Sąd ostateczny

Autor posłowie rozpoczyna słowami "Nie wiem, co rządzi powstawaniem moich powieści. Czy wyłącznie przypadek, czy jakaś nieodgadniona wyższa konieczność." No to może podpowiem. Przypadek. Czysty przypadek. Do tego chaotyczny w całej rozciągłości.

Usypiałam. Traciłam watek (a jest prostej konstrukcji bardzo). Gdyby nie była to książka otrzymana do recenzji, po 30 stronach dałabym sobie spokój. Brnęłam, bo nie chciałam aby zarzucono mi, że napisałam o czymś czego nie poznałam.

Niezajmujący bełkot. Fabuła jest prosta ale sposób jej przedstawienia zdumiewa. A taki potencjał!! Aż przykro. Ani historyczna, ani kryminał, ani dreszczowiec!!! jak została zakwalifikowana (nie pytajcie…) . Żadna. Być może autor chciał zabłysnąć wiedzą, być może zaprezentować swoją osobistą rozprawę teologiczno-filozoficzną. Wywołać religijne obruszenie? Być może. Najrozsądniej będzie zająć się pisaniem książek tematycznych, jeżeli już naprawdę taka potrzeba jest bo w stylu też szaleństwa nie ma. Niby miało być tak intelektualnie, ładnie do bólu a zostało tylko "bólu". Miałam duże oczekiwania, zresztą trudno uwierzyć, że można tak zmarnować takie pokłady zebranego materiału i, tym samym, tak położyć dobry temat.

Podsumowując, to najgorsza książka, którą przeczytałam od początku roku a pewnie i wcześniej.

Wszystkie wątki tej książki skupiają się wokół obrazu Hansa Memlinga, słynnego tryptyku Sąd ostateczny z gdańskiej bazyliki mariackiej. W częściach, które spokojnie można by zakwalifikować jaką powieść historyczną, poznajemy genezę powstania obrazu, od zlecenia jego namalowania przez demonicznego Portinariego, po jego burzliwe losy w czasie renesansu, aż po Drugą Wojnę Światowową. To tylko wprowadzenie do akcji, zapowiadające rozważania nad tematyką grzechu i winy, przebaczenia i życia wiecznego. Równolegle do wydarzeń historycznych opowieść snuta jest w czasach nam współczesnych, przy kręceniu filmu o tym dziele sztuki, gdzie głównymi bohaterami są aktor, ateista Ian McEwan, konsultant przy projekcie ksiądz Michał i niepokojąca reżyserka Lilian. Spoglądają oni, zwłaszcza młody kleryk na obraz zupełnie inaczej, doszukując się w nim ukrytych znaczeń i przesłanek. Ci dwaj bohaterzy, reprezentujący dwa odmienne bieguny światopoglądowe zaczynają snuć teologiczno-filozoficzne przypuszczenia odnośnie malowidła, nie wiedząc, że wplątują się w sensacyjno-kryminalną intrygę, która może ich przerosnąć. Mirosław M. Bujko napisał książkę, przy której można się świetnie bawić, ale i zastanowić się nad jakżeby nie było sprawami ostatecznymi. Autor wydobywa z głównych postaci to co najlepsze i najgorsze. Ich upór, grzechy, ukryte namiętności czy dążenie do celu, bez względu na środki. Wszyscy bohaterowie książki są bardzo interesujący i zdumiewająco ludzcy, szczególnie ksiądz Malak, któremu brakuje dużo do świętości, mimo ze nosi koloradkę. To także książka o roli sztuki w naszym życiu, jaką ma dla nas rolę i jak może na nas oddziaływać. Do tego mamy szanse przespacerować się urokliwymi ulicami Gdańska czy popływać kanałami Brugii. Ja bawiłem się przednio podczas lektury i serdecznie ją Wam polecam!

Sięgnęłam po "Sąd ostateczny", bo usłyszałam, że to polska odpowiedź na Dana Browna. To poniekąd prawda, bo powieść faktycznie bardzo przypomina przygody Roberta Langdona, oczywiście przepisane na nasz rodzimy grunt. Autor konstruuje niezły, choć dość przeciętny wątek sensacyjny, który może nie wyróżnia się niczym na tle gatunku, ale wciąż jest kompetentnie skonstruowany i napisany. Największą zaletą książki jest jednak dużo ciekawych informacji na temat średniowiecznego malarstwa i katolickich doktryn. Zawsze lubiłam tego typu tematy, a tutaj zostały one na tyle dobrze opisane, że zdecydowanie nie żałuję lektury.