Smolarz. Igor Brudny. Tom 6

Macie swoich ulubionych autorów, po których sięgacie w ciemno, bo wiecie, że to jest pewniak?🤔

.

Ja tak mam z książkami @przemyslawpiotrowski jeszcze na żadnej się nie zawiodłam. Każda trzymała mocno w napięciu, a seria w Igorem Brudnym to jak dla mnie jedna z najlepszych, jakie czytałam i z czystym sumieniem mogę polecić ją każdemu. Same okładki przyciągają wzrok, aby po nie sięgnąć. Z kolei ta jest najlepsza i moją ulubioną, budzi strach i grozę, jeszcze przed samym otwarciem książki.

.

Tym razem spotykamy się po raz szósty z Igorem i jego życiową, jak i zawodową partnerką Julią. Brudny po ostatnich zawirowaniach w pracy, sprawie z Sędzią i traumatyczny przeżyciach, postanawia zaszyć się w domku w Bieszczadach, aby złapać chwilę wytchnienia. Spokoju jednak tam nie doznaje, gdyż dochodzi do zaginięcia dwóch turystek, z którymi to on miał ostatni kontakt. W trakcie poszukiwań budzi się do życia legenda o ponurym smolarzu. Podejrzenia od razu padają na sąsiada Igora, który zajmuje się zawodowo wypalaniem drewna.

.

Nie wiem, co autor robi, ale ja nadal nie mam dosyć i za każdym razem wypatruję i czekam z wielką niecierpliwością na kolejne losy Igora. Tym razem akcja dzieje się w malowniczych i owianych tajemnicą Bieszczadach. Uważam, że to góry najlepiej oddają klimat tego typu książkom. Są piękne i zapierają wdech, to tym samym wieje od nich tajemniczością i grozą. Nie należy ich lekceważyć, bo są nieprzewidywalne. Autor tym razem przenosi nas do pięknej, chociaż niebezpiecznej i dzikiej głuszy, która również żyje swoimi prawami. Czyha w niej wiele niebezpieczeństwa ze strony przyrody i zwierząt tam zamieszkujących, ale i nie tylko, bo największy strach budzi tajemniczy morderca, który w bestialski sposób torturuje swoje ofiary.

.

Jeśli czekacie na krwawe i makabryczne opisy to takich i tym razem nie zabraknie. Brudny po raz kolejny jest w formie, więc Was nie zawiedzie. Oprócz morderstw traficie również na zmowę milczenia mieszkańców, lokalne układy, wierzenia i legendy oraz obraz pracy smolarza i wypalania drewna, symbol kultury i historii regionu. Jeśli szukacie książki z niesamowicie budującym napięciem, z bohaterem wpadającym, co chwila w jeszcze większe kłopoty jest to książka dla Was.

Dzisiejsza recenzja dotyczy szóstego tomu pt. „Smolarz” Przemysława Piotrowskiego. Wiedziałam, że to będzie sztos, bo helloo! Jak znasz serie wiesz, o czym mówię. W dniu, kiedy audiobook był dostępny na A[Adres usunięty] mentalnie i psychicznie musiałam się naszykować, no bo to nasz Brudny :D, ale uwieźcie tego, co dostałam przeszło moje oczekiwania i już tłumaczę dlaczego. Znasz serie, bohaterów i zastanawiasz się, jakie będzie śledztwo?, kto będzie tym złoczyńcą?, przez co tym razem przejdzie Brudny ze swoją partnerką?, a tu nagle BUM! Kijem w głowę, a to wszystko dlatego, że został zmieniony lektor. Nie mówię, że na złego, bo akurat Pana Filipa Kosiora kocham całym sercem nawet podczas czytania instrukcji obsługi pralki, lecz „mój” Brudny to głos Pana Wojciecha Żołądkowicza i oczami wyobraźni widzę bohatera, czuje, przez co przechodzi w danym momencie życia, a tu taka zmiana. Czy jest dobra, czy zła tego właśnie nie wiem, lecz, jak słuchałam tej części, to równie dobrze mogłoby to być początkiem nowej serii. Jeden etap Igor zamknął po przeżyciach z Sędzią i teraz w innym miejscu zaczyna coś nowego. Dziwne, ale naprawdę dobre. Igor zmienił otoczenie co dało mu lekkości, witalności takiej nowej tajemnicy. Mam wrażenie, że w poprzednich częściach był już tym wszystkim zmęczony, a tu mamy kogoś, kto staje na nogi i zaczyna „szukać” sprawiedliwości poza miejscem zamieszkania no może nie szukać bo to miał być odpoczynek, odskocznia, ale za Igorem kłopoty, zbrodnie jakoś same się przyklejają do niego.

Miał być odpoczynek dla Igora, a szykuje się kolejna zbrodnia z legendą w tle do rozwikłania i oczywiście nie zabrakło nuty polityki, i to jest fantastyczne. Rzadko kiedy piąty i kolejny tom jakiejś serii może trzymać w takim samym stopniu, jak pierwszy. Igor daje nam się poznać tak jakoś z bliższej lekko innej strony. Fani serii wiedzą, o czym mówię. Dlatego tak bardzo ta część utknęła mi w głowie. No totalny rollercoaster emocjonalny z Bieszczadami w tle, ale jak poradzić sobie z legendą, która mrozi krew w żyłach?, jak mu pójdzie na obcym terenie? z obcymi ludźmi, nie mając nikogo bliskiego przy sobie? No tego to już nie zdradzę, ale powtórzę się, to jest sztos choć prywatnie wolałabym poprzedniego lektora, ale cóż, daje szanse nowemu.

Mocno interesuje mnie wasze zdanie na ten temat? Jak odebraliście zmianę lektora? Na plus, czy na minus?

Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Pewnie znacie to powiedzenie. Byliście już w Bieszczadach? Ja niestety jeszcze nie.

Igor Brudny właśnie rzucił wszystko i wyjechał w Bieszczady. Mieszka w starej chacie z dala od ludzi. Co jakiś czas jednak pod jego dom trafia jakiś zbłąkany turysta. I tak przypadkowo pojawiają się u niego dwie turystki, którym pomaga naładować telefony.

Kilka dni później pojawia się u Brudnego policja. Turystki, którym pomógł, zaginęły. Podejrzenia padają na sąsiada Igora, Samuela, który zajmuje się wypałem drewna. Brudny nie wierzy w jego winę i rozpoczyna śledztwo na własną rękę.

Obcy na tym terenie nie są mile widziani. Zwłaszcza tacy, którzy węszą, wypytują i próbują przerwać panującą od lat zmowę milczenie.

Ile prawdy jest w legendzie o ponurym smolarzu?

"Smolarz" to szósta już część cyklu z komisarzem Igorem Brudnym. Tym razem akcja, jak już wiecie, rozgrywa się w malowniczych Bieszczadach.

Po raz pierwszy usłyszałam o zawodzie smolarza i wypale drewna w bieszczadzkich lasach. Muszę przyznać, że jest to bardzo ciekawy wątek, który dodaje książce klimatu. Podobnie jak legenda o smolarzu, który porywa turystów. Ta część ma więc trochę inny klimat niż poprzednie tomy. Dla mnie to oczywiście plus.

Brudny jest w formie. Mimo że próbuje oderwać się wszystkiego, odzyskać spokój, to szybko angażuje się w śledztwo. Nie potrafi przejść obojętnie obok zaginięcia turystek, które poznał przypadkiem. Jego policyjny nos od razu czuje, że coś w tej sprawie nie gra. I szybko łączy teraźniejsze wydarzenia z trudną przeszłością tego regionu.

Przemysław Piotrowski połączył prawdziwe wydarzenia z historii regionu z fikcją literacką. Wszystko łączy się i tworzy spójną, ciekawą całość.

Niezmiennie seria z Brudnym pozostaje jedną z moich ulubionych. I już bardzo się cieszę na kolejny zapowiedziany już tom.

Na ten to tom autor kazał nam czekać bardzo długo, Brudny zrobił sobie długi urlop i wrócił w dobrym, starym stylu, takiego Igora mi brakowało.

Po wydarzeniach w „Bagnie” Brudny nie może się pozbierać, pragnie spokoju i nierozpoznawalności więc rzuca wszystko i wyjeżdża w Bieszczady, nie za bardzo pasuje to jego dziewczynie Julii tym bardziej, że krótki wyjazd niemiłosiernie się przedłuża. Czy Igor potrafi żyć w spokoju i nie pakować się w kłopoty? Nie ma takiej opcji. Pewnego dnia zjawiają się u niego dwie turystki, chcą tylko podładować telefon, okazuje się że Brudny jest ostatnią osobą który je widział zanim zostały w bestialski sposób zamordowane. Powraca legenda o ponurym smolarzu, podejrzanym zostaje Samuel, sąsiad Igora który zajmuje się wypałem drewna. Okazuje się, że w miasteczku panują jakieś tajemnice sprzed lat, a lokalna śmietanka tworzy układ sił, którego od lat nikt nie może obalić. Brudny nie jest już komisarzem, działa prywatnie ale zrobi wszystko żeby wyjaśnić tą sprawę.

Chwilę przed premierą książki miałam okazję porozmawiać a Przemysławem Piotrowskim i uczestniczyć w jego panelu dyskusyjnym na Targach Książki w Poznaniu, dzięki temu wiem, że wyruszył w Bieszczady, rozmawiał ze smolarzami, był częstowany denaturatem, jednym słowem dobrze przygotował się do historii z Brudnym. Ta część wzbudza ogromne emocje, taki powrót do „Piętna” i „Sfory” czyli części, które rozkochały mnie w tej serii. Uwielbiam wszystko co wychodzi spod pióra autora jednak to do Brudnego mam ogromny sentyment, często łapię się na tym, że czuję iż jest prawdziwy a nie umieszczona na kartach powieści fikcyjna postać. Mój ulubiony bohater jakoś tak gdzieś na uważanie na siebie i mimo że teraz ma bliską osobę która się o niego martwi on nadal ryzykuje i odważnie wchodzi w kłopoty, na szczęście ma przychylne sobie osoby.

Dodam jeszcze dwa słowa o zakończeniu, odpowiedź na wszystkie pytania, które gromadziły się u mnie od początku książki dostałam dopiero na końcu, a sam koniec tego tomu było dla mnie sporym zaskoczeniem, takiego obrotu sprawy się nie spodziewałam.

Wiem, że trwają jakieś tam rozmowy i głęboko wierzę, że Brudny wreszcie trafi na ekran, należy się to autorowi, bohaterowi i nam czytelnikom, to było by coś niesamowitego.

Kto jeszcze nie zna tej serii polecam całym serduchem, naprawdę warto ją przeczytać, jeśli lubicie mocne historie, pełne emocji to Igor Brudny jest dla Was.

Powiem wam, że autor ma dosyć specyficzne pióro, które nie każdy może polubić. Według mnie to nie jest zwyczajna książka ze zgrozą w tle. Ona nie jest też straszna, nie posiada dla mnie cech wszystkich odmian kulturalnego strachu, tylko stwarza pozory obleśnej. Ja wiem, że grono osób może się ze mną nie zgodzić, ale pamiętajcie, że macie do tego prawo, gdyż każdy z nas jest inny i inaczej odbiera bodźce ze świata. Dla mnie ten z książki był naprawdę obleśny, ohydny, wręcz ociekający nieprzetrawioną śliną. Akt sugerujący przygotowanie do zbliżenia, w ogóle każda scena, która wiała grozą, to niebezpieczeństwo, spluwanie na boki, ach, to zdecydowanie książka nie dla mnie. Uwielbiam literaturę grozy, ale tej twardości nie mogłam przetrawić. Postacie oceniają się wzajemnie, nie mają o innych dobrego zdania. W ogóle mamy tu pewnego rodzaju lekkomyślność w różnych sferach. Niektórym się wydaje, że, będąc młodym, bądź starym, mają prawo do wszystkiego. Z tego powodu są nieuważni. Nie zauważają niebezpieczeństwa, dlatego dosięgają ich konsekwencje. Autor zwrócił też uwagę na pozory, którymi inni się kierują. Osądzają kogoś na podstawie niedomówień, wyglądu i sposobu bycia. Ciekawostką była tutaj legenda, której z uwagi na potworność nie opiszę. Będą tacy u których wzbudzi śmiech, ale drudzy wezmą ją sobie do serca. To będzie wędrówka między jawą a snem, gdzie po niektórych wydarzeniach pozostanie zdziwienie i zastanowienie, czy dana sytuacja się w ogóle wydarzyła. Tytuł dosłownie adekwatny do treści. Tak naprawdę śledztwa będą dwa, to policyjne i pewnej postaci, która zamiast spokoju zyskała rozgłos.

Powiem wam, że jeśli chodzi o książkę ogółem, to jest dobrze napisana. Autor wystarał się by za każdą postacią szła odpowiednia aura dotycząca jego życia i zachowania. Odpowiedzi na pytania zostały uzyskane, druk duży, niedługie rozdziały i ta zadziorność ludzi uważających się za wszystko i wszystkich. Do tego polityk w tle:-) Jedyne tylko co mi nie pasowało, to jej odbiór, typowy wzór ordynarności za którym nie przepadam. Myślę, że książka jest wartościowa, tylko akurat w tej części była nieco ZBYT. To dobry kryminał, przeczytajcie:-)

„W wyklętej rodzinie pojawiła się rysa, która z każdym dniem, tygodniem i miesiącem coraz bardziej się pogłębiała, aby w końcu przeobrazić się w rów wypełniony ludzką niegodziwością, bezeceństwem i podłością. A to i tak był dopiero początek bezdennego koszmaru…”

Koniec prologu zapowiada, że to, co za moment przeczytamy, na pewno nie będzie lekturą przyjemną, ale taką, która powoduje, że włos się jeży na głowie pod wpływem opisywanych wydarzeń. Mam za sobą lekturę pierwszych trzech tomów z serii z Igorem Brudnym, czyli „Piętna”, „Sfory” i „Cheruba”. Pamiętam, że w takcie czytania nieraz czułam obrzydzenie pod wpływem opisywanych mrocznych, brutalnych scen. Doszłam do wniosku, że proza Przemysława Piotrowskiego nadaje się do czytania przez ludzi o mocnych nerwach i niezbyt wrażliwych. Nie inaczej jest w przypadku „Smolarza”.

Dwie turystki giną w Bieszczadach. W sprawę angażuje się przebywający w tych okolicach Igor Brudy. Przyjechał w góry, aby odciąć się od przeszłości, aktualnych spraw, ludzi i odzyskać wewnętrzny spokój. Ale życie pisze inny scenariusz. Igor zaczyna prowadzić samodzielne śledztwo. Nie podoba się to miejscowej ludności, zwłaszcza jednemu politykowi, którego okoliczni mieszkańcy stawiają na piedestale. Ale wiadomo, że:

„Im wyżej człowiek znalazł się w hierarchii społecznej, tym więcej miał za uszami. Pieniądze i władza zwykle psuły ludzi. Pozwalały na rzeczy, których normalnie nigdy by nie zrobili, oferowały pokusy i spełnienia ukrytych fantazji, na które nie było ich wcześniej stać, prowokowały do czynów, które wcześniej uważali za godne potępienia. Wielu tonęło w końcu w oceanie hedonizmu, wciąż obsesyjnie szukając nowych podniet.”

Komisarz krok po kroku, nie zważając na grożące niebezpieczeństwo, zaczyna odkrywać mrożącą krew w żyłach tajemnicę z przeszłości.

Przemysław Piotrowski ma talent do tworzenia przerażających historii, od których trudno się oderwać. Tym razem zainspirowały go wydarzenia historyczne: wielki głód na Ukrainie, ludobójstwo OUN i UPA, zmasowana kampania antysemicka w Polsce mająca finał w 1968 roku. Umiejętnie wplótł nawiązania do faktów historycznych w fabułę książki. Na pewno wymagało to od pisarza solidnego przygotowania merytorycznego. Zaletą książki jest też fakt, że postaci nie są czarno-białe i mają dobrze zarysowane portrety psychologiczne. Choć czasami trudno uwierzyć w prawdopodobieństwo opisywanych zdarzeń, „Smolarz” na pewno nie jest pozbawiony spójności i zaskakujących czytelnika sytuacji, rozwiązań. Co więcej, z każdą kolejną stroną książka coraz bardziej zaczyna wciągać do tego stopnia, że pod koniec po prostu trudno się od niej oderwać. Z pewnością to zasługa doskonałego warsztatu pisarskiego autora.

„Smolarz” skłonił mnie do refleksji na temat mieszkającego w człowieku dobra i zła. Losy niektórych bohaterów dowodzą, że często jedno zdarzenie, jeden życiowy impuls sprawia, że człowiek zaczyna coraz bardziej ulegać swoim ciemnym instynktom. Opętany przez demony zaczyna przypominać bestię i nie cofnie się przed żadną zbrodnią. Czy cel uświęca środki? Czy zło można usprawiedliwiać dobrem? To niektóre z pytań, które mogą rodzić się w głowie w trakcie czytania „Smolarza”.

Mocna, świetna książka, obok której nie sposób przejść obojętnie. Polecam!

Będzie krótko i bez ściemy. Brawo, brawo, brawo po raz kolejny jestem pod wielkim wrażeniem. Historia pomieszana z fikcją stworzyła iście wciągającą i nieprzewidywalną historię. O masakrze jakiej dokonały oddziały OUN-UPA trudno zapomnieć zwłaszcza jeżeli dotyczyła ona bezpośrednio naszych najbliższych. Książka krwawa, brutalna, mega wciągająca i mam nadzieję, że już niedługo poznamy dalsze losy Igora Brudnego.

Twórczość Przemysława Piotrowskiego jest mi obca. I nie mogę tego przeżyć, że tak długo omijałam tego autora. Dlaczego? Nie wiem, nie potrafię tego sobie wytłumaczyć. Ale już zrobiłam miejsce w mojej obszernej domowej biblioteczce na kolejne dzieła autora …

Igor Brudny, po przejściach w pracy i nękany wewnętrznymi wyrzutami, przenosi się na jakiś czas w Bieszczady. Tam zamieszkuje w bardzo surowych i spartańskich warunkach, przy lesie, z dala od sąsiadów. Pewnego dnia w jego okolicach giną dwie młode turystki. Okazuje się, że on jako ostatni je widział. Szybko cień podejrzenia pada na policjanta po przejściach, będącego na chwilowym zesłaniu. Ale szybko zmienia się kierunek podejrzeń i wszystkie oczy są skierowane na Samuela, sąsiada zajmującego się wypalaniem węgla. Jednak Igor nie daje wiary tym oskarżeniom i włącza się do prowadzonego przez miejscową, skorumpowaną policję, dochodzenia. I jak się szybko okazuje, jądro sprawy ma początek wiele lat wcześniej. Krążąca legenda o licznych masowych morderstwach w Bieszczadach wydaje się nie do końca być nieprawdziwa. Brodząc po okolicach, rozpytując, odwiedzając starsze osoby, Brudny zdobywa informacje, których siła rażenia może zniszczyć wiele osób i ich kariery, poczynając od policjantów, poprzez prokuratora i kończąc na politykach. Wszyscy oni są osaczeni zmową milczenia, murem, którego zburzenie może być dla nich tragiczne. Czy Igor odważy się wsadzić kij w mrowisko zmowy i korupcji? Czy ktoś uwierzy policjantowi, za którym ciągnie się łatka przeszłości? Czy prawda zwycięży? I czy legenda będzie miała ziarnko prawdy?

Smolarz to znakomita fabuła, zaplanowana misternie i ciekawie przedstawiona. Autor dotknął ważnych zagadnień, które często są traktowane pobieżnie czy marginalizowane, a może nawet wstydliwe. Korupcja na szeroką skalę, w różnych sferach życia. Bezkarność tych, którzy się chowają za parasolem władzy i pieniędzy. Dziwne przekonania, że każdego można kupić i każdemu zamknąć usta. Ale wśród gniazda szerszeni są też tacy, którzy położą na szali swoją reputację, aby walczyć skutecznie z jątrzącym się złem. Takim przykładem jest Igor, który nie ma żadnych oporów, aby walczyć z całym systemem władzy, policją i prokuraturą. Gdyby takich przykładów w realu było więcej, pewnie świat nie byłby tak podzielony, na tych, którzy mają władzę i pozostałych.

Przemysław Piotrowski ma w sobie dar, który sprawia, że od jego lektury nie można się oswobodzić. Wciąga od pierwszej strony, stopniując napięcie, sukcesywnie je budując i podsycając emocje. Z każdą stroną fabuła staje się ciekawsza, bardziej intrygująca i pełna niedopowiedzeń. Ciekawy, górski i surowy klimat, współgrający w treścią przekazu. Całość idealnie dopasowana, dopracowana w każdym szczególe, zachowane odpowiednie proporcje wątków. Mamy nie tylko thriller psychologiczny, ale ciekawie przedstawiony wątek obyczajowy. Dzięki temu możemy lepiej poznać bohaterów i zrozumieć ich postępowanie. Mamy świadomość, z jakimi rozterkami się zmagają i na co mogą sobie pozwolić.

Mistrzowska! Klimatyczna i odważna, chwilami dosadna i brutalna. Dla czytelnika o mocnych nerwach, który nie boi się dotykać zła.

Smolarz to powieść, której nie przeczytać to grzech!

Jak zwykle opłacało się czekać na Igora Brudnego. Autor konsekwentnie pozwala nam nieco odpocząć od bohatera, by potem walnąć jak obuchem.

Igor po tym jak rozwalił od środka system władz Państwa i stał się postacią medialną, ucieka w Bieszczady, by tam, nierozpoznawalny odpocząć od ludzi i pozwolić nieco o sobie zapomnieć. Niestety, ponownie jak magnes przyciąga kłopoty. Dwie turystki, które przed wyprawą w góry potrzebowały naładować telefony i w tym celu zawitały do chaty Igora znikają, a po niedługim czasie znalezione zostają ich zmasakrowane ciała. Igor, który widział je jako ostatni zostaje przesłuchany przez policję i ponieważ czuje się odpowiedzialny za ich los, zaczyna własne śledztwo. Okazuje się, że w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, na tych terenach zaginęło wiele osób, których ciał nigdy nie odnaleziono. W Bieszczadach krąży legenda o okrutnym Smolarzu, który zabija zbłąkanych turystów. Ale czy to jedynie legenda? Może – jak w każdej przypowieści, także tu tkwi ziarno prawdy? Miejscowa policja i prokuratura, naciskana przez lokalnego kacyka stara się nie dopuścić Igora do śledztwa, starając się ukryć tajemnice z przeszłości.

Mimo odesłania Igora na pustkowie, autor nie omieszkał dołączyć do śledztwa Julki i Romualda Czarneckiego, więc mamy w książce komplet ulubionych bohaterów.

Jak zwykle doskonała, dynamiczna akcja, zawiła zagadka mająca swoje korzenie w przeszłości i Igor na dokładkę 😉. Mnie tam więcej do szczęścia nie trzeba

A Panu, Panie Autorze, nie daruję żartu z Prima Aprilis! I myślę że nie tylko ja.🤬😂

“Smolarz” to kolejne spotkanie z komisarzem Igorem Brudnym. Tym razem były policjant chce odetchnąć i przemyśleć wiele spraw i zaszywa się w domku w Bieszczadach. Jednak nie jest to pobyt rekreacyjny, bo Igor Brudny, ku zadowoleniu czytelnika, wciągnięty zostaje w bardzo ciekawą i nietypową sprawę kryminalną. Autorowi nie pozostaje nic innego jak opisać całą historię. Przemysław Piotrowski robi to doskonale i książka zanęca do czytania, trzyma w napięciu i absorbuje. Po mistrzowsku podsyca ciekawość, doskonale potrafi dawkować niepokój i emocje. A poprzez zręczne opisy miałam wrażenie, że oglądam film. Książka jest bardzo dobrym kryminałem, harmonijnym i przemyślanym z odniesieniem do zdarzeń historycznych. Duże brawa dla autora.

„Każdy w sobie nosi ziarno zła, ale to od człowieka zależy, czy pozwoli mu wykiełkować”.

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?

Ale nie tak samotnie.

A w doborowym towarzystwie, bardziej niż mniej znanego komisarza Igora Brudnego. Zdecydowanie w większym stopniu ludzkiego niż boskiego pogromcy zła, który po raz kolejny w swoim autorskim stylu udowodni, że oliwa sprawiedliwa, zawsze na wierzch wypływa😊.

Tym razem zatem nie Zielona Góra, a bieszczadzkie knieje, rozległe doliny i porośnięte lasami wzgórza – staną się areną skomplikowanej i wielowątkowej sprawy, której rozwiązanie „odkopie” niezbyt dokładnie zasypany „rów wypełniony ludzką niegodziwością, bezeceństwem i podłością”..

Gdy w Bieszczadach, w miejscu gdzie Igor Brudny postanowił chwilowo odnaleźć swoje miejsce na ziemi, dochodzi do zaginięcia dwóch turystek – chcąc nie chcąc aspołeczny komisarz angażuje się w sprawę, która początkowo wydaje się dość prosta, a sprawca oczywisty. A jednak Igor Brudny dobrze wie, że nie należy wykluczać też najbardziej abstrakcyjnych hipotez. Wkrótce miejsce, które miało być jego azylem – staje się śmiertelną pułapką. A w nim budzi się tłumiony dotąd instynkt rasowego psa.

Wejście do „jaskini lwa” będzie wymagało zastosowania nieszablonowych metod, bo zmowa milczenia, która przetrwała tu ponad pół wieku, do tego lokalny folklor w postaci legendy o ponurym smolarzu – wyjątkowo skutecznie zakrzywiają rzeczywistość.

Przed Brudnym zatem kolejna trudna sprawa z gatunku tych, które odciskają swoje piętno na duszy..

„Smolarz” to szósta już odsłona jednej z najlepszych na polskim rynku kryminalnych serii. Tradycyjnie jest klimatycznie, makiawelicznie i bez miary pasjonująco. Nie pierwszy już raz koszmarna prawda ma zapach zemsty i obłędu.

Polecam.

Igor Brudny powraca w bardzo dobrym stylu i zaprasza Czytelnika w Bieszczady , które na ogół kojarzą się ze spokojem , ciszą , relaksem. Ta powieść pokazuje inny obraz tych gór. Legenda miesza się tam z teraźniejszością , okrucieństwo z zagadką . Rozległe lasy kryją domek , gdzie swoje schronienie ma staruszka szeptucha , a skrywana przez nią mroczna tajemnica czeka na rozwiązanie. I na dobrego człowieka...

Historia tytułowych smolarzy dodaje smaku tej powieści , przybliża mroczne i tragiczne dzieje Bieszczad.

Zakończenie powieści budzi zdziwienie , zaskakuje , czyli tak jak być powinno :)

Polecam !

Przemysław Piotrowski powraca z kolejną zapierającą dech powieścią o Igorze Brudnym.

Idąc za prostą, a jakże skuteczną radą Igor rzuca wszystko i wyjeżdża w Bieszczady. Pobytowi rumieńców dodaje miejscowa legenda o smolarzu, który poluje na turystów, torturuje ich, zabija i pali zwłoki. W tej historii zdaje się tkwić ziarno prawdy, bowiem na przestrzeni kilku dekad w okolicznych lasach rzeczywiście zaginęło bez wieści kilkadziesiąt osób. Więc gdy giną dwie atrakcyjne, młode turystki podejrzenie pada na ponurego sąsiada Brudnego, który, a jakże, jest smolarzem właśnie, a który nie wiedzieć czemu podpadł miejscowym politykierom. W tę wersję wydarzeń nie wierzy Igor i nie byłby sobą, gdyby nie stanął po stronie sprawiedliwości.

"Smolarz" oferuje nam niesamowity klimat bieszczadzkich dzikich, leśnych ostępów. Zagadka kryminalna ożywiona lokalnym folklorem nabiera znamion najprawdziwszego horroru, zwłaszcza że będzie nam dane zajrzeć za kulisy tego krwawego spektaklu. Jak zdążyliśmy się nie raz przekonać, autor nie stroni od naprawdę mocnych, pełnych brutalnej przemocy scen. I, mimo iż nie należę do zwolenników takowych, wyżej ceniąc szatańską intrygę, to w tym przypadku przymykam oko - Brudny nie byłby sobą, gdyby się porządnie nie sponiewierał. Z zapartym tchem śledziłam więc rozgrywające się wydarzenia, a toczące się nieśpiesznie śledztwo odsłaniało swoje coraz paskudniejsze oblicze, docierając do niechlubnych kart historii naszego kraju i sprawiając, że jeszcze długo nie mogłam o nim zapomnieć.

Zaangażowany politycznie tom piąty cyklu opowieści o policjancie Igorze Brudnym podobał mi się bardzo. Tom szósty już taki porywający nie jest ,może dlatego, że szarady polityczne autor zastąpił opisami scen seksu. Pozostaje on, ten szósty tom, dobrą lekturą na wieczorny czas. Igor potrzebuje resetu po ostatniej akcji w Zielonej Górze. Męczy go rozpoznawalność i musi odpocząć. Tylko rozłąka z Julką boli. Igor jedzie w Bieszczady a zło tego świata za nim…. Bieszczady to jednak Bieszczady są. Tu wciąż folklor miesza się z legendami, a religia katolicka z wierzeniami przodków. Smolarze, szeptuchy, dzika natura, przesądy – na tych terenach ludzie wciąż wierzą w zabobony. Igor powoli odzyskuje spokój, gdy dochodzi do zaginięcia dwóch turystek. Brudny poznał je, bo ładowały u niego telefony. Dusza psa pcha go do działania. Co się stało z dziewczynami? Zaczyna węszyć, szukać wnikać. Jego zachowanie zostaje zauważone i patrzy się na nie niechętnym okiem. Obcy pacha nos gdzie nie powinien. Miejscowy układ sił uruchamia się przeciw niemu a legendy o okrutnym smolarzu ożywają. Powieść jest ciekawa, Jest w niej napięcie, sporo bolesnej historii tych ziem oraz opis wymierającego zawodu smolarza, wypalacza węgla drzewnego. Portrety bohaterów wiarygodne, intryga ciekawa i sięgająca daleko w przeszłość, akcja szybka, przyroda otula i relaksuje. Zakończenie z pompą według zasad Igora Brudnego, bo po co są procedury. Otóż procedury są dla mięczaków!

„Jedź w Bieszczady – odpoczniesz”… Znacie to zdanie? Pewnie tak… Igor Brudny też musiał je znać, bo nieszczęśnik skorzystał z tej rady i pojechał w Bieszczady. Chciał oderwać się od świata, przemyśleć pewne sprawy i… no właśnie odpocząć. Niestety bestialskie zabójstwo dwóch turystek przerwało mu ten sielski pobyt. Brudny, jak przystało na rasowego glinę, zaangażował się w śledztwo, którego tropy powiodły go do przerażającej historii sprzed lat.

Motyw bieszczadzkich legend jest ostatnio bardzo popularny w literaturze. Przeczytałam już kilka powieści z tym wątkiem i zawsze jestem jednakowo zafascynowana tematem. Przemysław Piotrowski tworząc „Smolarza” dorzucił kolejną, lecz bardzo ciekawą cegiełkę. Nigdy nie zastanawiałam się, skąd się bierze węgiel drzewny, a tu proszę – mamy bieszczadzkie wypały drewna, które nie dość, że istnieją do dziś, to jeszcze w powieści Piotrowskiego obrosły mnóstwem ponurych legend. Oczywiście tekst nie jest jedynie fikcją literacką, bo w historię o smolarzu wplecione zostały autentyczne wydarzenia.

Dodam jeszcze, że powieść jest z gatunku tych, jakie uwielbiam: wielowątkowa, wielopłaszczyznowa, niejednoznaczna i umiarkowanie brutalna. Sylwetka Brudnego również bezbłędnie trafia w mój gust. To niepokorny glina, o niezachwianym kręgosłupie moralnym, niezłomnych zasadach i nieprzekupny, a ja takich bohaterów lubię.

Autorowi udało się mnie również wzruszyć niektórymi wątkami, co jak na powieść kryminalną, jest wielkim atutem. Historia Sławy Muchowej…

Po przeczytaniu „Smolarza” powinnam chyba zmienić nazwę swojego profilu na „czytająca od końca”, bo to moje, wstyd się przyznać, pierwsze spotkanie z Brudnym. Igor wtargnął w moje czytelnicze życie niespodziewanie, ale uczynił to na tyle hucznie, że teraz czuję ogromny niedosyt Brudnego i jak najprędzej muszę cofnąć się do początków.

Znacie to uczucie, gdy sięgacie po powieść jednej z ulubionych serii i pierwsza myśl jaka przychodzi Wam do głowy to … TĘSKNIŁAM/EM?

Dokładnie to uczucie od pierwszych stron towarzyszyło mi przy lekturze „Smolarza”. Powiem więcej! To najlepszy tom tego cyklu. Totalnie w moim guście i klimacie. Jest mocny, dosadny, wywołuje gęsią skórkę, ciary na plecach, poczucie niepokoju i niepewności. Ta historia to niczym podróż po najbardziej zatrważających sekretach skrywanych w gąszczu bieszczadzkich lasów i najmroczniejszych zakamarkach ludzkiej natury. Opowieść o przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć i kładzie się cieniem na teraźniejszym życiu bohaterów. Rasowy kryminał, który sprosta oczekiwaniom nawet tych najbardziej wymagających czytelników. Co tu dużo pisać? Zachwytom nie ma końca!

Sekrety skrywane latami, zagadkowe zaginięcia, klaustrofobiczny klimat małej społeczności, miejscowe układy, ogromne krzywdy, które nie dają o sobie zapomnieć i mordercze zapędy, które sprawiają, że włos na głowie się jeży. To jeden z tych topowych kryminałów, w których na próżno szukać wad. Pomysł na fabułę jest fenomenalny, a umiejscowienie akcji w Bieszczadach to istny strzał w dziesiątkę. Ponadto zachwyca niepowtarzalnym klimatem, a legenda o smolarzu tylko nadaje jej cech unikatowości. Już teraz mogę śmiało napisać, że trafi do grona moich tegorocznych ulubieńców. Uczta czytelnicza jakich mało! Czytajcie!

Mój wielki ulubieniec do którego wzdycha większa część kobiet - powrócił!

A mowa jest tutaj oczywiście o Igorze Brudnym! Męskim bohaterze kultowej serii kryminalnej autorstwa Przemysława Piotrowskiego,która zaskakuje już od pierwszego tomu.

I tak dla przypomnienia było "Piętno", była "Sfora" a nawet "Cherub", później nastała "Zaraza", którą zalało "Bagno" na cześć - "Smolarza" - szóstego "brudnego" tomu.

~ Nowy tom nowe śledztwo więc tym razem zostajemy wchłonięci w najmroczniejsze zakamarki Bieszczad.

To właśnie tam zaczyna się nowa, budząca grozę historia...

~ Igor Brudny po ostatnich wydarzeniach, które miały miejsce w poprzednim tomie zamierza odpocząć.

Więc jak tylko pojawia się okazja przeprowadzki do odciętego od cywilizacji, opuszczonego starego domku w Bieszczadach, długo się nie zastanawia nad decyzją.

Jednak jak to w życiu bywa, jego spokój nie trwa zbyt długo, gdyż okazuje się, że zaginęły dwie młode turystyki, które wcześniej skorzystały z jego pomocy...

A jeśli tego było by mało to w dziwnych okolicznościach, giną kolejne ofiary co staje się okazją by miejscowa legenda którą straszy się dzieci ożywa na nowo!

Igor nie potrafi biernie przypatrywać się sprawie, więc za wszelką cenę postanawia włączyć się do śledztwa...

Tylko do czego go to doprowadzi i jaką odkryję prawdę?

Kto stoi za seria makabrycznych morderstw?

Czy miejscowa legenda jest tylko "bajka" przekazywaną z dziada na dziada?

~"Smolarz" Przemysława Piotrowskiego to kolejna krwawa, mroczna a zarazem ociekająca brudem, bardzo dobrze skrojona historia która trzyma w napieciu już od pierwszej strony.

~ Według mnie autor enty raz udowadnia nam że nie ma sobie równych, tworząc dla nas "konstruktywnie" przemyślaną kryminalną opowieść, która wraz w asyście uwielbianego przez wszystkich bohatera i jego partnerki Julki, dostarcza nam niezapomnianych wrażeń.

~ Tym razem Piotrowski porywa nas w Bieszczady, do małej miejscowości.

Miejsca spowitego mrokiem z zatęchłym, dusznym klimatem w którym aura tajemniczości, specyficzny folklor i lewe interesy miejscowych układów, wyjawiają na światło dzienne, przerażająca legendę sięgającą czasów || wojny światowej...

To tam wszystko się zaczęło i to tam wszystko się kończy, a nasz bohater ma za zadanie ujawnić zatrważające fakty dawno wyrządzonych krzywd!

~ Podsumowując, co bym teraz nie napisała to żadne ze słów nie jest w stanie opisać mojej wielkiej miłość do całej serii!

Ci co mnie znają wiedzą jak bardzo pielęgnuje tego mojego małego świra! #ilovebrudny

~Panie Przemku raz jeszcze gratuluję pomysłu! Muszę rzec skromnie, że kolejny raz Pan mnie miło zaskoczył przez co "Smolarz" wpisuje się na moją listę tego roku!

Dlatego z tego miejsca Czekam na więcej!

~Kochani jeśli tak jak ja ubóstwiacie mroczne kryminały, wyraziste postacie, ciekawe zagadki, nieustającą adrenalinę i mrożące krew w żyłach opisy przez które czasem zamykacie oczy, to wierzcie że ta seria jest stworzona wręcz dla was!!!

Dlatego szybciutko nadrabiajcie.

Bezapelacyjnie gorąco wam polecam! Czytajcie na moją odpowiedzialność!

Czy jest jeszcze ktoś, kto nie słyszał o Igorze Brudnym? Jutro premierę ma szósty tom cyklu. Ci, którzy śledzą mój profil od dawna zapewne wiedzą, że jest to jedna z moich ulubionych serii. Z tym wiąże się jednak pewne ryzyko, bowiem moje oczekiwania z każdym kolejnym tomem rosną, a na najnowszą część @przemyslawpiotrowski kazał nam długo czekać. Obawiał się zatem, jak książka zostanie odebrana przez czytelników. Czy słusznie?

Zazwyczaj w trakcie czytania zapisuję sobie pewne spostrzeżenia, cytaty, myśli, które mogą się ulotnić przed napisaniem recenzji. Ze „Smolarza” nie mam nic. Nawet nie otwarłam notatnika, ponieważ książka totalnie mnie pochłonęła. Przepadłam. Historia złapała mnie w swoje szpony i trzymała w nich do epilogu.

Jeśli:

- kochacie mroczne kryminały, skonstruowane wokół potwornych zbrodni

- nie są Wam straszne mrożące krew w żyłach opisy sposobów, w jak bestialski sposób zostały potraktowane ofiary, sceny pełne bólu, krwi, ludzkiej tragedii

- intryguje Was aura tajemniczych Bieszczad i lokalnej społeczności, skrywającej sekrety sprzed lat

- lubicie śledztwa, których historia sięga czasów II wojny światowej

- napięcie i silne emocje podczas lektury to dla Was element obowiązkowy wciągającej książki

ZDECYDOWANIE POWINNIŚCIE SIĘGNĄĆ PO „SMOLARZA"!

Panie Przemku, czapki z głów. Na długo zapamiętam „Smolarza” i choć postawić ocenę 10/10 zdarza mi się niezwykle rzadko, najnowsza powieść w pełni na taką notę zasługuje. Uważam, że to najlepsza część z całej serii.

Gorąco polecam fanom gatunku. 🔥

Współpraca reklamowa

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Premiera 13 marca 2024

Brudny po sprawie Sędziego stał się rozpoznawalny w całej Polsce, a dziennikarze nie dają mu spokoju. Introwertyczny i aspołeczny komisarz postanawia wykorzystać okazję od losu i uciec w Bieszczady. Pewnego dnia do jego domu położonego po środku lasu trafiają dwie bardzo młode turystki. Lądują telefony i ruszają na szlak ... Brudny okazuje się ostatnim człowiekiem, który miał z nimi kontakt przed zaginięciem. Jak rasowy pies zaczyna węszyć aż trafia na legendę o ponurym smolarzu oraz na historie nienawiści międzykulturowej sięgające czasów drugiej wojny światowej. Bardzo szybko odkrywa też, że w regionie przychylnym byłej partii rządzącej trudno mu będzie o sprzymierzeńca...

Autor, według mnie, postawił sobie bardzo wysoko poprzeczkę "Bagnem", więc z wielką niecierpliwością, ale też niepokojem sięgałam po "Smolarza". To drugie uczucie było zupełnie niepotrzebne, ponieważ Piotrowski stanął na wysokości zadania!

W szóstym tomie fani Brudnego odnajdą dokładnie to, za co polubili serię. Jest niesamowicie mroczno, brutalnie i niepokojąco. W leśnej bieszczadzkiej głuszy czyhają różne niebezpieczeństwa. Nie brak także politycznego tła, lokalnego bagienka pełnego układzików. Do wisienek na tym krwawym torcie należy zaliczyć regionalne legendy, wierzenia oraz mroki historii.

To lektura dla ludzi o mocnych nerwach i żołądkach. I chociaż trudno było mi się oderwać od czytania powieści, ilość makabry momentami bardzo mnie przytłaczała. Piotrowski sięgnął do trzewii czystego zła, zmierzył się z traumami i demonami bohaterów, by przedstawić historię, która nami owładnie. Opowieść, która chwyci za gardło i nie puści aż do samego końca, która nie pozwoli spokojnie spać w nocy.

Brudny powraca w wielkim stylu. Czekajcie i czytajcie, bo naprawdę warto!