Spaleni w ogniu

"Spaleni w ogniu" autorstwa Jaume Cabre to poruszająca i wciągająca powieść, która skupia się na historii dwóch rodzin z Katalonii, których losy splatają się na przestrzeni wieków. Książka ta opowiada o miłości, tęsknocie i poświęceniu oraz ukazuje wpływ historii i kultury na życie jednostki. Cabre tworzy piękny językowy krajobraz, który przyciąga i wciąga czytelnika w świat swoich bohaterów. "Spaleni w ogniu" to piękna opowieść o ludzkim doświadczeniu, która porusza i inspiruje do refleksji.

Opis brzmi intrygująco. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron musiałam jednak przywyknąć do niecodziennego sposobu opowiadania historii, ze sprytnie wplecionymi wątkami (o ćmach czy ciekawskim warchlaku) i filozoficznymi rozważaniami. Nieustanne mieszanie tych wątków, przytaczanie wypowiedzi bez cudzysłowów, urwane zdania, specyficzny sposób prowadzenia dialogów - czułam lekki chaos i niektóre fragmenty musiałam czytać dwukrotnie, by zrozumieć ich sens. Gdy jednak przywykłam do stylu autora, poddałam się tej powieści, płynęłam przez nią strona za stroną i nie wiem kiedy dotarłam do końca.

Zaskoczyło mnie opowiadanie o trudnym życiu Ismaela z taką prostotą jakby były to zwyczajne błahostki dnia powszedniego. Choć całość dzieła wzbudza w czytelniku wiele refleksji i znajdziemy w nim liczne metafory, mam poczucie, że jest bardzo smutna, przygnębiająca i niepokojąca. Kompletnie nie przypuszczałam jak może zakończyć się ta historia, gdyż jest zupełnie nieprzewidywalna, dlatego moje zainteresowanie nie malało do samego końca, którego zdradzać Wam nie będę. Sprawdźcie sami. 🙂

Zagubienie, niepokój, pomieszanie z poplątaniem… czy towarzyszą Wam czasem takie odczucia podczas lektury?

Kiedyś rzadko sięgałam po książki, które w pewien sposób wodziły mnie za nos, wolałam konkret, bez zbędnych niedopowiedzeń… ale z biegiem lat szukam w pisanych historiach czegoś więcej. I tak właśnie w przypadku opowieści Ismaela, kiedy momentami już nie wiedziałam co stanowi jego rzeczywistość, a co sen, poszukiwałam ukrytych tropów, wskazówek, pewnych fraz zmuszających do refleksji.

Czy je znalazłam? Tak i to wiele, ale po odłożeniu książki na bok musiałam wiele swoich myśli poukładać w głowie, bo może szukałam tam, gdzie tak naprawdę nic nie zostało ukryte…

Nie była to łatwa przeprawa, ale niezwykle angażująca i inspirująca. Były momenty, kiedy musiałam powiedzieć: „pas, muszę się nad tym zastanowić, a może sam bohater już nie wie co mówi i sam się pogubił…”

To jedna wielka metafora, a do tego można w niej zaleźć wiele odniesień do sfer egzystencjalnych, literackich, czy filozoficznych. To również historia z domieszką thrillera… i właśnie „niebezpieczna” sytuacja, w której znalazł się Ismael skłania bohatera do ukazania czytelnikowi swoich zagmatwanych myśli, które powiązane są z żywotem… warchlaka.

Jeśli jesteście gotowi na podróż w nieznane, podróż, która przyniesie wiele pytań, czasem bez odpowiedzi zatopcie się w historii mężczyzny, który pokazuje, że wszystko może być złudzeniem, może być po prostu kruche… co więc jest prawdą, a co wymysłem?

„Spaleni w ogniu” to dziwna i niepokojąca lektura. Chwilami ciężko mi się ja czytało.

Jest bardzo chaotyczna, niepoukładana. Przypomina trochę sen. Potok wspomnień. Główny bohater stracił pamięć i powoli ją odzyskuje. Powoli poznajemy jego losy. Odkrywa je razem z nami.

Znajdziemy tu niejednoznacznych bohaterów i wydarzenia. A także pewną tajemnicę, wątek kryminalny. Razem z bohaterami zagłębiamy się w szaleństwie.

To bardzo smutna historia. Pokazuje jak człowiek szuka stabilizacji, szczęścia, miłości. Do pewnego momentu nic się nie układa, a kiedy już zacznie, to wszystko się wali. Książka obrazuje to jak życie potrafi być nieprzewidywalne.

Muszę przyznać, że jest to ciekawa książka. Jednak mnie nie do końca przypadła do gustu. Nie przepadam za taką literaturą. Jest przygnebiająca, nostalgiczna i czytelnik się w niej gubi, zatraca. Naprawdę specyficzny tytuł.