Rozmowy z seryjnymi morderczyniami. Królowe zbrodni

Po "Rozmowach z seryjnymi mordercami" długo nie mogłam dojść do siebie.

Ilość okrucieństwa, bezwzględności, braku człowieczeństwa i bólu przeraziły mnie i nadal wspominam lekturę z dreszczem biegnącym po plecach.

Tym razem Christopher Berry-Dee prowadzi rozmowy z kobietami, równie bezkarnymi w swoim mniemaniu i żądnymi krwi jak i mężczyźni.

Przerażające jest to, co człowiek może zrobić drugiemu człowiekowi. I to często bez uzasadnionych przyczyn. Przerażające jest też to, że te kobiety były żonami, matkami, córkami a mimo to, odbierały życie, często czerpiąc z tego dziką przyjemność.

Christopher w tej książce poza opowieściami zza krat dogłębnie analizuje zachowania, bodźce i psychikę morderczyń. Zadręczanie, torturowanie aż w końcu mordowanie. Jaki miały w tym cel? Jak dobierały ofiary i dlaczego tak właśnie postępowały?

Szok, niedowierzanie, okrucieństwo. To nie są książki dla ludzi o słabych nerwach.

Więcej nie napiszę, bo nadal nie jestem w stanie pojąć ogromu zła, wyrządzonego przez pozornie delikatne istoty.

Witajcie Kochani! ❤ Dzisiaj przychodzę do was, z recenzją książki #RozmowyZseryjnymiMorderczyniami , wspaniałego autorstwa @christopherberrydee . Za egzemplarz ślicznie dziękuję Czarna Owca 🥰❤🌹😘

Królowe zbroni głęboko mną wstrząsnęły. Opisane przypadki są makabryczne. Kobieta powinna być: ciepła, czuła i opiekuńcza. Te morderczynie stawiają kobietę w innym świetle... Zła, chciwa, zazdrosna i sadystyczna. Tak w skrócie można opisać morderczynię. Seryjną morderczynią jest kobieta, która w odstępach czasu popełniła conajmniej 3 morderstwa. Tak to wyjaśnia autor. W Polsce nie ma seryjnych morderczyń. Możemy być dumni z tego. 😉 A co powiecie o morderstwie kilku osób za jednym razem- osoba popełniająca ten czyn to seryjny morderca czy nie? Christopher bardzo dobrze obrazuje i przybliża nam kilka seryjnych morderczyń. Czy wiecie ile lat miała najmłodsza morderczyni? Powiem wam 11 😱. Szok! Zabiła 2 chłopców. Opis jak to zrobiła i dlaczego znajdziecie w książce. Te tragiczne wydarzenia miały miejsce w Anglii. Dziś ta morderczyni ma ponad 60 lat i może być waszą sąsiadką. 😱 Także uważajcie. Opowiem wam o kilku przypadkach, które mną dogłębnie wstrząsnęły.

Aileen "Lee" Carol Wuornos z zimną krwią zamordowała conajmniej 7 mężczyzn. Zabijała z broni palnej. Została skazana na najwyższy wymiar kary - kara śmierci. Śmiercionośny zastrzyk dostała 09.10.2002r. Oglądaliście film "Monster" z 2003r., z Charlize Theron w roli głównej? Ten film jest właśnie o życiu "Lee". Przeczytajcie jej wstrząsającą historię.

"Anioły śmierci" pielęgniarki "Cathy" Catherine May Wood oraz "Gwen" Gwendolyn Gail Graham - mordowały swoje pacjentki przez uduszenie metodą Burke'a. O tej metodzie możecie przeczytać w tej książce.

W książce opisanych jest wiele tragicznych historii. Autor przeprowadził setki wywiadów z morderczyniami oraz seryjnymi morderczyniami. Jest kryminologiem- zbadał tysiące spraw... Z niektórymi bestiami pisze listy. Część opisanych morderczyń już nie żyje, część oczekuje na śmierć w celach śmierci, część otrzymała wyrok dożywocia. Innym się udało siedzą jeszcze w więzieniu lub już są na wolności.

Jak wiecie uwielbiam tego typu książki. Interesują mnie mózgi morerców, morderczyń, seryjnych morderczyń i psychopatów. Lubię znać odpowiedzi na pytania: Dlaczego to zrobili? Jakie mieli dzieciństwo? Jak mordowali? Jak doszło do ich złapania? Jak przebiegły ich karne procesy? Jakie wyroki dostali? Na te wszystkie pytania idealnie odpowiada ta książka. Dlatego nie może być inaczej niż 10/10. 🥰😁Autor idealnie podszedł do tego tematu. Pomysł na napisanie tej książki nie wyszedł od autora. Kto go do tego namówił? Przeczytaj "Rozmowy z seryjnymi morderczyniami" - a znajdziesz odpowiedź na to pytanie. Pamiętajcie... Nie omijajcie Wstępu...Tam znajdziecie mnóstwo wyjaśnień dotyczących dalszej części książki. Powiem tak dla mnie to jest arcydzieło. Czasami trzeba przeczytać książki na faktach. Gorąco was zachęcam do jej przeczytania. Książka przeznaczona jest dla dorosłych czytelników. Znajdziecie w niej pełne opisy makabrycznych zbroni...Książka nie jest dla czytelników o słabych nerwach. Tutaj, w niektórych przypadkach leje się krew... Dziękuję @christopherberrydee za ciężką pracę, którą musiałeś włożyć, żeby powstała ta wspaniała książka. ❤️❤️❤️😘😘 Każda kolejna książka tego autora jest lepsza od poprzedniej.

Pytanie do was: Czy lubicie książki w podobnych klimatach?

Christopher Berry-Dee w swojej książce po raz kolejny dokonuje analizy zbrodniczych umysłów, choć tym razem źródłem zainteresowania są wyłącznie kobiety. Czy przedstawicielki płci pięknej są bardziej śmiercionośne od mężczyzn?

Zacznę może od tego, czego jest mniej, czyli od plusów. „Rozmowy z seryjnymi morderczyniami” pod względem merytorycznym plasują się nieco wyżej niż poprzednie książki z tej serii. Mniej tutaj chaosu, rozpraszania uwagi i zawoalowanego ponad miarę opisywania morderców.

Wad jest znacznie więcej – co chyba nikogo nie dziwi. Nie zabrakło sformułowania, które zostało powtórzone w poprzedniej książce aż 8 razy, tj. „słonie latają, ołowiane kule odbijają się od ziemi jak piłeczki, a wszystkim rządzą wróżki” oraz wyjątkowo niesmacznego określenia „gówno trafiło w wentylator”. Pojawiły się też nowe perełki takie jak „gruba jak świnia”, „dwaj idioci”, „w przypływie kretynizmu” czy „godnych pogardy kretynów”. Sięgając po książkę tytułowanego kryminologa oczekiwałam profesjonalizmu, a nie rzucanych w szczeniacki sposób inwektyw. Autor zwyczajnie strzelił sobie w kolano, urządzając personalne wycieczki tego pokroju. Pochwalanie zabicia człowieka (choć postępującego bestialsko) słowami „dobra robota” też nieszczególnie do mnie przemawia. Nie oczekiwałam, by morderców usprawiedliwiano, bo z oczywistych względów ich czyny są godne potępienia. Z tym wyjątkiem, że po wykształconym, doświadczonym autorze spodziewałabym się więcej dyplomacji i szacunku do czytelnika. Tutaj natomiast w bardzo oczywisty sposób narzuca się odbiorcy stosunek, jaki należy przejawiać wobec omawianego sprawcy poprzez stosowanie skrajnie pejoratywnych określeń.

Tytuł jest podwójnie mylący – rozmów ponownie jest tutaj jak na lekarstwo, a seryjnych morderczyń stosunkowo niewiele. Autor w lakoniczny sposób wyjaśnił, dlaczego pokusił się o opis kobiet, które zabiły tylko raz, ale jak możecie się domyślić nie napisał wprost, że posiadał za mało materiału, a „seryjne” brzmi bardziej brutalnie. Wadą nieco mniejszą, ale jednak, było także zawarcie informacji na temat tego na jakim cmentarzu spoczywają ofiary, w jakiej sekcji, kwaterze, a nawet grobie.

Podczas lektury książki na język bezustannie pchało mi się reklamowe hasło „zjedz snikersa”, chociaż to i tak bardzo subtelne i taktowne wyrażenie zważywszy na to, co autor powypisywał na kartach tej pozycji. Jeżeli chcecie wiedzieć jak NIE PISAĆ książki o seryjnych mordercach – śmiało możecie sięgać po tę lekturę.

Jak już wiecie Christopher Berry-Dee to doświadczony reporter, dokumentalista i kryminolog, który zajmuje się postaciami seryjnych morderców. Na swoim koncie ma już "Rozmowy z seryjnymi mordercami" i "Rozmowy z psychopatami". Recenzje tych książek możecie znaleźć na moim profilu. Dzisiaj przychodzę do was z kolejną recenzja "Rozmowy z seryjnymi morderczyniami". Zaintrygował mnie sam tytuł, bo morderczynie i to seryjne, jako kobiety, są rzadszym zjawiskiem niż mężczyźni. No nie wiem ,ja na przykład osobiście, nie słyszałam o kobiecie, która zabijała masowo. Przez cały dzień zastanawiałam się jak zabrać się do tej recenzji, bo mam mieszane uczucia. Z jednej strony podobały mi się opisy zabójstw dokonanych przez te kobiety, bo według mnie były szczegółowe i czytając je w mojej głowie roiły się wizje. Ale z drugiej strony oczekiwałam, że te morderczynie więcej coś powiedzą od siebie. Autor według mnie rzucał strasznie seksistowskimi docinkami oraz często zarzucał im kłamstwo. Nie wiem może tak miało być? 🤷🏻‍♀️ Najbardziej mnie zdenerwowało to, że była jakaś wzmianka na temat jakiegoś mężczyzny i, że autor wspominał o tym w tej i w tej książce. No ludzie, odebrałam to tak jakby chciał wypromować tamte pozycje w tej. Czekałam na ten tom, ponieważ czytałam poprzednie, fakt faktem miałam tam jakieś uwagi, no ale do przesady. Tu zawiodłam się po całości. Czego oczekiwałam? Więcej SAMYCH ROZMÓW, a nie tylko namiastki. Wątki były tak pomieszane, że aż wręcz nielogiczne. Tak, temat jest naprawdę godny uwagi, bo mało o takich się słyszy. Jednak w mojej opinii wyszło tak, że jest tutaj brak odpowiedniego zaangażowania od strony autora, i książka wygląda jakby została napisana na kolanie. Ocenę zostawię wam, może komuś przypadnie do gustu.

"Rozmowy z seryjnymi morderczyniami" autorstwa Christopher Berry-Dee, to książka na której premierę bardzo czekałam, jednak ostatecznie ten tytuł mnie rozczarował. Christopher Berry-Dee, to kryminalny psycholog, z ogromnym doświadczeniem w pracy z seryjnymi mordercami. W swojej książki przestawił historie kobiet, które dopuściły się okrutnych morderstw.

.

Muszę przyznać, że mam ogromny problem z tą książką. Chciałabym ocenić ją wysoko, gdyż bardzo mnie interesuje taka tematyka, jednak nie mogę. Ta książka po prostu jest kiepska i uważam, że jej potencjał nie został w ogóle wykorzystany. Największą wadą tej pozycji, jest sposób napisania i przedstawienia swoich przemyśleń. Czytałam wcześniejszą książkę tego autora i nie zraził mnie jego styl. Jednak tym razem było zupełnie inaczej. Miałam wrażenie, że autor za bardzo narzuca swoje racje, które uważa za najtrafniejsze. Podejście Christophera do niektórych tematów, również mnie drażniło i się z nimi zdecydowanie nie zgadzałam. Innym minusem tej książki jest sam opis, a nawet okładka, gdyż są bardzo mylące. Spodziewałam się przedstawiania zupełnie innych spraw, a dostałam przypadkowo wybrane kobiety, które niekoniecznie były seryjnymi morderczyniami. Owszem pojawiły się rozdziały, które były ciekawe, jednak było ich zbyt mało, bym mogła śmiało polecać tę książkę.

Możliwe, że zabrałam się za tę książkę w złym czasie, przez co troszkę za długo ją czytałam. Jednak muszę przyznać, że jest to ciekawa lecz makabryczna lektura.

Jedyne co mogę zarzucić nawet nie tyle samej książce co autorowi to jego wielokrotne reklamowanie innych swoich dzieł (z których zdaje ON sobie doskonale sprawę). Kogoś to może nie przeszkadzać, a mi tak jeżeli zaczyna o czymś opowiadać to niech dokończy, a nie odsyła do np. swojego serialu.

Sama pozycja natomiast w jakimś stopniu zaspokoiła moją ciekawość „po co?”; „na co?” i „dlaczego?”. Każda ze spraw jest omawiana mniej lub bardziej szczegółowo, jednak autor zawsze stara się podkreślić co skłoniło oprawców do ich czynów. Ze wszystkich przypadków najbardziej zapadły mi w pamięci historia Aileen „Lee” Carol Wuornos oraz Mary Flory Bell. Trzeba przyznać, że Lee miejsca nie szczędzono i moim zdaniem jej losy zostały opisane najlepiej i najbardziej szczegółowo, a dodatkowo mamy także fragment przeprowadzonej z nią rozmowy. Natomiast o Mary Bell słyszałam wcześniej jednak były to raczej ogólne informacje, dlatego świetnie było dowiedzieć się czegoś więcej na jej temat.

*

Pozycja ta zdecydowanie spodoba się osobą, które ciekawią te tematy, ale jest też interesującą lekturą w kontekście poznania czegoś nowego. Jeżeli zdecydujecie się na czytanie to polecam wam o czytaniu po jednej z morderczyń w ciągu dnia, albo zrobić między kolejnymi historiami dłuższe przerwy ze względu na ilość informacji, które otrzymujemy.

~ _[Adres usunięty]_

"Umysł łatwo adaptuje się do okoliczności, a w razie potrzeby nieco ją naciąga, by stworzyć z poszczególnych części sensowną całość. Im większa pomysłowość, tym łatwiej człowiek może posunąć się za daleko i popełnić błąd." Edward Hall Alderson

Studium profili seryjnych morderczyń i ich przerażających czynów. Charles Berry-Dee przybliża skalę okrucieństwa socjopatycznych kobiet. W niewielkim stopniu odnosi się do ogólnych teorii morderstw, natomiast koncentruje się na konkretnych przykładach. Wnikamy w mroczne zakamarki ludzkiej duszy, poznajemy śmiercionośne skłonności, badamy dziedziczenie psychopatycznych predyspozycji, obserwujemy groźne reperkusje złego wychowania i wadliwego środowiska społecznego, omawiamy czynniki uruchamiające przemoc wśród pozornie normalnych i sprawnych umysłowo osób. Zastanawiamy się, dlaczego wielokrotne morderstwa dokonane przez kobiety tak bardzo zadziwiają i wzbudzają niezwykłe zainteresowanie opinii publicznej?

Autor, kryminolog śledczy, przeprowadził mnóstwo rozmów z osadzonymi w więzieniu drogą wywiadu i korespondencji listowej. Docierał do prawdy poprzez dokładną analizę dokumentów, konsultacje ze śledczymi, wysłuchanie się w słowa bliskich obu stron. Odrażające zbrodniarki często nie wyróżniały się z tłumu kryjąc się za maską pospolitości, albo od razu wzbudzały negatywne odczucia. Nie koncentrowały się na planowaniu zdając się na przypadek, albo działały według ściśle przemyślanych kroków. Nie wysilały się szczególnie na maskowaniu zbrodni, albo czerpały satysfakcję z ich zatajania. Nie funkcjonowały w izolacji współdziałania, albo brały stery we własne ręce. Bez względu na zawód, wiek, wykształcenie, zamożność i narodowość, każda wykazywała się bezwzględnością, brutalnością, dwulicowością, kłamstwem i manipulacją. Zło kryjące się w ich umysłach nie miało sobie równych, niezależnie od epoki, w której żyły.

Ciarki przechodziły podczas zaznajamiania się ze szczegółowymi opisami perfidnych zbrodni. Niezwykle trudno było uchwycić rozumem koszmar dramatów, nawet pomimo naświetlonego tła morderstw, które mogłyby wprowadzić czynniki usprawiedliwienia. Potwornie wynaturzona natura morderczyń nie poddawała się łatwej interpretacji i analizie. Skrajne zboczenie psychiki, totalny brak wyrzutów sumienia, nie pozostawiały jednak wątpliwości ekstremalnej patologii. Motywy, techniki i śledztwa. Uduszenia, otrucia, zasztyletowania, długotrwałe tortury, zadzierzgnięcia pętlą, strzały z broni palnej. Standard życia za więziennymi kratami w różnych krajach.

Narracja przyjazna, nastawiona na lekki odbiór, choć niepotrzebnie wkradły się powtórzenia. Berry-Dee wysuwał ciekawe hipotezy, wyłuskiwał istotne detale zbrodni i okoliczności, wrzucał do tekstu własne przemyślenia przesiąknięte emocjami i bezwarunkowym piętnem złych czynów. Takie osobiste zaangażowanie było jak najbardziej pożądane. Nie przekonały mnie natomiast częste porównania zdolności do popełniania i tuszowania zbrodni przez mężczyzn i kobiety, oprócz promocyjnych nawiązań do poprzednich publikacji kryminologa, nic nowego i zaskakującego nie wniosły. Bo czymże różnią się w wymiarze etycznym morderstwa dokonane przez teoretycznie słabą płeć od zrealizowanych przez fałszywie silnych męskich osobników?

[Adres usunięty]

Nie ukrywam tego, że ja seryjnymi mordercami się interesuję dość mocno i większość z nich kojarzę. W moim Top jest Ted Bundy, Ed Gein i Suzanne Basso (Basso jest w książce). Taka dziwna pasja u mnie występuje i obok przeczytanych książek mogę opisywać bez problemu seryjnych. Ich historię mnie interesują. Działania i motywy takich sytuacji są często podobne, jednak są tam takie piękne krwawe kwiaty, które powodują dreszcze.

Czytałam już rozmowy z psychopatami Pana Christophera i uczucia miałam mieszane. Tutaj jednak na początku zostałam wciągnięta. Zainteresował mnie rozdział o Rosyjskim w Sablino, więzieniu dla kobiet i warunkach w jakich przebywają skazane. Ciekawym paradoksem jest to, że kucharką jest tam kobieta, która zabiła męża, poćwiartowała go, przyrządziła i podała jako główne danie. Fajnie, prawda?

Najbardziej tutaj podobała mi się szczerość autora względem tego co miał powiedzieć. Mówił co i kiedy chciał. Opisuje tutaj nawet listy z Patricia, która siedzi w więzieniu za zabicie męża, jednak sama uważa się za niewinną. Cała sprawa i prywatne małe śledztwo Christophera jest sesnownie opisane i poparte dowodami, które każdy zrozumie.

Seryjnym morderczyń jest na prawdę mało na świecie. Nie licząc tych które działały jako wabiki swoich mężów, bądź były zdominowane przez innych jest ich jeszcze mniej. Jednak na kartach historii są też takie panie, które same były mózgami wielkich morderstw. Manipulatorki, morderczynie, narkomanki, kobiety złamane przez życie. W tej książce znajdziecie dużo informacji, nawet takich których w internecie próżno szukać. Mi się jednak wydaję, że temat nie jest zakończony i można jeszcze zdecydowanie rozbudować to co jest zawarte w książce.

Mimo wszystko książka mi się podobała i me czarne serce zostało zaspokojone. Dostałam prawie to co chciałam.

Gdy pada słowo „morderca” przed oczami ukazuje nam się mężczyzna, czyż nie? Ale czy tylko mężczyźni dopuszczają się tak makabrycznych zbrodni?

Przypadkowa osoba, mąż, kochanek a może dzieci? Dla tych kobiet nie miało to najmniejszego znaczenia. Jeśli tylko ktoś stał na ich drodze i stawał się niewygodnym problemem, albo kaprysem- po prostu bestialsko je eliminowały.

Opisane tutaj zbrodnie są tak straszne, że będą Ci towarzyszyły jeszcze przez długi czas po przeczytaniu tej książki...

Gdy czytam takie historie lubię widzieć osobę o której w danej chwili czytam. Jestem ciekawa jak wygląda/wyglądała taka osoba i gdy czytam, że matka z premedytacją by wieść lepsze życie zabiła dwójkę swoich dzieci... a później oglądam zdjęcia i widzę dwójkę maluchów zadowolonych i uśmiechniętych... to jest straszne. Straszne i przerażajace. Podczas czytania zdarzyło się, że oczy zachodziły mi łzami.

Jak można mordować swoje dzieci? Osoby starsze, które nic nikomu nie zrobiły... jak można odebrać komuś życie i mieć z tego satysfakcję?

Książka przyprawia o deszcze, z ręką na sercu czytając to miałam ciary na całym ciele. Czytam takie książki więc sądziłam, że te drastyczne opisy nie zrobią na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia. Myliłam się, i to bardzo. To w jaki sposób autor wszystko opisywał...

Książkę polecam, jeśli ktoś lubi takie tematy to będzie jak najbardziej zadowolony. Nie radzę nic jeść czytając książkę, bo ja sama myślałam, że jestem odporna na takie coś ale nie jestem...

Książka przeczytana w jeden dzień, zaskakujące zbrodnie i tym bardziej zaskakujące motywy. To pierwsza książka tego autora ale wiem, że mam teraz sporo do nadrobienia!