Szymek

Jest to trzecia książka autora, którą przeczytałam i z całego serca polecam. Nie ukrywam, że książka nie należy do łatwych, ponieważ porusza sprawy, które teraz budzą wiele kontrowersji, a co dopiero w latach dziewięćdziesiątych. Jak to jest z nieszczęśliwą miłością? Kto zasługuje na happy end? Odpowiem, że nikt nie ma prawa decydować, komu się ona należy, a komu nie.

Nikt nie powinien nam mówić, jak wolno, a jak nie wolno żyć. Jak wcześniej napisałam, lata dziewięćdziesiąte to okres, w którym według mnie, było lepiej. Sprawy załatwiało się za szkołą czy na podwórku, potem była zgoda (albo i nie) i jakoś się to życie toczyło. Jedyną rzeczą, która była i jest niezmieniona (no może trochę lepsza), jest tolerancja, [Adres usunięty]. wobec czyjejś orientacji seksualnej. Zapraszam do lektury, ponieważ poznasz losy bohaterów, którzy borykają się ze swoimi traumami, często nieakceptowanymi przez społeczeństwo, bliskich i znajomych. Dziś hejt dotyka nas bardziej, głównie za sprawą internatu, do którego trafiają rzeczy często bez naszej zgody i są wykorzystywane, żeby nas upokorzyć.

Niektórzy z nas radzą sobie z nienawiścią, krytyką, ale często są tacy, którzy nie mają wsparcia i decydują się na najgorszy krok czyli samobójstwo. Ta lektura może otworzyć czyjeś oczy i mam nadzieję, że dzięki niej przynajmniej jedna osoba zrozumie, że gnębienie i krytyka innych jest zła.

Nie mam w zwyczaju robić podsumowań ani żadnych rankingów z najlepszymi przeczytanymi książkami, ale gdyby tak było, to #szymek uplasowałby się na bardzo wysokiej pozycji. 📚❤️ Od przeczytania minęło dwa tygodnie, a mnie wciąż łamie się serce na myśl o głównym bohaterze. 🥺💔 Emocjonalny rollercoster, który skłania do refleksji. Trudna historia, ale z pewnością otwiera oczy i wstrząsa czytelnikiem.

•

Szymon, mieszkaniec Wrocławia, uczeń technikum mechanicznego popełnia samobójstwo. Gnębiony i potępiany przez rówieśników, rzuca się pod pociąg. Nie wytrzymał upokorzeń, przemocy i braku wsparcia. Decydująca była noc, kiedy ekipa starszego brata, dobrała mu się do skóry. Nawet Tomek nie stanął w jego obronie. Odrzucony przez wszystkich chłopak uznał, że nie ma już po co żyć.

Dręczony poczuciem winy Tomek postanawia zemścić się za śmierć brata. Odnajduje przywódcę grupy i rozprawia się z nim na zawsze. Wyrzuty sumienia nie dają mu jednak spokoju. Chcąc uwolnić się od problemów i ponurych myśli, skacze z dachu.

Rodzice są zrozpaczeni. W przeciągu kilku dni stracili dwóch nastoletnich synów. Ojciec dostaje zawału i sam ociera się o śmierć. Jak mają teraz żyć? Nie mogą pogodzić się ze stratą.

Prokuratura wszczyna śledztwo. Czy uda się ustalić okoliczności śmierci chłopców? Sprawę prowadzi doświadczony policjant, który sam zmaga się z wieloma problemami.

•

Wybitna, warta poświęcenia czasu lektura. 🖤 Historia sprzed kilkudziesięciu lat, nadal aktualna i niestety wciąż zdarzająca się wśród młodzieży. 😟 Nietolerancja, wszechobecny hejt, poczucie odmienności i brak akceptacji, to z tym zmagają się nastolatki. Bardzo poruszyła mnie ta opowieść! ❤️‍🩹

•

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwoczarnaowca . 🤍

Niezwykła książka, która pokazuje nam, jak młodzież radziła sobie w latach 90, a właściwie, jak sobie ...... nie radziła.

Szymek jest 15-letnim chłopcem, chodzącym do Technikum Mechanicznego. Jego brat Tomek, o trzy lata starszy, jest skinem i zadaje się z całkiem nieciekawym towarzystwem.

Pewnego dnia Szymek postanawia skończyć ze sobą i rzuca się pod pociąg. My czytając dalej, strona po stronie odkrywamy, co takiego wydarzyło się w życiu tak młodej osoby, aby zdecydowała się na tak drastyczny krok.

Poznajemy wrażliwą osobę, która nie bardzo wiedziała, kim jest i jak siebie określić. W tamtych czasach było to nie do pomyślenia. Powiem szczerze, że nikt tego nie rozumiał, ani nie tolerował.

Dla Szymka szykanowanie w szkole, gnębienie, bicie i poniżanie to było za dużo. Do tego doszło to, że to, co on chciał, dla drugiej osoby było to nic nieznaczące. I to była ta kropla, która spowodowała, iż chłopak nie widział żadnej możliwości funkcjonowania dalej, na tym niezmiernie niesprawiedliwym świecie.

Jego brat, dopiero po fakcie zdaje sobie sprawę, że gdyby zrobił cokolwiek, gdyby stanął w jego obronie, gdyby.... Niestety, na wszystko jest już za późno, a i on sam nie czuje się na siłach, aby cokolwiek zmienić w swoim życiu.

Przejmujący obraz, który pokazuje nam świat brutalny, zero-jedynkowy, nietolerancyjny i niezmiernie wymagający.

Dla mnie pozycja obowiązkowa, bez względu na ból, jaki wywołuje jej czytanie.

Luty 1994 r.

Sąsiad widzi znajomego chłopaka, który idzie w kierunku torów, a potem stojącego naprzeciwko rozpędzonej lokomotywy uderzającej w niego z impetem. Takiego obrazu nie da się zapomnieć do końca życia, wytrzeć z pamięci. Nic nie mógł zrobić.

Konduktor żałuje dzikich zwierząt ginących pod rozpędzonym pociągiem i właśnie w tym momencie widzi samobójcę stojącego na torach. Nie da rady zatrzymać rozpędzonej maszyny, nawet gdyby chciał. Obraz człowieka stojącego na torach nie zniknie z jego pamięci, wciąż będzie go miał pod powiekami. Nic nie mógł zrobić.

Chłopaka dręczy sumienie, bo nie stanął w obronie młodszego brata, gdy jego kumple się nad nim znęcali. Mógł coś z tym zrobić.

Nauczyciele wiedzą, że starsi koledzy dręczą młodszych, ale to akceptują, bo fala to normalna rzecz. Mogli coś z tym zrobić.

Matka widzi, że syn przychodzi ze szkoły pobity i mimo że chce się dowiedzieć, jakie ma problemy, to słucha zdania męża, który uważa, że sprawy trzeba zostawić swojemu biegowi i nie należy się wtrącać. Teraz martwi się, że syn jeszcze nie wrócił do domu. Wygląda przez okno, słyszy pisk hamulców pociągu na pobliskich torach. Ta noc i ten dźwięk zostaną już z nią na zawsze. Mogli z tym coś zrobić.

Wezwany na miejsce wypadku komisarz zastanawia się, co zaprowadziło nastolatka pod koła pociągu. Zdaje sobie sprawę, że prokurator postanowi umorzyć sprawę, bo samobójstwo nie wymaga śledztwa. Czy może z tym coś zrobić?

Dla policji samobójca, to sprawa nie warta uwagi. Nie było udziału osób trzecich, więc spokojnie można zamknąć sprawę, jednak komisarza Żmigrodzkiego zastanawia, co popchnęło młodego chłopaka mającego całe życie przed sobą, żeby to życie sobie odebrać.

Samobójstwo syna rodzicom zawaliło cały ich świat. Ojciec trafia do szpitala, a matka samotnie stoi w oknie. Dla niej nic już nie będzie takie samo, nic nie będzie normalne, chociaż życie za tym oknem toczy się, jakby nic się nie stało.

„Szymek” to mocna, mroczna, działająca na wyobraźnię powieść. Krótkie zdania, surowość tekstu, brutalność opisów sprawiają, że całość szokuje, a chwilami nawet wprawia w osłupienie. Mimo poruszanej trudnej tematyki książkę czyta się z dużym zainteresowaniem. Autor nie bierze jeńców, bo albo tę historię się przyjmuje, albo odrzuca. Tej książki nie da się przeczytać bez przeżywania i przemyśleń, bo takie rzeczy dzieją się naprawdę. Piotr Kościelny co prawda opowiada o latach dziewięćdziesiątych, gdy nie było internetu i telefonów komórkowych i mogłoby się wydawać, że czasy wtedy były inne i takie zdarzenia teraz nie mają miejsca. Nic bardziej mylnego. W pozornie normalnym, cywilizowanym kraju nagonka i kampania nienawiści objawiają się w jeszcze bardziej dosadny i bezwzględny sposób niż kiedyś, bo teraz hejterzy mają do dyspozycji broń o wiele bardziej groźną niż ówczesna młodzież.

Kiedyś można było ustalić, kto rzucił oskarżenie, a teraz sfrustrowany hejter siedzi przed komputerem i obraża innych, przekonany o swej bezkarności, bo wydaje mu się, że nikt go nie widzi i nie tak łatwo będzie ustalić jego tożsamość, a choćby nawet się to udało, to wykaże zdziwienie, bo w swoim pojęciu przecież nic złego nie zrobił.

Podobnie myśleli tamci chłopcy sprzed lat, dokuczając koledze z powodu jego odmienności. Zaszczuli go, znęcali się nad nim, bili i okradali. Nauczyciele udawali, że nic nie widzą, bo przecież "kocenie" w szkole to była normalna rzecz, a że młodzież przekroczyła granice, nikt na to nie zwracał uwagi. Dzieci i młodzież zawsze była okrutna i bez problemu potrafiła znaleźć w swoim gronie kozła ofiarnego. Ktoś był za gruby, nosił okulary, lepiej się uczył, był gorzej ubrany, słabszy, miał inne poglądy lub orientację. Po prostu inny… można go było więc obrażać, upokarzać i poniewierać.

„Szymek” to historia, która trafia w serce jak strzały z pistoletu. Zdania krótkie, surowe, bez zbędnych ozdobników. Historia nastolatka gnębionego w szkole, któremu z powodu incydentu po pijaku przyklejono łatkę. Łatkę, która w końcowym efekcie pomaga chłopakowi w uświadomieniu sobie, jaki jest naprawdę. Niestety wie, że jego odmienność nie znajdzie zrozumienia ani u rodziców, kolegów, ani u brata, a tym bardziej u jego kumpli skinów. Zaszczuty, zdeptany upokorzony i odrzucony przez pierwszą miłość nie widzi przed sobą innej drogi jak ta w kierunku torów.

Obok toczy się historia Tomka, którego wyrzuty sumienia, z powodu tego, że nie miał odwagi stanąć w obronie brata, sprowadzają na drogę przestępstwa i śmierci.

A także policjanta alkoholika, który bezskutecznie od lat walczy z nałogiem i jako jedyny próbuje zrozumieć i odkryć, co spowodowało, że obaj bracia postanowili pożegnać się z życiem. Żmigrodzki kiedyś popełnił jeden bardzo poważny błąd, który sprawił, że zaczął pić i się staczać. Może w tym śledztwie zobaczył możliwość odkupienia win.

Mocna szokująca powieść, w której panuje zło i mrok. Gnębiony Szymek, obwiniający się o śmierć brata Tomek, cierpiący z powodu straty dzieci rodzice, glina, który wypił ocean alkoholu, bo wciąż żyje w cieniu sprawy, którą kiedyś źle poprowadził i przyczynił się do śmierci niewinnego człowieka. Nie ma tu miejsca na dobro i nadzieję, nie ma wytchnienia ani taryfy ulgowej. Wszystko jest szare, brudne, złe, jednym słowem mówiąc 𝑆𝑧𝑦𝑚𝑒𝑘 to powieść dla ludzi o mocnych nerwach. Trudna w odbiorze, ale niezwykle ważna. Za śmierć chłopaka odpowiadają wszyscy bez wyjątku, cały okrutny świat, w którym przyszło mu żyć. W swym osamotnieniu, krzywdzie i poczuciu bezradności Szymek wybrał jedyną możliwą drogę, która zaprowadziła go ku tragedii.

Autor nie przebiera w słowach, opisuje polskie realia z tamtego okresu dosadnie, realistycznie i bez owijania w bawełnę. Język autora szokuje, ale taki sposób pisania trafia w samo sedno. Historia prosta, surowa, bolesna i bezkompromisowa, ale dająca do myślenia. Zakończenie mocne i szokujące…

Tematyka książki jest brutalna, złożona z wielu problemów społecznych i dysfunkcji. Autor nie obawia się poruszania trudnych i bolesnych zagadnień w sposób bardzo obrazowy i jednocześnie bezpośredni. Cała sprawa kryminalna, na której oparta jest akcja książki, jest jedynie tłem takich zagadnień jak przemoc, alkoholizm, prześladowanie rówieśnicze, wyzwania okresu adolescencji, starcia antagonistycznych subkultur młodzieżowych, homofobia, gwałty, bierność w stosunku do ofiar przemocy czy żałoba po stracie bliskiej osoby.

Spodobała mi się konstrukcja fabuły, której kluczowym momentem jest początkowa scena samobójstwa Szymka. Wszystko czego dowiadujemy się później podzielone jest na to, co działo się od wakacji poprzedzających zdarzenie i to, co działo się po nim.

Akcja książki rozgrywa się w latach 90. i nie zawaham się stwierdzić, że autor bardzo dobrze oddał w książce realia tamtych lat, które sama pamiętam. Trudno zapomnieć klapki na oczach części dorosłych np. w środowisku szkolnym, gdy jedni uczniowie gnębili innych, pozwalania na jawną niesprawiedliwość lub nastawienia „niech się nauczą sami sobie radzić w sytuacjach konfliktowych”, gdy nie wyposażono dzieci w skuteczne narzędzia i umiejętności, by nie stały się ofiarami przemocy i umiały odpierać ataki innych.

Smutny, bolesny obraz funkcjonowania bezlitosnych, pozbawionych empatii, a pełnych uprzedzeń nastolatków. Nie jest to tematyka dla każdego czytelnika. Mnie bardzo poruszyła.

Ile się musi wydarzyć, aby oczy władzy zostały skierowane na krzywdę młodych ludzi?

15-letni Szymek, popełnia samobójstwo rzucając się pod pociąg. Sprawa jednak szybko zostaje umorzona. Zaledwie kilka dni później jego starszy brat skacze z dachu wieżowca. Dopiero wtedy prokuratura wszczyna śledztwo. Sprawę prowadzi policjant, który boryka się ze swoją przeszłością i problemem alkoholowym. Wraz z młodym policjantem odkrywają okoliczności śmierci braci.

Co było powodem zachowania dwóch nastoletnich chłopców?

W książce przedstawione są czasy, gdzie młodzież nie miała takich dostępów jak teraz do szkalowania i prześladowania innych, a mimo wszystko doprowadzała do wielu krzywd.

Książka porusza arcyważny temat. Mimo, że przedstawia problemy nastolatków sprzed 30 lat, to pobudza wyobraźnię czytelników jak dzisiejszy hejt i brak tolerancji wpływa aktualnie na zdrowie psychiczne bardzo młodych ludzi.

Mocno wstrząsający kryminał, który zmusza do przemyśleń. Historia bardzo angażującą, mocna i wstrząsająca .

Książka bardzo wciągająca. Jako nauczyciel, często widzę jak dzieci już w bardzo młodym wieku zaczynają praktykować hejt, który akceptowany jest przez rówieśników, a co najgorsze przez rodziców. No bo przecież „dzieci teraz takie są”. NIE.

Pamiętajmy, że nikt nie ma prawa do tego, aby nas hejtować, prześladować, gnębić czy nie akceptować naszych poglądów. Mogą się z nimi nie zgadzać, ale to nie znaczy, że jednak ze stron jest lepsza od drugiej.

Bardzo dobra książką, po którą warto sięgnąć.

Jak wspominacie lata 90 -te? Uczyliście się wtedy, studiowaliście czy może już pracowaliście? Ja w połowie lat 90 -tych zaczynałam naukę w szkole średniej. Czasy były trudne. Żyło się skromnie, nie było telefonów komórkowych, a komputery mieli tylko nieliczni. Młodzież żyła ze sobą, a nie obok siebie. Wspólnie organizowała sobie czas poza domem.

" Rodzic nigdy nie jest przygotowany na śmierć swojego dziecka".

Czy może być coś gorszego dla rodzica niż śmierć własnego dziecka? Jak czuje się rodzic, którego dziecko popełniło samobójstwo? W głowie ma milion myśli. Rodzą się pytania dlaczego, gdzie popełnił błąd, czemu nie poświęcił dostatecznie dużo czasu swojemu dziecku? Czy można było tego uniknąć?

Wrocław rok 1994 to tutaj piętnastoletni Szymon postanawia zakończyć swój żywot, rzucając się pod pociąg. Chłopak miał przed sobą całe życie, plany, co musiało się stać, że zdecydował się na taki krok? Ze względu na brak jakichkolwiek dowodów na udział osób trzecich sprawa zostaje umorzona i zaklasyfikowana jako samobójstwo. Cztery dni później brat Szymka Tomek również popełnia samobójstwo, skacze z dachu. I teraz mnożą się pytania co skłoniło braci do tego czynu? Żaden z nich nie pozostawił listu. Prokuratura wszczyna śledztwo. Komisarz Piotr Żmigrodzki na co dzień walczący z alkoholem i traumą z przeszłości stara się wyjaśnić sprawę samobójstwa braci. Kilka lat temu Żmigrodzki popełnił błąd i wysłał na stryczek niewinnego człowieka. Od tej pory wszelkie smutki i wyrzuty sumienia zagłusza alkoholem. Do wydziału dołącza nowy policjant Krzysztof Sawicki. Razem z Piotrem próbują rozwikłać, co było przyczyną samobójstwa braci. Wreszcie nadchodzi przełom w sprawie. Jest trop...

Nie miałam okazji czytać poprzednich książek autora i już wiem, że to błąd i mam sporo do nadrobienia. "Szymek" to książka, która obnaża życie młodzieży. Autor nie boi się trudnych tematów jak hejt, nietolerancja. W swojej książce pokazuje, jak łatwo zniszczyć drugiego człowieka. Czasami wystarczą słowa, nie trzeba wcale czynów. W latach 90 -tych "fala" w wojsku i "kotowanie" w szkole to było coś normalnego. Jak jest w obecnych czasach w szkołach? Czy z biegiem lat coś się w tej kwestii zmieniło? Młodzi ludzie często są zagubieni, trudno im się odnaleźć w nowej sytuacji związanej ze zmianą szkoły. Pan Piotr Kościelny napisał historię, która uderza w najczulszy punkt czytelnika. Jeżeli chodzi o kryminał, to dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Czytając, miałam ochotę krzyczeć, ciężko być niemym świadkiem, tego co się działo na kartach tej powieści. Podejrzewam, że my kobiety-matki zupełnie inaczej odbieramy tę książkę. Książka wywołuje skrajne emocje od bólu, żalu, poczucia niesprawiedliwości do szoku.

" Słowa mogą ranić

Słowa mogą zabić

Ej Polacy, katolicy

A zapominamy..." Maria Peszek "Jak pistolet"

🍁 Lata dziewięćdziesiąte, Wrocław. Piętnastoletni Szymon popełnia samobójstwo, rzucając się pod pociąg. Nikt nie zna przyczyn, jakimi kierował się nastolatek dokonując takiego wyboru. Kilka dni później, samobójstwo również popełnia jego starszy brat Tomek, dziwny zbieg okoliczności, śledczy postanawiają zbadać sprawę na własną rękę. Samobójstwami braci zajmie się młody policjant Krzysztof Sawicki i Piotr Żmigrodzki, policjant borykający się z problemem alkoholowym i demonami przeszłości, które co chwilę powracają do niego.🍁

.

Autor tym razem porusza temat przemocy fizycznej i psychicznej w szkole, samobójstwa, dyskryminacji i nietolerancji z powodu odmiennej płci, czy problemy alkoholowe. Brak odpowiedniej reakcji ze strony otoczenia, nauczycieli czy rodziców, doprowadził do tragedii. Szymek nie miał wsparcia z żadnej ze stron, był pozostawiony sam sobie, wraz ze swoim problemami, które z czasem tylko się pogłębiały i nawarstwawiały. Sceny gnębienia chłopaka były najtrudniejszymi momentami do przebrnięcia w całej tej historii, momentami moje serce pękało i wołało o ratunek dla Szymka, ale niestety nikt mnie nie słyszał. Jego niemego wołania też nikt nie usłyszał...

.

Książki autora to są moje pewniaki, na gwarantowaną huśtawkę emocjonalną, przesycone brutalnością, wywołujące dreszcze. Są idealnym odzwierciedleniem tego, co serwuje nam życie, niesprawiedliwością ze strony całego świata, a szczególnie odrzuceniem ze strony społeczeństwa. Problem nietolerancji wśród rówieśników to temat bardzo współczesny i ważny, dlatego trzeba o nim mówić, jak najwięcej. Mocna i wstrząsająca historia poruszająca wiele trudnych tematów, o których się nie mówi za często i za głośno, bo wygodniej jest je zamieść pod dywan, lub udawać, że nikt nic nie widzi. Autor w każdej swojej powieści, również i w tej odsłania wady systemu, nieodpowiednich zachowań ludzi oraz ich niepożądanych działań.

.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak miałam, żebym po przeczytaniu książki myślami ciągle do niej wracała. Nie potrafię skupić się na innej powieści, bo ciągle wracam do "Szymka", tak zawładnął on moją głową, jego historia powraca do mnie jak bumerang.

W "Szymku" poznajemy braci: tytułowego Szymona oraz Tomka. Chłopców bardzo wiele różni: zainteresowania, towarzystwo, charakter, styl życia. Niespodziewanie, dochodzi do strasznej tragedii. Nastoletni Szymon popełnia samobøjstwo, rzucając się pod pociąg. Piętnastolatek ginie na miejscu, a sprawa dotycząca jego śmiėrci zostaje umorzona. Dąbrowscy przeżywają żałobę, opłakują syna i brata. Ładunek smutku, który spadł na rodzinę jest najwyraźniej niewystarczający, bowiem... Brat nieżyjącego Szymka, Tomasz, skacze z wieżowca. Rodzice, załamani, bliscy szaleństwa, nie są w stanie pojąć, tego co się stało. A śledczy połączyli kropki. Dostrzegli powiązanie między samobøjcami i dopiero teraz zaczynają kopać głębiej...

"Szymek" autorstwa Piotra Kościelnego jest właśnie przykładem książki, która traktuje o naprawdę poważnych sprawach. Brak tolerancji, niewygodna odmienność, inność. Dołóżmy do tego brudny, chłodny klimat polskich lat 90. Mówi się, że teraz czasy są trudne dla dzieci i młodzieży, ze względu na potęgę internetu, chorych wyzwań wśród nastolatków, przemocy i braku zahamowań. Ale kiedyś wcale nie było weselej... Po prostu, telefony nie rejestrowały okropieństw, jakie ludzie robili sobie nawzajem. Brak tolerancji był zawsze. Przemoc była zawsze. I człowiek zawsze był zdolny do złych czynów. A szkoda. Są tragedie, które nigdy nie powinny się wydarzyć. Ta opisana w książce jest jedną z nich.

Znając pióro Piotra Kościelnego spodziewałam się petardy i ją otrzymałam. Kościelny porusza na prawdę ciężkie tematy a jego książki pozostają na dłużej w naszych głowach. A Szymek.. właśnie..

Ciężko mi zebrać myśli aby napisać coś sensownego o tej książce ponieważ tak mnie ona poruszyła i ciągle o niej myślę, że ciężko mi napisać coś co oddaje moje odczucia odnośnie tej książki.

Autor porusza problemy nastolatków sprzed 30 lat ale czy na pewno te problemy nie dotyczą także dzisiejszych czasów? Uważam, że dzisiaj jest tak samo a może i jeszcze gorzej. Nadal panuje nietolerancja, wszechobecny hejt, strach przed rówieśnikami i rodziną. Przemoc w szkole a także na "podwórku". Kościelny przedstawia nam bardzo realistyczny obraz młodego chłopaka który jest na etapie poznawania siebie, swojej tożsamości. Przekonujemy się jak łatwo można kogoś ocenić i osądzić a na końcu zrobić z niej "ofiarę" nie zastanawiając się nad tym, że ta osoba może nie wytrzymać tego psychicznie.

"Szymek" to bardzo mocny, trudny i szokujący kryminał. Piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo rzucając się pod pociąg. Brak udziału osób trzecich - sprawa umorzona. Kilka dni później jego brat skacze z dachu wieżowca w którym mieszkał z rodziną. Wtedy komisarz Żmigrodzki wraz z partnerem starają się ustalić przyczyny tych tragicznych wydarzeń ponieważ nie wierzą w zbieg okoliczności. Dwa samobójstwa w przeciągu tygodnia w jednej rodzinie? To na pewno nie jest przypadek. Czy Żmigrodzki odpokutuje dawne grzechy i uda mu się poznać powody samobójstw chłopaków? Czy przeszłość da znać o sobie? Czy winni poniosą karę?

Zakończenie książki zrobiło mi miazgę z mózgu, byłam dosłownie w szoku i przez kilka minut nawet nie mogłam się odezwać. Na prawdę nie wiem czy kiedykolwiek jakaś książka wywarła na mnie takie wrażenie. Problemy społeczne a przede wszystkim przemoc fizyczna ukazana w książce nie pozwalała oderwać się od lektury, nie wiem jakim cudem ale czytając te wszystkie opisy czułam się jakbym to ja brała udział w tej całej historii, czułam ten ból i rozczarowanie.

Książka pomimo tego, że opisuje sytuację sprzed kilkunastu lat odzwierciedla to co w tych czasach się dzieję. Uważam, że warto ją przeczytać i otworzyć oczy na problemy życia codziennego. Brak tolerancji, akceptacji społeczeństwa. Na koniec dodam, nie wstydźmy się prosić o pomoc. Jeśli czujesz, że jesteś nie rozumiany, kołaczą Ci się myśli samobójcze bo nie widzisz innego wyjścia z trudnej sytuacji, ZGŁOŚ się po pomoc. Nie wstydź się a daj sobie pomóc.

"[...] Nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Miałem nadzieję, że ktoś jednak powie mu, żeby mi odpuścił. Nic takiego jednak się nie stało. [...]"

"Szymek", to bardzo mocny i szokujący kryminał Piotra Kościelnego, którego moim zdaniem powinien przeczytać każdy hejter. Dzięki postaciom z tej książki będą mogli przekonać się na własne oczy, do czego może doprowadzić ich durne i bezsensowne zachowanie.

Autor zabiera swojego czytelnika w bardzo mroczny klimat pełen przemocy, bólu, smutku, przerażenia i niestety nietolerancji.

Podczas czytania "Szymka" dosłownie mocno mną wstrząsnęło. Kilka razy serce mi "stanęło". Nie umiałam powstrzymać łez. Nie mogę pojąć, dlaczego taką przyjemność sprawia ludziom hejtowanie. Każdy z nas powinien zająć się swoim życiem, a nie wchodzić z butami w życie innych.

Mamy tutaj do czynienia z nastoletnim "Szymkiem" Szymonem Dąbrowskim, który jest na etapie odkrywania siebie. Co sprawiło, że postanowił odebrać sobie życie? Tego momentu nie mogłam zrozumieć. Czujecie ból jego rodziców? A co powiecie na to, że kilka dni później ich starszy syn Tomek skoczył z wieżowca. Nie wyobrażam sobie bólu tych rodziców. Znam z autopsji ból po stracie brata. Wiem, że wtedy różne myśli przychodzą człowiekowi do głowy. Dlaczego musiało dojść do tych bezsensownych śmierci? Czy prawda wyjdzie na jaw? Obydwoje mogli mieć długie i szczęśliwe życie. Co tutaj poszło nie tak?

Śledztwo poprowadzi między innymi Piotr Żmigrodzki, który ma ogromny problem. Jest alkoholikiem. Popija w pracy. Dlaczego pije? Co takiego się wydarzyło w jego życiu, że doprowadziło go do takiego stanu? Warto się jemu przyjrzeć z bliska. Jego nazwisko przykuło moją uwagę.

Mam nadzieję, że dzięki tej powieści niektórym osobom otworzą się oczy i nie będą się znęcać fizycznie i psychicznie nad innymi.

Autor swoją najnowszą powieścią łamie serca czytelników. Tu jest tyle bólu i smutku, że nie da się o tym zapomnieć. Może to dobrze. Może tak miało być, żebyśmy się obudzili. Nie jestem za hejtowaniem innych. Lepiej wziąć daną osobę i z nią na boku porozmawiać, niż wyśmiewać ją na forum. Dotyczy to również internetu.

Z Szymonem i Tomkiem poruszamy się w latach 1993-1994. Miejsce akcji to Wrocław. To tam przeżyli swoje najgorsze i najlepsze chwile.

Czy dzisiejszy hejt i nietolerancja różni się od tego opisanego w tej historii? Wydaje mi się, że po trzydziestu latach niestety, to się nasiliło. Teraz jest jeszcze gorzej, ponieważ jest internet. Ludzie czują się bezkarni, ponieważ myślą, że są anonimowi.

Znalazłam tutaj bolesną, łamiącą serca i powodującą wstrząs fabułę, bardzo dobrą akcję i bohaterów, na których miejscu nigdy nie chciałabym się znaleźć.

Czy będąc nastolatkami, byliście ofiarami, czy raczej hejterami? Jak teraz patrzycie na swoje zachowanie z przeszłości?

Czy widzą, że hejtują wam brata byście pozwalali na to, czy raczej stawalibyście w jego obronie?

Cieszę się, że autor Piotr Kościelny poruszył tak bolesne i ważne tematy.

Warto sięgać po książki tego autora.

Z czystym sercem polecam tę wstrząsającą historię. Warto mieć na oku tego autora.

Jak zwykle u Piotra Kościelnego jest mocno, szybko, po męsku i bez znieczulenia. Nie będę próbowała nikomu wmawiać, że to lektura z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Nic z tych rzeczy. Wrażliwość i emocje skrzywdzonego nastolatka zostały oddane bardzo realistycznie, co z jednej strony ułatwia czytanie, z drugiej zmusza do uruchomienia własnych barier obronnych, bo treść momentami jest bardzo bolesna i wchodzi za mocno.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

„Akceptacja najwyższą formą tolerancji”.

Wrocław.

Początek lat 90. XX wieku.

Szare ulice. Mroczne blokowiska.

Bieda. Alkohol. Przemoc.

W porównaniu do „dziś” – inny świat, a jednak.. jakby trochę ten sam..

Piętnastoletni Szymon Dąbrowski postanawia zakończyć swoje krótkie życie rzucając się pod pociąg. Ginie na miejscu. Brak udziału osób trzecich w tym desperackim kroku młodego człowieka, skutkuje umorzeniem sprawy. Życie.. Kilka dni później starszy brat Szymona – Tomek, również popełnia samobójstwo skacząc z dachu bloku.

Dwa akty samobójcze, dwa trupy w ciągu tygodnia w jednej rodzinie – to wzbudza zainteresowanie śledczych..

Jakie były przyczyny desperackich decyzji chłopców?

Co takiego się stało, że bardziej bali się życia, niż śmierci..?

Piotr Kościelny rysuje przed nami niezwykle realistyczny obraz młodego człowieka stojącego u progu życia. Opowiada o jego problemach, o pragnieniach, o codzienności. O wadze relacji międzyrówieśniczych. O poszukiwaniu przez młodych ludzi własnej tożsamości i próbie zrozumienia siebie. Pokazuje, jak łatwo zdeptać czyjąś wrażliwość, jak wygodnie jest z kogoś uczynić „ofiarę”, okrzyknąć „innym”, „dziwnym”, „obcym”. Jak zakrzywić czyjąś świat, wmówić zarzut, zagonić nad przepaść wytrzymałości..

Porusza temat samobójstwa jako próby rozwiązania problemu. Zwraca uwagę, że ofiarami są tu też bliscy, przyjaciele, znajomi..

Opowiada o problemach, które nie rozwiążą się same, a ich nawarstwianie się często prowadzi do tragedii. I nic tu nie pomoże zaklinanie rzeczywistości, potrzebna jest zmiana myślenia..

„Szymek” to mocno osadzona w realiach lat 90. XX wieku powieść kryminalna brutalnie obnażająca problem tak aktualny i dziś. Piotr Kościelny w swoim autorskim stylu heroicznie gra na emocjach czytelnika. Wstrząsa. Angażuje. Porusza trudne tematy i jednoznacznie staje po stronie tolerancji jako wartości ogólnoludzkiej.

Polecam.

„Bałem się śmierci. Dużo bardziej jednak bałem się życia”.

Już dawno żadna książka nie wywołała we mnie tak ogromnych emocji. Miałam ochotę przeniknąć do świata wykreowanego przez autora i zmienić bieg zdarzeń. Bezsilność, bezradność, ogromne poczucie krzywdy i niesprawiedliwości tak bardzo towarzyszyły mi podczas lektury tej historii, że aż bolało. Ogromnie dotknęła mnie ta powieść. Niby kryminał, a opowiedziany w taki sposób, że nawet odkładając książkę na bok permanentnie wracałam do niej myślami. To jedna z tych absorbujących historii, które wywołują dyskomfort, dotykają czytelnika i nie pozostawiają go obojętnym, a przy tym nie dają o sobie zapomnieć.

Realizm tej historii aż uderza, brutalność świata przygniata, a brud oblepia wywołując bunt i uczucie skrajnej niemocy. Powyższe w połączeniu z wybornym piórem autora, świetnie poprowadzoną fabułą, misternie utkaną intrygą i trudną tematyką, która daje do myślenia, czyni tę powieść absolutnie obowiązkową tej jesieni.

Zanurzcie się w tej przesiąkniętej złem historii, a nie będziecie żałować. Opowieść jaką otrzymacie na kartach tej powieści jest zdecydowanie tego warta. Rasowy kryminał, który złamie Wam serducho.

To moje pierwsze spotkanie z Piotrem Kościelnym i jestem pod dużym wrażeniem! "Szymek" jest nie tylko bardzo dobrze napisany, ale również dostarczył mi wiele emocji...

Tytułowy bohater, na początku książki podejmuje dramatyczną decyzję i rzuca się pod nadjeżdżający pociąg... Kilka dni później jego starszy brat, Tomek również popełnia samobójstwo. Wtedy swoje śledztwo rozpoczyna prokuratura i policja, z Piotrem Żmigrodzkim na czele.

Powieść Kościelnego dotyka problemu wciąż niestety aktualnego, czyli hejtu i znęcania się nad słabszymi czy "innymi". Akcja dzieje się w latach 90., czyli kiedy jeszcze nie istniały media społecznościowe, gdzie teraz jest największe źródło hejtu.

Jedyny minus to całkowicie moje odczucie, a mianowicie zmęczenie już policjantami, którzy są uzależnieni, najczęściej od alkoholu. Wiem, że wtedy też najczęściej stoi za tym jakaś trauma, ale po prostu trochę już tego motywu przeczytałam za dużo...

Jeśli chodzi o całokształt to jak najbardziej polecam, choć na pewno nie szukającym lekkiego kryminału 😉

Czy podczas czytania kryminału/thriller zdarzyło Ci się płakać? Lubisz kryminały/thrillery w których prócz dobrze poprowadzonego śledztwa i zbrodni otrzymujesz głęboki ładunek emocjonalny?

Ja uwielbiam takie książki, ale jest ich strasznie mało. Na szczęście Piotr Kościelny zadbał o to, abym mogła zaspokoić swój głód na tego typu pozycje i oddał w nasze ręce „Szymka”.

„Szymek” to książka genialna! Nie ma tutaj krwawych opisów, ale uwierz, że to i tak MOCNA pozycja. Autor bowiem wie jak rozjechać czytelnika emocjonalnie i w świetnie poprowadzone śledztwo wpleść wiele ważnych, ale i aktualnych tematów.

Tytułowy Szymek to nastolatek, który jest gnębiony, bity i poniżany przez swoich rówieśników. Nikt nie zwraca na to uwagi, nikt nie stara się mu pomóc. Nawet on sam nie stara się w żaden sposób bronić. Jego życie to idealny obraz znęcania się nad rówieśnikiem i ignorancji społecznej. Pomimo, że te wydarzenie miało miejsce kilkanaście lat temu to jednak problem bullyingu jest nadal obecny. Nawet mam wrażenie, że jest bardziej rozwinięty. Autor przedstawił problem zastraszania i znęcania w sposób niezwykle realistyczny i uczulający - każdy powinien reagować na krzywdę innego. Rodzice powinni starać się dogadać ze zbuntowanymi nastolatkami i przede wszystkim wykazać się wzmożoną obserwacją własnego dziecka. Niech śmierć tytułowego Szymka będzie przestrogą dla każdego… Nie zliczę razy kiedy jego historia dosłownie łamała mi serce. Smutek, ból, bezsilność, rozpacz - to emocje, których doświadczałam czytając tę książkę.

Muszę jeszcze wspomnieć o świetnym odwzorowaniu klimatu lat 90. Czasu, kiedy nie było Internetu i telefonów komórkowych. Czasów, gdy wszyscy byli sobie bliżsi, dzieci na podwórku wspólnie się bawiły i PRZEWAŻNIE mogły na siebie liczyć. Były to zupełnie inne realia, które zapewne są bliskie wielu Czytelnikom i pozwolą im cofnąć się na moment w przeszłość.

„Szymek” to historia, która miażdży emocjonalnie i otwiera oczy. Nikt nie chciałby przeżyć tego co musiał znieść ten młody chłopak. Pomimo, że żyjemy w innych latach to nietolerancja, wykluczenia, samobójstwa wśród młodzieży, depresja, niezrozumienie, alkoholizm wciąż są obecne dokoła nas. Zachęcam Cię do przeczytania „Szymka” i chwili refleksji. Serdecznie polecam ♡

~ Początek lat 90-tych. Wrocław.

Piętnastoletni Szymon Dąbrowski, który dopiero co wkracza "w dorosłość" przez zbieg przykrych wydarzeń popełnia samobójstwo, rzucając się pod podciąg...

Po kilku dniach od tragedii jego starszy brat nie mogąc pogodzić się ze stratą członka rodziny, również odbiera sobie życie...

Czy można było uniknąć rodzinnej tragedii braci Dąbrowskich?

Jakie okoliczności przyczyniły się do tak drastycznych w skutkach wydarzeń?

Jedno jest pewne to nie będzie łatwa sprawa, a jej konsekwencje zmiażdżą emocjonalnie niejednego dorosłego...

~Notorycznie wam wspominałam i powtórzę to raz jeszcze - Piotr Kościelny udowodnił nam po raz kolejny, że nie ma sobie równych, gdyż historie które tworzy dla nas po prostu miażdżą!

~ Dlatego "Szymek" najnowsze dziecko autora to majstersztyk!

Co jest niezaprzeczalnym dowodem na to, że autor stworzył dla nas niepowtarzalny kryminał z prawdziwego zdarzenia, naszpikowany pełną dozą napięcia, duszonego klimatu, zawiłych zwrotów akcji oraz intryg, ukazujących bestialskie i bezlitosne oblicze nastolatków, na tle wylewającego się brudu z szarych ulic miasta - Wrocław.

Co stało się szokującą, bezwzględną, surową a jednocześnie okrutną w skutkach powieścią, po której sam czytelnik będzie musiał stawić czoło nieuchronnej bombie emocjonalnej, naszpikowanej wszystkimi pokładami uczuć które niejednokrotnie poruszą, wzbudza złość, niemoc i brak jakiegokolwiek zrozumienia na zło otaczającego nas świata.

Momentów z życia, które już na zawsze zmieniły bieg losu naszych bohaterów, mając bardzo namacalny oddźwięk w codziennej rutynie naszej szarej rzeczywistości...pomimo tego, że jest to fikcja literacka taka historia mogłaby wydarzyć się naprawdę!

~ Dlatego będąc już jakiś czas po lekturze i wciąż analizując fabułę mogę śmiało rzec że dawno nie czytałam tak dobrej książki! Jest to historia którą powinien przeczytać każdy gdyż "całokształt" daje wiele do myślenia i zmusza do głębszych refleksji. O tej powieści się nie zapomina dlatego bezapelacyjnie wam polecam, niech wciąż będzie głośno! Wasza J.K.

„Miałem do wyboru ucieczkę albo… Bałem się śmierci. Dużo bardziej jednak bałem się życia”.

W walentynkową noc 1994 roku, nastoletni Szymon Dąbrowski, uczeń pierwszej klasy technikum mechanicznego, popełnia samobójstwo. Kilka dni później jego starszy brat Tomasz również decyduje się na ten desperacki krok. Komisarz Żmigrodzki, mimo umorzenia sprawy z powodu braku udziału osób w trzecich, postanawia przyjrzeć się tym zagadkowym zgonom. Z pomocą młodego aspiranta Krzyśka Sawickiego badają sprawę.

„Ciebie nie ma. Nie było i nie będzie”.

To był bardzo sugestywny powrót do przeszłość. Czas nastolectwa Szymka zbiega się czasem, kiedy i ja byłam nastolatką, jest to też jeden z okresów mojego życia, który najlepiej pamiętam, dlatego powieść Kościelnego w aspekcie społeczno-obyczajowym doskonale wpisuje się w moje wspomnienia. Autor świetnie oddał klimat wczesnych lat dziewięćdziesiątych, szczególnie w kontekście młodego pokolenia, które dopiero stało na początku swojej życiowej drogi. Jest to także bolesna wiwisekcja problemów dojrzewania trapiących młodych ludzi w tamtych czasach. Niedostatki materialne, próby dopasowania się i szukanie swojego miejsca w społeczności, przynależność do różnych subkultur, używki czy odkrywanie własnej seksualności. I właśnie wokół tego tematu autor zbudował główny wątek kryminalny powieści. Piętnastoletni Szymon wyjątkowo mocno przeżywa tę część swojego dojrzewania. Towarzyszą mu ogromne emocje związane, najogólniej mówiąc, ze sferą fizyczną, nie jest też do końca pewien, czego chce, lecz podejmuje desperackie próby zrozumienia siebie. Jednak w obliczu nietolerancji społecznej, samoakceptacja okazuje się niewystarczająca.

Mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać po tej powieści. Od początku nie było dla mnie tajemnicą, o czym jest fabuła, jednak przyznam, że zaskoczył mnie ten ogromny ładunek emocjonalny zawarty w historii nie tylko Szymka, ale też i jego starszego brata. Przedstawiona w powieści skala hejtu i przemocy jest wprost niewyobrażalna. Zastanawiam się nawet, czy autor dla podkreślenia wagi problemu, celowo nie zastosował pewnej hiperbolizacji wydarzeń i emocji im towarzyszących. Sam język, jakim posługują się postaci powieści jest nacechowany jakąś taką negatywną wymową, pełen wulgaryzmów, zwrotów i słów powszechnie uważanych za obraźliwe. Jak wspomniałam, to też czasy mojej edukacji w szkole średniej i owszem, zdarzały czasami niewielkie przejawy agresji, lecz czegoś takiego, co spotkało Szymka, nie doświadczył nikt z moich kolegów. Nie jest mi też znany mechanizm „kocenia” pierwszoklasistów. A z grubsza przecież robiliśmy to samo: popalaliśmy po kryjomu, wagarowaliśmy, tworzyliśmy szkolne grupy, przeżywaliśmy pierwsze miłości i pierwsze dramaty związane z odrzuceniem, też próbowaliśmy się dopasować i wniknąć w nowe środowisko.

Powieść jest bardzo wyrazistym i mocnym manifestem przeciwko wszelkim przejawom agresji, przemocy, nietolerancji, a także homofobii. Obrazowo ukazuje potencjalne, możliwe do zajścia skutki związane z brakiem akceptacji społecznej. To powieść pełna wstydu, upokorzenia i poniżenia, bólu i cierpienia, których można by uniknąć. Znajdziemy tu wołanie o miłość i zrozumienie, a także motywację do zemsty i zadośćuczynienia. Cytując jedno celne zdanie z powieści: „Akceptacja najwyższą formą tolerancji”… Tylko tyle i aż tyle… Każdy ma przecież jakąś swoją granicę wytrzymałości, granicę bólu, a gdy ją przekroczy, często, jak w przypadku tytułowego Szymka, kończy się to tragedią.

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Piotra Kościelnego, mimo że jest to popularny autor kryminałów. Zajawkę na poznanie twórczości autora złapałam czytając powieści Michała Śmielaka, który często przywołuje w nich twórczość swojego kolegi po piórze, a w jednej ze swoich powieści obsadził Piotra Kościelnego w niewielkim epizodzie. Nie zawiodłam się. Dostałam to, czego oczekiwałam, i co lubię w powieściach: emocje, napięcie i ciekawość z odkrywania fabuły. Nie wiem wprawdzie, jaki związek z głównym wątkiem ma epizod dotyczący Ślepej Bachy i jej koleżków od kielicha, ale zważywszy na komisarza Żmigrodzkiego i jego powiązania z Bachą, nie będę się czepiać :) Co zaś się tyczy samego Żmigrodzkiego, to żal mi, że tak potoczyła się jego historia. Było coś sympatycznego w tym wiecznie zapijaczonym i straumatyzowanym komisarzu…

Po książki Piotra Kościelnego sięgam od niedawna, ale już przekonałam się, że autor bierze na tapet tematy bardzo trudne, bardzo mroczne pod względem problematycznym, bardzo wstrząsające, acz równocześnie bardzo ważne społecznie. I tak też jest z „Szymkiem”. Historia przenosi nas do Wrocławia, na początek roku 1994 i rozpoczyna się w momencie, gdy tytułowy Szymek, nastolatek, uczeń pierwszej klasy technikum, popełnia samobójstwo. W krótkich naprzemiennych rozdziałach poznajemy historię jego sprzed pół roku, historię jego rodziny po jego śmierci oraz historię policjantów, którzy nie tylko mierzą się w pracy na co dzień z najgorszymi ludzkimi problemami, ale i muszą sobie radzić z własnymi demonami. Jest to powieść wielowątkowa, poruszająca bardzo dużo różnych tematach, a choć osadzona trzydzieści lat temu, w innej, pozbawionej sieci komórkowych i internetu codzienności (swoją drogą realizm tamtych lat oddany jest świetnie!), to ciągle borykająca się z i nam aktualnymi tematami. To opowieść o nietolerancji, braku akcentacji, braku reakcji społeczeństwa na krzywdy innych. O znęcaniu się, o niezrozumieniu, o samotności. O wyrzutach sumienia, o żałobie, o próbie życia z bagażem, z którym nie za bardzo da się żyć. Momentami może i tego mroku, bólu, śmierci jest za dużo, ale nie zmienia to faktu, że Kościelny mówi o tym, o czym mówić trzeba, a przez natężenie krzywd chce czytelnikiem porządnie wstrząsnąć, przeprowadzić go przez swojego rodzaju katharsis, które zmieni postrzeganie społeczeństwa i sprawi, że już nigdy nie przyjedziemy obok krzywdy innych obojętnie. Nie jest to książka łatwa, ale w mojej ocenie warta kilku godzin uwagi i późniejszych refleksji.

Piotr Kościelny już dawno przyzwyczaił nas do tego, że w jego książkach znakiem rozpoznawczym są mocne, historie, które odciskają ślad w naszej psychice. Kryminały wychodzące z rąk autora, to prawdziwa perełka, dla miłośników mocnych wrażeń, w których mroczne historie dają nam wiele do myślenia. Nie są one zwykłymi historyjkami, są „niezwykłymi historiami”, które zapraszają nas do dyskusji, do refleksji na temat zła, otaczającego nas świata. Dzięki temu możemy wyczulić się na krzywdy drugiego człowieka, co sprawić może, że obudzi się w nas pierwiastek empatii.

„Szymek” najnowsza propozycja autora, to historia zatrważająca, mroczna i smutna zarazem. To kryminał, który mrozi krew, sprawiając, że wylejemy niejedną łzę. A nasz oddech będzie potrzebował chwili wytchnienia, ponieważ pulsujące napięcie da się nam we znaki.

Na kartach tej książki poznajemy historię braci Dąbrowskich. Znajdujemy się we Wrocławiu lat dziewięćdziesiątych. To tutaj piętnastoletni Szymon rzuca się pod pociąg. Jego starszy brat Tomek, nie potrafi poradzić sobie z samobójczą śmiercią Szymona. Chłopak również targnął się na swoje życie, skacząc z wieżowca. Sprawa śmierci Szymona zostaje umorzona. Śmierć Tomka zmusza wrocławską prokuraturę do wszczęcia śledztwa.

Sprawą zajmuje się Piotr Żmigrodzki, policjant, którego przeszłość jest pełna traumatycznych doświadczeń. Mężczyzna demony przeszłości próbuje odgonić za pomocą alkoholu, co pcha go do uzależnienia. Kilka lat wcześniej popełnił w swej pracy błąd, co doprowadziło do zrujnowania życia niewinnego człowieka. Teraz Żmigorski próbuje rozwikłać zagadkę samobójczej śmierci braci Dąbrowskich.

Jaką drogę będzie musiał przejść, by dociec prawdy? Czy jego psychika jest gotowa do zmierzenia się z rzeczywistością? A proszę mi wierzyć, ta nie będzie usłana różami, wręcz przeciwnie będzie naszpikowana kolcami, które co rusz będą ranić psychikę policjanta.

Jednak Piotr Żmigorski nie będzie osamotniony w tej walce. Oprócz nas czytelników towarzyszyć będzie mu młody policjant. Czy razem dadzą radę przejść, przez ścianę przemocy, brutalności oraz krzywd wyrządzanych przez drugiego człowieka.

Bez wątpienia język, którym operuje Piotr Kościelny jest mocny, dosadny. Lecz proszę mi wierzyć, to jeszcze bardziej podkreśla dramaturgię tej historii. Jeszcze mocniej trafia ona do naszej wrażliwości, emocjonalności, wyobraźni. Historia braci Dąbrowskich jest mocna, ukazana w jakże realistyczny sposób, dogłębnie punktując zło ludzi, zło tego świata. „Szymek” to kryminał z krwi i kości. To historia, która, choć jest fikcją, niestety może być odzwierciedleniem wielu krzywd.

To, co pociąga mnie w twórczości Piotra Kościelnego, to realizm przedstawianych historii. Ich dogłębny przekaz, historie, które nie są łatwe, lecz warte poznania. Dlatego też zachęcam Was do sięgnięcia po najnowszą książkę autora, który nie tylko serwuje mocne, wyraziste kryminały, lecz również z socjologicznym wyczuciem ukazuje nam, mroczną naturę zła ukrytego w ludzkiej głowie. To bez wątpienia książka dla czytelników o mocnych nerwach, którzy mają w sobie również pokłady empatyczności. Jak dla mnie to kryminał, który przeczytać powinien nie tylko miłośnik gatunku, lecz każdy z nas, ponieważ, ta historia daje nam wiele do myślenia. Zresztą jak wszystkie książki Piotra Kościelnego.

Książka „Szymek” ukazała się nakładem Wydawnictwa Czarna Owca

,,A daj spokój. Całą noc był luz, ale nad ranem jakiś leszcz postanowił zderzyć się z żelaznym koniem. "

,, Rok temu był przy podobnym zdarzeniu. Dwóch małolatów stanęło na torach i równocześnie zginęło. Z tego, co udało się ustalić potem, założyli się, który stchórzy pierwszy i zejdzie z torów. Obaj okazali się w tej rywalizacji zwycięzcami i przegranymi zarazem. Wygrali zakład, przegrali życie. "

,, Czemu to zrobiłeś gnojku? -szepnął pod nosem".

Książka jest tylko dla ludzi o mocnych nerwach. To bardzo smutny i drastyczny kryminał z wątkiem psychologicznym. Przejmujący i okrutny zarazem, którego ciężko się czyta, bo coś ściska nas za gardło i jednocześnie nie jesteśmy w stanie odłożyć jej na bok. Pierwsze strony opowiadają o tragedii, która już się wydarzyła. Sceny zawierają krwawe opisy, które u osób wrażliwych mogą wywołać zniesmaczenie. Tylko wielbiciel grozy będzie z nich dumny. Zaraz po tych opisach przechodzimy do innych postaci, którzy są w różny sposób powiązani z tym zdarzeniem. Ogólnie będzie to jedna opowieść, tylko podzielona na kilka osobnych i złączonych jednocześnie. W opowieści sprzed tragedii poznamy tutaj punkt widzenia młodego chłopca, który się boi, że będzie szkalowany w szkole. Jego problemy początkowo dotyczą tylko tych szkolnych oraz rówieśników. Będzie również świadkiem ordynarnych dwuznacznych sytuacji. Następnym będzie historia jego brata, który ma wyrzuty sumienia i opowiada nam co się stało, że stał się ten wypadek. Jego historia jest w czasie po tragedii. Do tego również należy życie kierowcy pociągu, który nie miał wpływu na zło, które się dokonało, lecz które zmieniło jego plany. Mamy też opowieść policjanta, któremu nie straszne są zmiażdżone zwłoki. Najgorsze w tym całym zajściu dla niego jest to, że nie może przez to spokojnie kontynuować codziennego upajania alkoholem. Do policji również dołączy ktoś młody, który obawia się braku akceptacji. Dla kogoś już jest niemal wrogiem, choć nic nie zrobił, by poddano go ocenie. W ten sposób tragedia chłopca poruszyła inne sprawy. Po cytatach widzicie, że zamiast go żałować, są na niego wściekli, że przysporzył im pracy. Nie znają jeszcze jednak powodu tak drastycznego kroku chłopca, a my odkrywamy ją wraz z historią jego brata. Nie chcę pisać jakie wątki porusza książka, gdyż szybko wyciągniecie z nich wnioski i spoilery. Dodam tylko, że ktoś, kto zaczyna ją czytać może pomyśleć ,,na trzeźwo tego nie przełknę". To jedna z drastyczniejszych pozycji jaką przeczytałam. Wniosek aż woła o uwagę. Uważam, że przeczytanie jej otworzy nam oczy na kwestie, których wolimy do umysłu nie dopuszczać.

Najnowszą książkę Piotra Kościelnego “Szymek” czytałam jednym tchem. Świetnie poprowadzona opowieść o bardzo trudnych sprawach związanych z dorastaniem i przemocą w grupach rówieśniczych w latach 90-tych ubiegłego wieku. Autorowi udało się oddać klimat tamtych lat zarówno na płaszczyźnie wątku młodzieży, jak również pracy policjantów. Jedno tylko drażniło mnie, to dialogi pomiędzy policjantami. Grypserka w tamtych czasach nie była codziennym językiem wśród kryminalnych czy dochodzeniowców, a jedyne używana w stosunku do tzw. elementu i to nie zawsze. Proszę mi wierzyć, wiem co mówię. Poza tym warto sięgnąć do tej pozycji.

Recenzja przedpremierowa

Zastanawiam się w czym tkwi fenomen prozy Piotra Kościelnego... Czy to wrodzony talent, którego grzechem byłoby nie wykorzystać, pozwala mu słowem pisanym genialnie obrazować dramaty, ból i przeżyte traumy swoich bohaterów? A może ułożone w tekst proste słowa, które potrafią wbić czytelnika w fotel i powodują szybsze bicie serca to skutek nadprzyrodzonych mocy otrzymanych po podpisaniu pakietu z diabłem? Oczywiście żartuję i mam nadzieję, że autor się na mnie nie obrazi. Ale naprawdę jestem zachwycona pisarskim talentem Pana Piotra, dzięki którym proste wypowiedzi, często wulgarne słowa, gwara środowiskowa używana przez bohaterów potrafi wywoływać tak ogromne czytelnicze emocje.

Lata 90. XX wieku, wrocławskie blokowisko, niczym nie wyróżniającą się, przeciętna rodzina Dąbrowskich, rodzice + dwójka nastoletnich chłopców. 14 lutego 1994 roku (Walentynki) piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo wchodząc na tory tuż przed jadący pociąg. Kilka dni później, rzucając się z dachu bloku w którym mieszka, samobójstwo popełnia jego starszy brat Tomasz. Po samobójczej śmierci pierwszego z braci policja nie podejmuje działań wyjaśniających, świadek zdarzenia potwierdza, że nikt nie pomagał Szymonowi w chwili jego śmierci. Dopiero po drugiej tragedii policja podejmuje działania mające ustalić powody ciągu dramatycznych zdarzeń.

Strata synów ma ogromny wpływ na stan psychiczny i fizyczny rodziców nieżyjących braci. Autorowi perfekcyjnie udało się przedstawić stany emocjonalne zrozpaczonych małżonków poprzez ich gesty, słowa, krzyki rozpaczy, ból fizyczny. Stracili oni sens życia, obwiniają siebie za bagatelizowanie problemów swoich dzieci i brak z nimi bliskiej relacji. Dlaczego tak naprawdę nie znali swoich synów? Tak niewiele o nich wiedzieli?

Kolejny wątek powieści dotyczy środowiska policjantów pracujących we wrocławskim wydziale zabójstw. Wieloletnim pracownikiem wspomnianego wydziału jest komisarz Piotr Żmigrodzki, za którym ciągną się traumy z przeszłości. Są one następstwem prowadzonej przed laty sprawy. Na skutek błędów popełnionych w czasie śledztwa przez niego i jego dawnego partnera nie żyje dwoje ludzi. Komisarz ma nadzieję, że chociaż częściowo odkupi swoje winy wracając, z pomocą nowego partnera, do zamkniętej dawno już sprawy. Wyrzuty sumienia zagłusza alkoholem, od którego jest uzależniony. Mimo, że postać Żmigrodzkiego może być odbierana negatywnie, jest ona tak przedstawiona przez autora, aby czytelnik współodczuwał jego walkę ze słabościami i rozczarowaniami związanymi z nieudanymi próbami zerwania z nałogiem i błędami popełnianymi w życiu osobistym i zawodowym.

Krzysztof Sawicki, to młody policjant z ambicjami zawodowymi. To on został nowym partnerem Żmigrodzkiego, niedawno został przeniesiony do wydziału zabójstw. Nie tylko na polu zawodowym zachodzi u niego dużo zmian, również w życiu osobistym czekają go nowe wyzwania.

Piotr Kościelny po raz kolejny spisał się na medal. Książkę czyta się z ogromnymi emocjami, razem z bohaterami powieści czytelnik współodczuwa ich strach, uczucie porażki, bezsilność, rozpacz. Obok narracji trzecioosobowej autor zastosował narrację pierwszoosobową (narratorem jest Szymek),przyczynia się to do realistycznego odbioru przeżyć młodszego z braci, jego uczuć, a nawet odczuwalnego fizycznego i psychicznego bólu. Autentyzmu i naturalności opowiedzianej historii dodaje również używany przez bohaterów język – slang policyjny i młodzieżowa gwara środowiskowa.

Powieść Piotra Kościelnego nie jest „czystym gatunkowo” kryminałem. Wątki przestępcze i śledcze są tutaj filarem dla wątków obyczajowych. Treść książki przybliża ponadto czytelnikowi trudne, ale ciekawe lata 90. Dla wielu czytelników będzie to powrót do okresu młodości, a dla młodszych poznanie realiów czasów im nieznanych, niemal historycznych.

Jeżeli znacie twórczość Piotra Kościelnego, to książki z całą pewnością nie muszę polecać, wiecie, że ten autor nie zawodzi czytelnika. A jeżeli jeszcze nie znacie, to szczerze polecam!

"Szymek" premierę zapowiedzianą ma na 11 października, ale ja miałam już okazję, dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czarna Owca mieć w ręku i przeczytać, a w następnej kolejności opowiedzieć czy warto zamówić, przeczytać, czy też szkoda czasu.

Przede wszystkim jest to kolejna powieść spod pióra Piotra Kościelnego. U mnie jest to nazwisko, które jest pewniakiem i jak tylko widzę w zapowiedziach coś nowego, to wiem, że sprawdzę, mimo, że czasami zdarza się, że twórczość autora nie przypadnie mi zupełnie do gustu, to jednak zdecydowana większość, a przeczytałam wszystkie, jest dla mnie świetnie spędzonym czasem. Więc o czym tym razem Kościelny postanowił napisać?

Lata dziewięćdziesiąte, Wrocław i chłopak, który postanawia popełnić samobójstwo. Szymon postanawia rzucić się pod pociąg i jest to potraktowane, delikatnie mówiąc, po macoszemu. Sprawa zostaje umorzona i dopiero kiedy jego brat postanawia również odebrać sobie życie i skacze z dachu wieżowca ktoś się postanawia tym zainteresować. Młody policjant do pary ze starszym powolutku zaczynają układać puzzle układanki i dochodzić do tego, co popchnęło nastolatków do samobójstwa. Przy tym doświadczony komisarz sam zmaga się także ze swoimi demonami. Przeszłość znów zagląda do jego sumienia...

Kościelny potrafi stworzyć opowieść, która jest rasowym kryminałem, porusza czułe struny w człowieku, a przy tym jest niesamowicie wciągająca. I ta książka taka właśnie jest. Nie dość, że mamy kryminalną zagadkę, mamy śledztwo, trupy, to jeszcze wpadamy w sam środek problemów, które są nadal aktualne, bo zahaczamy o tolerancję wobec osób borykających się z problemami w szkole, o nietolerancję względem homoseksualistów. To, że działo się to w latach dziewięćdziesiątych, to tylko złudne wrażenie, że jest lepiej, a tak naprawdę poczułam, że psychikę to mam wymieloną, wywróconą na drugą stronę, bo podczas lektury wcale się nie ma wrażenia, jak by to były problemy sprzed lat. Nadal mamy uprzedzenia, nadal nietolerancję i samobójstwa, o których tak niewiele się mówi.

Jak wspomniałam, dostajemy też od Kościelnego konkretny kawał kryminalnej powieści, ale tym razem nie chodzi o odkrywanie sprawcy, bo to wiemy niemal natychmiast, ale o przetworzenie każdej informacji względem prowadzonego śledztwa. Oprócz nastolatków, którzy targnęli się na swoje życie jest jeszcze dwóch policjantów, na których autor także się skupił i przedstawił każdego niezwykle dokładnie. W końcu każdy zmaga się z jakimiś problemami, a alkohol, który jest obecny w życiu jednego z nich, również nie pomaga.

Ta książka to majstersztyk pod każdym względem i nie zmieniłabym w niej absolutnie nic. Poruszająca, a przy tym trzymająca w napięciu. Polecam!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czarna Owca.

"Szymek" premierę zapowiedzianą ma na 11 października, ale ja miałam już okazję, dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czarna Owca mieć w ręku i przeczytać, a w następnej kolejności opowiedzieć czy warto zamówić, przeczytać, czy też szkoda czasu.

Przede wszystkim jest to kolejna powieść spod pióra Piotra Kościelnego. U mnie jest to nazwisko, które jest pewniakiem i jak tylko widzę w zapowiedziach coś nowego, to wiem, że sprawdzę, mimo, że czasami zdarza się, że twórczość autora nie przypadnie mi zupełnie do gustu, to jednak zdecydowana większość, a przeczytałam wszystkie, jest dla mnie świetnie spędzonym czasem. Więc o czym tym razem Kościelny postanowił napisać?

Lata dziewięćdziesiąte, Wrocław i chłopak, który postanawia popełnić samobójstwo. Szymon postanawia rzucić się pod pociąg i jest to potraktowane, delikatnie mówiąc, po macoszemu. Sprawa zostaje umorzona i dopiero kiedy jego brat postanawia również odebrać sobie życie i skacze z dachu wieżowca ktoś się postanawia tym zainteresować. Młody policjant do pary ze starszym powolutku zaczynają układać puzzle układanki i dochodzić do tego, co popchnęło nastolatków do samobójstwa. Przy tym doświadczony komisarz sam zmaga się także ze swoimi demonami. Przeszłość znów zagląda do jego sumienia...

Kościelny potrafi stworzyć opowieść, która jest rasowym kryminałem, porusza czułe struny w człowieku, a przy tym jest niesamowicie wciągająca. I ta książka taka właśnie jest. Nie dość, że mamy kryminalną zagadkę, mamy śledztwo, trupy, to jeszcze wpadamy w sam środek problemów, które są nadal aktualne, bo zahaczamy o tolerancję wobec osób borykających się z problemami w szkole, o nietolerancję względem homoseksualistów. To, że działo się to w latach dziewięćdziesiątych, to tylko złudne wrażenie, że jest lepiej, a tak naprawdę poczułam, że psychikę to mam wymieloną, wywróconą na drugą stronę, bo podczas lektury wcale się nie ma wrażenia, jak by to były problemy sprzed lat. Nadal mamy uprzedzenia, nadal nietolerancję i samobójstwa, o których tak niewiele się mówi.

Jak wspomniałam, dostajemy też od Kościelnego konkretny kawał kryminalnej powieści, ale tym razem nie chodzi o odkrywanie sprawcy, bo to wiemy niemal natychmiast, ale o przetworzenie każdej informacji względem prowadzonego śledztwa. Oprócz nastolatków, którzy targnęli się na swoje życie jest jeszcze dwóch policjantów, na których autor także się skupił i przedstawił każdego niezwykle dokładnie. W końcu każdy zmaga się z jakimiś problemami, a alkohol, który jest obecny w życiu jednego z nich, również nie pomaga.

Ta książka to majstersztyk pod każdym względem i nie zmieniłabym w niej absolutnie nic. Poruszająca, a przy tym trzymająca w napięciu. Polecam!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czarna Owca.

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę z dorobku Piotra Kościelnego. Jeżeli reszta jego powieści napisana jest podobnie jak książka pt. „Szymek”, to szybko muszę nadrobić zaległości w lekturach. „Szymek” pochłonął mnie całkowicie i mimo że od zakończenia czytania tej pozycji minęło kilka dni, ciągle tkwi w moich myślach. To znak, że mamy do czynienia z kawałkiem dobrej prozy. O czym jest ta proza?

Lata 90. XX wieku. Na wrocławskich torach kolejowych popełnia samobójstwo młody chłopak, rzucając się pod koła pędzącego pociągu. Do zdarzenia przyjeżdża komisarz Piotr Żmigrodzki, osoba, która ma problem z alkoholem. Przed laty przyczynił się do skazania i uśmiercenia niewinnego człowieka, a teraz w procentach topi wyrzuty sumienia.

„Sam wiele razy miał myśli samobójcze i tylko silnej woli zawdzięczał to, że jak dotąd nie pożegnał się z tym światem”.

Denatem okazuje się Szymon Dąbrowski. Ponieważ samobójstwo odbyło się bez udziału osób trzecich, prokurator zezwala na zamknięcie sprawy. Żmigrodzki jednak zastanawia się, dlaczego chłopak zdecydował się na tak drastyczny krok.

„Musiało wydarzyć się coś, co sprawiło, że nie widział już innego wyjścia, jak tylko rzucić się pod pociąg.”

O tym, co było powodem samobójstwa dowiadujemy się stopniowo z retrospekcyjnych fragmentów, w których sam Szymek opowiada nam o swoim życiu. Te części przeplatają się z rozdziałami, w których narrator trzecioosobowy przenosi nas do powieściowego czasu teraźniejszego. Ciekawy zabieg, który wzmaga ciekawość, przyśpiesza tempo czytania, a jednocześnie dodaje dramatyzmu. Kilka dni po śmierci Szymka z dachu wieżowca skacze jego brat Tomek. Dopiero wtedy prokuratura decyduje się wszcząć śledztwo. Komisarz Żmigrodzki wraz z nowo zatrudnionym młodym policjantem Krzysztofem Sawickim powoli krok po kroku odkrywają, co skłoniło dwójkę braci do odebrania sobie życia.

Książka nie jest lekturą lekką. Czasami bywa brutalna. Niewątpliwie atutem powieści jest to, że bohaterowie nie są czarno-biali i schematyczni. Psychologiczne portrety postaci zaskakują precyzją i pozwalają poznać sposób myślenia drugiego człowieka. Nie tylko tytułowego Szymka. To sprawia, że utwór czasem przypomina powieść psychologiczną. „Szymek” nie jest kryminałem, który stanowi tylko pustą rozrywkę. To książka, która porusza ważne tematy i skłania do refleksji. Nietolerancja i przemoc rówieśnicza zdają się wysuwać na pierwszy plan. Młodzi ludzie, często mający obniżone poczucie własnej wartości, są bardzo wrażliwi na wszelkie uwagi pod swoim adresem. Czasami próbując być sobą, skazują się na ostracyzm ze strony równolatków. A młodzież potrafi być okrutna…Świadkowie przemocy często dopingują oprawcom albo odwracają głowę, ciesząc się, że nie znaleźli się na miejscu ofiary.

Co na to dorośli? Jak na gnębienie jednych uczniów przez drugich reagują nauczyciele? Dlaczego rodzice nie zawsze potrafią dostrzec, że z ich dzieckiem dzieje się coś złego i w skuteczny sposób zareagować? Nasza obojętność na agresję czasem może mieć opłakane skutki i doprowadzić do tragedii. A czasu nie da się cofnąć…

Czy doczekamy się kontynuacji „Szymka”? Zakończenie aż się prosi o ciąg dalszy. Wiele wątków zostało zawieszonych, kilka spraw nierozwiązanych. Nabrałam apetytu na kolejną część. Zanim się ona ewentualnie ukaże, sięgnijcie po „Szymka”, bo warto.

"Szymek" to kryminał, który przenosi do Wrocławia wczesnych lat 90.15-letni Szymon popełnia samobójstwo, a kilka dni później w jego ślady idzie brat. Początkowo bagatelizowana sprawa zwraca uwagę prokuratury, a śledztwo prowadzą młody policjant i doświadczony komisarz, topiący demony przeszłości w alkoholu...

Konstrukcja tej historii jest niczym puzzle. Może i znamy od początku końcowy obraz, ale to, co najbardziej fascynujące, to kolejne elementy pogmatwanej układanki, z każdą stroną wskakujące na swoje miejsce

Wielowarstwowość wątków składa się na pełen smutnej refleksji obraz polskiego społeczeństwa, w którym nie ma miejsca na tolerancję odmienności, a to, co bolesne, zostaje zamiecione pod dywan. Bardzo mnie poruszyły wątki bullyingu w szkole i nietolerancji względem orientacji seksualnej. Autor dobitnie i autentycznie zarysował zakorzenione w środowiskowej mentalności uprzedzenia. Dodane do tego walki subkultur, przeświadczenie o tym, co stanowi "normę" w zachowaniu młodzieży w oczach szkoły i rodziców, trudy dojrzewania i poszukiwania własnej tożsamości, uzależnienia i demony przeszłości - to i wiele więcej udało się zawrzeć w tej jednej książce. Wszystko potraktowane z rewelacyjną intuicją, wyczuciem i zgrabnie splecionymi powiązaniami w konstrukcji kryminału. A i wiedząc sporo, nadal można dać się zaskoczyć - choćby genialnym finałem - Brawo!

Muszę pochwalić też bardzo wnikliwie zarysowane portrety psychologiczne bohaterów. Sporo poświęcono tu temu, co dzieje się w ich emocjach, możemy dobrze poznać ich kolejne losy i okoliczności, które doprowadziły do tragicznych zdarzeń. Mieszanina zdarzeń przeszłych i obecnych zarzuca sieć na czytelnika, intrygując kolejnymi strzępami informacji i szokującymi zdarzeniami. Poza wątkiem wiodącym cały świat powieści żyje, zwraca uwagę dynamika tła - nawet wątki poboczne innych spraw kryminalnych sprawiają, że sama komenda tętni życiem i realną pracą

Mocny w zdarzeniach, solidny w konstrukcji, wciągający w akcji. Taki właśnie jest "Szymek"- gorąco polecam!

Wielu czytelników wręcz marzy o tym, by Piotr Kościelny wydał coś nowego i po raz kolejny udowodnił, że nie boi się trudnych tematów społecznych. Autor książek z gatunku kryminał, sensacja, thriller wydał już 15 pozycji, a „Szymek” to jego najnowsze dokonanie twórcze. Co więcej, Piotr Kościelny jest nie tylko człowiekiem pióra. Jako prywatny detektyw i instruktor samoobrony doskonale zna problemy, o których otwarcie pisze. Można rzec, że zna je od podszewki, dzięki czemu opracowana treść jest dla odbiorcy o wiele bardziej wiarygodna, porażająca i zmuszająca do osobistych refleksji. Czy „Szymek” zasługuje na wysoką notę? Moim zdaniem jak najbardziej. Jeśli powieść mającą ponad 400 stron przeczytałam w jeden dzień, to jest to ewidentny znak, że fabuła mocno mnie wciągnęła i koniecznie chciałam poznać zakończenie.

Wydawnictwo Czarna Owca dokonało czegoś spektakularnego. Doszło bowiem do idealnego dopasowania wątków z nazwą wydawnictwa. Czarna owca, czyli stereotypowe odniesienie do osoby wykluczonej, wręcz wyklętej przez rodzinę, znajomych, rówieśników jest w przypadku „Szymka” czymś bardzo ważnym, a jednocześnie szokującym. Podczas lektury poznajemy bowiem rodzinę Dąbrowskich. Bożena i Andrzej to mieszkańcy Wrocławia, a ich perypetie rozgrywają się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Małżeństwo nie jest majętne, wręcz przeciwnie- często trudno związać im koniec z końcem. Na dodatek wychowują dwóch dorastających synów: Tomasza i Szymona. Zawsze jest jednak tak, że ktoś musi być tym gorszym, wspomnianą czarną owcą. Póki co, prym w tym frazeologicznym zwrocie wiedzie Tomasz- starszy z braci, który usilnie stara się dopasować do jednej z ówczesnych subkultur. Młody chłopak jest skinem, czyli postacią, która samym swym wyglądem przeraża słabsze osoby. Ogolona na łyso głowa, charakterystyczny ubiór i mrożące krew w żyłach ideologie to jego codzienność. Czy dorastanie w tak buntowniczej grupie da mu satysfakcję? O tym należy samu się przekonać.

W rodzinie Dąbrowskich bardzo szybko dochodzi do nie jednego, a dwóch dramatów. Młodszy syn Szymek, z nieznanych rodzicom powodów, zostaje potrącony przez rozpędzony pociąg. W starciu z tak ciężką maszyną chłopak nie miał szans, ale o to mu właśnie chodziło. Dlaczego jednak po kilku dniach od śmierci Szymka dochodzi do kolejnego samobójstwa? Okazuje się bowiem, że Tomasz skacze z mostu budynku i także ponosi śmierć na miejscu. Czyżby nie poradził sobie z odejściem brata? O nie, to dla Piotra Kościelnego byłby zbyt prosty materiał na książkę.

Sprawą Szymka, a potem Tomka, zajmie się komisarz Piotr Żmigrodzki. Jest on przekonany, że czyny obu braci nie były zwykłymi samobójstwami. Początkowo nie ma dowodów na to, że w sprawy zamieszane są osoby trzecie, jednak komisarz z wieloletnim doświadczeniem zawodowym usilnie twierdzi inaczej. Niestety, do policjanta doskonale pasuje określenie: lekarzu, lecz się sam. Postać ta chce koniecznie rozwikłać sprawę rodzeństwa Dąbrowskich, ale czy można dobrze pracować i jednocześnie codziennie pić alkohol? Czy osoba silnie uzależniona potrafi jeszcze dobrze myśleć, wczytywać się w akta i profesjonalnie prowadzić śledztwo? Czy nałóg może pomóc w zatarciu błędów z przeszłości? O tym już należy się samemu przekonać. Nie wspomnę też o powodach uzależnienia Piotra Żmigrodzkiego, gdyż mocno wpływają one na całość fabuły. Kryminał czy thriller rządzi się swoimi prawami i każdy szczegół ma tu znaczenie. Jeśli już mówimy o szczegółach, to nadmienię jedynie, że praca komisarza nie będzie przebiegała samodzielnie. Zatraconemu w alkoholu komisarzowi zostanie przydzielony Krzysztof Sawicki. Jak będzie przebiegać ich współpraca? Czy razem dojdą do właściwych wniosków? Jak Krzysztof Sawicki zareaguje na pogłębiający się nałóg komisarza? Zapraszam do lektury, a także do indywidualnych przemyśleń.

Nie mam zamiaru zdradzać wszystkich szczegółów powieści, dlatego też odniosę się tylko do tematów, które nierozerwalnie łączą się z nową powieścią Piotra Kościelnego. Przede wszystkim mamy tutaj ukazany obraz pracy policji i techników z wydziału zabójstw. Jeśli ktoś uważa, że praca w policji to bułka z masłem, to bardzo mocno się myli. Puzzle to może miła forma rozrywki, ale z całą pewnością nie w żargonie policyjnym. Co więcej, nie można też zakładać, że stróże prawa są idealni i zawsze działają według procedur. Zarówno dawniej, jak i teraz marzyli oni o wielkiej sławie i perfekcyjnych statystykach. Do czego prowadzi łamanie prawa i zamiatanie brudów pod dywan? To doskonały temat właśnie dla tej lektury. Ja mogę tylko zapewnić, że nikt nigdy nie chciałby poczuć prawdziwej, makbetowskiej krwi na rękach. Odbiorcy zrozumieją też, że policjant musi zachowywać się niemal jak psycholog i aktor. W przeciwnym razie nie dowie się niczego od poszkodowanego czy sprawcy. Metody ich rozmów są naprawdę różne- czasem łagodne, a czasem wręcz przeciwnie.

Książka ta to też doskonałe odzwierciedlenie problemu hejtu w szkole. Szymek, jako uczeń technikum mechanicznego, interesuje się sportem, muzyką, ale także seksem, co jest stuprocentowo zgodne z jego naturą. Czy jednak zawsze wszystko w szkole przebiega lekko i bezproblemowo? Zarówno teraz, jak i w latach dziewięćdziesiątych, istniała tak zwana fala, a pierwszoklasiści byli gnębieni, poniżani przez starszych uczniów. Całe szczęście, że autor nie zdecydował się osadzić akcji w czasach współczesnych. Szymek przeżywał piekło każdego dnia, ale nie był nagrywany czy wyśmiewany w sieci. Co jednak było głównym powodem jego dramatu szkolnego? Piotr Kościelny postawił na bardzo aktualny temat i sam podkreślił, że młodzi ludzie boją się powiedzieć, jaka jest ich orientacja seksualna, co lubią. To zdanie to już bardzo poważny trop, a szczegóły lepiej poznać samemu.

Warto zadać sobie też fundamentalne pytanie: czy dorośli czytelnicy, mający rodziny, dobrze znają swoje dzieci? Czy wiedzą o ich kłopotach, czy znają dobrze ich rówieśników? O tym, co może się stać, gdy rodzic nie ma czasu dla swojego dziecka, doskonale opowiada właśnie ta książka.

Jeśli o mnie chodzi- „Szymek” to brutalna i szokująca książka, choć ja nie wyjawiłam wszystkich bohaterów. Nie jest to konieczne, tym bardziej, że opinia o konkretnej książce nie jest synonimem szczegółowego streszczenia. Ja naświetlam tylko najważniejsze problemy, ale muzę dodać jedno: „Szymek” to książka świetnie dopasowana także pod względem językowym. Pada tutaj dużo wyzwisk i wulgarnych słów, ale jest to zabieg konieczny. Kryminał czy thriller obfituje w postaci patologiczne, buntownicze, a zatem ich rozmowy nigdy nie przypomną spotkania na dworku królewskim, gdzie obowiązuje etykieta. To po prostu niemożliwe. Konkretny czytelnik popełni zatem błąd, jeśli zarzuci autorowi zbyt dosadne słownictwo. Jestem też przekonana, że akcję „Szymka” śmiało można przypisać współczesnym problemom społecznym. One nie minęły, a wręcz się nasiliły. Dziś nasz wróg, niczym woda, potrafi dotrzeć wszędzie. Dosłownie w każdy zakamarek…

Polecam.

Wielu czytelników wręcz marzy o tym, by Piotr Kościelny wydał coś nowego i po raz kolejny udowodnił, że nie boi się trudnych tematów społecznych. Autor książek z gatunku kryminał, sensacja, thriller wydał już 15 pozycji, a „Szymek” to jego najnowsze dokonanie twórcze. Co więcej, Piotr Kościelny jest nie tylko człowiekiem pióra. Jako prywatny detektyw i instruktor samoobrony doskonale zna problemy, o których otwarcie pisze. Można rzec, że zna je od podszewki, dzięki czemu opracowana treść jest dla odbiorcy o wiele bardziej wiarygodna, porażająca i zmuszająca do osobistych refleksji. Czy „Szymek” zasługuje na wysoką notę? Moim zdaniem jak najbardziej. Jeśli powieść mającą ponad 400 stron przeczytałam w jeden dzień, to jest to ewidentny znak, że fabuła mocno mnie wciągnęła i koniecznie chciałam poznać zakończenie.

Wydawnictwo Czarna Owca dokonało czegoś spektakularnego. Doszło bowiem do idealnego dopasowania wątków z nazwą wydawnictwa. Czarna owca, czyli stereotypowe odniesienie do osoby wykluczonej, wręcz wyklętej przez rodzinę, znajomych, rówieśników jest w przypadku „Szymka” czymś bardzo ważnym, a jednocześnie szokującym. Podczas lektury poznajemy bowiem rodzinę Dąbrowskich. Bożena i Andrzej to mieszkańcy Wrocławia, a ich perypetie rozgrywają się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Małżeństwo nie jest majętne, wręcz przeciwnie- często trudno związać im koniec z końcem. Na dodatek wychowują dwóch dorastających synów: Tomasza i Szymona. Zawsze jest jednak tak, że ktoś musi być tym gorszym, wspomnianą czarną owcą. Póki co, prym w tym frazeologicznym zwrocie wiedzie Tomasz- starszy z braci, który usilnie stara się dopasować do jednej z ówczesnych subkultur. Młody chłopak jest skinem, czyli postacią, która samym swym wyglądem przeraża słabsze osoby. Ogolona na łyso głowa, charakterystyczny ubiór i mrożące krew w żyłach ideologie to jego codzienność. Czy dorastanie w tak buntowniczej grupie da mu satysfakcję? O tym należy samu się przekonać.

W rodzinie Dąbrowskich bardzo szybko dochodzi do nie jednego, a dwóch dramatów. Młodszy syn Szymek, z nieznanych rodzicom powodów, zostaje potrącony przez rozpędzony pociąg. W starciu z tak ciężką maszyną chłopak nie miał szans, ale o to mu właśnie chodziło. Dlaczego jednak po kilku dniach od śmierci Szymka dochodzi do kolejnego samobójstwa? Okazuje się bowiem, że Tomasz skacze z mostu budynku i także ponosi śmierć na miejscu. Czyżby nie poradził sobie z odejściem brata? O nie, to dla Piotra Kościelnego byłby zbyt prosty materiał na książkę.

Sprawą Szymka, a potem Tomka, zajmie się komisarz Piotr Żmigrodzki. Jest on przekonany, że czyny obu braci nie były zwykłymi samobójstwami. Początkowo nie ma dowodów na to, że w sprawy zamieszane są osoby trzecie, jednak komisarz z wieloletnim doświadczeniem zawodowym usilnie twierdzi inaczej. Niestety, do policjanta doskonale pasuje określenie: lekarzu, lecz się sam. Postać ta chce koniecznie rozwikłać sprawę rodzeństwa Dąbrowskich, ale czy można dobrze pracować i jednocześnie codziennie pić alkohol? Czy osoba silnie uzależniona potrafi jeszcze dobrze myśleć, wczytywać się w akta i profesjonalnie prowadzić śledztwo? Czy nałóg może pomóc w zatarciu błędów z przeszłości? O tym już należy się samemu przekonać. Nie wspomnę też o powodach uzależnienia Piotra Żmigrodzkiego, gdyż mocno wpływają one na całość fabuły. Kryminał czy thriller rządzi się swoimi prawami i każdy szczegół ma tu znaczenie. Jeśli już mówimy o szczegółach, to nadmienię jedynie, że praca komisarza nie będzie przebiegała samodzielnie. Zatraconemu w alkoholu komisarzowi zostanie przydzielony Krzysztof Sawicki. Jak będzie przebiegać ich współpraca? Czy razem dojdą do właściwych wniosków? Jak Krzysztof Sawicki zareaguje na pogłębiający się nałóg komisarza? Zapraszam do lektury, a także do indywidualnych przemyśleń.

Nie mam zamiaru zdradzać wszystkich szczegółów powieści, dlatego też odniosę się tylko do tematów, które nierozerwalnie łączą się z nową powieścią Piotra Kościelnego. Przede wszystkim mamy tutaj ukazany obraz pracy policji i techników z wydziału zabójstw. Jeśli ktoś uważa, że praca w policji to bułka z masłem, to bardzo mocno się myli. Puzzle to może miła forma rozrywki, ale z całą pewnością nie w żargonie policyjnym. Co więcej, nie można też zakładać, że stróże prawa są idealni i zawsze działają według procedur. Zarówno dawniej, jak i teraz marzyli oni o wielkiej sławie i perfekcyjnych statystykach. Do czego prowadzi łamanie prawa i zamiatanie brudów pod dywan? To doskonały temat właśnie dla tej lektury. Ja mogę tylko zapewnić, że nikt nigdy nie chciałby poczuć prawdziwej, makbetowskiej krwi na rękach. Odbiorcy zrozumieją też, że policjant musi zachowywać się niemal jak psycholog i aktor. W przeciwnym razie nie dowie się niczego od poszkodowanego czy sprawcy. Metody ich rozmów są naprawdę różne- czasem łagodne, a czasem wręcz przeciwnie.

Książka ta to też doskonałe odzwierciedlenie problemu hejtu w szkole. Szymek, jako uczeń technikum mechanicznego, interesuje się sportem, muzyką, ale także seksem, co jest stuprocentowo zgodne z jego naturą. Czy jednak zawsze wszystko w szkole przebiega lekko i bezproblemowo? Zarówno teraz, jak i w latach dziewięćdziesiątych, istniała tak zwana fala, a pierwszoklasiści byli gnębieni, poniżani przez starszych uczniów. Całe szczęście, że autor nie zdecydował się osadzić akcji w czasach współczesnych. Szymek przeżywał piekło każdego dnia, ale nie był nagrywany czy wyśmiewany w sieci. Co jednak było głównym powodem jego dramatu szkolnego? Piotr Kościelny postawił na bardzo aktualny temat i sam podkreślił, że młodzi ludzie boją się powiedzieć, jaka jest ich orientacja seksualna, co lubią. To zdanie to już bardzo poważny trop, a szczegóły lepiej poznać samemu.

Warto zadać sobie też fundamentalne pytanie: czy dorośli czytelnicy, mający rodziny, dobrze znają swoje dzieci? Czy wiedzą o ich kłopotach, czy znają dobrze ich rówieśników? O tym, co może się stać, gdy rodzic nie ma czasu dla swojego dziecka, doskonale opowiada właśnie ta książka.

Jeśli o mnie chodzi- „Szymek” to brutalna i szokująca książka, choć ja nie wyjawiłam wszystkich bohaterów. Nie jest to konieczne, tym bardziej, że opinia o konkretnej książce nie jest synonimem szczegółowego streszczenia. Ja naświetlam tylko najważniejsze problemy, ale muzę dodać jedno: „Szymek” to książka świetnie dopasowana także pod względem językowym. Pada tutaj dużo wyzwisk i wulgarnych słów, ale jest to zabieg konieczny. Kryminał czy thriller obfituje w postaci patologiczne, buntownicze, a zatem ich rozmowy nigdy nie przypomną spotkania na dworku królewskim, gdzie obowiązuje etykieta. To po prostu niemożliwe. Konkretny czytelnik popełni zatem błąd, jeśli zarzuci autorowi zbyt dosadne słownictwo. Jestem też przekonana, że akcję „Szymka” śmiało można przypisać współczesnym problemom społecznym. One nie minęły, a wręcz się nasiliły. Dziś nasz wróg, niczym woda, potrafi dotrzeć wszędzie. Dosłownie w każdy zakamarek…

Polecam.

Jeśli liczycie na relaks z przyjemną lekturą, to sięgnijcie po inną książkę. Ta pełna jest bólu, lęku, niezrozumienia. To bardzo wstrząsająca historia. Jest trudna, ale trzeba ją przeczytać, bo porusza ważne tematy.

„Bałem się śmierci. Dużo bardziej jednak bałem się życia.”

Wrocław, lata 90, zwykłe osiedle, zwykła rodzina i typowe dla tamtego okresu problemy. W tym świecie Szymek, piętnastoletni chłopak, który szuka swojego miejsca, akceptacji. Co takiego się dzieje, że młody człowiek mający przed sobą całe życie postanawia nagle je zakończyć i rzucić się pod pociąg? Jego brat wie co go do tego skłoniło. Czuje się współwinny, targają nim wyrzuty sumienia. Postanawia pomścić brata, co prowadzi do kolejnej tragedii.

Historia Szymka jest tragiczna. Znosił brutalne znęcanie się przez rówieśników. Ale też przyzwolenie społeczeństwa na to bestialstwo. Rówieśnicy udający, że nic nie widzą, nauczyciele przymykający oczy na bicie, poniżanie. Czerwona kartka dla ludzkości.

Obok historii Szymka poznajemy historię komisarza Żmigrodzkiego. To również nie jest łatwa historia. Komisarz zmaga się z własnymi demonami, które nawiedzają go od kilku lat, kiedy to w wyniku popełnionego przez siebie błędu skazany na śmierć został niewinny człowiek. Próbuje jednak wykonywać swoje obowiązki. Podejmuje próby walki z nałogiem. Wspólnie z nowym partnerem, Sawickim, dążą do ustalenia przyczyn tragedii w rodzinie nastoletnich chłopców, ale też prowadzą inne śledztwa. Wracają także do tej pechowej sprawy sprzed lat.

Zakończenie historii komisarza jest zaskakujące. Myślę, że możemy spodziewać się wkrótce nowej książki z komisarzem Sawickim w roli głównej.

Akcja książki toczy się we Wrocławiu na początku lat 90-tych. Szymon to nastolatek, który pewnego dnia popełnia samobójstwo skacząc pod pociąg.. świadkiem tego zdarzenia jest jego sąsiad.. Sprawa zostaje umorzona, samobójcami nikt się przecież nie ma czasu i potrzeby zajmować.. Sprawa jednak komplikuje się, gdy kilka dni później policjanci a w tym Piotr Żmigrodzki zostaje wezwany do kolejnego samobójcy.. którym jest starszy brat Szymka.

Policjant zmaga się z ogromnym problemem alkoholowym, ma też w pamięci inne sprawy z przeszłości... jednak skupia się i postanawia wyjaśnić sprawy samobójców, przecież nie jest normalne, że nagle w jednej rodzinie dwoje dzieci odbiera sobie życie..

Co to za historia! Mocna, brutalna, przerażająca, a jednocześnie taka prawdziwa.. Autor porusza tutaj wiele tematów takich jak hejt, przemoc, poszukiwanie własnej tożsamości, homoseksualizm.. które mam wrażenie do dziś są zdecydowanie tematami drażliwymi. Autor stworzył doskonale wykreowanych bohaterów, jednym współczujemy, innych nienawidzimy, a jeszcze innym kibicujemy.

Szalenie podobało mi się to, że czytając jednocześnie brałam udział w śledztwie policjanta Piotra, a jednocześnie poznawałam historię Szymka, trudną, okrutną.. Jako kobieta, a teraz i matka, wielokrotnie miałam ciarki na rękach i łzy w oczach.. Książka niezwykle ważna! Potrzebna. Każdy powinien ją przeczytać: rodzice, nauczyciele, policjanci ale też młodzież!

Jestem pod wrażeniem.. i długo o niej nie zapomnę! Uwierzcie mi .. no i czekam na kontynuację! Mam nadzieję, że nastąpi szybko 😈❤️

Polecam!!! Zdecydowanie top tego roku wśród thrillerów i kryminałów.

Oszołomienie. Napięcie od pierwszej do ostatniej strony. Strach przeszywający każdą komórkę ciała. Ciekawość zwyciężyła. "Szymek" Piotra Kościelnego to porażająco przerażający kryminał. Idealny. Nie do zapomnienia.

Fikcja oparta na rzeczywistości. Może jesteś niemym świadkiem a nawet o tym nie wiesz... We wtorek Szymek popełnia samobójstwo a w sobotę jego brat Tomasz. Od samego początku wszystko wiadomo. A jednak pozostaje pytanie: dlaczego? Czy komisarz Żmigrodzki i nowy jego partner Sawicki znajdą odpowiedź na to pytanie? Czy Żmigrodzki pokona swoje demony i rozwiąże również zaniedbaną lata temu sprawę zabójstwa nastolatek? Trzy złamane życia. Człowiek człowiekowi zgotował taki los.

Kryminał "Szymek" to próba refleksji nad systemem, w którym jako społeczeństwo funkcjonujemy. Przekonania, mity i "prawdy objawione" zatrute z dziada pradziada i przekazywane dalej młodszym pokoleniom. Myślenie tunelowe, które nie pozwala zobaczyć nic więcej. Szkoła to przecież bezpieczne miejsce dla dzieci i młodzieży. Hejt w szkole jest przecież akceptowalny i nikomu krzywdy nie wyrządził. Czy na pewno? Okrutność młodzieży przeraża, boli. Lojalność wobec kolegów, grupy ważniejsza niż brat i jego zdrowie i życie…

Morderstwa nastolatek sprzed kilku lat. Obecnie sprawy nabierają dla komisarza Żmigrodzkiego coraz więcej wątpliwości. Czy to tylko majaczenia i omamy alkoholika, wyrzuty sumienia a może intuicja? Policja i jej działalność. Źle przeprowadzone śledztwo w policji bez żadnych konsekwencji, w końcu Firma jest idealna. A to, co nieidealne zamiecione zostanie pod dywan. „Komenda wolała przymknąć oko na picie, niż użerać się z mediami”. Czy to słuszne? Kto uwierzy alkoholikowi?

Piotr Kościelny w sposób niezwykle rzetelny i bez żadnego ubarwiania pokazał jak człowiek człowieka może zniszczyć, jak subkultura i lojalność wobec grupy może zniszczyć, jak człowiek sam siebie może doprowadzić do śmierci nadużywając alkoholu. Alkoholizm to śmiertelna choroba. Przerażający fakt, iż można dziecko wychować na porządnego człowieka a system i otoczenie go zniszczy.… że życie może boleć bardziej niż śmierć…

Warto, naprawdę warto poznać tę historię. Polecam.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca i PRart Media Pani Bognie Piechockiej.

Ucieszyłam się niezmiernie na myśl, że mogę poznać bliżej twórczość nowego nieznanego mi do tej pory autora z gatunku książek – kryminału, które są mi bardzo bliskie, gdyż dzięki nim mogę łatwo dostrzec to, czy w dalszym ciągu będę zainteresowana przeczytaniem kolejnej jego książki bądź nie, a jest nim Pan Piotr Kościelny.

Na samym początku muszę podziękować autorowi, że zdecydował się napisać książkę, w której to tematyka mi się podoba, że umiał spojrzeć na zawarty w niej wątek nieco inaczej, a być może prawdopodobnie nawołuje, abyśmy potrafili być uważniejsi i nie byli obojętni na problemy występujące najczęściej w środowisku u ludzi młodych.

Czytając książkę autorstwa Pana Piotra Kościelnego pt. ''Szymek'' nie spodziewałam się tego, że tak mocno i emocjonalnie mnie poruszy jako odbiorczynię losów związanych ze wszystkimi prawie bohaterami, a nade wszystko polubiłam ich, a tych negatywnych nie darzyłam sympatią.

Jak bardzo mocno odczuliśmy, krzywdę wyrządzoną przez innych przekonało się na pewno wielu z nas na własnej skórze, cierpiało w milczeniu, w obawie, że ktoś zemści się za to, że złożymy skargę na tę osobę, by więcej już nikt nie powodował ran, które mamy w sobie te mniejsze i te większe. Czy to jest możliwe, aby one znikły na zawsze, czy z nim pozostaną, musiał będzie się przekonać o tym główny bohater Szymek?

Uważam, że autor podkreślił trzy bardzo ważne aspekty: poruszenie problemu z nietolerancją, brak poświęcenia czasu na rozmowy z synami to dotyczy obojga rodziców, brak zainteresowania w szkole uczniami, którzy nie mieli szans na własną obronę siebie, gdzie borykali się z trudnościami, a nauczyciele tego nie dostrzegali.

Można mieć uzależnienia, nawyki, lecz umysł logiczny do szybkich działań taki jest właśnie komisarz Piotr Żmigrodzki, którego polubiłam.

Należy pochwalić pracę wszystkich policjantów nawet tego nowego Krzysztofa Sawickiego, który to dzielnie partnerował komisarzowi Żmigrodzkiemu.

Toczące się wątki w tychże 12 rozdziałach były opracowane barwnie językowo. Okazywana w nich emocjonalność odkrywała sytuacyjny humor, a momentami strach i nieprzewidywalność, co dalszego przebiegu akcji, która wywoływała obawy, czy komisarz Żmigrodzki i pozostali z nim współpracujący policjanci rozwiążą zagadki, które trwały w tym samym czasie, co popełnione samobójstwa przez Szymona i Tomasza Dąbrowskich.

W twórczości Pana Piotra Kościelnego odnalazłam to wszystko, co lubię czytać w książkach z gatunku kryminalnych. Przede wszystkim autor potrafi zaskoczyć i być znakomitym obserwatorem życia, w którym to doskonale przedstawił problem dobrze znany w społeczeństwie, ale nie zawsze jest on rozumiany.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Piotra Kościelnego uważam za udane i z miłą chęcią przeczytam jego kolejne książki.

Polecam przeczytać ten kryminał.

Zadaję sobie pytanie, dlaczego nie znam tak obfitej twórczości Piotra Kościelnego? Gdzie ja dotychczas żyłam, że tak umiejętnie omijałam tego autora? Coś niespotykanego. Jakie faux pas … Ale cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak podczas zbliżających się długich jesiennych wieczorów, nadrobić zaległości. I już zaczęłam … Na pierwszy rzut, dość odważnie sięgnęłam po najnowsze dzieło Szymek … I jakie wrażenia? Nie uprzedzajmy pytań … Przekonajcie się sami …

Piotr Kościelny zabiera nas w podróż w czasie. Przenosimy się do obecnej stolicy Dolnego Śląska, Wrocławia, w lata dziewięćdziesiąte. Nastoletni Szymek Dąbrowski rzuca się pod rozpędzony pociąg. Ginie na miejscu. Prokurator, nie widząc przesłanek wskazujących na czyn zabroniony, umarza postępowanie. Mija kilka dni i starszy brat Szymka, Tomek, skacze z wieżowca. Podwójna tragedia rodzinna. Rodzice jeszcze nie zorganizowali pochówku jednego dziecka, a już kolejny się szykuje. Ojciec na wieść o tragedii dostaje zawału i spędza kilka dni w szpitalu. Dwie tragedie w rodzinie, w tak krótkim odstępie czasu sprawiają, że policja postanawia bliżej się przyjrzeć tym zdarzeniom. Na czele śledztwa staje komisarz Piotr Żmigrodzki, który zmaga się z alkoholizmem i traumami z przeszłości. Co nim trąca? Kilka lat wcześniej popełnił błąd i wsadził za kratki niewinnego człowieka, na którym została wykonana kara śmierci. Te wydarzenia odbiły ślad w jego psychice i do dziś nie może sobie z tym poradzić, żale topi w alkoholu. Partnerem Piotra w dochodzeniu jest nowy narybek, młody ambitny policjant. Krok po kroku odkrywają karty i coraz bardziej zbliżają się do odkrycia motywów postępowania braci. Czy mimo pojawiających się trudności i panującej zmowy milczenia, prawda ujrzy światło dzienne? Czy okaże się, że tym tragediom można było w jakikolwiek sposób zapobiec? Kto popełnił zaniedbania, kto może mieć wyrzuty sumienia?

Szymek to smutna opowieść o dorastających chłopcach i dotykających ich problemach. Autor naświetla delikatnie i muska problem homoseksualizmu, odrzucenia, przemocy wśród młodzieży, braku wsparcia i samotności, przynależności do subkultur. To były czasy, gdy odmienność była tematem tabu, bardzo niewygodnym i nietolerowanym. Panujący wśród młodzieży ostracyzm doprowadził do tragedii. Nauczyciele również wydawali się być obojętni i nie reagowali na wszelkie próby dyskryminacji, upokarzania i przemocy. Więc ich można wskazać jako pośrednio winnych tragedii.

Ale nie mniejszym zagrożeniem, które w mojej ocenie wysuwa się na plan pierwszy, jest uzależnienie od alkoholu. Odnoszę wrażenie, że podwójna tragedia rodzinna jest tylko zamazanym tłem dla ukazania prawdziwego problemu, czyli alkoholizmu Żmigrodzkiego. Autor wyraźnie ukazuje stadium alkoholika. Ileż razy Piotr rzucał nałóg, wylewał wódkę do umywalki, chował w szafkach przed samym sobą? Ile razy sobie obiecywał poprawę? I jaki był efekt? Alkoholik oszukuje nie tylko bliskich, ale zwłaszcza samego siebie. Przed sobą nie ma odwagi zerwać z nałogiem. Nie ma silnej woli, nie ma siły, jest słaby wewnętrznie. Na bazie tej powieści można poznać prawdziwego alkoholika, takiego, który pije sam i do lustra. Który dzisiaj zrywa ostatecznie z nałogiem, a jutro leży kompletnie pijany pod stołem. Obraz smutny i przerażający, ale częsty również w dzisiejszych czasach.

Cieszę się, że powstają lektury, które odważnie, bez obaw, dotykają spraw delikatnych i bolesnych. To bardzo ważne, aby ludzie głośno mówili o odmienności seksualnej, o trawiącym społeczeństwo alkoholizmie, o prześladowaniu słabszych i mniej odpornych. Trzeba zwracać uwagę, czy takie sytuacje nie mają miejsce wokół nas i szybko reagować. Nie można milczeć, mając świadomość, że za ścianą rozgrywają się rodzinne dramaty. Mur milczenia trzeba skruszyć i starać się pomóc potrzebującym, chociaż oni zaprzeczają, że potrzebują naszego wsparcia.

Powieść napisana prostym, chwilami dosadnym językiem, chwilami z subtelnym sarkazmem. Krótkie rozdziały nie pozwalają odłożyć lektury, ciekawość nabiera rozpędu i pcha nas do finału. Czyta się szybko, mimo, że tematyka ważna i trudna. Na uwagę zasługuje sposób prowadzenia narracji, zarówno przez głównego bohatera Szymka, jak i narratora w trzeciej osobie. Ta bezpośrednia narracja bohatera pozwala nam głębiej wniknąć w jego psychikę i daje zielone światło do rozprawienia się z jego problemami.

Autor drażni emocje, rozszarpuje je na kawałki i zabawia się z nimi. Odważnie nazywa rzeczy po imieniu, dosadnie i momentami brutalnie. Nie kombinuje, otwarcie przekazuje to, co ma w zamyśle. Nie igra słownie z czytelnikiem, uderza słowem mocno i celnie. Pobudza wyobraźnie w efektowny sposób.

Uwielbiam to uczucie, gdy szkoda mi czasu na sen, bo kryminał sam się nie przeczyta, motyw sam się nie odkryje, a prawda sama się nie ujawni. To jedna z tych książek, które czyta się zachłannie i z wielką satysfakcją! Prawdziwa uczta mocnych wrażeń i emocji dla fanów dobrze skrojonych kryminałów.

Powieść z przesłaniem aktualnym w każdym czasie. Dosadna i mocna, przestrzega wyraźnie co się stanie, jak mur milczenia będzie się wznosił w nieskończoność, a zasłona obojętności będzie gęsta jak poranna mgła!

Musicie to przeczytać! To wasz obowiązek!

Takich Szymków jest więcej

Książka Piotra Kościelnego „Szymek” jest smutna i przygnębiająca. Jednocześnie to bardzo dynamiczny tekst oparty na dialogu. Zawiera śladowe opisy, stąd tak bardzo przypomina gotowy scenariusz. Jeszcze jakieś skromne didaskalia i proszę państwa … Klaps! Gdyby tak ktoś zechciał sfilmować „Szymka”, to scenarzysta ma ułatwioną pracę. Równolegle biegną dwie historie. Jedna o policjantach, komisarzu Piotrze Żmigrodzkim co to pije nałogowo i nowym w wydziale zabójstw, Krzysztofie Sawickim. Druga o szkole i rodzinie, w której ktoś popełnił samobójstwo. Kiedy się przetną? Co z tego wyniknie? Wrocław. Lata dziewięćdziesiąte. Zima. Polski kapitalizm w powijakach. Prywatyzacja. Rynek pracy niestabilny. Inflacja. W rodzinie Dąbrowskich się nie przelewa. Nastoletni synowie chodzą własnymi drogami. Niestety, młodszy, Szymon, podejrzewany przez rówieśników o homoseksualizm zostaje poddany brutalnemu nękaniu a wrocławska biała siła w postaci skinheadów Dragona, Robiego i Struny, pełnych nienawiści narodowców, posuwa się do bestialskiej przemocy wobec chłopaka. Zaszczuty nastolatek popełnia samobójstwo. „Szymek” jest inny niż cykl „Mikun” czy „Komisarz Sikora” Równie brutalny, pełny przemocy i okrucieństwa. Jest jednak bardziej dynamiczny. Króciutkie rozdziały nadają treści szybkość karabinu maszynowego. Tekst jest pozbawiony dłużyzn, bo brakuje opisów okalającej bohaterów przestrzeni. Książkę charakteryzuje prosty styl i dosadny język. Jeśli miałabym typować ulubione słowo autora to byłoby to „udać się”. Bohaterowie udają się do szpitala, udają się do domu, do salonu, do szkoły, do gabinetu … Nie poszli i nie pojechali a udali się. Opowiedziana historia jest bardzo smutna, głównie ze względu na okrucieństwo nastolatków i zachowanie w tajemnicy czegoś, czego w żadnym razie ukrywać nie należy, bo może dojść do tragedii. Mówię o gwałcie, o znęcaniu się, nękaniu, szydzeniu, dręczeniu, izolowaniu, tym wszystkim co człowieka, szczególnie młodego i wrażliwego, może przywieść do samobójstwa. Szymon Dąbrowski to w latach dziewięćdziesiątych przedstawiciel grupy docelowej szkolnych i środowiskowych przemocowców. Takich Szymków jest więcej. Obyśmy zobaczyli w porę ich dramat i …. zareagowali. Zakończenie książki jest, jak ona sama, dramatyczne, szybkie i jak zwykle u Piotra Kościelnego pozbawione sentymentów.

Nastoletni chłopak Szymon dopiero co zaczął szkole średnią z nieznanych przyczyn rzuca się pod pociąg. Śledztwo zostaje umorzone gdyż nie stwierdzono udziału osób trzecich. Wszystko by ucichło gdyby nie to że po kilku dniach od tej tragedi starszy brat Szymka Tomek skacze z dachu wieżowca.

Cała akcja dzieje się w lutym blisko walentynek lat dziewięćdziesiątych. Komisarz Piotr Żmigrodzki, który zmaga sie z uzależnieniem i wyrzutami sumienia związanymi z dawną sprawą seryjnego mordercy. Wraz z partnerem niedawno mu przydzielonym Krzysztofem Sawickim próbują dowiedzieć się co popchnęło obu braci do samobójstwa.

Książka jest o ciężkich tematah , samobójstwie problemach alkoholowych i dyskryminacji, Opowieść chodź ciężka tematowo i nie dla każdego to przeczytałam ją jednym tchem, chodź zakończenia można było się domyślić bardzo wcześnie no może nie dokładnie takiego, to pobudza wyobraźnię i zastanawiam się co dalej się działo.

Dla mnie było ciężko czytać tą książkę bo niektóre z sytuacji spotkały mnie w moim prywatnym życiu, a także jestem mamą i bardzo współczułam rodzicom straty dzieci dla mnie to niewyobrażalne. Myślę że gdybym w tamtych czasach nie była około 4 letnia dziewczynką 😅 to mogła bym być kolezanka obu chłopaków. Była bym ta która stanęła by w obronie gnębionego Szymka. Nie rozumiem postawy nauczycieli że potrafili tak obojetnie patrzeć na to co się dzieje w szkole. Z jednej strony współczułam rodzicom a z drugiej dziwiłam się że bardziej nie naciskali na Szymka żeby dowiedzieć się co się działo. Ja z perspektywy mamy nie wyobrażam sobie zostawić dziecko samemu sobie jeśli przychodzi pobite. Zastanawia mnie w sumie mam nadzieję że w obecnych czasach takie zdarzenie nie miało by miejsca że rodzice i nauczyciele a także uczniowie inaczej by zareagowali na wyrządzana krzywdę.

Ksiazka mną wstrząsnęła z perspektywy mamy . Ze tez istnieja ludzie ktorzy moga swoimi bezmyslnymi czynami doprowadzic do takiej tragedni. Myślę że warto przeczytać aby uświadomić sobie jak niewiele trzeba aby stała się dramat.

Ksiazka dla ludzi o mocnych nerwach ,pokazuje że z małej blachostki może stać się tragedia

Lubię, kiedy książka oprócz dostarczania rozrywki i oderwania od codziennych obowiązków porusza także ważne i trudne tematy. Tak właśnie jest w najnowszej powieści Piotra Kościelnego Szymek. Akcja rozgrywa się w czasach mojego powolnego wejścia w nowe środowisko szkolne, więc tym mocniej współodczuwałam problemy wrażliwego młodego chłopaka. Podczas lektury wspominałam te odległe i niezbyt przyjemne dla mnie czasy.

Fabuła zaczyna się spokojnie. Zmęczony biedny mężczyzna o drugiej w nocy musi wyjść z równie biednym, bo cierpiącym na biegunkę psem. Spacer przerywa tragedia – na torach kolejowych wprost przed rozpędzoną lokomotywą staje młodszy syn sąsiadów mężczyzny. Co raczej nikogo nie dziwi ginie ma miejscu.

Co się takiego wydarzyło w jego młodym życiu, że nie widział innego wyjścia niż popełnienie samobójstwa? Jak musiał się czuć, skoro nie zadziałał instynkt samozachowawczy nakazujący mu uskoczenie przed nadjeżdżającym pociągiem?

Funkcjonariusz policji Piotr Żmigrodzki będący w silnej depresji i prawie zawsze na bani postanawia odnaleźć odpowiedzi na te pytania, mimo iż nie musi, ponieważ prokurator umorzył śledztwo z powodu braku udziału w zdarzeniu osób trzecich. Żmigrodzkiego gonią duchy przeszłości, a kiedy dostaje nowego partnera, postanawia zmienić coś w swoim życiu. Nie podobał mu się fakt, że prokurator mimo wyników sekcji zwłok Szymona wskazujących na użycie przemocy wobec chłopaka wciąż nie widzi powodów by „poniuchać”. Tymczasem z dachu wieżowca rzuca się brat samobójcy. Tego już Żmigrodzki odpuścić nie chce i nawet ogranicza spożycie alkoholu, by się dowiedzieć, co doprowadziło do tragedii…

Żyjemy w kraju, w którym ochrona zdrowia mocno kuleje, jeśli już nie kwiczy, leżąc rozłożona na łopatki. Coraz więcej młodych ludzi napotyka na swojej drodze problemy, z którymi samodzielnie sobie nie radzą. Brak akceptacji w swoim rówieśniczym środowisku z powodu odmienności, brak wsparcia lub zainteresowania rodziny, brak specjalistów, do których można się udać po pomoc, nietolerancja, stereotypy, szerzenie mowy nienawiści to wszystko sprawia, że liczba samobójstw wśród młodych ludzi wciąż wzrasta i to w zastraszającym tempie. Statystyki mówią same za siebie. A my dorośli? Choć świat zaczyna zawsze swój codzienny, monotonny bieg powinniśmy pamiętać, chronić, tłumaczyć, uczyć tolerancji, reagować…

Książka jest surowa, świetnie oddająca ponury klimat, przemoc, brud, marazm i depresję wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Kościelny ciął słowami, jak ostrym nożem dając do myślenia i wywołując poczucie wstydu i rozgoryczenia. Każda retrospekcja ze strony tytułowego Szymka po prostu bolała i sprawiała, że miało się wrażenie, że jakaś nieznana siła ściska mocno za gardło i nie chce puścić aż do samego smutnego i tragicznego końca opowieści snutej przez młodego chłopaka. Łzy same cisnęły się do oczu. Tragicznych postaci w książce jest wiele. Nie tylko Szymon, ale również jego brat, rodzice, policjant złapany w szpony nałogu, dziewczyna brata…

„Słyszałem pisk hamulców i przeciągły gwizd klaksonu. Rozpostarłem ramiona. Bałem się śmierci. Dużo bardziej jednak bałem się życia”.

Wielki szacunek dla Autora, który miał dość odwagi, by podjąć się tego tematu. Ciężkiego, drażliwego, trudnego i bardzo bolesnego, szczególnie dla rodzin, które utraciły ukochane dziecko. Szymek będzie trzymał mój umysł w swoich młodych dłoniach jeszcze przez długi, długi czas…

Zakończenie było ostre, mocne, obdarte z wszelkich sentymentów i ozdobników. Nie było lukrów, kwiatków i całusków rodem z imieninowych imprez u cioci. Przy takiej tematyce nie powinno ich być, więc jestem w pełni zadowolona z faktu, że Piotr Kościelny nie bierze jeńców.

Dlatego też niech słowa Autora zostaną z nami na dłużej i dadzą asumpt do działania, gdy widzimy lub przeczuwamy, że dzieje się coś złego. Nie bądźmy obojętni, gdyż: „Czasem jedno złe słowo lub gest potrafią zniszczyć drugiego człowieka”. Starajmy się… nie pozwalajmy… nie odwracajmy wzroku… nie bagatelizujmy…

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję PRart Media oraz Wydawnictwu Czarna Owca.