Stara Słaboniowa i spiekładuchy

Powieść Joanny Łańcuckiej to wybuchowa mieszanka gatunkowa. Znajdziemy tu elementy fantastyki, horroru, obyczaju, dramatu, komedii a nawet kryminału. Książka opowiada perypetie mieszkańców małej wioski i okolic od czasów PRL-u do lat niemal współczesnych. Pomimo postępu ukazana jest niemal niezmienna mentalność bohaterów, zaściankowość czy też przywary. Ja się świetnie bawiłem, śmiałem, wzruszałem, rozwiązywałem tajemnice oraz poznawałem mroczne istoty.

Nie można pominąć dwóch rzeczy. Książka zawiera cudowne ilustracje stworzone przez samą autorkę. Druga, bohaterowie używają wspaniałej gwary. Dzięki temu oraz doskonałym opisom wioski, mieszkańców, ich ubioru i zachowaniu odczuwamy, jakbyśmy byli tam z nimi.

Żal było kończyć i rozstawać się z bohaterami. Szczególnie, chciałoby się podejść do małego domku, wejść i napić się gorącej herbatki wraz z Słaboniową. Polecam!!!

W małej wsi przy wschodniej granicy mieszka stara Słaboniowa, kobieta o przenikliwym umyśle i sokolim wzroku, uznawana wszem za czarownicę. Pewnego dnia staruszka stojąc przy płocie dostrzega nadciągające z oddali zło, jakiego mieszkańcy Capówki jeszcze nie doświadczyli. Czy sam diabeł ulituje się nad niewinnymi duszyczkami?

„Stara Słaboniowa i spiekła duchy” to historia, w której świat ludzki miesza się ze światem mitologicznych słowiańskich duchów. Grzechy i fantazje ludzkiej podświadomości z niewiadomych powodów materializują się, żeby nękać mieszkańców wioski. Tylko Słaboniowa jest w stanie powstrzymać przenikliwe postacie.

Mowa tu o Kikimorze, która znęca się nad córeczką Anetki, o Kauku zmuszającym młode dziewczęta do zbereźnych czynów. Mowa o okrutnej Południcy, która morduje napotkanych, o Czarownicy, która ukrywa się pod postacią sowy i zmusza młodzieńca do kradzieży, o Strzygoniu powitym w łonie ludzkiej kobiety. Mowa także o samym diable, Lucyferze, który pragnie posiąść, to co zostało mu obiecane przed laty i nie cofnie się przed niczym.

Staremu wiejskiemu klimatowi sprzyjają niezwykle liczne opisy ziół i przypomnienia, co do ich zastosowania, gwara, którą w największym stopniu posługuje się sama Słaboniowa i Adelka, oraz kultywowanie przez mieszkańców Capówki regionalnych zwyczajów i tradycji.

Autorka umieściła bohaterów książki w czasach, w których rozwój przemysłu dopiero zaczynał nabierać rozpędu, a ludzie stopniowo migrowali do miast.

W „Starej Słaboniowej i spiekładuchach” nie brak jest akcji i niespodziewanych zwrotów akcji, nie brak postaci, które nie dość, że są dopracowane, to posiadają bogatą w tajemnicę teraźniejszość.

Jak się okazuje Anetka nie jest taka święta, za jaką się podaje. Codzienność Klaudusi nie jest taka idealna a uczucia nie takie szczere, jak ma zwyczaj opisywać w listach do matki. Adelka ma język dłuższy niż powinna. Zośka życie opiera na ludzkim gadaniu, a Słaboniowa nie jest tym, za kogo się podaje.

Intrygująca historia o niespodziewanym zakończeniu. Historia, która udowadnia, że zemsta to krótka droga do piekła, a pod latarnią zawsze jest najciemniej.

Książka urzekła mnie od pierwszej chwili. Autorka w genialny sposób miesza ze sobą wątki magiczne, z rzeczywistymi ludzkimi problemami. Doskonale ukazane są postacie z mitologii słowiańskiej, która od pewnego czasu zaczyna przeżywać swoisty renesans. Dodatkowo czuć klimat grozy oraz nutę sentymentu, spowodowaną główną postacią tytułowej Sabłoniowej. Bo chyba każdy by pragnął mieć babcię umiejąca poradzić sobie z mocami piekielnymi. Książkę czyta się przyjemnie, autorka potrafi fenomenalnie ukazać klimat wschodniego regionu wiejskiego, gdyż sama z takiej malutkiej wsi pochodzi. Dla mnie, jako fana Podlasia, jest to ogromny plus.