Zgliszcza

Pandemia koronawirusa uświadomiła nam, że tak naprawdę nie ma nic cenniejszego, niż zdrowie. Teraz, gdy miliony rodzin straciły swoich bliskich, kiedy ich nagła śmierć jest w pamięci otoczenia, kiedy wszyscy odczuci oddech choroby na swoim karku, świadomość społeczeństwa co do priorytetów, zupełnie się zmieniła. Zresztą w mniejszym lub większym stopniu ludzie podporządkowali się restrykcjom wprowadzonym przez rządy, od obowiązkowych maseczek począwszy po czasowe ograniczenia w przemieszczaniu się.

Teraz dużo łatwiej wyobrazić sobie, jak byśmy się czuli, jak funkcjonowali, gdyby w maseczkach przyszło nam chodzić nieustannie. I to nie w lekkich, materiałowych, ale w specjalistycznych maseczkach z filtrem powietrza. Z pewnością byłoby to duże utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu, ale i negatywnie wpływałoby na naszą psychikę. Tyle tylko, że wobec skażenia środowiska, to wcale nie jest tak bardzo surrealistyczny scenariusz. Z roku na rok emitujemy do atmosfery coraz więcej trujących gazów, konsumpcyjne społeczeństwo wytwarza coraz więcej śmieci, a przy tym wycinamy coraz więcej drzew. Nie myślimy o tym, że kiedyś tych drzew, ani żadnej żywej rośliny, może po prostu nie być…

Taką właśnie wizję Ziemi, na której – z uwagi na zanieczyszczenie – zaczyna brakować tlenu, roztacza przed nami Klaudia Muniak. Jej ekothriller, pt. „Zgliszcza”, opublikowany nakładem Wydawnictwa Kobiecego, to doskonały przykład konsekwencji wynikających z niszczycielskiej działalności człowieka. W świecie opisanym przez autorkę nie ma już roślinności, wyginęły również zwierzęta, a powietrze zamieniło się w gęstą mgłę, pełną bakterii i wirusów, występującą stale, o każdej porze roku i na każdym kontynencie. Noszenie masek antysmogowych oczyszczających wdychane powietrze już nawet nie jest obowiązkiem, ale koniecznością, bowiem przebywanie na powietrzu grozi śmiercią. Podobnie zresztą jak kolejne infekcje dróg oddechowych, te zaś zdarzają się coraz częściej. Nie ma już bowiem innej żywności, niż modyfikowana, a organizmy ludzi, są coraz słabsze.

W takich właśnie warunkach przyszło bohaterce książki, Ninie, urodzić i wychowywać dziecko. Ta nauczycielka historii w jednej ze szkół straciła już wiarę w sens nauki dzieci, które prawdopodobnie nie doczekają swojej dorosłości. Już wkrótce na Ziemi bowiem zupełnie zabraknie tlenu i jest to kwestia najbliższych lat. Była przekonana, że tę dramatyczną sytuację da się powstrzymać szczególnie, że jej zmarły mąż, Bartek, był członkiem zespołu badawczego. Niestety i on zachorował, a w krótkim czasie zmarł.

Teraz jednak pojawia się szansa, by Nina zapewniła choć swojemu synowi lepszą przyszłość. Jej rodzina dostała się bowiem w pierwszej kolejności do programu, który ma być ratunkiem dla ludzi. Symbioza bakteryjna, bo tak nazywać się zabieg, polegać ma na zasiedleniu płuc specjalnie skonstruowanym szczepem bakteryjnym, zdolnym do wydajnej produkcji tlenu. Tyle tylko, że cały projekt wciąż trzymany jest w tajemnicy i nawet nie wiadomo, czy był testowany na ludziach.

Czy Nina podejmie się zabiegu? Czy chęć ratowania dziecka nie zaburzy racjonalnego myślenia? Czy rzeczywiście dysponuje wszystkimi faktami, żeby podjąć taką decyzję? Najbardziej niepokojący jest fakt, iż zarówno mężczyzna, z którym się spotyka, jak i siostra, działaczka partyjna i doktor nauk medycznych, w różny sposób odradzają jej udział w programie. Jak postąpi? Co kryje się za symbiozą bakteryjną i czy okaże się ratunkiem dla ludzi czy raczej skutkować będzie zmniejszeniem się liczby populacji?

Dowiemy się tego z książki Muniak, która może nie porywa, nawet nie trzyma w napięciu, ale na pewno zmusza do zastanowienia się nad kwestią zanieczyszczenia naszej planety, Co więcej, skłania do działania, nawet w skali mikro, uczy też doceniać tak proste rzeczy, jak smak owoców czy zapach kwiatów. Frapująca historia toczy się nieco zbyt wolno jak na thriller, wiele w niej niepotrzebnych przemyśleń, analiz, dywagacji, jednak mimo tego wszyscy, którzy cenią sobie książki poruszające tę tematykę, z pewnością będą usatysfakcjonowani.

Już na samym wstępie muszę powiedzieć, że Zgliszcza Klaudii Muniak przekonały mnie do siebie apokaliptyczną wizją świata. Uwielbiam książki przedstawiające mroczną wizję przyszłości, w której to ludzkość jest u kresu zagłady. Autorka przedstawiła scenariusz, w którym to ludzie sami doprowadzili do swojej zagłady i żyją w świecie, gdzie tlen z dnia na dzień może się całkowicie skończyć.

Niestety nie polubiłam się z główną bohaterką Niną. O ile jestem w stanie zrozumieć jej nadmierną troskę o syna, to jednak nie tłumaczy ona wręcz irracjonalnych i paranoicznych zachowań kobiety. Z kolei druga, kluczowa dla fabuły postać, czyli Rajmund zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Mężczyzna był intrygujący i do końca jego intencje nie były w pełni jasne. Żałuję, że nie dostał trochę więcej uwagi w powieści oraz jego przeszłość nie została szerzej opisana.

Plusem książki jest to, że bardzo szybko się ją czyta. Historia nie jest przesadnie zawiła oraz autorka nie rozciąga akcji na siłę. Widać, że całość została przemyślana i fabuła trzymała się określonego planu. Na pochwałę zasługuje również atmosfera i wizja apokalipsy przedstawiona w powieści. Jedynie do szczęścia zabrakło mi trochę większego dreszczyku emocji podczas głównej akcji.

Podsumowując, Zgliszcza były ciekawą lekturą, która poruszyła istotny temat jakim jest narastające ocieplenie klimatu. Bardzo dobrze zostały przedstawione jego katastroficzne skutki, co było zdecydowanym atutem książki. Sama historia wyszła dobrze, chociaż brakowało mi bardziej racjonalnego zachowania Niny i rozwinięcia wątku Rajmunda. Jeśli lubicie klimaty apokaliptyczne, to powinniście odnaleźć się w tej powieści.

"Zgliszcza" Klaudii Muniak to przykład ekothrillera bazującego na wizji tego, co może spotkać ludzkość wskutek zbytniego i bezrefleksyjnego eksploatowania planety. Niepokojący i przygnębiający obraz życia na Ziemi, która jest już kompletnie zniszczona przez lekkomyślne działanie człowieka.

Jak wygląda świat przedstawiony w "Zgliszczach"?

😱 są tylko dwie pory roku: upalne i duszne lato, mroźna i niebezpieczna zima

😱 nie ma upraw, rolnictwo upadło, a żywność jest zwyczajnie chemiczna (jedzenie z proszku)

😱 powietrze jest tak zanieczyszczone, że wychodząc na zewnątrz ludzie muszą nosić maseczki z filtrem oraz okulary ochronne, aby chronić wzrok przed ostrymi promieniami słońca

😱 wkrótce zabraknie tlenu w atmosferze i ludzie się po prostu uduszą

Akcja powieści toczy się w bliżej nieokreślonej przyszłości. Ludzkość przeżyła pandemię 👑, a obecnie zmaga się z drastycznie zmienionym klimatem. Strasznie przykre jest to, że czytając o tym w książce nie mamy wrażenia, że jest to nierealna wizja, która nas nie dotyczy. Niestety ale katastrofa klimatyczna nie jest wcale czymś tak odległym i sceny zawarte w "Zgliszczach" są naprawdę bardzo prawdopodobne w przyszłości.

Autorka słynie z thrillerów medycznych. W "Zgliszczach" również pojawia się wątek związany z medycyną. Główna bohaterka - Nina wraz z synem chce przystąpić do innowacyjnego programu medycznego, który ma uratować ludzkość przed przedwczesną śmiercią z powodu braku tlenu. Program ten budzi wiele wątpliwości i nie wszyscy są przekonani o słuszności jego działania. Rajmund, z którym Ninę łączą dość bliskie stosunki chce za wszelką cenę odwieść ją od tej decyzji. Mężczyzna nie zważając na nic, zaślepiony swoimi przekonaniami naraża Ninę i jej synka na niebezpieczeństwo.

W tej książce można wyróżnić dwa główne tematy. Pierwszy to bardzo wyraźna wizja zdewastowanego klimatu i trudnego życia na Ziemi w przyszłości. Drugi temat związany jest z losami Niny i jej rodziny, co z kolei nadaje tej powieści obyczajowo-sensacyjny charakter. Nie mogę Wam zbyt wiele zdradzić bo historie bohaterów są tutaj bardzo istotne. Duże znaczenie ma też postać Rajmunda.

Do ostatniej chwili nie wiemy jakie ma zamiary, o co mu tak naprawdę chodzi i do czego jest zdolny.

Muszę jednak przyznać: pierwszy temat bardziej mi odpowiadał. Wydaje mi się, że wątek Niny i Rajmunda miał duży potencjał na kryminalną intrygę, lecz zabrakło lepszego umotywowania zachowań bohaterów. Liczyłam na większą dramaturgię i więcej akcji bo sceneria zniszczonej Ziemi nadaje świetny klimat tej książce.

Ogólnie uważam, że "Zgliszcza" to książka, którą warto przeczytać ze względu na wizję autorki oraz przesłanie, jakie się w niej kryje. Całą historię czyta się bardzo dobrze, tematyka jest niesamowicie ciekawa i skłania do myślenia o tym, co może spotkać ludzkość w przyszłości. Duży plus również za oprawę graficzną i przystępny język, dzięki czemu książkę czyta się jednym tchem. I właśnie z tych powodów polecam Waszej uwadze ten tytuł.

gustujecie w powieściach, których fabuła oparta jest na katastroficznych czy apokaliptycznych wizjach świata? Ja uwielbiam takie wątki, a zwłaszcza takie realne, które mogą się wydarzyć...

Nina wraz z synem żyją w świecie, gdzie rośliny i zwierzęta wymarły przez globalne ocieplenie klimatyczne. Poza budynkami ludność zmusza jest do noszenia okularów przeciwsłonecznych i masek z filtrem, bo tylko one chronią przed skażonym powietrzem. Jako wdowa po naukowcu, ma możliwość przystąpienia do programu medycznego, który może uratować ich życie. Czy kobieta zaufa nauce i podejmie ryzykowne leczenie?

ZGLISZCZA to thriller apokaliptyczny skłaniający do refleksji, do zastanowienia się do czego dąży ten nasz świat.

Pomysł na fabułę autorka miała świetny! Zaprezentowała bardzo rzeczywisty i przerażający scenariusz, bo czy nasz świat nie boryka się z problemem cieplarnianym? Czy nie promuje ekologii i dbałości o ziemię?

Bardzo spodobała mi się przedstawiona wizja zagłady świata, ale w moim odczuciu za dużo w fabułę było przemyśleń głównej bohaterki, a zbyt mało akcji. Powieść nabiera animuszu dopiero w drugiej połowie i coś się zaczyna dziać, co wywołało moje zaciekawienie.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Muniak, trochę nieudane, ale z chęcią sięgnę po inne pozycję.

"Gdy świat znajdzie się u progu zagłady, ile zrobi matka dla ukochanego dziecka?"

Nina wciąż opłakuje zmarłego przed dwoma laty męża, biologa, który pracował nad innowacyjną procedurą mogącą uratować ludzkość. Jako wdowa po naukowacu, Nina wraz z synkiem może jako jedna z pierwszych osób przystąpić do programu medycznego. Jednak udział w projekcie wiąże się z wielkim ryzykiem, wciąż bowiem nie są znane jego końcowe rezultaty. Jaką decyzję podejmie Nina? Czy zaryzykuje życie swoje i dziecka?

Klaudia Muniak jest jedną z moich ulubionych Autorek i jedną z tych, na której książkach jeszcze nigdy się nie zawiodłam. Tak było I tym razem. Klaudia poraz kolejny stworzyła nieszablonową historię, od której ciężko było się oderwać. Mimo, że nie ma tutaj akcji, która pędzi na łeb na szyję to dostaniemy mnóstwo wątków, nad którymi trzeba się zastanowić i pomyśleć. "Zgliszcza" to historia pełna rozmaitych emocji, czuć w niech strach i napięcie. Bez wątpienia jest to książka, która zmusza nas do refleksji. Polecam, ta pozycja zasługuje na jak największą uwagę wśród czytelników.

Nie miałam jeszcze przyjemności czytać poprzednich książek autorki, a wiele dobrego o nich słyszałam. Więc jak tylko zobaczyłam propozycję od wydawnictwa do zrecenzowania najnowszej książki, to nawet się nie zastanawiałam i wzięłam ją w ciemno. Czy było warto?🤔

.

Klimat zmienia się z każdym rokiem. Sami widzicie, że pory roku różnią się od tych, które przeżyli nasi dziadkowie. Zima była mroźna i pełna śniegu, teraz zdarzają się miesiące bez śniegu i do tego z dodatnimi temperaturami. Co czeka nas za kilkanaście lat, czy planeta obumiera? Autorka dosyć realistycznie przedstawiła zagrożenie, jakie nas czeka, jeśli nie zaczniemy dbać o środowisko, inaczej czeka nas klimatyczna apokalipsa i pozostaną po nas tylko "zgliszcza".

.

Mam mieszane uczucia co do tej książki, bo na jedno autorka świetnie ukazała świat, w którym będzie dane nam żyć za kilkanaście lat, jeśli nadal pozostaniemy bierni na temat globalnego ocieplenia. Będziemy wręcz walczyć o każdy oddech, a chodzenie w maskach i w okularach przeciwsłonecznych przejdzie do porządku dziennego. Jeśli myślicie, że chodzenie w maseczkach przy covidzie to była udręka, to czeka Was coś jeszcze gorszego. Czytanie o przyszłości, w jakiej będzie dane nam żyć, przyprawiało mnie o ciarki i mam tego świadomość, że właśnie tak może wyglądać nasza przyszłość, jeśli w porę się nie ogarniemy i nie zaczniemy dbać o środowisko.

.

Uważam, że pomysł na fabułę jest świetny, takiej książki chyba jeszcze nie było, aczkolwiek ja nie czytałam. W fenomenalny i zarazem przerażający sposób autorka opisała świat u progu zagłady. Okładka, jak i sam opis na pierwszy rzut oka bardzo przypominały mi film "Jestem legendą", oglądaliście? Myślę, że ma on trochę wspólnego z tym, co może nas czekać w dalekiej przyszłości, no może oprócz tego, że nie staniemy się mutantami.

.

I nawet jeśli fabuła mi się podobała, to już rola bohaterki, która walczyła o swoje dziecko, trochę mniej przypasowała. Tutaj już się męczyłam czytaniem, bo kobieta mocno mnie irytowała swoim zachowaniem, a raczej swoimi przemyśleniami, co może zrobić im, ich potencjalny porywacz, który dodam, że wcześniej był dla niej bliską osobą. Pół książki było poświęcone właśnie więzieniu kobiety wraz z jej dzieckiem i ciągłymi jej obawami, co z nimi się stanie. Aczkolwiek czytając, nie miałam wrażenia, że chce on ich skrzywdzić, bardziej wyglądało mi to na troskę z jego strony. Porwał ich, bo myślał, że tym sposobem zapobiegnie tragedii i uratuje im życie. Pomimo tego, że porwał ich z bronią w ręku, to nie podniósł na nich nawet ręki. Nie dał im nawet powodu do strachu i obaw, że coś może im grozić z jego strony.

.

Oprócz tematu apokalipsy, która była najmocniejszym wątkiem w książce, to cała reszta historii była poprawna, ale bez większych fajerwerków. Zachęcam wszystkich do przeczytania i wyrobienia własnego zdania. Naprawdę książka daje mocno do myślenia.

.

Tylko czy już i tak nie jest za późno na jakiekolwiek zmiany, kiedy to machina ruszyła i ciężko jest ją zatrzymać, a tym bardziej cofnąć konsekwencje naszych działań🤔

W jednej z opublikowanych już recenzji zobaczyłam stwierdzenie, że „Zgliszcza” to książka ku przestrodze, a nie dla rozrywki. Niestety muszę się z tym zgodzić. Co rusz przeskakujemy od sytuacji pełnych napięcia do rozmyślań o aktualnym stanie planety. W pewnej chwili czułam się, jakby ktoś wziął podręcznik i próbował go przerobić na thriller, z czego wyszła po prostu średniej jakości lektura.

Wydaje mi się, że opisów świata przedstawionego jest za dużo. Bohaterka nie potrafi nawet spokojnie spojrzeć przez okno bez tłumaczenia czytelnikowi, dlaczego słońce świeci aż tak mocno. Każdy pretekst jest dobry, żeby przypomnieć nam, że to nadciągający świat przyszłości, w której natura przegrała. Problem w tym, że na tym się kończy. Bohaterowie nie mają żadnego celu i zwyczajnie kręcą się w kółko.

Synek głównej bohaterki jest kukiełką, która ma wzbudzić w czytelniku więcej emocji, jego supermoc to błyskawiczne zasypianie na życzenie. Rajmund to zmarnowany potencjał, powinniśmy się zastanawiać, czy jest dobry czy zły, a nie mamy czego analizować, kiedy ta postać jest do bólu bierna i wyłącznie milczy. Nina wypada w tym wszystkim najlepiej, dobrze się sprawdza jako dzielna, pełna miłości samotna matka.

Książkę czytało mi się szybko i na początku faktycznie zrobiła na mnie wrażenie. Szczególnie wstrząsające były momenty, w których nasze aktualne wydarzenia łączyły się z teraźniejszością bohaterów, np. to zdanie, że maseczki zaczęliśmy nosić w 2020 i wciąż się ich nie pozbyliśmy, po prostu zmieniły się na takie o dużym filtrze antysmogowym. Szkoda, że ciąg dalszy okazał się nijaki.

Więcej akcji, mniej teorii, więcej niedopowiedzeń, niech czytelnik sam poczuje, jak nieprzyjazne stało się życie na Ziemi, mniej rozwiązań w stylu deus ex machina – po takich zmianach byłabym skłonna podwyższyć ocenę. Polecam czytelnikom, którzy zwykle nie sięgają po historie z gatunków postapo albo thrillerów, to może być dla nich miła odmiana, doświadczenie czegoś nowego.

Dbacie o dobro naszej planety? Macie świadomość czym jest chociażby globalne ocieplenie, dziura ozonowa i czym one nam grożą? Zdajecie sobie sprawę z tego jakie jeszcze niebezpieczeństwa czyhają na naszą planetę, ale i na nas samych? Kto i co jest ich przyczyną?



Słowa „Ludzie ludziom zgotowali ten los” zostały napisane w odniesieniu do obozów koncentracyjnych i tego co się tam działo. Niemniej jednak są one w dalszym ciągu bardzo aktualne i nabierają znaczenia na wielu płaszczyznach. Jak chociażby w związku z naszą planetą. Przecież na to wszystko co się dzieje z Ziemią (np.: globalne ocieplenie, topnienia lodowców, anomalie pogodowe, wyginięcie wielu gatunków roślin oraz zwierząt, czy nawet coraz to częstsze przypadki raka i wielu innych chorób u ludzi) mamy wpływ tylko i wyłącznie my… ludzie. Do takich samych wniosków doszła autorka Klaudia Muniak i zainspirowało ją to do napisania swojej najnowszej książki „Zgliszcza”.





Obrazy postapokaliptyczne i ogromne przesłanie - tak w skrócie można opisać „Zgliszcza”.

Człowiek zniszczył Ziemię. Zwierzęta wyginęły, roślinność obumarła, powietrze nie nadaje się do swobodnego oddychania, ludzie są na skraju przetrwania. W warunkach takich przyszło samotnie wychowywać Ninie swojego syna, po tym jak jej mąż - biolog mający uchronić ludzkość przed zagładą - zmarł. Kobiecie przychodzi się zmierzyć nie tylko z trudnymi warunkami, ale i z wieloma decyzjami, które będą mieć wpływ na życie jej oraz dziecka.

Muszę przyznać, że autorka bardzo mnie zaskoczyła tym tytułem, ponieważ w takiej odsłonie jeszcze jej nie znaliśmy. Po thrillerach psychologicznych z wątkami medycznymi w tle przychodzi do nas z ekothrillerem, któremu bardzo blisko do fantastyki. Jednak jak się bliżej temu przyjrzeć i zastanowić to może obrazy te faktycznie są naszą przyszłością?

Oczywiście autorka nie zatraciła swojego znaku rozpoznawczego i do fabuły wplotła wątki, na których bardzo dobrze się zna. Przeczytamy tutaj o badaniach laboratoryjnych, biologicznych, testowani lekarstw i specyfików mających uratować ludzkość. Jednak początkowo miała niewielki problem, aby wgryźć się z fabułę i wskoczyć na właściwe tory. Te wszystkie obrazy iście z filmów o apokalipsie Ziemi jakoś nie pasowały mi do autorki. Na szczęście strona za stroną, wraz z rozwojem akcji sytuacja dość mocno się zmieniła i książkę zaczęło mi się czytać nie tylko znacznie lepiej, ale i szybciej. Tylko nie liczcie na to, że akcja nabierze jakiegoś zawrotnego tempa. Raczej jest spokojnie, ale nie to jest tutaj najważniejsze. Liczy się to, że autorka porusza tutaj wiele ważnych kwestii, na które nikt z nas nie powinien być obojętny. Fabuła bardzo mną wstrząsnęła, spowodowała ogromny niepokój i chyba jeszcze bardziej dała mi do myślenia. Tak naprawdę „Zgliszcza” można traktować jako swoistą przepowiednię, jeżeli nasze zachowanie względem planety się nie zmieni.

Książka jest czymś naprawdę „świeżym” i dawno nie czytałam tak wiarygodnego opisu zagłady naszego gatunku oraz Ziemi. Chciałabym, aby tak naprawdę każdy sięgnął po tę książkę, a po jej lekturze zastanowił się co zrobił dla naszej planety. Chciałabym, aby każdy przemyślał sobie, czy chciałby żyć w warunkach jakich przyszło wychowywać Ninie swojego syna. Czy życzy sobie takiej przyszłości dla siebie, swoich dzieci, wnuków, prawnuków… „Zgliszcza” z całą pewnością zmuszają do refleksji, chociaż zapewne wiele osób powie „Eeeee to jakieś bajeczki!”. Niemniej jednak polecam Wam tę książkę i mam nadzieję, że w waszych sercach poruszy trybik odpowiedzialny za pomoc planecie.

„Punkt, za którym nie będzie już powrotu, jest blisko. Człowieku, zawróć, póki jeszcze możesz.”