Celibat. Opowieści o miłości i pożądaniu

Książkę kupiłam zainspirowana dyskusją ogólnokrajową po filmie "Kler". Temat jest ciekawy, znam paru księży jeszcze od czasów młodości, pamiętam jak kolega, który został klerykiem opowiadał jak się tam żyje, ale zawsze myślałam, że jednak księża mają na tyle silne pragnienie wytrwania w celibacie i determinację, wiarę, która im pozwala trwać. Książka opisuje relacje rzeczywistych osób i okazuje się, że ten świat jest inny. Wiele opowiadań było dla mnie szokiem. Zakładam, że autor nie opisuje historii pokazujących normalność, czy standard, bo to nie byłoby ciekawe. Jak coś jest normalne, to nie ma newsa, tak to działa. Ale jednak trzeba uczciwie założyć, że to, o czym pisze Marcin Wójcik to nie są bajki o żelaznym wilku, tylko życie. Księża to normalni mężczyźni, mają uczucia, pragnienia. Celibat nakłada na nich ograniczenia, których zapewne nie są do końca świadomi decydując się na ścieżkę kapłaństwa. W całej dyskusji wokół tego tematu nie dostrzegamy chyba tego, że decyzję podejmują młodzi ludzie, którzy z czasem dopiero zaczynają rozumieć, że ich wybór może ich przerastać. Człowiek z wiekiem zmienia swoje potrzeby, inaczej patrzy na świat, zwyczajnie potrzebuje ciepła i bliskości innego człowieka. I o tym chyba w gruncie rzeczy jest ta książka.

Z tych dość chaotycznych opowiadań napisanych różnym stylem, zapewne celowo, wyłania się dla mnie jedna smutna refleksja: Kościół Katolicki trwając przy koncepcji celibatu traci na pewno wielu dobrych kapłanów, którzy mając powołanie do kapłaństwa nie mają powołania do samotności. Głupie i smutne.

Książkę warto, nawet trzeba przeczytać, zanim, przy kolejnej krajowej dyskusji o księżach grzesznikach, rzuci się kamieniem.

Książka pokazuje jedynie skrawek tego co się dzieje na plebaniach i nie tylko.

Daje dużo do myślenia w moim mniemaniu.

Warto przeczytać.

Książka napisana w bardzo ciekawy i wciągający sposób. Porusza temat dzisiaj bardzo aktualny, szokuje, zaskakuje i edukuje. Serdecznie polecam.

Zbiór ciekawych reportaży przybliżających "pikantne" aspekty życia księży (i związanych z nimi ludzi). Raczej opiera się na przywoływaniu historii konkretnych osób niż zgłębianiu zjawiska celibatu, dlatego jeśli ktoś oczekuje dogłębnej analizy to może się rozczarować. Jeśli jednak ktoś jest ciekaw, jak wygląda strona Kościoła, do której na co dzień większość z nas nie ma dostępu, jest to ciekawa (choć krótka) lektura.

Polacy uwielbiają dyskutować, jednym z takich stałych tematów jest celibat. Na ten temat schodzi się przy okazji najróżniejszych dyskusji. Czasami kobiety dyskutują na ten temat pod wpływem przystojnego księdza, inni przy okazji kazania w którym proboszcz mówi jak żyć, a czasami schodzi na to bez okazji. Rzadko widzicie u mnie reportaże, właściwie ciężko mi zawsze odpowiedzieć dlaczego. Ta książka trochę mi to rozjaśniła. Inaczej czyta się fikcję literacką, a inaczej książkę bazującą na prawdziwych historiach. Wychowano mnie w wierze katolickiej, mam wielu znajomych księży i też wielokrotnie zabierałam głos w dyskusji o celibacie. Gdy tylko zobaczyłam, że wśród nowości pojawiła się książka: Celibat. Opowieści o miłości i pożądaniu, oczy zapaliły mi się jak latarnie. Trochę się bałam, czy gdy w domu odpakują książkę, nie wrócą czasy stosów. Jednak Agroa, widaomo, są grona w których za trzymanie w rękach publikacji z tego wydawnictwa można oberwać. Chociaż jestem tchórzem, to lubię balansować na krawędzi i uznałam, że trzeba wiedzę czerpać z innych źródeł. Owoc z drzewa poznania został zerwany.

Pamiętam zajęcia z prawa kanonicznego i rozróżnienie, celibat to zakaz stałych związków, natomiast zakonnicy ślubują czystość. Później przyjaciółka mi tłumaczyła, że lepiej na poważnie zakochać się w zakonniku, bo ich wiążą jeno śluby, zaś kapłaństwo jest sakramentem. Przeciwnicy celibatu podnoszą zarzut, że w Piśmie Świętym nie ma mowy o nakazie celibatu. Jezu nie nakazał bezżeństwa apostołom, powołuje Piotra, który ma teściową, więc kiedyś żona jakaś się tam przewinęła. Apostołowie w listach nakazują kapłanom, by prowadzili przykładne życie rodzinne. Pierwsi papieże mieli żony, do średniowiecza kapłani mieli rodziny. Później uznano, że rozdrobnienie majątków kościelnych, w obliczu sporu o inwestyturę i budowaniu partykularnych potęg najlepiej zwalczy się właśnie celibatem, bo księża zamiast o majorem Dei gloriam troszczyli się o schedę dla rodziny. I tak celibat trwa do dziś, chociaż w kościele prawosławnym ksiądz może mieć żonę, tyle że kariery nie zrobi jak będąc batiuszką owdowieje, bądź się rozwiedzie to już drugi raz na kobiercu nie staje. Ma się ożenić przed święceniami. Nie oszukujmy się, dyskusje o celibacie wybuchają, gdy media zwęszą skandal, gdy jest na tapecie pedofilia, homoseksualizm – tutaj jest zwykle bolesne rozdwojenie bo jednak Kościół powinien oberwać, ale przecież homoseksualizm potępiają tylko zacofani katolicy(mam wrażenie że tak wygląda). Marcin Wójcik dba bardzo, aby nie narazić się na zarzuty; że jak Agora to hejt na Kościół, mamy bibliografię, niezbyt bujną, ale jednak to prawdziwe historie. W większości osób, które chcą być anonimowe. Cóż, w żadnej firmie nie dostaje się premii za krytykę. Mamy wypowiedzi z różnych stron, aprobujące celibat, krytykujące, pokazujące problemy z celibatu wynikające, jak i przykład tego, że żona nie zawsze rozwiązuje problem.

Wiele mówi się o nieludzkości, okrucieństwie celibatu. Ostatnio tak sporo nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że każda praca wymaga wyrzeczeń, wielkość tych wyrzeczeń zależy od naszych upodobań, charakteru, zawsze jest świadomym wyborem, wybór zawsze można zmienić, wycofać się z niego. Na tym polega dorosłość, na tym, że musimy zmierzyć się z konsekwencjami tego, co kiedyś nas pociągało. Tak jak z kacem, dorosły człowiek, który zabalował wiedząc, że trzeba iść jutro do pracy, wstaje i osiem godzin cierpi, a nie bierze l4. Koleżanka stwierdziła, że trzeba mieć jaja, żeby zrzucić sutannę, z jednej strony tak, historie w tej książce pokazują, że nie jest łatwo, wymaga to odwagi, a jednak dla wierzącego człowieka nie powinno być tak jednoznaczne. Ksiądz stając się księdzem, ślubuje Kościołowi, tak jak mąż ślubuje żonie, a pochwał w stronę męża który ochoczo porzuca żonę i biegnie za nową panią, tak łatwo nie pochwalamy. Wiem piszę chaotycznie i niejednoznacznie, ale taka jest ta książka. Ona bulwersuje, wkurza, zasmuca, każe pomyśleć. Wiem, że najłatwiej powiedzieć, że księża to banda zboczeńców, Marcin Wójcik nie idzie na łatwiznę, pisze mocny reportaż składający się z różnych stopni cienia, jest miłość, jest pożądanie, trauma, homoseksualizm, błędne wybory. Jest miłość i nieczułość, delikatność i nienawiść, wiele stron tego samego zagadnienia, a pewnie można byłoby o tym napisać kolejne opasłe tomy. I chociaż pisze się o celibacie z doktrynalnego punktu widzenia, to ten ludzki, zwyczajny kładzie na łopatki.

Polecam, trzeba odkładać na chwilę i zbierać się jak po ciosie w żołądek. Moim zdaniem takie książki powinny być polecane. Ja już kilku osobom obiecałam!!