Cyrki bezpłatne

Ależ ta książka mnie zaskoczyła. Sugerując się opisem wydawcy, myślałam, że będzie to raczej komedia obyczajowa niż...zbiór dwudziestu siedmiu felietonów i esejów. Przyznać trzeba, że rozpiętość tematyczna jest olbrzymia a odczucia po lekturze mam bardzo mieszane.

Autorka odważnie dzieli się swoimi przemyśleniami na tematy kulturowe i obyczajowe. Pisze o terroryzmie, o internetowych związkach czy też o spaniu i chadzaniu na siłkę oraz samoocenie i portugalskich wakacjach...

Prawda, że olbrzymi miszmasz? Niejednokrotnie odnosiłam wrażenie, że to tylko przedrukowane posty z bloga (Autorka prowadzi bloga o tym samym tytule), a nie spójna całość.

Książka, choć krótka (210 stron) zajęła mi dwa dni i sama jestem zaskoczona tym wynikiem- momentami naprawdę byłam zmęczona i znużona, a po chwili, przy innym tekście śmiałam się jak dzika norka, wyobrażając sobie daną sytuację czy zdarzenie. Istna emocjonalna huśtawka.

Autorka pisze lekko, zrozumiałym językiem, ale czy przyjemnie?

Musicie sami ocenić, bo nawet dla mnie niektóre teksty były zbyt hardcorowe (jak chociażby "Je***ni terroryści"), chociaż zazwyczaj nie mam problemu z przekleństwami, w tym przypadku bardzo mnie drażniły- może to akurat nie był odpowiedni moment na ten felieton :/ Fajne w całości jest to, że nie trzeba czytać wszystkiego po kolei.

Czy polecam?

Sama nie wiem co napisać. Niektórym książka może wydawać się niespójna i nietrzymająca stałego poziomu, ale z drugiej strony kilka rozdziałów jest naprawdę godnych uwagi i zmuszających do refleksji na dany temat.

„Wszędzie dobrze tam gdzie nas nie ma” - to powiedzonko po owej lekturze nabrało innego wydźwięku i sensu. Zdecydowanie! Autorki nie kojarzę zupełnie, ale czy to jakiś problem poznać nowego debiutanta? Absolutnie! Wręcz przeciwnie, rozkoszowałam się słowem pisanym tak samo mocno, jak autorami, których znam nie od dzisiaj. Po raz kolejny mogłam się oddać podróży w nieznane i oczekiwać najlepszych akcji w sezonie.

Kiedy sięgałam po „Cyrki Bezpłatne” byłam przekonana, że to będzie lekka historia komediowa. Jakiś słodki romansik z humorem w tle o kobietce co nie da sobie w kaszę dmuchać. A tutaj dostałam zbiór można by rzec felietonów, który doskonale wpisał się w mój jesienny nastrój. Autorka nie żałuje sobie lekkiego pióra co w efekcie daje doskonały rezultat. Sama Pauli pisze również bloga o tym samym tytule, w którym opowiada co napotyka na swojej życiowej drodze.

Wierzę, że każdy znajdzie coś dla siebie. Publikacja jest na tyle przyjemna w odbiorze, że nie narzuca nam od górnie czytanie wszystkich rozdziałów po kolei – możemy to robić wybiórczo zależnie od nastroju. To bardzo dobre rozwiązanie jeśli ktoś ma ochotę w danej chwili na coś dotyczącego np. podróży. Pani Łuczak pisze śmiało o codzienności czy też zdrowym podejściu do swojego życia. Podoba mi się, że nie krępuje się rzucić wulgaryzmem (nie za często), że „mówi” do nas jak do kumpeli. Jest bardzo bezpośrednia i naprawdę rewelacyjnie operuje dobrym (i smacznym!) humorem. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się tyle zaledwie po 200 stronach treści.

Myślę, że nawet jeśli nie będziemy zgadzać się z tym co autorka nam przekazuje to dodaje opowiadaniu dodatkowego pazura. W końcu jeśli każdy z nas lubiłby to samo, byłoby okropnie nudno, a tak możemy się wdać w mentalną dyskusję na tematy, które są naszymi oczkami w głowie. Świetną sprawą jest też fakt, że na podstawie przeżyć młodej kobiety możemy sami się zastanowić nad swoim postępowaniem i czy warto się drapać o różności. Może czasem lepiej odpuścić dla tzw. świętego spokoju!