Upiorne święta

Lubicie książki, w których zawarte są opowiadania różnych autorów? Często sięgacie po taki typ lektury, czy może całkowicie skreślacie tego rodzaju pozycje? Ja lubię opowiadania i z chęcią czytam takie rzeczy. Dlatego też po "Upiorne święta" sięgnęłam z dużym entuzjazmem. Ale nie ukrywam, że przeważnie dlatego, iż w książce są zawarte opowiadania grozy. Do tego rodzaju lektur nie trzeba mnie zachęcać. A jeśli na dodatek dzieją się w okresie świątecznym - cud-miód! "Upiorne święta" to zbiór dziesięciu strasznych i mniej strasznych opowiadań, napisanych przez dziesięciu różnych autorów. Mamy tu dzieła popełnione przez Grahama Mastertona, Artura Urbanowicza, Jakuba Ćwieka, Adama Przechrztę, Tomasza Hildebrandta, Marka Zychlę, Hannę Greń, Roberta Cichowlas, Jakuba Bielawskiego i Przemysława Wilczyńskiego. Historie opowiedziane przez autorów są bardzo różne, ale ich wspólnym mianownikiem jest okres świąt Bożego Narodzenia. Niektóre opowiadania budzą grozę, wywołują ciary na plecach i mrożą krew w żyłach, inne powodują dziwne uczucie niepokoju, jeszcze inne są nieco mniej straszne, a wręcz nudnawe. No ale tak to w zbiorach opowiadań zwykle bywa. Według mnie wygrywa tu Ćwiek i Urbanowicz, których dzieła są wbijające w fotel, mega ciekawe i zaskakujące. Masterton również dał tutaj radę, ciała nie dała także pani Greń. Komu się nie powiodło w stworzeniu budzacych grozę historii? Moim zdaniem Bielawski i Przechrzta okazali się w tym gronie najsłabsi. No ale cóż..., bywa. Generalnie książka bardzo mi się podobała i wzbudziła mnóstwo emocji. Pozycja w sam raz na jesienne wieczory. Polecam!

*** Upiorne święta ***

Kto z nas nie lubi świąt?😊

Tej magicznej,rodzinnej atmosfery z kolędami,prezentami i smakowitym zapachem potraw.

No i ...świątecznymi,ckliwymi lekturami,które czytamy na fotelu,pod kocykiem, z ciepłą herbatką w ręce i wzdychamy..ach..jakie to wzruszające..

Ale,ale...

Kilku autorów postanowiło się zbuntować i powiedziało stop!

Stop ckliwości!

Stop miłości!

My Wam tutaj pokażemy jak może wyglądać Boże Narodzenie.

Jakie potrafi być brutalne i niebezpieczne.

Dlatego powstała ta książka.

A czy faktycznie było tak,jak zakładali?

O tym musicie przekonać się sami.

Ze wszystkich tych opowiadań najbardziej w ten upiorny klimat,moim zdaniem,wpasowało się opowiadanie Pana Ćwieka.

Bez dwóch zdań-było najlepsze i czytając byłam zszokowana nie tylko treścią,ale i poziomem tego,co nam zaprezentował.

Ta smutna historia bezdomnych była prawdziwą perełką i chociażby dla niej warto tę antologię przeczytać.

Poza tym,na wyróżnienie w moich oczach zasługuje również opowieść Pana Urbanowicza ,,87 centymetrów" oraz Roberta Cichowlasa ,,Prezent od gwiazdora".

Reszta,moim zdaniem,była słaba,ale jak wiadomo-każdy z nas jest inny i dlatego każdemu może spodobać się tutaj coś innego.

Wybór w każdym razie jest.

A Wy?

Jakie lubicie święta?

"UPIORNE ŚWIĘTA"

Tak to już ten czas, ozdób świątecznych, kolorowych witryn, kolęd na ulicach i wielu książek dotyczących Wigilii, zazwyczaj pozytywnych, z optymizmem, ale ten zestaw 10 różnych autorów nie zawiera nic nastrojowego wręcz przeciwnie jest rozlew krwi, panika i opowieści z morałem. Czy wszystkie historie przypadły mi do gustu? Nie, ale wiele jest takich gdzie szukałabym kontynuacji, albo rozszerzenia, bo mnie zaintrygowały.

1. "Opowieść wigilijna" Tomasz Hildebrndt - "oko za oko, ząb za ząb" z tym mi się to kojarzy, że dobro się opłaca, a nienawiść, chciwość i wyśmiewanie z kogoś może pobudzić do zemsty. Tu pojawia się mroczny Mikołaj, ale czy w swoim worku ma taki prezent, którego oczekujesz? A może byłeś niegrzeczny i zamiast rózgi otrzymasz coś co zapamiętasz do końca życia.

2. "Kontrakt" Adam Przechrzta - Dom w spadku, poszukiwanie skarbu w święta. Kopanie, frustracja i tajemnicza rura. Magia, czary i rytuał pobudzający dziwną istotę. Czy może z tego wyjść coś pozytywnego? Czy poszukiwacze przekroczą granicę i nie będzie już odwrotu? Czy zyskają super moc i staną się nieśmiertelni?

3."Pechowe święta" Hanna Greń - Tu jest trochę sensacji i kryminału. Ukryta zbrodnia, porachunki mafijne. Nieznany ojciec, który chce odbudować więź ze swoją córką. Tylko dlaczego teraz? Wraz z nim na dziewczynę spadają niewyjaśnione i dziwne sytuacje. Czy lepiej dla kobiety byłoby żyć w cieniu i błogiej nieświadomości?

4. "87 centymetrów" Artur Urbanowicz - Historia jedna z najlepszych, poczułam dreszczyk emocji i przerażenia. Wigilia zorganizowana przez młodzież gdzieś na odludziu, bez zasięgu i upierdliwych sąsiadów i grasujący w okolicach morderca, bestia z bagien. Domyślacie się jaki będzie ciąg dalszych wydarzeń...

5. "Czerwony rzeźnik z Wrocławia" Graham Masterton - Baśń, która odżywa, pokazuje, że istnieje, ale czy aby na pewno? Dowcip, który zmieni życie wszystkim ludziom uczestniczącym w tej zabawie, ich psychika zostanie poddana próbie. Czy zdołają to wszystko poukładać sobie w głowie?

6. "Rezerwat" Marek Zychla - Wigilia i ciągła przeprowadzka, im dziecko starsze tym trafia na wyższe piętro. Skażona ziemia, ciągły lęk o jutro. Mniej zabawek, więcej edukacyjnych książek jak gdyby miały przygotować dzieci do samotnej dojrzałości.

7. "Prezent od Gwiazdora" Robert Cichowlas - Zdrada nie popłaca, bo w pewnym momencie wszystko wychodzi na jaw i może się to źle skończyć. Występuje tu bardzo rozwinięty aspekt psychologiczny, gdzie możemy poznać odczucia i emocje postronnych bohaterów książki.

8. "Już nie jesteś smutkiem" Jakub Ćwiek - Dlaczego bezdomnych ludzi najpierw pytają o pochodzenie, przyjaciół i rodziny, a potem dopiero rozdają zaproszenia na Wigilię tylko wybranym osobą? Czy nie jest podejrzane?

9. "Dom na końcu ulicy" Przemysław Wilczyński - Wszystko rozgrywa się do ostatniego momentu do Wigilii, tam wygra, albo człowieczeństwo, albo zew natury. Dobro i zło - wewnętrzna walka sieje spustoszenie.

10. "Krótka historia na pożegnanie" Jakub Bielawski - Szerząca się ciemność i ludzie, którzy tracą wzrok. Co jest tego przyczyną? Jedyną rozrywką jest bajkokleta Sergiusz, który opowiada różne barwne historie. Czy baśnie staną się rzeczywistością?

Świąteczna groza.

Listopad w pełni, a to oznacza jedno: sezon świąteczny puka do naszych drzwi coraz bardziej natarczywie. Mikołaje, choinki, kolędy, dzwoneczki, prezenty, cukierkowa atmosfera... Czasami aż chce się od tego uciec, prawda? Możemy zafundować sobie taką chwilę odpoczynku dzięki antologii "Upiorne święta", która do okresu Bożego Narodzenia podchodzi w dosyć... specyficzny sposób. To mają być Święta spod znaku strachu i przerażenia, a firmują je swoimi nazwiskami jedni z najlepszych pisarzy literatury grozy w Polsce. Wśród nich znajdzie się także jeden zagraniczny gość, a imię jego Graham Masterton :) (!). Czy nadchodzące Święta będą zatem najbardziej przerażającymi spośród tych, które kiedykolwiek przeżyliśmy?

Jako zdeklarowany miłośnik grozy nie mogłem pominąć tej książki w ofercie księgarni TaniaK[Adres usunięty]. Zestaw autorów był, nie przeczę, dodatkową zachętą - znajdziemy wśród nich takie uznane nazwiska jak Jakub Ćwiek, Adam Przechrzta, Graham Masterton, Robert Cichowlas, Tomasz Hildebrandt, Marek Zychla, Przemysław Wilczyński, Hanna Greń, Artur Urbanowicz, Jakub Bielawski. Towarzystwo zaiste zacne! Czy jednak nazwiska autorów przełożyły się w przypadku "Upiornych świąt" w wymierny sposób na poziom książki?

Pamiętajmy, że mamy do czynienia z antologią. A antologie oraz zbiory opowiadań mają niestety to do siebie, że poziom tekstów bywa w nich nierówny... Tak właśnie stało się i tym razem - spośród dziesięciu zamieszczonych w książce opowiadań nie każde jest równe pozostałym. Pokusiłbym się nawet o śmiałą tezę, że naprawdę dobrych jest jedynie sześć, góra siedem (i to z pewnymi zastrzeżeniami), a pozostałe są albo słabe, albo są wręcz zwyczajnymi niewypałami... To oczywiście tylko moja opinia, miejcie świadomość o jej całkowicie subiektywnej naturze. Postanowiłem się nią jednak z Wami podzielić.

Zacznijmy może od perełek. Z całą pewnością należy do takich zaliczyć otwierającą zbiór "Opowieść wigilijną" Tomasz Hildebrandta - to krwawa wariacja na temat tego, w jaki sposób brzydko obsłużony w restauracji Mikołaj jest w stanie się zemścić na pewnym kelnerze. Znakomite jest także "87 centymetrów" Artura Urbanowicza, za sprawą którego przeniesiemy się na jego ulubioną Suwalszczyznę, gdzie czeka nas mroźna, krwawa i bardzo ciekawie nawiązująca do bestsellerowego "Inkuba" historia.

Na uwagę zasługują także bez wątpienia "Kontrakt" Adama Przechrzty, "Pechowe święta" Hanny Greń, "Rezerwat" Marka Zychli oraz "Prezent od Gwiazdora" Roberta Cichowlasa. "Kontrakt" to niestety nie-świąteczna opowieść, jednak bez wątpienia sporo jest w niej grozy: dwójka zepsutych synalków rosyjskich oligarchów poszukuje w Polsce nazistowskiego wynalazku, który miał wezwać za sprawą wygłoszonej przez tubę w głąb ziemi inkantacji demoniczne, pradawne moce; pewnemu badaczowi pełniącemu rolę konsultanta udaje się ta sztuka... "Pechowe święta" to bardziej kryminalna, aczkolwiek bardzo udana opowieść, w której pewna dziewczyna przekonuje się, jak zgubne mogą być dla niej i dla jej bliskich skutki posiadania ojca-gangstera (i nie ma znaczenia fakt, iż nie utrzymuje z nim kontaktu); duży plus dla Pani Hanny za umiejscowienie akcji w dobrze mi znanych okolicach Bielska-Białej, minus jednak za nieco nijakie zakończenie (niestety...).

"Rezerwat" Zychli to naprawdę przerażająca wariacja na temat przyszłości ludzkości, w której światem rządzą hodujące nas maszyny. Konwencja jest jakby żywcem wzięta z "Matrixa", aczkolwiek w wykonaniu dosyć zaskakującym i nie stwarzającym ryzyka plagiatu. Brawo! :) "Prezent od Gwiazdora" to kolejna wariacja na temat zemsty i rozlewu krwi, które jako świąteczny prezent może ofiarować nam starzec rozdający prezenty pod choinkę - wystarczy wyrazić swoje najskrytsze pragnienia związane z chęcią dokonania na kimś zemsty, a może się ona ziścić.

Wyżej wspomniane opowiadania podobały mi się w omawianym zbiorze najbardziej - zachowam je w miłej pamięci na pewno jeszcze przez długi czas! :)

Pozostałe opowiadania... powiedzmy, że nie przypadły mi po prostu do gustu. To być może kwestia indywidualnego odbioru i nie jest wcale powiedziane, że Wam się nie spodobają. Ja jednak jestem rozczarowany, a tekstem Mastertona wręcz rozgoryczony... "Czerwony rzeźnik z Wrocławia" jest jak dla mnie zbyt słaby na ten zbiór, a jego objętość - raptem 22 strony!... - każe mi się zastanawiać, czy nie jest ON aby tylko zapchajdziurą napisaną przez kogoś, kogo znane (i wręcz kultowe) nazwisko rzuci się w oczy na okładce. Tak, wiem - to smutna konstatacja... Niestety tak to jednak odbieram.

Czy można zatem powiedzieć, że tegoroczne Święta będą rzeczywiście upiorne? No cóż - i tak i nie ;) Jeśli lubicie się bać i cenicie sobie mocne wrażenia, to z całą pewnością jedno i drugie znajdziecie w zamieszczonych tutaj tekstach. Nie znajdziecie tego jednak w równych dawkach w każdym z opowiadań - miejcie to na uwadze. Abstrahując od indywidualnych gustów żaden tekst nie jest bowiem nigdy równy innym. Zwłaszcza w antologiach.

Pomimo nierównego w mojej ocenie poziomu zbioru - polecam go z czystym sumieniem! Tych kilka perełek to coś, ze względu na co zdecydowanie warto po tę książkę sięgnąć. Poszukajcie więc "Upiornych świąt", a jeśli nie chce się Wam szukać - zajrzyjcie na TaniaK[Adres usunięty] :) :

[Adres usunięty]

Polecam Wam z tego miejsca także inne świetne tytuły grozy autorstwa pojawiających się na łamach "Upiornych świąt" twórców:

Gałęziste: [Adres usunięty]

Festiwal strachu: [Adres usunięty]

Dzieci zapomniane przez Boga: [Adres usunięty]

#UpiorneŚwięta #TaniaKsiążka #bloggujezTK #Groza #BożeNarodzenie #Strach #AntologiaGrozy

[Adres usunięty]

"Lepiej, żeby Święty Mikołaj niegdy nie zapukał do Waszych drzwi..."

"Upiorne święta" zbiór opowiadań 10 autorów, a każde z nich ukazuje nam Świata Bożego Narodzenia jako najgorszy dzień w roku. Lęk, groza i przerażenie i pewność że Gwiazdka już nigdy nie będzie taka sama.

...chyba pierwszy raz nie wiem co powiedzieć o książce 😰 Książkę przeczytałam szybko, ale nie dlatego że mi się podobała ale dlatego że chciałam ją jak najszybciej odłożyć i zapomnieć. Z 10 opowiadań podobały mi się jedynie dwa, w tych dwóch czułam grozę, nieprzyjemne dreszcze i uczcie niebezpieczeństwa i strachu. Były to "Pechowe święta" i "Czerwony rzeźnik z Wrocławia" te dwa odpowiednia zapadły mi w pamięć, byłam nimi zaciekawiona i czułam lekka panikę czytając je. Reszta? Chyba nie chce do nich wracać, opowiadanie o upiornych świętach a akcja jednego z nich rozegrana w lecie i o świętach nawet słowa, kolejne zaś było o hodowaniu kobiet, które zostawały matkami w wieku 10 lat, a cała historia zataczała koło w Wigilię, dziwnie to wyszło a nie upiornie czy strasznie.

Ehh.. nie wiem czy polecam książkę, chyba musicie ocenić sami. Ja jednak do niej nie wrócę. Przykro mi.

Dziękuje za egzemplarz.

Sezon na książki w świątecznej atmosferze, w tym roku rozpoczął się dość wcześnie. ( Na szczęście nie tak szybko, jak czekoladowe mikołaje w sierpniu😂) Jeśli chodzi o literaturę obyczajową to napewno poczeka ze mną do grudnia, lecz mrocznych opowieści nie mogłam sobie odmówić.

„Upiorne święta” to zbiór dziesięciu opowiadań autorstwa przez [Adres usunięty] Jakuba Ćwieka, Artura Urbanowicza, Przemysława Wilczyńskiego, Jakuba Bielawskiego, Hanny Grań czy Marka Zychla. Znane grono pisarzy w tym przypadku zagwarantowało nam wiele emocji !! Książka naprawdę dobrze wypełniła mój czas. Dziesięć zupełnie różnych historii podczas których nie możemy narzekać na nudę. Moim faworytem zostało opowiadanie Artura Urbanowicza „87 centymetrów”, ale nie mogę zdradzić Wam szczegółów tą historie trzeba przeczytać samemu🙈 Jeśli macie ochotę na odrobine świątecznej grozy, to uważam że jest to idealna książka:) Miłego dnia. 🖤🖤

„…spotęgowała strach, a żadna emocja nie działa tak na ludzi. Żadna przereklamowana miłość, radość czy złość. Tylko strach, głupcy”!

„Upiorne święta” to książka, której byłam bardzo ciekawa. Ciągle te cudowne historyjki świąteczne, więc pomyślałam: „nareszcie coś innego, może być ciekawie”. Niestety zawiodłam się i to bardzo.

Wynudziłam się przy czytaniu jak nigdy chyba. Wiadomo, że opowiadania nie są długie, ale można przecież napisać jakieś dobre historie, a nie takie słabe. Większość z nich zamiast dreszczu emocji, lęku i przerażenia spowodowała tylko u mnie myśl „za jakie grzechy to czytam”. Tylko trzy opowiadania mogę polecić, bo zasługują na uwagę i gwarantują to, czego oczekiwałam, czyli groza, mroczność, krew i święta. Reszta niestety, ale nie. Wielka szkoda. A tak w skrócie:

Opowiadań jest dziesięć - trzy podobały mi się, dwa były takie średnie a pozostałe słabe.

„Opowieść wigilijna” wzbudziła u mnie obrzydzenie. Jeśli lubicie bigos, to po przeczytaniu już wam się odechce.

„Kontrakt”, czyli Rosjanie, wrocławskie rury i surrealistyczne zakończenie. Ale co to ma do świąt. Nic.

„Pechowe święta” to opowiadanie ledwo się zaczęło a już był koniec. Szkoda, bo wydawało mi się ciekawe.

„87 centymetrów” to najlepsza historia w tej upiornej antylogii. Było świątecznie, było upiornie. Tego właśnie oczekiwałam.

„Czerwony rzeźnik z Wrocławia” koniec mnie zaskoczył. Jednak uważam, że to byłotakie bez ładu i składu.

„Rezerwat” miał bardzo oryginalny pomysł, jednak wiało nudą.

„Prezent od Gwiazdora” zaliczam do tych lepszych opowiadań. Poczułam trochę grozy.

„Już nie jesteś smutkiem” było pokręcone, momentami dziwne i smutne, ale podobało mi się. Zasługuje na uwagę.

„Dom na końcu ulicy” uważam za średnie. Z jednej strony ciekawe, a z drugiej trochę nie dopracowane.

„Krótka historia na pożegnanie” także jest średnia. Tutaj podobał mi się klimat, ale momentami było nudno.

W tym roku święta nie będą spokojne i radosne. Nie będą też pachnieć piernikami i choinką.

Będą za to z pewnością upiorne. Upiorne w szerokim znaczeniu tego słowa. Bo każdy z autorów opowiadań zebranych w antologii „Upiorne święta” interpretuje je nieco inaczej, z czym innym mu się kojarzy.

Jak to zwykle bywa ze zbiorem opowiadań niektóre bardziej przypadły mi do gustu, inne mniej, ale mogę Was zapewnić, że podobnie jak w worku Świętego Mikołaja, każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Artur Urbanowicz zmrozi nas masakrą w wigilijną noc, Graham Masterton żartem tragicznym w skutkach. Będzie mrocznie, będzie krwawo, niepokojąco i przerażająco. Za sprawą Jakuba Bielawskiego zajrzymy w przyszłość pozbawioną słońca i nadziei, a wraz z Adamem Przechrztą w przeszłość, uwalniając zamkniętą w artefaktach klątwę.

Największe wrażenie zrobiły na mnie trzy opowiadania. Właśnie wspomniane na początku „87 cm” Artura Urbanowicza, „Krótka historia na pożegnanie” Jakuba Bielawskiego i bardzo niepokojąca „Już nie jesteś smutkiem” Jakuba Ćwieka.

Wiedzcie jedno, nie chcielibyście przeżyć takich świąt. Źle się wyraziłam, takich świąt na pewno byście nie przeżyli.

Nie lubię świąt. Z racji tego, jak nie trudno się domyślić, nie sięgam po świąteczne książki. Do lektury "Upiornych świąt" skusił mnie Graham Masterton, bo jest to autor, którego książkami zaczytywałam się lata temu i do którego twórczości mam ogromny sentyment. Poza tym myślałam, że takie upiorne klimaty, to będzie coś w sam raz dla osoby, która fanką świąt nie jest. Niestety szybko, bo już od pierwszego opowiadania okazało się, że nie będzie dobrze. Mam świadomość, że antologia nigdy nie jest równa i opowiadania prezentują różny poziom, ale tutaj większość jest po prostu słaba.

Sam pomysł, jak dla mnie był rewelacyjny i liczyłam na historie, które w świątecznej oprawie dostarczą mi upiornych wrażeń. Upiornie to było, ale nudne i nijakie. Po trzech pierwszych opowiadaniach miałam dość i gdyby nie to, że słyszałam też o dobrych, które można znaleźć w tej antologii, odłożyłabym niedokończoną książkę na półkę. Najgorsze jak dla mnie były "Pechowe święta" Hanny Greń. Ciarki żenady gwarantowane! Dawno nie czytałam czegoś taki kiepskiego. Nie zliczę ile razy przewracałam oczami i zastanawiałam się dokąd pędzi ten lexus. Tak, lexus jest tu bardzo ważny!

"Opowieść wigilijna" Tomasza Hildebrandta kolejny koszmarek. Co to miało być, to ja nie wiem.

"Kontrakt" Adam Przechrzta - naziści, demon i rosyjska mafia. To nie mogło być dobre.

Nad resztą tych niestrawnych historii nie będę się pastwić. Powiem tylko, że nie było strasznie, nie było krwawo, było po prostu kiepsko.

Na uwagę zasługują dwa teksty. Pierwszy napisany przez Jakuba Ćwieka "Już nie jesteś smutkiem". Tu w końcu poczułam niepokój i ta historia na pewno pozostanie w mojej pamięci na dłużej. Świetne to było! I druga czyli "87 centymetrów" Artura Urbanowicza. Było świątecznie, krwawo i makabrycznie. Tak powinny wyglądać upiorne święta!

Wyróżnię jeszcze trzy, które na tle pozostałych wypadają nieźle. Są to "Dom na końcu ulicy" Przemysława Wilczyńskiego, "Krótka historia na pożegnanie" Jakuba Bielawskiego i "Czerwony rzeźnik z Wrocławia" Grahama Mastertona.

O reszcie chcę jak najszybciej zapomnieć. Bardzo mi przykro, ale jestem na nie. Nie polecam!

Długo się zastanawiałam jak ocenić książkę tak nierówną i pełną głębokich różnic. Jak ocucić się z nastawienia na wybitne opowiadania, które nie dadzą spać w nocy?

Tymczasem...

Upiorne mam, ale rozczarowanie spływające niczym krew po zaszronionej szybie. I ciągle zadaję sobie pytanie: "Jak połowa z tych opowiadań mogła okazać się tak kiepska? I dlaczego znalazła się w książce, która mogłaby czytelnikiem wstrząsnąć, rzucić o ścianę i potem pożreć ze smakiem?"

W tym pomyśle był przeogromny potencjał, bo oto powiało nowością na wydawniczym rynku! Jednak sprawę schrzaniły bezbarwne historie, pełne dziwnych pomysłów i mało upiornych wątków. Napięcie? Akcja? Brak. Ciekawi bohaterowie, z którymi mogłabym się utożsamić? Brak. W jednym nawet nie było świątecznego tła...

Rozumiem, że opowiadanie ma być krótkie i trudno na kilku kartkach zmieścić fabułę, która odbiorcę wciągnie i obezwładni. A jednak kilku autorom to się udało.

Moim zdaniem tylko Przemysław Wilczyński (najlepszy!), Artur Urbanowicz, Robert Cichowlas i Jakub Ćwiek sprostali temu trudnemu zadaniu. Ich historie pozostały w mojej pamięci, wywołały emocje i poczucie dyskomfortu. Zapachniało choinką, wigilijnymi potrawami ale i strachem oraz krwią wydobywającą się z poranionego ciała. Za to dziękuję, bo ciemna strona mego charakteru bawiła się przednio!

Niestety reszta propozycji była mocno średnia bądź totalnie słaba. Wielkie nazwiska nie zawsze oznaczają gwarancję dobrej lektury...

Czy warto sięgnąć po "Upiorne święta" jeśli tylko połowa okazała się faktycznie godna uwagi? Sami podejmijcie ryzyko. Autorzy, których wymieniłam, odwalili kawał dobrej oraz krwistej roboty i choćby dla nich możecie wziąć tę książkę do rąk. Reszta... Niech popadnie w zapomnienie, jak śnieg którego nie ma na święta od lat...

“Upiorne święta” to zbiór mrocznych opowiadań dotyczących tego zazwyczaj pogodnego okresu. Uwielbiam święta i uwielbiam niepokojące klimaty, a takie połączenie wydało mi się nie tylko kuszące, ale też nowe i świeże. Choć na co dzień nie czytuję opowiadań, to dla tego tytułu byłam gotowa zmienić swoje przyzwyczajenia. Czy było warto?

Nie wszystkie nazwiska, które pojawiły się w tej antologii były mi znane. Dlatego też tę lekturę potraktowałam po części jako szansę, by poznać nowych polskich autorów, przekonać się, czy ich wyobraźnia mnie zatrzyma, a ich styl zachwyci. I rzeczywiście, było to ciekawe doświadczenie, bowiem niektóre pomysły naprawdę przypadły mi do gustu. Mimo że nie wszystkie opowiadania mnie oszołomiły, to większość oceniam na zdecydowany plus.

Historią, która przekonała mnie najbardziej, jest ta stworzona przez Artura Urbanowicza. Już kilkakrotnie miałam okazję przekonać się, że ciężko cokolwiek zarzucić temu autorowi, a i tym razem się nie zawiodłam. A jaka była jego opowieść? Mroczna, dziwna, zaskakująca, angażująca i dająca do myślenia. Choć i w innych można było odnaleźć podobne elementy, to jednak ta historia spodobała mi się szczególnie i to tę poleciłabym w pierwszej kolejności.

Większość opowiadań była krótka, nie znaczy to natomiast, że dużo im brakowało. Wszyscy autorzy postarali się, by ich historie były dopracowane i kompletne, a krótka forma niczego nie odbierała opowieściom. Okazuje się, że kilkanaście czy kilkadziesiąt stron może być równie dobrym materiałem i sposobem osiągnięcia celu, jak książka standardowej długości. Taki nieduży rozmiar także potrafi zaciekawić i zatrzymać.

Święta w tych opowieściach nie są piękne, rodzinne i rozczulające, a oferowane prezenty mają niespodziewany, krwawy charakter. Może jednak to ciekawa alternatywa dla przesłodzonych, tak podobnych do siebie opowiastek. Coś innego, klimatycznego, sprawdzającego się podczas długich i chłodnych wieczorów. Myślę, że warto spróbować.

W tym pokręconym roku Gwiazda przyszła do nas wcześniej, a wszystko za sprawą „Upiornych Świąt”. Czy odechciało mi się świętować? Niekoniecznie, ale o tym od początku.

„Upiorne święta” to zbiór dziesięciu opowiadań (9/10 z nich to polscy autorzy) o tematyce, a jakże bystrzaki, około bożonarodzeniowej. Jak już to w przypadku zbiorów opowiadań bywa są w nich te lepsze, ale i te gorsze. Które z nich spodobały mi się najbardziej?

Mój numer jeden – Urbanowicz. Chyba mało kogo to dziwi, ale według mnie autor naprawdę potrafi ciut Cię wystraszyć tylko dlatego, że przeczytałeś skreślone przez niego zdania. Jego opowiadanie „87 centymetrów” od początku ma duszny, ciężki i małomiasteczkowy klimat, a wszystko oprószone jest z pozoru niewinnym śniegiem.

Numer dwa – ciepłe, ale jednocześnie bardzo przygnębiające opowiadanie „Krótka historia na pożegnanie” Jakuba Bielawskiego. Z krótkiej notki na temat autorów (a takowa znajduje się na końcu książki) można dowiedzieć się, że nienawidzi litery R oraz buraczków brudzących ziemniaki na talerzu. Ktoś, kto zwraca uwagę na takie pozorne drobnostki zawsze trafia w czułe miejsce mojego serduszka.

Numer trzy, ex aequo (swoją drogą, wiedzieliście, że pisze się to w ten sposób?) jest opowiadanie Grahama Mastertona, autora wielu horrorów oraz Jakuba Ćwieka. Pierwsze, „Czerwony rzeźnik z Wrocławia” nie jest opowiadaniem, które zwali nas z nóg, ale czytając można wyczuć, że autor już wystraszył niejedną osobę. Drugie, „Już nie jesteś smutkiem” jest bardzo dziwne, mocno pokręcone, ale ma w sobie „to coś”!

Jeśli chodzi o resztę to jednak czegoś mi zabrakło. Było nieźle, ale nie wywołały one u mnie jakichś większych emocji.

Okazuje się, że wielu miejsc w Polsce należy unikać oraz nie wkurzać kolesi w czerwonych wdziankach. Polecam „Upiorne Święta”, jeżeli najdzie Was ochota na wieczór z dreszczykiem. Czasem mocniejszym, a czasem tylko delikatnym, wręcz prawie niewyczuwalnym. Ale zawsze z dreszczykiem.

"Upiorne święta" to zbiór 10 opowiadań polskich pisarzy. Oczywiście Graham Masterton jest brytyjczykiem, ale patrząc jak bardzo związanych jest z naszym krajem, tym razem postanowiłam podciągnąć go pod "polską flotę", bo w końcu niebawem święta i trzeba się jednoczyć, czy to z choinką pod pachą🎄, czy tez z toporkiem w ręku🪓😎. To już nie pierwsze moje zetknięcie ze zbiorem świątecznych opowiadań okraszonych krwią, mordercami i flakami, otoczone bożonarodzeniowym klimatem. Ojj nie... Zawsze mam ten sam dylemat z tego typu książkami, bo z jednej strony bardzo szybko się je czyta, wręcz ekspresowo dodałabym, ale z drugiej strony nie zawsze wszystkie opowiadania do mnie przemawiają. Mój faworyt to zdecydowany "87 centymetrów" (A. Urbanowicz) bardzo wkręciła mnie ta historia i żałuję, że była ta krótka, chętnie bym ją widziała wersji rozszerzonej. Warto też zwrócić uwagę na "Opowieść wigilijną" (T. Hildebrandt) niby trochę absurdalna, ale z pomysłem "taki piątek 13-ego", ale czytałam ją zaciekawieniem i z dziwnym uśmiechem na twarzy😈. Urzekła mnie też historia "Już nie jestem smutkiem" ( J. Ćwiek), zdecydowanie miała coś w sobie. Jeśli chodzi o całość to książka mi się podobała, ale gdybym miała ją rozbierać na czynniki pierwsze to na pewno do czegoś bym się przyczepiła. Największy minusem był fakt, że nie we wszystkich opowiadaniach znalazłam ten świąteczny klimat, a chyba o niego najbardziej chodziło. Mimo tego małego mankamentu to sądzę, że każdy z nas znajdzie coś dla siebie w tych historiach i miło spędzi czas, zwłaszcza, gdy w domu zapanuje bożenarodzeniowy klimat🎄.

Święta, Święta i wcale nie tak szybko one mijają jak mogłoby się wydawać, czasem wprost przeciwnie. Choinka skrząca się od lampek i kolorowych ozdób, a pod nią stos prezentów? Rodzina zasiadająca w świątecznej atmosferze przy stole w wigilijny wieczór? Nie tym razem i nie dal wszystkich, bo tuż za progiem czai się strach, zbrodnia, ból i zło, w niespodziewanej postaci.

Wigilijny wieczór ma w sobie magię, jedyną w swoim rodzaju, niepowtarzalną, która zdarza się raz w roku. W tym dniu zło wydaje się być gdzieś daleko, lecz to jedynie iluzja, bywa, że niebywale krucha i czekająca by rozbić się w drobny mak. Nieopacznie pozostawione otwarte drzwi wcale nie muszą być zaproszeniem dla strudzonego wędrowca, uważaj kogo zapraszasz albo kto ciebie zaprasza. Marzysz o atmosferze jak ze świątecznego filmu? Dlaczego nie miałbyś dostać takiego prezentu od Mikołaja, Gwiazdora albo innego posłańca? W końcu są Święta, czas gdy obdarowujemy swoich bliskich, a oni nas, tylko pamiętaj o jednym – nie zawsze da się zwrócić podarek. Wypatrujesz pierwszej gwiazdki? Zaraz potem rozpocznie się to, na czekasz od tylu miesięcy, rok za rokiem tak samo, aż do chwili gdy zrozumiesz jaka jest prawda. W ten konkretny dzień nic nie dzieje się bez powodu, mroczne cienie nie są ułudą, jasność i mrok są awersem i rewersem tej samej monety, a sielankę oraz grozę oddziela bardzo cienka granica, bardzo łatwo zacierająca się. Kiedy pierwsza gwiazdka rozbłyska budzą się demony …

Dziesięciu pisarzy, dziesięć opowiadań umiejscowionych w bożonarodzeniowym czasie i dziesięć powodów by spojrzeć na nadchodzące Święta z całkiem nowego punktu widzenia. Perspektywie tej daleko od utartego wzoru, a nawet więcej, wyznacza ona całkiem nowe spojrzenie na to, co znane i niekiedy trąci ciut, lub więcej, kiczem. Jednego i drugiego na pewno nie znajdziecie w antologii „Upiorne Święta”, autorzy zadbali ze szczególną starannością by rzucić dość niecodzienne światło grudniowe chwile i zaserwować opowieści, po których pozostaje coś o wiele więcej niż tylko przysłowiowa gęsia skórka. Taki, a nie inny motyw, dla twórców gatunku, jakiemu daleko do słodkiej otoczki gwiazdkowo-choinkowej to nie lada wyzwanie i jak się przekonałam w czasie czytania, każdy zrobił to inaczej, na swój, nie do podrobienia, sposób. Ile da się treści zmieścić w niewielkich objętościowo historiach? Wydawałoby się, że niewiele, ale nie w przypadku tych twórców, jacy nasycili swoje teksty wszystkim tym, co sprawia, iż trudno oderwać się od lektury. Dlaczego? Siła tkwi w szczegółach, a tych jest dużo, zapadają w pamięć, intrygują oraz sprawiają, że całość nabiera niepowtarzalnego charakteru o krwawym odcieniu. Oczywiście tłem jest świąteczny klimat, który został wykorzystany na dziesięć, całkowicie odmiennych sposobów, w których przeplata się groza z prezentami, strach z życzeniami, wigilijna wieczerza z tą z kategorii ostatnich, biel śniegu z szkarłatnymi śladami. Czasem gdy jedni świętują, inni walczą o życie, w tym samym momencie, w świetle tej samej pierwszej gwiazdki, jednych od drugich dzieli bardzo mało, wystarczy dotknąć klamki i otworzyć drzwi, zaprosić wędrowca do stołu albo po prostu nie uważać o czym się marzy …