Dom Nieba i Oddechu. Księżycowe Miasto. Tom 2. Część 1

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

PREMIERA 1 CZERWCA

Długo wyczekiwana przeze mnie książka będzie miała premierę już 1 czerwca. Bardzo szanuję twórczość Sarah J. Maas i nie zastanawiam się długo nad tym, czy kupić kolejną książkę, czy rozpocząć kolejną serię, czy czytać po raz –enty te same książki. Cykl Księżycowe miasto był oceniany dość nisko, nawet przez fanów Maas, lecz ja osobiście byłam zauroczona pierwszym tomem, wszystkie niedociągnięcia, słabe opisy scen erotycznych, czy nuda wyzierająca z niektórych stron, odeszły w zapomnienie dzięki stronom pełnym akcji i emocjom, które ta książka wywoływała.

Przy drugim tomie zderzyłam się po raz kolejny z niedociągnięciami i nudą, lecz w dużo większej mierze niż w pierwszym tomie, miałam ogromną nadzieję, że wszystko zostanie naprawione w drugiej części tomu drugiego, lecz strona za stroną, czułam się nieswojo. To nie była Maas, którą lubię, wręcz ubóstwiam. Jak wiecie czytam książki erotyczne, nie przeszkadzały mi sceny takowe w tej książce, w końcu przeczytałam “Dwór srebrnych płomieni” i nie narzekałam na nie aż tak bardzo, lecz tu je czytałam po łebkach. Nie wiem czym jest to spowodowane, mam nadzieję, że autorka podszkoli się w pisaniu scen erotycznych, ponieważ domyślam się, że nie zaprzestanie pisania ich.

“Wydawała się bezbronna i łatwa do pokonania, a jednak sprawiała wrażenie kogoś, kto jednym cichym słowem potrafi wezwać śmierć na swoja obronę.”

Bryce i Hunt wraz z przyjaciółmi zdecydowali się pomóc tym, na których polują Asteri, wiele mogą stracić, lecz Bryce wiedziona sentymentem do swej zmarłej przyjaciółki nie odpuszcza tak łatwo i zagłębia się jeszcze bardziej w sprawę, która wydaje się nie mieć dna. Wojna już nie nadciąga, jest już u bram Lunathionu a Bryce wraz z wiernymi przyjaciółmi wydaje się być w samym jej centrum. Jesienny Król również nie pozwala jej zapomnieć o sobie i o tym, że powinna być mu posłuszna. Samo Hel za to uważa, że wybawicielka miasta pomoże im zgładzić ich największych wrogów w chwili, w której tylko dowie się prawdy, tak pilnie strzeżonej przez Asterii i tej, która wywróci nie tylko światem Bryce.

Odrobinę już ponarzekałam na tę część, tak jak i na poprzednią, lecz musze pochwalić Maas za uknutą intrygę na stronach tej książki. W chwili, kiedy fabuła się rozkręca, w końcu otrzymujemy dużo akcji, w tej chwili w końcu czuję spod czyjego pióra wyszła ta książka. A zakończenie…. Co to było za końcówka. Dwie strony czytałam kilka razy i za każdym razem miałam ciarki. Pół nocy zastanawiałam się co jeszcze autorka wymyśli, jak rozwiążę to co tak pomysłowo zagmatwała. W chwili gdybym mogła ocenić tylko ostatnie 150 stron moja ocena przekroczyła by 10 w dziesięciopunktowej skali, lecz biorąc pod uwagę resztę książki daje jej zaledwie 8, mogłabym mniej, lecz cenię autorkę i wiem, że każdemu może się przytrafić gorsza książka. Nie będę skupiać się na rozkładaniu charakteru bohaterów na czynniki pierwsze, bo mimo mojej oceny autorka naprawdę potrafi pisać dobrze a bohaterowie jej książek są złożeni i bardzo dużo wnoszą do fabuły, i nie mówię tu tylko o protagonistach.

Jeśli jesteście w stanie wybaczyć autorce kulawe podejście do scen erotycznych i odrobinę nudnych wątków to polecam wam nie tylko tą część, lecz całą twórczość Sarah J. Maas, ponieważ dzięki “Domu nieba i oddechu część 2” wchodzi swoją twórczością na kolejny poziom. Trzymam kciuki za nią i wierzę, że nie zagubi się w tym co rozpoczęła w tej książce i kolejny tom zwali mnie z nóg, tak jak te dwie strony z zakończenia, po których musiałam się przejść, by ułożyć sobie wszystko w głowie. Za książkę do recenzji dziękuję bardzo wydawnictwu Uroboros.

Bryce Quinlan i Hunt Athalar próbują wrócić do normalności. Bohaterowie, którzy uratowali Księżycowe Miasto, są zmęczeni. Po dramatycznych wydarzeniach marzą o normalnym życiu. Pragną zwolnić tempo. Pomyśleć o sobie. O przyszłości.

Asteri do tej pory dotrzymywali słowa, zostawiając tych dwoje w spokoju. Jednakże w miarę narastania buntu przeciwko Asteri władcy nasilają represje. Kiedy Bryce, Hunt i ich przyjaciele zostają wciągnięci w plany rebeliantów, stają przed wyborem: milczeć, gdy inni są uciskani, albo walczyć o to, co słuszne. Pokorne milczenie nigdy nie było ich specjalnością…

***

O ile „Dwory” Maas uwielbiam, tak w przypadku „Księżycowego miasta” mam pewien problem. Dotyczy on głównie pierwszych części, które w moim odczuciu są zbyt przydługawym wstępem. Takie same odczucia miałam po przeczytaniu „Domu Ziemi i Krwi. Część I”. Wynudziłam się niesamowicie podczas jej lektury i odkładałam w czasie sięgnięcie po część drugą. Podobnie jest w przypadku „Domu Nieba i Oddechu. Część I”.

Jak znam Maas, to w II części odpali niezłą bombę i sprawi, że ciężko będzie mi się po niej pozbierać. Nie zmienia to jednak faktu, że aby na to zasłużyć, trzeba przebrnąć przez część pierwszą, która w moim odczuciu jest zwyczajnie nudna.

Ten podział tomów, na dwie części wywołał wiele kontrowersji. Część czytelników czuje się oszukana, bowiem za granicą książki te wydawane są w jednym tomie. Ten podział nie wpływa dobrze również na ocenę tej serii. Gdy czytałam pierwszy tom, to I część oceniłam na 4/10, a II na 8/10. Ogromny przeskok, prawda? Czuję jednak, że w przypadku „Domu Nieba i Oddechu” będzie podobnie.

Przyznaję, że miałam kilka podejść do tej części. Mnogość postaci i wydarzeń (w większości powtarzanych z pierwszego tomu) zwyczajnie mnie przytłaczała, co skutkowało tym, że sięgałam po coś innego. Tym razem historia urywa się w dość nudnym momencie, a więc nie ma we mnie takiej chęci, by od razu sięgnąć po kontynuację. Wręcz przeciwnie – potrzebuję odpoczynku od zagmatwanej historii Maas i chyba przerzucę się na coś lżejszego…

Moja ocena: 5/10

Historia rozwija się powoli – z początku śledzimy przede wszystkim rozterki Bryce dotyczące jej nowej codzienności. To leniwy wstęp pozwalający poznać nam spokojne życie głównej bohaterki. Im bliżej końca pierwszej połowy historii, tym akcja się zagęszcza. Pojawiają się nowi bohaterowie, nowe wątki fabularne, które sprawiają, że czytelnik wciąga się coraz to mocniej.

Im bliżej było końca tej części, tym chętniej przerzucałam kolejne strony. Dotarłszy do końca, bardzo chciałam wiedzieć, co będzie dalej, zatem polecam wstrzymać się z lekturą aż wejdzie się w posiadanie obu części „Domu nieba i oddechu”.

”Księżycowe Miasto. Dom Nieba i Oddechu cz.1 ”

Chyba każdy wielbiciel fantastyki zna książki Sarah J. Maas. Czytałam i pokochałam zarówno jej Dwory jak i Szklany Tron. To autorka z nieprzeciętnym talentem i niesamowitą wyobraźnią. Jej książki pełne są akcji , zaskakujących wydarzeń i ... namiętności.

"Dom Nieba i Oddechu" to drugi tom serii Księżycowe Miasto choć trzecia książka, bo autorka pisze tak grube tomy, że Wydawnictwo Uroboros, wydaje je w dwóch częściach.

"Dom Ziemi i Krwi" pozwolił nam poznać bliżej Bryce Quinlan i Hunta Athalara - dwóch skrajnie różnych bohaterów, których połączył wspólny cel - razem uratowali Księżycowe Miasto ale też wyjątkowo intensywna chemia. Zabili również w tamtym tomie dwoje archaniołów i niespodziewanie , nie ponieśli konsekwencji. I bardzo dobrze, bo zarówno Micah jak i Sandriel na tę śmierć zdecydowanie, zasłużyli. Bohaterowie liczą na odrobinę normalnego życia jednak chyba nie mają na to szans.

Ten tom zaczyna się od opisu wydarzeń, które mnie nieco zdezorientowały. Nowi bohaterowie, nie miałam pojęcia jaki mają związek z tymi z poprzedniego tomu ale okazało się, że prolog jest bardzo istotny i najlepiej uważnie go czytać bo każdy szczegół ma wpływ na dalsze wydarzenia w tej książce.

Mimo, że od śmierci Daniki i reszty jej watahy wilków , minęło już kilka miesięcy, Bryce na każdym kroku dowiaduje się jak niewiele wiedziała o swojej przyjaciółce. Wiele wskazuje na to, że była zupełnie inna niż myślała. Także jej ojciec - Jesienny Król - daje się tu lepiej poznać i niestety z jak najgorszej strony. Zorganizował córce ...zaręczyny z Księciem Avallen - Cormakiem. Fae wzbudzający niemało niechęci w Bryce oraz jej przyjaciołach , niespodziewanie okazuje się ważnym sprzymierzeńcem w kolejnej walce jaka czeka naszych bohaterów.

"Tak właśnie postępują Asteri. Taka jest prawdziwa rzeczywistość Midgardu. Łudzimy się, że jesteśmy wolni, potężni, prawie nieśmiertelni. Ale kiedy przychodzi co do czego, okazujemy się tylko ich niewolnikami. Ta iluzja może się szybko rozprysnąć."

Tak wiele założeń , tak wiele elementów uznawanych za oczywiste w życiu w Księżycowym Mieście, staje pod znakiem zapytania. Moc Asteri, życie po śmierci - czy wszystko to czego uczyli się bohaterowie, o czym byli przez wiele lat swojego życia przekonani, jest tylko mitem ? Bajką, która jest im wmawiana by dali sobą manipulować? O co tym razem będą walczyć bohaterowie tej serii ? Jacy przeciwnicy na nich czekają ? No i jacy sprzymierzeńcy są po ich stronie ?

Wiele, wręcz bardzo wiele odpowiedzi na te pytania otrzymujemy w tej części ale też wiele pozostaje bez odpowiedzi i liczę na to, że otrzymam ją w dalszym ciągu tej historii. Wpadły mi w oko recenzje, w których czytelnicy narzekali na zbyt wiele scen erotycznych pomiędzy Bryce a Athalarem. Nie wiem skąd takie narzekania, bo naprawdę czuć napięcie między nimi ale samych zbliżeń jest co kot napłakał. Ale i sam kot odgrywa niemałą rolę w tej historii. Kto czytał poprzedni tom, będzie wiedział o co chodzi 😉

Jakby nie patrzeć, mi się ponownie podobała książka, którą otrzymałam . Jak dotąd autorka mnie nie zawiodła i mam szczerą nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie. Zakończenie otwarte na kontynuację rozpoczętych tu wątków ale nie pozostawia z tym uczuciem, że już, w tej chwili, muszę mieć ciąg dalszy. Nie jest urwane w trakcie najistotniejszych wydarzeń, jak to często bywa. Ale mimo to nie mogę się doczekać tego jakie dramaty się rozegrają w drugiej części . W końcu pierwsza część "Domu Nieba i Krwi" też była łagodna ,a druga ... Przepełniona akcją i wydarzeniami niesamowicie trzymającymi w napięciu. Polecam Wam serdecznie zarówno te serie , jak i pozostałe książki Sarah wydane przez Wydawnictwo Uroboros oraz dziękuję wydawnictwu za współpracę jak i egzemplarz do recenzji ❤️

Bryce i Hunt po wydarzeniach z poprzedniego tomu, chcą zdecydowanie zwolnić i nacieszyć się wolnością. Starają się dotrzymać słowa dane Asteri i unikają kłopotów i sensacji. Nie jest im jednak dane nacieszyć się swobodą, ponieważ zostają wciągnięci w plany rebeliantów. Muszą zadecydować czy chcą się w to zaangażować czy pozostać w ukryciu, a znając bohaterów, wiadomo jaką decyzję podejmą. Czy uda im się zapobiec kolejnej wojnie? Jakie plany mają rebelianci? Z czym tym razem przyjdzie im się zmierzyć?

Powiem tak, jakoś szczególnie nie czekałam na kontynuację. Dla mnie ta historia mogła się już zakończyć. Jednak zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Nie spodziewałam się, że autorka poprowadzi historię w takim kierunku i teraz z niecierpliwością chce, by kontynuacja wpadła mi w łapki. Co tym bardziej było zaskakujące to to, iż tutaj nie ma aż tak dużo akcji. Raczej w tym tomie trochę zwalniamy, bardziej skupiamy się na kwestiach politycznych i rozwiązujemy zagadki.

Jeśli chodzi o bohaterów, to również przeszli pewną przemianą. Bryce przestała być taka spontaniczna i wybuchowa. Zwolniła tempo i przemyśla swoje decyzje. Choć czasami, jej znany charakterek, daje o sobie znać to już nie jest tak nieracjonalny. Na początku dowiadujemy się także o układzie, który ustaliła z Huntem, co także mocno mnie zaskoczyło i to w pozytywny sposób. Zaś jeśli chodzi o anioła, to po tym co zrobił wcześniej spokorniał i jeszcze bardziej stara się zachować spokój i nie szaleć. Rozumie jakie mogą być konsekwencje. Jednak jego uczucia powodują, że podejmuje ryzyko i łamie kilka zasad.

Jest również zaskoczona tym, że nie było w niej dużej ilości scen seksu. Autorkę kojarzę raczej z dużej ilości i dokładnie opisanych scen erotycznych. Tutaj było tego naprawdę niewiele. Skupiany się na poszukiwaniach, zbieraniu informacji i rotacji elity rządzącej. Może nie było tutaj tak dużo akcji i krwawych walk, ale pomimo tego czytało się ją naprawdę dobrze i szybko wciągała. Strony uciekały mi z zawrotną szybkością. Nie byłam przekonana do tej serii, ale po tym tomie jest pozytywnie nastawiona, że rozwinie się na wciągającą serię.

Dlatego jeśli czytaliście poprzednie części i może nie do końca przekonaliście się do niej, to jestem żywym dowodem na to, iż warto dać jej szansę i spróbować z kontynuacją. Ja już zacieram rączki, że zaraz pojawią się dalsze losy bohaterów i będę mogła je poznać. Zapowiada się ona naprawdę dobrze i aby mam nadzieję, że nie rozwinie się ona w złym kierunku. Także z mojej strony mogę ją Wam polecić i zachęcić do dania jej szansy!

Siedziałam jak na szpilkach oczekując dalszej części cyklu Księżycowe Miasto. Sarah. J. Mass jest znana z tego, że jej książki są długie, przemyślane, zawierają literackie opisy uczuć i miejsc, w których znajdują się bohaterowie. Lubię je czytać, chociaż wiem, że jest grupa czytelników, która woli „krótko, zwięźle i na temat”, u mnie ta zasada jest elastyczna. W przypadku książek Maas czy dotyczą one Velaris, czy akcja toczy się w Lunathionie, po prostu je uwielbiam i żadna długość dla mnie nie będzie wystarczająca. Relacja Hunta i Bryce mi się podobała i byłam ciekawa, do czego doprowadzi. Świat Urban fantasy w oczach Sarah J. Mass jest bardzo ciekawy i skrupulatnie czekam na więcej, aby dogłębniej go poznać.

Główną bohaterką książki „Dom nieba i oddechu. Część 1” jest Bryce Quinlan w połowie Fae, w połowie człowiek, zamieszkująca Księżycowe Miasto, w którym można spotkać wiele różnych magicznych istot. Odkąd poznaliśmy ją w „Domu ziemi i krwi” minęło trochę czasu, wiele się wydarzyło i zmieniło. Bryce wspólnie z Huntem uratowali Lunathion parę miesięcy temu. Nikogo nie powinien dziwić fakt, że postanowili odpocząć od takich ekscesów i zająć sobą. Zbudowaniem głębszej relacji, dotarciem się i trzymać jak najdalej od kłopotów. Niestety z tym już jest gorzej, zupełnie jakby one same ich szukały. Bryce i Hunter wplątali się w sprawę z rebeliantami, za sprawą otrzymanych informacji czują się w obowiązku, aby zareagować. Kiedy sprawy zaczynają bardziej się komplikować problemem staje się zaufanie, nie każdego powinno się nim obdarzyć, prawda? Przez ten cały czas starali się nie zwracać uwagi Asterich, a teraz przez Thariona stają się wplątani w intrygę, którą nie tak łatwo będzie porzucić. Co postanowi Bryce? Czy wspólnie z Huntem będą się starali położyć kres temu szaleństwu? Którą należy objąć stronę?

„Dom nieba i oddechu. Część 1” mnie nie zawiódł, ba Sarah J. Mass tego nie zrobiła. Akcja powieści jest tak wciągająca, że nie sposób się było oderwać od książki, chociaż nie działo się tutaj nic łeb na szyję, na wszystko przyszedł odpowiedni czas i miejsce. Z radością poznałam zupełnie nowych bohaterów, jak i wróciłam do tych poznanych wcześniej. Klimat każdej powieści tej autorki jest niepowtarzalny, po prostu potrafi ująć czytelnika swoim piórem i niesamowitą wyobraźnią. Czy można dopatrzeć się tutaj lekkiej schematyczności? Być może, jednak jest ona ukazana w taki sposób, że mimo wszystko potrafi zaskoczyć. Nie jest tak do końca tym samym, dostaje nieco świeżości. Do tego nas właśnie przyzwyczaiła Sarah J. Mass, zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdemu pewnie książka się spodoba, jednak ja jestem nią zachwycona. Nie mogę się doczekać, kiedy pojawi się kolejna część, bo zakończenie było zaskakujące. Podsyciło moją ciekawość, tą książkę się pochłania i nie ma dość. „Dom nieba i oddechu. Część 1” nie grozi „przejedzeniem”, nie będziecie mieć z tego powodu niestrawności i innych problemów gastrycznych, jedynie niedosyt spowodowany oczekiwaniem na więcej.

Z wielką niecierpliwością czekaliśmy na kontynuację losów bohaterów nowej serii od Sarah J. Maas. Jeszcze przed premierą w głowie pojawiały się pytania czy na pewno spełni nasze oczekiwania, czy okaże się lepsza od poprzedniczki, czy zaskoczy nas czymś nowym oraz niepowtarzalnym? Liczyliśmy na historię niezawodną tak jak wszystkie tej autorki a wszystkie nadzieje z nawiązką spełniły się w drugim tomie serii Księżycowe Miasto.

Wkraczamy w sam środek wielkiej przygody, więc odradzam sięgać po ciąg dalszy bez znajomości wcześniejszych wydarzeń. Tutaj, jak to w przypadku książek autorki bywa, pojawia się ciąg przyczynowo-skutkowy, jedno wydarzenie jest wynikiem drugiego i na tej podstawie buduje się wielopoziomowa, wielowarstwowa całość złożona na liczne pomniejsze wątki, które w rezultacie dogłębnie relacjonują wydarzenia z jakimi muszą mierzyć się główni bohaterowie.

Bryce Quinlan i Hunt Athalar po ostatnich wydarzeniach próbują złapać oddech i wrócić do normalności. Tylko czy mają na to w ogóle czas? Owszem, uratowali Księżycowe Miasto i zasługują na brawa oraz odpoczynek, ale w ich życie wpisana jest również przygoda oraz nieustanne niebezpieczeństwo. Rośnie bunt, pojawiają się rebelianci a Asteri niekoniecznie dotrzymują obiecanego słowa. Bohaterom przyjdzie więc ponownie porzucić wszystko i opowiedzieć się po jednej ze stron na nowo licząc, że i tym razem wygrają tą nierówną walkę.

Nowa seria od Sarah J. Maas dedykowana jest tym razem starszym czytelnikom i to faktycznie się czuje. Jest więcej rozlewu krwi, więcej drastycznych momentów, konkretnych opisów i mniej ogłady w przypadku niektórych bohaterów. Muszę jednak przyznać, że bardzo podoba mi się ta nowa odsłona autorki i seria już od pierwszego tomu zdobyła moje uznanie pod względem podjętego tematu czy ogólnego dopracowania, ponieważ wszystko w tej historii mi odpowiada od wyjątkowo dobrze przedstawionej kreacji bohaterów, przez różnorodne emocje na wielkiej przygodzie kończąc.

Sarah J. Maas nie zwalnia tempa i jak zawsze porywa nas w wir wielkiej przygody. "Dom nieba i oddechu" podzielona została na dwie części, więc to dopiero początek nowych wydarzeń w życiu bohaterów, ale już ta część wystarczyła, by zaostrzyć mi apetyt na więcej. Wszystko w tej powieści wydaje się być na swoim miejscu a świat przedstawiony pobudza naszą wyobraźnię do pracy na najwyższych obrotach. Oto zupełnie nowa odsłona autorki, ale jakże dobra i pomysłowa.

"Bryce miała wrażenie, jakby jej umysł wypełniła niespokojna ciemność, przeszywana przebłyskami myśli, niczym spadającymi gwiazdami. Jak mogła się łudzić, że zdoła się na zawsze zaszyć w mysiej dziurze, gdzie nikt jej nie zobaczy? Szczerze pragnęła zastosować się do nakazu Asteri i prowadzić zwykłe, spokojne życie, ale najwyraźniej reszta świata miała wobec niej inne plany. I wobec Hunta."

Bryce Quinlan i Hunt Athalar powracają! Po uratowaniu Księżycowego Miasta próbują żyć normalnie i planować przyszłość. Jednak wraz ze zwiększającym się buntem przeciwko Asteri, Bryce i jej przyjaciele są wciągani w plany rebeliantów. Przysięgali milczeć, tylko czy będzie to możliwe, kiedy znowu zostają wrzuceni w wir niebezpiecznych zdarzeń?

Czekałam na kontynuację serii o Księżycowym Mieście, ponieważ dwie części pierwszego tomu bardzo mi się spodobały. Łatwo jest się wciągnąć w świat wykreowany przez Sarah J. Maas, a bohaterowie, których mamy przyjemność znać przyprawią o szybsze bicie serca. Nie tylko jesteśmy świadkami niebezpiecznych sytuacji, powrotów do bolesnej przeszłości, ale także cudownej przyjaźni czy miłosnych przekomarzań Quinlan i Athalara. Co ciekawe, autorka postawiła na rozszerzenie wątku Ruhna, brata Bryce, a to dodatkowo plusuje w odbiorze książki, ponieważ jest to jedna z bardziej intrygujących postaci tej serii.

Bohaterowie prędko nie zaznają normalności. Bryce poznaje nowe fakty o swojej zmarłej przyjaciółce Danice, co popycha ją do podjęcia gry dotyczącej spisków władców. Coś czuję, że to, co mamy w pierwszym tomie Domu nieba i oddechu, to przedsmak wydarzeń, które czekają nas w drugiej części. Tu też nie ma nudy, ale można odczuć, że jest to dłuższy wstęp do kolejnych wydarzeń na które musimy chwilę poczekać.

Nie brakuje ciętych ripost, przekleństw, gorętszych momentów, które dodają książce pikanterii, ale na szczęście nie jest to przesadne i czyta się ze smakiem. Autorka ma przyjemny styl, przez co te ponad 500 stron czyta się bardzo szybko. Oczywiście zanim sięgniecie po tę książkę, radzę przeczytać poprzednie części, by znać od początku historię Bryce i wydarzenia, które doprowadziły ją do miejsca, w którym aktualnie się znajduje. Ze swojej strony polecam i czekam na więcej!

"Księżycowe miasto - Dom nieba i oddechu" część 1 autorstwa Sarah J. Maas to drugi tom podzielony w przekładzie polskim na dwie części, w którym poznajemy dalsze losy Bryce, Hunta oraz pozostałej paczki.

Sarah J. Maas powraca do schematu z serii "Szklany tron" stosując w swojej pozycji narrację wieloosobową, w tym narrację z perspektywy nowo wprowadzonych postaci.

Fabuła tej książki ma naprawdę wielki potencjał i mam nadzieję, że tak jak w przypadku drugiej części pierwszego tomu "Księżycowego miasta" akcja nabierze tempa i autorka zdoła zaskoczyć czymś więcej swoich czytelników, podsuwając im przy tym wiele mylnych tropów pod nos.

Wątek kryminalny w drugim tomie skupia się w głównej mierze na ukrywającym się przed Asteri oraz opozycyjnym ruchem - Opionem, rodzeństwie, dysponującym niewyobrażalnie potężną mocą, która może odwrócić losy trwającej od wieków wojny i zaburzyć ściśle panującą w Księżycowym mieście hierarchię.

Jestem bardzo zaintrygowana kierunkiem, w którym zmierza fabuła i sposobem, jakim zakończyła się ta historia, dlatego z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji, która już w czerwcu ukaże się za nakładem wydawnictwa Uroboros.

Fani pierwszego tomu będą zachwyceni powrotem ukochanych bohaterów i ich rozbrajającymi na łopatki sarkastycznymi ripostami.

Wątek romantyczny z poprzedniej części również zostaje lepiej rozwinięty, ponieważ napięcie pomiędzy Bryce a Huntem nieustannie narasta.

Kolejne spotkanie z twórczością Maas uważam za owocne!

Polecam i zachęcam do lektury wszystkich miłośników twórczości tej autorki!

Zacznijmy od początku.

Całkiem niedawno wrzucałam recenzję 1 tomu, który całkowicie mnie urzekł i nie mogłam się doczekać kolejnej części. I bardzo się cieszę, że przed sięgnięciem po “Dom Nieba i oddechu” przeczytałam jeszcze raz poprzednią część. Ta seria jest naprawdę zagmatwana i po długim odstępie czasu pomiędzy czytaniem tych części wiem, że ciężko byłoby mi się połapać w tym wszystkim.

Jednak to zagmatwanie, nie jest minusem. Tak naprawdę widać w tym dopracowanie oraz szczegółowość.

Książka rozpoczyna się spokojnie i się przez nią płynie. Nasi bohaterowie zaczynają powoli wracać do normalności. Chcą zapomnieć o wszystkich złych wydarzeniach, a skupić się na tych dobrych. Jednak czy da się pozostać niezauważonym, podczas gdy ogrom intryg puka do drzwi? Jeden moment, a wszystko zostaje wyjawnione. Już nie można czuć się bezpiecznie, a historia zatacza koło. Pojawia się więcej namiętności, więcej akcji, brutalności. Wszystko czego dokładnie pragnęliśmy.

W tej części mamy dodatkowo dwie perspektywy: Tharion oraz Ithana. Ogólnie to jestem przyzwyczajona do takich zabiegów po przeczytaniu “Szklanego tronu”, no ale niezbyt go lubię. Jednak jak już akcja dobiega do maksymalnego stopnia to nagle bęc - inna perspektywa, która nie należy do poprzedniej akcji. Jest to okropnie denerwujące, a czasami nawet wprowadza ogromny chaos.

Z początku akcja się niesamowicie dłuży, żeby pod koniec lekko przyśpieszyć, no ale wiecie to jest pierwsza część, więc jakieś zaskoczenie musiało zostać zachowane na drugą.

Jednak w jednym i dużym aspekcie nie mogę narzekać. Relacja Bryce i Hunta się rozpędza. Pojawia się większa namiętność, większe napięcie. Niby obydwoje chcą zwolnić, ale i tak ich do siebie ciągnie. To jak troszczą się o siebie, a później przekomarzają wprawia serce w szybsze tętno. Z każdą stroną boimy się też tego co może się stać, bo ten kto zna twórczość SJM to wie, że może być rollercoaster emocjonalny.

Były też sceny, w których DOSŁOWNIE piszczałam. No nie mogłam się powstrzymać, ale jakbyście wiedzieli co tam będzie…

Z każdą nową stroną uwielbiałam tą książke jeszcze bardziej. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam, bo odkryłam coś cudownego.

Jak w poprzednich częściach przekleństw było więcej, tak tutaj jest ich mniej. Jedno co się nie zmieniło to moja chęć poznania tego co będzie dalej.

Kolejna porywająca część serii fantasy, która zachwyca od początku. Kiedy zacząłem swoją przygodę z tym cyklem, wiedziałem, że przeczytam każdy następny tom. Mogę też stwierdzić, że ponownie się nie rozczarowałem. Zostały spełnione wszystkie moje wymagania i powieść na jakiś czas przeniosła mnie gdzie indziej.

Kontynuacja rozpoczętej wcześniej historii wypadła nadzwyczaj dobrze. Podczas czytania przyda się trochę uwagi, ponieważ autorka potrafi stworzyć skomplikowaną fabułę. Nie jest to oczywiście zarzut, tylko zaleta. Jest sporo ciekawych wątków i rozwiązań. Sarah J. Maas zadbała też o wyborną akcję. Wszystkie te składniki czynią powieść intrygującą i wpływającą na wyobraźnię. Doskonale zostały dalej poprowadzone wydarzenia i książka idealnie wpisuje się w serię. Polecam ją przeczytać i zainteresować się tym cyklem.

Spokój bywa przereklamowany, zwłaszcza gdy jest jedynie pozorny. Niby wszystko jest w porządku i nie ma się czym martwić, a przeszłość to już jedynie bolesne wspomnienia. Zagrożenie, te znane i hipotetyczne, są dalekie, nic nie wskazuje na to, by nowe niebezpieczeństwo dało o sobie znać, natomiast stare wydają się być pod kontrolą. Jednak wcale nie tak powoli, lecz za to nieubłaganie coś zbliża się i nie wróży nic dobrego … Niektórzy przyciągają kłopoty jak magnes, nawet jeśli starają się unikać ich jak mogą lub może one ich kochają, chociaż to uczucie nieodwzajemnione?

Cisza przed burzą czy może wreszcie upragnione zejście na bok głównego nurtu i po prostu zwykła codzienność? Bryce i Hunt niewiele pragnęli więcej jak to ostatnie, w końcu udało im się to osiągnąć lub raczej wciąż do tego dążą. Trudno im i reszcie zapomnieć kim są oraz do czego są zdolni jeśli zajdzie taka konieczność, bo wtedy stawiają na szali wszystko. Teraz mogą cieszyć się tym, co udało im się osiągnąć, ale wiedzą jaką cenę zapłacą jeśli złamią zasady. Tyle, że rzadko żyli w zgodzie z nimi, zwłaszcza jeśli oznaczała godzenie się na zło. Tym razem mają więcej do stracenia, siebie i przyszłość, którą właśnie zaczęli budować. Jednak wojowniczej natury nie da się schować, a to, co za nimi także przywołuje wspomnienia, nie pozwalające zapomnieć o prawdziwym powołaniu. Przeciwstawienie się potężnym wrogom oznacza jedno – znowu staną na pierwszej linii wojny, która jest podstępna i gdzie reguły wciąż się zmieniają. Tajemnice, jakich istnienie odkryli jeszcze mocniej wkręcają ich w konflikt, sięgający daleko w przeszłość i mający wpływ na przyszłe losy, także Bryce i Hunta. Co przyniosą tej dwójce decyzje, jakie podjęli, czy walczą w słusznej sprawie?

Pewne książki już prologiem zapowiadają, że będziemy niecierpliwie wyglądać chwili gdy sięgniemy po drugą część. Tak jest w przypadku książek Sarah J. Maas, tym razem uczucie to jest jeszcze silniejsze i jeśli dopiero zaczynacie czytelniczą przygodę z jej twórczością to w bonusie ta chęć przełoży się na wcześniejsze tytuły. Każdy kolejny rozdział „Księżycowego Miasta. Domu Nieba i Oddechu” coraz bardziej wciąga nas w opowiadaną historię, chociaż wydaje się, że bardziej już się nie da, ale zaczynamy następny i znowu poziom emocji podnosi się. Pisarka doskonale opanowała podsycania zainteresowania czytających, ale także odrywania ich od tu oraz teraz i przenoszenia wprost do stworzonego przez siebie świata. Nie inaczej jest i tym razem, kiedy już zaczynamy być prawie pewni jak potoczy się dalszy okazuje się, iż nic z naszych przypuszczeń nie sprawdza się, a wersja autorska jest o niebo doskonalsza i bardziej nieprzewidywalna. Zagadkowy prolog jest doskonałą zapowiedzią klimatu jaki będzie towarzyszył nam podczas całej lektury, kolejne dawki tajemnic w odpowiednich momentach jeszcze zwiększają i tak już niemałe zaciekawienie. Tak naprawdę scenariuszy jak potoczą się losy bohaterów jest wiele, każdy jest równie prawdopodobny, lecz Sarah J. Maas zawsze zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie. „Księżycowe Miasto. Dom Nieba i Oddechu” ma w sobie każdy z elementów, sprawiających, że czytanie przypomina niekończącą się przygodę, nieobliczalną, pełną zwrotów akcji, którą czytelnicy chcieliby przedłużać jak najdłużej. Wpływ na to mają również postacie, wciąż umiejący pokazać się od całkiem innej strony, wprawić w zdumienie i łączący wątki w niezapomnianą całość.

"Dom Nieba i Oddechu" jest drugim tomem cyklu Księżycowe Miasto Sarah J. Maas. Tak, jak poprzedni tom, czyli "Dom Ziemi i Krwi", ten również został podzielony na dwie części. Czy słusznie? Według mnie niekoniecznie, ponieważ gdyby połączyć je w całość, owszem, wyszedłby niezły grubasek, ale bez przeszkód dałoby radę mu podołać. A tak, trzeba czekać aż do początków czerwca, by poznać zakończenie.

Powyższe słowa jednak zupełnie nie wpływają na odbiór fabuły, która - tak swoją drogą - była wręcz elektryzująca. Z ogromną przyjemnością wróciłam do Lunathionu, gdzie razem z Bryce Quinlan oraz Huntem Athalarem przeżywałam niebezpieczne przygody, próbowałam odnaleźć zaginionego nastolatka, Emile'a, wykazującego ogromną moc, a także byłam świadkiem rebelianckich czynów. O żarze i gęstej atmosferze między głównymi bohaterami nawet nie wspomnę, ale zdradzę, że bywało gorąco.

Po wydarzeniach z "Domu Ziemi i Krwi" do Bryce powoli dochodzi świadomość bycia jedną z najpotężniejszych osób w Księżycowym Mieście. Jako Gwiezdna Księżniczka musi zmierzyć się z własnym statusem oraz wymaganiami, jakie postawił przed nią ojciec, Jesienny Król. Oczekiwania wobec dziewczyny wzrosły, ale Bryce marzy wyłącznie o odrobinie spokoju i o... Huncie.

Zakopanie się w marzeniach o Upadłym Aniele może być jednak ciężkie, skoro na oczach Bryce zaczyna kwitnąć rebelia wobec Asteri. Dodatkowo do miasta przybywa Cormac, Fae z innego rodu, któremu przyrzeczono rękę Quinlan. W międzyczasie w progu drzwi mieszkania Bryce pojawia się Ithan, dawny przyjaciel i członek Watahy Diabłów. A to zaledwie kapka spraw, które powoli dążą do wybuchu...

"Dom Ziemi i Krwi: Sarah J. Maas to fantasy pełną gębą, od której ciężko się oderwać. Lekki, niezawiły styl pozwala lepiej się wczuć oraz dokładniej rozumieć momentami bardzo pokręconą fabułę (w dobrym tego słowa znaczeniu). Ani przez moment nie jest nudno, ponieważ Bryce niemal na każdym kroku napotyka problemy.

W drugim tomie "Księżycowego Miasta" autorka pozwala nam lepiej poznać drugoplanowe postacie, które wprowadziła na początku. Czytelnicy poznają, jak wygląda codzienne życie Thariona, Ruhna, a także Ithana. Oczywiście, dodatkowo pojawia się wiele nowych bohaterów, zwłaszcza tych z założenia złych i groźnych, przez co czasami robi się poważniej.

Największym zaskoczeniem w książce był wątek rebeliancki. Nie wiem, jak Wy, ale ja osobiście uwielbiam, kiedy w powieściach fantasy przewijają się podobne klimaty. W ogóle zachwyca mnie pomysł obalania władzy (jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi :D), ponieważ dodaje on pikanterii fabule oraz ciągłej niepewności czy strachu, że bunt wyjdzie na jaw. W każdym razie pomysł rebelii był dopiero wdrażany małymi kroczkami, ale czuję w kościach, że w następnej części Maas da do wiwatu.

Jeśli chodzi o wady, to znalazłam kilka. Przede wszystkim nierealność wszechmocy oraz wyjątkowego szczęścia występujących u Bryce. Dziewczyna niemal na każdym kroku ma do zrobienia zadanie wagi państwowej, ale wszystko przychodzi jej bezproblemowo. A przynajmniej zawsze wychodzi z opresji bez szwanku albo jeszcze potężniejsza, co odrobinę mnie irytowało. Dodatkowo każdy bohater płci męskiej kocha, skrycie wzdycha bądź uwielbia Bryce, co zakrawa o totalny irracjonalizm.

Ostatecznie jednak "Dom Nieba i Oddechu" polecę, ponieważ świetnie się bawiłam podczas lektury, która pozwalała całkowicie uciec w świat wyobraźni. Uwielbiam tematykę aniołów, zmiennokształtnych oraz rebelii, dlatego czytałam z ogromnym zaangażowaniem i radością. Sarah J. Maas napisała magiczną historię, w jakiej nie zabrakło ani humoru, ani akcji, ani emocji. Wszak kto nie lubi książki o miłości, walce z niesprawiedliwością, kryminalnymi zagadkami oraz dużą dozą śmiechu? :)

27 kwietnia będzie miała premierę książka, na którą czekałam prawie 2 lata. Jestem ogromną fanką twórczości Sarah J. Maas, moje półki uginają się od książek jej autorstwa, posiadam również kolorowanki z dwóch serii, które pokochałam i ciężko mi wybrać, która z nich jest najlepsza. Właśnie dwa lata temu moja ulubiona autorka wydała kolejną książkę, w której zaprosiła nas do magicznego świata Fae zmiennokształtnych i aniołów. Mowa tu o serii Księżycowe miasto, pierwszy tom “Dom ziemi i krwi”, który w polskim wydaniu został podzielony na dwie części, zachwycił mnie, rozszarpał moje serce i długo nie mogłam się pozbierać po tej lekturze. Mimo iż wyczekiwałam tak bardzo kolejnego tomu, to bałam się, co przyszykowała dla nas autorka, bałam się kolejnych łez i złamanego serca, a dostałam raczej spokojnie płynącą historię, która tylko kilka razy spowodowała u mnie szybsze bicie serca. Muszę nadmienić, że drugi tom “Dom nieba i oddechu” jest również podzielony na dwa tomu i bardzo liczę, że akcja, z której słynie Maas rozpocznie się właśnie w drugiej części. Już za kilka dni premiera pierwszej części “Domu nieba i oddechu” a 1 czerwca otrzymamy kolejną część tej historii i liczę, że jest na co czekać.

“Poczuł ukłucie w sercu. A niech go Solas spali, ona jest gotowa to zrobić - chronić go przed jakąś pieprzoną Archanielicą.”

Bryce Quinlan i Hunt Athalar odpoczywają po burzliwych wydarzeniach sprzed kilku miesięcy. Ona uratowała Księżycowe Miasto a on uratował ją od największego zagrożenia. Asteri obiecali pozostawić ich w spokoju, lecz oni nie mają się wychylać i nikomu zdradzać prawdy o tym co zdarzyło się podczas pamiętnej nocy. Nie dany jest im jednak w pełni zasłużony spokój, rebelia przeciwko Asteri pogłębia się, a Bryce i Hunt zostają wciągnięci w sam jej środek. Czy podejmą wyzwanie i pomogą rebeliantom, tym samym narażając się na gniew Asteri?

“Usiłował nie patrzeć na czarne pudełko leżące na końcu lady. Które zdawało się... wibrować. I wysysać powietrze wokół siebie.”

Moją ogólną ocenę będę mogła dopiero wystawić po przeczytaniu drugiej części, ale już teraz przyznaję, że jestem lekko zawiedziona. Pierwszy tom nie tylko w ogólnej ocenie, ale i pojedyncze części oceniałam bardzo wysoko, ponieważ akcja pędziła od pierwszych stron. Cały czas coś się działo a romans między dwójką głównych bohaterów rozwijał się powoli, na bocznym torze. Tym razem od samego początku autorka akcentuje mocno ich związek, a raczej coś co próbują stworzyć.

Przez całą książkę wyczekiwałam scen z innymi bohaterami, wydawało mi się, że to właśnie oni mają więcej do opowiedzenia i liczę, że z kolejną częścią będę mogła nadal zagłębiać się w historię Rhuna, Cormaca, Thariona czy Ithana.

Maas zadebiutowała książką “Szklany tron” dziesięć lat temu, poprzednie jej serie miały dość łagodnie opisywane sceny erotyczne, teraz po napisaniu kilkunastu książek widać, że autorka dojrzała i stawia na bardziej obrazowe i pikantniejsze sceny w swojej twórczości. Mi osobiście nie przeszkadza ta zmiana, mam nadzieję tylko, że autorka pogłębi swoją wiedzę na temat pisania scen erotycznych, ponieważ niektóre stwierdzenia są słabe, żywcem wyjęte z słabych erotyków.

Bardzo intryguje mnie wątek Daniki, która mimo tego, iż nie żyje, ciągle potrafi namieszać w życiu przyjaciółki. Mimo tego, że Danika i Bryce nazywały się przyjaciółkami ta pierwsza miała pełno tajemnic, a Bryce wydaje się zagubiona w tym fakcie, a nawet i zraniona. Mam nadzieję, że Maas wyjaśni w końcu te wszystkie tajemnice i nie zepsuje postaci Daniki, którą osobiście uwielbiam.

Podsumowując, kocham twórczość Maas, ale tak jak większości autorom i jej zdarzyła się słabsza książka, którą przeczytałam bez większych emocji. To czy ją polecę, czy nie pozostawię sobie na recenzję drugiej części, ale wydaje się mi, że wiele osób sięgnie i tak po tę książkę ze względu na sentyment, który odczuwają w związku z autorką. Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Uroboros.

“Wystarczyły dwa tygodnie, aby fetor stał się jej własną wonią, mylącą czułe nosy wilkołaków.”

Uważam, że naprawdę dobrą decyzją było ponowne przeczytanie pierwszej części Księżycowego Miasta przed rozpoczęciem Domu Nieba i Oddechu. Świat stworzony przed Sarah J. Maas jest strasznie zagmatwany i skomplikowany, ale w tym wszystkim też cudownie dopracowany i szczegółowy. Mam wrażenie, że bez powtórki mogłabym się trochę pogubić w tej historii. Naprawdę polecam przed premierą zrobić mały reread.

„Dom Nieba i Oddechu” przynosi trochę spokoju. Życie naszych ulubieńców powoli wraca do normalności. Z całych sił próbują skupić się na pozostaniu w cieniu, poza radarem Asteri. Usilnie starają się zapomnieć o wydarzeniach sprzed kilku miesięcy i o koszmarze, który przeżyli. Jednak jak długo mogą pozostawać niezauważeni, kiedy spiski i intrygi same przychodzą pod ich drzwi ? Kiedy sekrety zostają ujawnione i zamiast ulgi pojawiają się tylko kolejne niewiadome?
Tak jak w poprzednich książkach Maas, historia zostaje podzielona na coraz więcej perspektyw. W tej części możemy dodatkowo obserwować wydarzenia oczami Tharion i Ithana. I jeśli mam być szczera, jest to chyba jedyna rzecz, która strasznie mnie irytuje w pozycjach tej autorki. Tworzą się przez to przerwy pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami i naprawdę nie wnosi to niczego więcej niż ogólnego chaosu. Akcja jest dość powolna, ale tego się właśnie spodziewałam po pierwszej części drugiej części XD, że będzie to dopiero zapowiedź tego, co wydarzy się w drugim tomie.

Relacja Bryce i Hunta zaczyna nabierać rozpędu, pomimo że oboje z całych sił starają się zwolnić i dać sobie trochę czasu na poznanie siebie nawzajem. Więź, która ich łączy i magnetyzm, który ich do siebie przyciąga, są niezaprzeczalne. Z każdym rozdziałem ich uczucia są coraz bardziej intensywne i wyraziste. Uwielbiam sposób, w jaki się ze sobą przekomarzają i jak bardzo opiekuńczy są wobec sobie. Dlatego tak bardzo łamie mi serce myśl, że to może nie być nasz end game. Ta jedna jedyna Power Couple, za którą będziemy tęsknić po zakończeniu tej cudownej historii. Jednak znając SJM i sposób, w jaki uwielbia pogrywać sobie z uczuciami swoich czytelników, mam przeczucie, że szykuje dla nas jakiś masywny zwrot akcji.

No i na koniec mamy jeszcze księcia Aidasa, który tak bardzo przypomina mi zachowaniem Rhysa…… i, pomimo że pojawił się dosłownie dwa razy, urzekła mnie jego bezpośredniość, bezczelność i tajemniczość. Cały wątek planety Hel jest naprawdę intrygujący i jest w nim naprawdę fajny potencjał w perspektywie kolejnych części.

Niecierpliwie czekam na 2 tom!

Pamiętam, jak jako dziecko czy nawet nastolatka wyobrażałam sobie, że przeżywam niesamowite przygody, że jestem kimś całkowicie wyjątkowym i uratuję jakiś magiczny świat. Obecnie moje wyobrażenia wydają mi się być dość zabawne, ale jednak nadal nostalgiczne i przypominające mi, jak bardzo jestem w stanie oderwać się od świata rzeczywistego, by odbywać przygody we własnej wyobraźni. Jednak też dają rodzaj refleksji, że przecież ci wszyscy książkowi wybawiciele świata wiele poświęcili, wiele wycierpieli. Czy to na pewno takie niesamowite i magiczne?

Bryce i Hunt nareszcie mogą żyć spokojnie. Ważne tylko, żeby pilnowali swoich tajemnic i za bardzo nie udzielali się publicznie. Taka jest cena ich szczęśliwego życia. Tylko wszystko może się zmienić z dnia na dzień. Wystarczy nieodpowiedni gość w domu, parę nieodpowiednich słów, ujawnienie czyjeś tajemnicy, decyzja rodzica. Takie małe sprawy, pozornie nic nieznaczące. Efekty mogą być przerażające. Czy właśnie coś takiego spotka Bryce i Hunta? Czy na pewno są w stanie przemilczeć niektóre niesprawiedliwości? Jak poradzą sobie z wyrzutami sumienia?

Dla mnie jest to wielki powrót po latach do twórczości Sarah Maas. Dotychczas znałam z jej dzieł wyłącznie cztery pierwsze tomy "Szklanego tronu". Moje odczucia co do nich były mieszane, lecz było widać z każdą książką tendencję wzrostową. Dlatego czułam niesamowite podekscytowanie, gdy sięgałam po pierwszą część drugiego tomu "Księżycowego Miasta". Oczywiście czytam w nieodpowiedniej kolejności, ale jak się okazało, to raczej nie miało najmniejszego znaczenia. Czemu? Bo to było tak olbrzymie rozczarowanie, że mam przeczucie, że nic nie było w stanie tego zmienić.

Przez to, że nie czytałam pierwszego tomu, nie do końca umiem odnieść się do całokształtu pomysłu. Nie wiem, od czego tak naprawdę wychodzimy, jednak patrząc na to, co przedstawia ten tom, to cała koncepcja nie podoba mi się, choć jest to w tym wypadku potraktowane wyłącznie subiektywnym odczuciem. Na pewno powieść wyróżnia się niesztampowością i przełamaniem pewnych schematów. W pewnym sensie można to odebrać jako coś pionierskiego, ponieważ Sarah Maas połączyła atmosferę powieści high fantasy z urban fantasy. Do stałych elementów świata fantastyki dołączyła nowoczesność, technologię i rodzaj swojskości. Nie jestem zadowolona z tego połącznia, ponieważ dla mnie to się gryzie.

Natomiast odwołując się do stylu pisarskiego autorki, jestem w dość dużym szoku. Poznałam już parę książek Maas i pamiętam, że ma swoje charakterystyczne elementy stylistyczne i takie, które odpowiadają za klimat. Spodziewałam się właśnie ich, tymczasem dostałam coś całkowicie odmiennego. W pewnym sensie podchodzę do tego z dużą dozą szacunku, gdyż pisarka udowodniła, że umie wyjść poza swoją własną bańkę i tworzyć książki różnorodne. Z drugiej strony Maas ceniłam właśnie za to, co znam z przeszłości, więc poczułam rozczarowanie. Poza tym brakowało mi też opisów, a raczej bardziej rozbudowanych opisów odwołujących się do przyrody, uczuć wewnętrznych bohaterów i kreacji świata. Tym bardziej że i tutaj nastąpiło załamanie konwencji, ponieważ pojawił się język potoczny i według mnie zbyt wiele wulgaryzmów.

Książka pod względem fabularnym niesamowicie mnie nudziła. Akcji było wyjątkowo mało, a bohaterowie przez większość czasu siedzieli w jednym mieszkaniu i rozmawiali ze sobą, i rozmawiali. Wydawałoby się, że wspaniale przedstawiona jest komunikacja, tymczasem określam to jako niepotrzebne roztrząsanie wszystkiego, z którego nic sensownego nie wynika. Wiele elementów było nielogicznych, co dodatkowo zaburzało całość. Ogólnie to zastanawiam się, jakim cudem ktokolwiek jeszcze w tej historii żyje, gdyż dyskrecja, lojalność i racjonalność nie są mocnymi stronami postaci. Poza tym pamiętam, że najnowsze książki Maas zaczęły wywoływać wiele kontrowersji ze względu na sceny erotyczne. Teraz rozumiem to i też należę do grupy, która jest z nich mocno niezadowolona. Większość tych scen czy po prostu różnego typu fantazji była niepotrzebna. Bohaterowie potrafili myśleć o seksie w momentach w moim odczuciu co najmniej niestosownych. I gdyby to się zdarzyło co jakiś czas, nie drażniłoby mnie to. Ale bez wątpienia pożądanie wyznacza tory tej książki oraz odpowiada po części za momenty niespójności, ponieważ przerywało ciągi logicznych powiązań.

Kreacja przedstawionych postaci też okazała się jednym wielkim rozczarowaniem. Przede wszystkim wyróżnia się niedopracowaniem i spłyceniem ich osobowości. Wszyscy bohaterowie są wyjątkowo do siebie podobni i gdyby nie imiona, to nie czułabym niekiedy różnic. Bryce w odbiorze personalnym nie cierpię. Jest irytująca, ponieważ nie posiada za grosz inteligencji, osobowości, a tylko niepotrzebną nikomu brawurę, która naraża innych. W dodatku ta młoda kobieta jest tak rozpieszczona i przesadnie pewna siebie, że wręcz brakuje słów. Hunt na początku wydawał mi się ciekawy i hipnotyzujący, ale niestety przez niedopracowanie jego postaci miałam wrażenie, że co innego dostajemy w słowach, które go opisują, a co innego w jego czynach, co było kolejnym elementem, który zaburzał mi ogólny odbiór całości.

"Dom Nieba i Oddechu" tak bardzo mi się nie podobał, że ciężko mi wyciągnąć jakieś treści w kontekście tematyki. Jednak żadna książka, nawet te o wiele gorsze od tej, nie może nie nieść ze sobą czegoś wartościowego. Dlatego uznałam, że warto w kontekście powieści spojrzeć na przedstawienie polityki i systemu hierarchizacji, który czasami doprowadza do załamania moralnego. Gdy w grę wchodzi nieograniczona władza, brutalność i system klasowy, to jedynie cierpienie może być rezultatem tego wszystkiego. Całość opiera się na tajemnicach, intrygach i niepoddanym sprawiedliwości okrucieństwie. Czy chcielibyśmy żyć w takim świecie?

Drugi tom "Księżycowego Miasta" okazał się dla mnie dość dużą porażką czytelniczą. Dla mnie ta książka ma więcej wad niż zalet i jestem tym zasmucona, ponieważ naprawdę dobrze wspominałam twórczość pisarki. Choć też jestem w stanie zrozumieć, że wiele elementów, które krytykuję i ogólnie traktuję jako wady, dla innych mogą okazać się zaletami. Tutaj wchodzi naprawdę intensywne oddziaływanie gustu. Podsumowując za bardzo nie polecam tej książki, na pewno nie osobom, które jeszcze nie miały styczności z książkami Maas. Jednak myślę, że fani autorki wiedzą już, czego się po niej spodziewać i mają wyrobione własne zdanie.