Terapia

Lubicie thrillery medyczne? Ja bardzo i zawsze chętnie sięgam po tego typu książki. Klaudia Muniak i jej twórczość jest mi znana, miałam już okazję czytać jej powieści, dlatego z wielką radością sięgnąłem po tę najnowszą pozycję. Przyznam szczerze, że zrobiła ona na mnie spore wrażenie i wciągnęła mnie niemal od samego początku. Fabuła jest tutaj bardzo przemyślana, jest mocno intrygująca, tajemnicza i zaskakująca. Akcja toczy się tutaj dość powoli, ale nie brakuje zwrotów akcji, które nadają całości odpowiedniego tempa. Historia opisana w książce jest na tyle tajemnicza, że do samego końca nie miałem pojęcia, jakie będzie zakończenie.

"(...) zaufanie ma konsystencję szkła - raz skruszone nigdy nie wraca do swej pierwotnej postaci. Można je łatać i sklejać latami, ale na zawsze pozostaną w nim pęknięcia skrywające wątpliwości."

"Zawiedzione zaufanie to najgorsze, co może nas spotkać - wyniszcza jak powoli rozwijająca się śmiertelna choroba (...)."

Luiza Dziedzic niegdyś nieporadna, zakompleksiona jednak w jej życiu miało miejsce coś co w pewnym sensie ją zmieniło.

Historia napisana jest w narracji pierwszoosobowej. To swego rodzaju spowiedź głównej bohaterki. Wyjaśnienie od podstaw motywu jej postępowania. Kobieta wraca myślami do dzieciństwa i lat młodzieńczych. Przelewa na papier żal zarówno do najbliższych, przyjaciół, ale również dalszych znajomych. Aktualnie nie jest w pełni szczęśliwa. Odczuwa strach i dezorientację. Nie wie komu ufać, kto chce dla niej dobrze, a kto ma złe zamiary. Atmosfera niepewności jest wręcz namacalna.

Fabuła oparta jest głównie na wewnętrznym monologu głównej bohaterki co nie tworzy bardzo rozbudowanej akcji. Mimo to historia jest niesamowicie wciągająca i pogmatwana. Z każdym rozdziałem dowiadujemy się coraz więcej o Luizie. Wnikamy w jej umysł. Rozkładamy na czynniki pierwsze traumy jakich doświadczyła i aktualne problemy, które nadal jej doskwierają. Okładka idealnie odzwierciedla wewnętrzny stan bohaterki.

Zakończenie zaskakuje, ale też wprowadza lekkie zamieszanie i może wywołać mętlik w głowie. W pewnym momencie nie wiedziałam już co jest prawdą, a co nie. Muszę przyznać, że Autorka świetnie wszystko rozegrała. Bardzo lubię wszelkie medyczne aspekty w powieściach. Historia nabiera wtedy wiarygodności, nie jest zwykłą fikcją literacką.

Epilog idealnie zwieńczył i podsumował całość. Wyjaśnił zagadnienie z perspektywy bohatera-specjalisty oraz dodatkowo zagrał na emocjach czytelnika.

Polecam!

Pamiętam, że jakoś w zeszłym roku w mediach społecznościowych zaczęły się bardzo często pojawiać książki pani Klaudii Muniak. Okładki przyciągnęły mój wzrok, a liczba pojawiających się pozytywnych recenzji zaczęła mnie zachęcać, aby sięgnąć po twórczość tej autorki. Jednak musiało minąć trochę czasu, abym sięgnęła po swoją pierwszą książkę pani Muniak. Zrobiłam to w bardzo dobrym momencie, gdyż niedługo po premierze jej ostatniej książki, czyli „Terapia”. Teraz, mam co nadrabiać.

Mimo, że przeczytałam dużo pozytywnych opinii o twórczości pani Muniak, to nie miałam żadnych oczekiwań względem jej książki. Kiedy przyszła do mnie książka „Terapia”, to zechciałam przeczytać tylko fragment, aby zobaczyć co mnie czeka. Ten fragment przeciągnął się na kilka rozdziałów. Wciągnęłam się. Byłam ciekawa tego co dalej spotka główną bohaterkę. Jednak odłożyłam książkę na bok. Wróciłam do niej kolejnego dnia i doznałam jeszcze większego szoku. Nie spodziewałam się w ogóle, że autorka pokieruje wydarzenia w taką stronę. Wow! W momencie, kiedy już myślałam, że autorka odkryła wszystkie karty i na spokojnie zakończy tę historię to doszłam do zakończenia, które okazało się odpaleniem kolejnej petardy. Gdy zakończyłam czytać książkę „Terapia” to byłam w wielkim szoku, dałam się oszukać autorce, w ogóle nie spodziewałam się takiej historii. Jestem zachwycona.

„Terapia” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Muniak i na pewno zostanie niezapomniane. Lubię być tak umiejętnie wodzona za nos i zaskakiwana. Po zakończeniu książki „Terapia” miałam ochotę od razu przeczytać ją jeszcze raz, aby ponownie doznać wszystkich tych emocji, jakie odczuwałam podczas czytania. Uwielbiam takie thrillery. Muszę zdecydowanie nadrobić poprzednie książki autorki.

'Podobno w każdym z nas tkwi zło, tyle że większość ludzi potrafi trzymać je w ryzach. Mówi się o nich lub . A co z odsetkiem tych, którzy sobie z tym nie radzą?'

Jesteśmy obserwatorami życia Luizy, która jest świetna w swojej pracy - jest sekretarką/asystentką prezesa dużej firmy w stolicy. Na pozór jest zwyczajną dziewczyną, jednak pod zawsze noszonymi długimi rękawami chowa się bardzo skrzętnie skrywana tajemnica. Dochodzą do tego problemy psychiczne, które nie pozwalają jej rozprawić się z własną przeszłością i demonami.

Autorka genialnie wykreowała głównych bohaterów i w konsekwentny sposób tworzyła ich historię na łamach książki. Emocje, jakie im towarzyszyły, były bardzo realne - ze względu na zwroty akcji nie wiedziałam już, komu tak naprawdę można ufać, a komu nie. Luiza balansowała na pograniczu rzeczywistości i fikcji, aby w pewnym momencie stoczyć się w świat, w którym granica ta jest zatarta. A wtedy wszystko jest możliwe...

To była dla mnie bardzo emocjonująca podróż. Momentami sama nie wiedziałam już, co jest prawdą, a co fikcją. Świat Luizy intrygował mnie i przerażał jednocześnie. Autorka pokazuje nam, jak bardzo ludzki umysł jest niezbadany i jak wiele tajemnic jeszcze przed nami skrywa. Absolutnie Wam polecam!

Ta okładka jest tak hipnotyzująca! To jedna z tych, obok których nie dość, że nie da się przejść obojętnie, to jeszcze nie trzeba znać opisu, by po nią sięgnąć. I właśnie tak stało się u mnie – najpierw wylądowała na półeczce na Legimi, a dopiero później postanowiłam sprawdzić o czym tak właściwie zamierzam czytać 🤣 Wtedy już wiedziałam, że to będzie idealna książka dla mnie ❤️ Ale jaka historia jest w takim razie zawarta w „Terapii”?

Jak czytamy w opisie pochodzącym od wydawcy: „„Terapia” to historia, w której rzeczywistość i wyobraźnia zaczynają się niebezpiecznie ze sobą splatać.” Główna bohaterka, Luiza, jest sekretarką w jednym z warszawskich biur. Ma dobre kontakty z szefem, jej życie układa się pozornie całkiem nieźle, jednak nadal ścigają ją demony przeszłości. Z tego powodu wyjeżdża do rodzinnego miasta, by uporać się z minionymi latami swojego życia. Od tego momentu ma wrażenie, że wszystko się zmienia, jednak niekoniecznie na lepsze. Luiza kilkukrotnie ucieka od problemów, z jakimi się zmaga, jednak nie zawsze kończy się to tak, jakby tego chciała. „Gdy granica między rzeczywistością a wytworami wyobraźni coraz bardziej się zaciera, jej szaleństwo osiąga punkt kulminacyjny”

Ile emocji przyniosła mi ta powieść! Czytałam ją niestety w formie ebooka, a z doświadczenia wiem, że gdy trzymam fizycznie książkę w rękach, to tych emocji jest jeszcze więcej – aż się boję jakie byłyby moje reakcje na niektóre fragmenty 😅 Jako wielka miłośniczka thrillerów psychologicznych muszę przyznać, że autorka wykonała kawał świetnej roboty i jestem w szoku, jak dogłębnie przeanalizowana została psychika Luizy – czapki z głów, naprawdę! Mimo tego, że piszę tę recenzję naprawdę długo po lekturze książki to nadal pamiętam (wydaje mi się) dość dokładnie to, co się działo, a stany emocjonalne i psychiczne głównej bohaterki sprawiały, że, aż do ostatnich rozdziałów, gdy tak naprawdę zagadka całej książki została rozwiązana, niejednokrotnie nie mogłam zrozumieć jej toku myślenia. Wydaje mi się, że nie muszę mówić w jak wielkim szoku byłam, gdy ostatecznie dowiedziałam się, z jakim tematem zmierzyła się autorka. Zakończenie jest genialne i sprawiło, że koniecznie muszę sięgnąć po inne powieści Klaudii Muniak!

Luiza jest sekretarką w niemałej warszawskiej firmie. Dobrze dogaduje się z szefem i wydawałoby się, że dziewczyna całkiem nieźle sobie radzi. Dopadają ją jednak demony przeszłości i przychodzi dzień, w którym Luiza chce się z nimi uporać.

Czekałam niecierpliwie na tę książkę. Wiem czego się mogę spodziewać po Klaudii Muniak, ale jednak tutaj autorka przeszła samą siebie. Jak mnie to wciągnęło! Nie potrafiłam odłożyć lektury nawet na pięć minut, więc pochłonęłam za jednym posiedzeniem.

Nie wiem jak autorka to robi, ale wybitnie potrafi zbudować klimat niepokoju. Na początku nic dziwnego się nie dzieje, a ja od pierwszych stron siedziałam z mięśniami spiętym z nerwów. Potem się tak rozkręciło, że myślałam, że oszaleję z napięcia, żeby na koniec opadła mi kopara. Tak po po prostu.

O fabule nic więcej nie powiem, bo nie chcę psuć nikomu zabawy. Muszę jednak zwrócić uwagę na pewien bardzo ważny aspekt tej książki. Po przeczytaniu została mi jedna myśl w głowie - widzimy siebie nawzajem tylko takich, jakimi chcemy się komuś pokazać. Nasze dysfunkcje, problemy, choroby często są niewidoczne dla świata zewnętrznego. Warto nad tym pomyśleć i przyjrzeć się bliskiej osobie. Może potrzebuje pomocy?

„Ludzka psychika jest zawiła jak niekończący się labirynt, a przy tym krucha jak cienkie szkło.”

Luiza wydaje się być dziwną osobą, jej zachowanie bywa mało racjonalne i zaskakujące. Pracuje jako sekretarka w warszawskim biurze ze sprzętem medycznym. Prześladują ją demony z przeszłości. Wyrusza do Dębicy, ma plan i nadzieję, że w końcu uda jej się rozliczyć z przeszłością. Od niedawna spotyka się z Szymonem. Myśli, że w końcu trafiła na mężczyznę swojego życia. Niestety ten zaczyna być coraz bardziej agresywny. Luiza ucieka, kolejny raz zostaje ofiarą przemocy. Wyobraźnia zaczyna płatać figle, tak trudno rozróżnić co jest jej wytworem, a co rzeczywistością.

Początkowo opowieść wydawała mi się bardzo zagmatwana, trudno było mi się w niej odnaleźć. W pewnym momencie coś zaskoczyło, a ja nie mogłam się oderwać od fabuły. Autorka ma bardzo specyficzny styl, od samego początku odczuwamy delikatne nerwowe napięcie, które stopniowo wzrasta. Nic nie jest takie jak nam się początkowo wydaje. Luiza jest kobietą pełną tajemnic, jej codzienność jest trudna i niepokojąca. Życie nigdy jej nie oszczędzało, zaznała wiele bólu fizycznego i psychicznego. Jej wewnętrzne monologi ukazują z czym się musi zmagać, dzięki nim z łatwością potrafiłam w czuć się w jej sytuacje. Urojenia stają się coraz silniejsze.

Niemoc, przerażenie, samookaleczenia, trwałe blizny, wołanie o pomoc…

Intrygujący, emocjonalny, niepokojący thriller psychologiczny. Zakończenie kompletnie mnie zaskoczyło, nie tego się spodziewałam. Wszystkie elementy zawiłej układanki wskoczyły na swoje miejsce. Poznajcie zagmatwaną historie Luizy i jej tajemnice, warto! Tatiasza i jej książki :)

Czy w Wasze ręce trafiają czasem książki, których czytanie idzie jak po grudzie? Czy zdarza się Wam czytać książkę, przy której macie wrażenie jakbyście czytać nie umieli i z trudem odczytujecie kolejne zdania, bo w tekście brakuje rytmu i płynności? Jeśli nigdy tego nie doświadczyliście, to szczerze zazdroszczę.

Ja niestety miałam pecha, bo dokładnie takie trudności mnie spotkały przy czytaniu "Terapii" Klaudii Muniak. To było moje pierwsze spotkanie z autorką, moje oczekiwania i nadzieje były więc ogromne. Pomysł na fabułę też spoko, tajemnice z przeszłości, traumy, problemy psychiczne - lubię to! Mój zapał do czytania wypalił się jednak tak szybko, jak zimne ognie przy choince. Przyczyn tego stanu rzeczy upatruję w stylu autorki, który kompletnie do mnie nie przemówił. Brakowało w tej narracji płynności i rytmu, który kazałby mi gnać do kolejnego rozdziału. Niby wszystko się kleiło, pomysł na fabułę zacny, ale wiało nudą. Do tego główna bohaterka, która nie wzbudziła żadnych moich emocji. Było mi tak bardzo wszystko jedno jak potoczą się jej losy, że nawet na końcówce brewka mi nie pykła. Pozostali bohaterowie też utonęli w masie im podobnych, których nie raz nie dwa spotykałam na kartach różnych książek.

Niestety jestem zawiedziona. Wiadomo, jeśli już się sięga po jakiś thriller to człowiek by chciał, żeby go pozamiatało, zjeżyło wszystko co się da i na koniec jeszcze wywaliło szczękę z zawiasów. Tutaj tego nie było. Widziałam jednak dużo pozytywnych opinii poświęconych tej książce, więc jak zawsze dodam, że trzeba osobiście sprawdzić co w trawie piszczy i czym jest tytułowa terapia.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję @[Adres usunięty]ce.

"Terapia" to już czwarta książka Klaudii Muniak, którą miałam przyjemność przeczytać. I z czystym sumieniem przyznaję, że to zdecydowanie najlepszy thriller autorki.

Luzia pracuje jako sekretarka w jednej z warszawskim firm. Kobieta nie miała łatwego życia, wciąż walczy z demonami przeszłości. Tragedia jaką przeżyła nie daje o sobie zapomnieć. Luzia próbuje walczyć z przeszłością, chce żyć normalnie. Nie pomaga jej w tym ani nowy związek, ani zaborczy szef. Nie mogąc sobie poradzić, Luiza ucieka do podwarszawskiej wsi, jednak to czego tam doświadcza nie przynosi jej ulgi. Jej szaleństwo osiąga punkt kulminacyjny.

"Terapia" to thriller z rodzaju tych, które pochłonął Cię bez reszty. Wciąga niczym wir i nie pozwala odetchnąć ani przez moment. Sięgając po tę książkę, czułam, że będzie ona inna niż poprzednie.. i nie myliłam się. Ogromny plus dla autorki za to, że poszerza swój kunszt pisarki, z każdą kolejną powieścią jest coraz lepiej, widać duży potencjał.

"Terapia" to thriller, w którym napięcie rośnie z każdą przeczytaną stroną. Fabuła dopracowania w każdym calu, od początku wczułam się w rolę Luizy i razem z nią przeżywałam jej rozterki, lęki, niepewność... Do końca nie przewidziałam tego, jaki to wszystko będzie miało finał. Autorka bardzo mnie zaskoczyła, nie pierwszy raz zresztą. Klaudia ma niesamowity talent do budowania napięcia, szczególnie na ostatnich stronach swoich powieści, potrafi też nieźle zmanipulować czytelnika.

Tak jak wspomniałam wyżej, według mnie "Terapia" to najlepsza z książek Klaudii. I takie thrillery chcę czytać. Jeżeli jeszcze nie znacie pióra autorki, to szybko musicie to nadrobić. Ja natomiast z niecierpliwością czekam na kolejne mroczne powieści psychologiczne autorki.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji ♥️

"Terapia" to moje drugie zetknięcie z twórczością Klaudii Muniak. Wcześniejszy jej thriller medyczny "Klinika", zrobił na mnie ogromne wrażenie, więc bez zastanowienia sięgnęłam po kolejną książkę autorki. Bardzo lubię czytać wszelkie kryminały, sensacje, thrillery, więc czas spędzony na lekturze uważam za niezwykle przyjemny.

Główną bohaterką książki jest Luiza, młoda kobieta, która pracuje jako sekretarka w jednej z warszawskich firm ze sprzętem medycznym. Dziewczynie układa się zawodowo całkiem pomyślnie, ma bardzo dobry kontakt ze swoim szefem Jackiem, nieco zaś gorszy z jego dziewczyną - Agnieszką. Natomiast w życiu prywatnym nie układa jej się najlepiej. Luiza boryka się bowiem z demonami z przeszłości, które nie dają jej spokoju. Niezaleczone urazy z przeszłości burzą jej spokój, trawią jej duszę z dnia na dzień, wwiercają się w umysł, powodując w nim chaos. To, co spotkało ją w przeszłości ma duży wpływ na jej obecne życie i relacje z ludźmi. Dodatkowo jej ciało pokrywają blizny, które codziennie przypominają kobiecie o dramacie z przeszłości. Luiza próbuje sobie to wszystko poukładać i oczyścić umysł spisując pamiętnik.

Pewnego razu dziewczyna wybiera się do Dębicy - swojej rodzinnej miejscowości w nadziei, że rozliczy się z przeszłością i odzyska równowagę psychiczną. Niestety na miejscu okazuje się, że nie był to jednak do końca dobry i przemyślany pomysł. Luiza zaczyna popadać w coraz większe szaleństwo. Co więc jest prawdą, a co tylko wytworem jej wyobraźni?

"Terapia" to książka, którą z powodzeniem można zaliczyć do tych nieodkładanych. Już bowiem od pierwszych stron historia Luizy niebywale zaciekawia Czytelnika powodując, że jak najszybciej chce ON poznać prawdę o przeszłości bohaterki, a ciągłe niedopowiedzenia i wszechobecne napięcie jedynie potęgują ciekawość. Autorka serwuje w książce kilka zwrotów akcji, które sieją zamęt, powodują niepewność i idealnie wyprowadzają Czytelnika w pole. Skrupulatnie utkana fabuła i dobrze poprowadzona akcja to również zalety książki, przez którą dosłownie się płynie. Nie ma czasu na nudy! A sam finał jest wisienką na torcie! Serio, trudno domyślić się takiego zakończenia! To wszystko, co powinien mieć dobry thriller, znajdziecie w tej książce!

Luiza pracuje jako sekretarka. Fajna praca, dobry szef… Jednak jej przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. By się z nią rozprawić, wraca do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Po powrocie uderza ją informacja o śmierci dawnej przyjaciółki, która na jej liście zemsty była na pierwszym miejscu. Światełkiem w tunelu jest nowo poznany Szymon. Tylko czy na pewno zaufała odpowiedniemu człowiekowi?

Książki Klaudii Muniak znam i darzę ogromną sympatią, szczególnie ze względu na ich medyczne motywy. Nie mogłam zatem zignorować nowości tej autorki i niedługo po premierze zasiadłam do lektury. “Terapia” z początku wydaje się thrillerem psychologicznym, ale tak naprawdę to tylko przykrywka. Wszystkie wydarzenia i wspomnienia są głęboko analizowane w głowie głównej bohaterki. Poznajemy jej teraźniejszość, ale również przeszłość, która pozostawiła na niej swoje piętno. Akcja powieści toczy się w fajnym tempie — nie ciągnie się bez końca, ale też nie pędzi jak szalona. Fabuła została świetnie przemyślana. Doskonale wprowadzono mnie w klimat książki, pozwalając poczuć każdą emocję przeżywaną przez Luizę. Czułam jej lęki, niepewność, a dreszczyk przebiegał po moich plecach, gdy wspominała swoje dzieciństwo. Kompletnie nie spodziewałam się, co może spotkać mnie na końcu… Było mrocznie i bardzo niepokojąco! Autorka wykonała znakomity twist, ale to i tak nic w porównaniu do tego, jak wyglądało zakończenie… Mnie zmiotło! “Terapię” wciągnęłam jednym tchem. Korzystałam z każdej wolnej chwili, by przeczytać choć kilka stron. Śmiało mogę powiedzieć, że to najlepsza książka Klaudii Muniak. Koniecznie musicie po nią sięgnąć, naprawdę warto! A ja już zacieram rączki, oczekując kolejnej zaskakującej nowości.

Po nową książkę Klaudii Muniak sięgnęłam z dużą przyjemnością. Co prawda nie znam wszystkich poprzednich książek autorki, ale przy lekturze #nieufamjużnikomu bawiłam się wybornie. Choć w sumie to nie do końca dobre określenie, ze względu na poruszaną tematykę w książce i gatunek literacki, jaki prezentuje. Ale wróćmy do meritum.

Jaka była #terapia?

Mocna, zaskakująca, porywająca… to z pewnością.

Kolejny raz uświadomiłam sobie, jak skomplikowany jest ludzki umysł, jak bardzo jest w stanie pogmatwać nasze życie, bo to co dzieje się w naszej głowie jest czasami nie do ogarnięcia…

W historii tej poznajemy Luizę, która stara się ułożyć sobie życie na nowo. Pragnie w końcu uporać się ze swoja przeszłością. Ma pomóc jej w tym pisanie pamiętnika, ale w pewnym momencie rzeczywistość zacznie się mieszać z wyobraźnią. Czy kobieta będzie potrafiła wyznaczy granice pomiędzy fikcją a realem?

W książce autorka ukazuje nam pewien rodzaj walki z samym sobą, który często każdy z nas prowadzi w życiu. Niestety momentami bywa tak, że przegrywamy jedną, drugą bitwę, ale cały czas pozostaje nadzieja… może będzie lepiej, może uda nam się wygrać całą wojnę. Choć nie jest łatwo, choć próbujemy i wydaje nam się, że podążamy w dobrym kierunku, czasem jest to złudne. Pytanie tylko czy należy starać się do samego końca? a może w którymś momencie trzeba odpuścić? Czy warto zaufać innym? Czy lepiej liczyć tylko na siebie i czy w ogóle ufać sobie?

Choć w pewnym momencie miałam wrażenie, że już nic mnie nie zaskoczy w tej historii, to nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo się myliłam. Końcówka zaskoczyła mnie i to ogromnie!

Bardzo dobry thriller, który świetnie się czyta, zwłaszcza teraz… w jesienne wieczory, będąc samej w domu 😉

*ach prawie bym zapomniała: wpleciony wątek medyczny - dla mnie bomba 😃

⭐RECENZJA⭐

Demony przeszłości znane są Luizie. Kobieta próbuje sobie z nimi poradzić, jednak na próżno. Jej obłęd sięga punktu najwyższego, takiej kulminacji. Luiza pragnie tylko jednego - chce zniknąć, przestać istnieć... Czy pokona chorobę? Czy choroba pokona ją?

🤯

Szokująca! 🤯

Powodująca, że mózg się wylewa jak papka! 🤯

Z zakończeniem, które wbija w fotel! 🤯

Tak! To właśnie jest najnowsza powieść pisarki @klaudia_muniak, "Terapia"! 🤯

Cóż tu się działo! Ludu mój ludu 🙊🙈 Normalnie momentami zastanawiałam się, czy to bohaterka zwariowała już całkiem, czy jednak ja 🤣😂 Podczas czytania ów książki można popaść w totalny obłęd. Nie wiemy, czego możemy się spodziewać w tej całej historii. Ja czytałam tę lekturę jak na szpilkach. Chciałam jak najszybciej dobrnąć do końca, żeby wiedzieć jak to się skończy, no i dowiedziałam się, ale tego się nie spodziewałam. Pisarka @klaudia_muniak zaskoczyła mnie tak bardzo, że do dziś jeszcze nie doszłam do siebie po skończeniu tej książki 🙊 Aaa jakie emocje są w tej lekturze! Nooo powiem Wam, że autorka spisała się na medal! Można łączyć się w tym bólu, w tej niepewności z naszą główną bohaterką. Jej demony przeszłości nie są nam obojętne, odczuwamy je, chcemy razem z nią walczyć o lepsze jutro... A z jakimi szczegółami opisywała wszystko z punktu medycznego! Po prostu uwielbiam jej thrillery! Język i styl napisanej książki, jak i każdej wcześniejszej powieści, którą czytałam, jest świetny oraz przyjemny. Polecam! Polecam! Polecam!

🤯

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwo_kobiece 🖤

🤯

Wciągająca i dobra książka.

Luiza pracuje w jednym z warszawskich biur. Pozornie wszystko się układa, dobrze płatna praca, wyrozumiały szef i zapowiadająca się wielka miłość, jednak jeden weekend w rodzinnej miejscowości zaburza cały świat kobiety. Czy nieustanne poczucie zagrożenie jest uzasadnione? Czy jej szef troszczy się o nią tylko z dobroci serca, czy może czai się za tym ukryta intencja? Kim jest Luiza i jaką mroczną przeszłość skrywa?

Ta książka w bardzo przyjemny i przystępny sposób wciąga czytelnika w akcję. Poznajemy główną bohaterkę i całą tę historię jej oczami, przez co możemy już od początku analizować pewne zachowania pod kątem tego, iż widzimy je tylko z jednej perspektywy. Bohaterowie poboczni: szef Jacek, jego dziewczyna Agnieszka, recepcjonista Tomek i nowa miłość Szymon, są pozbawieni charakterystycznych cech i tak jak zwykle mi to przeszkadza, gdyż cenię sobie możliwość poznania jak najlepiej wszystkich, tak tutaj przymknęłam na to oko, oni nie są aż tak ważni, choć wprowadzają sporo zamieszania.

Skupię się więc tylko na Luizie, ale nie opowiem za dużo celem uniknięcia spojlerów, o które tutaj łatwo. Luizę poznajemy już od rozpoczęcia lektury, jako kobietę z problemami, z przeszłością niedającą jej spokoju, z mętlikiem w głowie i usilną próbą wyjścia na prostą, która - wydawałoby się - jest na wyciągnięcie ręki. Warto tutaj zaznaczyć, że o przeszłości bohaterki dowiadujemy się z jej notatnika, wiemy tylko tyle, ile w nim napisze. Z czasem uczucie, że „coś tutaj nie gra” obejmuje także nas, próbujemy sami rozwiązać zagadkę, by nie dać się zaskoczyć końcowi, ale wiecie co? Marne szanse, żebyście zrozumieli, o co tutaj chodzi tak w 100%, nim poznacie zakończenie.

Nie dajcie się zwieść tytułowi, gdyż nie odzwierciedla ON w pełni tego, co się dzieje. Ja sama chyba postawiłabym na inny tytuł, zupełnie nieoczywisty i niepasujący do całości, wbrew pozorom wtedy idealnie by pasował.

Lekki styl pisarski, wartka, poplątana (zupełnie jak bohaterka) akcja wpływa pozytywnie na całość. Tę książkę po prostu przyjemnie się czyta.

Choć jest nieoczywista, niestety nie powoduje drastycznego szoku, nie zapada w pamięci i nie wywołuje „kaca czytelniczego”, niemniej warto po nią sięgnąć i umilić sobie wieczór.

Przyznam, że to było moje pierwsze spotkanie z Panią Muniak i na pewno nie ostatnie, z chęcią poznam jej inne tytuły.

Luiza nie miał łatwego życia o czym świadczą liczne Blizny na jej ciele. Chcąc raz na zawsze rozprawić się z przeszłości i odzyskać równowagę psychologiczną jedzie do rodzinnej miejscowości. Niestety okazuje się że nie był to najlepszy pomysł, a do tego nic nie wydaje się takim na jakie wygląda. Bolesna przeszłość powraca mieszając jej w głowie, a granica między rzeczywistością a wyobraźnią zdecydowanie się zaciera.

"Terapia" to moje pierwsze spotkanie z autorką i już wiem że na pewno nie ostatnie. To niezwykle dobry thriller psychologiczny w którym  do końca nic nie jest oczywiste. Całość jest dopracowana w każdym szczególe, a bohaterowie  niezwykle dobrze wykreowani. Autorka w niezwykle obrazowy sposób opisała myśli i uczucia bohaterki, dzięki czemu możemy wniknąć w umysł Luizy i poznać jej sposób myślenia.  Historia jest pewna niedopowiedzeń, a wszechobecny niepokój i tajemnice powodują, iż nie można się od niej oderwać. Niczego nie można być tu pewnym, nie wiadomo co jest prawdą, a co wytworem chorego umysłu. Zaś zakończenie zdecydowanie wbija w fotel. Jeśli szukacie historii która pochłonie Was bez reszty to zdecydowanie Wam ją polecam

Wow! Co to była za książka! Czytanie jej to było dopiero przeżycie! 🔥 Główną bohaterką "Terapii" jest Luiza - młoda kobieta, która walczy z traumą i demonami przeszłości. Już od pierwszych stron poznajemy jej życie, jej świat i rzeczywistość. To ona opowiada nam całą historię, dzieli się bolesnymi wspomnieniami i ciągle obecnym niepokojem. Gdy dochodzi do kontaktów z mężczyznami, Luiza zawsze jest podejrzliwa. Nie może oprzeć się wrażeniu, że coś jest nie tak ... I czytelnik również. Ale skąd biorą się te złe przeczucia? I na czym polega tytułowa terapia? Oj, w tej książce jest wiele nieoczywistych spraw, o których początkowo nie mamy pojęcia. I zapewniam Was, że nic nie jest takie jak nam się wydaje. "W życiu często ulegamy zgubnemu złudzeniu kontroli. To dlatego kiedy rzeczywistość rozjeżdża się z naszymi oczekiwaniami, jesteśmy tak bardzo zaskoczeni. Los zastaje nas z nisko opuszczoną gardą i uśpioną czujnością, a rzeczywistość dramatycznie rzadko stosuje taryfę ulgowa, wręcz stroni od niej, lubi rzucać nam największe kłody pod nogi. Z hukiem spadamy z piedestału i tłuczemy się tak mocno, że ból ćwiartuje naszą duszę na małe elementy, które za nic nie chcą później do siebie pasować. Przeżyłam kilka takich ciosów; oczywiście część pochodziła od ciebie". Kolejny raz przekonałam się, że Klaudia Muniak potrafi zmieścić na niecałych 300 stronach mocną i oryginalną historię oraz sprawić, że fabuła staje się interesująca i ekscytująca z każdą następną kartką. "Terapia" okazała się bardzo dobrym thrillerem psychologicznym, który spełnia swoje zadanie na 100 %. Praktycznie od razu zaangażowałam się w losy Luizy, choć przyznam, że jest bardzo specyficzną postacią. Byłam strasznie ciekawa jej zachowania. Autorka precyzyjnie ale też w tajemniczy sposób opisuje jej myśli, działania i uczucia, dzięki czemu mamy możliwość i wręcz zanurzamy się w jej sposobie myślenia. Historia Luizy jest trudna i skomplikowana ale doskonale napisana. W "Terapii" pojawiają się też fragmenty mogące wywołać gęsią skórkę. Ja tak miałam przy scenie z bocianem (kto czytał, ten wie dlaczego ;)). Uważam tę książkę za idealny przykład thrilleru na jesień: wystarczy kilka godzin na przeczytanie, do tego deszcz i mrok za oknem, a to z pewnością jeszcze bardziej wpływ je na nasze wrażenia. Polecam!

Terapia jest moją drugą książką jaką przeczytałam od autorki i się nie zawiodłam. Wcześniej przeczytałam Psychopatę i ona była świetna, ale najnowsza książka to już jest wybitna.

Uwielbiam książki, w których nie wiem, kiedy jest życie prawdziwe, a kiedy wyobraźnia. Ta historia sprawi, że nic nie bezie takie samo, a ludzki was zafascynuje. Tutaj rzeczywistość i wyobraźnia jest oddzielona cienką linią, która zanika.

Luiza ma ciężkie życie, jej historia nie jest kolorowa. Jej ciało zdobią blizny, które przypominają o przeszłości. Jest również nie ufna. Zaczyna prowadzić pamiętnik, aby wspomnienia przelać na papier.

Bardzo dobrze napisana, trzymająca w niepewności. Wstrząsa swoją historią i sprawia że zakończenie wbija w fotel. Kompletnie nie spodziewane i szokujące, które zostaje w głowie. Takie właśnie powinny być thrillery.

Luiza jest bardzo złożoną i ciężką postacią. Opisanie i stworzenie nie należy do najłatwiejszych. Co ciekawe, każdy bohater jest bardzo ważny i ma swoją role, bez której nie powstałaby historia.

Fascynująca, wciągająca i niespodziewana. To tylko parę słów, które opisują Terapię. Jeżeli szukacie dobrego thrillera, który pochłonie was całkowicie to jest to książka dla was. Nawet nie wiem do czego się przyczepić, ale ta książka jest za dobra, aby jej nie przeczytać. Cieplutko polecam, tym bardziej że pogoda już jesienna.

Uwielbiam historie, w których rzeczywiste wydarzenia mieszają się z urojeniami w głowie bohatera. Ta niepewność, niedopowiedzenia, wszechobecny niepokój i tajemnice nie pozwalają od książki się oderwać. Fabuła Terapii została świetnie skreowana, przemyślana i dopracowana, doskonale podsycała ciekawość czytelnika. Autorka zaserwowała też kilka niesamowitych zwrotów akcji, po których ciężko się pozbierać. Zakończenia nie sposób się było domyśleć, choć gdzieś w głębi duszy liczyłam na inne rozwiązanie. Wszystkie elementy tej pokręconej układanki wskoczyły jednak na właściwe miejsce.

Terapia skupia się wokół jednej bohaterki – Luizy. Traumatyczne przeżycia odcisnęły na dziewczynie piętno, a jej umysł nie umie sobie z tym poradzić. Emocje, niepewność i bezsilność, które przeżywa wstrząsnęły mnie bardzo mocno. Niemal przez całą lekturę odczuwałam potworny niepokój i lęk.

Ludzki mózg jest jednym z najmniej przebadanych organów i przez to niezwykle fascynującym. Postępująca choroba psychiczna i możliwe metody leczenia stanowiły niezwykle interesujący wątek.

Terapia tylko potwierdza jak świetną autorką jest Klaudia Muniak. Książka wciąga od pierwszej strony, trzyma w napięciu, sieje zamęt, wstrząsa. Z niecierpliwością będę wyczekiwać na kolejne pozycje autorki.

Przeszłość Luizy jest pełna traumatycznych przeżyć. Dobitnie świadczą o tym ślady na jej ciele.Na szczęście dziewczyna dźwignęła się, mieszka i pracuje w Warszawie, a nawet poznaje mężczyznę z którym zaczyna się spotykać.

Jednak z dnia na dzień pętla wokół niej coraz mocniej się zaciska.

Szef kontroluje każdy jej krok, jego dziewczyna nienawidzi i podejrzewa o romans, a wymarzony adorator jest brutalny.

Nawet ucieczka do podwarszawskiej willi nie przynosi ukojenia.

Luiza zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością i sama już nie wie, co jest realne, a co tylko wyobraźnią...

Jak daleko przesunie się ta granica?

Dowiecie się uczestnicząc w tej mrocznej i dusznej terapii, która niekoniecznie doprowadzi do uzdrowienia.

Ta książka jest chora.

Tak chora jak nasza bohaterka.

A my chorujemy razem z nią i na to, co się dzieje spoglądamy z coraz większym przerażeniem w oczach.

Szukamy pomocy, ale jej nie znajdujemy, dlatego popadamy w coraz gorszy obłęd.

Nic tutaj nie jest oczywiste.

Nic nie wygląda tak, jak się spodziewamy.

Autorka zaskakuje nas na każdym kroku, by na koniec wytoczyć najcięższe działo.

Nie tego się spodziewałam i było mi strasznie smutno.

Klaudia po raz kolejny zagrała na moich emocjach, po raz kolejny zrobiła z mojego mózgu kisiel i po raz kolejny sprawiła, że chcę więcej.

Mistrzowsko rozegrana historia z szaleństwem w tle!

Jestem pod ogromnym wrażeniem i zdecydowanie polecam!!!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, choć sama autorka nie jest mi obca bo od dawna obserwuje ją na Instagramie, a jej książki mam zawsze w planach 😉 i miałam problem z tą książką, tak wkręciłam się w tą historię, że strony przelatywały same, a ja nie byłam w stanie się oderwać! Świetna! To naprawdę genialny thriller medyczny!

Przede wszystkim wielki szacun za przeprowadzony tak szczegółowy research tematu. Książka ta, porusza bardzo ważny temat, wpleciony między rzeczywistość a wyobrażenia. Ja, do samego końca nie byłam w pełni świadoma o co chodzi w tej historii, bo to, że bohaterka swym zachowaniem wzbudziła mój niepokój, wzbudzili go również inni bohaterowie to fakt, tyle że dopiero pod koniec ostatecznie dostajemy pełen obraz sytuacji.

Epilog miażdży wszystko!

Pracująca jako sekretarka, Luiza chyba nie ma na co narzekać. Praca jest dobrze płatna, szef wydaje się być w porządku. Z czasem jednak pewne wydarzenia wracają do niej z podwójną siłą. Sposobem na pozbycie się wypełniających ją uczuć jest pisanie pamiętnika, pamiętnika, który jest narracją a zarazem przeżyciami Luizy w jej świecie. Luiza podczas weekendowego wyjazdu udaje się do miasteczka swej młodości, to jeszcze bardziej przypomina jej o swojej krzywdzie. Kiedy szef wyraża niepokój dziwnym zachowaniem Luizy, ta wie, że nie dzieje się to bez przyczyny, misi mieć w tym swój cel…

Kiedy poznaje Szymona jej życie może zmienić się na lepsze, może w końcu spędzić miły wieczór w towarzystwie. Niestety, mężczyzna okazuje się pomyłką, a szef wspaniałomyślnie wpada na pomysł, aby Luiza odpoczęła w jego rodzinnym domku na wsi…

Kiedy jednak dociera na miejsce, opowieści wpisane w pamiętniku przybierają rzeczywistą postać, odczucia nasilają się i powodują klaustrofobiczne odczucia!

Polecam serdecznie! Musicie to przeczytać!

Długo zabierałam się za napisanie opinii do tej książki.. Chyba musiałam ochłonąć.

Mistrzostwo świata? Tak. Tak to ujmę. Targały mną takie emocje, że trudno mi je opisać..

Kto mnie zna, ten wie, że jestem wielką fanką wszelkich serialów medycznych.. Z książkami mam tak samo. Chłonę je w jeden wieczór. Tutaj ten wątek medyczny sprawił, że zbierałam szczękę z podłogi.

Wcześniej nie słyszałam o tej autorce, ale uwierzcie mi - nadrobię. Nasze pierwsze spotkanie zaliczam na pewno do bardzo udanych.

Ta historia przyprawi Was o dreszcze.

W pewnym momencie nie będziecie mieli pojęcia czy główna bohaterka wędruje po rzeczywistości czy to tylko jej wyobraźnia. Chłonęłam jak zaczarowana jej wszystkie emocje, odczucia i przemyślenia.

Luiza walczyła ze swoimi demonami z przeszłości. Kryje w sobie wiele tajemnic i smutnych przeżyć. Ciągle otacza ją strach. Fabuła jest napisana z jej perspektywy, co jakiś czas przelewa wydarzenia z przeszłości do notesu..

Ta historia wprawiała mnie w osłupienie bez przerwy. Intrygująca i bardzo wciągająca. Nie jestem fanką długich opisów w książce, tutaj znajdziemy ich sporo ale świetnie się je czyta i żałuję, że książka nie jest dłuższa. Strach czułam razem z bohaterką. Autorka świetnie pisze o emocjach i uczuciach. Przy wielu wypowiedziach kiwałam głową z uznaniem.

Widać, że intryga jest bardzo dobrze przemyślana. Autorka skupiła się w 100% na jednej postaci, która z jednej strony zrobiła na mnie dobre wrażenie, bo dużo przeszła i ciężko jej się było odnaleźć, a z drugiej strony Luiza mnie przerażała, i nie miałam bladego pojęcia co może się wydarzyć.

Zakończenia tej historii się nie domyśliłam, a ostatnie sto stron czytałam na wdechu. Ja bym tego lepiej nie wymyśliła! Szok, szok, szok!

Chyle czoła autorce i polecam ten intrygujący thriller!

#terapia to książka przy której nie da się nudzić! Ta historia jest niepokojąca i wciągająca zarazem. Główna bohaterka wysyła mnóstwo sprzecznych sygnałów, a swym osobliwym zachowaniem wprowadza prawdziwą dezorientację, w której czytelnik musi niczym detektyw odnaleźć odpowiedni punkt zaczepienia do rozwiązania całej zagadki. Dodatkowo autorka bardzo sprawnie tworzy strefę domysłów, wodząc nas za nos i zmuszając do zachowania ciągłej czujności. Muszę przyznać, że przedstawiony w powieści portret psychologiczny kobiety, która cały czas walczy z demonami przeszłości jest świetny! Kiedy wydaje się, że wszystko zaczyna układać się w logiczną całość, ponownie dochodzi do zdarzenia, które całkowicie zmienia stworzoną w wyobrazi czytelnika intrygę. Ostatnie strony wywracają życie Luizy do góry nogami! Rzeczywistość niebezpiecznie się zaciera, a my poznajemy kolejne ułomności ludzkiego umysłu. Zaskakujące zakończenie całkowicie zmienia nasz punkt widzenia, a historia pomimo końca książki w umyśle czytelnika tworzy się na nowo. Bardzo polecam! 😊

"Jednak ludzka psychika jest zawiła jak niekończący się labirynt, a przy tym krucha jak cienkie szkło. Trudno ocenić, co jedynie ją draśnie, a co roztrzaska w drobny mak".

Życie nie potraktowało łagodnie Luizy, o czym świadczą blizny na jej ciele. Próbuje rozprawić się z mroczną przeszłością, jednak nowy związek i ucieczka do niewielkiej miejscowości nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Odzyskanie równowagi psychicznej i zapanowanie nad własnym życiem staje się czymś nieosiągalnym.., a to sprawia że granica między wyobraźnią a rzeczywistością rozmywa się coraz bardziej...

"Terapia" wodzi za nos, niepokoi, a w pewnym momencie totalnie "wywraca" nasze postrzeganie całej historii - bezsprzecznie zaskakując.

Książka Klaudii Muniak jest thrillerem psychologicznym z wplecionymi wątkami medycznymi.

Poznając główną postać, od razu orientujemy się, że ma problemy.., i to niemałe. Świat z perspektywy Luizy wzbudza w czytelniku dezorientację i niepewność. Zawiła intryga wokół niej, nie jest łatwa do rozszyfrowania, nie wiadomo komu ufać, a wciąż towarzyszący bohaterce lęk, wzbudza naszą czujność.

Autorka stworzyła niezły portret psychologiczny kobiety próbującej okiełznać traumę, mrok i przeszłość, które przy najmniejszej okazji nieustannie wypełzają z cienia.

Powieść wciągnęła mnie praktycznie od początku. Nie mogłam się doczekać kolejnych retrospekcji pojawiających się w formie pamiętnika, w chwilach gdy Luiza czuła silną potrzebę przelania swoich krzywd na papier.

Nie chcę za wiele zdradzać, ale to, co zaczęło dziać się pod koniec zupełnie mnie zaskoczyło. Od pewnego momentu byłam totalnie skołowana, miałam wrażenie, że zanurzyłam się w umyśle Luizy, nie potrafiąc rozróżnić, co jest prawdą, gdzie leży granica obłędu oraz skąd wypatrywać zagrożenia.

Sama końcówka natomiast.., cóż... może wzbudzić różne odczucia. Dla niektórych może okazać się petardą, a dla innych wręcz przeciwnie. Jeśli chodzi o mnie... okazała się kolejnym strzałem w dziesiątkę.

Chciałabym wskazać słabe strony, z pewnością takie się znajdą, ale nie tym razem. Ten thriller mnie kupił i jeśli znalazły się, jakieś uchybienia, to zostały przyćmione przez porywająca i nieprzewidywalną historię Luizy.

Zdecydowanie polecam!

Klaudia Muniak "Terapia"

Kolejna już w dorobku książka autorki, która do gatunku thrillera psychologicznego wpłata wątki medyczne, a zarazem moje pierwsze spotkanie z Klaudią Muniak. Czy zaliczę je do udanych? Za chwilę Wam na to pytanie odpowiem

Pracująca od kilku lat jako asystentka w jednej z warszawskich firm Luiza, nie miała łatwego życia, o czy świadczą liczne blizny nie tylko na jej ciele, ale również na duszy. Dziewczyna wiedzie, wydawałoby się, spokojne życie w stolicy. Ma troszczącego się i wyrozumiałego szefa, zaczyna się również spotykać z chłopakiem, u boku którego być może uda jej się odnaleźć bezpieczeństwo i zapomnieć o przeszłości. Żeby poradzić sobie z powracającymi traumą i z przeszłości, prowadzi pamiętnik i to ON będzie niejako bohaterem dwóch trzecich książki.

Historia Luizy zdaje się niepokoić już od samego początku. Dziewczyna wysyła mnóstwo tajemniczych sygnałów, a jej zachowanie bywa dość osobliwe. Jednocześnie pozostawienie czytelnika na tak długi czas w sferze domysłów dotyczących tego, co mogło się rzeczywiście kiedyś wydarzyć i dość jednostajnej teraźniejszości, powodowało, że po kilkudziesięciu stronach zamiast rosnącego niepokoju, odczuwałam znużenie i przesyt tajemniczą nie posuwającą się do przodu, zagmatwaną i dość dziwną historią dziewczyny. Zmęczyło mnie mocno śledzenie tego, co dzieje się w jej głowie.

Ostatnie sto stron natomiast stawia całą historię Luizy do góry nogami. Co wydarzyło się rzeczywiście, a co jest tylko urojeniem, wytworem wyobraźni, obrazami podsuwanymi przez wspomnienia? Lubię być zaskakiwana i "Terapia" zdumiewa nie tylko finałem, ale również puentą. Ma nie tylko wywracające cały świat Luizy i otaczających ją osób zakończenie, ale również zwalający z nóg epilog. A jednak nie byłam "Terapią" zachwycona. W moim przekonaniu przy tak dużym skupieniu się autorki na postaci Luizy niektóre z wydarzeń zostały potraktowane epizodycznie, co powodowało, że czasem zastanawiałam się dlaczego w danym momencie coś nagle się dzieje i z czego wynika. Odczułam również zaburzone proporcje pomiędzy wprowadzeniem i rozwinięciem historii Luizy, a "grande finale". Takiej jazdy, którą na koniec przyszykowała czytelnikowi autorka, zupełnie się nie spodziewałam. Wolę kiedy opowieść zaskakuje mnie minimalizmem przyczynowo-skutkowym niż zafundowany rollercoaster. Wiem jednak, że to co wydarzy się pod koniec historii, wielu czytelnikom może się spodobać.

"Samotność jest wtedy, kiedy płaczesz pod prysznicem, aby nikt- nawet ludzie z najbliższego otoczenia- nie widzieli twoich łez. Moje łzy były krwawe, wściekle czerwone i okupione fizycznym bólem."

"Terapia" by @klaudia_muniak to moje już szóste spotkanie z twórczością tej autorki i kolejna książka, którą z czystym sumieniem mogę Wam polecić. Z pozoru ten thriller psychologiczny wydaje się bardzo niepozorny: nie za wiele się tu dzieje, akcji nie ma za specjalnie dużo, króluje pierwszoosobowa narracja, ale to jak bardzo książka jest naszpikowana emocjami głównej bohaterki to jest arcymistrzostwo swiata! Z kartki na kartkę wypływa na nas ból, żal i zagubienie dorosłej kobiety, która nie do końca radzi sobie ze swoimi doznaniami. Klaudia zbudowała taki klimacik w swojej publikacji i tak poprowadziła fabułę, że przez większość książki towarzyszyło mi uczucie "wiem, że nic nie wiem", przez co z niecierpliwością czekałam na moment, w którym ponownie będę mogła zatopić się w tej niesamowitej historii.

Na szczególną uwagę zasługuje tu zakończenie- nieoczywiste, nieprzewidywalne i wywierające ogromne wrażenie na czytelniku. Jednak tym co mnie najbardziej urzekło w "Terapii" to rozdziały, które są pamiętnikiem głównej bohaterki- PETARDA!

"Terapia" to kompletny thriller psychologiczny, który wciąga czytelnika w mrok od pierwszych stron, pogłębia niepewność przez większość opowiadanej historii i zaskakuje na samym końcu.

Autorkę znam z Nie ufam już nikomu, zastanawiałam się czy kolejna książka też mnie wciągnie.

Luiza, nasza bohaterka, nie miała lekkiego życia, ma wiele ran zabliźnionych na ciele. Próbuje rozprawić się z przeszłością, w tym celu postanawia pisać pamiętnik. Jedzie też do miasta, w którym spędziła dzieciństwo, gdzie zatrzymuje się w dziwnym miejscu na nocleg. Poznaje Szymona, ale czy ich związek się rozwinie?

Nie będę wam więcej zdradzać, bo to jedna z tych książek, która zaskakuje. Już sobie myślę, że będzie może tak, a tu autorka wyskakuje z czymś takim, że już nie próbuje myśleć co będzie dalej ;) Bardzo lubię książki, które mają w sobie zagadkę, kiedy nie wiadomo co będzie dalej i jak się skończy. W dodatku bohaterka jest dobrze rozpisana, razem z nią odczuwany to co jej się wydarzyło, jej krzywdę, złość, chęć uporania się z tym. Trzymamy za nią kciuki. Chcemy by sobie z tym poradziła i żeby nikt jej już nie skrzywdził, cieszymy się z małych radości.

Takie książki bardzo lubię, bo zakończenie bardzo zaskakuje, często ma się opad szczęki. A to udało się jak dotąd dwóm polskim autorkom, [Adres usunięty] Klaudii Muniak. A jak ktoś czyta moje recenzje będzie znał drugie nazwisko ;)

Choć po pierwszych stronach mnie nie wciągnęło, to po kilku następnych ciężko było mi się już od tej historii oderwać, chciałam wiedzieć co będzie dalej i jak się skończy, bo to że zakończenie mnie zaskoczy już wiedziałam.

Serdecznie wam ją polecam, jeśli lubicie thillery i zaskoczenie na końcu.

Jak długo trzeba walczyć z demonami przeszłości. Przypadek Luizy, opisany przez Klaudię Muniak w powieści „Terapia”, pokazuje, ze bardzo trudno przed nimi uciec. Ciągłe rozdrapywanie starych blizn prowadzi kobietę na skraj obłędu. A może dawni wrogowie ciągle jej zagrażają?

Powieść ma wszelkie znamiona thrillera psychologicznego. Głowna bohaterka i zarazem narratorka analizuje własne obawy i ich źródła, opisuje czytelnikowi swoją przeszłość i pokazuje, jak blokuje ją ona przed zrobieniem kroku na przód. Od razu widać, że jest to kobieta z problemem. Sama przyznaje: „Na długie lata zamknęła się w kokonie przykrych doświadczeń i wspomnień.”* Czy nowa miłość będzie początkiem przemiany w pięknego motyla? Luiza liczy, że odwiedziny w rodzinnej miejscowości i konfrontacja z przeszłością pomogą jej uwolnić się z jej pęt i będą początkiem metamorfozy.

Najmocniejszym punktem „Terapii” jest zakończenie. I to nie dlatego, że można z czystym sumieniem odłożyć książkę na półkę. Po prostu nagle dociera do nas ogromny potencjał tej historii. Napiszę tylko: szkoda, że nie wcześniej. Thrillery psychologiczne lubię za osaczenie, które swoimi mackami dusi zarówno bohaterów jak i czytelnika. Ma być duszno i niespokojnie. Luiza natomiast jest taką postacią, której „czerwona lampka” zapala się wyjątkowo często. Nie było by w tym nic złego, gdyby autorka zadbała, aby i odbiorca poczuł to niebezpieczeństwo. Tymczasem ja miałam wrażenie, że kobieta nadinterpretuje fakty, że nic nie znaczący SMS może uznać za objaw prześladowania. Zaczęłam się zastanawiać, czy to z nią jest coś nie tak, czy autorka chce tak uśpić uwagę odbiorcy, żeby zrzucić jakąś bombę.

Klaudia Muniak wystawia cierpliwość czytelników na próbę. „Terapię” czytałam z przekonaniem, że finał będzie mocny – i był. Wiedziałam – a może miałam nadzieję – że nie jest to po prostu książka o rozhisteryzowanej babie. Do wyboru miałam dwie opcje. Albo problemy główniej bohaterki mają źródło związane z okropnym przeżyciem, albo autorka specjalnie je bagatelizuje, żeby na koniec pokazać intrygę, w jaką Luiza jest wmieszana. Jak już pisałam zakończenie jest świetne. Co prawda było zbieżne z moimi przypuszczeniami (no dobra, aż takiej akcji rodem z filmów Tarantino się nie spodziewałam, ale ogólnie dobrze rozszyfrowałam problem Luizy), jednak czuję się usatysfakcjonowana. Pozostaje mi życzyć autorce, żeby jak najwięcej czytelników dało radę do niego dobrnąć.

* Klaudia Muniak, „Terapia”, wyd. Kobiece, Białystok 2021, s. 62.

Widząc w jednym zdaniu zestawienie Klaudia Muniak + nowość to nie muszę nawet czytać opisu tej książki. Biorę ją w ciemno! Dlaczego? Przede wszystkim przez to, że pani Klaudia ma niebywały dar do pisania zagmatwanych i tajemniczych historii o podłożu psychologicznym oraz medycznym. Czy tym razem także tak było?

Było! Fabuła spodobała mi się już od pierwszych stron, gdzie odrazu mieliśmy malutką dawkę tajemniczości. Akcja książki może nie pędzi jak szalona i nie ma w niej niesamowitych zwrotów akcji. No może prócz końcówki książki, gdzie naprawdę dzieją się dziwne i niespodziewane wydarzenia. Jednak nie możemy narzekać na nudę, a tym bardziej na brak tajemniczości, czy poczucia pewnego rodzaju mroku.

Postać głównej bohaterki - Luizy - jest niezwykle złożona. Początkowo mogłoby się wydawać, że jest to kobieta zagubiona, zraniona przez tych którzy powinni ją wspierać i niedowartościowana. Wiemy, że jest to osoba po traumatycznych przejściach. Jednak czy, aby na pewno tak jest? Owszem, ale nie do końca. Nie będę Wam zdradzać o co chodzi, aby nie odebrać Wam przyjemności z czytania. Jeżeli chodzi o pozostałe postacie to ich portery także są bardzo dobrze skonstruowane, jednak prym wiedzie tutaj Luiza.

„Ludzie nie rozumieją i nie chcą rozumieć, za to natychmiast oceniają. Nie stać ich na chwilę refleksji, brakuje im empatii, aby spojrzeć na drugiego człowieka inaczej niż przez pryzmat jego powierzchowności.”.

Cała książka utkana jest takimi złotymi myślami, które wplecione zostały pomiędzy wierszami. Bardzo mi się to spodobało, ponieważ prócz naprawdę ciekawej historii otrzymujemy także wartości, które każdy człowiek powinien wziąć sobie do serca i zastanowić się nad nimi.

Uważam, że „Terapia” to kolejna genialna książki autorki, której finału chyba nikt nie był w stanie przewidzieć. Zwraca ona uwagę nie tylko na problemy ludzkiej psychiki, ale i na to do jakich wydarzeń może doprowadzić brak pogodzenia się z własną przeszłością i obojętność na ludzką krzywdę. Pamiętajcie, że w tej książce nic nie jest takie jak mogłoby się wydać, a fikcja miesza się z rzeczywistością. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam!

„Terapia” Klaudia Muniak

„Terapia” to kolejna książka autorstwa Klaudii Muniak, którą miałam okazję przeczytać. Każda z poprzednich powieści autorki jest inna i nigdy nie wiadomo na co czytelnik natrafi w kolejnej. Jedynym punktem wspólnym jest zastosowanie nowoczesnych technologii w leczeniu oraz pierwszoosobowa narracja.

W "Terapii" poznajemy Luizę Dziedzic, młodą kobietę, która wyrwała się z rodzinnych stron i zaczęła nowy rozdział w Warszawie. Pracuje ona w biurze jako sekretarka. Jej szef Jacek, jest bardzo wyrozumiały i gdyby nie Agnieszka-jego narzeczona, wszystko byłoby idealnie. Kobiety nie pałają do siebie sympatią i to daje się odczuć. Luiza ma już pewne przejścia z przeszłości, po których jej równowaga emocjonalna została mocno zachwiana . Pamiątką po tamtych wydarzeniach są liczne blizny, które Luiza skrzętnie skrywa pod długimi rękawami bluzek. Teraz kobieta stara się poukładać swój świat od nowa, jednak demony przeszłości ciągle czają się w mrocznych zakamarkach jej umysłu i nie dają o sobie zapomnieć. Wciąż powracają zacierając stopniowo cienką granicę pomiędzy światem realnym a fikcją. Aby jakoś sobie pomoc, Luiza pisze pamiętnik. Zawiera w nim swe mroczne sekrety, których boi się wyjawić komukolwiek. Ma to stanowić dla niej formę oczyszczenia, terapii dla umysłu. Pewnego dnia w życiu Luizy pojawia się mężczyzna-Szymon Bielak. Jest ON właścicielem firmy meblarskiej, która świadczy usługi dla biura w którym zatrudniona jest kobieta. Stopniowo ich związek nabiera rumieńców, jednak gdy wszystko jest już na dobrej drodze, Luizę ponownie dopadają demony przeszłości. Wszystko ulega diametralnej zmianie i teraz kobieta postrzega ten związek w zupełnie innym świetle. Coś każe jej uciekać. Jakby tego było mało zaczął ja nękać pewien recepcjonista z podkarpackiego pensjonatu. Co ma wspólnego z cała sprawą ów tajemniczy mężczyzna? Dlaczego Luiza tak panicznie się boi? Co jej zagraża?

Wszystko dookoła Luizy-głównej bohaterki, to totalny chaos, który czytelnik próbuje poskładać w logiczną całość. W momencie gdy już wydaje mu się, że wszystko jest jasne, autorka udowadnia, że nic nie jest takie, jakie zostało nam ukazane a prawda jest o wiele bardziej przerażająca. Klaudia Muniak w „Terapii" wpuszcza czytelnika w sam środek wydarzeń. Zupełnie nie wiemy co było wcześniej. Możemy podążać wraz z główna bohaterką jej ścieżkami i towarzyszyć w odkrywaniu tajemnic z przeszłości. Nie do końca wiadomo, czy to co odbieramy, jest prawdą czy też projekcją chorego umysłu Luizy. A może to nie Luiza jest chora? Będziecie mogli w namacalny sposób doświadczyć towarzyszących jej uczuć, takich jak strach, przerażenie czy obawa o własne życie.

Jeżeli lubicie thrillery z wątkiem medycznym, to będzie lektura idealna dla was!

Polecam!

"Terapia" Klaudii Muniak nie jest thrillerem pełnym zwrotów akcji. Opiera się ON na zapisie emocji głównej bohaterki. Poznajemy ją w momencie, kiedy stara się rozliczyć ze swoją przeszłością, a przy tym traci kontrolę nad swoim życiem.

Klaudia Muniak “zaraża” czytelników emocjami, jakie przeżywa jej bohaterka. Nie wiemy, co wpływa na to, jak czuje się dziewczyna. Czytelnikom może zapalać się “lampka kontrolna” – bo może dziewczyna jest zbyt emocjonalna, może brak zaufania do ludzi wokół niej jest na wyrost. Nie ulega jednak wątpliwości, że razem z nią mamy poczucie osaczenia i zagrożenia, które niespodziewanie może przyjść z każdej strony.

Poczucie napięcia to coś, co będzie towarzyszyło czytelnikom przez większość lektury. I, chociaż akcji i dialogów nie ma w tej książce zbyt wiele, to czyta się ją z niesłabnącym zainteresowaniem.

Wyjątkiem jest ostatnia część thrillera Terapia. Wtedy naprawdę trzeba pamiętać o mruganiu oczami i oddychaniu. Autorka nie daje czytelnikom ani chwili czasu na wytchnienie. Kiedy już wydaje się, że emocje mogą opaść, zaskakuje kolejny raz… i znowu kolejny.

Ostatnia część "Terapii" jest zaskakująca, ale jednocześnie pasuje do całości książki. Tu nic nie jest robione na siłę ani nie jest sztuczne. Rozwiązanie intrygi wpasowuje się w całość tej historii, chociaż nie jest jednoznaczne. Bo nawet na koniec nie wiemy, co mogło się wydarzyć, a co pozostawało tylko w sferze wyobrażeń Luizy.

Klaudia Muniak napisała genialny thriller psychologiczny. Terapia ma wszystko to, co powinien posiadać ten gatunek. Tu nie ma żadnych niedociągnięć, każdy element jest na właściwym miejscu.

Po tej lekturze jeszcze przez długi czas trudno się otrząsnąć. Już dawno nie czytałam tak dobrego thrillera psychologicznego.

Dawno czegoś takiego nie czytałam! "Terapia" wciągnęła mnie od pierwszych stron i pozostawiła bardzo zmieszaną.

Luiza jest dziewczyną, którą w przeszłości spotkało wiele złego. Obecnie stara się znaleźć sposób na poradzenie sobie z dawnymi traumami. W książce śledzimy jej losy na dwóch płaszczyznach. Pierwsza to opis bieżących wydarzeń, druga to pamiętnik w którym opisuje swoje dawne traumy. Luiza ma w sobie wiele żalu do ludzi, którzy wyrządzili jej krzywdę. Chce zemsty. Jednocześnie obserwujemy jak narastają w niej pewne obawy. Luiza ma wrażenie, że jest obserwowana. Czuje się osaczona.

Po przeczytaniu powyższego opisu możnaby stwierdzić, że fabuła jest dosyć banalna a podobnych książek było milion. Po części się zgodzę. Przez długi czas miałam poczucie, że poniekąd znam tę historię, lecz styl pisania sprawiał, że czytałam dalej z zaciekawieniem. Klaudia Muniak potrafi budować napięcie.

Na szczególną uwagę zasługuje zakończenie tej historii... Jestem pewna, że wiele osób je pokocha, ale znajdzie się równie dużo osób, którym nie przypadnie do gustu. Jest na tyle nietypowe, że sama nie mogłam się zdecydować czy kocham je czy nienawidzę. Po dłuższym przemyśleniu sprawy uważam, że jest to najmocniejszy punkt książki. Z pewnością wyróżnia ją na tle innych powieści. ZASKAKUJE. Obdziera z wrażenia, że tak właściwie zna się tę historię, bo przecież podobne motywy pojawiały się już w literaturze, filmach czy też serialach. To zakończenie sprawia, że ta książka jest wyjątkowa w moich oczach.