odbiorze, ale nie względu na język. Jest trudna z uwagi na wydarzenia, które zostały w niej opisane. Historie, które zostaną w naszej pamięcią, wraz z bólem, że coś takiego w ogóle miało miejsce. Dziękować należy ludziom takim jak Geertruida, która za wszelką cenę ratowała dzieci. Warto poznawać osoby, które coś robiły dla świata a nie tylko przyglądały się złu z boku.

Opinie o książce:

„Ostatni pociąg to absolutnie fascynująca, pięknie oddana historia miłości, straty i heroizmu wśród mrocznych dni poprzedzających II wojnę światową. Clayton doskonale oddaje napięcie i boleść tamtych czasów. To portret kobiet, które walczą o to, co wydaje się niemożliwe – szansę na uratowanie dzieci”. – Kristin Hannah, autorka bestsellerów „Słowik” i „Wielka samotność”.

„Z zachwytem przeczytałam tę znakomitą książkę poruszającą temat kindertransportów, powieść, w której współczucie przeplata się z nadzieją i miłością. Dziękuję, Meg Waite Clayton, że przypomniałaś nam o tym, co może się dziać, kiedy dobrzy ludzie zmówią się przeciwko złu”. – Heather Morris, autorka bestsellerów „Tatuażysta z Auschwitz” i „Podróż Cilki”.

[Adres usunięty]