Zaklinaczka

,,Posłuchaj serca, ono nigdy się nie myli, nawet jeśli popełnia błędy. Każdy błąd jest nauczką, a dzięki niej człowiek poznaje lepiej siebie i może rosnąć”

Bardzo chciałam powrócić do Zagrodzia, znów przekroczyć próg Pełni i oddać się tej sielskości i pozytywnej energii. Jakież było moje zaskoczenie, gdy zamiast dobrej atmosfery zostałam wciągnięta w wir zdarzeń, których absolutnie się nie spodziewałam. Nad okolicą rozpanoszyły się mroczne chmury, wprowadzając w codzienność mieszkańców chaos, nad którym ciężko im zapanować. Wiedziona instynktem Kora również postanawia zawitać w rodzinne strony. A jej powrót to tak naprawdę dopiero początek tej historii…

,,Musicie słuchać szeptu wiatru i przyglądać się niciom przeznaczenia. To dar i przekleństwo jednocześnie”

Kora od początku była gnana wiatrem. Nieprzewidywalna a jednocześnie najmocniej stąpająca po ziemi. Słynie z prawdomówności, ale gdy chodzi o jej własne uczucia, umie wszystko tak zawoalować by nikt nie domyślił się co tak naprawdę skrywa jej serce. Mimo początkowych obaw jest gotowa przejąć stery w Pełni i zapanować nad bałaganem, jaki powstał pod jej nieobecność. Nie domyśla się jednak, że boginie wezmą jej los w swoje ręce i wyznaczą ją do jeszcze jednego, bardzo ważnego zadania. Natomiast bardzo rozczarował mnie Kacper. Z jednej strony zagubiony i pokrzywdzony, ale z drugiej sam robi w swoim życiu jeszcze większy bałagan. Mimo pozorów wydaje mi się być bardzo nieodpowiedzialny. Myślę, że już dawno przestał nad wszystkim panować. Związek Leny i Igora, mimo początkowej sielance, został poddany poważnej próbie. Mimo szczerej rozmowy nie są w stanie dojść do porozumienia. Żadna z podjętych decyzji nie jest w stanie zapewnić szczęścia obojgu. Dlatego zamiast podjąć jakiekolwiek kroki, utknęli w oczekiwaniu, aż to drugie dokona wyboru. Sprawy nie ułatwia pojawienie się byłej żony Igora, która obrała sobie za cel odzyskanie jego serca.

Nie spodziewałam się takiego zakończenia. Historia zatoczyła koło i wygląda na to, że kolejne pokolenie powtórzy losy swoich przodkiń. Szczerze mówiąc trochę mi się to nie spodobało. Byłam gotowa na to, że jednak jedno z dwojga poświeci się w imię łączącej ich miłości. Wezmą razem odpowiedzialność za swoje życie. Tymczasem jak za dotknięciem czarodziejskiej różyczki, wszystko ułożyło się samo po ich myśli. ,,Znachorka” muszę przyznać, dużo bardziej mi się podobała. Mimo, że bohaterom również towarzyszyły problemy i rozterki, była lżejsza w odbiorze. Być może również postać Leny ją taką czyniła a Kora jako jej absolutne przeciwieństwo, stworzyła własną, niepowtarzalną opowieść. Myślę jednak, że warto poznać obie części i przekonać się samemu, bo być może komuś z Was bardziej spodoba się kontynuacja.

𝑊 ż𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑒𝑚 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑚𝑦 𝑟𝑜𝑏𝑖ć 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦, 𝑛𝑎 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑤𝑐𝑎𝑙𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎𝑚𝑦 𝑜𝑐ℎ𝑜𝑡𝑦, 𝑛𝑖𝑒𝑚𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎𝑘 𝑚𝑢𝑠𝑧ą 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎ć 𝑧𝑟𝑜𝑏𝑖𝑜𝑛𝑒.

 𝐸𝑛𝑒𝑟𝑔𝑖𝑎 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑛𝑖𝑘𝑎, 𝑧𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎 𝑗𝑒𝑑𝑦𝑛𝑖𝑒 𝑤ł𝑎ś𝑐𝑖𝑐𝑖𝑒𝑙𝑎. 𝐽𝑒𝑑𝑛𝑖 𝑠𝑖ę 𝑗𝑒𝑗 𝑝𝑜𝑧𝑏𝑦𝑤𝑎𝑗ą, 𝑖𝑛𝑛𝑖 𝑗ą 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑗𝑚𝑢𝑗ą.

“Wyjątkowy dar bywa także okrutnym przekleństwem”.

"A je­śli cze­go­kol­wiek na­uczy­ło mnie ży­cie w Za­gro­dziu, to tego, że prze­zna­cze­niu nie na­leży prze­szka­dzać."

Wiedziona intuicją Kora wraca do Zagrodzia przekonana, ze bliscy jej potrzebują, poza tym wciąż zmaga sie z uczuciami jakie żywi do Kacpra , który zmaga się z kłopotami finansowymi po tym jak został oszukany przez wspólnika, a to tylko wierzchołek góry lodowej.

Ukochany dziadek dziewczyn coraz boleśniej odczuwa kłopoty z pamięcią. Były partner Leny rozwodzi się z żoną, mimo, iż deklarował względem niej wielkie uczucie, a na domiar złego związek Igora przechodzi kryzys , który potęguje powrót jego byłej dziewczyny...

Jakie decyzje podejmie mężczyzna?

Czy bohaterowie pokonają stojące na ich drodze trudności?

To była piękna pełna emocji i empatii przesycona ciepłej powieść z błyskotliwymi dialogami i świetnie wykreowanymi postaciami sprawiająca, że czytanie jest czystą przyjemnością.

Autorka serwuje nam mieszankę wybuchową – trup (a jakże!), czarownice (no prawie), zaklęcia (nie do końca magiczne, ale skuteczne) i bohaterkę, której nie sposób nie polubić. Pełną energii, z ciętym językiem i talentem do pakowania się w kłopoty. Do tego świetnie wykreowane postacie drugoplanowe i klimat małej miejscowości, gdzie wszyscy wszystko wiedzą… oprócz tego, kto zabił.Idealna lektura na poprawę humoru – lekka, ale nie głupia; zabawna, ale zbrodnia jak najbardziej na serio. Czytajcie, zanim ktoś wam zaspoileruje, kto tu tak naprawdę „zaklina” rzeczywistość.

Polecam i czekam na ciąg dalszy 💚

Co powiecie na odwiedziny u Zaklinaczki? Kto wybiera się do Zagrodzia?

Ja wybrałam się tam ponownie tym razem z Korą, gdyż kierowało nią przeczucie, że dzieje się coś złego. Okazuje się, że Grzegorz choruje, Lena  i Igor mają kryzys, a w miasteczku pojawiają się nowe osoby. 

A do tego wszystkiego głęboko skrywane uczucia dojdą do głosu.

Seria „Zagrodzie” drugi tom pod tytułem „Zaklinaczka” Małgorzata Starosta, wydawnictwo Skarpa Warszawska. 

Otrzymałam piękną i otulającą ciepłem historię, której fabuła toczy się swoim tempem w urokliwym miasteczku Zagrodzie. Gdzie wszyscy się znają, wiedzą o sobie wszystko. Spotykamy tu bohaterów takich jak my, którzy mają swoje wady i zalety, borykają się ze swoimi problemami oraz stają przed podjęciem życiowych decyzji. A jednocześnie mamy możliwość poczuć zapach i smak unoszących się ziół.

Bardzo polubiłam Korę, która twardo stąpa po ziemi, jest wsparciem dla swoich najbliższych, a jednocześnie sama musi podjąć wiele trudnych decyzji, a także zmierzyć z emocjami. Posiada wyjątkowy dar, który niesie za sobą dobro, a jednocześnie sprawia, że niektóre rzeczy są nieosiągalne. 

W powieści zostają poruszone tematy takie jak choroba jaką jest Alzheimer, chęć posiadania dziecka, przyjaźń, dokonywanie wyborów, dążenie do spełnienia marzeń, a także przeznaczone, które nie da przed sobą uciec. Autorka stara nam się pokazać co jest w życiu najważniejsze, a jednocześnie nakłania nas do refleksji. 

„Zaklinaczka” jeśli lubisz klimat małych miasteczek, chcesz usłyszeć plotki, a do tego poczuć życzliwość i wsparcie, poznać silne oraz mądre kobiety, a także poczuć magię to polecam Wam obie książki z cyklu „Zagrodzie”. 

Małgorzata Starosta perfekcyjnie tworzy swoje historie – dopracowane, spójne, zaskakujące i jednocześnie bliskie czytelnikowi. Pisze pięknym, bogatym językiem, a każda jej książka nacechowana jest ogromnym szacunkiem dla odbiorcy. To opowieści, które się nie tylko czyta, ale których się doświadcza – z uśmiechem, ze wzruszeniem, z zachwytem. Małgorzata po raz kolejny udowodniła, że nie istnieje dla niej gatunek literacki, w którym nie potrafiłaby się odnaleźć. Z powodzeniem sprawdziła się już w komedii kryminalnej, thrillerze, cosy crime, true crime, literaturze obyczajowej, a nawet w historiach z nutą magii – i w każdym z tych gatunków pozostawiła po sobie ślad pełen charakteru, humoru i błyskotliwości. „Zaklinaczka” to kontynuacja znakomitej „Znachorki”, a zarazem kolejna perła w jej pisarskim dorobku. Powrót do znanego już świata i spotkanie z bohaterami, których pokochałam wcześniej, dała mi ogromną radość, ale też zaskoczyła, pozytywnie oczywiście – bo Małgorzata Starosta z każdą stroną wciągała mnie głębiej w opowieść, która okazała się pełna emocji, magii codzienności i niezwykłej mocy słów.

W najnowszej powieści Małgorzata Starosta osadziła akcję w fikcyjnym miasteczku Zagrodzie, które stanowi doskonałe tło dla opowieści o miłości, magii i emocjonalnych zawirowaniach. Choć Zagrodzie jest miejscem wymyślonym, jego atmosfera i przedstawione w nim wydarzenia mogą być inspirowane rzeczywistymi lokalizacjami i historiami, które autorka zna lub odwiedziła. Już niejednokrotnie przekonałam się, że Małgorzata w swoich powieściach często nawiązuje do faktów historycznych. Autorka bowiem uwielbia dodawać do swoich opowieści szczyptę przyprawy zwanej historią – i robi to znakomicie.

Sympatyczna, ciepła i mądra powieść, która bardzo przypadła mi do gustu – szczególnie wtedy, gdy przymykałam oko na wątek czarownic, przypominający współczesną baśń. To opowieść o sile miłości przyjaźni, intuicji, a także o pazerności, która nie zna granic i potrafi zatruć nawet najpiękniejsze relacje. Historia pełna magii i emocji, ze znakomicie wykreowanymi postaciami, napisana przepięknym językiem, ze swadą i ogromnym poczuciem humoru. Pełna błyskotliwych dialogów, napisana z pazurem i z wątkiem kryminalnym w tle, który wywraca życie Kacpra do góry nogami – z mocnym przesłaniem: nikomu do końca nie ufaj, zwłaszcza gdy w grę wchodzą pieniądze.

Małgorzata Starosta w mistrzowski sposób ukazuje na przykładzie Kory i Leny wewnętrzne rozdarcie między tym, czego pragniemy dla siebie, a tym, czego chcielibyśmy dla bliskich. Uczuciowe perypetie obu kuzynek są pełne emocjonalnych zakrętów — to historie trudnych wyborów, odtrąceń i powrotów, bólu przeplatanego z miłością, niepewności podszytej nadzieją. Muszę przyznać, że choć Lena skradła moje serce, to Kora całkowicie mnie oczarowała. Jest prawdziwym uosobieniem kobiecej siły — pewna siebie, charyzmatyczna, pełna pasji i wierna swojej intuicji.

„Zaklinaczka”to powieść, która w subtelny sposób łączy marzenia, trudne wybory, miłość z przeciwnościami losu oraz temat choroby Alzheimera. To opowieść, w której nie da się uciec przed przeznaczeniem. Małgorzata Starosta, wplatając elementy magii i tajemnicy, tworzy opowieść o emocjach, relacjach i walce między sercem a rozumem. Wszystko osnute jest małomiasteczkowym klimatem, pełnym życzliwości, a także plotek i wzajemnego wsparcia.

Czy naprawdę można zrozumieć wybory innych, nie będąc w ich skórze? „Zaklinaczka”zostawia z tym pytaniem – i wieloma emocjami.

Ufacie swojej intuicji? Kierujecie się nią? Czy raczej nie zwracacie na to uwagi? Ja często kieruję się przeczuciem. Podobnie jak Kora, bohaterka "Zaklinaczki". To właśnie złe przeczucia były powodem jej powrotu do Zagrodzia. To jej postaci Małgorzata Starosta poświęciła uwagę w swojej najnowszej książce. O ile w pierwszym tomie ta bohaterka nie skradła mojej sympatii, gdyż wówczas uważałam ją za osobę konfliktową i roszczeniową, tak w tym tomie uzyskała ode mnie całkowicie rozgrzeszenie. Powiem więcej, nawet udało mi się ją polubić i znaleźć kilka cech jej charakteru podobnych do mojego. Jak świetnie, że Autorka postanowiła nam bardziej przybliżyć jej wizerunek.

Tak jak w poprzedniej części, ponownie jesteśmy w Zagrodziu. Stajemy się świadkami wszelakich zdarzeń. Począwszy od konfliktu w związku Leny i Igora, postępującą chorobę dziadka Grzegorza, po nieuczciwe zagrywki pani burmistrz wobec jednego z mieszkańców, Kacpra, aż po niespodziewaną ciążę. Jak to się wszystko potoczy? Czy coś się wyjaśni? Czy konflikty zostaną zażegnane i kto spodziewa się dziecka, zapraszam do lektury.

"Zaklinaczka" to nie tylko powieść obyczajowa z nutką magii, czarów i tajemniczości. To także studium emocji, studium relacji i uczuć. Relacji, w której serce walczy z rozumem.

"Posłuchaj serca, ono nigdy się nie myli, nawet jeśli popełnia błędy. Każdy błąd jest nauczką, a dzięki niej człowiek poznaje lepiej siebie i może rosnąć."

Autorka na przykładzie Kory oraz Leny, w znakomity sposób ukazała miotanie się między tym, czego się pragnie dla siebie, a tym czego byśmy pragnęli dla ukochanej osoby. Relacje uczuciowe obu kuzynek są pełne zawirowań. Każda z nich staje przed trudnym wyborem. To również relacje pełne odtrącen i powrotów. Bólu i miłości. Niepewności i nadziei.

Jednak w tej historii nie tylko Kora jest ważna, pomimo, że to ona wiedzie tu pierwsze skrzypce. Ogromny plus powieści stanowi tematyka choroby Alzheimera. Obie bohaterki są przytłoczone problemami zdrowotnymi swego dziadka, postępem tej podstępnej choroby. Autorka prosto, ale z humorem i także niesamowitym wyczuciem pomaga zrozumieć, co dzieje się z osobami dotknietymi demencją. Dzięki tej prostej narracji możemy towarzyszyć dziewczynom w ich przeżyciach, oswoić lęk i zamienić go w coś pozytywnego. Książka ta może stanowić pewien impuls do rozmowy na temat choroby, czy przemijania, ale przede wszystkim na temat ogromnej roli więzi rodzinnych w przezwyciężaniu trudności.

Ponadto podczas lektury można wyczuć magię, która jest obecna na co dzień w życiu bohaterek. Przedstawia się ją w sposób subtelny i zrównoważony. Przyjemny styl i lekkie pióro tej Autorki, a także wspaniali bohaterowie sprawiają, że będziecie chcieli zostać z nimi na dłużej. Z chęcią powróciłabym do Zagrodzia.