Świąteczna mordercza gra

Nasycona frapującymi zagadkami, oplatającymi zmysły włóknem z anagramów, mrocznie otulająca namacalnym wręcz zimowym klimatem, unoszącym się nad korytarzami pełnej tajemnic rezydencji, niebezpiecznie mrożąca krew w żyłach nieobliczalnym przebiegiem esencjonalnych zdarzeń.

„Świąteczna mordercza gra” to kryminał, fabularnie czerpiący z kultowych tytułów spod pióra Agathy Christie, niesiony nurtem bożonarodzeniowej osnowy. Subtelnie intrygujący od pierwszej strony, intencjonalnie podsyca napięcie, które pełznie niepokojąco po kręgosłupie odbiorcy, finalnie zatrważając na wskroś nietuzinkowym zakończeniem. Misternie utkane piórem Alexandry Benedict łamigłówki, sugestywnie zachęcają do zaangażowania się w niuanse ich treści – to osobliwa kompilacja literackiej przyjemności i z pasją odkrywanych meandrów słownych zależności wśród sonat, pobudzających umysł do zawiłej analizy. Spowita krwawym całunem morderstw, nie tylko stanowi precyzyjnie skrojoną przedstawicielkę gatunku, ale na fundamencie odczuwalnej w obliczu narastającej śnieżycy klaustrofobii, obnaża skomplikowane relacje rodzinne. Przybierające na sile jawnie wyrażane niesnaski i artykułowane na głos utarczki, determinują lawinę tragicznych w skutkach elementów, układających się w spójny, naznaczony realnymi emocjami obraz. Symboliczne klucze odzwierciedlają zarówno przedmioty zbliżające do bogactwa, jak i remedium rozrzedzające mgłę pielęgnowanych przez lata sekretów z przeszłości – złożoność i skrupulatność warstwy psychologicznej są bezsprzecznie zachwycające, a zdrapywana z nich powłoka negliżuje skrywane pod nią skrajne uczucia. „Świąteczna mordercza gra” portretuje z dokładnością ludzkie tęsknoty, pragnienia, sentymenty i miłości, eksploruje zróżnicowane osobowości, uwypuklając z autentycznością ich niejednoznaczny wydźwięk. Iluzorycznie niewinna gra przeobraża się w śmiertelną rozgrywkę i prowokuje uśpione pod skórą demony, które zbudzone, karmią się strachem i traumami z dzieciństwa, manifestując swoją obecność w zaułkach teraźniejszości. Zauważalnie emanująca z fabuły groza, konwencjonalnie oscyluje wokół klasyki kryminału, jednak niewątpliwie sznyt współczesności dodatkowo spaja magię, zapachy i smaki najcudowniejszego okresu roku z dojmującym bólem i dokuczliwą niepewnością, tworząc gęstą niczym pudding i duszną jak dym ze świecy atmosferę. Zadziorny sarkazm w parze ze świątecznym czerwonym pazurem uwidoczniają mieniący się na tle migoczących lampek na choince konflikt, który na kształt muzycznego preludium, wyznacza reguły świątecznych zmagań na śmierć i życie. Odważycie się przekroczyć monumentalne progi Endgame House i zasiąść przy stole z członkami rodziny Armitage? Zamiast prezentów, zabierzcie ze sobą jednak ostry nóż!

Rodzinne tradycje często przechodzą z pokolenia na pokolenie, przenoszą się wraz z nami, do naszych domów. Rodzina Armitage też ma taką tradycję, jest do świąteczna gra. Szóstka uczestników zostaje zamknięta w starym domu, mają 12 dni na znalezienie 12 kluczy, osoba która wygra dostaję w nagrodę dom, a dokładnie wielką posiadłość. Zasady gry są proste i jasne, uczestnicy zostają odcięci od świata, są im zabrane telefony, mogą polegać tylko na sobie i swojej inteligencji. Wszystko przebiega dobrze, do czasu gdy zostaje znaleziony pierwszy trup. Kto morduje i komu tak bardzo zależy na wygranej?

Próbowałam się wgryźć w tę książkę ale jakoś nie było nam po drodze. Dobrze opowiedziana historia, z potencjałem, jednak zabrakło mi napięcia. Hermetyczne środowisko, jest trup, reszta bawi się dalej, nawet się nie zastanawiając, że mogą mieć obok siebie mordercę, zero paniki i dalsze szukanie kluczy, jakby spadek był najważniejszy. Żeby nie było, nie tylko krytyka z mojej strony się pojawia. Zapałam niezwykłą sympatią do Lilli i wiedziałam, że ona ma w tej grze inny cel niż dom. Kryminał w stylu Agaty Christie i może tu tkwi mój problem, nie czytałam kryminałów tej autorki, może dlatego było mi z tą powieścią tak nie po drodze.

Książka zbiera mnóstwo dobrych opinii, więc niech nie zniechęca Was moja recenzja. Dla mnie to nie to, muszę sięgnąć po inną książkę w świątecznym klimacie.

Lily Armitage nie odwiedzała rodzinnej posiadłości zwanej Endgame od wielu lat; w murach tego budynku zamknięte są bowiem tragiczne wspomnienia o śmierci jej matki. I w te święta także nie miała w planach odwiedzin, a jednak informacja o śmierci ciotki sprawiła, iż musiała zdobyć się na ten krok. Nie była to kwestia uczestnictwa w pogrzebie (o tym Lily dowiedziała się o wiele za późno), lecz po raz ostatni wzięcia udziału w tradycyjnej dla tej rodziny grze w poszukiwanie skarbów. Stawką jest Endgame House.

I choć Lily wcale nie jest zainteresowana gmaszyskiem, to musi wziąć udział w grze. W liście, który otrzymała po śmierci ciotki, zmarła informuje, że wskazówki w tegorocznej grze będą zawierały też informacje o śmierci jej matki...

Czy to jednak nie było samobójstwo, jak powiedzieli jej lata temu? Jeżeli nie, to kto zamordował jej matkę... ?

Święta coraz bliżej; nic więc dziwnego, że na rynku literackim stopniowo pojawia się coraz więcej lektur z nimi w tle. Tym razem jednak nie dostajemy opowieści o świątecznych cudach, lecz krwawą rozgrywkę między członkami rodziny. I można rzec, że ów thriller jest dowodem na sławne porzekadło- z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach.

Zajęta swoim życiem Lily nie myśli o Endgame House ani o rodzinie, a przynajmniej na tyle, na ile to możliwe. Choć kocha ciotkę z całego serca (w końcu przez te wszystkie lata zastępowała jej matkę), to z roku na rok odrzuca jej zaproszenia na spędzenie rodzinnych świąt w posiadłości. Fakt faktem, przebieg owych dni w budynku przebiega nieco inaczej niż w innych rodzinach- członkowie familii na kilka dni stają się poszukiwaczami skarbów. Teraz pozostało najmłodsze pokolenie, kuzynostwo, które praktycznie -poza Endgame House- się nie widuje. Tegoroczne święta są jednak inne- ciotka nie żyje, a pozostali członkowie mają grać o dom. Rozgrywka jest tak zażarta, że niesie za sobą śmierć...

Prawie świąteczna propozycja od pani Benedict jest całkiem ciekawym urozmaiceniem pośród lektur nastawionych na niesienie pociechy pod sztandarem miłości- słowem, wszelkich powieści obyczajowych, gdzie święta to cudowny czas i zawsze dzieje się wówczas coś dobrego. Tutaj mamy zupełnie inną sytuację, bowiem dla tej rodziny świąteczny czas niesie tylko śmierć, a zarazem (dla Lily) rozwiązanie tajemnicy sprzed lat. Przyznam, że czytało się bardzo dobrze, choć dosyć łatwo obstawić winowajców.

Powiem tylko tyle- to naprawdę pokręcona rodzinka. Wcale nie dziwię się głównej bohaterce, że postanowiła się od nich odciąć. Chociaż to nie do końca tak, że miała ze wszystkimi jakieś problemy- z niektórymi łączą ją bardzo dobre wspomnienia. To śmierć matki, tajemnica zamknięta w ścianach rodzinnej posiadłości sprawia, że nie patrzy już na bliskich tak, jak kiedyś, mimo że wówczas jej kuzynostwo było jeszcze bardzo młode (tak jak i ona). Faktem jest jednak, że owa familia naznaczona jest przez śmierć- jej matka ponoć popełniła samobójstwo, zaś wujostwo zginęło w dziwnym wypadku samochodowym. Żadnej z tych spraw jednak nie zgłębiano, przyjmując ustalenia policji. Dopiero śmierć ciotki przynosi wskazówki do prawdziwych wydarzeń sprzed dwudziestu jeden lat. I ta historia tylko sprawia, że wciąż zadziwia mnie fakt, jak dużo są w stanie zrobić ludzie dla pieniędzy. Skazić swoje sumienie, odebrać kogoś bliskim... niebywałe.

Zapraszam Was do gry. Stawką jest... życie. A może raczej okazała posiadłość? Sami zadecydujcie, czy jesteście w stanie ponieść konsekwencje tej rozgrywki. Macie na to kilka dni; podążajcie za wskazówkami i nie ufajcie nikomu.

Lily Armitage musi wrócić do Endgame House na dwunastodniową przerwę świąteczną. Nienawidzi tego domu, bo to tu lata temu samobójstwo popełniła jej mama i nie zamierza uczestniczyć w farsie związanej z odziedziczaniem domu. Te dwanaście dni przerwy są bowiem grą między Lily i jej kuzynostwem - odnajdywaniem 12 wskazówek i kluczy, a osoba, która zbierze je wszystkie zyskuje dom po zmarłej ciotce. Domu nie chce, ale ciotka w pożegnalnym liście obiecała jej, że pozna prawdę o swojej mamie, która niekoniecznie zmarła z własnej ręki. Tylko zanim to zrobi, będzie musiała się pilnować, bo w domu zaroi się od trupów...

Nie spodziewałam się, że ta lektura wciągnie mnie już od pierwszych stron, i że kończąc ją będę zachwycona. Bawiłam się odnajdując kolejne niesnaski między kuzynostwem, a jako iż nie jestem fanką świątecznej atmosfery, to gra pełna zagadek i trupów z miejsca mnie wciągnęła. Choć w tytule jest świątecznie i cała akcja dzieje się w trakcie przerwy świątecznej, to fabuła nijak się ma do wciskanych nam zewsząd około świątecznych romansów. Mamy tajemnice, zagadki, zbrodnie i kilka osób zamkniętych w jednym domu, którego nie mogą opuścić przed upływem terminu gry.

"Świąteczna mordercza gra" to wyborny kryminał okraszony kapką świątecznej magii. Jeśli więc macie chwilowo dość romansów okraszonych wigilijnymi cudami i poszukujecie lektury, która Was wciągnie od początku i nie da się oderwać do czasu poznania rozwiązania, to wiecie po co sięgnąć!

Nie ukrywam, że niejednokrotnie próbowałam wybiec przed fabułę i domyślić się kolejnych zwrotów akcji. Autorka jednak skonstruowała książkę tak, że zagadek nie dało się rozwiązać bez konkretnych wskazówek, które wyciągała w dogodnych dla siebie momentach. To dlatego, nawet mimo szczerych chęci, nie byłam w stanie przewidzieć jak skończy się przerwa świąteczna w Endgame House. A przez to, jako czytelnik musiałam być w ciągłym skupieniu, by nie pominąć ważnych fragmentów układanki.

Po tej lekturze zrozumiałam, że zdecydowanie za rzadko w moje ręce wpada dobry kryminał, dlatego mam nadzieję, że w najbliższym czasie się to zmieni. Ze swojej strony oczywiście polecam Wam "Świąteczną morderczą grę", ale czekam również na Wasze polecenia! Niech zbliżający grudzień zaroi się od kryminałów, na przekór świątecznym historiom!

„Świąteczna mordercza gra” to nowy kryminał wydany za nakładem wydawnictwa kobiecego. Świąteczno-zimowy klimat, zagadki, krwawe zabójstwa - wszystko to dostaniemy w tej pozycji.

Nie jestem wielką fanką tego gatunku. Nie czytam go również zbyt wiele, ale ta pozycja zachęciła mnie nie tylko okładką, ale i opisem, który zapowiadał się obiecująco. Nie jestem również zbyt wybredna co do kryminałów. W tym przypadku sama akcja niesamowicie mi się podobała, ale samym zakończeniem jestem… zawiedziona.

Od początku zaangażowałam się w fabułe. Tajemnice Endgame House bardzo mnie ciekawiły i nie mogłam się doczekać ich rozwiązania. Razem z Lily próbowałam odgadnąć zagadki tajemniczych zabójstw.

Książka była niezwykle angażująca i przyjemna w czytaniu. Nie byłam w stanie odłożyć jej nawet na bok, pochłonęłam ją dosłownie na raz. Rozwiązanie akcji okazało się pogmatwane, nie jestem nim totalnie usatysfakcjonowana. Uważam, że można było to rozwinąć w ciekawszy sposób, bo ta historia miała ogromny potencjał.

Śnieżyca. Odcięci od świata. Bez telefonów. Zamknięci. Zdani tylko na siebie. A co jeśli wśród nich jest morderca?

Myślałam, że bardziej się wciągnę. Momentami mi się dłużyło. Mimo, że cała ta otoczka, pomysł na fabułę, święta, tajemnice mi się podobały to czym byłam dalej tym bardziej się nudziłam, po prostu.

Zakończenie było dla mnie niestety ale do przewidzenia. Nie miałam tutaj momentu zaskoczenia, eliminacja kolejnych osób również była mi obojętna, nie robiło to na mnie wrażenia. Nie lubię zbędnych opisów a tutaj takie się zdarzały niestety. Jeśli mam dać za coś plus to za okładkę, która zdecydowanie przyciąga wzrok, otoczkę Świąt, za tajemnice i zagadki. To akurat było fajne. Ogółem oceniam ją jako średnią.

Warto jednak samemu przeczytać, a może to jest właśnie to czego szukacie? Ja jestem fanką mocnych książek… lubię jak się dużo dzieje, jak zagryzam zęby, wstrzymuje oddech i serce tak mocno bije, że boje się, że będę krzyczeć „Helena! Mam zawał!” Śmieszki na bok, ale niestety no tutaj tego nie dostałam. Ale! Powoli dzięki niej wkraczam w ten piękny okres jakim są Święta Bożego Narodzenia i cała ta otoczka…

Dwadzieściajeden lat temu zmarła mama Lily. Dziewczyna nigdy nie zamierzała wracać do posiadłości. Wyczuwała, że wokół tej śmierci jest jakaś tajemnica i jej mama nie odebrała sobie życia sama. Teraz, na prośbę zmarłej ciotki, powraca do Endgame, aby wziąć udział w corocznej rodzinnej grze. Zabawa wigilijna polega na znalezieniu dwunatwu wskazówek, które prowadzą do prezentu. W tym roku podarunkiem jest zamek w Endgame.

Lili ma ten dom w nosie, nie chce go... ale wskazówki mają ujawnić jak naptmtaede zginęła mama Lily.

To tylko dwanascie dni z kuzynostwo, z którym spędzała czas w dzieciństwie.

Co może pójść nie tak?

A jednak nie każdy przestrzega zasad i gra uczciwie.

Osz jakie to było dobre. Benedict połączyła świąteczny klimat z krwawą grą. Może to samo w sobie nie jest nowością, ale cała gra i zagadki pobudzają zwoje mózgowe do galopu. W zasadzie, autorka podstawiła takiego konia trojańskiego, że do samego końca byłam naiwna jak dziecko. Mistrzowska atmosfera, świąteczny przepych i obżarstwo idą w parze z wyścigiem szczurów po trofeum. W pewnym momencie można poczuć się osaczonym przez bohaterów, którzy grają w swoje gierki. Bo każdy z nich chce zdobyć Endgame. Ale nie każdy idzie po trupach do celu. Kto okaże okaże sprzymierzeńcem a kto wrogiem?

Benedict świetne stopniuje napięcie, powodując dreszcze i niepewność. Wcale nie jest na wyrost stwierdzenie, że to lektura obowiązkowa dla fanów Agaty Christie. Ta lektura to prawdziwa uczta dla miłośników kryminałów.

@wydawnictwokobiece dziękuję za egzemplarz 📖

"Świąteczna Mordercza Gra" autorstwa Alexandry Benedict to książka, która przeleżała na mojej półce ponad rok. Chociaż jej okładka niejednokrotnie mnie kusiła, zawsze odkładałam ją na bok i zabierałam się za inne publikacje. Pod koniec zeszłego roku zdecydowałam, że w 2024 roku będę starała się przeczytać jak najwięcej książek, które zalegają nieczytane na moim regale, dlatego tym bardziej ucieszyłam się, że styczniowy temat #wyzwanieLC2024 idealnie pasował mi właśnie do tej publikacji. Czy podczas czytania tej książki spędziłam miło czas? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Główną bohaterką historii jest bez wątpienia Lily Armitage, która na prośbę swojej zmarłej ciotki, wraca do rodzinnej posiadłości Endgame House, aby po raz ostatni wziąć udział w świątecznej rodzinnej grze: corocznym poszukiwaniu skarbów, w której Lily nie brała udziału od ponad dwudziestu lat — od czasu, kiedy w pewne Boże Narodzenie zmarła jej matka. Wspomniana gra polega na tym, by rozwiązać dwanaście nieoczywistych wskazówek, które doprowadzą uczestnika do jednego z dwunastu kluczy. Jednak tym razem do wygrania jest wyjątkowa nagroda — akty własności posiadłości, w której odbywa się gra.

Lily nie zależy jednak na spadku. Pojawiła się w Endgame House tylko dlatego, że w swoim ostatnim liście, ciotka zapewniła ją, iż wskazówki ujawnią, tajemnicę śmierci jej matki. Czy odcięci od świata uczestnicy będą grać uczciwie? Czy gra o spadek okaże się walką o przeżycie? Jakie rodzinne sekrety zostaną odkryte podczas dwunastodniowej rozgrywki? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że spodziewałam się po tej publikacji czegoś lepszego. Książka była reklamowana jako lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników twórczości Agathy Christie, dlatego podeszłam do niej z wielkim entuzjazmem. I o ile sam pomysł na historię — jej umiejscowienie, rodzinne tajemnice, odkrywanie zagadek i cały zarys fabuły były jak najbardziej na plus. Faktycznie pod tym względem można było poczuć ducha pani Christie, jednak samo wykonanie pozostawiało dla mnie wiele do życzenia.

W mojej opinii autorka przesadziła z ilością wątków, które umieściła w swojej historii. Część z nich można było spokojnie wykreślić, ponieważ nie były w ogóle istotne. Miałam trochę wrażenie, jakby niektóre z nich pojawiły się tam tylko dlatego, że pierwotny wydawca stwierdził, że książka jest za krótka i trzeba na siłę zwiększyć jej objętość. Zresztą mam podobne odczucia, jeżeli chodzi o związki jednopłciowe pojawiające się w tej historii. Absolutnie nie mam żadnych uprzedzeń, co do takich par, ale to aż nieprawdopodobne, że w jednej rodzinie praktycznie wszyscy są w związku z osobą tej samej płci. Wydawało mi się to strasznie naciągane.

Na uwagę zasługują jednak zagadki i wszelkie gry, które pojawiają się w całej historii i to nie tylko te przeznaczone dla bohaterów, ale również te adresowane do samych czytelników. Przyznaje, że chętnie podjęłam wyzwanie i pod tym względem bawiłam się naprawdę świetnie!

Niemniej jednak myślę, że książka "Świąteczna Mordercza Gra", zachwyci bardziej czytelników, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z kryminałami, ponieważ dla tych osób, które są wprawione w tego typu literaturze, będzie ona po prostu bardzo przewidywalną lekturą.

Książkę co prawda da się przeczytać i to dość szybko. Lecz jest to jej jedyny plus. Sama fabuła jest okropna a bohaterowie straszliwie płascy.

3,5/5 ⭐

Nie układa mi się jakoś ostatnio z czytaniem. Ciężko mi było znaleźć czas na przygodę z tą książką chociaż byłam jej bardzo ciekawa odkąd wyczaiłam ją u Natalii @prostymislowami. Doczekała się swojej chwili na początku stycznia, ale skończyłam ją dopiero dziś. Nie wiem sama czy była to bardziej kwestia niefortunnych zdarzeń losowych w życiu przez które po prostu nie miałam kiedy czytać czy może bardziej to, że nie mogłam wgryźć się w tę historię. Finalnie książka mi się podobała. Ciekawy pomysł, zagadki w tej świątecznej otoczce, która jest subtelna. Ot, akcja dzieje się w święta Bożego Narodzenia, aż do święta Trzech Króli (tzw. 12 dni świąt Bożego Narodzenia), mamy opisy typowych świątecznych dla Yorkshire potraw czy po prostu brytyjskich tradycji. Nie sprawiło to jednak, że jakoś mocno odczułam tę książkę jako świąteczną. Po krótce co do treści: dawno nie widziane kuzynostwo spotyka się w Endgame House - domu w którym razem się wychowywali - by odbyć tradycyjną co roczną Świąteczną Grę. Tym raz jednak stawką jest prawo do własności tego domu. Każdy ma swoje tajemnice i pobudki by zagarnąć ten dom dla siebie. Kto z nich jest lepszy w tej grze? Lepszy w rozwiązywaniu zagadek? Lepszy w odczytywaniu intencji drugiej osoby? Mogło być miło. Świąteczny czas, z dawno niewidzianą rodziną. Niestety miło nie jest i zdecydowanie nie będzie, zwłaszcza gdy jedno z nich zostaje zamordowane. Komu uda się uniknąć podobnego losu? Kto zwycięży w tej grze?

#bookstagram #książkoholicy#czytanie #igreaders #takczytam #czytamwszędzie #zaczytajsię #polskaczyta #wartoczytać #czytaniejestfajne #czytam #czytaniejestsexy #polskibookstagram #flatlay

Autor: Alexandra Benedict

Tytuł: Świąteczna mordercza gra

Wydawnictwo: Kobiece

Książka zaczęła się intrygująco. Nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać.

Bardzo spodobało mi się rozplanowanie tej fabuły. Działy się w niej rzeczy, o których wcześniej nie pomyślałam. Autorka zaskoczyła mnie tym, co przygotowała. W pewnym momencie siedziałam jak na szpilkach, bo nie wiedziałam, co za chwile może się wydarzyć.

Niestety nie wszyscy bohaterowie wzbudzili we mnie pozytywne emocje. Dwóch z nich bardzo działało mi na nerwy. Jednak nie sprawiło mi to kłopotu w czytaniu.

Historia jest pełna zaskoczeń. Tak mnie pochłonęła, że przeczytałam ją na raz. Stwierdzam, że bardzo lubię książki, w których fabuła rozgrywa się wokół jednego elementu czy miejsca. Podobało mi się to, z czym mamy tutaj do czynienia.

Z czasem zaczęłam podejrzewać, o co chodzi i kto jest winny pewnych rzeczy. Jednak nie dało mi się do końca tego rozwiązać. Zakończenie bardzo mi się spodobało, lecz także zdziwiło.

Ocena 4/5

Thriller świąteczny?🤔 Dla mnie była to zupełna nowość, ponieważ od zawsze czytałam książki świąteczne ,ale obyczajowe😅

Ale gdy " Świąteczna mordercza gra" pojawiła się na Instagramie to nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Sama już okładka jest zachwycająca prawda? 😍 Ale czy tak samo było z opowieścią kryjącą się za tak cudną okładką? Już nie bardzo 🤷‍♀️

Autorka miała bardzo fajny pomysł na osadzenie histori kryminalnej podczas świąt🌲 I powiem Wam ,że dało się odczuć tą " magię " , którą bardzo ciężko jest uchwycić i opisać w książce. Sama fabuła jest bardzo interesująca. Zagadki ,które mieli rozwiązać bohaterowie intrygujące.

Na początku miałam problem z załapniem imion bohaterów i kto jak z kim jest spokrewniony 😅 Gdyby ktoś mnie teraz zapytał o imię głównej bohaterki to nie byłabym wstanie podać 🤣

Napięcie, które starała się zbudować autorka zupełnie mnie nie poruszyło. Może dlatego, że w ogóle go nie czułam 🤷‍♀️ Akcja rozkręca się bardzo wolno .... jak dla mnie za wolno. Nie czułam się w żaden sposób zaskoczona.

Jak dla mnie jest to jedna z tych książek, które można przeczytać, odłożyć na półkę i zapomnieć 😁

I najważniejsze pytanie ... Czy polecam ? Nie jest to zła książka i znajdzie się grono ludzi ,którzy mogą się przy niej świetnie bawić, ale ja niestety się do nich nie zaliczam 🤭

Już ostatkiem zostając przy świątecznych klimatach, zahaczam dzisiaj o książkę "Świąteczna mordercza gra".

Większość ludzi czyta tego typu opowieści właśnie w grudniu, a dla mnie to nie ma większego znaczenia i bez względu na porę roku, jeśli coś wpadnie mi w oko, to po prostu czytam. Tym razem było inaczej i tuż przed świętami sięgnęłam po książkę od wydawnictwa Kobiece. To również dlatego, że oczekiwałam kryminału, a nie słodko-cmokającej powieści obyczajowej. Tak już po prostu mam, choć przyznaję się, że mimo mojej ogromnej fascynacji ludzką psychiką i seryjnymi mordercami, lubię również powieści obyczajowe. To czy święta z trupami zagościły w mojej głowie na dłużej?

Jak to przy Bożym Narodzeniu bywa, prześladuje ludzi magiczna liczba dwanaście. Musi być tyle potraw, każdej trzeba spróbować. Objeść się tak, by bolał brzuch, a wszystko to okryte pierzynką cudowności przy pierwszej gwiazdce. Tak się kojarzą święta i w zasadzie cały grudzień wielu ludziom, ale nie naszej głównej bohaterce, Lily. To dlatego, że jej matka zmarła ponad dwadzieścia lat temu właśnie w Boże Narodzenie. Zagadka polega na tym, że ta kobieta została zamordowana, a dziewczyna chciałaby wiedzieć co się wtedy wydarzyło. I to spada na nią jak grom z jasnego nieba, gdy umiera jej ciotka. Wtedy Lily musi wrócić do rodzinnej posiadłości aby szukać w niej dwunastu kluczy. Wszystko trwa dwanaście dni i ta liczba staje się jeszcze bardziej przeklęta w momencie gdy odcina posiadłość od prądu burza śnieżna. No, w zasadzie nie tylko od prądu, ale generalnie, od świata. Wtedy poszukiwania kluczy stają się morderczą grą, bo każdy chce je znaleźć ze względu na to, że dzięki nim odziedziczy spadek, a może nie tylko dlatego?

Pomysł na tę książkę był świetny. Gdy zobaczyłam jej objętość i pierwsze recenzje założyłam, że to będzie kryminał w stylu Agathy Christie. Jedno miejsce, posiadłość. Rodzinne niedomówienia, nieczyste zagrania, dwanaście kluczy i morderstwo sprzed lat w tle. I myślałam, że łyknę ją na jedno podejście. Czyżby?

Samo budowanie napięcia, trzymanie w niepewności, odrobina niepokoju i stukający do skroni strach faktycznie się tu pojawiają i dla mnie to faktycznie zaleta, ale niestety, jedyna. Czyta się szybko, dosłownie się nie ma nad czym zastanawiać, tylko brnąć do końca po rozwiązanie i tu oczekiwałabym zwrotów akcji, kręcenia czytelnikiem w różne strony, a jednak trochę mi tego zabrakło.

Bohaterowie. Kurczę, jak mnie irytowała główna bohaterka. Choć miałam wrażenie na początku, że ją rozumiem, to później, im dalej w las, tym coraz bardziej zastanawiałam się po co ona właściwie tam jechała, skoro nie zależało jej na spadku? Miała różne, dziwne pomysły, trochę infantylne, ale powiedzmy, że do czegoś w rodzaju strasznego filmu by się nadała, bo poziom głupoty momentami właśnie o takie coś zahaczał, a pewnie miało to być odebrane jako poczucie humoru. Nie wyszło. Mimo, że faktycznie dla rozładowania sytuacji czasami takie dowcipne odzywki potrafią zrobić kawał dobrej roboty. Nie tym razem.

Założyłam więc, że Lily nie będzie moją ulubioną bohaterką, ale w sumie przecież być nią nie musi, a być może autorka właśnie chciała uzyskać taki efekt lekkiej niechęci.

Całość miała być genialnym prezentem dla fanów Christie, ale jak dla mnie, większość będzie zniesmaczona tym, jak amatorsko to wypada przy królowej kryminału, bo umieszczenie wielu osób w jednym domu, gdzie muszą o coś walczyć wcale nie jest główną cechą dobrej powieści kryminalnej.

Podsumowując, jako czytadło jak najbardziej w porządku. Jako świąteczna opowieść? No... powiedzmy, że skoro wszystko dzieje się z Boże Narodzenie, to tak możemy to nazwać, ale równie dobrze mogłoby wypaść w Wielkanoc i być zmieszane z pisankami. Nic nadzwyczajnego. Poleciłabym tę książkę raczej osobom, które dopiero chcą zacząć swoją przygodę z kryminałami, bo jest to lekka powieść, która od razu nie przytłoczy swoim ciężarem.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Kobiecym.

Już ostatkiem zostając przy świątecznych klimatach, zahaczam dzisiaj o książkę "Świąteczna mordercza gra".

Większość ludzi czyta tego typu opowieści właśnie w grudniu, a dla mnie to nie ma większego znaczenia i bez względu na porę roku, jeśli coś wpadnie mi w oko, to po prostu czytam. Tym razem było inaczej i tuż przed świętami sięgnęłam po książkę od wydawnictwa Kobiece. To również dlatego, że oczekiwałam kryminału, a nie słodko-cmokającej powieści obyczajowej. Tak już po prostu mam, choć przyznaję się, że mimo mojej ogromnej fascynacji ludzką psychiką i seryjnymi mordercami, lubię również powieści obyczajowe. To czy święta z trupami zagościły w mojej głowie na dłużej?

Jak to przy Bożym Narodzeniu bywa, prześladuje ludzi magiczna liczba dwanaście. Musi być tyle potraw, każdej trzeba spróbować. Objeść się tak, by bolał brzuch, a wszystko to okryte pierzynką cudowności przy pierwszej gwiazdce. Tak się kojarzą święta i w zasadzie cały grudzień wielu ludziom, ale nie naszej głównej bohaterce, Lily. To dlatego, że jej matka zmarła ponad dwadzieścia lat temu właśnie w Boże Narodzenie. Zagadka polega na tym, że ta kobieta została zamordowana, a dziewczyna chciałaby wiedzieć co się wtedy wydarzyło. I to spada na nią jak grom z jasnego nieba, gdy umiera jej ciotka. Wtedy Lily musi wrócić do rodzinnej posiadłości aby szukać w niej dwunastu kluczy. Wszystko trwa dwanaście dni i ta liczba staje się jeszcze bardziej przeklęta w momencie gdy odcina posiadłość od prądu burza śnieżna. No, w zasadzie nie tylko od prądu, ale generalnie, od świata. Wtedy poszukiwania kluczy stają się morderczą grą, bo każdy chce je znaleźć ze względu na to, że dzięki nim odziedziczy spadek, a może nie tylko dlatego?

Pomysł na tę książkę był świetny. Gdy zobaczyłam jej objętość i pierwsze recenzje założyłam, że to będzie kryminał w stylu Agathy Christie. Jedno miejsce, posiadłość. Rodzinne niedomówienia, nieczyste zagrania, dwanaście kluczy i morderstwo sprzed lat w tle. I myślałam, że łyknę ją na jedno podejście. Czyżby?

Samo budowanie napięcia, trzymanie w niepewności, odrobina niepokoju i stukający do skroni strach faktycznie się tu pojawiają i dla mnie to faktycznie zaleta, ale niestety, jedyna. Czyta się szybko, dosłownie się nie ma nad czym zastanawiać, tylko brnąć do końca po rozwiązanie i tu oczekiwałabym zwrotów akcji, kręcenia czytelnikiem w różne strony, a jednak trochę mi tego zabrakło.

Bohaterowie. Kurczę, jak mnie irytowała główna bohaterka. Choć miałam wrażenie na początku, że ją rozumiem, to później, im dalej w las, tym coraz bardziej zastanawiałam się po co ona właściwie tam jechała, skoro nie zależało jej na spadku? Miała różne, dziwne pomysły, trochę infantylne, ale powiedzmy, że do czegoś w rodzaju strasznego filmu by się nadała, bo poziom głupoty momentami właśnie o takie coś zahaczał, a pewnie miało to być odebrane jako poczucie humoru. Nie wyszło. Mimo, że faktycznie dla rozładowania sytuacji czasami takie dowcipne odzywki potrafią zrobić kawał dobrej roboty. Nie tym razem.

Założyłam więc, że Lily nie będzie moją ulubioną bohaterką, ale w sumie przecież być nią nie musi, a być może autorka właśnie chciała uzyskać taki efekt lekkiej niechęci.

Całość miała być genialnym prezentem dla fanów Christie, ale jak dla mnie, większość będzie zniesmaczona tym, jak amatorsko to wypada przy królowej kryminału, bo umieszczenie wielu osób w jednym domu, gdzie muszą o coś walczyć wcale nie jest główną cechą dobrej powieści kryminalnej.

Podsumowując, jako czytadło jak najbardziej w porządku. Jako świąteczna opowieść? No... powiedzmy, że skoro wszystko dzieje się z Boże Narodzenie, to tak możemy to nazwać, ale równie dobrze mogłoby wypaść w Wielkanoc i być zmieszane z pisankami. Nic nadzwyczajnego. Poleciłabym tę książkę raczej osobom, które dopiero chcą zacząć swoją przygodę z kryminałami, bo jest to lekka powieść, która od razu nie przytłoczy swoim ciężarem.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Kobiecym.

“Świąteczna mordercza gra” to takie trochę “The Inheritance Games” - oczywiście nie tak wspaniałe, ale wiecie, że TIG mało która książka dorówna 😅

Sam motyw jest za to bardzo podobny: zmarła niedawno ciotka zostawiła testament, w którym zawarła reguły gry. Lily i jej kuzynostwo muszą zmierzyć się z zagadkami pozostawionymi przez zmarłą - komu pójdzie najlepiej, ten otrzyma w spadku dom. Lily co prawda na spadku nie zależy, ale ciotka obiecała też, że gra ujawni mordercę jej matki…

Książka pełna jest sonetów, anagramów, gier słownych, a w dodatku autorka ukryła w tekście tytuły świątecznych książek i filmów i zachęca czytelników do ich odkrycia! Bardzo mi się to podobało, szczególnie wyszukiwanie anagramów w sonetach - to jedna z tych książek, którą można po prostu bezrefleksyjnie czytać i czekać, aż bohaterowie rozwiążą zagadki, albo można pobawić się w detektywa i samemu próbować szukać wskazówek 😍

Sama fabuła, plot twisty oraz zakończenie również mi się podobały - niektóre rzeczy przewidziałam, ale inne zrobiły na mnie ogromne wrażenie! Polubiłam również główną bohaterkę i bardzo jej kibicowałam - szczególnie, gdy dowiedziałam się o pewnej rzeczy! 🤫

Nie jest to typowa świąteczna książka, ale może już wiecie, że rzadko po takie sięgam. Zdecydowanie wolę świąteczne thrillery, choinki spływające krwią i tego typu klimaty 😅

"Świąteczna mordercza gra" to naprawdę dobra książka, przy której świetnie się bawiłam i która będzie fajną odskocznią od świątecznych romansów - tych, w przeciwieństwie do świątecznych thrillerów, jest przecież całe mnóstwo 😅

Sięgnęłam po tą książkę, aby przeczytać lekki kryminał w stylu Agathy Christie. Rzeczywiście, fabuła utrzymana jest w tej konwencji, tutaj również mamy kilka osób odciętych od reszty świata, które wiedzą, że jedno z nich jest mordercą. Dla mnie jednak fabuła była nieco zbyt przewidywalna, zwykle nie potrafię zawczasu domyślić się, co się za chwilę wydarzy, a tutaj kilkukrotnie tak właśnie było. Pomysł z wpleceniem w historię wierszyków, z których trzeba będzie odczytać przesłanie jest ciekawy, do mnie jednak ich treść zupełnie nie przemówiła, były zbyt poetyckie i nie kojarzyły mi się ze świętami. Biorę jednak poprawkę na to, że może być to wynik tłumaczenia z języka angielskiego na polski.

Książkę polecam fanom lekkich kryminałów, którzy szukają czegoś "na jeden wieczór".

Rodzinne tradycje często przechodzą z pokolenia na pokolenie, przenoszą się wraz z nami, do naszych domów. Rodzina Armitage też ma taką tradycję, jest do świąteczna gra. Szóstka uczestników zostaje zamknięta w starym domu, mają 12 dni na znalezienie 12 kluczy, osoba która wygra dostaję w nagrodę dom, a dokładnie wielką posiadłość. Zasady gry są proste i jasne, uczestnicy zostają odcięci od świata, są im zabrane telefony, mogą polegać tylko na sobie i swojej inteligencji. Wszystko przebiega dobrze, do czasu gdy zostaje znaleziony pierwszy trup. Kto morduje i komu tak bardzo zależy na wygranej?

Próbowałam się wgryźć w tę książkę ale jakoś nie było nam po drodze. Dobrze opowiedziana historia, z potencjałem, jednak zabrakło mi napięcia. Hermetyczne środowisko, jest trup, reszta bawi się dalej, nawet się nie zastanawiając, że mogą mieć obok siebie mordercę, zero paniki i dalsze szukanie kluczy, jakby spadek był najważniejszy. Żeby nie było, nie tylko krytyka z mojej strony się pojawia. Zapałam niezwykłą sympatią do Lilli i wiedziałam, że ona ma w tej grze inny cel niż dom. Kryminał w stylu Agaty Christie i może tu tkwi mój problem, nie czytałam kryminałów tej autorki, może dlatego było mi z tą powieścią tak nie po drodze.

Książka zbiera mnóstwo dobrych opinii, więc niech nie zniechęca Was moja recenzja. Dla mnie to nie to, muszę sięgnąć po inną książkę w świątecznym klimacie.

Lily nie chce wracać do Endgame – domu, w którym przed laty straciła matkę. Chęć poznania prawdy jest jednak silniejsza od wewnętrznej niechęci. Okazuje się, że jej ukochana mama nie odebrała sobie życia sama, ktoś jej w tym pomógł. Żeby dowiedzieć się, kto to zrobił, bohaterka musi po raz ostatni zagrać ze swoim kuzynostwem w grę. Cały jej przebieg wymyśliła ciotka, która niespodziewanie zmarła. Coroczne poszukiwanie skarbów jest tradycją rodzinną, lecz tym razem wszystko wygląda inaczej, zwłaszcza że w grę wchodzi walka o posiadłość.

Muszę zacząć od tego, że „Świąteczna mordercza gra” ma niesamowity klimat. Taki, jaki lubię najbardziej. Grupa ludzi zamknięta w wielkim domu. Za oknem szaleje śnieżyca, która odcina bohaterów od świata. Twarde, rygorystyczne zasady, których nie można złamać, przez co nikt nie ma telefonu, który umożliwiłby w razie potrzeby wezwanie pomocy. Chciwość, zachłanność, nieufność ze strony pozostałych członków rodziny łasych na spadek. Rodzinne sekrety i ogromne niebezpieczeństwo. Przy tym wszystkim w tle święta Bożego Narodzenia, które trwają dwanaście dni, gdyż tak niegdyś świętowali królowie Anglii. Ciężko jednak raczyć się świątecznym puddingiem i rozpakowywać crackery, kiedy nie wiadomo, czy będzie dane przeżyć kolejną noc.

Bohaterowie są prawdziwą mieszanką wybuchową. Każdy z uczestników jest zupełnie inny. Do jednych pałamy sympatią, a do innych od razu czujemy niechęć. Jednak jako „czytelnicy-detektywi” musimy się mieć na baczności. Nigdy nie wiadomo, co kim kieruje, zwłaszcza gdy w grę wchodzą duże pieniądze.

Dwanaście kluczy, łamigłówki, sekretny pokój, brak dostępu do Internetu, jedyną pomocą w rozwiązaniu zagadek, jest własna głowa. Brzmi ciekawie, prawda? Ciekawa jestem, czy podjęlibyście ryzyko i zagrali o ogromne pieniądze, wiedząc, że stawką jest własne życie. Ja chyba przy pierwszej napotkanej przeszkodzie zwiałabym, gdzie pieprz rośnie. Na szczęście to nie ja jestem postacią z książki Alexandry Benedict.

Szybko trafiłam na część rozwiązania, chyba za dużo tego typu książek mam już za sobą. Jednak nie wszystko byłam w stanie przewidzieć, więc element zaskoczenia, jak najbardziej się znalazł w tej pozycji. Dobrze spędziłam przy niej czas, choć zauważyłam kilka niedociągnięć i zabrakło mi „tego czegoś”, co slasher powinien posiadać. Niemniej jednak miło sięgnąć po świąteczną pozycję, która nie jest ciepłą, otulającą serce obyczajówką, tylko mrożącym krew w żyłach thrillerem.

Tytuł: Świąteczna mordercza gra

Autor: Alexandra Benedict

Wydawnictwo: Kobiece

Każda rodzina ma swoje tradycje, kultywowane przez lata przy szczególnych okazjach, takich jak urodziny czy święta. Boże Narodzenie jest jednym z takich okresów, w których pewne zwyczaje są szczególnie widoczne. Rodzinne zjazdy, dwanaście potraw, wspólne kolędowanie czy wyjście na pasterkę to najczęściej powtarzające się elementy celebrowania świąt. Jednak są rodziny, które dodają do tych tradycji nietypowe elementy. Może to być na przykład odwiedzanie biednych, samotnych w Wigilijny wieczór czy … świąteczna gra.

Ta gra właśnie, wypełniona zagadkami, anagramami, rebusami, to część świątecznej tradycji w Endgame House, olbrzymiej posiadłości, pełniącej w ostatnich latach funkcję centrum konferencyjnego. Tu właśnie wychowała się Lily Armitage, a interes prowadzony przez wuja przy pomocy jej matki i ciotki Liliany przynosił wystarczające zyski, by wszystkim żyło się wygodnie. Wszystko skończyło się wraz ze śmiercią Marianny Rose, wówczas to Lily jako dwunastoletnia dziewczynka opuściła Endgame House, by nigdy do niego nie wrócić – przynajmniej tak długo myślała. Nawet po śmierci wuja nie uległa namowom ciotki Liliany i nie pojawiła się w domostwie. Choć teraz sytuacja wygląda zdecydowanie inaczej. Otóż umiera sama Liliana, ukochana ciotka Lily, zaś jej ostatnią wolą jest, by dziewczyna wróciła do posiadłości. Po to, by o nią zagrać, ale i poznać prawdę o śmierci matki. Liliana była bowiem przekonana, że Marianna nie popełniła samobójstwa, ale została zamordowana. Wskazówki dotyczące tożsamości mordercy dziewczyna znaleźć ma w trakcie Świątecznej Gry, w której wezmą udział potencjalni właściciele domu – kuzyni Lily.

Lily nie ma zamiaru walczyć o Endgame House, ale świadomość, że po latach dowie się, co tak naprawdę się wydarzyło w dzieciństwie, zmienia jej stosunek do tej świątecznej podróży. Wyrusza zatem do znienawidzonego domu na wsi, odkładając na bok swoje gorsety i ich przerabianie, by wraz z siedmioma innymi osobami wziąć udział w grze. Na każde z dwunastych świątecznych dni przypada jedna zagadka, której rozwiązanie stać ma się wskazówka pozwalającą zdobyć klucze. Te dwanaście kluczy otwierać ma drzwi do sekretnego pokoju, w którym ukryty jest akt własności domu. Kto pierwszy do niego dotrze, zostanie nowym właścicielem Endgame House.

Gracze zostają pozbawieni możliwości kontaktowania się ze światem, odebrane zostają im sprzęty elektroniczne, by nie kusiło ich oszukiwanie. Nad przebiegiem gry czuwa prawniczka, niegdyś przyjaciółka Lily oraz gospodyni. Zadanie nie jest wcale proste, bowiem każda ze wskazówek to pułapka, której tylko nieliczni nie dają się zwieść. Różnego rodzaju zagadki wymagają nie tylko błyskotliwego umysłu i nieszablonowego myślenia, ale i spostrzegawczości oraz znajomości zarówno domu i jego szczegółów architektonicznych oraz znajomości samej ciotki Liliany. Gracze stający do rozgrywek są bezwzględni, bowiem każdemu – poza Lily – zależy na zdobyciu domu. Jednak tylko niektórzy są w stanie posunąć się do morderstwa. Ciotka Liliana wiedziała o tym doskonale, nie przewidziała tylko, że ona sama może stać się obiektem ataku.

Lily niewielu z graczy ma po swojej stronie, ale kilku faktycznie stanowi dla niej wsparcie w tym trudnym okresie. Ona zaś odwdzięcza się zdobytymi kluczami, wszak nie interesuje jej dom. Pragnie tylko poznać tożsamość mordercy matki i – jak się wkrótce okazuje – zachować życie. Odcięci od świata i jakiejkolwiek pomocy gracze posuwają się bowiem zbyt daleko i … pojawiają się ofiary śmiertelne. Wkrótce okazuje się, ze Lily nie może ufać już nikomu, nawet najlepszy przyjaciel może bowiem okazać się wrogiem. Tym bardziej, że Lily pilnie strzeże pewien sekret, który zmieniłby całą grę, zaś ją naraził na jeszcze większe niebezpieczeństwo.

Jak zakończy się ta historia? Kto zdobędzie akt własności domu, a kto odda za niego życie? Kim jest morderca matki Lily? To zaledwie początek z wielu pytań, które rodzą się w naszych głowach po przeczytaniu książki. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Kobiecego książka pt. „Świąteczna mordercza gra”, to wyjątkowy kryminał, który pokochają nie tylko miłośnicy twórczości Agathy Christie. Mamy tu wszystkie cechy, dzięki którym pozycja ta budzi w nas skojarzenia z mistrzynią gatunku – zamknięta przestrzeń, morderstwo, rosnący poziom adrenaliny, skomplikowane łamigłówki prowadzące dopiero do rozwiązania większej zagadki. Ale i czytelnicy ceniący sobie po prostu dobrze zbudowane historie o wartkiej akcji będą zachwyceni. Od książki Alexandry Benedict nie można się wprost oderwać, a szalone tempo akcji, kolejne zagadki i trupy utrzymują nas w nieustannym napięciu. Co więcej, nabieramy ochoty, by też zagrać w świąteczną grę, nawet jeśli walka o Endgame House miałaby być ostatnią grą w naszym życiu…

Yorkshire. Mroczna XVII-wieczna rezydencja Endgame House. Od Wigilii do 5 stycznia sześcioro kuzynów z partnerami ma rozegrać ostatnią świąteczną grę. Jest też mały pasażer na gapę i gospodyni pani Castle. Prawniczka Isabella przedstawia reguły gry i opuszcza rezydencję.

Im święta dłużej trwają, tym stają się coraz bardziej mordercze. Atmosfera bożonarodzeniowa ulatuje niczym dym z komina, za to tworzy się nowy klimat. Morderczy, krwawy. Za oknem śnieżyca, brak telefonów komórkowych, zerwane linie telefoniczne oraz inne przeszkody powodujące odcięcie od świata zewnętrznego. Endgame House staje się domem zbrodni, z którego nie da się uciec. Można zanucić znaną kolędę w nowej wersji: „Wśród nocnej ciszy krzyk się rozchodzi…”. Uczestnicy są zdani sami na siebie, choć nie wszyscy grają uczciwie. Wśród nich jest morderca, który eliminuje kolejnych pretendentów do wygrania Endgame House. Notabene, nazwa domu jest wymowna.

To gra nie tylko o spadek, o wielką posiadłość rodzinną. To gra o życie. Gra o przetrwanie. Gra z przeszłością. Gra o prawdę. Lily chce wiedzieć, co się naprawdę wydarzyło w święta wiele lat temu. Gra to niezwykła, wymagająca logicznego myślenia, uważności i wrażliwości językowej. Każda zagadka to sonet naszpikowany dziwnymi informacjami, aluzjami, anagramami. Czytelnik podejmuje grę razem z uczestnikami, lecz niewielkie ma szanse na ich rozwiązanie. Tylko dwoje uczestników jest w stanie je rozwikłać…

Domyślałam się, kto wygra, lecz autorka uraczyła mnie wieloma zwrotami akcji i zaskoczyła kilkoma rozwiązaniami. Z każdym dniem gry buduje napięcie, eskaluje grozę, eliminuje uczestników i mnoży niebezpieczeństwa. Stopniowo odkrywa sekrety rodzinne, wyjawia tajemnice, wraca do przeszłości, ukazuje relacje między kuzynostwem. Duch świąt Bożego Narodzenia rywalizuje z seryjnym mordercą. W zamkniętej przestrzeni grupa ludzi gra o nagrodę, a wśród uczestników jest morderca. Wszyscy są zdani sami na siebie. To klasyczny motyw znany z powieści A. Christie.

Świąteczna mordercza gra to krwawy kryminał z Bożym Narodzeniem w tle i prawdziwą zimą za oknem. Skomplikowane relacje rodzinne, trupy wychodzące z szafy, sekrety rodzinne i morderstwa zapewniają nietuzinkową rozgrywkę na świąteczny czas. Autorka przygotowała też grę świąteczną dla czytelnika.

Bardzo mocno czekałam na premierę tej książki. Zdecydowanie było warto i mocno mnie ona wciągnęła już od pierwszych stron. Jest to mroczny, ciekawy i intrygujący thriller od, którego ciężko jest się oderwać nawet na moment podczas czytania. Dużo postaci, dużo się tutaj dzieje i zdecydowanie podczas czytania tej książki nie ma mowy o nudzie. Akcja bardzo szybko pędzi do przodu i nawet przez moment nie zwalnia. Do tego wszystko bardzo klimatyczne, a końcówka naprawdę potrafi pozytywnie zaskoczyć. Polecam! 

Stara rodzinna rezydencja – jedna z najbardziej elastycznych powierzchni do wykreowania tajemniczej intrygi kryminalnej. Tym bardziej w obliczu aromatycznie tlącej się myśli o możliwym spadku po zmarłej niedawno właścicielce wiekowego domu. Do tego jeszcze brak kontaktu ze światem, a także piętrząca się za oknem zawierucha, skutecznie odcinająca drogę do najbliższej cywilizacji – tak właśnie powstaje przepis na zbrodnię idealną. Alexandra Benedict dodaje do tej receptury także coś od siebie – tym samym zaprasza do aktywnego udziału w Świątecznej morderczej grze.

Przekraczając próg tej niecodziennej powieści, czytelnik doskonale zdaje sobie sprawę, że fabularnie będzie to nie tylko podstępna walka o cenną rodzinną rezydencję, ale przede wszystkim podyktowana chytrością walka o życie – w odczuciu mocno osobliwa i pomysłowa, sukcesywnie zbierająca kolejne mordercze żniwa. Tu od początku wyczuwa się fetor ludzkiej przebiegłości, podobnie czuje się wszechobecną woń nadciągającej zbrodni – w tej nieoczywistej grze sprawca drepcze dosłownie po trupach do upragnionego celu. I tylko statecznie zachowana czujność pozwala prawidłowo rozszyfrować frapującą zagadkę. Nie jest to zadanie najeżone trudnościami, szczególnie dla wytrawnych miłośników spraw zainscenizowanych w podobnym stylu, aczkolwiek wymaga sumiennej obserwacji oraz błyskotliwego integrowania regularnie dawkowanych podpowiedzi. Do roli głównej kreacji zaangażowana zostaje Lily Armitage – bezdyskusyjna ulubienica zmarłej ciotki, kobieta zauważalnie daleka od śmiałego celebrowania rodzinnych tradycji, a jednak mimowolnie wiodąca w nich prym. To jedyna bohaterka, która dzierży inne argumenty dla udziału w corocznej zabawie – to nie spadek jest obiektem jej zainteresowań, a coraz bardziej klarowna chęć odkrycia sekretu dotyczącego śmierci jej własnej matki. Ten wątek bezspornie przykuwa uwagę i nadaje intrydze niespodziewanej dwuznaczności.

Klasyka kryminału w mistrzowskim zimowym wydaniu! Historia ekscytująca, niecodzienna i bezsprzecznie zagadkowa, w odczuciu mocno angażująca i zaskakująco filmowa. Świąteczna mordercza gra to wyrafinowana walka o rodzinny spadek – zabawa pełna ludzkiej chytrości i przenikliwego szaleństwa, intencjonalnie wodzona aromatem przebiegłej konspiracji. Alexandra Benedict zaprasza czytelnika do spowitej śnieżycą rezydencji, świadomie obdartej z zasięgu i drogi do cywilizacji, w zamian oferuje aliaż nieprzypadkowych zbrodni, które w drodze wymaganej czujności, nieustannie absorbują uwagę. I chociaż sprawcę można zdiagnozować wcześnie, nie odbiera to satysfakcji z lektury. Świetna powieść – idealnie dobrana dla miłośników tajemniczych morderczych łamigłówek.

Lily Armitage dwadzieścia jeden lat temu straciła mamę w Boże Narodzenie. Znalazła ją martwą na terenie posiadłości i postanowiła, że jej noga już nigdy więcej nie stanie w Endgame.

Kiedy umiera jej ukochana ciocia, Lily zgadza się spełnić jej ostatnią wolę i wrócić do domu i wziąć udział w corocznej, rodzinnej świątecznej grze. Tym razem wygraną jest posiadłość Endgame. Lily nie zależy na domu, ale ciocia w liście obiecała jej, że wskazówki wskażą zabójcę jej matki.

Chętnych do gry nie brakuje, a chciwi kuzyni są w stanie dużo zrobić, aby dom stał się ich własnością.

Sytuacja staje się niebezpieczna, gdy burza śnieżna odcina ich od świata, a ludzie zaczynają po kolei ginąć. Zaczyna się gra o przeżycie.

Autorce udało zbudować się niesamowity klimat ponurej, odciętej od świata posiadłości. Mroźna zimna, szalejąca na zewnątrz burza, a w końcu brutalne zabójstwa sprawiają, że podczas czytania czuć chłód na plecach i mróz na policzkach.

Podczas lektury cały czas czuć tajemniczość, niepewność i choć fabuła rozwija się dosyć powoli, to jednak nic się tutaj nie dłuży.

Przyznam się, że główną zagadkę odkryłam bardzo szybko, nie byłam nawet w połowie powieści. Czy jestem z tego powodu zawiedziona ? W żadnym wypadku! Każdą kolejną stronę czytałam z zapartych tchem, a zakończenie okazało się bardzo satysfakcjonujące.

Książka napisana przyjemnym językiem, pełna dialogów i licznych zwrotów akcji jest idealnym tytułem do rozpoczęcia przygody z kryminałami.

Jedna majestatyczna rezydencja.

Szóstka kuzynostwa.

Dwanaście dni.

Dwanaście kluczy.

I niezliczone tajemnice i demony przeszłości, które ukryte są w ścianach ogromnego domu - czy Lily uda się w końcu dociec prawdy o swojej matce? Kto ostatecznie rozwikła finalną zagadkę i wygra skomplikowaną grę o wszystko?

Ależ to było dobre, ależ klimatyczne! Może będę odrobinę nieobiektywna, gdyż zwyczajnie mam słabość do tajemnic locked-room rodem z kryminałów Christie, ale to zdecydowanie jedna z lepszych historii z tym motywem, jakie dane mi było kiedykolwiek przeczytać.

Mamy tutaj wszystko, czego można by oczekiwać po tym gatunku - nieoczywiste łamigłówki, mnożące się krwawe zbrodnie, zamknięte grono podejrzanych, odciętą od świata zewnętrznego posiadłości i zimową aurę, którą kartki są wręcz przesiąknięte. I chociaż początkowo mnogość postaci może przytłaczać, to każda z nich jest na tyle charakterystyczna, że z biegiem wydarzeń nie stanowi to żadnego problemu.

"Świąteczna mordercza gra" czerpie z tego, co w kryminałach najlepsze, jednocześnie magnetyzując swoim posępnym klimatem. Cóż, wszechobecna szarość za oknem zdecydowanie sprzyja takim lekturom. Zaparzcie sobie kubek ulubionej herbaty, rozgośćcie się w murach Endgame House i spróbujcie sami rozwikłać ukryte w sonetach zagadki - powodzenia!

Alexandra Benedict postanowiła zaprosić nas na jedyne w swoim rodzaju święta. I szczerze mówiąc nie wiem czy takiej przygody życzyłabym nawet największemu wrogowi. Ale o co chodzi z tą morderczą świąteczną grą? Lily Armitage mając 12 lat opuściła rodzinną posiadłość w Endgame. Znalazła swoją mamę martwą właśnie w Boże Narodzenie w położonym w ogrodzie posiadłości labiryncie i nie chciała tutaj nigdy wracać. Bo i po co? Jednak po śmierci ukochanej ciotki postanawia uczynić zadość jej prośbie i wrócić do posiadłości na ostatnie “rodzinne” święta. Dziewczynie nie zależy na spadku. Chce przystać na warunki z ostatniej woli ciotki ze względu na obietnicę wyjaśnienia śmierci jej mamy. Przez 12 dni zostaje ona zamknięta w posiadłości wraz ze swoim kuzynostwem i ich partnerami. Jak każda gra i ta świąteczna ma swoje specyficzne zasady. Czy wszyscy będą ich przestrzegać? Z jakiego powodu tak naprawdę każde z nich wróciło do posiadłości przodków? Czy burza śnieżna, która odetnie ich od świata nie zaostrzy rozgrywki?

Muszę przyznać, że bardzo zaskoczyła mnie pozytywnie Świąteczna mordercza gra. Jest to historia, w której spotykają się tak różne charaktery oraz tak wiele wątków. Sprawia to, iż ten kryminał czy też thriller nie pozwala odłożyć się choćby na chwilę. Po prostu musimy czytając go rozwiązać wszystkie zagadki, a jest ich całkiem sporo. Trup się sieje, śnieg pada za oknem, a wszystko okraszone jest zapachem świątecznych potraw i przybrane choinkowymi światełkami

Nie dla każdego święta kojarzą się z zapachem świeżo upieczonych pierniczków, świerku z lasu, czy pomarańczy. Niektórzy święta kojarzą tylko z bólem, przed którym starają się uciec, odkąd sięgają pamięcią. Tak jak Lily… Okoliczności zmuszają ją do powrotu do miejsca, gdzie straciła bezpowrotnie beztroskie dzieciństwo i matkę, którą kochała całym dziecięcym serduszkiem. Rodzina Armitage od lat organizuje tradycyjne poszukiwanie skarbów, ale w tym roku nagrodą jest cała posiadłość, Endgame. Zmarła ciotka w liście wyznała, że tylko biorąc udział w grze, dziewczyna dowie się, co naprawdę wydarzyło się 21 lat temu, gdy zmarła Mariana, jej matka. A gdy ostatni raz przekroczy próg Endgame rozpocznie się mordercza gra o spadek.

Niesamowity świąteczny klimat, a zarazem duszna atmosfera starej posiadłości, zwaśniona rodzina i wielki spadek do zgarnięcia – a na dokładkę burza śnieżna, która skutecznie odcięła uczestników od reszty świata. Alexandra Benedict zachwyciła mnie swoim piórem, wykreowała niesztampową wciągającą fabułę, okraszając to niezwykle ironicznymi i piekielnie dobrymi dialogami. Zagadkowa porywająca, zabójczo dobra, z motywami, które bardzo cenię: tajemnica z przeszłości, ograniczona liczba bohaterów, odcięcie od świata – idealny świąteczny thriller, który rozbudza szare komórki, wzbudza przerażenie, a jednocześnie zachwyca bożonarodzeniowym przepychem. Książka obfituje w bohaterów, a każdy z nich ma swoje za uszami – kto zabija?

Na szczególne uznanie zasługują zagadki ciotki Lilianny, których rozwiązanie nie jest wcale takie proste, ale skoro nagrodą jest akt własności domu, to nic dziwnego. Uwielbiam książki, które zmuszają mnie do kombinowania, a „Świąteczna mordercza gra” do nich należy. Alexandra Benedict uraczyła nas prawdziwą kryminalną zagadką, a do tego dodała dwanaście pomniejszych do rozwiązania, więc gwarantuję, przy tym tytule nie da się nudzić. To również powieść o rodzinie z problemami, traumie z przeszłości, a także świadectwo przemiany, jaką przeszła Lily, aby w końcu odkryć prawdę, ale czy będzie miała w sobie tyle siły? Czy da radę przełamać swój strach przed labiryntem?

Prawdziwa literacka uczta! Z ręką na sercu przyznaję, że mogłabym spokojnie zakończyć swoją recenzję słowami „Bierzcie i czytajcie wszyscy!”, ale lubię opowiadać Wam więcej i zaostrzać apetyt na lekturę! Jeśli szukacie książki, która rozbudza wyobraźnię, zapewnia dreszcze emocji, z trupami pod choinką, to koniecznie musicie przeczytać ten tytuł. Niezapomniane emocje!

Jeśli ktoś zapytałby mnie o moje czytelnicze słabości bez wahania powiedziałabym: świąteczne kryminały! Mogłabym je czytać cały rok, ale prawda jest taka, że największy klimat jest w przedświątecznym czasie, więc staram się wtedy przeczytać jak najwięcej tytułów. W tym roku padło na "Świąteczną morderczą grę", która okazałą się bardzo ciekawą przygodą.

W kameralnym gronie, otoczeni gęstą atmosferą, przenosimy się w sam środek wciągających wydarzeń. Otuleni śniegiem za oknem, przekonani, że w powietrzu wisi nie jedna tajemnica, odkrywamy zagadki starej posiadłości. Autorka snuje swoją opowieść w powolnym rytmie, ale nie zapomina odwołać się do konkretnych szczegółów i buduje napięcie, które skutecznie przegania nudę. I chociaż w połowie książki domyśliłam się ostatecznego rozwiązania to wcale nie wpłynęło to na mój odbiór całokształtu: polubiłam bohaterów, bacznie obserwowałam zmianę charakterów i z przyjemnością analizowałam ich tajemnicze zachowania.

Wraz z Lily Armitage, główną bohaterką, wracamy do Endgame, rodzinnej posiadłości z którą związane są złe wspomnienia. To tutaj dwadzieścia jeden lat temu, dokładnie w Boże Narodzenie, zmarła jej matka. Obecny powrót również wymuszony jest śmiercią. Jedyne o czym marzy Lily to zostawić wszystko za sobą i zacząć nowe życie, ale żeby to było możliwe po raz ostatni musi się rozegrać rodzinna gra. Znalezienie dwunastu wskazówek i odkrycie dwunastu kluczy doprowadzi do aktów własności i uwolni dziewczynę od koszmarów. Endgame od świata odcina zamieć a zamknięte w środku kuzynostwo stanie do walki, która będzie miała większą stawkę niż ktokolwiek przypuszczał. Wielu coś ukrywa, wszyscy otaczają się tajemnicą a morderstwo sprzed lat daje o sobie znać w najciekawszym punkcie fabuły.

Pomysł - rewelacja! Wykonanie - jeszcze lepiej! W klasycznym kryminalnym stylu autorka porywa nas w sam środek ciekawej akcji z w pełni wykorzystanym potencjałem. Odcięci od świata, zamknięci w starej, pełnej sekretów posiadłości, śledzimy krok za krokiem wydarzenia, które zmieniają się w raz z podejściem do tematu obecnych tam bohaterów. Sytuacja sprzed lat wpływa na teraźniejszość, prawda powoli wychodzi na jaw a czytelnik jest mile zaskoczony dopracowaniem, dynamizmem oraz trafnymi dialogami. Do tego dorzućmy solidną porcję emocji, których Alexandra Benedict nam nie oszczędza i otrzymujemy idealną lekturę na leniwe popołudnie.

Pełna pozytywnych wrażeń po lekturze "Świątecznej morderczej gry" śmiało polecam ją wszystkim, którzy tak jak ja poszukują przyjemnej, wciągającej książki utrzymanej w świątecznym klimacie. Autorka może pochwalić się dobrym stylem, akcja kryminalna podsuwa nam w tle inne, obyczajowe wątki a całość jest spójna i napisana w taki sposób, że trudno odłożyć opowieść choćby na chwilę. To obowiązkowa propozycja dla wszystkich fanów kryminałów utrzymanych w stylu Agathy Christie, ale z własnym, indywidualnym pazurem. Jestem pewna, że sprawdzi się idealnie w duecie z kubkiem gorącej herbaty - przetestowałam!

„Świąteczna mordercza gra” to powieść świąteczna inna niż wszystkie. Nie niesie nadziei, nie podnosi na duchu, nie opowiada o świątecznych cudach i miłości unoszącej się wokół. Święta to cudowny czas, jednak nie wszędzie i nie dla każdego. Szczególnie Święta, kiedy zmuszeni jesteśmy spotkać się z nielubianymi członkami rodziny i zagrać z nimi w śmiertelnie niebezpieczną grę, w której stawką jest dom i życie. Taka sytuacja spotyka Lily, główną bohaterkę powieści, która zmuszona jest pojechać na dwanaście dni Świąt do posiadłości Endgame, w której się wychowywała, a której od lat z powodzeniem udawało jej się unikać. Tym razem jednak sytuacja jest inna. Ciotka, która ją wychowywała nie żyje, a w liście do Lily napisała, że oprócz wskazówek pomagających odnaleźć klucze, które są potrzebne, aby wygrać grę, Lily będzie mogła odkryć prawdę o śmierci mamy. W tej sytuacji Lily z ciężkim sercem decyduje się jechać. Nie spodziewa się, co czeka ją na miejscu.

Mówi się, że z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach. Powieść Benedict zdaje się to powiedzenie potwierdzać. W Endgame na Święta zbiera się najmłodsze pokolenie rodziny, kuzyni i kuzynki Lily. Niby wszyscy są dla siebie mili, uprzejmi, no może oprócz Sary, która nie przepada za nikim i jawnie to okazuje. Kiedy gra zaczyna się naprawdę, zaczynają z tych ludzi wychodzić potwory, chociaż nadal przy innych próbują ukrywać swoją prawdziwą twarz. Tak naprawdę nie wiadomo, komu można ufać, a komu nie. Lily zawsze była dobra w rozwiązywaniu zagadek, czego starała się nie pokazywać innym. Na nic się to jednak zdało, bo kiedy kobieta rozwiązuje pierwszą zagadkę, reszta zaczyna dosłownie deptać jej po piętach. Mimo ostrzeżeń ciotki, aby nie ufała nikomu, Lily zaczyna współpracować z kilkoma osobami, a potem z jedną, jej zdaniem jej najbliższą, co do której ma pewność, że nie mogłaby jej skrzywdzić i której uważa, że może ufać.

Nie zaskoczyła mnie ta książka pomysłem na fabułę, bo fabuły oparte na rozwiązywaniu zagadek znam całkiem dobrze i nawet nie z książek Agathy Christie, do których „Świąteczna mordercza gra” jest porównywana i w której nie brakuje analogii do klasycznej powieści. Mimo to rozgrywka, w której zdecydowali się wziąć udział bohaterowie zaintrygowała mnie i dałam się w nią wciągnąć. Od tego czasu pochłaniałam stronę za stroną z wypiekami na twarzy i w błyskawicznym tempie. Od kiedy pojawił się pierwszy trup, chciałam wiedzieć, kto za tym stoi. Bo nie było opcji, aby był to ktoś inny niż któryś z domowników. Autorka serwuje czytelnikowi dużo więcej trupów, których ilość zaskakuje, a lekkość, z jaką reszta podchodzi do kolejnych śmierci w tym domu, wprowadza w konsternację. I chociaż trup ściele się w powieści gęsto, autorka oszczędza nam brutalnych opisów dokonanych zbrodni. Skąpi również wskazówek odnośnie tego, kto owe zbrodnie mógł popełnić. A podejrzanych jest sporo. Chociaż tak naprawdę ich liczba maleje wraz z kolejnym pojawiającym się w rezydencji trupem i tak naprawdę rozwiązujemy tę zagadkę grubo przed czasem. To jednak nie jest jedyna zagadka, jaką mamy do rozwiązania. Bohaterowie każdego dnia muszą rozwikłać jedną zagadkę, wskazówkę, dzięki której znajdą ukryty klucz. Za każdym razem jest to sonet, ułożony przez Liliannę, ciotkę Lily i organizatorkę gry. Dzięki Lily, która bardzo dobrze odczytuje ukryte w sonetach anagramy, gra idzie sprawnie. W tym miejscu mam jedno zastrzeżenie, a chodzi o to, że zagadki są niezbyt zróżnicowane. Każda z nich, oprócz ostatniej, opiera się na anagramach, co po pewnym czasie zaczyna nudzić. Na szczęście to nadal nie jest wszystko, co ta powieść ma do zaoferowania. Uwaga czytelnika skupia się bowiem nie tylko na zagadkach mających doprowadzić bohaterów do wygrania posiadłości, ale przede wszystkim na wskazówkach przybliżających Lily do okrycia prawdy o jej matce. Przy okazji odkryte zostają również inne tajemnice rodziny, co jest nawet ciekawsze niż sama gra. A, że karty odkrywane są stopniowo, książka trzyma w napięciu, które rośnie ze strony na stronę coraz bardziej, aż do finału, dość szokującego, trzeba przyznać, w którym wszystko się wyjaśnia.

„Świąteczna mordercza gra” to klasyczny kryminał w wersji świątecznej, który dobrze się czyta, który wciąga i nie pozwala się oderwać. Kryminał z mnóstwem tajemnic i sekretów, ciekawy, zaskakujący i trzymający w napięciu. Polecam, nie tylko jako przerywnik od innych świątecznych powieści, chociaż jako urozmaicenie sprawdza się doskonale.

"Świąteczne zło czai się wszędzie"

Jeśli lubicie klasyczne kryminały, morderstwa w hotelach, domach albo ogólnie zamkniętych przestrzeniach, oraz taki "retro" styl, to powieść idealna dla Was.

Autorka postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko, bo jednak poruszanie się w tym gatunku jest bardzo trudne, łatwo bowiem o brak spójności czy głupie rozwiązania. Ciężko jest poprowadzić akcję tak, by nie zanudzić czytelnika. Ja sama, mimo że bardzo szanuję ten rodzaj kryminału, czułam się znużona i znudzona stateczną akcją. Tak też było do połowy książki. Oczywiście miałam swój typ, kto jest mordercą, który na szczęście się nie sprawdził (gdybym trafiła, na pewno ta ocena byłaby inna), ale cały czas czekałam na coś więcej.

W drugiej połowie dzieje się więcej, pod względem "fizycznym", ale dalej jest statecznie. Wychodzą na jaw demony przeszłości, brudy zamiecione pod dywan i psychiczne urazy. Dla mnie, fanki thrillerów psychologicznych, książka zaczęła się robić interesująca dopiero teraz. Jednak nie uratowało to całości.

Dla mnie tą powieść nie jest ani świąteczna, ani kryminalna, bardziej ociera się o dramat, ale raczej przeciętny. Liczyłam na bardziej przejmującą i wciągającą opowieść.

"Świąteczna mordercza gra" pokazywała mi się co chwila na Instagramie, więc kiedy dostałam propozycję barteru, musiałam go przyjąć 📖 Kocham święta 🎄 i świąteczne książki – w takiej sytuacji nikt by się nie wahał 😅

Benedict stworzyła historię na miarę powieści Agathy Christie, a sądzę, że to najwyższe wyróżnienie dla autora, który pisze kryminały 👌 W "Grze" aż uginają się stoły od świątecznych przysmaków, doprawionych rodzinnymi żalami i szczodrze polanych gęstymi i lepkimi tajemnicami, jak świąteczne pierniczki lukrem. Ten klimat jest wciągający i bardzo trudno oderwać się od lektury.

Lily przyjeżdża do Endgame House – zobaczcie, że nawet nazwa tego rodzinnego domu jest symboliczna – aby zagrać ze swoimi kuzynami w tradycyjną Gwiazdkową Grę, w której do wygrania jest sam dom. Lily wcale nie chce tam jechać i spędzać aż dwunastu dni w odosobnieniu z kuzynami, z którymi w większości ma niespecjalnie dobre relacje. Poza tym nie zależy jej na domu, w którym umarła jej mama. Jednak w ostatnim liście przed swoją śmiercią ciotka Liliana obiecuję, że dziewczyna odkryje prawdę o śmierci Mariany, a przecież zawsze czuła, że jej mama nie popełniła samobojstwa.

Rozpoczyna się gra, nie tylko o dom, ale i o życie, a kiedy kolejne rodzinne brudy wychodzą na wierzch, nawet śnieg, zalegający wokół domostwa jak kołdra, nie jest w stanie ich przykryć.

Książka jest świetna 👌 Podobały mi się sonety ciotki Liliany, zawierające wskazówki, co do ukrycia następnych kluczy. Nota bene, autorka wrzuciła tu jeszcze kilka gier, tylko dla czytelników, co bardzo mi się spodobało. Lubię takie smaczki w książkach. Bohaterowie są dobrze wykreowani, a ich wzajemne relacje ukazane w intrygujący sposób.

Natomiast mam dwa "ale" i muszę się nimi podzielić. Po pierwsze, kiedy pojawiają się trupy – jeden za drugim – reszta uczestników gry po prostu przechodzi nad tym do porządku dziennego. Jasne, Benedict opisuje ich szok itd., ale… jakoś tak za łatwo sobie aż nim radzą, wracając do gry o dom już kolejnego dnia. Wydaje mi się to mało prawdopodobne. Tutaj jakieś załamanie psychiczne byłoby jak najbardziej na miejscu. Tym bardziej, że na koniec powieści bohaterka robi dalekosiężne plany, ale nie ma w nich wizyty u terapeuty, a po takiej traumie to pierwsze, o czym powinna pomyślec. No ale, to jest książka i gdyby nie to, że gra się nadal toczyła, nie byłoby tej historii.

Po drugie, nie mamy informacji o tym, kto się zajął Rachel, Tommiem i Ronniem po śmierci ich rodziców, a zginęli zaledwie rok po śmierci mamy Lily. Czy ich również zaadoptowała ciotka Liliana? Czy jakaś dalsza rodzina? A może wszyscy trafili do domu dziecka? Mówię o tym, bo taka informacja mogłaby pomóc w wyjaśnieniu wielu wątków w fabule. Poza tym nie rozumiem tej "dziury". Wiemy, że dwunastoletnią Lily zajęła się ciotka Liliana, ale nie wiemy, co stało się z trójką dzieci Edwarda i Veroniki, a przecież wszyscy oni są młodsi od Lily.

Generalnie jednak książka jest przyjemna i zadowoli zarówno miłośników świąt Bożego Narodzenia, jak i kryminalnych zagadek 👍

8/10

@[Adres usunięty]zce