Kołysanka z Auschwitz

Świat nigdy nie zapomni tych zbrodni.. Książka przedstawia historie z nieco innej strony - że strony matki, która zrobi wszystko, by chronić swe dzieci.

Poruszająca historia. Jestem zawiedziona zakończeniem

Bardzo ciężko jest mi recenzować tę książkę.

,,Kołysanka z Auschwitz'' to pamiętnik młodej Niemki Helene Hannemann. Kobieta jest żoną Roma, Johanna, z którym ma pięcioro dzieci. Pewnego poranka, szykując dzieci do szkoły, do drzwi pukają SS-mani. Mówią, że jej mąż, który jest Romem idzie z nimi oraz dzieci (dzieci były w połowie Romami). Helene nie chciała iść bez swoich dzieci, dlatego wraz z całą swoją rodziną udała się do pociągu w kierunku Auschwitz-Birkenau. Po dotarciu Johann został wysłany do innej części obozu, zaś kobieta została ze swoimi dziećmi. Początki pobytu i jakakolwiek aklimatyzacja z początku była trudna. Brud, choroby, cierpienie to był ,,motyw' przewodni'' całego obozu. Kobieta starała się chronić swoje dzieci.

Pewnego razu (ponieważ jest Niemką czystej krwi) dostaje propozycje założenia przedszkola w obozie (karykaturalnie to brzmi...) od doktora Josepha Mengele, który byłby zwierzchnikiem tejże placówki. Helene spodobał się ten pomysł i wraz z innymi kobietami otwierają w dwóch barakach przedszkole dla młodszych i starszych dzieci. Kobieta z początku zafascynowana pomysłem przedszkola - wszystkie jej potrzeby są zaspokajane przez lekarza (sprowadza jedzenie dla maluchów, przybory szkolne i tym podobne), zaczyna tracić rezon do pracy, kiedy coraz częściej z przedszkoli zabierane są bliźniaki i odprowadzane do doktora Mengele. Z dnia na dzień placówka upada. Kobieta dostaje możliwość spotkania się z mężem. Korzysta z tego, nie mówiąc jednak nic swoim dzieciom w razie, gdyby nie spotkała ich taty. Ponieważ wojna zbliża się ku końcowi, Niemicy wywożą ludzi, którzy mogą im się przydać, a reszte wysyłają do gazu. Helene dostaje szanse opuszczenia obozu, jednak dzieci musi zostawić. Jak potoczy się los Helene Hannemann i jej dzieci? Czy wyjdą cało z obozu zagłady? Choć książkę czyta sie szybko, bo nie jest długa, to czytałam ją na raty. Nie mogłam na raz, bo po połowie płakałam co kawałek. Wciąż nie mogę zapomnieć o tej książce. Taka tematyka jest trudna do czytania, analizowania. To powrót do przeszłości - do cierpienia, śmierci, zagłady ludzi. Nie powinniśmy o tym zapomnieć. Powinno się mówić o tragedii, w której zginęło wiele milionów ludzi. Tak, by nie doszło powtórnie do takiej masakry. Chylę czoła ludziom, którym udało się ucieć i przetrwać to piekło. Dlatego polecam ją z całego serca. Nie pozwólmy odejść i zapomnieć przeszłości.

[Adres usunięty]ek

Ciekawa opowieść, trzymająca w napięciu. Moje kolejne spotkanie z historiami z obozów koncentracyjnych. Polecam, warto poczytać i dziękować ze nie przyszło nam żyć w takich czasach

Książka przepiękna, bardzo mi się podobała. Niemożna było się oderwać, polecam każdemu.

Książka która trzyma w napięciu ukazuje obraz kochającej matki która chce poświęcić wszystko dla swoich dzieci. Opowiada o wielkiej miłości matki która przekłada się na obozowe dzieci aby i one miały lepiej. Świetnie napisana, lekko się czyta i bardzo chwyta za serce. Jak najbardziej polecam i wiem że jeszcze kiedyś do niej wrócę.

Wzruszająca historia rodziny. Niemki która wraz ze swoimi dziećmi trafiła do Auschwitz ponieważ wyszła za mąż za cygana. Książka dla ludzi o silnych nerwach. Nie polecam matką.

Super, polecam, pochłonęła w 2 noce..................................................................................................

Kołysanka Auschwitz jest bardzo pouczającą książką, pokazuje duże przywiązanie matki do rodziny. Walka o byt i utrzymanie rodziny. Jest to książka bardzo wzruszająca Kobieta poświęca swoje życie dla dzieci. Mogłaby być wolna ale nie zostawia dzieci samych postanawia iść z dziećmi do krematorium Bardzo zachęcam do przeczytania książki

Wspaniała książka, pełna emocji, poruszająca i wciągająca. Uwielbiam tematykę wojenną, polecam serdecznie.

Kołysanka z Auschwitz to opowieść o kobiecie,matce,żonie....o Aniele w podłym i bezlitosnym obozie. Tu miłość do dzieci ,rodziny jest ponad ta cała potwornoscia jaka byla w tym czasie. Główna bohaterka w mrocznym,złym Auschwitz dała ociupine lepszej chwili dzieciom.....Polecam z calego serca te ksiazke,poruszy i zostanie w Twym sercu na zawsze....

Cóż mogę napisać. Chyba wszystko zostało napisane. Książa ta jaki Inn e książki tego typu powinny być w obowiązkowym kanonie lektor szkolnych. Szokująca, chwytająca za serce.

Książka oparta na prawdziwych wydarzeniach, wciskająca w fotel, na długo pozostaje w pamięci. Pokazuje okrucieństwa wojny i życie w obozie koncentracyjnym. Z drugiej strony dodaje otuchy i wiary w to, że nie wszyscy ludzie są okrutni. Że istnieją ludzie, którzy pomimo przeciwności losu, potrafią podnieść na duchu i dać światełko nadziei na lepsze życie, nierzadko poświęcając przy tym swoje... Warto przeczytać.

Piękne świadectwo...Książkę ściskająca za serce..

Cudowna, wspaniała!!! Prawdziwa historia rodziny cygańskiej i obozu w Auschwitz. Warto!

Główna bohaterka Hannah jako młoda dziewczyna zakochuje się w Cyganie. Wszyscy krzywo patrzą na ich związek. W tamtych czasach nie było pochwalane mieszanie ras (ona Niemka ON Cygan).

Jednak mimo przeciwnościom ludzi wzięli ślub. Następnie ona urodziła 5 dzieci. Jej mąż pracował jako skrzypek w orkiestrze niemieckiej. Jednak przed wojną wyrzucono wszystkich którzy nie byli Niemcami. I tak o to Hannah została żywicielką rodziny a pracowała jako pielęgniarka w szpitalu.

Gdy nadeszła wojna, zaczęły się wywózki cyganów jednak rodzina głównej bohaterki ciagle miała nadzieje, że ich to nie będzie dotyczyło gdyż ona jest Niemką. Jednak pewnego dnia gdy wyszykowała już dzieci do szkoły i wychodzili z mieszkania, na klatce schodowej spotkali funkcjonariuszy SS, którzy kazali zawrócić im do mieszkania. Jak się okazało przyszli oni po jej męża oraz po dzieci gdyż one również były uważane za Cygnów. Jednak główna bohaterka powiedziała, że jeśli zabierają dzieci to ją też. Funkcjonariusze tłumaczyli, że ze względu na jej pochodzenie zabierają całą rodzine po za nią, natomiast ona uparła się i podjęła decyzje, że nie opuści swoich dzieci. Tak wiec zabrali wszystkich i zawieźli na dworzec. Tam kazano im wsiadać do wagonów bydlęcych, upychano w nim ludzi jak tylko się da. Po kilku dniach dojechali na miejsce do Auschwitz. Tam podzielono ich na mężczyzn i kobiety z dziećmi. Jedni poszli do pierwszego obozu drudzy do drugiego.

Hannah wraz z dziećmi trafiła do baraku Rosjanek. Jak się okazało był to najgorszy barak w obozie cygańskim. Dach przeciekał, nie było gdzie spać, okradano główna bohaterkę, poniżano a nawet bito. Jednak pewnego dnia Hannach usłyszał w innym baraku jak ktoś mówił po niemiecku. Poszła tam i kobiety z tamtąd poprosiły swojej „opiekunki” aby napisała pismo z prośbą o przeniesienie Hannah do ich baraku. Następnego dnia prośba została zaakceptowana tak wiec główna bohaterka wraz z dziećmi poszła do baraku nr 14. Jako że Hannah pracowała wcześniej jako pielęgniarka w obozie również podjęła prace w szpitalu. Po kilku dniach od głównego lekarza otrzymała propozycje by została dyrektora przedszkola, które miałaby otworzyć. Po dniu namysłu zgodziła się co dało jej ale również innym nadzieje, że może jeszcze wyjdą kiedyś z tego obozu cali.

Książka jest rewelacyjna. Napisana w formie pamiętnika co daje możliwość zobaczenia tego wszystkiego oczami Hannah. Czyta się bardzo szybko. Lektura nie pozwala na odłożenie, gdyż chce się czytać dalej i dalej, by dowiedzieć się jak to „piekło” się zakończy. Historia bardzo poruszająca i wzbudzająca masę emocji. Ja tak jak kiedyś już wspominałam nigdy nie przepadałam za historią, jednak po takich książkach mam ogromną ochotę by sięgnąć po więcej i dowiedzieć się jak to kiedyś było. Książka naprawdę godna polecenia i śmiało mogłaby być lektura w szkole (za taką lekturę z chęcią bym sięgnęła).

Książkę odebrałam za punkty w portalu CzytamP[Adres usunięty]

Historie wojenne, obozowe, to takie historie, które zawsze poruszają. Z tą było tak samo. Za każdym razem czytając o obozowej rzeczywistości czuję wdzięczność, że nie przyszło mi żyć w tamtych czasach. I ze nie przyszło mi być matką w tamtych czasach, tak jak bohaterka książki...

Historię Helen po prostu musicie poznać! To opowieść o miłości, sile i walce o siebie i o tych, których kocha się najbardziej. Heroizm, siła i miłość Helen to piękne aspekty obozowej, strasznej rzeczywistości.

Tej książki nie da się zapomnieć, w głowie i sercu zostanie na zawsze....

Polecam bardzo bardzo bardzo tę tragiczną historię matki, całej rodziny. Pięknie napisana, poruszająca historia.

„Kołysanka z Auschwitz” Mario Escobara jest historią o tragicznej i jednocześnie cichej bohaterce swoich czasów. Helene Hannemann jest Niemką o typowo aryjskiej urodzie. Od najmłodszych lat jest zakochana w Johannie, który jest przyjacielem rodziny i Romem z pochodzenia. Z czasem zakochują się w sobie, biorą ślub i Helene rodzi piątkę dzieci. Wiodą w miarę spokojne życie, jednak z biegiem czasu w Niemczech do głosu dochodzą naziści. Helene utrzymuje rodzinę i znosi trudy codzienności. Pewnego dnia w drzwiach wspólnego mieszkania pojawiają się żołnierze z nakazem zabrania Johanna i pięciorga dzieci do Auschwitz. Helene, dla której rodzina jest całym światem, nawet przez moment się nie waha i wyrusza razem z nią na same dno drugowojennego piekła, które jako osoba „czysta” pod względem rasowym mogła uniknąć.

Rodzina zostaje rozdzielona na peronie i kobieta z dziećmi trafia do Birkenau, gdzie po jakimś czasie dostaje zadanie utworzenia na terenie romskiego obozu... przedszkola. Placówka początkowo jest oczkiem w głowie anioła śmierci, czyli Josefa Mengele. Stanowi to szansę dla dzieci Helene oraz innych maluchów na próbę przetrwania obozowego piekła.

Jestem zdania, ze gdy pisze się książki o tematyce historycznej, to powinny być one oparte na faktach i postaciach autentycznych. Historia Helene Hannemann uczy zrozumienia, pokory i współczucia, które ujawniły się w tak nieludzkich czasach, jakimi była II wojna światowa. Jest to historia o heroicznym poświęceniu matek dla dzieci, prawdziwej i bezwarunkowej miłości i próbie stworzenia pozorów normalności. Jest to prawdziwa, poruszająca (momentami nawet wzruszająca) lektura dla tych, którzy spotykają się czasem z literaturą historyczną czy obozową.

Zawsze bardzo przeżywam historie opisujące realia drugiej wojny światowej. Autentyczna opowieść pisana w przystępny sposób w pamiętnikowej formie sprawiło, że bez wątpienia zostanie ze mną na dłużej. „Kołysankę z Auschwitz” wciąga od pierwszych stron i wypuszcza dopiero na samym końcu po to, by w milczeniu posiedzieć i pomyśleć. Naprawdę mamy szczęście, że urodziliśmy się w tych czasach.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Kołysanka z Auschwitz to niesamowita książka, która w dodatku została oparta na faktach. To opowieść o matce, która kocha ponad wszystko, dlatego ta historia tak wzrusza.

Helene zdecydowała się wyjechać razem z rodziną do obozu, chociaż wcale nie musiała tego robić, bo decyzja o aresztowaniu nie dotyczyła bezpośrednio jej. To heroiczna postawa, jednak myślę, że większość matek postąpiłoby tak samo. Niesamowite było to, że tak bardzo starała się stworzyć dzieciom w Auschwitz choć namiastkę normalności.

To książka, którą warto przeczytać!

Kołysanka z Auschwitz. Mario Escobar. Książka której akcja rozgrywa się w roku 1943 w Niemczech, gdzie Helene i Johann Hanneman żyli i wychowywali piątkę swoich ukochanych dzieci. Ze względu na Romskie pochodzenie, Johann utracił pracę, a głównym żywicielem rodziny była jego żona. Dzień jakich było już wiele, jednak przerwały go głośne kroki mężczyzn idących kaltką schodową do mieszkania głównych bohaterów podczas kiedy Helene szła do pracy i odprowadzała starsze dzieci do placówki kształcącej. Tego dnia koszmar się rozpoczął, po zapakowaniu całego dobytku w krótkim czasie, zabrano całą rodzinę do pociągu, w którym droga do miejsca docelowego była koszmarem, ale i początkiem jeszcze gorszego koszmaru jaki czekał na nich wszystkich w obozie Auschwitz. Helene mogła uniknąć tego miejsca jako rodowita Niemka, jednak podążyła za mężem i ich dziećmi. To co działo się w obozie, sprawiło, że rozdarło mi się serce, tak straszne rzeczy, jakie ciężko jest przyswoić do wiadomości, a dla tych wszystkich biednych ludzi co była codzienność. Warunki higieniczne, na myśl których włosy jeżą mi się na głowie, warunki bytowe gorsze niż najgorsze z możliwych, racje jedzeniowe głodowe. Światełkiem w tunelu tego obozu było prowadzone przez Helene i kilka kobiet przedszkole, przynajmniej dzieci mogły zaznać odrobinę lepszych warunków przez kilka godzin kiedy mogły być w tym miejscu. Dramaty rozgrywające się na każdej stronie, sprawiły, że brnęłam przez tę książkę długo i opornie, bynajmniej nie przez trudny język czy cokolwiek tego typu, ogrom uczuć jakie wzbudzały we mnie te wydarzenia sprawiał, że to była jedna z najtrudniejszych książek jakie czytałam. Zdecydowanie moje matczyne serce pękało wielokroć, serce szczęśliwej żony ściskało się na myśl, jak trudno było małżeństwom rozdzielonym w potworny sposób jak Joannowi i Helene. Mimo tragicznych losów głównych bohaterów, polecam "Kołysankę z Auschwitz" każdemu, myślę, że już nastolatki powinny ją przeczytać, by docenić otaczający ich świat i to jak dobrze jest nam we współczesnym świecie, dorosłym również przyda się ta lektura, by spojrzeć na to co mamy w innym nieco świetle. Poruszająca książka warta każdej minuty jej czytania.

"To kiepski pomysł, by kochać kogoś w tym miejscu. Każdy do kogo próbujemy się przywiązać w tym obozie, znika”.

„Jedno jest pewne: wszyscy umrzemy. Ale jeśli możemy kogoś uratować, warto codziennie podejmować walkę” Mario Escobar- Kołysanka z Auschwitz.

[Adres usunięty]

Wojna nie zna ciszy. Wciąż brzmią huki pocisków spadających z lecących nad miastem samolotów. Karabiny wysyłają serie pocisków dosięgających kolejnych ciał. Ciężarówki zatrzymują się, a żołnierze karzą ludziom wchodzić do środka. Nie zwracają uwagi na krzyki i błagania. Mają rozkazy, które muszą wykonać. Wojna nie zna ciszy ani współczucia.

Helene Hannemann była zwyczajną Niemką, która miała kochającego męża, cudowne dzieci i dobrą pracę. Jej życie nie różniło się zbytnio od życia innych kobiet. Wstawało rano, budziła dzieci, przygotowywała je do szkoły, a potem razem z nimi wychodziła z domu. Tak wyglądała jej codzienność aż do dnia przybycia SS-manów.

Kołysanka z Auschwitz Maria Escobara to historia zainspirowana życiem Helene Hannemann. W tej książce przenosimy się — nie po raz pierwszy i nie ostatni — do czasów II wojny światowej, kiedy świat stanął na głowie. Wtedy właśnie na terenie okupowanej Polski powstawały niemieckie obozy koncentracyjne, do których wysyłano Żydów, Polaków, ale także ludzi innych narodowości, w tym Romów. Do tej grupy należał mąż Helene oraz jej dzieci, dlatego zostali zesłani do Auschwitz, a kobieta nie zamierzała ich zostawiać samych, więc również ruszyła w drogę do piekła na ziemi.

Helene była zwykłą kobietą, która nagle znalazła się w obozie koncentracyjnym ze swoimi dziećmi i mężem, Johannem. Mężczyzna został oddzielony od rodziny i odesłany w inne miejsce, by pracować. Później dowiemy się, że trafił do Kanady, gdzie miał szansę na przeżycie. Jednak jego osobie autor nie poświęca wiele uwagi. Skupia się raczej na postaci kobiety i jej dzieci. Najpierw musieli przetrwać podróż bydlęcymi wagonami — z historii wiemy, że nie był to żaden luksus, a wiele osób ginęło przed przybyciem do obozu. A potem trafili do baraku Rosjanek, który nie był o wiele lepszym miejscem niż pociąg. Trudno sobie wyobrazić, że ludzie mogą dojść do takiego zezwierzęcenia. Na szczęście później Helene zostanie przeniesiona do baraku Niemek, w którym poczuje się niemal jak w domu. Do tego jako wyszkolona pielęgniarka dostanie pracę u doktora Mengelego oraz stworzy przedszkole — jedyną odskocznię dla dzieci w Auschwitz.

Autor wziął na siebie trudne zadanie opisania historii z perspektywy kobiety, która musiała żyć w obozie i chronić swoje dzieci. Z książek i opowieści wiemy, jak wyglądała sytuacja w obozach koncentracyjnych. Głód, pasożyty i choroby były na porządku dziennym, a śmierć zdawała się mieszkać razem z ludźmi w barakach. Tak było i tutaj. Helene na własne oczy widziała śmierć zszytych przez okrutnego lekarza bliźniąt czy kobiety, która w rozpaczy rzuciła się na drut elektryczny. Jednak nie mówiło się o tym otwarcie. Niemieccy żołnierze wmawiali dzieciom, że krematoria to naprawdę tylko piekarnie, a unoszący się dym świadczy o pieczonym chlebie.

Warto bliżej przyjrzeć się doktorowi Mengelemu. Jest postacią historyczną tak jak wielu bohaterów występujących w książce. Rzeczywiście zlecił Helene stworzenie przedszkola, ale nie kierował się troską o dzieci. Kobieta miała dbać o jego króliki doświadczalne, czyli bliźnięta. Mengele pod maską dobroci ukrywał swoją drugą naturę. Potrafił posunąć się nawet do tego, by zszyć rodzeństwo w sztuczne bliźniaki syjamskie. A to tylko drobna dawka tego, co robił w swoim gabinecie.

Wiele faktów z książki zgadza się z rzeczywistością. W Auschwitz stworzono przedszkole, w którym dzieci dostawały nieco więcej jedzenia — przynajmniej przez pewien czas. Pojawiły się tam karuzele, plac zabaw. Podczas lektury wydawało mi się to tak nierealne, że musiałam upewnić się, czy autora zbytnio nie poniosła wyobraźnia. Helene również jest postacią realną i w sumie zgadzało się wszystko poza pisaniem przez nią pamiętnika, o czym Escobar sam pisze na koniec książki.

Jeśli chodzi o tytułową kołysankę, to pojawia się kilkakrotnie w trakcie historii. Helene nuci ją dzieciom, uspokaja je i daje pewną nadzieję, która niestety już po chwili gaśnie pod wpływem kolejnych wydarzeń.

Autor postarał się o wszystko. Zrobił słowniczek terminów, które były powszechnie używane w obozie, a które dla nas już nie byłyby tak zrozumiałe. Nie brakuje też zdjęć obozu, dzięki czemu lepiej możemy wyobrazić sobie, jak to wszystko wyglądalo

Kołysanka z Auschwitz Maria Escobara to opowieść o odwadze, nadziei, ale też cierpieniu i śmierci. Jest historią o prawdziwych wydarzeniach ubranych w ramy powieści, która czasami wydaje się wręcz nierealna. Pozycja odpowiednia dla osób, które chciałyby lepiej poznać świat obozów, a zwłaszcza tych, w których umieszczano Romów.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Popłakałam sobie czytając tę książkę. Nad ludzkim okrucieństwem, bestialstwem, obojętnością, ale też nad nieskończoną matczyną miłością.

Autor oparł się na prawdziwej historii Helen Hannemann, Niemki, która wraz z piątką swoich romskich dzieci trafiła do obozu w Auschwitz. Kobieta dostaje kuriozalną propozycję stworzenia w tych nieludzkich obozowych warunkach przedszkola. Nie jest ona podyktowana w żadnym stopniu troską o dzieci, jednak kobieta łapie się tej jedynej możliwości na ulżenie w cierpieniu skazanym na śmierć maluchom.

To książka pełna kontrastów, w której niewinność i bezbronność dzieci przeciwstawiana jest bestialskiemu wykorzystywaniu władzy przez nazistów. Będąca świadectwem okrutnych zbrodni na ludziach, eksperymentów przeprowadzanych na dzieciach, których chory umysł Hitlera uznał za gorszych.

Literatura obozowa jest ciężką lekturą, wzbudzającą ogromne emocje, wstrząsającą do głębi, ale przypomina o strasznych wydarzeniach, które nie mogą się już powtórzyć, dlatego warto po nią sięgać.

Auschwitz jest symbolem czystek etnicznych, ale dyskryminacja ma ciągle miejsce w obecnym świecie. Nadal giną ludzie za to kim są, bo urodzili się tu, a nie w innej części świata, bo wyznają takie, a nie inne wartości. Nie gódźmy się na to.

Druga wojna światowa. Niemcy. Helene, żona cygana, matka pięciorga dzieci, w tym bliźniąt, wychodząc z dziećmi do szkoły na klatce schodowej natyka się na SS-manów. Komunikat jest prosty: zabieramy cygana i dzieci do obozu. Pani może zostać, bo jest Pani Niemką. Helene bez wahania podjęła decyzję. Nie zostawi ukochanego męża i gromadki dzieci, jedzie do obozu z nimi.

„Zrozumiałam, że być matką to coś znacznie więcej, niż wychowywać dzieci; to naginać duszę, aż własne ja na zawsze połączy się z ich pięknymi niewinnymi twarzami”

Kiedy trafiają na miejsce zostają rozdzieleni – Johann trafia do obozu w Auschwitz, Helene z dzieciakami do Birkenau. Jest tam świadkiem okropnych wydarzeń. Trafia do baraku z cyganami z rosji, gdzie już pierwszego dnia zostaje przez współwięźniarki okradziona i poniżona. W obronie Helene stają kobiety z innego baraku, cyganki o „wyższym statusie” w obozie. To one załatwiły jej przeniesienie do ich baraku – mniej przepełnionego, ale niewiele lepszego pod innymi względami od reszty. Helene na wolności pracowała jako pielęgniarka, w obozie zatrudnia się więc do pomocy w barakach szpitalnych. To tam poznaje doktora Mengele. Mężczyzna nie robi dobrego wrażenia na Helene, jednak niedługo po rozpoczęciu wspólnej pracy w barakach szpitalnych Mengele proponuje Helene założenie… przedszkola dla dzieciaków z obozu. Pomysł ten wydaje się być zupełnie niewiarygodny i niemożliwy do wykonania, a jednak już niedługo po tej propozycji doktor wyznacza na przedszkole dwa baraki oraz według listy stworzonej przez Helene zamawia niezbędne do prowadzenia przedszkola materiały – farby do pomalowania ścian, stoliki, krzesła, zeszyty, kredki, zabawki a nawet rzutnik i klika animowanych filmów. Rodzice bardzo chętnie przyprowadzają swoje dzieci do placówki – dostają tam większe racje żywnościowe oraz chociaż na chwilę odrywają się od smutnej i pełnej cierpień codzienności. Doktor Mengele nie jest jednak człowiekiem, który bezinteresownie chce pomóc cygańskim matkom i ich dzieciom. Jest okrutnym człowiekiem, który w swoim laboratorium na terenie obozu wykonuje eksperymenty na dzieciach – głównie bliźniętach. Doktor zabiera dzieci z przedszkola, stąd też więźniowie przestają ufać Helene i jej pomocnicom, twierdząc że pomagają one doktorowi i wysyłają do niego ich dzieci. Helene codziennie drży o życie swoich bliźniąt. Warunki w obozie z dnia na dzień są gorsze, a Niemcy zaczynają przegrywać wojnę, więc nastroje strażników i Kapo również ulegają pogorszeniu, co sprawia, że są jeszcze bardziej okrutni. Czy Helene i jej dzieciakom uda się przeżyć uwięzienie w obozie i wrócić do normalnego życia?

Nie jest to historia lekka. Jak mogłaby być? Na każdej stronie widać głód, brud, choroby, cierpienie fizyczne jak i psychiczne oraz śmierć. Nie jest to mój początek z tematyką obozową, ale książkę czytałam z zapartym tchem. Bałam się, cierpiałam, płakałam wraz z bohaterami. Wraz z nimi cieszyłam się z każdego najmniejszego sukcesu na drodze do lepszych warunków. Z każdego najlżejszego uśmiechu na ich zmęczonych smutkiem twarzach. Jest to opowieść smutna od początku do końca. Bez sielanki, bez happy endu. Bez litości dla czytelnika. Okrutna. Ale przez to naprawdę niesamowita – bo prawdziwa. Tak było naprawdę. Ci okrutni ludzie istnieli naprawdę. Te eksperymenty na dzieciach, torturowanie ich, naprawdę miały miejsce. Szczególnie młodym osobom bardzo ciężko jest sobie to wyobrazić, ale tak było. Książka zdecydowanie powinna zostać włączona jako lektura w liceum. Żeby młodzież dowiedziała się o obozach trochę więcej niż tylko z poświęconej tej tematyce czterdziestopięciominutowej lekcji historii w szkole. O tym należy wiedzieć. O tym powinno się czytać.

Ja tę książkę będę polecała każdemu i na każdym kroku. Aby każdy zrozumiał:

„Czasem musimy stracić wszystko, aby zrozumieć, co jest najważniejsze.”

Fikcja literacka oparta na prawdziwej historii Helene Hannemann, która była Niemką i poślubiła mężczyznę romskiego pochodzenia.

W ‘43 roku zapukano do ich drzwi, ponieważ wszyscy Romowie mieli zostać wywiezieni do Auschwitz. Kobiecie pozwolono pozostać w domu, ponieważ była ona aryjskiego pochodzenia, jednak jako matka postanowiła wyjechać z dziećmi, aby móc je chronić, jak to tylko możliwe.

Helene jako pielęgniarka była w odrobinę lepszej sytuacji niż pozostali obozowicze, ponieważ potrzebowano personelu medycznego w szpitalu obozowym. A już niedługo po uzyskaniu pracy w szpitalu kobieta została ulubienicą Josepha Mengele, który polecił jej założyć obozowe przedszkole, a na jego przygotowanie przeznaczył dwa baraki oraz dostarczył wszystkie zapotrzebowane przez Helene rzeczy. Kobieta cieszyła się, że może dać dzieciom choć trochę normalności w obozie, ponieważ w przedszkolu miały one zabawki oraz większe racje żywnościowe. Nie wiedziała jednak, dlaczego Mengele tak bardzo interesuje się bliźniętami i nie potrafiła wyjaśnić, co działo się z dziećmi, które zabierał ze szkoły. Niestety już wkrótce miała poznać i na własne oczy zobaczyć, po co w rzeczywistości zostało założone przedszkole.

***

" Słuchałam tego przerażona. Wiedziałam, że wcześniej czy później mój najstarszy syn usłyszy od kogoś, co się dzieje z ludźmi, którzy przybywają w pociągach, bałam się jednak myśleć o tym, jak ten horror wpłynie na jego rozwijający się umysł. Jedenastolatek nie jest jeszcze gotowy zmierzyć się z tym, czego Blaz musiał doświadczać w Auschwitz."

***

Głęboko poruszająca historia kobiety, która zrezygnowała z szansy na życie, aby móc trwać przy swoich dzieciach do końca. Matka, jakiej pragnąłby każdy człowiek na ziemi, ciepła i wspierająca, nie poddająca się przeciwnościom losu. Kobieta walcząca o choćby najmniejszą namiastkę normalności dla najmłodszych przebywających w obozach.

Mario Escobar przedstawił nam historię Helen w formie pierwszoosobowej, przez co czytając mamy wrażenie, że to sama kobieta opowiada nam o swoim losie. Być może dlatego jest to jeszcze bardziej poruszające, niż gdybyśmy czytali zwykły opis czyjegoś życia. Podczas czytania towarzyszy nam cały wachlarz emocji - od smutku i bólu, kiedy kobieta widziała jak jej dzieci żyją w obozie, poprzez przerażenie w chwili odkrycia prawdy o eksperymentach, do chwilowej radości - gdy Helene uświadomiła sobie, że może dać dzieciom choć trochę radości i zapomnienia w tej strasznej codzienności. Zdecydowanie jest to książka, którą czyta się jednym tchem, ponieważ jesteśmy ciekawi jak zakończy się historia Helene, ale także przerażeni ogromem jej cierpienia.

Powiedzieć o tej historii, że jest poruszająca to mało. Tego, co czuje się podczas czytania nie da się opisać słowami, ale moim zdaniem każdy powinien poznać choć trochę życie obozowe Helene Hannemann - kobiety, która wybrała macierzyństwo zamiast życia.

Książkę odebrałam za punkty w serwisie czytampierwszy.

Historia Helene Hannemann to historia pełna miłości, poświęcenia, troski i oddania rodzinie - dzieciom i mężowi. Przez wiele lat czytałam tylko o Polakach i Żydach więzionych w obozie Auschwitz. Teraz przyszedł czas na obóz dla Romów, który funkcjonował w Birkenau. Romowie to trzecia grupa deportowanych, po Polakach i Żydach, a transporty więźniów przyjeżdżały tam aż z czternastu państw.

Helene to Niemka, która poślubiła Roma, Johanna, utalentowanego muzyka. Ten poranek miał być jak wiele innych. Śniadanie, przygotowanie dzieci do szkoły, wyjście do pracy. Jednak szybko okazało się, że ten dzień to początek końca. Johann i dzieci mają zostać wywiezieni do obozu koncentracyjnego. Tylko oni, Helene jest przecież Niemką, nieskażoną romskim pochodzeniem.

Helene nie dopuszcza do siebie myśli, że mogłaby zostawić rodzinę w tym trudnym czasie i decyduje, że pojedzie z nimi. Jak matka mogłaby zostawić swoje dzieci w obliczu śmierci? Kiedy transport z Romami dociera do Birkenau, rodzinna Hannemann'ów zostaje rozdzielona. Mąż Helene zostaje zabrany do męskiej części obozu, natomiast ona i ich piątka dzieci zostają w drugiej części. Wszechobecny głód, bród i przemoc przerażają nowo przybyłych, jednak muszą sobie zacząć radzić, aby przeżyć. Pomaga im fakt, iż są niemieckimi Romami, a tacy mają swój barak w nieco lepszym stanie niż inne. Przeżycie ułatwia im również pielęgniarskie wykształcenie Helene. W szpitalu Helene poznaje Josefa Mengele, niemieckiego lekarza, Anioła Śmierci. Mengele nie bez powodu otrzymał taki przydomek.

Dla III Rzeszy bardzo ważne były pozory, a dla dr Mengele jego badania naukowe (choć wiemy doskonale, że z nauką nie miały zbyt wiele wspólnego). Dr Mengele postanowił, że w obozie będzie funkcjonowało przedszkole, a Niemka Hannemann będzie jego dyrektorką. W warunkach obozu koncentracyjnego każde polepszenie warunków było na wagę złota, więc Helene się zgodziła. Ale o tym co było dalej musicie przeczytać sami.

Codzienność obozu koncentracyjnego to coś, czego nie mogę pojąć i czego pewnie nigdy nie pojmę. Zastanawia mnie też ogrom matczynej miłości, która tu została wystawiona na wielką próbę, a mi mimo to Helene nie złamała się.

"Kołysanka z Auschwitz" to piękna opowieść o strasznych czasach, ale dzięki takim historiom dowiadujemy się o ludziach najwięcej.

"Ludzkie istoty są ulotnymi tchnieniami pośród huraganu otaczających nas okoliczności". Cytat oczywiście pochodzi z "Kołysanki z Auschwitz" Mario Escobara. Z książki, która według mnie powinna być wpisana do kanonu lektur szkolnych. Wydaje mi się, że poziom technikum był by w sam raz.

Jestem pewna, że niewielu młodych ludzi zna historię Helene Hannemann. Niemki, która dobrowolnie poszła do obozu koncentracyjnego aby być razem z mężem i piątką dzieci. Książka jest oczywiście na faktach i pomimo kilku zmian na potrzeby zasiania w nas ziarenka nadziei bardzo dokładnie odwzorowuje obozową rzeczywistość.

Rok 1943 był dla wielu ludzi początkiem strasznego końca. Końca pełnego bólu, bólu zadawanego przez drugiego człowieka. Nie było mowy o współczuciu z rąk oprawców. Nikt nie mógł skryć się przed kostuchą,nawet bezbronne dzieci rodowitej Niemki.

Wyobraźcie sobie, że wstajecie rano i szykujecie dzieci do szkoly, ot szara, zwykła rzeczywistość i nagle do waszego życia z butami wchodzą żołnierze SS. I co dalej? Co zrobicie i co zrobiła Helene, że mówi się o niej "heroiczna kobieta"? Sprawdźcie sami. Historia jest wzruszająca, opowiada o wytrzymałości, nadziei i siłę. A na koniec jedno z najbardziej urzekających zdań. "Wtedy zrozumiałam, że być matką to coś znacznie więcej, niż wychować dzieci, to naginać duszę, aż własne ja nazawsze połączy się z ich pięknymi, niewinnymi twarzami."

Wlasnie skonczylam czytac KOLYSANKA Z AUSCHWITZ - opowiesc inspirowana prawdziwa historia Niemki Helene Hannemann, zony Roma i matki 5 dzieci ( w tym blizniat), ktora ze swoja rodzina poszla do Auschwitz. Miala wybor, mogla z piekla wyjechac SAMA..

W obozie doktor Mengele powierza jej prowadzenie przedszkola.

"4 ciezarowki przyechaly wyladowane przyborami szkolnymi, hustawkami, zabawkami, krzeslami, lozkami i innymi przyborami potrzebnymi w przedszkolu".

"mamy jedzenie, mleko, chleb troche warzyw, wedlin, niepsujacych produktow jak mleko w proszku, konserwy, kaszki dla niemowlat.."

Literatura, ktora jest smutnym obrazem naszej historii, POLECAM

czyta sie szybko 10/10

Na książkę zwróciłam uwagę dzięki okładce. Później, kiedy zapoznałam się z opisem, wiedziałam, że nie przejdę obojętnie obok tej historii.

Główną bohaterką książki jest Helen Hannemann, której życie w ciągu jednego dnia ulega diametralnie zmianie. Jej mąż wraz z pięciorgiem dzieci ze względu na romskie pochodzenie mają zostać wywiezieni do obozu koncentracyjnego. Helen jako rodowita Niemka ma możliwość pozostania w domu. Serce matki jednak nie pozwala postąpić inaczej i kobieta decyduje się na wyjazd.

Helen dzięki pielęgniarskiemu wykształceniu zostaje wybrana przez doktora Mengele do stworzenia i prowadzenia przedszkola. Mimo iż z boku wygląda to tak, że dzieci otaczane są tam szczególną troską, wygląda to jednak trochę inaczej. Opieka medyczna, większe racje żywnościowe służą jedynie temu, by przeprowadzać na dzieciach eksperymenty medyczne. Helen każdego dnia musi staczać walkę o życie dzieci zachowując pozory normalności o które tak trudno w obozowym świecie...

,,Czasem musimy stracić wszystko, aby zrozumieć, co jest najważniejsze",

,,Przestajemy istnieć, jeżeli nie ma na tym świecie nikogo, kto by nas kochał".

Kilka lat temu czytając sam opis nie potrafiłabym powstrzymać się od płaczu. Zapoznałam się jednak już z tyloma historiami, które tak mocno uderzają w serducho, że ciężko jest już mnie poruszyć. Faktem jest, że po zakończeniu przygody z tą pozycją morze łez nie popłynęło, ale w środku jeszcze długo po rozstaniu drżałam. Jest to przede wszystkim zasługa prowadzenia historii. Nawet przez moment nie opuszczało mnie wrażenie, że jestem świadkiem tego wszystkiego przypatrując się wszystkiemu z boku. Szkoda tylko, że nie wyposażono mnie w taką moc sprawczą, która umożliwiłaby mi jakąkolwiek ingerencję. Nie byłabym sobą gdybym nie oceniła tej książki 10/10.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Piękna i poruszająca historia wzorowana na prawdziwych wydarzeniach, obok której nie da się przejść obojętnie. Helene Hannemann, która dla swojej rodziny, dobrowolnie poddaje się skazaniu na obóz koncentracyjny. Wraz z tym wyjazdem legną wszelkie marzenia o szczęśliwym, rodzinnym życiu. Ich życie zostaje zamienione w istne piekło na ziemi. Okrucieństwo, którego doznają i którego są świadkami jest niewyobrażalne. Niemniej jednak postanawiają o siebie walczyć.

Helene, jako Niemka zostaje wybrana do prowadzenia w obozie przedszkola, które daje jej siłę i nadzieję.

Smutna, wiosłująca potok łez historia, którą każdy powinien poznać. Zdecydowanie zapadnie w pamięć i pozostanie w naszych głowach na długo. Przybliża nam warunki w jakich żyli ludzie w obozach i obrazuje okrucieństwo z jakim byli traktowani.

Książkę otrzymałam za punkty w portalu czytapierwszy.

Romowie (w języku niemieckim Zigeuner, jak określano ich w oficjalnej dokumentacji niemieckiej tego okresu) uznani zostali przez nazistów niemieckich za wrogów III Rzeszy w związku z tym skazano ich na izolację i zagładę. W wyniku tej decyzji, w Auschwitz-Birkenau, na odcinku BIIe, utworzono familijny obóz cygański nazwany Zigeunerlager (obóz cygański), który istniał przez 17 miesięcy. Przez 17 miesięcy naziści umieścili w nim tysiące skazanych, tysiące niewinnych ludzi, tysiące smutnych historii. Przyszedł czas byśmy poznali jedną z nich, opowieść o Helene Hanneman, Niemce która pozwoliła zamknąć się w obozie, by ratować rodzinę. O tej książce można powiedzieć wiele, że jest kiepsko napisana, nie wyzwala w czytelniku emocji, przedstawia naiwny obraz świata, jednak jest pewna rzecz, która sprawia, że koniecznie musimy ją przeczytać. Otóż powieść Escobara niesie ważne przesłanie : przesłanie miłości. Otwórzmy więc serca i bierzmy się do lektury.

Niemcy, 1943 rok. Helene Hannemann budzi swoje dzieci, aby zaczęły szykować się do szkoły. Jej mąż Johann niedawno stracił pracę i nie ma szans na nową ze względu na swoje romskie pochodzenie. Jednak zanim rodzina Hannemann rozpocznie kolejny dzień, ich codzienność przerywają mundurowi wysłani przez SS.Johann razem z pięciorgiem dzieci mają zostać zesłani do Auschwitz, ponieważ w ich żyłach płynie romska krew. Helene jest czystej krwi Niemką i może zostać, a mimo to dobrowolnie postanawia opuścić dom razem z najbliższymi. Wszyscy trafiają do nazistowskiego obozu koncentracyjnego.

Historii o Auschwitz jest wiele, tysiące spłonęły w krematoryjnych piecach. Ci, którym udało się przetrwać zagładę, są żywym świadectwem na to, że to ludzi powinniśmy się obawiać, nie Boga czy natury. Będąc jeszcze w szkole średniej, miałam okazję poznać bardzo interesującą osobę, Panią Irenkę, nauczycielkę i prawniczkę, staruszkę której udało się "przeżyć" Auschwitz. To właśnie ona, wraz z kilkoma innymi więźniarkami, założyły obozowe "radio". Może wam się to wydawać kuriozalne, jednak wierzcie mi, "szeptane" radio działało, były w nim audycje na żywo, orkiestra i eventy muzyczne. Jeśli myślicie, że obozy koncentracyjne, były miejscem gdzie zapomniano o kulturze i sztuce to się mylicie. One nigdy nie zginą. Czytając "Kołysankę z Auschwitz" zastanawiałam się czy moja Pani Irena, kiedykolwiek spotkała Helene Hannemann, czy ich drogi się spotkały? W końcu obie robiły coś dobrego, niosły światełko nadziei, w czasach kiedy świat już się poddał.

Myśląc o Auschwitz przed oczami stają nam obrazy komór gazowych, setek porzuconych bucików, tony ściętych włosów. Kiedy pierwszy raz odwiedziłam muzeum w Oświęcimiu, oglądając ekspozycje, zaniemówiłam. Spodziewałam się wszystkiego, płaczu, złości, wściekłości, żalu, a poczułam wielką, bezbrzeżną pustkę. Długo nie mogłam się otrząsnąć. Okazuje się, że takie doświadczenia ma za sobą wielu ludzi. Dymy z kominów, bezimienne groby i tysiące krzyży, są pierwszą rzeczą, która przychodzi nam na myśl, kiedy wspominamy Auschwitz. Cieszę się, że Escobar napisał tę książkę i przypomniał nam, że to nie śmierć, morderstwo i zbrodnia, były najważniejsze, tylko ludzie których dotyczyły. Ludzi, którzy pomimo zamknięcia, pomimo wiedzy o tym co ich czeka, starali się zbudować w miarę normalny świat za murami.

Wyobraźcie sobie młodą kobietę, matkę 5 dzieci, która decyduje się opuścić swój dom rodzinny, i wraz z najbliższymi daje się zamknąć w obozie koncentracyjnym. Nie musiała tego robić, ale chciała. Helene Hanneman nie jest głupia, wie na jakiej zasadzie to wszystko działa, wie że te "wielkie kominy" to nie piekarnie, zdaje sobie sprawę z tego, że jej dni są policzone. I co robi? Czy rwie włosy z głowy i płacze? Czy donosi na innych, sprzedaje siebie za "jeszcze jeden dzień"? Nie. Ona nie myśli o sobie, lecz o innych. O dzieciach, którym odebrano dzieciństwo i szczęście. To dla nich walczy o każdy kolejny dzień, każdą butelkę mleka, nową zabawkę, ciepły koc. Jest to jedna z tych osób, które oddałaby własne życie, by inni mogli przetrwać. Cieszę się, że poznałam tę bohaterkę, heroinę, silniejszą od niejednego mężczyzny. Mówią, że miłość macierzyńska jest najsilniejszym uczuciem na świecie, i Hanneman jest doskonałym przykładem na to, że jest to prawda. Ona kochała dzieci, troszczyła się o nie. Chciałabym w sobie znaleźć tyle pasji, miłości i desperacji. Czytając tę powieść zastanawiałam się czy jestem dobrą matką? Czy byłabym w stanie tyle znieść dla moich dzieci? Poświęcić się. Odpowiedź wydaje się oczywista, kiedy siedzę w ciepłym bezpiecznym fotelu, jednak czy byłaby taka sama jeśli w oczy zajrzałaby mi śmierć?

Muszę przyznać, że zaintrygował mnie sposób, w jaki Escobar przedstawił postać doktora Mengele. Już pierwszy rozdział sprawił, że poczułam lekką irytację. Od najmłodszych lat uczono mnie, że nazizm jest złem, naziści są złem. Procesy norymberskie, Eichmann, poszukiwania dawnych ss-manów w Ameryce Południowej, to były rzeczy które kojarzyły mi się ze sprawiedliwością. A teraz trafia w moje ręce książka, która przedstawia nam doktora Mengele, o ludzkim obliczu, które...nie jest takie złe. Autor na końcu książki (w posłowiu) enigmatycznie wspomina fakt zakupu , w 2010 roku, przez kolekcjonera, dziennika Mengele. Jestem ciekawa czy autor miał możliwość zapoznania się z jego treścią? Czy to lektura tego "dzieła" miała wpływ na obraz postaci literackiej obozowego lekarza? Czy jest możliwe ,że ten tyran, szaleniec i psychopata, w głębi serca był człowiekiem? Na korzyść tego, że tak naprawdę było, przemawia również sama (książkowa) Helene, mówiąc że pomimo całego zła które czyni, dostrzega w nim ludzką cząsteczkę.

Sama do końca nie wiem, czy powinnam uwierzyć w to, że doktor Mengele miał dwie natury, tak jak to pokazuje autor. Jedną dobrą i czułą, która objawiała się w sposobie w jakim przemawiał do dzieci, jak na nie patrzył i jak troszczył się o ich los, oraz drugą która wychodziła na wierzch przy operacyjnym stole. Przez to, że Escobar uczynił z niego człowieka, to co robi ze skalpelem, nabrało jeszcze bardziej złowieszczego i przerażającego wymiaru. Wyobraźcie sobie przedszkole, uśmiechnięte buzie dzieci, wesołe piosenki i niewinny śpiew. Wyobraźcie sobie małe rączki, zabawki, i promienie słońca. A teraz przejdźcie dalej, do drugiego pokoju, zajrzyjcie za ścianę. Do pracowni doktora Mengele, miejsca gdzie znikają dzieci, przeprowadzane są eksperymenty. I wszystko to dla dobra nauki, dla dobra rasy wyższej. Muszę przyznać, że właśnie to podziałało na mnie najbardziej : choć książka utrzymana jest w dość lekkiej tonacji, to czytelnik od samego początku zna jej przerażające, tragiczne zakończenie.

Choć każdy z nas zna zakończenie tej powieści, to fakt ten nie ma wpływu na nasz odbiór książki. Tu nie chodzi o to byśmy byli zaskoczeni i zszokowani, na temat Holokaustu i obozów koncentracyjnych powiedziano już tyle, że wszystko inne będzie jedynie dołożeniem bólu, głównym celem autora jest opowiedzenie historii bohaterki, historii pewnej matczynej miłości, która przetrwała nawet śmierć. Powieść ta, choć na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie lekkiej i naiwnej, pełna jest emocji i uczuć. Muszę przyznać iż jestem bardzo zdziwiona, jaką wrażliwością wykazał się autor, jak trafnie przedstawił uczucia, które wydawać by się mogło są dostępne jedynie kobietom. Czytałam tę powieść jako Europejka, kobieta i matka i muszę przyznać, że każda z tych perspektyw pozwalała mi doświadczyć różnych emocji.

"Kołysanka z Auschwitz" jest kolejnym, przeczytanym przeze mnie w tym roku, debiutem literackim, który mogę zaliczyć do szczególnie udanych. Cieszę się, że autor wybrał na narratorkę samą Helenę. Dzięki temu zabiegowi mogłam lepiej poznać tę interesującą kobietę, zrozumieć ją i pokochać za wielkie serce. Zresztą nie tylko ją. W powieści pojawiają się nazwiska innych więźniarek, które zamordowano w Auschwitz.Innych kobiet, które oddały życie po to byśmy teraz mogli żyć w pokoju. Książkę tę polecam wielbicielom historycznych powieści obyczajowych i tym którzy poszukują w literaturze emocji.

Książka "Kołysanka z Auschwitz" bardzo mnie poruszyła. Zawsze ta tematyka wzbudza we mnie ogromne emocje. Jednakże spodziewałam się czegoś "więcej", po niej. Czekałam na jakikolwiek rozwój sytuacji. Czuje mały niedosyt.

Mimo to, wg mnie Książka jest dobra, bardzo polecam, jest warta przeczytania.

Historie o obozach zagłady zawsze są mocne w odbiorze. Każdy z nas zauważa w nich coś innego. Mają one jednak wiele cech wspólnych. Przeważnie łączą je odczucia bohaterów oraz fakt, że my, ludzie żyjący w obecnych czasach nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie tego, co się w nich działo. Spisane wspomnienia są dla nas czymś niewyobrażalnym. Zawierają w sobie bestialstwo, brutalność, tragiczne warunki, oddech śmierci za plecami oraz utrata człowieczeństwa. Te opowieści nigdy nie mają dobrego zakończenia, ale mimo to sięgamy po nie, by poznać historię i upamiętnić ludzi, którzy ją tworzyli i przez nią umierali.

Historia o Helene jest inna. Nie wiem czy te słowa tutaj pasują, bo trudno mówić tutaj o optymizmie, ale taka właśnie jest ta bohaterka. Ona jest bardzo pozytywną postacią nawet w tak okrutnych warunkach w jakich się znalazła. Jako Niemka nie musiała uczestniczyć w tym piekle, a mimo wszystko zechciała je przeżyć, bo chciała być blisko swoich dzieci. Dla nich godziła się na wszystko i wciąż walczyła o lepsze warunki, o lepsze jutro, o przetrwanie i o nadzieję. Miała wiarę i siłę by wielokrotnie przeciwstawić się swoim oprawcom.

Mogę powiedzieć, że jest to pierwsza książka o Auschwitz, przy której nie robiło mi się niedobrze. Zazwyczaj czytając literaturę obozową mam momenty odrzucenia. Zdarza się coś, co mnie obrzydza. Tutaj jest inaczej. Powiedziałabym, że delikatniej. Nie powiem, że jest to lekka powieść, że przedstawia zagładę w lżejszy sposób, ale jest ona spokojniejsza od pozostałych lektur. Być może dzieje się tak dlatego, że tutaj rozchodzi się o życie dzieci. Helene robi wszystko by jej dzieci będąc w obozie czuły się normalnie. By mimo wszystko mogły przeżywać dzieciństwo. Przy dzieciach bohaterowie udają, że obozowe życie jest czymś zwyczajnym, że nie mają się czego obawiać, że wszystko będzie dobrze. Wmawiają to dzieciom i sami pragną w to uwierzyć.

Książka ta przepełniona jest miłością, miłością matki do dzieci. Ogromna dawka kobiecej siły i nadziei.

Zdecydowanie warto przeczytać.

Jak już sami pewnie zauważyliście, literaturę obozową bardzo lubię (jakkolwiek by to nie zabrzmiało). Fascynuje mnie człowiek w sytuacjach ekstremalnych. Siła w bezsilności. Nadzieja w sytuacjach totalnie beznadziejnych. Są to opowieści inspirowane prawdziwymi historiami, w których bohaterowie musieli przejść przez prawdziwe piekło.

.

.

Literatura obozowa należy zdecydowanie do ciężkich lektur, wzbudza u czytelnika ogromne emocje, potrafi wstrząsnąć do głębi, ale przypomina o strasznych wydarzeniach, które nie mogą się już powtórzyć, dlatego warto po nią sięgać.

.

.

"Kołysanka z Auschwitz" - to wytrwałość, nadzieja i siła w jednym z najbardziej przerażających miejsc na ziemi.

Nie jest to historia lekka. Bo jak mogłaby być... Na każdej stronie widać głód, brud, choroby, cierpienie fizyczne jak i psychiczne oraz śmierć. Jest to opowieść smutna od początku do końca, bez litości dla czytelnika. Okrutna. Ale przez to naprawdę niesamowita – bo prawdziwa. Tak było naprawdę. Polecam 👍

W.

Bardzo poruszająca książka, jedna z lepszych jaka dotychczas przeczytałam dotycząca historii wojennej, polecam!

Piękna historia miłości do męża i dzieci podczas drugiej wojny światowej. Opowieść o traumatycznych przeżyciach jakie miały miejsce w Auschwitz. Matka - bohaterka a zarazem zwyczajna kobieta, walcząca o dzień codzienny dla swoich dzieci i pozostałych obozowiczów. Walka o człowieczeństwo, walka do końca, do ostatniej minuty życia. Książka warta uwagi, przenosi nas w straszną rzeczywistość, jednak uczy jak żyć, jak doceniać to co mamy, jak kochać nawet jeśli nasz los jest w rękach śmierci.

Wielkie miłość matki od swoich dzieci i walka o ich przetrwanie w [Adres usunięty]am

Książka opowiada o rodzinie, która trafiła do Auschwitz z racji swojego cygańskiego pochodzenia.

Helene jest matka piątki dzieci, którymi ma zamiar się zaopiekować w tym okrutnym miejscu.

Z racji, że jest Niemką, która ma czysta krew, prawdziwy potwór z Auschwitz doktor Menegele szanuje ją za jej poświęcenie i umiejętności. Proponuje jej poprowadzenie przedszkola i żłobka w cygańskiej części obozu. Kobieta widząc że mogłaby poprawić sytuację dzieci zgadza się.

Początkowo idzie naprawdę dobrze, cały pomysł się sprawdza, jednak z czasem, kiedy zbliża się koniec wojny, wszystko się zmienia... Dla mnie książka naprawdę rewelacyjna. Pokazuje, że świat w tym okrutnym, makabrycznym miejscu momentami był dobry. Były to tylko sekundowe chwilę, ale wciąż. Końcówka bardzo mnie przybiła, ogólnie ostatnie 20 stron to tylko mój smutek i zaszklone oczy.

Książka rewelacyjna, bardzo poruszająca. Nie raz łezka w oku się zakręciła, nie raz spadła na przewracane kartki książki. Zdecydowanie polecam wszystkim, my młodzi mieliśmy to szczęście, że nie dotknęły nas takie czasy. Czytając książkę chociaż troszkę możemy poczuć ten strach i nadzieję ludzi przebywających w obozowiskach.

Rok 1943. II wojna światowa trwa w najlepsze. Kolejni ludzie znikają bez śladu, inni giną w walce, a pozostali trafiają do obozów i już stamtąd nie wracają. Helene była pewna, że ona i jej rodzina są bezpieczni. Co prawda ze względu na romskie pochodzenie jej męża nie mogli liczyć na luksusy, ale ponieważ sama jest tzw. „czystej rasy”, wierzyła, że przetrwają do końca wojny bez szwanku.

Tamten poranek nie różnił się niczym od pozostałych. Helene obudziła dzieci, podała im skromne śniadanie i przygotowała starszą czwórkę do szkoły, podczas gdy najmłodsza córeczka miała zostać z mężem. Jednak ciężkie buciory policji działającej na rozkaz Himmlera zburzyły wizję względnego spokoju. Johann, mąż Helene, wraz z dziećmi zostają zesłani do Auschwitz. Ona sama dostaje wolną rękę: jest Aryjką, nie grozi jej zatem uwięzienie. Mimo to Helene decyduje się zostać przy rodzinie i razem z nimi trafia do obozu – piekła na ziemi, gdzie niespodziewanie dostanie szansę na zbudowanie małego raju.

To nie jest moja pierwsza książka poruszająca tematykę obozową, ale nie sądzę, by istniała jakakolwiek magiczna liczba historii tego typu, po której przestałabym się czuć wstrząśnięta i poruszona. Mniej więcej wiedziałam, czego mogę się spodziewać po „Kołysance z Auschwitz”, dlatego mylnie założyłam, że jestem na to przygotowana. Niestety – po raz kolejny boleśnie sobie uświadomiłam, do jak bezwzględnego okrucieństwa gotowy jest człowiek i ile woli życia, woli walki może tkwić w kimś, kto powinien już dawno się poddać. I choć dziwnie to zabrzmi, opowieść przedstawiona przez Mario Escobara jest nie tylko przerażająca, ale też na swój sposób piękna.

Autor inspirował się rzeczywiście żyjącą postacią: Niemka Helene Hannemann, kobieta, która wyszła za mąż za Roma i urodziła mu piątkę dzieci, postanowiła razem z całą rodziną pojechać do Auschwitz. Tak bardzo nie chciała rozdzielać się z bliskimi, że wolała obozowe życie, niż bezpieczną wolność. Ponieważ była z zawodu pielęgniarką, mogła pomagać ludziom w barakach przeznaczonych na szpital – tam z kolei poznała doktora Josefa Mengele, zwanego po wojnie (ze względu na okrutne eksperymenty przeprowadzane na dzieciach) Aniołem Śmierci. To za jego prośbą otworzyła w Auschwitz przedszkole, by choć na kilka godzin oderwać najmłodszych od świata, w którym śmierć, głód, ból i brutalność to stałe elementy codzienności.

O Mengele, niestety, słyszałam, natomiast postać Helene Hannemann była mi zupełnie nieznana i sądzę, że nie jestem jedyna. Dlatego właśnie uważam powieść Mario Escobara za podwójnie ważną; pomijając ogólną tematykę, którą tak, nawet po tylu latach wciąż warto przywoływać i opisywać, ta książka pokazała mi jedną z najbardziej odważnych, inspirujących kobiet, jakie kiedykolwiek „poznałam”. Helene nie tylko udowodniła, że dla swojej rodziny jest w stanie zrobić wszystko – przede wszystkim pokazała, że w nawet najbardziej okrutnych, beznadziejnych warunkach, można zachować poczucie moralności, dobroć, chęć pomocy innym i miłość do drugiego człowieka. Autor nie sili się tutaj przy tym na sztuczne koloryzowanie, nie musi stawiać Helene na piedestale, by czytelnik zrozumiał, że jest świadkiem relacji o kimś, kogo charyzma, odwaga i niezłomność powinny być niedoścignionym wzorem, nawet w obecnym świecie, gdzie na pierwszy rzut oka wydajemy się wolni.

O tym, że książka robi tak duże wrażenie na odbiorcy, decyduje chyba właśnie przede wszystkim styl pisania Escobara. Jest bardzo oszczędny w słowach, nie dramatyzuje, nie stara się usilnie grać na emocjach, ponieważ jest doskonale świadomy, jak wielki ładunek emocjonalny już tkwi w tej historii, więc nie ma żadnej potrzeby dodatkowo ją ubarwiać. Często pojawiają się zatem króciutkie, niemal telegraficzne zdania, a opisy są zaś bardzo sugestywne, nawet jeżeli nie należą do wybitnie szczegółowych. Pisarz skupił się dokładnie na tych punktach, które należy rozwinąć – naturalistycznie kreśli obraz obozowej rzeczywistości, z wszystkimi jej najciemniejszymi zakamarkami, a jednocześnie fantastycznie buduje swoich bohaterów. Nawet jeśli niektóre postacie pojawiają się tylko na chwilę, łatwo je sobie zwizualizować i wpasować w świat przedstawiony. No i nie muszę chyba podkreślać, jak niezwykłe jest czytanie o przedszkolu założonym w samym sercu Auschwitz. Brzmi to absurdalnie, groteskowo, a jednak można wyczuć tę namiastkę szczęścia i nadziei, które musiały poczuć wszystkie dzieciaki, a także przedszkolanki z Helene na czele, kiedy przez jakiś czas miały dla siebie to wyjątkowe miejsce.

A początkowo, przyznaję, nie byłam jakoś szczególnie usatysfakcjonowana tą książką. Kompozycja jest dość ciekawa, bo uwaga – do opowieści o głównej bohaterce wprowadza nas sam Mengele, który podczas lotu samolotem, ponad dekadę od zakończenia wojny, przegląda notatki związane z Auschwitz. Później właściwa narracja przybiera formę pamiętnika. Forma mi się podobała, aczkolwiek początkowo odniosłam wrażenie, że autor pędzi z wydarzeniami na łeb, na szyję, jakby gdzieś mu się spieszyło i nie miał nawet chwili na zatrzymanie i szersze rozbudowanie danego kontekstu. Obawiałam się, że ta tendencja może się utrzymać, tym bardziej, że powieść nie należy do bardzo obszernych, na szczęście Escobar najwyraźniej chciał jak najszybciej przejść do konkretnej akcji, a tutaj dostajemy już porządną, niepopędzaną niczym i dobrze przedstawioną fabułę.

Zakończenie, czego się spodziewałam, zwaliło mnie z nóg i sprawiło, że potrzebowałam czasu, by nieco odetchnąć, ochłonąć i przegryźć w sobie te wszystkie uczucia, które się pojawiły podczas lektury kilkunastu ostatnich stron. Nie chcę przez to powiedzieć, że książka jest przewidywalna; jak już wspomniałam na samym początku, chyba nigdy nie stanie się tak, że powieści osadzone w okresie II wojny światowej przestaną w jakiś sposób zaskakiwać i deptać emocjonalnie, bo mimo tylu świadectw, których przecież wciąż przybywa, cierpienie ludzi żyjących w tych czasach nadal pozostaje praktycznie niewyobrażalne. Mario Escobar doskonale uchwycił wycinek tej rzeczywistości, odnosząc się do niego z należytym szacunkiem i dbałością.

„Kołysanka z Auschwitz” to dzieło pod niektórymi względami niemal minimalistyczne, za to obfite w emocje, przejmujące, wnikające pod skórę i pozostające w głowie na dłużej. Czytanie pochłania bez reszty, bo mimo tak niepokojącego tła historycznego, chcemy być blisko Helene, chcemy chociaż na chwilę stanąć w jej świetle i zaczerpnąć od niej nieco odwagi. To przez to uważam, że jest w tej powieści coś pięknego i rozczulającego. Dobrze wiedzieć, że nie ma takich okoliczności, które zwalniałyby nas z bycia dobrymi, sprawiedliwymi i empatycznymi – te wszystkie wartości powinny trwać w nas bez względu na sytuację. Nie jest to łatwe, ale jak najbardziej możliwe.

Tematyka obozu jest mi bliska ze względów osobistych i dlatego sięgam po tego typu książki.

Bohaterów książki poznajemy w zwykły dzień dzieci szykują się do szkoły, a ich matka do pracy. Niestety zostaje ON przerwany przez oficerów SS, którzy mają rozkaz zabrać ojca rodziny Johanna wraz z piątką dzieci, ponieważ Johann jest pochodzenia romskiego. Matka Helene Hannemann jest czystej krwi Niemką i może zostać w domu, ale dla niej jest to nie do pomyślenia żeby w takiej chwili opuścić swoje dzieci, więc idzie razem z nimi.

Tym sposobem po kilku dniach jazdy pociągiem trafiają do Auschwitz, gdzie zostają rozdzieleni. Helene z dziećmi trafiają co obozu dla Romów. Jest rok 1943 maj. Helene jako Niemka i przeszkolona pielęgniarka zostaje wybrana przez doktora Mengele do prowadzenia przedszkola, gdzie dostaje całe wyposażenie razem z huśtawkami i przyborami do pisania. Mimo, że wie w jakim znajdują się miejscu chce tym dzieciom dać odrobinę nadzieli i radości.

Książka opowiada prawdziwą historię kobiety, która mimo że mogła pozostać na wolności nie opuszcza swoich dzieci. Książka ukazuje ogrom cierpienia, bólu, głodu oraz okrucieństwa i niewyobrażalnego bestialstwa.

"Kołysanka z Auschwitz" to powieść, którą warto przeczytać, to historia którą warto zapamiętać. Autor pokazuje nam obóz oczami Helene ukazuje światło tam gdzie zapadła ciemność. Dzięki kartkom tej książki poznajemy historie matki, która daje nadzieję pomimo otaczającej wszystkich śmierci.

Książkę można znaleźć na portalu Czytam pierwszy - [Adres usunięty]

Ta książka jest rewelacyjna! Gdy tylko spotkałem się z fragmentami książki Zofii Nałkowskiej pt. „Medaliony” uznałem, że muszę pogłębić swoją wiedzę na temat wydarzeń z czasów wojennych. Powieść „Kołysanka z Auschwitz” jest oparta na prawdziwej historii Helene Hannemann, matki pięciorga dzieci i żony Cygana. Postanowiła dobrowolnie pójść ze swoją rodziną do obozu Auschwitz. Założyła tam przedszkole mieszczące się w barakach numer dwadzieścia siedem i dwadzieścia dziewięć. Pokazała mi, że nigdy nie można się podawać, nawet wtedy, gdy wydaje nam się, że nie mamy szans. Pomimo, że wiedziałem jaki los może spotkać głównych bohaterów, mocno wierzyłem w cud.

Czytając uświadomiłem sobie jaką bezsilność, bezbronność czuli więźniowie obozu. Dzięki pierwszoosobowej narracji jeszcze lepiej mogłem wczuć się w historię Helene. Mną również targały takie emocje jak złość, bezsilność, rozpacz i zdziwienie. Nie spodziewałem się, że ludzie mogą posunąć się do tak okropnych rzeczy. Postać mówiąca również nie może w to uwierzyć: „W ciągu ostatnich kilku lat widziałam wiele, lecz ludzkie okrucieństwo ma swoje granice. Przynajmniej wtedy tak myślałam.” . Dlaczego tyle tysięcy ludzi było zsyłanych do obozów, zabijanych w komorach gazowych? Przecież Romowie czy Żydzi to także ludzie, którzy różnią się od nas tylko wyglądem i zwyczajami. Pamiętajmy o tym!

Książka nie jest przeznaczona dla osób młodszych. Pomimo tego, że jest przepełniona przemocą, śmiercią, brakiem równouprawnienia, to uważam, że każdy dojrzały człowiek powinien się z nią zapoznać. Czasami nie doceniamy tego, co mamy. Pomyślmy sobie, że ludzie w Auschwitz spali jedynie na deskach, jedli chleb z trocinami, umierali z wycieńczenia, głodu, czy nawet z powodu zwykłych chorób, które obecnie nie grożą nam śmiercią. Zatrzymajmy się, czy rozwój technologii jest aż tak dobry jak nam się wydaje? Jesteśmy cały czas śledzeni! Nie wiele brakuje i historia może się znów powtórzyć. Staniemy się tylko numerkami, dającymi się manipulować. Czy tego chcemy?

Dopiero zaczynam swoją przygodę z tego typu książkami dlatego ciężko mi jest porównać ją do jakiejkolwiek powieści. Wydaje mi się, że autor trochę złagodził fakty. Czytając „Medaliony” czułem obrzydzenie, tutaj pojawiła się tyko bezsilność i złość.

Podsumowując, książka jest warta waszej uwagi! Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że więźniowie Auschwitz aż tak bardzo cierpieli. Mario Escobar nauczył mnie doceniać każdą chwilę. Powieść zmieniła mój pogląd na świat przez co na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

Książkę odebrałem za punkty w portalu czytam pierwszy

“Kołysanka z Auschwitz” to książka w moim odczuciu bardzo ważna i niezwykle cenna. Przedstawiona w niej historia zainspirowana została życiem Helene Hannemann- Niemki, która wraz z rodziną romskiego pochodzenia pojechała do Auschwitz i zamieszkała w wydzielonym tam cygańskim obozie. Pisząc te słowa jestem pewna, że nikomu nie trzeba już tłumaczyć, dlaczego warto sięgnąć po tę opowieść, uszanować pamięć Helene i móc opowiedzieć innym, jak wspaniałą osobą była.

Mario Escobar podjął się opowiedzenia trudnej, smutnej, ale przy tym szalenie ważnej historii. Napisał książkę upamiętniającą matkę, która zrobiła wszystko, by obronić swoje dzieci, poświęcając się przy tym i wykazując wielką odwagą. Podczas swojego pobytu w Auschwitz Helene, z polecenia doktora Mengele, kierowała przedszkolem, dbając przy tym o wszystkie maluchy z cygańskiej dzielnicy. Starała się każdego dnia dać im jak najwięcej, kilkakrotnie sprzeciwiając się doktorowi i walcząc jak lwica o lepsze dni dla swych podopiecznych.

Autor książki podczas pisania tej historii ściśle trzymał się historycznych faktów. Opowieść ta sama w sobie jest bardzo wzruszająca, jednak świadomość, że rzeczywiście miała miejsce sprawia, że staje się jeszcze bardziej emocjonalna i refleksyjna. Podczas lektury towarzyszyło mi wiele uczuć, często nieprzyjemnych, a serce zdawał się przygniatać olbrzymi ciężar, ale ani na chwilę nie miałam potrzeby tej książki odłożyć. Escobar pisze w sposób niezwykle zajmujący, jego słowa pochłaniania się z wielkim zainteresowaniem i niesłabnącą uwagą.

Pierwszoosobowa narracja dodaje historii realizmu i autentyczności. Można poczuć, że sięgamy po relację z pierwszej ręki, mamy okazję na chwilę stanąć ramię w ramię z Helene i obserwować jej działania. Taki pomysł przedstawienia tej historii sprawia, że staje się ona jeszcze bardziej przejmująca, przypomina bowiem smutny pamiętnik, utrwalający te lepsze i gorsze momenty. Escobar podjął się realizacji trudnego zadania, ale wywiązał się z niego wspaniale, przywołując przed oczy czytelnika obraz kobiety o pięknej duszy.

Zawsze jest mi ciężko uwierzyć, że można umieścić tak wiele- emocji, informacji, wspomnień- w tak niewielkiej objętościowo powieści. Niewiele ponad 200 stron okazało się w tym przypadku wystarczająco do przedstawienia dość odległej czasowo, a jednak wciąż aktualnej i dającej nadzieję historii. Ta nieduża objętość, krótkie rozdziały i świetny styl autora sprawiają, że powieść bez problemu można pochłonąć jednym tchem, jednego wieczoru.

Wiem, że to nie jest książka, po którą sięgną wszyscy, ale uważam, że każdy powinien spróbować się z nią zmierzyć. Nie dyskutuje się o gustach i nie ocenia tego, co kto lubi czytać, spróbujmy jednak czasem sięgnąć po coś cięższego i prawdziwszego. Uwierzcie mi, warto.

W marcu swoją premierę miała niepozorna rozmiarowo książka hiszpańskiego pisarza Mario Escobar pt.”Kołysanka z Auschwitz”. Opowiada (prawdziwą!) historię Niemki, żony Roma, matki 5 dzieci „mieszanego” pochodzenia, która podejmuje decyzję, by razem z zesłaną rodziną pojechać do obozu Auschwitz II Birkenau. Jest to opowieść głównie o matczynej miłości, instynkcie macierzyńskim, który jest najsilniejszy ze wszystkich. Jest to też opowieść o człowieczeństwie, o tym jak nie zatracić własnego ducha, mimo przeciwności, mimo nieszczęść. A także o obojętności, która jest gorsza od wszystkich innych negatywnych uczuć, jest najgorszym, czym możemy potraktować innego człowieka. Historia przypomina nam, że wszystkie chwile życia są skarbem, musimy pamiętać o tym, co mamy, o wszystkich tych małych i niepozornych momentach, które na co dzień jakoś nam uciekają, a które powinniśmy przyjmować z wdzięcznością, doceniać je i cieszyć się nimi, bo właśnie dzięki nim możemy godnie i spokojnie żyć, być człowiekiem. Bo przecież niektórym nawet to zostało odebrane.

Historia przestrzega nas także przed rasizmem, przez złym traktowaniem mniejszości narodowych – przecież każdy z nas jest człowiekiem, niezależnie od wyznania czy koloru skóry.

Lektura powieści jest ciężka, ale ważna. Mocno wzruszająca, ale warto przeczytania, jeśli nawet nie po to by pogłębić wiedzę o tamtych wydarzeniach, to po to by docenić swoje życie i człowieczeństwo. Cieszę się, że po nią sięgnęłam, chociaż nieczęsto czytam powieści o tak ciężkich tematach. Książkę oceniam na 8/10 i zapraszam do przeczytania całej recenzji na moim blogu.

Recenzja powstała na potrzeby portalu CzytamPierwszy

_________________

„Czasem musimy stracić wszystko, aby zrozumieć, co jest najważniejsze. Kiedy życie odbiera nam rzeczy, bez których – jak dotąd sądziliśmy – nie da się żyć, i zostawia nas nagich wobec rzeczywistości, prawdziwą wartość zyskuje to, co do tej pory pozostawało niewidoczne.”

Tematyka obozowa jest mi znana nie od dziś. To zawsze są książki, które poruszają najdelikatniejsze struny mojej duszy... Zawsze wywołują masę pytań i niezrozumienia dla ludzkiego okrucieństwa... "Kołysanka z Auschwitz" różni się od tych książek, które do tej pory czytałam. Przedszkole z placem zabaw, huśtawkami i karuzelami na terenie obozu? Nie taki obraz zawsze miałam przed oczami... Czy to możliwe? I dlaczego? Musicie przeczytać, żeby się przekonać. Kołysanka to książka, którą czyta się na raz. Myślałam, że nie dam rady... Nie tak dawno Tatuażysta zdeptał moje serce. Jednak jak już wspominałam ta historia swoim przekazem różni się trochę od pozostałych... Nie zmienia to natomiast faktu, że ładunek emocjonalny jaki nam serwuje jest ogromny. Wzmacniał go fakt, że historia opowiedziana jest z poziomu kobiety a przede wszystkim Matki. Czytając tę opowieść co chwilę miałam przed oczami siebie samą i moje dzieci - to mnie zabijało podwójnie. Wiem i nie muszę się nad tym nawet zastanawiać, że postąpiłabym tak samo jak główna bohaterka....

"Piękna" książka - jeśli można użyć takich słów w stosunku do tak strasznej historii... Przeczytałam ją w jeden dzień że łzami w oczach. Przejmująca historia odważnej matki piątki dzieci starającej się dać im trochę normalności w tym "zezwierzęconym" miejscu jakim było Auschwitz...

Niesamowite są dla mnie historie ludzi niezłomnych, ludzi którzy mimo upokorzeń i ciągłego igrania ze śmiercią potrafili walczyć. Walka ta miała wiele twarzy i form, zawsze jednak ci którzy ją podejmowali mieli nadzieję.

Jedną z owych niezłomnych osób była postać Helene Hannemann, bohaterka powieści Mario Escobara "Kołysanka z Auschwitz" , która stała się właśnie taką iskrą dla dzieci przebywających w obozie cygańskim.

Trafia ona do obozu, gdzie wyznaczona zostaje przez doktora Mengele do prowadzenia obozowego przedszkola. Korzystając ze wszystkich dostępnych środków stara się dać tym najbardziej bezbronnym choć odrobinę nadziei.

Książkę czyta się szybko, jest stosunkowo krótka i napisana w sposób przystępny.

O ile jednak styl i dostosowany do czytelnika język jest niezwykle ważny, o tyle książkę chłonie się głownie ze względu na ciekawą fabułę i poruszająca historię.

Autor przedstawił tę niechlubna kartę z historii świata w sposób bardzo realistyczny. Świetnie oddał klimat tego miejsca. Poznamy ze szczegółami jak działał aparat śmierci III Rzeszy. Znajdziemy się w ciasnym bydlęcym wagonie, poczujemy chroniczny głód, odczujemy przenikliwe zimno, aż wreszcie spotkamy się oko w oko ze śmiercią.

Dzięki narracji pierwszoosobowej możemy dzielić z bohaterką strach, ból, smutek ale i tak cenne w obozie koncentracyjnym chwile szczęścia. Jej kołysanka, jej przedszkole pozwoliła dzieciom, które swoje krótkie życie miały zakończyć w komorach gazowych na chwile radości i spokoju. Stało się azylem dla dzieci w Auschwitz.

Przede wszystkim ta historia pokazuje że nawet w miejscu które wydaje się opuszczone przez boga zawsze jest nadzieja. O tym że miłość matki i jej bezgraniczne im oddanie jest silniejsze niż śmierć.

Jest to bolesna lekcja historii, którą powinno poznać jak najwięcej osób. Powinno się ją przeczytać by w zapomnienie nie poszły poświecenie i bohaterstwo nie tylko Helene, ale i wielu innych, by nie poszło ono a marne.

Dziękuję portalowi Czytam Pierwszy za możliwość przeczytania

"Wtedy zrozumiałam, że być matką to coś znacznie więcej, niż wychowywać dzieci; to naginać duszę, aż własne ja na zawsze połączy się z ich pięknymi niewinnym twarzami."

Kolejna cudowna i zarazem ciężka dla serca książka, która na prawdę potrafi dać do myślenia co robimy ze swoim życiem. Jak dobrze mamy siedząc w ciepłych domach z pełną lodówką, bez zmartwień czy kolejnego dnia wywiozą nas na pewną śmierć. "Kołysanka z Auschwitz" to przede wszystkim pokazanie co znaczy być matką, która za dziećmi potrafi skoczyć w ogień. Czytając książkę nie mógł dojść do mnie fakt, że wszystko co czytam jest oparte na faktach, a każde z niedorzecznych wydarzeń nie jest wymysłem autora. Co prawda zdarzały się także chwile, gdzie człowiekowi występował cień uśmiechu na twarzy, lecz zawsze gdzieś z tyłu głowy siedziała myśl, że nawet te małe chwile mogą być zdmuchnięte w jednym momencie.

Podejrzewam, że każdy w większym lub mniejszym stopniu miał już do czynienia z fabuła wojenną, przepełnioną brutalnością i przede wszystkim niesprawiedliwością, więc możemy się spodziewać co przeżyła Helene. Dla mnie w tym wszystkim najgorszy był fakt zabijania bezbronnych istot, które nawet dobrze nie zdążyły zobaczyć tego świata, a ich małe duszyczki już zostawały wysłane do nieba. Lecz w całym złu, zawsze pojawi się ta mała iskierka dobra, która za wszelką cenę pragnie choć trochę ująć cierpienia. Tą iskierką okazuje się Helene, kobieta, o gołębim sercu, która nie jest w stanie patrzeć na to co ją otacza i próbuje coś wskórać. Po czasie los się uśmiecha i zsyła szanse prowadzenia przedszkola, gdzie dzieci dostawałyby jedzenie czy mogły najzwyczajniej w świecie, spędzić miło czas. Tutaj zaczyna się pojawiać ta zła myśl, lecz sami już musicie stwierdzić, czy jest ona słuszna.

Według mnie fabuła jest jak najbardziej warta uwagi, zwłaszcza, że wszystko kiedyś miało miejsce. Jeśli chodzi o przebieg lektury, nie mam większych zastrzeżeń, ponieważ przemknęłam przez nią bardzo szybko i dowiedziałam się wielu rzeczy, o których nie miałam kiedyś bladego pojęcia. Bohaterowie także ukradli moje serce, zwłaszcza jeden z synów Helene, Blaz, który po kryjomu przed matką dowiadywał się wielu spraw i przekazywał rodzicielce. Chłopak mimo młodości, bardzo szybko dorósł, patrząc na fakt, że nie siedział bezczynnie i próbował znaleźć jakąkolwiek pomoc czy drogę ucieczki.

Reasumując, książka jak najbardziej jest warta przeczytania, zwłaszcza, że pokazuje jak bardzo może zmienić świat jeden nieodpowiedzialny głupiec.

"Czasami, gdy rzeczywistość dręczy duszę, lepiej jest uciec w marzenia."

Kołysanka z Auschwitz to jedna z tych książek, przy której z trwogą przewraca się każdą kolejną kartkę. I choć przeczytałam już wiele książek o tej tematyce, mimo to za każdym razem jestem wstrząśnięta ogromem nieprawdopodobnego okrucieństwa, jakie zgotował człowiek człowiekowi. Tym razem było podobnie, choć autor starał się nie epatować przemocą i w sposób bardzo oględny jednakowoż rzetelny oddał grozę tamtego czasu i tamtego miejsca.

"Wzruszająca opowieść o wytrwałości, nadziei i sile w jednym z najbardziej przerażających okresów w historii świata

Niemcy, 1943 rok. Helene Hannemann budzi swoje dzieci, aby zaczęły szykować się do szkoły. Jej mąż Johann niedawno stracił pracę i nie ma szans na nową ze względu na swoje romskie pochodzenie. Jednak zanim rodzina Hannemann rozpocznie kolejny dzień, ich codzienność przerywają mundurowi wysłani przez SS.

Johann razem z pięciorgiem dzieci mają zostać zesłani do Auschwitz, ponieważ w ich żyłach płynie romska krew. Helene jest czystej krwi Niemką i może zostać, a mimo to dobrowolnie postanawia opuścić dom razem z najbliższymi. Wszyscy trafiają do nazistowskiego obozu koncentracyjnego.

Johann zostaje oddzielony od reszty rodziny, a Helene jako wyszkolona pielęgniarka zostaje

wyznaczona przez doktora Mengele do prowadzenia obozowego przedszkola. Nie ma złudzeń co do brutalnych zamiarów tego człowieka. Chce jednak dać tym małym niewinnym istotom, choć cząstkę nadziei oraz poczucie normalności.

Inspirowana życiem Helene Hannemann opowieść o heroicznej kobiecie, której odwaga i miłość rozświetliły najgorsze mroki historii."

Przez wiele lat od zakończenia wojny ludobójstwo dokonane na Romach pozostawało w cieniu holokaustu Żydów i zostało prawie zapomniane. Nie doczekało się również obszernej literatury. Mario Escobar opisuje dzieje ich eksterminacji na podstawie historii Helene Hannemann Niemki, która wyszła za mąż za Cygana i wraz z nim i ich piątką dzieci została wywieziona do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau.

Kołysanka z Auschwitz to książka przede wszystkim o sile matczynej miłości. Miłości, która jest silniejsza nawet od woli przetrwania. Heroiczna postawa Helene dawała nadzieję, wielu, którzy dzielili z nią obozową niedolę. Niejednokrotnie narażała się na śmierć, próbując wynegocjować lepsze warunki dla dzieci w przedszkolu, którego była założycielką lub wręcz chroniąc innych przed "eliminacją" jak nazywali Niemcy wysyłanie więźniów do komór gazowych. Czy współczesne kobiety zdolne by były do takich czynów, czy bycie matką jest jednoznaczne z byciem odważnym i pełnym poświęceń?

Książka ta to kolejne świadectwo niewyobrażalnej zbrodni, jaką był Holokaust, który pochłonął miliony ludzkich istnień, a naszym moralnym obowiązkiem jest ocalić od zapomnienia. Należy mieć świadomość, że w dzisiejszych czasach nie brakuje szaleńców na miarę Hitlera, którzy są gotowi w imię spaczonej idei zawładnąć umysłami tłumu, a dzisiaj wcale nie jest tak trudno trafić na podatny grunt. Trzeba uświadamiać i uwrażliwiać przede wszystkim młodzież poprzez, chociażby obcowanie z taką literaturą. Nie dopuśćmy, aby ta tragedia powtórzyła się jeszcze raz!

Pełna skrajnych emocji, cierpienia, bólu, ale i nadziei, piękna i poruszająca. Kołysanka z Auschwitz Mario Escobara. Polecam Wam z czystym sumieniem, choć nie jest to łatwa lektura, ale książki o tej tematyce takie muszą być, to gwarantuje, że pozostaną na zawsze w pamięci.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Helene Hannemann to czystej krwi Niemka, która związała się z Romem. Jest rok 1943 Helene wraz z mężem i dziećmi mieszka z Niemczech i na tyle ile mogą wiodą dość spokojne życie. Johann mąż Helene stracił pracę, dlatego to na kobiecie spoczywa obowiązek utrzymania rodziny. Jest kolejny dzień poświęcony przygotowaniu do pracy i szkoły, kiedy to wszystko zaburza wtargnięcie mundurowanych SS. Johann wraz z pięciorgiem dzieci ma zostać zesłany do obozu Auschwitz-Birkenau, gdyż płynie w nich romska krew. Helene jako przedstawicielka czystej krwi może zostać w domu. Jednak kobieta nie wyobraża sobie pozostawienia rodziny i dobrowolnie opuszcza dom wraz z bliskimi. Po męczącej podróży kobieta wraz z rodziną trafia do obozu, gdzie od razu po przybyciu zostaje rozdzielona z mężem. Pierwsze dni na zesłaniu to prawdziwa katorga, jednak kiedy doktor Mengele powierza Helene prowadzenie przedszkola los jej i dzieci chodź minimalnie, ale się polepsza. Kobieta postanawia wykorzystać szansę i dać dzieciom trochę radości w tym obskurnym miejscu.

"Kołysanka z Auschwitz" to historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Książka, która pokazuje jak ważne jest pochodzenie. Jak okrutnie można traktować i poniżać osoby innej narodowości. Historia pełna bólu, przemocy, ale również wielkiej miłości i oddania najbliższym. Helene kobieta, która dokonała wyboru i mimo, że było ciężko postanowiła dać z siebie wszystko, aby chodź trochę przynieść ukojenie innym osadzonym. Niezwykle odważna bohaterka, która dla najbliższych była w stanie zrobić wszystko. Obozowa rzeczywistość dopadała każdego, jednak jeśli można wprowadzić, w tym wszystkim trochę spokoju to Helene była w stanie to zrobić. Historia, która niezwykle porusza i wstrząsa. Bohaterka, która miała w sobie tyle siły i wytrwałości, aby dać ciut nadziei innym na chodź jeden lepszy dzień w tej szarej obozowej rzeczywistości. Książka, którą każdy powinien przeczytać. Bardzo polecam.

"Opowieść inspirowana prawdziwą historią Helene Hannemann - Niemki, żony Roma i matki pięciorga dzieci, która za swoją rodziną poszła prosto do piekła". Książka o sile matczynej miłości, o wytrwałości i poświęceniu, o tym , że nawet w piekle można zachować ludzkie odczucia i starać się ulżyć w cierpieniu najsłabszym - dzieciom. Ta książka przeraża, wzrusza, doprowadza do łez i bólu serca. W głowie się nie mieści jakim potworem może być człowiek dla innego człowieka tylko dlatego, że wojna dała mu władzę. Trzeba pamiętać o cierpieniach tysięcy niewinnych ludzi, trzeba pamiętać do czego może doprowadzić fanatyzm i nacjonalizm. Trzeba pamiętać, że człowiek jest człowiekiem niezależnie od pochodzenia czy koloru skóry. Polecam! Z całego serca!

‘Kołysanka z Auschwitz’ jest fikcją literacką opartą na prawdziwych wydarzeniach, co nie oznacza, że nie wzbudza emocji. Forma pamiętnika jest niezwykle przystępna i sprawia, że szybciej wczuwamy się w główną postać. Helene Hanneman i jej piątka dzieci żyły naprawdę. Przed autorem było nie lada wyzwanie, ze szczątkowych informacji o tej kobiecie chciał wykreować obraz macierzyństwa i heroicznej miłości do swoich dzieci.

‘Matki nie mają ideologii. Nasze dzieci to nasza jedyna sprawa, jedyna ojczyzna. Mężczyznom zabijanie i umieranie w imię ideałów może przychodzić naturalnie. Dla as, nosicielek życia, morderstwo popełnione w imię ideałów jest najgorszym wynaturzeniem, jakie stworzyła ludzkość.’

Helene naprawdę prowadziła przedszkole w obozie, starając się by chociaż na chwilę na ustach najmłodszych zagościł uśmiech.

Książkę czyta się ciężko, ze względu na emocje jakie towarzyszą. Każdy wie, że w obozach były dzieci, ale poznawać szczegóły to coś zgoła innego. Lekki styl autora pozwoliłby na pochłanianie kartek w zastraszającym tempie, gdyby nie poruszona tematyka.

Pośród całego tego bestialstwa pokazywane są także proste rzeczy, które dawały radość. Bohaterzy są dobrze zbudowani, dialogi bardzo naturalne.

Helene jest symbolem matki, dla której rodzina jest najważniejsza, w opozycji do niej stoi nie kto inny jak Mengele.

Doktor jest przystojny i uśmiecha się czarująco, jest bardzo obowiązkowy. Jednak z każdym spotkaniem Helene zauważa u niego wady, piękna maska zaczyna opadać, a sięga bruku, kiedy znajduje bliźniaki zszyte ze sobą nie poprzez skórę, ale także żyły. Kobieta zauważa, że zło niszczy wszystko, a wraz ze zbliżającym się końcem wojny, zauważa też, że dla niektórych żołnierzy to był wyjazd na kolonię. Idealnie ogoleni i czyści w odprasowanych mundurach w opozycji do więźniów na skraju śmierci.

Książka to niejaki hołd dla rodziny Hanneman, polecam.

Książka odebrana za punkty w serwisie CzytamPierwszy.

Wojna to najgorszy czas i chociaż teraz w Polsce jej nie ma to nadal pojawiają się nowe książki o tym okrutnym czasie. Tym razem sięgnęłam po smutną historię kobiety oraz jej rodziny.

Helene Hannemann jest czystej aryjskiej krwi a jej mąż jest Romem, znali się od dzieciństwa i połączyła ich prawdziwa miłość która przetrwała wszystkie ciężkie dni. "Wywodziliśmy się z bardzo różnych kultur. W końcu jednak miłość pokonała przeszkody i uprzedzenia otaczającego nasz świata. Naturalnie, po ślubie wiele wycierpieliśmy". Pewnego dnia w ich domu pojawia się policja z rozkazem Heinricha Himmlera, mąż Helene oraz pięcioro dzieci zostają zesłani do obozu, ona może wybrać wolność lub życie w piekle, jej wybór jest z góry wiadomy. "Poprowadzili nas przez korytarz do wyjścia. Mąż szedł pierwszy z dwiema walizkami, tuż za nami obaj młodsi rangą policjanci. Potem dwaj nasi starsi synowie, bliźniaki czepiające się mojego płaszcza i ja z Adalią na rękach". Helene oraz Johann pomimo też że sami byli głodni i spragnieni cały transport wszystko co mieli oddawali dzieciom, tak samo w obozie, kobieta przez trzy dni nie jadła żeby dzieci dostały trochę więcej jedzenia a gdy współlokatorki chciały siłą odebrać im płaszcze chciała się nawet bić żeby je ochronić. Przy życiu utrzymywało ich jedynie przedszkole, próbowali wprowadzić trochę normalności w ich okrutny los, to dzięki niemu mieli czym zająć się cały dzień i nie myśleć o tym że nie daleko nich co chwila ktoś umiera.

Chociaż każdy wiedział jaki czeka ich koniec łudzili się że może uciekną, może zostaną zesłani gdzie indziej to pomagało im nie załamać się i się nie poddać. Przez tą całą sytuacje każdy myślał tylko o sobie, nie ufał nikomu, przetrwała tylko miłość do dzieci, każda matka chciała żeby to jej dziecko się najadło, żeby miało ciepło i żeby to ono przeżyło.

To dzięki takim historiom które są oparte na faktach zaczynamy doceniać to co mamy i w jakich czasach żyjemy, nabieramy też szacunku do starszych osób które pamiętają czasy i do tej pory nie mogą o nich zapomnieć. Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.