Usuwacz

Stolarz w formie! Kolejna jego książka, która robi totalne wrażenie! Polubiłam się z autorem już od jego pierwszego tytułu i jak widzę totalnie podnosi poprzeczkę przy każdym kolejnym.

Charyzmatyczni bohaterowie, wartka akcja, bluzgi morderstwa i to co pokochałam u niego totalnie - REALIZM :D

Czytelnik czuje jakby znajdował się w samym środku akcji co nie każdemu pisarzowi wychodzi tak dobrze.

Rzadko daje 9/10 ale tutaj zdecydowanie zasłużone!

Ta książka to również idealny pomysł na prezent dla fana kryminałów!

Czy sprawiedliwość istnieje?

Każdy z nas padł albo zna kogoś, kto padł ofiarą błędów systemu, przez który sprawiedliwości nie stało się zadość i kompletnie nic nie da się z tym zrobić.

Jednak co byście zrobili, gdyby pojawił się Usuwacz, który pragnie sprawiedliwości, który chce naprawić, to co szwankuje i usunąć wadliwe elementy, który chce, aby każdy poniósł należytą karę za to, co zrobił.

Właśnie z takim seryjnym mordercą muszą poradzić sobie policjanci na czele z Ksawerym Kulczyńskim. Jednak nie jest łatwo. Usuwacz jest nieuchwytny i wszystko wskazuje na to, że wodzi śledczych za nos. Kiedyś Kulczyński był upartym i dociekliwym gliną, jednak osobista tragedia, którą przeżył kilka lat temu, odbiła się na nim i totalnie go zmieniła, a morderca doskonale zdaje sobie z tego sprawę i zaczyna się z nim bawić...

Po raz kolejny Krystian Stolarz zaskakuje i jednocześnie nie zawodzi. To już czwarta (!) książka w tym roku i jak na tegorocznego debiutanta stale trzyma wysoki poziom. Bez wątpienia już przy pierwszej książce trafił na listę moich ulubionych autorów i jeśli jeszcze nie znacie jego twórczości, to musicie to zmienić, bo naprawdę nie wiecie, co tracicie.

„Usuwacz” jest mniej brutalny od poprzednich książek, jednak książka jest równie dobra, jak reszta. Nie brakuje jej autentyczności, jest nasiąknięta mnóstwem emocji, a ból i cierpienie można wyczuć na prawie każdej stronie. Autor podjął się przede wszystkim takich trzech tematów, które są ściśle ze sobą powiązane. Pierwszym jest strata bliskiej osoby i radzenie sobie (albo i nie) z żałobą i utratą. Drugą jest sprawiedliwość — szczególnie w obliczu tragedii, w której traci się bliskich i trzeci temat to nietrzeźwi kierowcy, którzy są zmorą na naszych ulicach.

Główny bohater, Ksawery Kulczyński kiedyś był bardzo dobry w tym, co robił. Był oddanym, skrupulatnym i dociekliwym, jednak teraz jest cieniem samego siebie. Bywa impulsywny i gwałtowny, ma obsesję na punkcie łapania nietrzeźwych kierowców, co często pakuje go w kłopoty. Jednak osobista tragedia i trauma nie pozwalają mu zachowywać się inaczej. Autor świetnie oddał to, co przeżywa bohater, w jaki sposób próbuje sobie radzić ze wszystkim, czy nawet w pewnym momencie skłania czytelnika do refleksji nad sprawiedliwością.

Właściwie jest jeszcze jeden wątek, o którym „pośrednio” pisze autor, ale nie będę o nim wspominać, bo może okazać się spoilerem i zepsuję wam zakończenie, a uwierzcie, że było mocne i choć na początku książki miałam gdzieś z tyłu głowy bardzo podobne rozwiązanie tej sprawy, to i zakończenie wbiło mnie w fotel.

Po raz kolejny Krystian Stolarz pokazuje, że praca policjanta wcale nie należy do łatwych i często przez nią zapomina się o tym, co, a raczej kto jest najważniejszy w naszym życiu.

Polecam ogromnie!

“Nie istniał żaden środek karny, który zrekompensowałby utratę najbliższej osoby.”

Co o tym myślicie ?

Tak często mścimy się za krzywdy, lubimy się rewanżować, niekoniecznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Ale gdy z czyjejś winy, stracimy kogoś bliskiego, to czy odwet w formie odebrania mu życia, da nam satysfakcję ? A może niech sprawiedliwość zrobi swoje ? Ale jak ? Wyrok, więzienie, pozbawienie kogoś wolności, nie zwróci życia osoby, którą nam odebrano. To w końcu istnieje ta sprawiedliwość czy to tylko pozory ?

Ksawery Kulczyński przez pijanego kierowcę, stracił żonę, córkę i sens życia. A sprawca siedzi od dwóch lat w areszcie i wyrok wciąż jest niepewny. Czy to sprawiedliwe ?

W tej książce Krystian Stolarz rzuca nowe światło na pojęcie sprawiedliwości. Jej istnienie, zasadność przekonania, że policja, sądy itp są rękoma sprawiedliwości, staje się tu wręcz wątpliwa. I tytułowy “Usuwacz” bierze sprawy we własne ręce.

Sądzę, że każde z nas może podać konkretny przykład wypadku z udziałem osoby nietrzeźwej. Ja od lat obserwuję tok sprawy śmierci pewnego chłopca z sąsiedniej wioski. Moja córka ma obecnie 9 lat, a on zginął kilka dni przed jej narodzinami. 11 latek, który po prostu wyjechał na rowerze z domu i spotkał na drodze osobę, która miała już zakaz prowadzenia pojazdu, nie miała prawa jazdy i prowadziła mimo to, znów pod wpływem. Nawet nie wiedział, że potrącił człowieka, nawet nie udzielił pomocy, a do dziś dnia nie poniósł należytej kary…

I tu Krystian Stolarz tworzy Usuwacza, czyli człowieka, który siedzi jak sądzę w wielu z nas. Morderca, zwyrol, przestępca czy…bohater ? Nie ma peleryny. Ma linkę, gwoździe, listy i misję do wykonania - zrobić to czego nie robi wymiar sprawiedliwości - ukarać winnych.

Ksawery zabijał ból wyłapując pijanych kierowców. Choć szefostwo ograniczyło mu możliwości na wszelkie sposoby, nie poddawał się i był w tym bardzo skuteczny. Tylko tak mógł uniemożliwić im zrobienie krzywdy innym ludziom, takiej jakiej sam doznał. Jednak zostaje wcielony na nowo do Wydziału Kryminalnego gdy w liście od Usuwacza pojawia się jego nazwisko. Co mają ze sobą wspólnego ?

Kolejna książka autora, który już pierwszą jaka wpadła w moje ręce, wysoko wskoczył na moją listę tych wartych uwagi twórców kryminałów. Miała nie być tak brutalna jak “Zbawca”. No i może nie była ale do delikatnych i subtelnych jej z pewnością nie zaliczę. Za to sieczkę z mózgu zrobiła profesjonalnie.

Stolarz ponownie pokazuje nam jak wygląda praca policji. Nie mydli oczu, nie wybiela, nie idealizuje. Widzimy, że rzeczywiście, nie raz czują się bezkarnie, wiele uchodzi im płazem, nadużywają władzy i lecą w … kulki ;) mamy mimo to im ufać ? Wierzyć, że oddając w ich ręce swoje bezpieczeństwo, bezpieczeństwo naszych bliskich lub licząc na to, że dorwą tych którzy skrzywdzili kogoś dla nas ważnego, nas nie rozczarują ? A co nam pozostaje ? Od tego są. Nie każdy zawodzi, nie każdy olewa obowiązki. To też ludzie. Nieidealni.

I takich właśnie mamy tu bohaterów ścigających Usuwacza. Nie bez skaz, ludzkich, poturbowanych przez życie, porywczych, rządnych poklasku, marzących o awansie lub…emeryturze.

W Zielonej Górze nie spodziewali się, że trafią na seryjnego mordercę. Ciał przybywa, ofiary nie są święte ale sprawcę trzeba złapać. Niestety policja błądzi po omacku, nie mają pojęcia jak namierzyć Usuwacza. Choć czują, że mają go tuż pod nosem, bo wie więcej niż powinien. Czy to jeden z nich, skoro zna każdy ich krok ? Czy im z kolei uda się przewidzieć kto będzie następny i pokrzyżować plany mordercy ?

Nadal jestem pod wrażeniem tej historii. Zrobiła mi niesamowity mętlik w głowie. Z jednej strony bacznie śledziłam postępy policji, ciekawiło mnie kto stoi za tymi morderstwami ale też… Potrafiłam go zrozumieć. Czy można uważać jego postępowanie za zasadne ? Czy trzeba je potępiać ? Tu właśnie autor daje poważnie do myślenia. Nie wskazuje odpowiedzi, nie uczy nas, że prawo jest do [Adres usunięty] i mamy działać na własną rękę, wymierzając sprawiedliwość pod sztandarem “oko za oko”. Ale jednak czuć wątpliwości…

Wyraźnie też pokazuje nam jak wielką krzywdę można wyrządzić wsiadając za kierownicę wtedy kiedy absolutnie tego się robić nie powinno. Na wstępie mamy wzmiankę, że tylko w 2022 roku przez pijanych kierowców zginęły 172 osoby. Dużo czy mało ? Rak zabija więcej. Ale każda z tych osób miała rodzinę, miała wrócić do domu, miała plany na przyszłość. Każda była dla kogoś wszystkim i po prostu stanęła komuś na drodze. Komuś kogo na tej drodze być nie powinno. A ile osób przeżyło ale to życie już nie jest takie samo ? Ile mamy osób na różne sposoby okaleczonych po takich wypadkach ?

Uważam, że to książka świetna i ważna. Wciąga niesamowicie, szokuje, zostawia ze szczęką na podłodze, bo to co odwalił przed samym zakończeniem i na ostatnich stronach, nasz autor to… W głowie się nie mieści. Taki mega zwrot akcji, że klękajcie narody. Absolutnie się tego nie spodziewałam. I samo zakończenie, takie niedomknięte choć oczywiste. Genialnie to rozegrał. Poznacie sprawcę, oj tak. Ale jestem więcej niż pewna, że nikt się nie domyśli kim on jest. No i ważna bo porusza istotne kwestie i otwiera oczy na to co warto przemyśleć.

Kocham romanse, które podobno są idealne dla kobiet. Możemy przy nich odetchnąć od naszej szarej codzienności, pomarzyć, wykreować sobie idealnego faceta i patrzeć na tę miernotę, którą zesłał nam los, myśląc - dlaczego ;) ale może nie jestem statystyczną kobietą, bo kocham też takie książki jak

“Usuwacz”, w których nie ma kwiatków i miłosnych wyznań. Ale są pisane przez życie. Jakie by ono nie było…

Polecam ! Musicie poznać książki Pana Policjanta .

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Właśnie takie historie uwielbiam, bezgranicznie wsysające do swej rzeczywistości, fundujące całkowite zapomnienie i angażujące do tego stopnia, iż czytelnik czuje się niemal jak główna postać. Widzi jej oczami, słyszy jej uszami, wszystkie zmysły poddają się pochłanianej treści. Krystian Stolarz dopieścił to jeszcze bolesną, trudną tematyką, jaka wzbudza wiele skrajnych emocji, w skutek czego utożsamienie się z bohaterem przychodzi naturalnie i wyjątkowo szybko.

Historia zaczyna się z przytupem, a to dopiero początek silnych doznań, jakie zafundował autor. Nie sposób przewidzieć, czym zaskoczą następne strony, dlatego kolejne słowa połykane są w zawrotnym tempie. Akcja nie daje ani chwili wytchnienia, ani nakreślonym postaciom, ani pochłoniętemu bez reszty czytelnikowi. Tak, to jedna z tych powieści, którą połyka się na raz, bo dawkowanie mogłoby się okazać zbyt wielką męczarnią dla zaintrygowanego do granic czytelnika.

Ogromne brawa należą się pisarzowi za doskonałe kreacje bohaterów, znajdziemy tu całą plejadę nietuzinkowych postaci. Każda z nich wywoła wiele emocji, żadna nie pozostanie obojętna. Podejrzliwość czytającego sięga zenitu, próbuje za wszelką cenę odgadnąć mroczne sekrety i odkryć, kim jest seryjny morderca i co go łączy z głównym bohaterem. Rozwiązanie zagadki jest jednak możliwe dopiero w momencie, w którym zaplanował to autor. Wspaniałym elementem, dodatkowo podsycającym już i tak napiętą atmosferę, jest ukazanie zła, jego kwintesencji, które może zostać rozbudzone w człowieku w efekcie traumatycznych wydarzeń. Gdzie właściwie przebiega cienka granica między jasnością a mrokiem?

„Usuwacz” to zniewalający, dopełniony intrygującym, niepokojącym klimatem kryminał, od którego nie sposób się oderwać. Misternie uknuta intryga, plejada przemawiających, wielowymiarowych postaci, mroczne tajemnice oraz mgliste i zawiłe powiązania między bohaterami, a wszystko to nakreślone wyjątkowo przyjemnym, sugestywnym piórem. Fani angażujących, fundujących moc silnych wrażeń kryminałów, będą zachwyceni. Polecam gorąco!

Ksawery Kulczyński, policjant wydziału kryminalnego zmagający się z traumą po utracie rodziny. Jego żona i mała córeczka zginęli pod kołami samochodu, którym kierował nietrzeźwy mężczyzna.

Te wydarzenia zmieniły go bezpowrotnie. Stał się człowiekiem trudnym. Nie można mu odmówić skuteczności i ambicji. Wyczynia cuda w pracy. Jest w stanie wyciągnąć z ulicy każdego „bandytę”. „Sfokusował” swoją uwagę głównie na kierujących „po kielichu” i trzeba przyznać wychodzi mu to. Ale jako policjant zaczął być też nieobliczalny, „głupi na robotę”.

W międzyczasie w mieście pojawia się seryjny morderca. Wstępna analiza spraw wskazuje na to, że za cel obrał sobie przestępców, którzy wykiwali organy ścigania. Usuwacz, bo tak się nazwał, kontaktuje się ze śledczymi za pomocą listów pozostawionych przy ofiarach. Z listów można wywnioskować, że szybko nie przestanie zabijać, a w sprawę w jakiś sposób wplątany jest Kulczyński.

Czy Ksawery rozwiąże najtrudniejszą sprawę kryminalną w swojej karierze? Czy będzie mógł liczyć na kolegów z wydziału? A może dalej będzie prowadził samotną krucjatę przeciwko zło, które codziennie wylewa się z ulic miasta?

„Usuwacz” to czwarta książka Krystiana Stolarza. I zacznę od tego, że widać w jego twórczości ciągły progres. Moim zdaniem ta książką jest jego najlepszą. Mam nadzieję, że Krystian będzie się dalej rozwijał i piął w górę.

Autor wskazał problem związany z brakiem poczucia sprawiedliwości po wyrokach sądów w sprawach kryminalnych. Głównie wskazał tutaj problem z kierowcami jeżdżącymi na podwójnym gazie.

Jako policjant, który przepracował w strukturach Wydziału Ruchu Drogowego ponad 10 lat wiem, że jest to problem powszechny i niestety jego skala poraża. Kary rosną, grzywny, przepadki pojazdów czy wyroki więzienia. Niestety ze wzrostem kar rośnie również poczucie, że te kary nadal są za niskie. Na drogach giną ludzie, a nieodpowiedzialni kierowcy dalej wsiadają pod wpływem alkoholu za kierownicę.

Znajdziecie tu solidną porcję prawdziwej policyjnej roboty i świetną kryminalną zagadkę. Zakończenie was zaskoczy. Gwarantuję.

Świetna książka. Polecam serdecznie

Przeczytałam każdą książkę napisaną przez Autora i myślałam, że niczym mnie już nie zaskoczy. Spodziewałam się, że kolejna jego powieść przyniesie mi miło spędzony czas oraz ciekawą historię, czyli to co zawsze.

Jednak to, co zrobiła ze mną najnowsza pozycja Autora, przerosło moje oczekiwania. Bez wahania mogę stwierdzić, że to najlepsza książka, jaką do tej pory napisał, i wywarła na mnie ogromne, pozytywne wrażenie.

Zauważam, że pióro Autora z każdą książką staje się coraz bardziej efektowne. W tej pozycji pokazał, że osiągnął naprawdę wysoki poziom, zarówno w zakresie języka, jak i w budowaniu postaci oraz wątków. Jego umiejętności zasługują na oklaski na stojąco.

Z zapartym tchem śledziłam wydarzenia tej historii i dałam się zaskoczyć. W pierwszej części byłam przekonana o jej zakończeniu, natomiast druga część zaskoczyła mnie, pokazując, że nic w tej książce nie jest oczywiste.

Akcja jest prowadzona w sposób, który nie pozwala na nudę nawet na chwilę. Każda scena jest starannie przemyślana – nic nie jest zbędne. Po przeczytaniu ostatniego rozdziału stałam z otwartą buzią, podziwiając idealnie skonstruowaną historię.

Ta książka utwierdziła mnie w przekonaniu, że twórczość Autora to pewniak, a on sam nie spoczywa na laurach. Z każdą nową książką stara się nas zaskoczyć, co niewątpliwie mu się udaje. Gorąco polecam jego twórczość, a sama już nie mogę doczekać się kolejnej jego pozycji!

Krystian Stolarz autor dotychczas mi nieznany przedstawił się jako kreator dość męskich, surowych i trudnych historii, w których nie sposób szukać kompromisów między dobrem a złem.

Zawsze podczas czytania daje sobie takie 20-30 stron na wczucie się i wgryzienie w fabułę, tutaj o dziwo przyszło mi to dużo płynniej, a wykreowany świat bardzo szybko otulił mnie swym chłodem i dreszczem.


Stolarz tworzy atmosferę gęstą od niepokoju, wykorzystując mroczne opisy i plastyczny język.
Zdecydowanie największe wrażenie robiło na mnie przedstawienie dochodzenia, które było realne, rzetelne i bardzo autentyczne.

Podobało mi się wykreowanie bohaterów, ponieważ nie są to w żadnym wypadku kryształowe ideały bez rys czy wad, są to ludzie zwyczajni, rzeczywiści jak każdy z nas ze swoimi przywarami, słabościami i całą gamą niedoskonałości.

Książka wymusiła na mnie nieco filozoficznych rozważań na temat sprawiedliwości i tego czym ona jest, bo przecież każde z nas do danej sytuacji widziałoby i rozumiałoby ja zupełnie inaczej. Sprawiedliwość jest trochę jak dobro i zło, a jej granice są umowne i nie można ich jednoznacznie nakreślić. Nie można jej zachować w jakichś ramach, bo poczucie sprawiedliwości jest plastyczne jak każda emocja czy uczucie, każdy może je wyrażać i rozumieć zupełnie inaczej.

Cała ta historia jednak w pewnym aspekcie nieco mnie zdołowała, bo ukazuje wadliwość czy brak wydolności naszego wymiaru sprawiedliwości i o ile wydaje się to odległe bezpośrednio od nas, tak niestety życie tę bliskość może szybko zweryfikować i sprawić, że Temida może okazać się ślepa na nasz los.

„Usuwacz” to powieść, która pozostała w mojej pamięci na długo po przeczytaniu, bo jest w niej coś intymnego. Dla mnie była to powieść bardzo wymagającą, pełna napięcia i ukazująca zło, którego nikt nie chciałby doświadczyć.

Recenzja w ramach współpracy z Wydawnictwem Prószyński S-ka

Alkohol, kierowanie pojazdem pod wpływem substancji odurzających i tragedia, która nieuchronnie wisi w powietrzu. Czasami tak niewiele trzeba, by uniknąć dramatycznych wydarzeń, niewyobrażalnego bólu i smutku, traum, z których nie sposób się otrząsnąć…

PIŁEŚ, NIE JEDŹ!

Te niby trywialne, a jednak tak kluczowe słowa wybrzmiewają w prologu „Usuwacza”, najbardziej intymnej i osobistej powieści autora. Historii, która stanowi nie tylko wyborny kryminał pisany i czytany dla rozrywki, ale także ważny przekaz, który oddziałuje na czytelnika i skłania do głębszej refleksji. Autor niczym wirtuoz gra na naszych emocjach snując opowieść o ludzkich słabościach, krzywdzie, która determinuje przyszłość i mroku, który totalnie pochłania. W fenomenalny sposób obnaża mroczne oblicze natury człowieka, ukazuje dramatyczne skutki trudnych doświadczeń i umiejętnie kreśli portrety bohaterów.

Obezwładniająca chęć wyrównania rachunków, strata, która nie daje o sobie zapomnieć i s*ryjny mord *rca, który w pogoni za sprawiedliwością wymierzaną na własna rękę, nie cofnie się przed niczym.

„Usuwacz” to rasowy kryminał, w którym pościg za nieuchwytnym zab*jcą i wnikliwie prowadzone śledztwo grają pierwsze skrzypce. To także obraz pracy policjanta ukazany od kuchni, bez zbędnego koloryzowania i upiększania. Bowiem któż inny lepiej napisze o policyjnym poletku niż aktywnie pełniący służbę funkcjonariusz? Tak, tak! Autentyczność i realizm to jedna z zalet tej powieści.Sięgając po niniejszy tytuł otrzymacie również pełną nieoczekiwanych zwrotów akcji historię z zupełnie nieoczywistym finałem. Totalnie wyjątkowym! Poznałam rozwiązanie tej zagadki już jakiś czas temu, a nadal się nim zachwycam. Będziecie czytać z wypiekami na twarzy i przecierać oczy niedowierzając w to, jak fenomenalną intrygę uknuł autor. Zupełnie nieoczywistą, dogłębnie przemyślaną i dopieszczoną w każdym calu. Polecam ogromnie, z pełną odpowiedzialnością!