Ślepiec. Liza Langer i Orest Rembert. Tom 1

Spójrz na mnie! O, tak lepiej. Masz piękne oczy, wiesz? Takie błyszczące i pełne pasji... Teraz już będą moje!!!

W gdańskim bloku zostaje odnalezione ciało mężczyzny. Cała postać przypomina miazgę a niżeli człowieka. Skomplikowane śledztwo zostaje przydzielone Lizie Langer, która chwilowo przechodzi dramaty przeszłości. Jej współpraca z młodym profilerem okazuje się porażką, gdyż zamiast skupić się na śledztwie, ON skupia się na niej. Śledztwo utyka bardziej niż schorowany staruszek a Deszczowy Pies depcze jej po piętach.

Ślepiec nie śpi, a jego psychopatyczna fascynacja zaczyna się pogłębiać. Liza łapiąc trop, zostaje pogrążona przez dawne brudy przeszłości. Na domiar złego zostaje odsunięta od śledztwa. Zaślepiona dawnym sprawami nie spostrzega, że właśnie została celem.

Czy uda jej się przetrwać?

Fascynujący kryminał, który miesza wątki prywatne z państwowymi. Zagadka, która zostaje rozwiązana w najmniej spodziewanym momencie. Mocna zbrodnia, ostry charakter akcji i wielka niewiadoma. Czego można chcieć więcej?

Bezsprzecznie 5 na 5

Cudze oczy patrzą na was.

Zawsze

Max Czornyj podbił serca i zamącił w umysłach czytelników serią o komisarzu Eryku Deryle, jednak na rynku wydawniczym pojawił się już następny cykl autora. Czy dorówna poprzedniemu?

W jednym z gdańskich apartamentowców znaleziono zmasakrowane ciało mężczyzny. Nawet na kardiologu, który znalazł denata, widok ten zrobił piorunujące wrażenie. Sprawą zajmie się komisarz Liza Langer, dla której będzie to pierwsza sprawa o zabójstwo. Dotychczas zajmowała się wyłącznie włamaniami oraz przestępstwami seksualnymi. Do pomocy został jej przydzielony profiler - Orest Rembert, który twierdzi, że trup w apartamencie jest wynikiem działania celowego, czyli sprawcą jest seryjny morderca. Jednak chętniej tworzy ON profil Lizy, niż potencjalnego sprawcy.

Dochodzi do kolejnych morderstw, a pani komisarz określa mordercę słowami 'kolekcjoner oczu', ponieważ w każdym przypadku ciało zostaje pozbawione gałek ocznych. Komu i do czego mogą być potrzebne? Niezależnie od tego, co teraz pomyśleliście, gwarantuję Wam, że się mylicie! :)

"Myśli szalały jej w głowie z prędkością cząsteczek emitowanych przez zderzacz hadronów."*

Polskie kryminały przyzwyczaiły nas do tego, że każdy policjant, komisarz czy detektyw ma za sobą trudne przeżycia, traumy, nierozwiązane sprawy. Nie inaczej jest z Lizą, która od roku nie pogodziła się ze śmiercią narzeczonego - Michała, który zginął w wypadku samochodowym. Jej życie to kawa, papierosy oraz tic taki, zamiast znajomych i przyjaciół. Chodzi za nią "deszczowy pies", będący symbolem depresji i koszmarów gnębiących ją od tamtego czasu.

Kiedy odwiedza swoją niedoszłą teściową w domu opieki znajduje niespodziewaną informację, z przyczepy w której mieszka giną ważne dla niej przedmioty, profiler dostaje w głowę a ona podąża tropem seryjnego mordercy sprzed trzydziestu lat. Czy słusznie?

Max Czornyj potrafi skutecznie utrudnić czytelnikowi zmierzanie do odkrycia prawdy. Do fabuły włączył wiele wątków, które w różnych momentach śledztwa łączą się lub przecinają, mają punkty wspólne lub wręcz przeciwnie. Poznajemy Ślepca, który ma zaburzenia tożsamości oraz kilkugodzinne amnezje. Jest też terapeuta, który poci się na sam widok policji i opowiada o pacjencie z niedowrażliwością zmysłu wzroku.

Zwroty akcji, ślepe uliczki, zaskakujące fakty, porwania, samobójstwa, nieprawdziwe tożsamości, tajne działania grupy ludzi... A im bliżej prawdy, tym główna bohaterka ma coraz większą świadomość tego, jak mało wiedziała o człowieku, którego kochała.

Kto tak naprawdę jest w tej historii ślepcem?

Max Czornyj wspomniał w fabule o komisarzu Deryle i sprawie Cztery Iksa (w kontekście tego, że może pomógłby w śledztwie) a mordercą okazał się... nie zdradzę, ale w taki sposób ukryta osoba sprawcy jest mi już znana z innej książki autora. Generalnie "Ślepiec" ma niezmiernie ciekawy pomysł na motyw morderstw, w żaden sposób nie mogłam powiązać osób, wydarzeń i kolejnych przestępstw ze sobą, by odkryć, kto zabija. Autor wie jak zaintrygować czytelnika, jak nie pozwolić mu odłożyć książki na półkę, jak ukryć prawdę pomiędzy informacjami nieistotnymi.

Mam jednak pewien niedosyt jeśli chodzi o osoby głównych bohaterów (irytująca Liza, lalusiowaty Orest), przesyt 'deszczowego psa' i schematów, ale jednocześnie chciałabym dać szansę nowej serii autora - może po prostu potrzeba czasu, by polubić nowych bohaterów a nie myśleć wciąż o Deryle? :) Liczę, że drugi tom się rozkręci.

"Podejrzenia zastępowała pewność, pewność rozsypywała się w proch wątpliwości."**

Podsumowując - "Ślepiec" to lekki i dobrze czytający się kryminał z dość krwawymi morderstwami, zaskakującą akcją i ślepymi zaułkami. To historia przepełniona emocjami, nie brakuje w niej lęku, żalu, bezsilności, rozczarowania czy naiwności. Bohaterowie nie szczędzą nam wściekłości, rozpaczy, niedopowiedzeń a my śledzimy z zapartym tchem ich oszustwa, podstępy i postępy, poznajemy ich podejrzenia i dowiadujemy się, że czasami jedno wypowiedziane przez kogoś słowo lub zdanie ma ogromne znaczenie. Polecam!

* M. Czornyj, "Ślepiec", Wyd. Filia, Poznań 2019, 26%

** Tamże, 92%

Max Czornyj akcję wielu swoich książek umieścił w Lublinie. Tym razem przenosimy się do kryminalnego Gdańska.

Policja odnajduje zwłoki, które są w stanie bardzo makabrycznym. Tak naprawdę nie mają początkowo podejrzenia, o co może w tym chodzić. Śledztwo prowadzi Liza Langer, która debiutuje w tej trudnej kryminalnej roli. Czy uda jej się znaleźć sprawcę?

Szczerze przyznam, że żałuję, iż zaczęłam zapoznawać się z twórczością tego autora dopiero teraz. Jego książki są tak świetne, że naprawdę trudno się od nich oderwać. Ta jest akurat samodzielną powieścią pisarza, jednak wszystkie, które czytałam, są warte uwagi.

Bardzo lubię odwiedzać Gdańsk, więc cieszę się, że akcja thrillera została przeniesiona do tego miasta. Mamy nową śledczą, która musi uporać się także ze swoją przeszłością. Autor bardzo zręcznie łączy poszukiwanie sprawcy z odkrywaniem kart sprzed roku z życia Lizy.

,,Ślepiec" to samodzielna powieść autora, w której jest nawiązanie w jednym zdaniu do serii ,,Ofiara" z komisarzem Erykiem Deryło. Nie żałuję, że postanowiłam zapoznawać się z thrillerami tego pisarza.

Max Czornyj jak dla mnie to pisarz wielkiego kalibru.Przy jego książkach czytelnik na pewno się nie nudzi,a wręcz przeciwnie-powoduje ,że chce się więcej i więcej.Tak jest i z tym kryminałem,który jest źródłem wakacyjnej rozrywki,czegoś, co świetnie odrywa od codzienności.

Główną bohaterką jest tu Liza Langer, komisarz, dla której sprawa Ślepca jest pierwszą tak ważną w jej policyjnej karierze.Do pomocy dostaje profilera Oresta Remberta,który wydaje się być bardziej zainteresowany portretem psychologicznym Lizy niż mordercy.Już na pierwszy rzut oka widać ,że pomiędzy tą parą coś iskrzy,a co z tego wyniknie?Ja ich polubiłam, mam nadzieję, że będę miała przyjemność śledzenia losów tej dwójki aż do momentu, w którym zapłonie pomiędzy nimi wyczekiwany ogień uczuć.

Zadaniem Lizy i Oresta jest odszukanie psychopaty który upodobał sobie ludzkie oczy, kolekcjonuje je i to właśnie z nimi wiąże swoje brutalne zbrodnie.Jest to nie lada wyzwanie,jest tu bowiem wiele pytań bez odpowiedzi oraz zaskakujących śladów, które mają naprowadzić na trop prowadzący do zwyrodnialca.

Jest to książka,którą czyta się bardzo szybko,sporo dialogów,które czasami są zabawne,opisy nie są rozwleczone ,są skrócone do minimum tak jak powinno być.Fabuła interesująca,trochę pokręcona,że naprawdę trudno dojść od końcowego rozwiązania. A jest ono naprawdę bardzo zaskakujące. Mimo, że starałam się przeniknąć przez dowody, które poznajemy w trackie czytania, nie udało mi się dojść do rozwiązania. A o zbrodni wiemy tyle, co policja.

Ogólnie książkę oceniam bardzo wysoko,jest godna polecenia .A ci,dla których "Ślepiec" okazał się pierwszym spotkaniem z autorem zapewne okaże się początkiem wyjątkowej czytelniczej przygody.

"Życie nie ma perspektywy. Perspektywą życia jest śmierć."

Solidnie obmyślany i zaprezentowany kryminał, lekko i swobodnie podróżuje się po tej przygodzie czytelniczej. Umiejętnie prowadzone napięcie, kiedy potrzeba uruchomione zostają mocniejsze dynamiczne akcenty, aby za jakiś czas fabuła toczyła się w spokojniejszych rytmach, pozostawiających czas na snucie zajmujących przypuszczeń i interpretacji. Intryga misternie skonstruowana, nieco zawiła, ale w pożądany sposób, tak aby nakłonić szare komórki do rozwiązywania zagadki detektywistycznej. Ułożenie elementów w tej układance nie jest proste i łatwe, jeśli nie podąży się właściwym tropem, szybko wpada się w zastawione na czytelnika sidła, daje omamić fałszywymi śladami, typuje błędne tożsamości czarnego charakteru. Zakończenie powieści odsłania się z zaskakującej strony, realnie i logicznie łączy wszystkie wątki, a to zawsze pozostawia z przyjemnym akcentem ostatnich stron książki. Ciekawie sportretowano kluczową postać, fantastyczny pomysł z powołaniem do życia deszczowego psa towarzyszącego Lizie na każdym kroku, przekonuje jako atrakcyjny sposób ugryzienia opisów różnych emocji i nastrojów. Osobowość nieprzekombinowana, z bogatym pakietem wad i zalet, unikalnym stylem spojrzenia na ludzi, świat, zbrodnie, upominanie się o swoje, dociekanie do prawdy. Nie zabrakło bolesnych akcentów przeszłości, nie dających spokoju, domagających się ostatecznego wyjaśnienia.

Komisarz Liza Langer po roku od tragicznej śmierci narzeczonego, wciąż przeżywa stratę bliskiej osoby. Jednak pod długim wyczekiwaniu zostaje w końcu włączona do sprawy większego kalibru, zawikłanej tajemnicy morderstwa. Liza stoi przed wielką szansą udowodnienia, że już jest gotowa do policyjnej pracy w pełnym wymiarze sił, to właśnie jej powierzono zadanie kierowania zespołem powołanym do wyjaśnienia motywów i okoliczności zabójstwa mężczyzny, którego zmasakrowane ciało odnaleziono w jednym z gdańskich bloków. Okrucieństwo i sadyzm oprawcy nie mają sobie równych, niepokoją nie tylko śledczych, ale również dołączonego do zespołu młodego, ale już doświadczonego, psychologa i profilera, Oresta Remberta. Współpraca między Lizą a Orestem wytyczana jest przez osobliwe szlaki, bardzo różnią się od siebie, a jednocześnie wzajemnie nakręcają do działania. Sprawa otrzymuje absolutny priorytet, gdyż jedno morderstwo przeradza się w kolejne, a sprawca zyskuje miano seryjnego mordercy. Dlaczego Ślepca interesują gałki oczne ofiar? Co kryje się za ich swoistym kolekcjonowaniem? Jak skutecznie powstrzymać go przed okazjami do powiększania zbiorów? Chętnie sięgnę po poprzednie książki autora.

[Adres usunięty]

Jeżeli chodzi o twórczość Maxa Czornyj to ślepo wierzę w sukces tego co wychodzi spod jego pióra, tak też było z Ślepcem. A jednak! Nie spodobała mi się główna bohaterka, ta irytująca, ale charakterystyczna babeczka z wiecznym fochem czasami działała mi na nerwy. Ale, ale... Cięty język okolony czarnym humorem, który jest charakterystyczny dla autora wynagrodził mi tę irytację. Ostatnio autor obiecał mi w komentarzu więcej flaków, a więc oficjalnie dziękuję za większą, zadowalającą mnie ilość flaków. 😀 Może nie główne, ale duże znaczenie ma ilość owych flaków, zawartych przez autora w opisie zbrodni, do tego, że książkę muszę mieć już w dniu premiery i rzucam wszystkie inne żeby ją przeczytać. Oprócz tego, że jest to thriller to pojawia się też wątek kryminalny, więc książce bliżej do trylogii z Grzechem na czele niż do Najszczęśliwszej, ale wręcz jest to zaleta a nie wada. Miodem dla moich oczu były opisywanie sceny morderstw i przerażające zachowanie ślepca udającego atak serca. Moją "przypadłością" jest wstręt, brzydzenie się gałek ocznych, więc książka wywoływała we mnie ciarki na skórze i ciągłe uczucie niepokoju. Właściwie to rozdziały z perspektywy Ślepca podobały mi się najbardziej! Akcja nabiera tempa z każdym kolejnym rozdziałem, dreszczyk emocji się powiększa, a autor zachowuje nadal wysoki poziom. Ubolewam tylko nad zakończeniem, nie przypadło mi do gustu i według mnie było naciągane. Przykro mi, ale jeżeli chodzi o całokształt nie jestem obiektywna, bo uwielbiam ten styl pisania co rekompensuje mi wszystkie niedociągnięcia. Znów pojawił się motyw tego, że nie zawsze ktoś jest tym kim jest, a to daje powód do rozmyślań czy znamy ludzi wokół nas...No i zastanówmy się czy przypadkiem deszczowy pies nie ociera się czasami o naszą nogę. Zaciekawieni? Więc otwórzcie szeroko oczy i nie bądźcie ślepi na ten tytuł na półce księgarni.

Ostatnio na blogu bardzo dużo miejsca poświęcam twórczości Maxa Czornyja. Nie da się ukryć, że jego książki bardzo mocno przypadły mi do gustu. 27 lutego na rynku pojawi się najnowsza powieść tego autora „Ślepiec”, a już dziś możecie zapoznać się z moją opinią na temat tej lektury.

Max Czornyj urodził się 6 września 1989 w Lublinie. Polski adwokat i pisarz. Praktykował prawo w Polsce i we Włoszech. Ukończył aplikację adwokacką przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w Lublinie.

W pustym mieszkaniu w jednym z gdańskich bloków zostaje znalezione makabrycznie okaleczone ciało mężczyzny. Sprawa zostaje przydzielona komisarz Lizie Langer, która musi zmierzyć się także z własnymi problemami z przeszłości. Do zespołu śledczych dołącza Orest Rembert – młody profiler, który zdaje się bardziej zafascynowany tworzeniem portretu psychologicznego komisarz niż zabójcy. Langer i Rembert tworzą szczególny duet, razem stawiając czoła seryjnemu mordercy. Sprawa jednak stanęła w martwym punkcie do momentu, kiedy morderca znowu daje o sobie znać. Po raz kolejny ze szczególnym okrucieństwem upodobał sobie oczy swojej ofiary. Kim jest mężczyzna nazywający siebie Ślepcem? Kto będzie kolejną ofiarą?

„Ślepiec” jest napisany w charakterystycznym dla tego autora stylu. Krótkie i urywające się w kluczowych momentach rozdziały sprawiają, że od kolejnych stron bardzo trudno się oderwać. Max Czornyj po raz pierwszy przeniósł akcję swojej książki z Lublina do innego miasta. Muszę przyznać, że z jednej strony dziwnym uczuciem było dla mnie czytanie zaledwie kilka tygodni po zabójstwie prezydenta Pawła Adamowicza, o bestialskich morderstwach w Gdańsku. Z drugiej jednak strony sprawiło to, że jeszcze mocniej wczułem się w klimat tego thrillera. Autor, podobnie jak w „Grzechu”, nie szczędzi nam brutalnych opisów zmasakrowanych zwłok. Zresztą obie książki mają ze sobą sporo wspólnego (np. w obu lekturach jedną z kluczowych postaci jest policyjny profiler.), co akurat zupełnie mi nie przeszkadzało, ponieważ uważam literacki debiut Maxa Czornyja za najlepszą powieść w jego dorobku. Podobieństwo to jest najbardziej widoczne, gdy spojrzymy na główną bohaterkę książki, która bardzo przypominała mi Eryka Deryłę. Podobnie jak komisarz z trylogii, Langer naznaczona jest tragicznym wydarzeniem z przeszłości, nie ma cierpliwości do swoich współpracowników i tak jak Deryło, obdarzona jest ironicznym poczuciem humoru. Warto też zwrócić uwagę na bardzo udane zakończenie „Ślepca”. Wprawdzie nie zbierałem szczęki z podłogi, tak jak to było w przypadku „Ofiary” i „Pokuty”, ale i tak udało się autorowi pozytywnie mnie zaskoczyć. Za to kolejny plus.

„- Zabójca siedemdziesięciolatek?

– A czemu nie? Mój ojciec był niewiele młodszy, gdy zmajstrował mi przyrodniego brata. Morderstwo jest chyba łatwiejsze.

– Masz dobre geny, Orest. Przekaż staruszkowi wyrazy szacunku.”

„Ślepiec” to bardzo dobra lektura, którą z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim wielbicielom dobrych thrillerów, a już zwłaszcza tym czytelnikom, którym przypadła do gustu debiutancka trylogia Maxa Czornyja. Wartka akcja i bardzo dobrze nakreśleni bohaterowie sprawiają, że czyta się tę powieść z dużą przyjemnością. Po pięciu przeczytanych książkach tego autora, mogę z pełnym przekonaniem napisać, że autor „Ślepca” nie schodzi poniżej pewnego, naprawdę dobrego poziomu. Dlatego jeżeli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z jego twórczością, to warto zmienić ten stan rzeczy. Nie będziecie żałować. No chyba, że tylko tego, że zrobiliście to tak późno.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

🍁 Na gdańskim osiedlu, jednym z mieszkań zostają odnalezione zwłoki mężczyzny. Do sprawy przydzielona zostaje Liza Langer, która sama zmaga się z osobistą tragedią. Dołącza do niej młody profiler Orest Rembert, który większą uwagę poświęca tworzeniu profilu psychologicznego komisarz, niż zabójcy. Z kolei zabójca morduje nadal, upodobał sobie szczególnie oczy swoich ofiar, a siebie nazywa "Ślepcem". 🍁

.

Zauważyłam, że odkąd zaczęłam sięgać po książki autora, to moja przygoda z nim jest bardzo wyboista. Jedna powieść totalnie powali na kolana, po to, aby kolejna zniechęciła do dalszego czytania. Ta okazała się małym rozczarowaniem, bo patrząc na taką okładkę, oczekiwałam czegoś mocniejszego i krwawego. Niestety jedynie mnie ona wymęczyła, swoją wolną i przeciągniętą akcją. Historia bardziej przegadana, niektóre opisy zbędne, nic nie wnoszące, dodające jedynie objętości książce. Po prostu zabrakło tutaj akcji, trzymającej w napięciu i niedopracowanej fabuły. Jakoś szczególnie nawet mnie nie zachęciła, po sięgniecie po dalsze części.

.

Jeśli chodzi o postacie, to komisarz Lizie szczególnie mi nie przypadła do gustu. Bardzo irytująca i arogancka osoba, której nie sposób polubić, swoim odpychającym zachowaniem totalnie zniechęcała do dalszego czytania. Oprócz tego te ciągłe powtarzania przez nią frazy "deszczowy pies", które zakrawało o psychozę i było najbardziej wkurzającym momentem w książce. Niestety postać nieudana, która popsuła całą radość z czytania. Jeśli autorowi chodziło o to, aby znienawidzić główną bohaterkę, to mu się to udało.

.

Uważam, że książka jest mocno przereklamowana, autorowi wyszedł niestety jedynie średni kryminał, którego potencjał nie został wykorzystany. Za dużo tutaj było kombinowania z akcją, za wiele przenośni i metafor, które wprowadzały tylko niepotrzebny chaos.

Ślepiec' to była pierwsza książka, którą przeczytałam tego autora. Od razu co mnie "uderzyło" to dokładne opisy popełnianych zbrodni. Bardzo dokładne! (chociaż wtedy jeszcze nie wiedziałam, że "najgorsze" dopiero przede mną)

Wspaniale uknuta fabuła, przeplatanie się wątków i trudni do jednoznacznej oceny bohaterowie. To wszystko spowodowało, że z wielką chęcią przewracałam kolejne strony.

Przez większość książki zastanawiałam się co wspólnego z tą historią ma sytuacja opisana na samym początku. I wtedy bam! przyszło zakończenie i wielkie wooow.

Jedynie z czym miałam problem to motyw psa i zbytnie przywiązanie do problemów głównej bohaterki.

Mimo wszystko bardzo polecam!

Max Czornyj zdecydowanie słynie z brutalnych scen i krwawych opisów zbrodni, gdzie nie znajdziecie delikatności. Dlatego z wielką chęcią sięgnęłam po pierwszy tom serii z Lizą Langer. Czy moje oczekiwani zostały spełnione?

Historię zaczynamy od razu od akcji, gdzie pewien lekarz po dyżurze wraca do domu i widzi otwarte drzwi do mieszkania sąsiada. Sąsiada, którego nie powinno być, a on miał stać na straży jego lokum. Stąd też postanowił wejść i zbadać sytuację. W środku odkrywa ciało, lecz nawet nie jest w stanie stwierdzić, kim jest ofiara, gdyż całe ciało jest w brutalny sposób okaleczone. W tym wypadku faktycznie autor serwuje czytelnikom dosadny opis zmasakrowanego ciała. Pierwszy i ostatni w tej książce.

Kryminalną sprawę stara się rozwiązać komisarz Liza Langer, wraz z profilerem Orestem. Za Lizą ciągnie się smutna przeszłość, ona sama choruje na depresję i opisy jej życia są mocno przygnębiające. Ja nie polubiłam się z główną bohaterką, męczyły mnie jej rozterki, "deszczowy pies" i palenie papierosów co stronę. Początkowo miało to wprowadzić czytelnika w klimat, aby poczuć to co bohaterka, jednak po czasie stawało się nużące. W ogóle nie zostałam zaciekawiona jej życiem prywatnym, a szkoda. Mam nadzieje, że przyszłe tomy zbliżą nas do siebie ;)

Jak przy każdym kryminale, czytając starałam się rozwiązać zagadkę mordercy. Jakiż był mój zachwyt, gdy trafiłam z drugim podejrzanym! Jednak w tego typu książkach nic nie jest takie łatwe ;)

Jeśli chodzi o zakończenie, to nie czuję się usatysfakcjonowana. Fakt - zupełnie się tego nie spodziewałam, ale to nie znaczy, że było to dobre. Postać Ślepca miała wielki potencjał i motyw oczu (który uwielbiam!) można było wykorzystać na wiele ciekawych sposobów, a tutaj zostało to sprowadzone do takiej błahej, choć kreatywnej formy.

Całość czytało mi się szybko i mimo wszystko przyjemnie spędziłam przy niej czas, jednak liczę na to, że przy kolejnych tomach autor pokaże na co go stać i będzie tylko lepiej.

Ta seria to taki trochę spin off cyklu o Eryku Deryle, ponieważ zarówno Lizą Langer i Orest Rembert mieli tam swoje epizody, no więc oczekiwałem podobnego klimatu.

No moi mili to się nie udało. Nie czułem klimatu Czornyja to nie było to. Powieści zabrakło dynamiki, do jakiej autor mnie przyzwyczaił. Było wolno i mozolnie, dopiero pod koniec coś drgnęło, a to zdecydowanie za późno. Jedyne co mogło wskazywać na autora to brutalność morderstw.

Co do postaci to w sumie wyszło średnio. Liza Langer była męcząca, niby zdeterminowana i hardcorowa, a z jej problemami to się nadaje na obserwację psychiatryczną, a nie do pracy w policji. Ja bym jej mojego kasztanka nie dał pod opiekę, a co dopiero przydzielić jej oddział pod dowództwo.

Dużo lepsze wrażenie sprawiał Orest Rembert, bo nie był jakimś egzaltowanym bufonem, tylko zwyczajnym typem co to i się z chłopakami przy Harnasiu pobuja, a jak jest praca to pracuje i ON by kasztanka dostał, niby nie na długo, ale jednak.

Nic nie zwiastowało katastrofy…

I właśnie wtedy pojawił się on, nikt inna jak mistyczny „Deszczowy pies”. Nie będzie to spojler więc napiszę, że tak Liza za radą terapeuty nazwała swoją depresję. Tak dobrze przeczytaliście „DESZCZOWY PIES”. Częstotliwość z jaką pojawiał się ten kundel przekroczyła moją cierpliwość o +/- miliard razy. Nie będzie przesadą jeśli powiem, że piesio zdominował znaczną część książki. I tak przywykłem do jego obecności, że chciałem go wyprowadzić na spacer…

Co do finału był ok, ale nawet nie wiem na ile mnie zaskoczył, bo zwyczajnie ta cała sprawa mnie nie porwała.
Czy sięgnę po drugi tom? Tak, bo już go kupiłem, ale i tak bym go przeczytał, bo te postacie mają potencjał i wydaje mi się, że coś jeszcze z tego będzie.

A teraz niestety znikam, bo po przeczytaniu sprawiłem sobie wietrznego kota i mnie tu smyra za uchem, bo słoneczny koń mu karmę wyżarł. Niech mnie jeszcze odwiedzi ta tęczowa zebra, to się chyba zdetonuje…

Miłujcie się najmilsi.

[Adres usunięty]

W jednym z gdańskich mieszkań zostaje zmasakrowane ciało mężczyzny. Po sekcji okazuje się, że być może główną przyczyną zabójstwa były oczy a reszta to tylko przedstawienie dla policji. Sprawę dostaje Liza Langer, która dopiero co zaczęła zbierać swoje życie od nowa, po śmierci narzeczonego. Do śledztwa zostaje oddelegowany także Orest Rembert, młody i rzekomo fantastyczny profiler, który ma pomóc Lizie. Śledztwo stoi w martwym punkcie do czasu aż zabójca znowu postanawia zabić...

Chyba trochę wyjdę przed szereg. Wszyscy bardzo się zachwycają, a dla mnie to był po prostu dobry kryminał, ale bez zachwytów. Początek powieści był mocny i z przytupem, ale później jakby akcja zjeżdża w dół a w najlepszym wypadku staje w miejscu. Ciekawy pomysł na fabułę, plastyczne ujęcie zbrodni i ofiar a jednak brakło mi tu czegoś, jakiegoś napięcia. Najbardziej podobała mi się Liza. Trochę pocharatana przez życie, nie boi się mówić co myśli i postawić na swoim, walczy z depresją. Aczkolwiek autor chyba miał fazę na wyrażenie "deszczowy pies", które było prawdopodobnie na każdej stronie, a kiedy je tylko w oddziałam to miałam ochotę tłuc książką o ścianę. Zakończenie wydało trochę przekombinowane. Odniosłam wrażenie, że autor chciał napisać coś innego, później się z tego wycofał i zakończył wszystko inaczej. Końcówka to jest dosłownie chaos jak dla mnie.

Nie jest jakoś dobitnie źle, nie nudziłam się jakoś bardzo, ale nastawiam się, choćby po opisie, że dostanę sporą dawkę emocji, a książka okazała się przeciętna.

Kolejna kalka w cyklu powieści tego Pana. Powoli robi się z niego drugi Remigiusz...