Wiedźma. Droga do siebie

Chcesz poczuć w sobie siłę i moc? Sięgnij koniecznie po tę książkę! ;) Polecam! :)

Lubię takie klimaty. Książkę polecam wszystkim kobietom, które chcą poczuć w życiu odrobinę magii i uwierzyć we własne możliwości. ;)

Są książki, które głęboko wchodzą w pamięć i min. „Wiedźma. Droga do siebie” jest tego przykładem. Na początku myślałam, że to książka typu czary mary i wiedzmy, które żyją w zgodzie i uwierzcie mi, jakie było moje zaskoczenie jak okazało się, że nie. Magiczny gen odziedziczony po przodkach to jest to, co opisuje autorka w książę. Droga, która nie była drogą prostą a tak, zakreconoą że przyznam się miałam czasem problem ze zrozumieniem, kiedy i co się odgrywa. Wielki trud, ból, niezrozumienie musiała znieść nasza bohaterka gdyż w jej życiu jak i życiu było dużo gwałtów, alkoholu, narkotyków, choroby. Dlatego wrócę do pierwszego zdania myślałam, że to taka lekka książka dla osób chcących dowiedzieć się czegoś od samej czarownicy, bo dla tych, którzy nie wiedzą nasza autorka jest faktycznie czarownicą, która tę książkę napisała w formie pamiętnika i drogę, jaką przeszła żeby wiedzieć to, co dziś wie.

Teraz po przeczytaniu muszę śmiało, powiedzieć, że tak naprawdę to każdy z nas ma ten gen. Już tłumaczę, bo np. życie uczy nas pewnych rzeczy, nasze błędy pokazują, co i dlaczego tak sie stało, że nie ma skutku bez przyczyny wiec po jakimś czasie jesteśmy w stanie po części przewidzieć skutek, bo znamy przyczynę czyż nie? Mama uczy dziecko nie wkładać rączki w ogień, bo dziecko poparzy się, ale oczywiście każde dziecko wie lepiej wiec….. Oczywiście nie chce tego porównywać do autorki umiejętności to zdaje sobie sprawę, że to inny rodzaj czarnowidztwa, leczenia, uzdrowienia, lecz umiejętność naszych dziadków w życiu z przyrodą zawsze przynosiła pozytywne oddziaływanie i równowagę w przyrodzie (no prawie zawsze) Książka ma w sobie dużo tłumaczeń i odniesień do magii, itp., ale dla mnie mało jej było w książce. Z ręką na sercu mówię, że jeżeli wyjdzie coś tej autorki to sięgnę żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Tutaj nie ma magicznej mocy taką, jaką znamy z TV, ale jest długa droga usłana cierniami żeby w końcu dojść do tego gdzie dziś jest i kim jest. Pozycja nie dla każdego biorąc pod uwagę chodźmy przykre doświadczenia seksualne autorki.

Autorka książki jest pełnoetatową wiedźmą, opisuje swoją historię, rytuały, inicjacje. Zdradza nam szczegóły poznawania samej siebie, wskazuje drogę i powołanie do czarownictwa, przybliża procesy magiczne, które są oparte na wspólnocie, współpracy i miłości, opisuje także świat podziemi. Uważa, że nadszedł czas, aby domagać się praw dla wiedźm.

Przede wszystkim muszę wspomnieć o tym, że książka nie jest fantastyką! Gdybym sięgała po nią z takim wyobrażeniem, byłabym zawiedziona. "Wiedźma. Droga do siebie" jest to pamiętnik, manifest czarownicy. Jeśli nie bierzemy kwestii magicznych choć trochę na poważnie, książka nie będzie dla nas. Tutaj trzeba być lekko oderwanym od rzeczywistości, posiadać intuicję, wierzyć w to, w co większość bałaby się uwierzyć, inaczej uznamy książkę za stek bzdur.

Autorka zwraca się bezpośrednio do czytelnika. Spodoba się to osobom wrażliwym na tematy przedstawione. Przybliża także postrzeganie rzeczywistości przez dzieci i dorosłych, znajdując przy tym wiele podobieństw między dzieciństwem a rozwojem magicznym. Autorka tłumaczy również, skąd bierze się powołanie w kwestiach magicznych. Moc wiąże ze spleceniem rozumu i intuicją, a także współdziałaniem z otoczeniem i genetyką.

Plusem książki jest obszerne zagłębienie się w temacie, przybliżenie kwestii, które pomogą rozjaśnić czytelnikowi moc czarownictwa, a także wyczuwalne emocjonalne podejście autorki do opisywanych wydarzeń. Minusem jest zaś forma "rozbudowanej, osobistej magisterki", której niektórzy nie spodziewają się po tej książce, skąd z pewnością wiele negatywnych recenzji, ale, według mnie, zabieg jest zrozumiały - trzeba wyjaśnić podstawy, historię i teorię, aby przejść dalej. Mamy więc dużo faktów, które wyjaśniają zjawisko. Później zaś zagłębiamy się w trud dojścia do etapu, na którym znajduje się autorka - wpływu dzieciństwa, problemów rodzinnych, używek, molestowania i chorób na to, kim aktualnie jest. Jest to biografia, która uświadamia, otwiera oczy i pokazuje, jak traumatyczne przeżycia mogą wpłynąć na człowieka i jak ważną rolę w życiu odgrywa czarownictwo.

Jak dla mnie, w tej książce o magii brakuje magii. Poświęciłabym więcej stron działaniom magicznym, jakie praktykuje autorka.

"Co krok natykamy się na jakieś znaki w naszym życiu. Obieramy zły kierunek wtedy, gdy nie poświęcimy im chwili namysłu. W ten sposób wpadamy znów w stare koleiny, zwracając się ponownie ku krzywdzie zamiast ku uleczeniu".

Amanda Yates Garcia to praktykujaca Wyrocznia Los Angeles, amerykańska uzdrowicielka, czarownica i medium. Przedstawia swoją życiową podróż, odkrywając swoje powołanie do czarownictwa. 🔮

Mam do opowieści autorki bardzo mieszane uczucia...

Życie doświadczyło boleśnie Amandę. Rozbudzenie mocy czarownicy wymaga "zejścia do podziemnego świata" . Takim światem Wyroczni Los Angeles było doświadczenie choroby, molestowania, gwałtu i narkotyków.

Książka ma charakter pamiętnika z domieszką mistyczności. Przepełniona jest przede wszystkim ogromem przykrych doświadczeń autorki. Liczyłam na więcej elementów magicznych. Na kolejnych stronach otrzymujemy odwołania do rozmaitych mitologii, historii i teorii magii (także kilka wytłumaczonych pojęć z tej dziedzinu), nieco opisów doświadczonych wizji, parę odwołań do osiągania jedności z naturą, czy właściwości niektórych ziół.

Z narracji Wyroczni wyłania się feministyczny światopogląd i krytyka oraz niechęć zarówno do patriarchatu, jak i kapitalizmu.

Całościowo pozycja jest nieco chaotyczna, częste przeskakiwanie z wątku na wątek. Styl pisania też nie do końca do mnie trafił, a sam odbiór był nieco nieregularny: niektóre fragmenty mnie wciągały, a przez inne miałam problem przebrnąć. Atutem książki jest zdecydowanie odczuwalny i autentyczny ładunek emocjonalny, który niosą ze sobą kolejne przeżycia Amandy. Duży plusem jest również samo wydanie, okładka jest piękna i klimatyczna.

Nie do końca tego oczekiwałam, ale myślę że warto samemu wyrobić sobie zdanie na jej temat.

Hej, hej 🖐🏻

Czytacie biografie, autobiografie, pamiętniki?

Ja bardzo rzadko sięgam po ten gatunek literacki. Po prostu nie przepadam za czytaniem o czyimś życiu, ale nie powiem, czasem sięgam. Częściej nie wiedząc o tym, że to jest ten rodzaj, a czasem po prostu sama z siebie. A jak to jest z Wami?

⭐RECENZJA⭐

Amanda Yates Garcia jest amerykańską uzdrowicielką i czarownicą, która przeżyła piekło na ziemi. Bohaterka opowiada, jak pociągnęła swoje życie w stronę czarownictwa i całej tej magicznej otoczki. Jej życie nie było "usłane różami", wręcz przeciwnie, było "usłane" brutalnością, przemocą, chorobą. I właśnie w całym tym świecie odnalazła siebie.

🪔

Kurcze... Mam ogromny problem z tą lekturą. Spodziewałam się czegoś innego, a dostałam to, co dostałam. Dla mnie osobiście była to dość ciężka powieść, ale również dziwna. Odebrałam ją jako taki rodzaj pamiętnika, ale nie wszyscy mogą się ze mną zgodzić. Jest tutaj opisana droga naszej autorki do świata magii i to jest zadziwiające, lecz nic poza tym. Powieść napisana jest bardzo chaotycznie, język i styl pisarki nie podobał mi się, a wręcz męczył. Jeśli chodzi o całość tej książki, to była ona ciężka, tak jak na początku wspomniałam. Traumatyczne przeżycia pisarki opisane są bardzo dobrze i czuć te jej emocje. Aż dziw, że tyle mogła udźwignąć dziewczyna, ale patrząc na ten świat, który mamy teraz, pełen brutalności, nienawiści, to chyba każdy dźwiga swój "bagaż" życia. Jednym wychodzi to lepiej, innym gorzej, lecz najważniejsze jest to, żeby się nie poddawać i walczyć do końca. W tej lekturze pisarka miesza przeszłość z teraźniejszością, rzeczywistość z magią oraz różnymi legendami. Taki troszkę misz masz, w którym można się pogubić. Niestety powieść nie do końca przypadła mi do gustu. Odrobinkę męczyłam się czytając ją. Lecz wyniosłam z niej co nie co dla siebie i zatrzymałam się chwilę nad swoim życiem. Niemniej jednak nie była to wymarzona lektura. Wydaje mi się, że każdy kto chce wyrobić sobie o niej jakieś zdanie, musi ją przeczytać. Jednym się może spodobać, innym niekoniecznie. Miłego dnia Kochani! 🖤

🪔

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @[Adres usunięty]ce 🖤

🪔

Nie ukrywam, że w pierwszym rzucie zachłysnęłam się wspaniałą okładką. Po przeczytaniu opisu wierzyłam, że Autorka w lekki i przyjemny sposób poda nam jak poczuła, że powołanie do czarownictwa się porządnie rozbudziło. Liczyłam się z tym, że przytoczy pewne fakty ze swojego życia, ale.... czuję się rozczarowana. Nie tak wyobrażałam sobie tę pozycję. Jeśli szukacie tutaj przypisów co można zrobić, albo wskazówek odnośnie samego czarownictwa – tego jak się może pojawić i co się czuje to niestety muszę Was zawieść, bo ta historia niestety tak nie działa.

Oczywiście, wierzę, że znajdą się sympatycy; może ja po prostu się nie znam, więc nie widzę w tym nic dobrego? Jednakże nie wiem czy każdy jest gotowy na taką dawkę przykrości i bólu, jaki spotkał Amandę. Przede wszystkim chcę napisać, że język jakim posługuje się pisarka nie jest zły. Jak na debiut uważam, że jest całkiem nieźle. Jednakże... to swoisty rodzaj pamiętnika, który zdecydowanie powala mocno na kolana. Nasza bohaterka – pisarka opowiada o gwałcie, o narkotykach, toksycznej relacji z matką, żonglerką pecha jaką Los jej zgotował na co dzień. Liczyłam tak po prawdzie, na historię dziewczyny, która pokaże nam jak wyglądały jej pierwsze kroki w magicznym świecie, a dostałam opowieść o tym jak kobieta zostaje zniszczona do cna. Ja nie mam zielonego pojęcia jak Amanda to wszystko dźwignęła i pozostała normalna.

Bolało mnie to ogromnie ile ta kobieta niosła przeżyć na swoich barkach, szczególnie w obliczu tego co obecnie się dzieje (również u nas w kraju). Magii była ledwo szczypta, a chaos, który panował na stronicach tej pozycji dołował mnie ogromnie, a przecież tak to nie powinno wyglądać, prawda? Autorka przytacza pewne wierzenia, ale to jednak za mało dla mnie, by przemóc się i uwierzyć, że to wszystko tak właśnie musiało być. Również obwinianie męskiej populacji świata za jej wszelakie krzywdy uważam za niesłuszne. Nie bronię tu oczywiście wszystkich panów, ale wielu z nich to naprawdę dobrzy ludzie i nie ich wina, że nie trafili na naszą „czarownicę”.

Całościowo uważam, że okładka jest śliczna. Wydawnictwo wykonało przy tej książce, kawał niesamowitej roboty. Szkoda tylko, że nie do końca dowierzam w to, co zadziało się w środku. Chciałam magii, połączenia się z naturą, sposobów na wyciszenie, a może i odkrycia w sobie magicznego drygu lub iskry. W zamian za to dostałam pełną traum, krzywd i dziwnych sytuacji dziennik.

Lubicie klimaty czarów, magię, wiedźmy?

Osobiście lubię taką tematykę i skusiłam się na tą książkę. Pomyślałam, że może być to odskocznia od tego co czytam na codzień.

Autorka to amerykańska czarownica i uzdrowicielka, praktykującą jako wyrocznia w Los Angeles.

Książka to poniekąd biografia, pamiętnik, jej przemyślenia. Próbuję przekazać nam czy raczej wtajemniczyć do świata magii, rozbudzić moc czarownicy i korzystać z niej.

Jest to debiut autorki i niech tak pozostanie.

Może lepiej niech już nic nie pisze. Bardzo chaotycznie napisana. Znajomość mitologii przez autorkę idealna,tylko w jakim celu jest tu tyle o niej. Kupiłabym mitologię jakbym chciała ją poznać.

Sama historia życia autorki smutna, wręcz jej życie jest jednym wielkim utrapieniem i ciężką drogą do odnalezienia siebie.

Napewno książka znajdzie odbiorców wśród osób zajmujących się duchowością, magią czy medium.

Spodziewałam się czegoś innego, a przynajmniej jakoś sensownie napisanego. Tym czasem miałam wrażenie jakbym czytala coś napisane pod wpływem i to ostrym. W ogóle to do mnie nie trafiło.

Na plus jest śliczna okładka z mieniącymi się elementami. Ale to tylko okładka.

"Wiedźma. Droga to siebie" autorstwa Amandy Yates Garcia, to tak naprawdę pamiętnik autorki, który zabiera czytelnika w krętą podróż po magicznym jej życiu. Poznajemy w nim, jej szczegóły z życia (niekoniecznie te przyjemne), wszelkie rytuały a nawet inicjacje. Dodatkowo, autorka stara się, poprzez swoją historię pomóc nam, odnaleźć tę magię by "wzmocnić" samego siebie.

.

Rzadko kiedy czytam pamiętniki czy wszelkiego rodzaju wspomnienia, ponieważ uważam to, za bardzo osobiste rzeczy, które czasami mnie po postu przytłaczają. Ale ciężko mi było przejść obojętnie obok tego tytułu, więc finalnie się na niego skusiłam. I wcale tego nie żałuję! Przede wszystkim, książka jest tak pięknie napisana, że ja nadal zachwycam się warsztatem autorki. Język jest bardzo magiczny i płynny, przez co, ciężko mi było odkładać książkę na półkę. Ponadto, cała jej ścieżka życia jest niezwykle poruszająca i inspirująca, a mądrość jaką przez to przekazuje, została bardzo umiejętnie napisana. Widać, że autorka bardzo starała się przelać wartościowe porady, co swoją drogę jej się udało.

.

Podsumowując więc, jest to książka brutalnie szczera ale i jednocześnie rozdzielająca serce, która niesie za sobą duże pokłady wiary. Mi osobiście ona się spodobała, gdyż wyniosłam z niej bardzo cenne wskazówki. Zatem jeśli takie klimaty Was interesują, to warto.

Czy wierzyliście w czarownice i wiedźmy? A może nadal w nie wierzycie?

Ja muszę przyznać, że jako dziecko byłam momentami przerażona opowieściami mojej babci, która opowiadała mi różnorodne historie. To właśnie był jeden z argumentów, który sprawił, że sięgnęłam właśnie po tę książkę.

Szczerze mówiąc sama nie wiedziałam dokładnie jakie mam wobec niej oczekiwania. Jednak muszę przyznać, że ta książka okazała się dla mnie dużym zaskoczeniem. Dlaczego? Ze względu na połączenie swojej niezwykłości i zwykłej codzienności. Problemów, o które również nietrudno w życiu zwykłego śmiertelnika. Amanda ma w sobie pokłady magii przekazywane od pokoleń. Stara się również odnaleźć swoje powołanie i własną drogę. Niewątpliwie jest osobą, która przeszła w swoim życiu bardzo dużo. Od molestowania począwszy, poprzez narkotyki i striptiz, którym chciała zarobić pieniądze. Takie właśnie momenty przeplatały się w tej książce z opisami starożytnych bogini, magii, czarownic. Jednak, jeśli mam być szczera nie wszystkie były tymi, które mnie interesowały. Z ręką na sercu muszę się przyznać, że były strony, które czytałam pobieżnie, aby wyłapać kontekst i mieć ogólny zarys sytuacji. Dlatego patrząc przez pryzmat siebie jako czytelnika mogę powiedzieć, że nie każdy sięgnie po tę książkę i nie będzie ona dla każdego. Jednak, jeśli tylko masz w sobie chęć spojrzenia na świat z innej perspektywy myślę, że możesz sięgnąć po tę pozycję i sprawdzić na własnej skórze jak potrafi mieszać się magia i świat współczesny.

Nie lubię pisać źle o książkach, a tym bardziej krytykować czyiś wspomnień bo czuję jakbym piętnowała czyjeś życie. Bo „Wiedźma. Droga do siebie” to tak naprawdę opis wspomnień i jej wczesnego życia. Ale przede wszystkim w tej książce zdecydowanie przeważały opisy traumy i najprawdopodobniej chorób psychicznych niż czegoś innego. Autorka ma również poważne problemy z mamą i prawdopodobnie powinna poszukać terapii na to i inne problemy, które wynikały z jej wczesnego dzieciństwa. Co prawa można wnioskować, iż przepracowała swoje złe wybory oraz traumy i znalazła nisze w której działa.

Brakuje w niej narracji. Styl pisania nie przypadł mi do gustu. Autorka zaczyna każdy rozdział cytatem, a później opowiada jednocześnie robiąc spore przeskoki w czasie. Powoduje to iż można być całkowicie zdezorientowanym który był rok, co było wcześniej, a co później. Jak dla mnie było chaotyczne i zbyt opisowo.

Yates Garcia regularnie wspomina o swoich magicznych wierzeniach i praktykach, niektórych rytuałach, różnych sabatach ale nie mówi nam, jak doszła do tego. Jak dla mnie to powinno być głównym tematem pamiętnika. Ostatecznie ta książka nie spełniła moich oczekiwań i nie rzuciła więcej światła na praktyki współczesnych czarownic.

Amanda Yates Garcia w swojej książce pt.: Wiedźma. Droga do siebie, opowiada poszczególne etapy swojego życia składające się na drogę do odkrycia w samej sobie pierwiastka magicznego. Droga, do obudzenia w sobie daru czarownictwa okazała się trudna, wyboista z mnóstwem ilości cierni na każdym przystanku. Jednak mimo wielu trudności Amanda dotarła do celu. Na kartach utworu możemy obserwować przeistoczenie się Amandy w pełnoprawną kobietę-czarownicę, która odnalazła w sobie siłę, moc i niezależność. Mimo opisu tak trudnych losów i przemiany bohaterki po przeczytaniu utworu mam mieszane odczucia. Pomimo interesującej a zarazem trudnej tematyki jaką jest molestowanie seksualne, homofobia, uzależnienie, nie potrafiłam wgryźć się w lekturę. Głównym winowajcą jest styl wypowiedzi prezentowany przez autorkę. Również nie podobało mi się zrzucanie winy za całe zło świata na płeć męską - uważam to za bardzo krzywdzące i zbyt pobieżne stwierdzenie. Za pozytywy uważam zaś wplatanie w utwór różnych ciekawych informacji na temat legend czy mitów oraz zamieszczane odwołania do słów przytaczanych przez autorkę (przypisy). Podsumowując, nie jest to utwór dla wszystkich. Jest bardzo feministyczny, nasączony trudnymi doświadczeniami, a zarazem napisany w taki nieprzyjemny (wg mnie) sposób. Całość oceniam na coś ciekawego, zupełnie innego na rynku wydawniczym. I choć Amanda uważa się za czarownicę, nie sądzę, żeby przez swoją opowieść drogi zachęciła kogokolwiek do czarownictwa, ponieważ wątpię by ktokolwiek chciał przebrnąć przez to co los dla niej przewidział. Książkę uważam za coś ciekawego w aspekcie jak pewne wydarzenia rzutują na Twoją osobowość.

Od samego początku czułam, że nie będzie to lektura dla mnie, a im dalej zagłębiałam się, tym gorzej było. Powieść kompletnie minęła się z moimi oczekiwaniami, nie zainteresowała mnie i zdecydowanie należy do jednych z najgorszych książek jakie czytałam.

Zaczynając od początku, już samo przedstawienie "bycia czarownicą" (pomijając poglądy na te kwestie) było chaotyczne i nieprecyzyjne. Co rusz, pojawiały się odniesienia do jakiejś "bogini" i jej kultu, gdzie wydaje mi się, że książka ta powinna zostawić temat wiary, a zaprezentować podstawowe informacje i fakty z nim związane. Co więcej, spodziewałam się trochę więcej o tym jak główna bohaterka zainteresowała się czarownictwem i jak to kształtowało jej dalsze życie. Tymczasem otrzymałam historię niełatwego życia z niespójnymi przeskokami i byciem czarownicą w tle

I tu pojawia się kolejny problem. Z jednej strony mamy do czynienia z autobiografią, gdzie Amanda opowiada historię swojego życia, a z drugiej strony z poradnikiem "jak zostać czarownicą". Choć to też za dużo powiedziane. Zabrakło mi pewnej konsekwencji i celu, w jakim została napisana ta książka. Nie wiem czy miała być to historia o traumach z dzieciństwa, czy opowiadanie o byciu wiedźmą.

Podsumowując, nie była to udana pozycja, wiele rzeczy mi się nie podobało i nie zachęcam do zapoznania się z nią. Niestety autorka podczas pisania zgubiła się i zapomniała, co faktycznie chciała przekazać czytelnikowi i to co jej zdaniem powinien ON wyciągnąć po przeczytanej lekturze.

Myślę, że ta książka zaskoczy wielu czytelników. Kiedy pada hasło "współczesna wiedźma" przed oczami staje mi kobieta pewna siebie, spokojna, pojednana z naturą, która do swojego życia wprowadziła wiele rytuałów i przedmiotów obdarzonych tylko jej znaną mocą. Takie wyobrażenie podpowiada mi intuicja. Główna bohaterka "Wiedźmy. Drogi do siebie" jest na pewno... inna.

"Po Obrzędzie Krwi przejrzałam na oczy. Moja moc była nie do pomylenia z niczym innym. Czułam jej potęgę. Byłam niczym strzała wypuszczona z łuku, tnąca powietrze z prędkością, przez którą rozmywały się jej ostre kontury. Nic mnie nie hamowało. Dopóki patriarchat nie uniósł tarczy i mój grot nie wbił się prosto w czoło Meduzy".

Brzmi tajemniczo? Otóż jeszcze niepełnoletnia bohaterka uciekła z domu i zamieszkała ze swoim ówczesnym chłopakiem. Podczas seksu zaczęła obficie krwawić, prawdopodobnie poroniła. Można coś nazwać młodzieńczą nieodpowiedzialnością, a można to opisać jako "Obrzęd Krwi" i przedstawić jako jedną z wielu inicjacji prowadzących do życia magicznego...

Zastanawiam się, czym jest ta książka, jaki przyświecał autorce cel? W bardzo chaotyczny sposób opisuje tutaj swoje życie, a wspomnienia przeplata informacjami o postaciach mitologicznych, teoriami okultystycznymi i filozoficznymi rozmyślaniami. Czułam się zagubiona czytając kolejne rozdziały, bo często poszczególne akapity w żaden sposób nie łączyły się ze sobą. Nie było tutaj też żadnych konkretnych informacji, ot taki strumień (szalonej?) świadomości. Na samym początku autorka dedykuje tę książkę wszystkim wiedźmom, ale po co im się zwierza, skoro nic z tego nie wynika?

"Od zawsze konkurowałam z nią [z matką] o rozmiar krzywdy. Tyle wycierpiała, tak hołubiła swoje rany, były dla niej takie ważne, że przesądzały o jej tożsamości. Bez przerwy o nich mówiła".

Dużo jest tutaj opisanych wydarzeń, łagodnie mówiąc, nieprzyjemnych. Bohaterkę życie nie oszczędzało, dodatkowo duży wpływ na nią miała matka, która też swoje przeszła. Cały czas miałam wrażenie, że magia w tej książce jest traktowana wybiórczo, odpowiednio dopisywana do wydarzeń, żeby lepiej poradzić sobie z traumą. Drażniło mnie też bardzo negatywne stanowisko względem mężczyzn i kapitalizmu. Autorka utożsamia wiedźmę z buntowniczką, a ja bym się raczej pokusiła o "dzikuską", bo ten bunt nie zawsze wydawał mi się uzasadniony.

Książkę polecam osobom, które przepadają za okultystyczną tematyką i mają ochotę poznać jedną z nietypowych amerykańskich osobowości. Proszę się tylko przygotować na to, że może nie być łatwo.

Dawno nie czytałam takich bzdur. Chociaż bardziej pasuje: Hokus pokus klątwa poetów nigdy nie czytałam takich bzdetów. Ewentualnie - hokus pokus czary mary po tej książce mam koszmary.

"Zanim czarownica stanie się czarownicą, trafia do świata podziemnego jako ofiara porwania."

"Wiedźma droga do siebie" to książka, której nie mogłam zmęczyć. Każda kolejna strona była jak tortura dla mojego mózgu i duszy.

Mamy tu pseudopamiętnik i wspomnienia autorki - czarownicy, która uważała, że nad jej rodziną wisi klątwa pisarska i postanowiła w końcu ją zdjąć. W efekcie powstała (niestety) ta książka.

Autorka konkurowała z matką na ilość wyrządzonych krzywd. Rozumiem, że obie sporo przeszły (gwałty, molestowania, traumy itp.) no ale bez jaj. Dalej nie ogarniam co tu się wydarzyło. Książka powinna najpierw trafić do psychologa, psychiatry a dopiero potem do czytelników.

Wylądowała jako striptizerka niby to było złe a z drugiej strony miałam wrażenie jakby była z tego dumna. Mężczyźni byli be i jej się znudzili więc związała się z kobietą - jej guru, która handlowała prochami i oczywiście była oh ah - nie licząc momentu kiedy pokazała swoją prawdziwą naturę bestii ze spiczastymi uszami i zamordowała chwasta (do tej pory nie ogarnęłam tego fragmentu).

Wątki czarownicze były chyba pisane na haju (zresztą narkotyków tu nie zabrakło). Autorka sama przyznała się że miała omamy po LSD po czym kawałek dalej opisuje jak to widziała w nocy w strasznym nawiedzonym domu jakąś dziewczynkę i pomogła jej się dostać do innego świata. No ja pierniczę.

Na trzeźwo nie da się tego czytać.

Prędzej uwierzyłbym w latające słonie niż to co się dzieje w tej książce. Jedyną rozkminę jaką miałam podczas czytania - to czy traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa mogą wpłynąć tak bardzo na psychikę, że prawdziwy świat miesza się z tym nieprawdziwym. Rozważania te pozostawię bez komentarza.

Ciężka książka.

Jedyny plus - okładka. [motyla nóżka] się mieni. Należy się premia dla jej projektanta.