Dzieci żółtej gwiazdy

Dzieci żułtej gwiazdy to wspaniała książka, opowiadająca o trudnym życiu żydów w kolaborującej z Niemcami Francji. Powieść jest godna polecenia poniewasz jest bardzo interesująca.

Autor przedstawia historię dwóch braci Jakoba i Moise Stein, którzy zostali pod opieką ciotki kiedy to ich rodzice wyjechali z Francji w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogliby bezpiecznie zamieszkać w czasach okrutnej wojny. Chłopcy spragnieni ciepła rodziców podejmują szaloną decyzję i postanawiają ich odnaleźć. Czy uda im się osiągnąć cel? Czy okrutni Niemcy pozwolą im na to? Odsyłam Was do książki! 🌿Nie będę ukrywać, że nie mogłam doczekać się tej pozycji. Po bestsellerowej "Kołysance z Auschwitz" z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnej powieści Autora. Lecz finalnie się nieco rozczarowałam. Jak dla mnie cała historia była trochę za płaska. Momentami wydarzenia rozgrywały się zbyt pospiesznie, a w innych chwilach ciągnęły zbyt długo. Nie ukrywam, że były również momenty wzruszające oraz te naprawdę ciekawe, kiedy nie mogłam oderwać się od powieści. Jednak finalnie czuję niedosyt po przeczytaniu książki... Nie odczułam klimatu i zagrożenia, jakiego faktycznie doświadczali ludzie w czasach wojny. 🌿Czy polecam książkę? Hmm.. Jeśli nie jesteś wymagającym czytelnikiem i chcesz przeczytać fikcyjną historię wojenną w lekkim stylu bez większej ilości szczegółów to jest to lektura w sam raz dla Ciebie 😉.

1942 rok. Czas okropnej wojny, Paryż. Dwaj bracia Moise i Jacob, którzy wyruszają w podróż pełną smutku i krzywdy. Ich rodzice podjęli trudną decyzję i chłopcy zostali u swojej ciotki na czas aż rodzice znajdą bezpieczne miejsce.

Po ucieczce która następuje po zamknięciu ich w prowizorycznym więzieniu podczas łapanki, ich celem jest odnalezienie rodziców. Za wskazówkę mają tylko listy od rodziców jakie przypadkowo znaleźli w domu ciotki.

To dwójka dzieci, która musi szybko dorosnąć i ruszyć przed siebie. Każdego dnia są coraz bliżej jednak te dni są niepewne, pełne przykrości. Muszą prosić o pomoc ludzi których zupełnie nir znają i liczyć na ich dobre serca. Ich tułaczka jest długa i trudna. Zmierzą się z całym światem.

Obraz wojny jest obrazem krzyku, który słychać w ciszy. Prawdziwe piekło jakie nastąpiło na ziemię i zniszczyło wiele. Otchłań w która ludzie wpadali jeden za drugim. Książka pokazuję nam aspekt wojny od strony dzieci i ich doświadczeń. Czy ich doświadczenia są mniej ważne niż dorosłych? Nie. Dzieci również tkwiły w piekle wojny i znały to uczucie. Ich serca były przepełnione bólem i cierpieniem, jednak wielu ludzi nie traciło nadziej.

Takie książki są po prostu trudne. Nasze pokolenie nie zna tego cierpienia i patrzymy na to wszystko z boku.

Książka jest skupiona na chłopcach i ich doświadczeniu. Nie ma w niej tego co nie da nam spać, jednak fragmenty zostaną w pamięci na dłużej.

Polecam wam książkę, jak i jej poprzedniczkę.

1942 r., Jacob i Moïse Stein, dwaj młodzi żydowscy bracia mieszkają u ciotki Judith w Paryżu i starają się nie zwracać uwagi na okupację hitlerowską. Eleazar i Jana Stein, ich rodzice, zostawili chłopców pod opieką ciotki, a sami poszukują możliwości wyjazdu z kraju. Tym niemieckim aktorom nie jest łatwo żyć pod nazistowskim butem. Dzieci tęsknią za rodzicami, jednak rozumieją sytuację.

Wszystko zmienia się, kiedy wpadają w niemieckie ręce podczas jednej z ulicznych łapanek. Wraz z innymi nieszczęśnikami zostają stłoczeni na Velodrome d’Hiver. Jednak udaje im się nie tylko znaleźć w tłumie kolegę, ale i sposób na ucieczkę. Mimo to wszystko idzie nie tak, jakby chcieli. Jedynym wyjściem okazuje się wyjazd z Paryża do znajdujących się poza okupowaną Francją, w Marsylii. Stamtąd mają płynąć dalej do jeszcze przyjmującej żydowskich uchodźców Argentyny. Czasu jest mało, a do przemierzenia cały kraj. Czy to realny pomysł dla 12- i kilkulatka?

Więcej na [Adres usunięty]

Przyznaję, nie czytałam jeszcze "Kołysanki z Auschwitz", pierwszej książki Mario Escobara pomimo, że miałam ją w ręku (wypożyczyłam dla mamy). Dziś, już po lekturze "Dzieci żółtej gwiazdy" wiem, że będę musiała nadrobić tę zaległość bowiem jest to pozycja obowiązkowa dla osób, które pasjonują się historią oraz chcą dowiedzieć się jak się żyło te 80 lat temu.

Przy tej książce miałam zagwozdkę. Okazała się ogromie wciągająca, ciekawa, ale miałam wrażenie, że nasi bohaterzy okazali się w czepku urodzeni. To nie tak, że chciałabym, żeby spotkało ich wszystko złe, ale jednak wojna to były czasy, w których ludzie byli doświadczani przez los.

"Dzieci żółtej gwiazdy" to opowieść o podróży dwóch braci: Jakoba i Moise'a Stein. Przez pierwsze cztery lata wojny zamieszkiwali z rodzicami u ciotki w Paryżu, później zaś zostali sami, a rodzice zajęli się przeprowadzką. Niestety- wiele rzeczy poszło nie tak i mali chłopcy podjęli się karkołomnej i trudnej wyprawy by odnaleźć bliskich. Czy im się to uda?

Jakob i Moise wykazali się ogromną odwagą, lecz nie osiągnęli by wiele gdyby nie pomoc dobrych ludzi. To jest po prostu niesamowite, ile w nich było dobroci: pomagali mimo obawy o swoje życie, wiedząc, że gdy ktoś dowie się o ukrywaniu żydowskich dzieci to śmierć czeka wszystkich.

Książka to z pewnością bestseller. Pięknie wydana, w twardej oprawie, i jak wyżej wspomniałam- ogromnie wciągająca. Nie piszę tego pierwszy raz: czasy wojny powinny być przestrogą dla rządzących krajami, a zwykli ludzie powinni o nich wiedzieć jak najwięcej. Trzeba mieć nadzieję, że nie powtórzą się już nigdy.

"Każde pokolenie żywi nadzieję że świat rozpocznie się na nowo... ''

Tymi słowami Mario Escobar rozpoczyna swoją kolejną powieść, w której zawarł nietylko niezwykłą historię, ale także pokazał jak duża potrafi być potęga i miłość rodziny.

Nie często sięgam po powieści historyczne, szczególnie te, które dotyczą drugiej wojny światowej. Z tą powieścią było zupełnie inaczej. Po dużym sukcesie Kołysanki z Auschwitz, stwierdziłam, że muszę przeczytać najnowszą powieść autora. Tematyka nie była dla mnie łatwa, tym bardziej że dotyczyła dzieci. Dzieci które powinny się bawić, a nie uciekać przed wojną... Bracia Jacob i Moise zostają u ciotki w Paryżu. Dzięki temu ich ich rodzice mogli poszukać innego spokojnego miejsca do zasiedlenia. Niestety podczas niespodziewanej obławy bracia zostają aresztowani i wpedzeni w niewolę. Chłopcy nie poddają się tak łatwo i postanawiają uciec, tym samym chcąc odnaleźć swoich rodziców. Jedyne co im po nich zostało to list z okolic południowej Francji, gdzie chłopcy chcą się dostać. Od tego momentu zdani są na siebie, oraz na ludzi którzy oferują im pomoc. Czy wszystkim mogą zaufać? Jaka karę poniosą ci, którzy zdecydowali się im pomóc? Czy odnajdą rodziców?

Dzieci żółtej gwiazdy były dla mnie niezwykle ciężka lekturą. Było to spowodowane moimi emocjami, które mną targały. Głównie towarzyszył mi strach o życie chłopców, ale także wylałam wiele łez w związku z wydarzeniami w których brali udział. Autor skupił się na przekazaniu nie tylko dobrej historii, ale także na wartościach takich jak: rodzina,oraz miłość braterska. Postaci, które stworzył były zmuszone szybko dorosnąć, przez co zdarzały się momenty kiedy chłopcy wydawali mi się zbyt dojrzali jak na swój wiek. Akcja wydawała mi się dość dynamiczna, choć zdarzały się momenty kiedy autor dozowal rozwój wydarzeń. Pomimo tego że jest to powieść fikcyjna, odniosłam wrażenie jakby wszystkie opisane sceny wydarzyły się w przeszłości. Książka bardzo mnie poruszyła, jednak cieszę się że mogłam ją przeczytać. Jest świetna! Szczerze mówiąc autor zachęcił mnie do powieści historycznych, nie tylko poprzez swój warsztat pisarski ale także przez wzgląd na historię.

Wiedziałam, że się wzruszę. Wiedziałam, że na pewno mocno tę powieść przeżyję. Wiedziałam, że emocjonalnie da mi popalić i kilka dni będzie siedzieć w mojej głowie. Tak było po lekturze "Kołysanki z Auschwitz", która była pierwszą powieścią Mario Escobara. Uwierzcie mi, że nie miał znaczenia fakt, że powieść w większości stanowi fikcję literacką. Wystarczyło tych kilka zdań, z których czytelnik dowiaduje się, że jednak cała historia oparta jest na zdarzeniach, które podczas wojennej zawieruchy gdzieś się wydarzyły. Niby nie do końca takie same, niby powieść tylko dotyka prawdziwych zdarzeń... I co z tego? I tak ryczałam jak bóbr i to kilka razy. "Dzieci żółtej gwiazdy" to powieść, która równie mocno przemawia do emocji czytelnika.

Rok 1942. Francja. Kraj został podzielony na dwie części, które diametralnie się od siebie różnią. Osoby pochodzenia żydowskiego są prześladowane i tu, i tu, jednak szanse przeżycia niewątpliwe były większe pod rządami Vichy. Niestety bracia Jakob i Moise Stein żyją w tej mniej „przyjaznej" części Francji. Ich rodzice jakiś czas temu uciekli do Argentyny, pozostawiając chłopców pod opieką ciotki i solennie obiecując, że po nich wrócą. Pewnego dnia, idąc do szkoły, chłopcy zauważyli pojazdy przeznaczone przez nazistów do przewożenia Żydów. Próbowali jeszcze zwiać francuskiej żandarmerii polującej na ich pobratymców, jednak uczynna sąsiadka wskazuje ich kryjówkę. Rodzeństwo zostaje zabrane do Vélodrome d’Hiver. To wielka hala sportowa, do której zagoniono tysiące Żydów przeznaczonych do wywiezienia. Chłopcy na szczęście nie mają ochoty biernie czekać na swój los, tylko robią wszystko, aby uciec. Ucieczka się udaje, niestety jedna okazuje się, że nie mają dokąd wrócić. Jedyne co im pozostaje to wędrówka na własną rękę w poszukiwaniu rodziców. Podczas wyprawy, która trwa przeszło rok, spotykają bardzo różnych ludzi, którym muszą zaufać. Jedni pomagają, inni biernie obserwują zapasy chłopców z przeciwnościami losu. W końcu malcy trafiają do wioski Le Chambon-sur-Ligon. I co się okazuje? Ta wioska istniała naprawdę, a jej pastor, Andre Trocme wraz z żoną zostali wyznaczeni na Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Uratowali setki Żydów, chowając ich przed nazistowskimi żandarmami. To właśnie w tej wiosce nasze rodzeństwo przeżyło najlepszy okres podczas całej ucieczki. Chodzili do szkoły, obchodzili święta... oczywiście tęsknili za rodzicami, ale miłość dawana im przez mieszkańców wioski pozwalała przetrwać. To tu właśnie Jacob przeżywa swoja pierwszą miłość i tu też przeżywa rozstanie. Nikt o nic nikogo nie pyta. Ważne jest to, że każdy jest człowiekiem zasługującym na godne życie.

Oczywiście nasi mali podróżnicy przeżyli wiele i postój w wiosce Le Chambon-sur-Ligon to tylko etap w podróży. Dzięki pomocy wielu ludzi udało się im przetrwać i warto podkreślić, że kilka osób zapłaciło za to życiem.

Powieść "Dzieci żółtej gwiazdy" jest naprawdę poruszająca. Autor już w "Kołysance z Auschwitz” udowodnił, że potrafi poruszać ludzkie serca. Jednak, nawet wiedząc o tej wyjątkowej umiejętności autora, nie udało mi się powstrzymać łez. Mali chłopcy w wojennej zawierusze, podróżujący przez nazistowską Francję... naprawdę nie trzeba więcej, aby poruszyć ludzkie serca. A właściwie trzeba. Bo najbardziej poruszyły mnie zdjęcia umieszczone na końcu książki. Spojrzeć w oczy człowieka, który zrobił tak wiele dobrego to naprawdę wielkie uczucie. Są też zdjęcia Mario Escobara zrobione w Le Chambon-sur-Ligon, które pozwalają domniemywać, że autor nieźle przygotował się do pisania tej powieści.

Polecam tę powieść z całego serca. To trochę tak jakby dotknąć historii. Niesamowite.

Światełko nadziei

„Obserwowanie szczęścia innych zawsze sprawia, że świat nagle staje się bardziej sensowny, sprawia, że cierpienie staje się bardziej znośne, żal staje się mniej duszny”.

„Kołysanka z Auschwitz”, była jedną z najpopularniejszych powieści historycznych w 2019 roku, została nawet bestsellerem Empiku. Po tylu entuzjastycznych opiniach spodziewałam się po najnowszej książce Escobara czegoś niezwykłego i wyjątkowego. Owszem znalazłam w niej dużo mądrości życiowych, ale w mojej ocenie te mądrości zdominowały treść i są głównym składnikiem książki. Najbardziej jednak zbulwersowało mnie zachowanie rodziców chłopców, którzy chcąc uchronić swoją skórę przed Niemcami, uciekają, zostawiając swoje dzieci na łasce losu, pod opieką starej ciotki, która nie była w stanie tego udźwignąć. Nie myślą, że ich dzieciom grozi śmiertelne niebezpieczeństwo w okupowanym przez nazistów Paryżu?

Chociaż podobała mi się ta historia, nie była tak genialna, jak się spodziewałam. Prawda, że napisana jest z punktu widzenia dwóch małych chłopców, ale za dużo w tej powieści jest naiwności. Jednak, kiedy przestałam kwestionować szczegóły i oddałam się lekturze, zaczęłam czerpać przyjemność z prozy, czytało mi się już bardzo dobrze, bo Escobar pisze prosto i pięknie.

Obecnie bardzo trudno jest napisać historię o II wojnie światowej, o której jeszcze nie opowiedziano, a tutaj spotkała mnie niespodzianka. Escobar opowiedział bardzo interesującą i niezwykle trudną historię Francji z czasów II wojny światowej, która jest mało znana, a warto ją poznać. Z jednej strony współpracownicy, wykorzystujący nienawiść, którą przynieśli naziści, a z drugiej zaś niesamowita postawa ludzi, którzy z narażeniem życia robili wszystko, co w ich mocy, aby Niemcom się przeciwstawić i pomóc prześladowanym. W książce Escobara najbardziej niezwykłym miejscem zamieszkanym przez równie niezwykłych ludzi jest Le Chabon-sur-Lignon. Wiele osób wymienionych w książce z tego obszaru rzeczywiście istniało, co jest poparte dokumentacją historyczną. W tej miejscowości fikcja literacka spotyka się z prawdą historyczną. Pomimo że bracia Jakub i Mojżesz zostali stworzeni przez autora na użytek powieści, reprezentują jednak doświadczenia prawdziwych dzieci, które by przetrwać zmuszone były do podróżowania po wojennej Europie. Miasteczko Le Chabon-sur-Lignon było znane z tego, że jego mieszkańcy robili wszystko, co w ich mocy, aby ratować uchodźców z narażeniem własnego życia. W głowie ciągle kołacze mi się pewna myśl. Jaką cenę ma dziś ludzkie życie? Czy dzisiaj ludzie byliby zdolni zrobić to samo, co mieszkańcy tego miasteczka podczas wojny? Choć oparta na faktach historycznych, ta historia jest mało prawdopodobna. Chłopcy ciągle wpadają w tarapaty, z których zawsze ich ktoś wyciąga.

Ujął mnie jednak sposób, w jaki Escobar w swojej książce opisuje różne ludzkie reakcje i myśli. Jak niektórzy za wszelką cenę chłopcom próbują pomóc, a inni zaszkodzić. Jest, to opowieść o nadziei, sercu i wierze w ludzkość.

W gruncie rzeczy jestem wdzięczna autorowi, że nadal pisze o zbrodniach, jakie miały miejsce podczas drugiej wojny światowej, o których nigdy nie wolno nam zapomnieć.

„Kiedy jesteś młody, marzysz o tym, aby uczynić świat lepszym miejscem, obalając niesprawiedliwość i nierówność, ale z czasem godzisz się na przetrwanie”. „Nigdy się nie zmieniaj. Czasami świat może nas zmienić w coś, czym nie powinniśmy być”.

Jest rok 1942. Bracia Jakoby i Moise Stein są pod opieką ciotki we Francji ,która jest pod okupacją nazistów. Mieli przebywać pod opieką tylko jakiś czas ,aż rodzice chłopców znajdą bezpieczną przystań. Lecz to nie takie proste. Pewnego dnia podczas szykowania się do szkoły chłopcy nie myśleli ,że może stać się coś ,co zmieni ich życie na zawsze. Przechodząc przez bramę kamienicy ,w której mieszkali zauważyli wozy ,które były przeznaczone dla Żydów. Nie ten czas i miejsce ,w którym się znaleźli. Po mimo ucieczki niestety i oni się tam znaleźli. Lecz to dopiero początek ich przygody. Będą zmuszeni do ucieczki ,by odnaleźć ciotkę ,a później rodziców. Na drodze spotkają ludzi o dobrych sercach gotowych pomóc rodzeństwu. Lecz nie zawsze wyjdzie to im na dobre. Niektórzy za pomoc dzieciom zapłacą najwyższą cenę. Lecz czy uda się braciom znaleźć rodziców i być w końcu bezpiecznym? Co ich czeka po drodze?

To moja pierwsza książka tego autora. Z tego co wiem napisał już jeden bestseller Kołysanka z Auschwitz. Nie czytałam jej ,ale po tej książce myślę ,że po nią sięgnę. Nie wiadomo ile prawdy i faktów jest ukryte w książce. Czy faktycznie się wydarzyła ,czy to tylko fantazja autora? Lecz na samym końcu książki mamy daty i dużo zdjęć osób i miejsc ,które są opisane w książce.

Czytałam z zapartym tchem całą tę historię. I czasami byłam wstrząśnięta jak ludzie ludziom zgotowali taki los. Najbardziej cierpią dzieci w tamtych czasach. Nie wyobrażam sobie ,by dzieci wędrowały przez pół kraju w poszukiwaniu rodziców. Sami w świecie pełnym niebezpieczeństw i okrutnych ludzi nie zważając na to czy to dorośli czy dzieci. Książkę czytało się lekko. Akcja goni akcję. Co tam możemy spotkać to przerażenie , drżenie o własne życie ,ucieczka ,głód i oczywiście strach w dużych ilościach.

Jeżeli chcecie przeżyć niesamowitą historię oczami dzieci w czasie okupowanej Francji. To jak najbardziej polecam.

Światełko nadziei

„Obserwowanie szczęścia innych zawsze sprawia, że świat nagle staje się bardziej sensowny, sprawia, że cierpienie staje się bardziej znośne, żal staje się mniej duszny”.

„Kołysanka z Auschwitz”, była jedną z najpopularniejszych powieści historycznych w 2019 roku, została nawet bestsellerem Empiku. Po tylu entuzjastycznych opiniach spodziewałam się po najnowszej książce Escobara czegoś niezwykłego i wyjątkowego. Owszem znalazłam w niej dużo mądrości życiowych, ale w mojej ocenie te mądrości zdominowały treść i są głównym składnikiem książki. Najbardziej jednak zbulwersowało mnie zachowanie rodziców chłopców, którzy chcąc uchronić swoją skórę przed Niemcami, uciekają, zostawiając swoje dzieci na łasce losu, pod opieką starej ciotki, która nie była w stanie tego udźwignąć. Nie myślą, że ich dzieciom grozi śmiertelne niebezpieczeństwo w okupowanym przez nazistów Paryżu?

Chociaż podobała mi się ta historia, nie była tak genialna, jak się spodziewałam. Prawda, że napisana jest z punktu widzenia dwóch małych chłopców, ale za dużo w tej powieści jest naiwności. Jednak, kiedy przestałam kwestionować szczegóły i oddałam się lekturze, zaczęłam czerpać przyjemność z prozy, czytało mi się już bardzo dobrze, bo Escobar pisze prosto i pięknie.

Obecnie bardzo trudno jest napisać historię o II wojnie światowej, o której jeszcze nie opowiedziano, a tutaj spotkała mnie niespodzianka. Escobar opowiedział bardzo interesującą i niezwykle trudną historię Francji z czasów II wojny światowej, która jest mało znana, a warto ją poznać. Z jednej strony współpracownicy, wykorzystujący nienawiść, którą przynieśli naziści, a z drugiej zaś niesamowita postawa ludzi, którzy z narażeniem życia robili wszystko, co w ich mocy, aby Niemcom się przeciwstawić i pomóc prześladowanym. W książce Escobara najbardziej niezwykłym miejscem zamieszkanym przez równie niezwykłych ludzi jest Le Chabon-sur-Lignon. Wiele osób wymienionych w książce z tego obszaru rzeczywiście istniało, co jest poparte dokumentacją historyczną. W tej miejscowości fikcja literacka spotyka się z prawdą historyczną. Pomimo że bracia Jakub i Mojżesz zostali stworzeni przez autora na użytek powieści, reprezentują jednak doświadczenia prawdziwych dzieci, które by przetrwać zmuszone były do podróżowania po wojennej Europie. Miasteczko Le Chabon-sur-Lignon było znane z tego, że jego mieszkańcy robili wszystko, co w ich mocy, aby ratować uchodźców z narażeniem własnego życia. W głowie ciągle kołacze mi się pewna myśl. Jaką cenę ma dziś ludzkie życie? Czy dzisiaj ludzie byliby zdolni zrobić to samo, co mieszkańcy tego miasteczka podczas wojny? Choć oparta na faktach historycznych, ta historia jest mało prawdopodobna. Chłopcy ciągle wpadają w tarapaty, z których zawsze ich ktoś wyciąga.

Ujął mnie jednak sposób, w jaki Escobar w swojej książce opisuje różne ludzkie reakcje i myśli. Jak niektórzy za wszelką cenę chłopcom próbują pomóc, a inni zaszkodzić. Jest, to opowieść o nadziei, sercu i wierze w ludzkość.

W gruncie rzeczy jestem wdzięczna autorowi, że nadal pisze o zbrodniach, jakie miały miejsce podczas drugiej wojny światowej, o których nigdy nie wolno nam zapomnieć.

„Kiedy jesteś młody, marzysz o tym, aby uczynić świat lepszym miejscem, obalając niesprawiedliwość i nierówność, ale z czasem godzisz się na przetrwanie”. „Nigdy się nie zmieniaj. Czasami świat może nas zmienić w coś, czym nie powinniśmy być”.

Ciężko czyta się książki, w których wydarzyło się tak wiele złych rzeczy, w których wyrządzało się wielką krzywdę drugiemu człowiekowi. Najgorsza jest świadomość, że takie rzeczy działy się na prawdę. Język, którym posługiwał się autor w tej książce był przyjemny i łatwy. Książkę przez to czytało się dość szybko.

"Dzieci żółtej gwiazdy"to wzruszająca historia braci Stein, którzy wyruszają w podróż po wojennej Francji w celu odszukania rodziców. Jedyną wskazówką są dla nich listy, przesłane ciotce, u której pozostają pod ich nieobecność. Mimo ciężkich czasów, na swej drodze spotykają wiele życzliwych osób, które są w stanie poświęcić własne bezpieczeństwo nad dobro innych. Historia porusza i chwyta za serce. Sami bohaterowie to postacie fikcyjne, inspirowane prawdziwymi losami dzieci w czasach II wojny światowej. Nie odebrało to głównej idei książki, jaką jest hołd wszystkim ocalonym oraz ofiarom tamtych czasów. Autor zachował zgodność wszelkich wydarzeń i miejsc historycznych, a ukazanie sytuacji z punktu widzenia Francji dało nowy powiew świeżości w stosunku do wszelkich innych książek poruszających ową tematykę. Opowieść nie skupia się na samej wojnie, lecz bazuje na emocjach i relacjach międzyludzkich. Książka bez wątpienia jest warta uwagi, daje do myślenia i na długo pozostaje w pamięci.

"Czasami nadzieja jest jak płomień - ledwo się tli, ale może wskazać drogę... zniszczyć zwątpienie."

Kilka dni temu przybliżałam mroczne i okrutne przejawy ludzkiej słabości ("Farmaceuta z Auschwitz"), dziś odnoszę się do bijących blaskiem dobrych serc, humanitarnych świadectw, sugestywnie przybliżonych na łamach "Dzieci żółtej gwiazdy". Mario Escobar intensywnie oddziałuje na wyobraźnię czytelnika, pięknie odwołuje się do różnorodnych emocji, umiejętnie sprawia, że wchodzimy w historię z wielką uwagą i skupieniem. Bo wielość głosów, jakim autor daje przestrzeń, jest tym, co niezwykle urzeka i przekonuje. Nie tylko dwójka głównych bohaterów przekazuje coś cennego, ale także osoby, które dzieci napotykają podczas wędrówki usianej zdarzeniami.

Człowiek przebija się w powieści, złożona natura, zbiór doświadczeń życiowych, perspektywy spojrzenia na świąt. Stąd wynikają wartościowe przesłania, cenne wskazówki, szczere manifesty i ważne apele. Każdy z nas jest inny, podlega różnorodnym presjom, wdaje się w zawirowania z losem, prezentuje unikalną mieszankę dobrych i złych cech. Wydaje się nam, że doskonale wiemy, jakimi jesteśmy osobami, ale dopiero poddani ekstremalnym czynnikom, przerażającym incydentom, bezlitosnym pułapkom, docieramy do prawdziwego rdzenia ja. Wojna uaktywnia niezafałszowany obraz ludzkiego charakteru, potęgi wpojonych zasad moralnych, stabilności hierarchii kluczowych wartości życiowych. Do nas należy wybór drogi ciemności, słabości i odwracania wzroku, lub odwrotnie, potwierdzenia duchowości, szlachetności i człowieczeństwa.

Śledząc losy Moïsa i Jakoba Steinów, żydowskich braci desperacko próbujących utrzymać się przy życiu, w czasach drugiej wojny światowej, w obłędzie nietolerancji i rasizmu, nie można nie zaangażować się w podróż strachu przed nazistowską okupacją i prześladowaniami. Pozostawieni przez rodziców pod opieką starszej cioci zamieszkałej w Paryżu, po przerażających zdarzeniach aresztowania i walecznej ucieczce, śmierci krewnej, decydują się na desperackie poszukiwania matki i ojca. Rozpoczynają podążać śladami najbliższych. Mając zaledwie sześć i jedenaście lat zmuszeni zostają do szybkiej przemiany w dorosłość. Mnóstwo poruszających scen na drodze zapuszczania się w głąb samego siebie, nie tylko ze strony chłopców, ale też osób, które starają się im pomóc, chociaż ich nie znali w przedwojennej rzeczywistości.

Obraz wojny oczami bezbronnego dziecka, w tle rozpacz, strach i bezradność dorosłych. Ci, którzy wbrew groźbie wywózki do obozu koncentracyjnego udzielają pomocy żydowskim dzieciom. Zwykli ludzie przytłoczeni ogromem nieszczęść, są tymi, którzy zmieniają świat na lepsze, przeciwstawiają się bezkresnemu złu małym światełkiem dobroci, nadziei i miłości. Pojedyncze osoby, małżeństwa, rodziny, grupy, a nawet mieszkańcy wsi czy miejscowości udzielają schronienia osobom pochodzenia żydowskiego. Jakoba i Moïse są fikcyjnymi postaciami, ale reprezentują tysiące prawdziwych dzieci będących w zbliżonych sytuacjach. Mocno przeżywamy ich walkę, uruchamiamy wielkie pokłady empatii, współczujemy i podziwiamy całym sercem. Książka, która pozostaje w czytelniku na długo jeszcze po zapoznaniu się z nią.

B[Adres usunięty]

Wszystko dzięki temu wspaniałemu człowiekowi, zwanemu dr Agbazarą, wspaniałemu czaru rzucającemu we mnie radość, pomagając mi przywrócić mego kochanka, który zerwał ze mną Cztery miesiące temu, ale teraz ze mną przy pomocy dr Agbazary, wielkiego zaklęcia miłosnego odlewnik. Wszystkim dzięki niemu możesz również skontaktować się z nim o pomoc, jeśli potrzebujesz go w czasach kłopotów poprzez: ( [Adres usunięty] com ) możesz również Whatsapp na ten numer( +234 810 410 2662 )